Παραίνεσις πρός νέους (Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου)

᾿Αγαπητά ἐν Κυρίω τέκνα.

Εἶναι γνωστόν τοῖς πᾶσι ὅτι τό ῾Ελληνικόν ἔθνος ἔχει τήν μεγαλυτέραν ἱστορίαν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν. Τό Ελληνικόν ἔθνος εἶναι τό κατ᾿ ἐξοχήν ἔθνος ὅπερ ἔδωσε τά πρῶτα φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ εἰς τόν τετραπέρατον κόσμον. Τό Ελληνικόν ἔθνος εἶναι ἐκεῖνο τό δποῖον ἐβλάστησε πρίν μέν Χριστοῦ τούς μεγαλυτέρους σοφούς τῆς οἰκουμένης, Πλάτωνας, Σωκράτας, ᾿Αριστοτέλεις κ.λ.π.· καί μετά Χριστόν τούς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ᾿Αθανασίους, Βασιλείους, Γρηγορίους, Χρυσοστόμους, Φωτίους κ.λ.π. τούς μελιρρύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας.

Τό Ἑλληνικόν ἔθνος εἶναι τό ἔθνος ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐξέλεξεν ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν μετά τόν ἐκλεκτόν λαόν τοῦ Ἰσραήλ, ὅστις φανείς ἀχάριστος καί ἀγνώμων περί τόν εὐεργέτην, Χριστοκτόνος καί Θεοκτόνος γενόμενος, ἀπώλεσε τήν εὐλογίαν καί ἔλαβε τήν κατάραν. Καί ἀντί τοῦ ἀχαρίστου τούτου λαοῦ, τῆς γενεᾶς ταύτης τῆς πονηρᾶς καί μοιχαλίδος, ἐξέλεξεν ὁ Κύριος τόν νέον Ἰσραήλ, δηλαδή τό Ελλην. ἔθνος. ῞Οτε οἱ ἀναβάντες εἰς ῾Ιεροσόλυμα ῞Ελληνες διά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα ἐζήτησαν παρά τοῦ ᾿Αποστόλου Φιλίππου ἰδεῖν τόν ᾿Ιησοῦν, κατά τήν ἱεράν ἐκείνην στιγμήν, καθ᾿ ἥν ὅ τε Φίλιππος καί ᾿Ανδρέας παρουσίασαν τούς ῞Ελληνας εἰς τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰδών τούς ῞Ελληνας εἶπεν· «Ἐλύληθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου». ῎Οντως, ἀληθῶς ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης ἐδόξασεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἐξέλεξε τό Ελληνικόν ἔθνος ὡς λαόν του περιούσιον, ἀλλά καί ἐδοξάσθη ὑπ᾽ αὐτοῦ. Διότι, ὅτε μετά τήν ᾿Ανάστασιν τοῦ Σωτῆρος καί τήν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπιφοίτησιν, οἱ ῞Αγιοι Απόστολοι λαβόντες δύναμιν ἐξ ὕψους καί παραγγελίαν νά πορευθοῦν εἰς τόν κόσμον ἅπαντα νά κηρύξουν τό εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει, οἱ πρῶτοι οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τό εὐαγγέλιον καί ἠσπάσθησαν τόν Χριστιανισμόν ἦσαν ῞Ελληνες. Ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν Αἰγύπτῳ, ἐν Πόντῳ, ἐν Βυζαντίῳ, ἐν Θράκῃ, ἐν Μακεδονίᾳ, ἐν ᾿Αχαΐᾳ, ἐν Κρήτῃ, ἐν Θεσσαλονίκῃ, ἐν ᾿Αθήναις, ἐν Κορίνθῳ καί παντοῦ ὅπου ἐκήρυξαν οἱ θεοκήρυκες καί θεόπνευστοι τοῦ Κυρίου ᾿Απόστολοι, οἱ πρῶτοι ὀπαδοί καί θιασῶται τοῦ Χριστιανισμοῦ ἦσαν ῞Ελληνες.

Τό Ελληνικόν ἔθνος οὐ μόνον ἠσπάσθη τόν Χριστιανισμόν, ἀλλά καί ἠγωνίσθη ὑπέρ τῆς διαδόσεως καί ἐπικρατήσεως τοῦ χριστιανισμοῦ. Τό Ελληνικόν ἔθνος ἀνέδειξε πλῆθος ἁγίων Μαρτύρων, ῾Ιερομαρτύρων, Ὁσιομαρτύρων, Νεομαρτύρων, ῾Ομολογητῶν καί Ὁσίων, ὅσον οὐδέν ἄλλο ἔθνος. Οἱ μεγάλοι μάρτυρες Γεώργιος, Δημήτριος, Θεόδωροι, Πολύκαρποι, Βλάσιοι, Ελευθέριοι, Χαραλάμπεις, ῎Ανθιμοι, κ.λ.π., καθώς καί οἱ νέοι ῾Ιερομάρτυρες καί Εθνομάρτυρες Γρηγόριος ὁ Ε΄ Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης καί οἱ ἐπ᾽ ἐσχάτων Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης καί πλεῖστοι ἄλλοι ἦσαν Ἕλληνες. ᾿Αλλά καθώς εἰς ἕνα καρποφόρον χωράφιον πολλάκις ἀναφύονται ἄκανθοι καί τρίβολοι, αἵτινες, ἐάν μή ταχέως ἐκβληθοῦν, καθιστοῦν ἄγριον καί ἄκαρπον τό χωράφιον, τοιουτοτρόπως καί εἰς τό Ἑλληνικός ἔθνος ἀνεφύησαν κατά καιρούς, ὡς τρίβολοι καί ἄκανθοι, ἄνθρωποι ποταποί μέ ποταπά αἰσθήματα, ἄνθρωποι ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, βλάσφημοι, ἀσεβεῖς, ἀνόσιοι, ἀφιλοπάτριδες, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, φθονεροί, προδόται, οἱ ὁποῖοι πολλά κακά ἐπεσώρευσαν εἰς τό ἔθνος ἡμῶν, ἀπ᾽ ἀρχάς καί ἄχρι τῶν ἡμερῶν μας, καί παρ᾽ ὀλίγον νά καταστήσουν το καρποφόρον ἔθνος – μῶν, τό ὁποῖον τόσα καί τόσα καρποφόρα καί θεόφυτα ἐβλάστησε φυτά μέ καρπούς ἀειθαλεῖς, ἄγριον καί ἄκαρπον. ῎Αλλ᾿ ἄς ἔχῃ δόξαν ὁ παντοδύναμος καί ὕψιστος Θεός καί Πατήρ ἡμῶν ὁ Οὐράνιος, ὅστις ἀπ᾿ αἰῶνος ἠγάπησε τήν ῾Ελλάδα καί προώρισεν αὐτήν διά νά ζήσῃ, ἤγειρε κέρας σωτηρίας ἡμῖν…

Εἶναι λίαν εὐχάριστον ἅμα καί θεάρεστον νά βλέπῃ τις τά τέκνα τῆς γλυκυτάτης μας πατρίδος συνηνωμένα και συναδελφωμένα μέ ἕνα πρόγραμμα καί ἕνα σκοπόν ἅγιον καί μέ ἐνθουσιασμόν ἱερόν νά ἐργασθοῦν ὁμοθύμως ὑπέρ τῆς εὐτυχίας καί εὐδαιμονίας αὐτῆς.

Ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐμπνευσθείς καί φωτισθείς ὁ Κυβερνήτης ἡμῶν ἵδρυσε τήν ἐθνικήν νεολαίαν πρός καταπολέμησιν τοῦ ἀθέου κουμουνισμοῦ, ὁ ὁποῖος τήν μέν σημαίαν τῆς ἐπαναστάσεως ὠνόμαζε κουρελόπανον, τήν δέ ἁγίαν μας θρησκείαν ὄπιον, ὑβρίζων ἀναιδῶς τούς γενναίους προγόνους ἡμῶν, τούς ἥρωας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τούς ἐλευθερωτάς τῆς πατρίδος ἡμῶν· ὁ ἄθεος κουμουνισμός ἠθέλησε ἀκόμη νά εἰσαγάγῃ εἰς τήν πίστιν ἡμῶν τήν ἁγίαν, τήν ἀπιστίαν, καί εἰς τήν ὡραῖαν καί δεδοξασμένην πατρίδα μας, τήν διαφθοράν, τόν ἐκφυλισμόν καί τήν ἀκολασίαν.

῎Αλλ᾿ εἰς τό λαμπρόν τοῦτο καί θεάρεστον ἔργον τοῦ καλοῦ Κυβερνήτου μας ὀφείλομεν πάντες να συνδράμωμεν καί λαός καί κλῆρος, καὶ ἄνδρες καί γυναῖκες, καί μικροί και μεγάλοι καί πάσης τάξεως, ἡλικίας και καταστάσεως ἄνθρωποι. Ο Ιερός κλῆρος ὅστις ἀνέκαθεν εἰς τοὺς γενναίους ὑπὲρ τῆς πίστεως καί πατρίδος ἱερούς ἀγώνας ἦτο πρωτοπόρος, πρωταγωνιστής και πρωταθλητής, σήμετον δι᾿ ἐμοῦ τοῦ ἐλαχίστου τῶν ἱερέων καί Πνευματικοῦ πατρός σᾶς προσφέρει τρία ὅπλα ἀκαταμάχητα, ἰσχυρότατα καί κραταιότατα. Τὸ πρῶτον ὅπλον εἶναι ἡ ἀγάπη, τό δεύτερον ἡ πίστις καί τό τρίτον ἡ ἐλπίς. Διὰ τῶν τριῶν τούτων ὅπλων, ἀγαπητά μου καί περιπόθητα τέκνα, θα νικήσετε, θα καταβάλετε καί θά συντρίψετε πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον, δρατόν καί ἀόρατον.

Μὲ αὐτά τα τρία ὅπλα, οἱ ἔνδοξοι τοῦ Κυρίου μαθηταί καί ἀπόστολοι, μέ τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν, τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον, πρός ἀλλήλους͵ ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς των, μέ τήν πίστιν τὴν ἁγίαν, τήν θερμήν, τήν στεράν καί ἀκλόνητον, καί μέ τήν πρός τόν Θεόν βεβαίαν καί ἀσφαλῆ ἐλπίδα, ἐξεστράτευσαν ἐκ τῆς ῾Ιερουσαλήμ, μέ πρόγραμμα καί σκοπόν νά ὑποτάξουν τήν οἰκουμένην εἰς τόν Χριστιανισμόν. Καί τό κατώρθωσαν 12 μόνον τόν ἀριθμόν, καί ἄλλοι 70, τό ὅλον 82. Καί πῶς τόσον ὀλίγοι κατώρθωσαν τοιοῦτον ὑπεράνθρωπον ἔργον; διά τῶν ὅπλων; οὐχί· διότι ὁ διδάσκαλος καί ἀρχηστράτηγός των δέν τούς ἐπέτρεπε νά κρατοῦν εἰς τάς χεῖρας μήτε ράβδον, μήτε πήραν. Διά χρημάτων; οὐχί· διότι τούς παρήγγειλε νά μή ἀποκτήσουν χρυσόν, ἤ ἄργυρον, μήτε χαλκόν. Διά τῆς σοφίας καί τῆς ἐπιστήμης; οὐχί· διότι οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν ἦταν ἀγράμματοι ἁλιεῖς (ψαράδες). Διά τίνος μέσου τό κατώρθωσαν; Διά τῶν ἀνωτέρω τριῶν ὅπλων τῆς ἀγάπης, τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος· δι᾿ ὅ καί καυχώμενοι ἔλεγον· «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν».

Μέ αὐτά τά τρία ὅπλα τά πνευματικά, τήν ἀγάπην, τήν πίστιν καί τήν ἐλπίδα, παρά μέ πολεμικά καί ὑλικά ὅπλα οἱ γενναῖοι πρόγονοι ἡμῶν τό 1821 κατώρθωσαν μία δράξ ἀνδρῶν νά ἐπαναστατήσῃ ἐναντίον μίας μεγάλης αὐτοκρατορίας, τήν ὁποίαν τότε ἔτρεμε ὁλόκληρος ἡ Εὐρώπη, καί νά μᾶς χαρίσῃ τόν καθαρόν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας, τόν ὁποῖον ἤδη ἀναπνέομεν.

Μέ αὐτά τά τρία ὅπλα καί σεῖς, ἀγαπητά μου τέκνα, πρῶτον μέ τήν ἀγάπην τήν ὁλόψυχον καί ὁλόκαρδον πρός τόν Παντοδύναμον Θεόν καί Οὐράνιον Πατέρα· τήν ἀγάπην τήν γνησίαν, τήν καθαράν καί ἄδολον πρός ἀλλήλους, πρός τήν πατρίδα, τόν σεπτόν ἡμῶν ῞Ανακτα, τόν Κυβερνήτην καί πρός πάντας. Δεύτερον μέ τήν πίστιν τήν θερμήν, στερεάν καί ἀκλόνητον πρός τόν Θεόν, πρός τήν θρησκείαν, πρός τήν πατρίδα, πρός τόν βασιλέα, πρός τάς ἱεράς μας παραδόσεις, καί τρίτον μέ τήν βεβαίαν ἐλπίδα, ὅτι πᾶν ὅ,τι θελήσετε καλόν θά τό κατορθώσητε καί ὅ,τι ζητήσετε ἀπό τόν οὐράνιόν μας Πατέρα καί Θεόν θά τό ἀποκτήσετε ἀρκεῖ νά εἶναι πρός τό συμφέρον.

Μέ αὐτά τά τρία πνευματικά ὅπλα ἡ ῾Αγία μας Ἐκκλησία, δι᾿ ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ καί εὐτελοῦς, σᾶς προσφέρει καί σᾶς καθοπλίζει, διά νά δυνηθῆτε νά ἐπιτελέσετε μεγάλα, ἔνδοξα καί θαυμαστά ἔργα. Θά τιμήσετε, θά δοξάσετε, θά μεγαλύνετε καί θά καταστήσετε ἔνδοξον καί λαμπράν τήν γλυκείαν μας πατρίδα, θά ἀφήσετε ὄνομα ἔνδοξον καί ἀθάνατον εἰς τάς μετά ταῦτα γενεάς, καί θά λάβετε τόν ἀμαράντινον στέφανον ἐν οὐρανοῖς παρά τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ καί Βασιλέως τῶν ὅλων. ᾿Ανάγκη ὅμως καί νά κοπιάσετε («τά γάρ καλά κόπῳ κτῶνται καί πόνῳ κατορθοῦνται»), «σύν ᾿Αθηνᾷ καί χεῖρα κίνει». Οἱ μπολσεβίκοι τῆς Ρωσίας, καί οἱ ἐρυθροί τῆς ῾Ισπανίας, διότι στεροῦνται τῶν ὅπλων τῆς ἀγάπης, τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος, κατέστησαν ἀθλίας καί δυστυχεῖς τάς πατρίδας των. Ἐβεβήλωσαν καί ἐμόλυναν τούς ἱερούς ναούς καί τά ἅγια θυσιαστήρια, κατέσφαξαν ἀγρίως καί ποικιλοτρόπως ἐβασάνισαν καί ἐθανάτωσαν μυριάδας ἀνευθύνων κληρικῶν καί λαϊκῶν. ῎Εχυσαν ποταμούς αἱμάτων ἀθώων καί θά ἀφήσουν εἰς τάς μετά ταῦτα γενεᾶς στίγμα καί αἰώνιον ἀνάθεμα τῆς φαυλότητος, τῆς κακίας καί μοχθηρίας των.

᾿Αλλά «πᾶσα φυτεία ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Οὐράνιος Πατήρ ἐκριζωθήσεται». Ὁ μπολσεβικισμός καί ὁ κομμουνισμός είναι φυτεία τοῦ σατανᾶ, διότι στερεῖται τῆς ἀγάπης, τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος, ἑπομένως ταχέως θά ἐκριζωθῇ.

Οἱ ἐρυθροί τῆς Ἱσπανίας ἤρχισαν νά ξεκλονίζωνται καί νά ἐκριζοῦνται· τήν ὁμοίαν τύχην θά ὑποστοῦν συντόμως καί οἱ τούτων ἀδελφοί ἄθεοι μπολσεβίκοι τῆς Ρωσίας. ῎Ας καυχῶνται ὅσον θέλουν, «πᾶσα φυτεία, ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Οὐράνιος Πατήρ ἐκριζωθήσεται». Ὑμεῖς, ὦ τέκνα μου ἀγαπητά, ἐστέ φυτεία τοῦ Οὐρανίου μας Πατρός Θεοῦ, ὡς ἄνθη εὐώδη καί δένδρα ἀγλαόκαρπα, μέ τήν εὐωδίαν τῶν ἀρετῶν σας καί μέ τούς καρπούς τῶν καλῶν σας ἔργων μέλλετε (ἄν θέλετε) νά εὐωδιάσετε καί νά ὠφελήσετε ὄχι μόνον τήν πατρίδα μας ἀλλά καί τήν ὑφήλιον ἅπασαν.

Προσέξατε ὅμως, μή φυτρώσουν εἰς τήν καλήν ταύτην φυτείαν ἄκανθοι καί τρίβολοι. Ἐάν τις εἰς τήν φυτείαν φανεῖ φθονερός, δόλιος, ἀσεβής, βλάσφημος, ἄπιστος, προδότης, φαῦλος, αἰσχρός, ἐἀν δέν διορθοῦται, ἄς ἐκριζοῦται ὡς ἄκανθα, καί ἄς ἀποβάλλεται καί ἄς χωρίζεται ὡς ψωραλέον πρόβατον, ἵνα μή μεταδώσῃ τήν λύμην καί εἰς ἄλλους. Μικρά ζύμη ὅλον τό φύραμα ζυμεῖ. Ὑμεῖς ἐστέ μικρά ζύμη· ἐάν κατασταθῆτε ζύμη καλή, ζύμη ἀληθείας, εἰλικρινείας, ταπεινοφροσύνης, δικαιοσύνης, πίστεως, ἀρετῆς, ἐγκρατείας, σωφροσύνης, ὑπομονῆς, ἀγάπης, φιλαδελφίας, ὅλον τό φύραμα, τουτέστιν, ὅλον τό ἔθνος, σύν τῷ χρόνῳ, θά τό καταστήσετε καλήν ζύμην.

Εὔχομαι ὅπως ἡ χάρις τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ καί Πατρός, ἐνισχύση, ἐνδυναμώση, κραταιώση, ὁδηγήση καί φωτίσῃ τάς ψυχάς, τάς διανοίας καί καρδίας ὑμῶν εἰς τόν καλόν τῆς ἀρετῆς ἀγῶνα καί λάμψουν τά καλά σας ἔργα ὡς ἥλιος εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ἵνα βλέποντες οἱ ἄνθρωποι δοξάσουν τόν Πατέρα τόν ἐν Οὐρανοῖς. Καί ἴδωμεν πάντες ἡμέρας ἀγαθάς, ἴδωμεν τήν πατρίδα μας δεδοξασμένην καί τετιμημένην, τήν πίστιν μας αὐξανομένην καί κραταιουμένην, καί γίνωμεν οἱ πάντες μία ποίμνη μέ ἕνα ποιμένα τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἀληθῆ καί καλόν ποιμένα, τόν ἀρχηγόν καί θεμελιωτήν τῆς πίστεως ἡμῶν· οὗ ἡ δόξα, τό κράτος, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν.


σ. 72-76 – Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος Β’ (Ορθόδοξος Κυψέλη)

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος. Το πνεύμα της αποστασίας στους έσχατους καιρούς.

«Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον, ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἤ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός» (Β’ Θεσ. β’ 3-4).

Ο Απόστολος ὁμιλεῖ σαφῶς περὶ τῆς Ἀποστασίας, ἡ ὁποία θὰ συμβεί στὶς ἔσχατες ἡμέρες, πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Περὶ αὐτῆς ἀναφέρεται καὶ σὲ ἄλλες Ἐπιστολές του. Στὴν Πρώτη πρὸς Τιμόθεον γράφει: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων» (Α’ Τιμ. δ’ 1).

Ὁμοίως γράφει ὁ αὐτὸς στὴν Β’ Τιμ. γ’ 1 καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Πέτρος στὴν Β’ Πέτρ. γ’ 1. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰούδας μαρτυρεῖ, ὅτι ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ὡμίλησαν περὶ αὐτοῦ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο: «Μνήσθητε τῶν ρημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν. Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες» (Ἰούδ. 17-19).

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προεῖπε, ὅτι στὸ τέλος τοῦ κόσμου «πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ’ 11-12), καὶ ὅτι ὅταν θὰ ἔλθη «ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη’ 8).

Σύμφωνα μὲ αὐτὲς τὶς διαβεβαιώσεις, διαγράφεται στὸν νοῦ μας μία ἐντελῶς ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα τῆς ἠθικοθρησκευτικῆς καταστάσεως τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐσχάτου καιροῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο θὰ εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους. Καὶ ἕνα μὲν μέρος τοῦ κόσμου θὰ μείνει στὴν ἀπιστία, τὸ ἄλλο δὲ μέρος θὰ δημιουργήσει κυρίως αἱρέσεις, ποὺ δὲν θὰ ἀκολουθοῦν τὴν θεοπαράδοτη διδασκαλία καὶ θὰ κτίζουν μία δική τους πίστη βασισμένη στὴν δική τους φαντασία, ἄν καὶ [φαινομενικὰ στηριγμένη] στὴν βάση τῶν λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Αὐτὲς οἱ αὐτο-επινοημένες πίστεις θὰ γίνονται ἀναρίθμητες.

Τὴν ἀρχή τους ἔθεσε ὁ Πάπας. Συνέχισαν τὸ ἔργο του ὁ Λούθηρος καὶ ὁ Καλβῖνος. Τὸ θεμέλιο, τὸ ὁποῖο ἔθεσαν αὐτοί, τὴν προσωπικὴ δηλαδὴ ἐπίτευξη τῆς πίστεως μόνον ἐπὶ τῆς Γραφῆς, ἔδωσε ἰσχυρὴ ὤθηση γιὰ τὴν ἐπινόηση πίστεων. Καὶ τώρα [δεύτερο μισὸ τοῦ ΙΘ’ αἰ.] ὑπάρχουν πάρα πολλὲς Ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες θὰ γίνουν περισσότερες. Κάθε κράτος θὰ ἔχει τὴν δική του πίστη, ὕστερα κάθε νομός, κάθε πόλη καὶ στὸ τέλος πιθανὸν κάθε μυαλὸ θὰ ἔχει τὴν δική του ὁμολογία. Διότι ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν δέχονται τὴν θεοπαράδοτη πίστη, φτιάχνουν τὴν δική τους, διαφορετικὰ δὲν γίνεται. Καὶ ὅλοι θὰ ὀνομάζονται «Χριστιανοί».

Ἕνα μόνον μέρος θὰ κρατήσει τὴν γνήσια πίστη, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ τὴν διατηρεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ περισσότεροι θὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι μόνον κατ΄ ὄνομα. Στὴν καρδιά τους ὅμως δὲν θὰ ἔχουν τὴν τάξη (κατάσταση/ διάθεση), τὴν ὁποίαν ἀπαιτεῖ ἡ πίστη, διότι θὰ ἔχουν ἀγαπήσει τὸν παρόντα αἰῶνα. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ εὐρύτατος χῶρος τῆς ἀποστασίας. Παντοῦ θὰ εἶναι ἀκουστὸ τὸ ὄνομα Χριστιανός. Παντοῦ θὰ ὑπάρχουν Ναοὶ καὶ ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ θὰ εἶναι μόνον στὴν ἐπιφάνεια. Ἐντὸς αὐτῶν θὰ ὑπάρχη τελεία ἀποστασία. Στὸ ἔδαφος αὐτὸ θὰ γεννηθῆ καὶ θὰ αὐξηθῆ ὁ Ἀντίχριστος, μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐπιφανειακότητας, χωρὶς τὴν οὐσία τοῦ πράγματος.

… Δεν θὰ τοποθετήσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θηρίου καὶ στοὺς ναούς; Ἐννοεῖται, ὅτι ἐφ΄ ὅσον θὰ γίνει εὐρυτάτη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, μαζὶ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς θὰ καταλάβουν καὶ τοὺς ναούς, ὥστε σὲ αὐτοὺς θὰ εἶναι ἀδύνατον πλέον νὰ παραμείνει ἡ τάξη καὶ ἡ κατάσταση τῶν Χριστιανῶν. Ἑπομένως, θὰ τοποθετήσουν κάτι νέο, σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ νέου θεοῦ. Καὶ πρῶτα ἀπ΄ ὅλα τοῦτο σημαίνει τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Ἀντιχρίστου στὸν ναό. Ὅπου αὐτὸς θὰ ἐμφανισθεί προσωπικῶς, ἐκεῖ καὶ θὰ ἐνθρονισθεί σὰν θεός.

Ελληνική Πατρολογία

Περὶ Ἐλπίδος καὶ Ἀγάπης (Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως)

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ (εκδόσεις Ρηγοπούλου, σ. 152-155, Δ’ έκδοση, Πρώτη έκδοση το 1899) / Αντιγραφή orthopraxia.gr

§ 3. ΠΕΡΙ ΕΛΠΙΔΟΣ

Τί ἐστιν ἐλπίς;

Ἐλπίς ἐστιν ἀγαθῶν προσδοκία, καὶ ὁμολογία καὶ βεβαίωσις τῆς πίστεως. Ὁ πιστεύων ἐλπίζει ότι θέλει ἀπολαύσει τὴν αἰώνιον ζωήν.

Ὁποία τις ἀνάγκη νὰ εἶναι ἡ ἐλπὶς τοῦ πιστοῦ;

– Τελεία καὶ σταθερά, διότι ἡ τοιαύτη ἐλπὶς σώζει τοὺς πιστεύοντας.

Πότε ἡ ἐλπὶς εἶναι τελεία καὶ σταθερά;

Οταν ἡ πίστις εἶναι ζῶσα· ἡ ζῶσα πίστις τελειοῖ τὴν ἐλπίδα καὶ ἀναδεικνύει αὐτὴν σταθερὰν καὶ βεβαίαν· ἡ νεκρὰ πίστις ἔχει τὴν ἐλπίδα ἐπισφαλῆ καὶ ἀβεβαίαν.

Τίνι τρόπῳ ἡ ζῶσα πίστις τελειοῖ τὴν ἐλπίδα;

Ἡ ζῶσα πίστις ἀναπτύσσει τὴν ἀγάπην, ἡ δὲ ἀγάπη ἀναδεικνύει τὴν καθαρὰν συνείδησιν, ἡ καθαρὰ συνείδησις γεννᾷ πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίαν καὶ αὕτη ἄγει εἰς τὴν βεβαίαν καὶ ἀκλινῆ ἐλπίδα· διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται εἰς τὴν καρδίαν τοῦ πιστοῦ.

Τίνα εἰσὶ τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ ἐλπίζοντος ἐπὶ Κύριον;

Ταῦτά εἰσι· ἡ εἰρήνη τῆς συνειδήσεως, τὸ ἐγκαυχᾶσθαι ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἡ ἀπεκδοχὴ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, καὶ τὸ ὑπομένειν μετὰ καρτερίας τὰς ἐπιφορὰς τῶν δεινῶν· ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος λέγει: Δικαιωθέντες ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ….. καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες, ὅτι θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ πνεύματος ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν (Ρωμ. ε΄. 1-5, πρβλ. η΄. 2425 καὶ Β΄. Κορινθ. γ΄. 12-13).

Ποῖος εἶναι ὁ καρπὸς τῆς ἐλπίδος;

– Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλπὶς ἀνυψοῖ τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ φέρει εἰς τὴν μετὰ τοῦ Θεοῦ κοινωνίαν· αὕτη κινεῖ τὴν γλῶσσαν εἰς ὑμνῳδίαν καὶ ὑπαγορεύει τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα.

Τί ὀφείλει ὁ ἄνθρωπος παρὰ τοὺ Θεοῦ νὰ ζητῇ;

— Τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ· ταῦτα ὁ Σωτὴρ ἡμῶν ἐδίδαξε τὰ αἰτήματα εἰπών: «Αἰτεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ς΄. 33).

Τί ἔτι ὀφείλομεν νὰ ζητῶμεν παρὰ τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς προσευχῆς; – 1) Νὰ αὐξήσῃ ἡμῶν τὴν πίστιν, νὰ στερεώσῃ ἡμῶν τὴν ἐλπίδα, καὶ νὰ διαθερμάνῃ ἡμῶν τὴν καρδίαν εἰς τὴν ἀγάπην πρὸς αὐτὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον ἡμῶν· καὶ 2) τὴν σωτηρίαν παντὸς τοῦ κόσμου.

῾Ο μὴ προσευχόμενος πρὸς τὸν Θεὸν τί δεικνύει; — Οτι ἔχει νεκρὰν πίστιν, καὶ ἀβεβαίαν ἐλπίδα.

Ὀφείλει ὁ χριστιανὸς νὰ προσεύχηται καθ᾽ ἑκάστην;

Μάλιστα. Ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος παραγγέλλει ἡμᾶς λέγων· «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς» (Α΄. Θεσσ. ε΄. 17).

Ἐν τῇ προσευχῇ ἡμῶν ὑπὲρ τίνων ὀφείλομεν – Ὑπὲρ ἡμῶν αὐτῶν, ὑπὲρ πάντων τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐν γένει ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων, ὑπὲρ τῶν βασιλέων καὶ τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων· ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος ἐντέλλεται λέγων: «Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων, ὑπὲρ βασιλέως καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων, ἵνα ἥρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι· τοῦτο γὰρ καλὸν καὶ ἀπόδεκτον ἐνώπιον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν (Α΄. Τιμοθ. β΄. 1-4).

νὰ προσευχώμεθα;

Ἐπίσης ὀφείλομεν νὰ προσευχώμεθα τῷ Θεῷ ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, διότι ἐντολή ἐστι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅστις ἐντέλλεται ἡμῖν λέγων· «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν, καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς» (Λουκ. ς΄ 27—28 καὶ Ρωμ. ιβ΄. 14).

Ποῦ ὀφείλει ὁ ἄνθρωπος νὰ προσεύχηται;

Καὶ κατ᾽ ἰδίαν καὶ μετὰ τῆς Ἐκκλησίας· ὁ προφήτης Δαυΐδ περὶ τῆς κατ᾽ ἰδίαν προσευχῆς λέγει· «ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας αὐτοῦ εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον»(Ψλ.ρβ΄. 22)· περὶ δὲ τῆς κοινῆς προσευχῆς λέγει· «ἐν Ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τὸν Θεὸν» (Ψαλ. ξζ΄ 27).

῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος συνιστᾷ νὰ συνερχώμεθα ἐν Ἐκκλησίαις καὶ προσευχώμεθα ἐν εἰρήνῃ καὶ οὐχὶ ἐν ἀκαταστασίᾳ· «οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλ᾽ εἰρήνης, ὡς ἐν πάσαις ταῖς Ἐκκλησίαις τῶν ἁγίων» (Α΄. Κορινθ. ιδ΄. 1—33-40).

Ἡ προσευχὴ πῶς δέον ἐστὶ νὰ θεωρῆται;

— Ως κλίμαξ ἀνάγουσα πρὸς τὸν Οὐρανόν· ὡς πνευματικὴ θυσία καὶ προσφορά, καὶ ὡς ἔκφρασις τῆς πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπης.

Πῶς δέον ἐστὶ νὰ γίνηται;

Μετὰ διανοίας εὐχαρίστου, καθαρᾶς καρδίας καὶ ἀνυποκρίτου, καὶ χειλέων ἁγνῶν, καὶ γλώσσης λαλούσης ἀλήθειαν· διότι ἡ οὕτω γινομένη προσευχὴ οἶδε, κατὰ τὸν Χρυσόστομον, φθάσαι τὸ ἀκολάκευτον οὖς τοῦ Δεσπότου· ὅπου δὲ εὐχὴ καὶ εὐχαριστία, ἐκεῖ ῾Αγίου Πνεύματος παραγίνεται Χάρις καὶ φυγαδεύονται δαίμονες, καὶ πᾶσα ἀντικειμένη δύναμις δραπετεύει καὶ ἀφίσταται· ὁ δὲ Γρηγόριος ὁ Νύσσης λέγει ὅτι· «Ἐκ τοῦ προσεύχεσθαι περιγίνεται τὸ μετὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι· χωρίζεται δὲ τοῦ Θεοῦ ὁ μὴ συνάπτων ἑαυτὸν διὰ προσευχῆς τῷ Θεῷ· τὸν δὲ τοῦ Θεοῦ χωριζόμενον ἀνάγκη πᾶσα τῷ ἐναντίῳ συνάπτεσθαι».

Ὁ αὐτὸς Γρηγόριος λέγει καὶ τὰ ἑξῆς περὶ ἠθικῆς δυνάμεως τῆς προσευχῆς. «Προσευχὴ σωφροσύνης ἐστὶ φυλακτήριον, παρθενίας σφραγίς, θυμοῦ παιδαγωγία, τύφου καταστολή, μνησικακίας καθάρσιον, φθόνου καθαίρεσις, εἰρήνης ἀσφάλεια».

Τί ὑπόσχεται ὁ Σωτὴρ νὰ δώσῃ τοῖς προσευχομένοις;

—«Οτι ὅσα ἂν αἰτήσωνται τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ δώσει αὐτοῖς» (Ἰωάν. ιε΄. 16)· καὶ παραγγέλλει νὰ αἰτῶμεν, ὅπως λαμβάνωμεν, λέγων. «Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει, καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει, καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθ. ζ΄. 7).

Τί ὀφείλει λοιπὸν ὁ χριστιανὸς νὰ πράττῃ;

Νὰ προσεύχηται εἰς τὸν Θεὸν μετὰ βεβαίας ἐλπίδος καὶ πεποιθήσεως πρὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ καὶ νὰ ἐμμένῃ ἐν τῇ προσευχῇ καὶ θέλει λάβει τὰ ζητούμενα παρὰ Θεοῦ ἀγαθά· ἀνάγκη ὅμως νὰ μὴ ὦμεν μικρολόγοι καὶ νὰ μὴ ζητῶμεν ἀνάξια τῷ Θεῷ αἰτήματα, μὴ μικρολογίας καταγνωσθῶμεν ἐκ τοῦ μικρὰ αἰτεῖν ἡμᾶς καὶ τοῦ διδόντος ἀνάξια (Ναζιανζ. ἴδε καὶ λογ. Θησαύρ. κεφ. Ξς’ σελ. 180–187).


§ 4. ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

Τί ἐστιν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν;

— ᾿Αγάπη πρὸς τὸν Θεόν ἐστι γνῶσις Θεοῦ· διότι ὁ ἀγαπῶν ἀγαπᾷ δ,τι ἐγνώρισεν, ἀδύνατον δέ τις νὰ ἀγαπήσῃ τὸ ἄγνωστον· ἄρα ὁ ἀγατ πῶν ἐγνώρισε τὸν Θεόν.

Πῶς ὁ ἀγαπῶν ἠδυνήθη νὰ γνωρίσῃ τὸν Θεόν;

– α) Εκ τῆς γενομένης αὐτῷ ἀποκαλύψεως διὰ τοῦ δοθέντος αὐτῷ Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ τῆς ἐκχυθείσης ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστοῦ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. ε΄. 5). β) Ἐκ τῆς παρουσίας αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἐμφανίζει ἑαυτὸν τοῖς φυλάσσουσι τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, καὶ τηροῦσι τὰ ἑαυτοῦ προστάγματα, καὶ ἐκζητοῦσιν αὐτὸν (Ἰωάν. ιδ´ 21 – 22, Εβρ. ια΄. 6). καὶ γ) Ἐκ τῶν ἀποκαλυπτομένων ἐν τῷ νῷ καὶ τῇ καρδίᾳ θείων τελειοτήτων, τῆς δόξης, τῆς σοφίας, τῆς δυνάμεως, τῆς προνοίας, τῆς ἀγαθότητος καὶ τῶν λοιπῶν θείων τελειοτήτων.

Ἡ ἀγάπη ὡς ἀρετὴ ποίαν θέσιν κατέχει μεταξὺ τῶν πρωτίστων ἀρετῶν;

– Τὴν πρώτην· διότι ὁ Παῦλος λέγει, ὅτι μείζων τῆς πίστεως καὶ ἐλπίδος ἡ ἀγάπη (Α΄. Κορινθ. ιγ΄. 13).

Τί ἐκφράζει ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπη;

Πόθον πρὸς ἕνωσιν μετὰ τοῦ Θεοῦ ὡς τοῦ ἄκρου ἀγαθοῦ. Ποία τις δέον νὰ ᾗ ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπη; – Καθαρά, εἰλικρινής, ἀνιδιοτελής, ἐνεργὸς καὶ σταθερά.

Μέγας Κωνσταντῖνος καί οἱ κατά βουλήν Θεοῦ πόλεμοι.

Γράφει ο Ἰωάννης Λίτινας

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ «περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλον ἡμερώτατος, πραότατος καί φιλανθρωπότατος»¹ βασιλέας διεξήγαγε πλείστες πολεμικές ἐπιχειρήσεις κατά τή διάρκεια τῆς βασιλείας του.

Ἰδιαιτέρως, ὅταν ἀνέλαβε τόν πόλεμο κατά τοῦ Μαξεντίου (312), ὅπου καί εἶδε καταμεσήμερο στόν οὐρανό τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, «σταυροῦ τρόπαιον», ἐκ φωτός μετά τῆς ἐπιγραφῆς «τούτῳ νίκα», δηλαδή «μέ τήν δύναμη τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ θά νικήσεις», ἀνέλαβε τήν ὑπεράσπιση τῆς χριστιανικῆς πίστης καί ὁ ἴδιος διήγαγε βίο πνευματικό.

Σταθμός στήν πνευματική του ζωή ὑπῆρξε ἡ ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ ἐν ὁράματι, ὅπου τοῦ παρήγγειλε νά κατασκευάσει Σταυρό, τόν ὁποῖο θά χρησιμοποιοῦσε ὡς φυλακτήριον κατά τίς πολεμικές συγκρούσεις. Ὁ Μ.Κωνσταντίνος ὄχι μόνο κατασκεύασε τό ἱερό σύμβολο ἀπό χρυσό καί πολύτιμους λίθους, ἀλλά και πολλούς άλλους (σώζεται σταυρός του στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου). Ἐπίσης, ἔβαλε στήν περικεφαλαία του τό μονόγραμμα του Χριστού «ΧΡ» καί ἔδωσε ὁδηγίες γιά τήν κατασκευή σταυροειδοῦς σημαίας – λάβαρου τήν ὁποία ἔφεραν ὑποχρεωτικά ὅλες οἱ στρατιωτικές μονάδες².

Ἔτσι, ἀποδεχόμενος ὡς προστάτη του τόν Ὕψιστο Θεό καί ἐπικαλούμενος ὡς Σωτῆρα καί βοηθό του τόν Χριστό, ἐβάδιζε ἐπί κεφαλῆς τῶν στρατευμάτων του, προτάσσοντας τήν σωτήρια σημαία καί τόν σταυρό³.

Ἡ πολεμική ἐπιχείρηση ἐναντίον τοῦ Μαξεντίου ἦταν μία ἐπιθετική εἰσβολή στήν Ἰταλία πρός ἀπελευθέρωση τῆς Ρώμης, ἀπό τήν ὑποδούλωσή της στόν τύραννο. Ἡ μάχη ἀπέβη νικηφόρος μέ θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ⁴ καί ὁ θεοφιλής βασιλέας εἰσῆλθε μέ θρίαμβο στήν Ρώμη. «Αὐτός δέ ἔχων ἔμφυτον τήν εἰς τόν Θεόν εὐσέβειαν, χωρίς καθόλου νά συγκινῆται ἀπό τάς κραυγάς οὔτε νά ἐπαίρεται ἀπό τούς ἐπαίνους, συναισθανόμενος δέ βαθέως τήν ἐκ Θεοῦ βοήθειαν ἀπέδωσεν ἀμέσως εὐχαριστήριον εὐχήν εἰς τόν αἴτιον τῆς νίκης»⁵ .

Ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας ἦταν σύγχρονος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί ἦταν αὐτόπτης καί αὐτήκοος πολλῶν περιστατικῶν τῆς ζωῆς του. Τό ὅραμα τοῦ σταυροῦ καί τόν ἐμφανισθέντα Χριστό ἀποκάλυψε στόν Ευσέβιο ὁ ἴδιος ὁ Κωνσταντῖνος. Μᾶς ἀποκαλύπτει ἀκόμα, ὅτι ὁ ἅγιος αὐτοκράτωρ εἶχε συχνές θεοπτίες καί τό χάρισμα τῆς διοράσεως καί προοράσεως.⁶

Οἱ νῖκες στά πεδία τῶν μαχῶν ἀπεδίδοντο πάντοτε στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ὁ Εὐσέβιος ἐξηγεῖ πως ὁ Θεός σέ ἀνταμοιβή τῆς πρόνοιας του Κωνσταντῖνου γιά τήν Ἐκκλησία «ύπέτασσεν ὑπό τούς πόδας του ὅλα τά γένη τῶν βαρβάρων»^.7 Μαρτυρεῖται ἐπίσης ὅτι συνήθιζε πρίν ἀπό κάθε πολεμική σύγκρουση νά προσεύχεται κατά μόνας διότι «ἐπεθύμει νὰ πράττη τὰ πάντα κατὰ τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ».⁸

Προσευχόμενος οὕτως, άποφεύγοντας κάθε ἄνεση καὶ τρυφηλὴ διαβίωση, άσκῶν τόν ἑαυτὸν του μὲ νηστεία καὶ κάκωση τοῦ σώματος, ἀξιωνόταν θεοφανείας καί δι΄αυτής τήν πληροφορία νά προχωρήσει σέ μάχη. Τότε, λέγει ὁ Ευσέβιος, «αἰφνιδίως ἀνεπήδα καὶ διἐτασσε νὰ κινηθοῦν͵ τὰ στρατεύματα ἀμέσως καὶ νὰ μὴ άργοπορἡσουν, ἀλλὰ νὰ πιάσουν τὸ ξίφος τὴν ἰδίαν αὐτὴν στιγμήν. Αὐτοὶ δὲ ἐπιτιθέμενοι άμέσως ἐπολέμων μὲ ἀνδρείαν, ὥστε νὰ κερδίσουν τὴν νίκην εἰς ἐλάχιστον χρόνον καὶ νά ὑψώσουν ἐπινίκια τρόπαια κατὰ τῶν ἐχθρῶν»⁹

Ὡστόσο, οἱ Σύνοδοι τῆς ἐποχῆς του δέν κατεδίκασαν ποτέ κανέναν ἀπό τούς πολέμους πού ἀνέλαβε ὁ ἅγιος. Οὔτε γενικῶς τούς πολέμους. Προφανῶς διότι γνώριζαν ὅτι «ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου»¹⁰ ὑπάρχουν περιπτώσεις ὅπου ὁ Θεός ὄχι μόνο ἐπιτρέπει ἀλλά καί συμπολεμεῖ, ἐπευλογεῖ καί προτρέπει ἕναν πόλεμο (πρβ. Ἱερ.27,14. Ἀριθ.31,7. Ἀριθ.31, Ἐξ.17,11-14, Δευτ.21,10, Δευτ.20,1-4, Ἀριθ.25,6-13, Δ΄Βασ.19,32-35 κ.α.) γιά λόγους που Ἐκεῖνος καί οἱ ἅγιοι Του ξέρουν.

_____________________________________________________________________

1. Εὐσέβιος Καισαρείας. Εἰς τόν βίον Κωνσταντίνου Βασιλέως. ΕΠΕ 4,237.

2. ὅ.π. ΕΠΕ 4,217-219

3. ὅ.π. ΕΠΕ 4,225

4. ὅ.π. ΕΠΕ 4,225-227

5. ὅ.π. ΕΠΕ 4,229

6. ὅ.π. ΕΠΕ 4,239

7. ὅ.π. ΕΠΕ 4,237

8. ὅ.π. ΕΠΕ 4,271

9. ὅ.π. ΕΠΕ 4,271-273

10. https://www.dogma.gr/ellada/egkyklios-i-synodou-gia-oukrania-katadikazoume-tin-viaii-eisvoli-ton-rosikon-stratevmaton-kai-ton-polemo-stin-oukrania/136565/

Την πιο ακατάλληλη στιγμή, το πιο ακατάλληλο πρόσωπο στην Μονή Βατοπαιδίου.

Και όποιος έχει λίγο μυαλό, μπορεί να βάλει να δουλέψει. Τι κάνει άραγε σε μια μονή του αγίου Όρους ένας επίσκοπος βλάσφημος και ακατάλληλος; Πόση διπλωματία μπορεί να σηκώσει πια το Βατοπαίδι;

Τι επιζητά την δεδομένη στιγμή ο άνθρωπος αυτός και γιατί τόση χαρά…;

_{Κ. Γρίβας: Ένα επικοινωνιακό παρακράτος προωθεί την μπολσεβικοποίηση του δημοσίου διαλόγου!}

Ο Κων/νος Γρίβας είναι Καθηγητής Γεωπολιτικής και σύγχρονων στρατιωτικών τεχνολογιών, στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.

Στο όνομα ενός (υποτιθέμενου) "αντιπουτινισμού" ένα επικοινωνιακό παρακράτος προωθεί την μπολσεβικοποίηση του δημοσίου διαλόγου, την άτυπη ποινικοποίηση της Ρεαλιστικής Σχολής των Διεθνών Σχέσεων και την επιβολή ενός νεοτροτσικιστικού μοντέλου ανάγνωσης της διεθνούς πολιτικής.

— KONSTANTINOS GRIVAS (@KONSTAN53401794) March 2, 2022