Αξιοδάκρυτο θέαμα αληθινά, είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι δεν κατανοούν την ουσία της Χριστιανικής πίστεως. Ένα θέαμα πού μαρτυρείται σχεδόν παντού στις μέρες μας, όπου κι αν στρέψει κανείς τα μάτια του. Είναι σπάνιο να παρηγορήσει κανείς τους οφθαλμούς του, με ένα αντίθετο φαινόμενο.

Βλέποντας το πλήθος των λεγομένων «χριστιανών», σπανίως διακρίνει το βλέμμα σου, κατ’ όνομα και κατ’ έργο, αληθινό Χριστιανό.

Παρουσιάζω τώρα την ερώτηση σας:
– «Γιατί δεν μπορούν οι ειδωλολάτρες – αλλόθρησκοι και άπιστοι, Μουσουλμάνοι και οι λεγόμενοι αιρετικοί – να σωθούν;». Γράφετε ότι «ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι. Εάν στέλναμε στην απώλεια τόσο καλούς ανθρώπους αυτό θα ήταν ενάντια στο έλεος του Θεού… ναι πράγματι μια τέτοια σκέψη, είναι εναντία στην κοινή αντίληψη. Οι αιρετικοί εν τούτοις δεν είναι λιγότερο χριστιανοί. Το να λογαριάζετε τον εαυτόν σας σεσωσμένο και τα μέλη μιας διαφορετικής πίστεως να είναι στην απώλεια, είναι παραφροσύνη και άκρα υπεροψία».

θα προσπαθήσω να απαντήσω με λίγα λόγια χωρίς να φθαρεί η σαφήνεια της εξηγήσεως λόγω μακρολογίας.

Χριστιανοί. Μυθολογείτε γύρω από τη σωτηρία, αγνοώντας και αυτή και τον λόγο για τον οποίο ο κόσμος έχει ανάγκη σωτηρίας και τελικά εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε τον Χριστό, ο οποίος είναι ο Μόνος διά του όποιου αποκτούμε τη σωτηρία.

Ιδού λοιπόν ή αληθινή διδασκαλία επί του προκειμένου, η διδασκαλία της Αγίας και Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας.

Η σωτηρία συνίσταται στην επιστροφή του ανθρώπου, σε ένωση με τον Θεό. Αυτή η ένωση ήταν χαμένη, από όλο το ανθρώπινον γένος, διά μέσου της πρώτης πτώσης των προπατόρων μας. Έκτοτε η κοινή «μοίρα» όλων των ανθρώπων ήταν η απώλεια ευσεβών και ασεβών, δικαίων και αδίκων.

Συνελήφθημεν εν ανομίαις και εγεννήθημεν εν αμαρτίαις συμφώνως με τον ψαλμωδό [ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου, (Ψαλμ. ν΄ 7)] και ο Πατριάρχης Ιακώβ όσον αφορά τον εαυτό του και τον αγνό και σώφρονα υιό του Ιωσήφ λέει: «καταβήσομαι πρὸς τὸν υἱόν μου πενθῶν εἰς ᾅδου» (Γεν. λζ’ 35).

Οι άνθρωποι μετά το πέρασμα τους επί της γης, κατέβαιναν εις τον Άδη όχι μόνον οί αμαρτωλοί, αλλά ακόμη και οι δίκαιοι της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης.

Αυτή ήταν η δύναμη των καλών έργων της ανθρωπότητας. Αυτή ήταν η αξία των αρετών της ξεπεσμένης μας φύσης. Για να επανέλθει η απωλεσθείσα ένωση, του ανθρώπου με τον Θεό, για τη σωτηρία του ανθρώπου, ήταν αναγκαία η εξαγορά, η απολύτρωση. Η λύτρωση του ανθρωπίνου γένους δεν επιτελέσθηκε από Άγγελο ή Αρχάγγελο ή από κάποιο άλλο ανώτερο ον κτιστό και επομένως περιορισμένο.

Η σωτηρία επιτελέσθηκε από τον ίδιο τον απεριόριστο Θεό. Η τιμωρία του Άδη, η μερίδα της ανθρωπότητας καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε διά μέσου, της του Χριστού καταδίκης. Η έλλειψη της ανθρώπινης αξίας, συμπληρώθηκε με την δική του άπειρη αξία. Ότι ήταν αδύνατον να κατορθώσει το ανθρώπινον γένος, με όλα τα καλά έργα, εν τούτοις όμως τόσο αδύναμα, ώστε κατέβαινε με αυτά στον Άδη, κατορθώθηκε δι’ ενός δυναμικού έργου. Διά της πίστεως στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.

Οι Ιουδαίοι ρωτούσαν τον Κύριο, και ο Κύριος τους απαντούσε: «εἶπον οὖν πρὸς αὐτόν· τί ποιῶμεν ἵνα ἐργαζώμεθα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστι τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος» (Ιωάν. στ’ 28-29). Ένα λοιπόν καλό έργον είναι αναγκαίο για την σωτηρία μας – ΠΙΣΤΗ -. Η πίστη είναι έργο. με την πίστη και μόνο αυτή μπορούμε να κατορθώσουμε την ένωση με τον Θεό διά μέσου των μυστηρίων της εκκλησίας, τα οποία μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Δεν υπάρχουν θεμέλια πού να στηρίζουν την πίστη σας.

Σφάλλετε όταν λέτε ότι θα σωθούν οι καλοί άνθρωποι, ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους, διότι αυτό σημαίνει ότι και αυτοί θα ενωθούν με τον αληθινό Θεό.

Σπαταλάτε τον χρόνον σας συλλογιζόμενοι, ότι μία ιδέα αντίθετη από την δική σας, είναι καινοτομία, ότι είναι κάποια εσφαλμένη διδασκαλία, πού μόλις τώρα εισχώρησε μέσα στην Εκκλησία. Όχι. Μιά τέτοια διδασκαλία διατηρούσε πάντοτε η αληθινή Εκκλησία και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.

Η εκκλησία δεχόταν πάντοτε ότι υπάρχει μόνο ένα μέσο για τη σωτηρία, ο Λυτρωτής. Επίσης πάντοτε δεχόταν, ότι τα μεγαλύτερα έργα της ξεπεσμένης μας φύσης στο τέλος κατεβαίνουν στον Άδη και μόνον εκεί. Εάν οι δίκαιοι της αληθινής Εκκλησίας, οι φωτισμένοι διά των οποίων ενεργούσε το Άγιο Πνεύμα, οι προφήτες και θαυματουργοί, οι όποιοι πίστευαν στον ερχομό του Σωτήρος και πού πέθαναν πριν από την έλευση του, εάν εκείνοι κατέβαιναν στον Άδη, τότε πώς εσείς τους θέλετε αυτούς τους αλλόθρησκους και μωαμεθανούς, επειδή σας φαίνονται τόσο καλοί, να λάβουν την σωτηρία, χωρίς ποτέ να γνωρίσουν η να πιστέψουν στο Λυτρωτή;

Πώς μπορεί κανείς να τους εγγυηθεί σωτηρία η όποια αποκτάται μόνο και το επαναλαμβάνω – μόνον με ένα τρόπο, πίστη στον Λυτρωτη;

Χριστιανοί! Γνωρίστε τον Χριστό. Θυμηθείτε ότι δεν τον κατανοήσατε, ότι τον απορρίπτετε, όταν πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει σωτηρία χωρίς Αυτόν, βασιζόμενοι στην χάρη κάποιου είδους καλών έργων. Με το να δέχεστε ότι μπορεί να υπάρξει σωτηρία χωρίς πίστη στον Χριστό, τον απορρίπτετε και ίσως χωρίς να το θέλετε πέφτετε στην θανάσιμη αμαρτίαν της βλασφημίας.

«Λογιζόμεθα οὖν…», λέει ο απόστολος Παύλος «πίστει δικαιοῦσθαι ἄνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου… δικαιοσύνη δὲ Θεοῦ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι διαστολή· πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, δικαιούμενοι δωρεὰν τῇ αὐτοῦ χάριτι διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ…» (Ρωμ. γ’ 22-25).

Εσείς απαντάτε: ο απόστολος Ιάκωβος παραγγέλλει και υπαγορεύει ότι τα καλά έργα είναι αναγκαία και μας διδάσκει ότι η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή [ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν (Ιακ. β΄20)].

Κοιτάξτε πιο προσεκτικά τι παραγγέλλει ο άγιος Ιάκωβος. Θα δείτε ότι παραγγέλλει – τα έργα της πίστεως – όπως άλλωστε και όλοι οι θείοι και εμπνευσμένοι συγγραφείς της Άγιας Γραφής και όχι τα έργα της ξεπεσμένης μας φύσης, τα οποία είναι μισητά προς την πίστη. Ο απόστολος παραθέτει την ενέργεια του πατριάρχη Αβραάμ, ένα έργο το οποίον αποκάλυπτε την πίστη ενός δικαίου ανδρός. Αυτό το έργο συνίστατο από την θυσία του μονογενούς του υιού, στον Θεό. Το να θυσιάσει κανείς το γιό του. δεν λογίζεται καλό έργο για την ανθρώπινη κρίση. είναι όμως ένα καλό έργο, μόνο επειδή εκπληρώνει την θέληση του Θεού.

Εξετάστε την Καινή Διαθήκη και τις Άγιες Γραφές γενικά και θα δείτε ότι αυτές παραγγέλουν την εκπλήρωση των εντολών του Θεού, και ότι η εκπλήρωση αυτών των εντολών ονομάζεται με μία λέξη έργα. Από την εκπλήρωση αυτών των εντολών η πίστη ζωοποιείται και γίνεται ενεργή.

Θα ανακαλύψετε επίσης μέσα στις γραφές, ότι τα καλά έργα πού προέρχονται από την πεσμένη μας φύση, από συναισθήματα, από πάθη (το αίμα) από μία συγκινημένη καρδία, είναι απαγορευμένα, απορριπτόμενα. Αυτά ακριβώς είναι το είδος των καλών έργων, πού εσείς επιβραβεύετε ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους. Χάριν αυτών των έργων, αν και πράττονται από αυτούς πού απορρίπτουν τον Χριστό, εσείς είστε διατεθειμένοι να τους εγγυηθείτε την σωτηρία.

– «Αληθινά η προσέγγιση σας είναι παράξενη στην κοινή αντίληψη».

Από που παίρνετε το δικαίωμα αυτό, να υιοθετήσετε ένα τέτοιο νόμο; Εάν είστε χριστιανοί, τότε πρέπει να έχετε Χριστιανική αντίληψη γύρω απ’ αυτό το θέμα και όχι μίαν αντίληψη πού την ονειρευτήκατε από το τίποτε.

Το Ευαγγέλιο μας διδάσκει, ότι εξ αιτίας της πτώσεως του Αδάμ ο νους μας (η λογική, η διάνοια) διαστράφηκε. Όσο και αν προικίσθηκε από την φύση ο πεσμένος μας νους, όσον και αν φωτίστηκε από την μάθηση, δεν παύει να παραμένει σε μιά πεσμένη κατάσταση εσφαλμένος. Πρέπει κανείς να τον απορρίψει και να παραδώσει τον εαυτόν του στην καθοδήγηση της πίστης.

Διαμέσου αυτής της καθοδήγησης και με αξιόλογη προσπάθεια προς την ευσέβεια, στον κατάλληλο χρόνο ο Θεός εγγυάται στους πιστούς δούλους του, αληθινό και πνευματικό νου. Μόνο αυτός ο αληθινός νους πρέπει να αναγνωρίζεται ως υγιής. Αυτός ο νους, ο γεννημένος από την πίστη, είναι υπέρ-νους, όπως τον περιγράφει ο άγιος Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Εβραίους. Το θεμέλιο της πνευματικής συνέσεως είναι ο Θεός, και η πίστη στηριγμένη σ’ αυτήν την σταθερή πέτρα δεν κλονίζεται ούτε πλανάται.

Εμείς οι Χριστιανοί, θεωρούμε αυτό πού εσείς ονομάζετε κοινή αντίληψη, ότι είναι τόσο αρρωστημένη, τόσο σκοτεινή, τόσο παραπλανημένη, πού δύναται να γιατρευτεί μόνον αν αποκοπεί με το μαχαίρι της πίστεως, όλη η γνώση η οποία έχει οικοδομήσει αυτήν την κοινή αντίληψη και να πεταχτεί μακρυά. Εάν κάποιος θεωρεί τον νου του υγιή, βασισμένος σε κάποιο αόριστο κάτι, το οποίο συνεχώς μεταβάλλεται, τότε αυτό το να είναι «υγιής», ενδεχομένως να απορρίψει τον Χριστό. Η πείρα βεβαίωσε ότι έτσι έχει το πράγμα.

Τι ακριβώς σας λέγει «η κοινή αντίληψη σας»; Μήπως σας λέει, ότι προσβάλλεται από την σκέψη, ότι οι καλοί άνθρωποι πού δεν πιστεύουν στον Χριστόν θα χαθούν; Αυτό είναι όλο; Επί πλέον σας λέει ότι για
τέτοιους ανθρώπους, το να χαθούν θα πήγαινε εναντίον ενός τέτοιου πανάγαθου όντος σαν τον Θεό; Φυσικά θα είχατε μίαν αποκάλυψη άνωθεν, γύρω από το ζήτημα αυτό, δηλαδή ότι αφορά το τι είναι και τι δεν είναι εναντίον στο έλεος του Θεού. Όχι, στην πραγματικότητα όχι; Αλλά όμως η κοινή αντίληψη έτσι λέει. Α! η κοινή αντίληψη σας. Με αφορμή την κοινή αντίληψη σας, από που μάθατε ότι με τον περιορισμένο ανθρώπινο νου, θα μπορούσε κανείς να φθάσει στην γνώση, του τι είναι παραδεκτό και τι δεν είναι παραδεκτό στο έλεος του Θεού; Επιτρέψτε μας να εκφράσουμε τις σκέψεις μας.

Το Ευαγγέλιο που είναι οι διδασκαλίες του Χριστού, οι άγιες Γραφές και το σύνολο της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, έχουν αποκαλύψει σε μας, εκείνα πού θα μπορούσε κανείς να γνωρίζει, γύρω από το έλεος του Θεού. Αυτή η γνώση υπερβαίνει τα όρια του νου, είναι υπεράνω απ’ ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σκεφθεί, απρόσιτη σε μας.

Ο ανθρώπινος νους περιπλανιέται άσκοπα, όταν προσπαθεί να ορίσει ποια είναι τα όρια του Θεού όταν προσπαθεί να εξηγήσει το ανεξήγητο, να το υποτάξει στους δικούς του λογισμούς. Να υποτάξει ποίον; τον Θεό. Μία τέτοια αγέρωχη υπεροψία είναι σατανική.

Φανταστείτε λοιπόν, να ονομάζετε τον εαυτό σας Χριστιανό, χωρίς ακόμη να γνωρίζετε τις διδασκαλίες του Χριστού. Εάν δεν έχετε μάθει για την ακατανοησία του Θεού από την γεμάτη χάρη ουράνια διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε πηγαίνετε στο σχολείο και ακούστε τι μαθαίνουν τα παιδιά…

Οι δάσκαλοι των μαθηματικών, εξηγούν σ’ αυτά, την θεωρία του απείρου, το οποίο επειδή είναι μία απροσδιόριστη αξία,  δεν υπόκειται στους κανόνες τους οποίους υπόκεινται οι πεπερασμένες αξίες. Τα
συμπεράσματα πού θα μπορούσε να σχηματίσει κανείς, όσον άφορα το άπειρο, μπορεί να είναι καθ’ ολοκληρίαν τα αντίθετα από εκείνα όσον αφορά το πεπερασμένο.

Από την άλλη πλευρά, εσείς θέλετε να προσδιορίσετε τους νόμους πού ρυθμίζουν την δράση του θείου ελέους. Εσείς λέτε, λοιπόν, αυτό και αυτό είναι ευάρεστο στον Θεό και άλλα πράγματα ότι δεν είναι. Όλα αυτά ταιριάζουν η δεν ταιριάζουν με την κοινή σας αντίληψη, με την κατανόηση σας και την αισθαντικότητα σας. Μήπως ακολουθεί απ’ αυτό, ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να κατανοεί και να αισθάνεται όπως εσείς; Εσείς πραγματικά αυτό απαιτείτε από τον Θεό. Πόσο παράφρων και υπεροπτική αξίωση!

Μην κατηγορείτε την Εκκλησία για έλλειψη κοινής αντιλήψεως και ταπεινώσεως. Αυτά είναι τα δικά σας σφάλματα. Η άγια Εκκλησία, το μόνο που κάνει είναι να υποτάσσεται χωρίς ερώτηση στην διδασκαλία του Θεού, σε ότι άφορα την ενεργητικότητα του Θεού, την οποία Αυτός μας έχει αποκαλύψει. Τα παιδιά της Εκκλησίας, την ακολουθούν στο ζήτημα αυτό υπακούοντας. Είναι φωτισμένα από την πίστη και απορρίπτουν κάθε υπερφίαλο συλλογισμό, ο όποιος εγείρεται εναντίον του Θεού.

Εμείς πιστεύουμε, ότι είναι δυνατόν να γνωρίζουμε περί του Θεού, μόνον εκείνα τα όποια ο Θεός ευδόκησε να μας αποκαλύψει. Εάν υπήρχε ένα άλλο μονοπάτι προς την γνώση του Θεού, το οποίο θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε, σύμφωνα με την δική μας διανοητική δύναμη, τότε η θεία αποκάλυψη δεν θα μας είχε δοθεί. Η αποκάλυψη δόθηκε επειδή είναι αναγκαία. Η περιπλάνηση του ανθρωπίνου νου και οι ρεμβασμοί του, είναι μάταια και λανθασμένα.

Λέτε ακόμη, ότι
– «οι αιρετικοί εντούτοις είναι Χριστιανοί».

Από που το πήρατε αυτό; Θέλετε να πείτε, ότι άνθρωποι πού ονομάζουν τους εαυτούς τους χριστιανούς χωρίς να γνωρίζουν τίποτε περί Χριστού, Από την υπέρμετρη αγνωσία τους, θα αποφάσιζαν να ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς, του ιδίου είδους σαν τους αιρετικούς, εκείνους τους αιρετικούς οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την αγία Ορθόδοξη Πίστη, εξ’ αιτίας της βλάσφημης αιρέσεως τους;

Οι αληθινοί χριστιανοί πραγματικά κρίνουν μ’ αυτόν τον τρόπον; Ένα πλήθος από αγίους, επέλεξε το στεφάνι του μαρτυρίου, προτιμώντας τα χειρότερα και διαρκέστερα βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες, παρά να συμμετέχει με τους αιρετικούς στις βλάσφημες διδασκαλίες τους.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρούσε πάντοτε, ότι η αίρεση είναι θανάσιμη αμαρτία, και τον άνθρωπο τον μολυσμένο με την τρομερή αρρώστια της αιρέσεως, ότι είναι πνευματικά νεκρός, ξένος προς την θεία χάρη και σωτηρία, σε κοινωνία με τον διάβολο και την ολέθρια συνοδεία του.

Η αίρεση είναι αμαρτία του νοός. Η αίρεση είναι πιο πολύ δαιμονική, παρά η ανθρώπινη αμαρτία. Είναι η κόρη του διαβόλου, η κληρονομιά του, η ασέβεια του, σχεδόν ειδωλολατρία. Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν την ειδωλολατρεία ασέβεια και την αίρεση διαφθορά. Στην ειδωλολατρεία ο διάβολος λαμβάνει την λατρεία πού οφείλεται στον Θεό, από τυφλωμένους ανθρώπους, ενώ στις αιρέσεις συσσωματοποιεί την τυφλωμένη ανθρωπότητα, στην κυριώτερη αμαρτία του, την βλασφημία.

Εάν κανείς διαβάσει τις πράξεις των συνόδων με προσοχή, θα πεισθεί ότι ο χαρακτήρας των αιρετικών είναι σατανικός. Διαβάζουμε για την τρομακτική τους υποκρισία, για την άμετρη υπερηφάνεια τους. Βλέπουμε την συμπεριφορά τους να υποκινείται από συνεχή ψέμματα. Παρατηρούμε ότι είναι αιχμάλωτοι στα μεγαλύτερα πάθη. Όποτε είναι δυνατόν σ’ αυτούς διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα και τις πιο τρομακτικές θηριωδίες.

Το ασύγκριτο μίσος τους προς τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι ιδιαίτερα παρατηρημένο. Η αίρεσις συνοδεύεται, από μία σκλήρυνση της καρδιάς, Από μία φοβερή σκοτίζουσα βλάβη του νου, Από μία ισχυρογνώμονα επιθυμία της ψυχής να παραμείνει μολυσμένη. Από μία δυσκολία στην θεραπεία,  του προσώπου πού πάσχει από αυτή την ασθένεια.

Κάθε αίρεση είναι βλασφημία εναντίον του αγίου Πνεύματος. Η αίρεση δεν βλασφημεί μόνον το δόγμα περί του άγιου Πνεύματος ή την ενέργεια, του αλλά βλασφημεί το άγιο Πνεύμα εις την ολότητα του. Η ουσία όλων των αιρέσεων είναι η βλασφημία. Ο άγιος Φλαβιανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος σφράγισε την ομολογία για την αληθινή πίστη με το αίμα του, προσφέρει την απόφαση της Τοπικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως [το 448 μ.Χ], εναντίον του αιρετικού Ευτυχούς [ο οποίος ισχυριζόταν ότι ο Χριστός διέθετε μόνο τη θεία φύση, η οποία απορρόφησε την ανθρώπινη], με τα ακόλουθα λόγια:

«Ό Ευτυχής, ο πρώην ιερεύς και αρχιμανδρίτης, έξ’ όλων όσων έχει ήδη πράξει και από τις τωρινές καταθέσεις του, έφανερώθη σαφώς ότι νοσεί την κακοδοξίαν του Απολλιναρίου και Βαλεντίνου και ακολουθεί τάς βλασφημίας των ανυποχωρήτως, ο όποιος επιπροσθέτως ουδέ την ιδικήν μας συμβουλήν εσεβάσθη και διδασκαλίαν και δεν κατεδέχθη να συμμορφωθή με τα ορθά δόγματα. Διά τούτο, μετά δακρύων και στεναγμών διά την ολοκληρωτικήν απώλεια του, ωρίσαμεν διά του Κυρίου του ύπ’ αυτού βλασφημηθέντος, να είναι στερημένος και ξένος από κάθε ιερατικόν τάγμα και από την κοινωνίαν μαζί μας, και από την διακυβέρνησιν μοναστηρίου και ας γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι όποιοι μετά απ’ αυτά θα τον συναντήσουν ή θα του συνομιλήσουν, ότι θα είναι υπεύθυνοι και αυτοί εις το επιτίμιον της ακοινωνησίας διότι δεν απεμακρύνθησαν από την συναναστροφήν του».

Αυτή η απόφαση είναι ένα παράδειγμα από την γενική άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσον άφορα τους αιρετικούς. Η απόφαση αυτή, έγινε δεκτή απ’ όλη την Εκκλησία και κυρώθηκε από την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος [το 451 μ.Χ].

Η Αίρεση του Ευτυχούς συνίστατο, στο ότι δεν ομολογούσε δύο φύσεις στον Χριστό μετά την ενσάρκωση του, όπως κάνει η Εκκλησία. Παραδεχόταν μόνον μία φύση την θεία. Εσείς λοιπόν λέτε: Μόνον αυτό;…

Διαβάζουμε την αντίδραση ενός συγκεκριμένου προσώπου της εξουσίας, προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως σχετικά με την Αρειανική αίρεση. Η αντίδραση του είναι διασκεδαστική, για την έλλειψη γνώσεως και άξια οίκτου στην ουσία της. Αυτό το πρόσωπο παραγγέλλει στον Πατριάρχη να διατηρεί ειρήνη και να μη δημιουργεί συγχύσεις, πράγματα πού είναι τόσον ξένα προς το Πνεύμα της χριστιανοσύνης, καταπιανόμενος με δύο τρεις λέξεις. Γράφει ότι δεν βρίσκει τίποτε το εσφαλμένο στην διδασκαλία του Αρείου και ότι η διαφορά ευρίσκεται μόνον στην αλλαγή μιας φράσεως.

[…] Μόνο! Είναι μόνο ή άρνηση της όλης χριστιανικής πίστεως. […]

– Αυτοί οι οποίοι παραδέχονται βλάσφημες διδασκαλίες και βλασφημούν, δεν είναι κακοποιοί, δεν κλέβουν και ακόμη κάνουν και καλά έργα (της πεσμένης μας φύσης) είναι θαυμάσιοι άνθρωποι. Πώς θα μπορούσε ο Θεός σας να τους αρνηθεί την σωτηρία;…

Η όλη έλλειψη της κατανόησης σας, είναι μιά βαθιά αγνωσία της χριστιανοσύνης. Μη νομίσετε ότι μία τέτοια αγνωσία είναι ασήμαντη. Όχι. τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καταστρεπτικά, προπαντός τώρα πού τόσα φυλλάδια διανέμονται τριγύρω με χριστιανικό τίτλο και σατανικό περιεχόμενο. Ευρισκόμενος κανείς σε άγνοια της αληθινής χριστιανικής διδασκαλίας, μπορεί να δεχθεί μία εσφαλμένη και βλάσφημη σκέψη σαν αληθινή και δεχόμενος αυτήν, να απωλεσθεί για πάντα. Οι βλάσφημοι δεν σώζονται.

Αυτές οι αμφιβολίες πού εκφράζετε, σημαδεύουν εναντίον σας και κατά της σωτηρίας σας. Η ουσία της απορίας σας είναι χωρισμός από τον Χριστό. Μην παίζετε με την σωτηρίαν σας, μην το ρισκάρετε. Διαφορετικά θα θρηνείτε στην αιωνιότητα.

Να μελετάτε την Καινή Διαθήκη και τους Αγίους Πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και παρακαλώ όχι τις Τερέζες και τους Φραγκίσκους και άλλους Δυτικούς παράφρονες,  τους οποίους η Δυτική «Εκκλησία» παρουσιάζει ως αγίους. Μελετήστε τους Αγίους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, για να κατανοήσετε σωστά τις Γραφές, για να μάθετε να ζείτε όπως πρέπει, για να σκέπτεστε και να αισθάνεστε όπως αρμόζει σε χριστιανό. Πριν έλθει η φοβερή ώρα κατά την οποία πρόκειται να παρουσιαστείτε για κρίση ενώπιον του Θεού, κερδίστε την δικαίωση, η οποία δίνεται δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους από τον Θεό δια μέσου της χριστιανοσύνης.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Γίνεται εμφανές από την ανάγνωση του ανωτέρω κειμένου ότι εάν κάποιος υποστηρίξει, ότι θα σωθούν οι διάφοροι άπιστοι ή αλλόθρησκοι ή αιρετικοί, αυτό ισοδυναμεί με βλασφημία στο Πνεύμα το Άγιο διότι:

α) Δια μέσου αυτής της πεποιθήσεως κατελέγχει μάταιη και αχρείαστη την όλη οικονομία της ενσαρκώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

β) Προσβάλλει αυθαδώς όλους τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι εν Αγίω Πνεύματι συνέγραψαν τους Κανόνες των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και οι οποίοι αποκαλούν τους διαφόρους αιρετικούς ολετήρες, λύκους, ψυχολέθρους, κλέπτας, ασεβείς, δυσεβείς, προδότες, όφεις, κλπ., και την αίρεση τους και την επικοινωνία μαζί τους αιώνια απώλεια.

γ) Υπερυψώνει εωσφορικά τον άνθρωπο ως δυνάμενο να βρει την σωτηρία του εξ ιδίων δυνάμεων σύμφωνα με τον προτεσταντικό ανθρωποκεντρισμό, το οποίο ισοδυναμεί με άρνηση και απόρριψη του Θεού.

Για όλα αυτά η Εκκλησία δια των αγίων Οικουμενικών Συνόδων προστάζει «αναθεματισθήναι πάσαν αίρεσιν» (α’ Κανών, Β’ Οικουμενικής) και «όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα» (πρακτικά Ζ’ Οικουμενικής). Επίσης, στέλνει στο ανάθεμα, όποιον προσπαθεί να υπερασπίζεται τους κάθε είδους αιρετικούς λέγουσα εις τα πρακτικά της ιδίας Συνόδου: «Ει τις χριστιανοκατηγορικής αιρέσεως όντα τινά η εν αυτή τον βίον απορρήξαντα, διεκδικεί (δηλαδή, δικαιώνει ή υπερασπίζεται) ανάθεμα«, καθώς επίσης και  «ο μη λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα, ανάθεμα έστω«.

Ας φοβηθούμε, λοιπόν, διότι εμείς δεν είμαστε περισσότερο εύσπλαχνοι από τον Θεό, ο οποίος έτσι προστάζει.

Ελληνική Πατρολογία

Το είδα: ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Ο Ν.Δαπέργολας στον FOCUS για την τρέχουσα πολιτική και εκκλησιαστική επικαιρότητα

Χριστὸς Ἀνέστη;

Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, οὔτε βῆμα πίσω

Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων.

Παντοῦ, τοὐλάχιστον τὴν μέρα τῆς Ἀναστάσεως ἀκουγόντουσαν αὐτὲς οἱ δύο λέξεις ἀπὸ κάθε γλῶσσα καὶ κάθε στόμα, καὶ ἐνεδεχομένως θὰ ἀκούγονται γιὰ τὸ ἑπόμενο διάστημα ἀπὸ κάποιους πιὸ «σχετικούς». Γιὰ τοὺς πολλοὺς διήρκεσε ὅσο καὶ τὰ πυροτεχνήματα. Καὶ πάντα ἡ τυπικὴ ἀπάντησις εἶναι : «Ἀληθῶς Ἀνέστη».

Ἄν ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ὁ θάνατος νικήθηκε. Ἄν ἀναστήθηκε, χάρισε ζωὴ στοὺς πεθαμένους ποὺ ἦταν στὰ μνήματα. «Τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος» καὶ ἔσβησε τὸν φόβο ἀπὸ τοὺς ζωντανούς. Ἀποτέλεσμα, ὅπως  λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης στὸν κατηχητικό του λόγο, «Μηδεὶς φοβεῖσθω θάνατον». Ἐξ ἄλλου γι᾿ αὐτὸ ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴν γῆ. Νὰ καταργήσῃ τὸ διάβολο καὶ νὰ ἀπαλλάξη τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ θανάτου ἦταν σ᾿ ὄλη τους τη ζωή δούλοι τοῦ φόβου.

«Ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστιν τὸν διάβολον, καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας». (Πρὸς Ἐβραίους 2, 14-15)

Ἄρα ἀνάστασις σημαίνει ἐξάλειψι τοῦ φόβου, ἀπελευθέρωσι τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ κάθε φόβο ἀκόμη καὶ τοῦ φόβου τοῦ θανάτου. Τὰ λέει ὁ Παῦλος, (ἕνας «ψεκασμένος» τοῦ καιροῦ ἐκείνου), καὶ τὰ ἐπιβεβαιώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος -καὶ στὸ παραπάνω παράθεμα, (ἄλλος «ψεκασμένος» ποὺ πέρασε ὅλη τὴ ζωή του στὶς ἐξορίες), ὅπως καὶ ὅλοι ποὺ πράγματι πίστεψαν στὸν Χριστό καὶ τὴν ἀνάστασί του.

Ἄν αὐτὰ εἶναι ἀληθή, ἄν αὐτὴ εἶναι ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τότε αὐτὸ ποὺ βλέπουμε στὶς ἐκκλησιές μας μέσα τί εἶναι; Πῶς γίνεται μπροστὰ στὸ νικητὴ τοῦ θανάτου καὶ τὸν διαλύτη κάθε φόβου νὰ παρουσιάζονται οἱ «πιστοί» του μὲ τὰ σύμβολα τοῦ φόβου καὶ τῆς ἦττας; Πῶς μποροῦν νὰ πλησιάζουν τὸν ἐσταυρωμένο χεσμένοι ἀπὸ τὸν φόβο, μὲ μουτσοῦνες στὰ μοῦτρα, τὰ σύμβολα τοῦ φόβου, καὶ νὰ μὴν τολμοῦν οὔτε νὰ φιλήσουν τοὺς ἀχράντους πόδας; Ποιός ἔσπειρε τὸν φόβο στὶς ψυχές; Ποιὸς καλλιέργησε καὶ πότισε τὴν δαιμονικὴ σπορά; Ποιός πούλησε τὴν πίστι; Ποιός τακίμιασε μὲ τοὺς δοκούντας ἄρχειν, τοὺς διαβολικοὺς πράκτορες τῶν ὀργάνων τοῦ διαβόλου καὶ ὁμοιώθη αὐτοῖς;

Οἱ δοκοῦντες ἐπίσκοποι, ἀλλὰ πραξει ἐπίσκοτοι δηλ. ὄργανα τοῦ σκότους. Οἱ δοκοῦντες πνευματικοὶ, ἀλλὰ ὄντως βολεματικοί. Οἱ ἐμφανιζόμενοι ὡς διάκονοι τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐνεργείᾳ διάβολοι, ἤτοι συκοφάντες, τοῦ Θείου κηρύγματος. Οἱ συνετοί, οἱ ταπεινοί, οἱ σιγανοπαπαδίτσες, οἱ μακρὰν προσευχόμενοι, ἀλλὰ μακρυὰ νυχτωμένοι,  οἱ εἰρηνάκηδες, ποὺ δὲν θέλουν νὰ χάσουν τὴν εἰρήνη τους. Ποιά εἰρήνη; Δὲν εἶναι εἰρήνη αὐτό. Δειλία εἶναι καὶ ἀποχαύνωσις. Βόλεμα καὶ ἀραλίκι. Βουδισμὸς καὶ ὄχι ὀρθοδοξία. Νὰ βλέπεις τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν τρῶνε σὰν τὸ ψωμὶ τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, «οἱ ἐσθίοντες τὸν λαόν μου ἐν βρώσει ἄρτου» λέγει ὁ ψαλμωδός (ψαλμὸς 13^ος), καὶ σύ «ἀτάραχος» νὰ ἀνησυχῇς μὴ χάσῃς τὴ γαλήνη σου. Δὲν εἶναι κατὰ Θεὸν γαλήνη αὐτό, βρὲ παιδία. Διαβολικὴ ἀδιαφορία εἶναι. Χάνεται ἡ πίστι, πουλιέται ἡ πατρίδα, ἀπανθρωποποιείται ὁ ἄνθρωπος καὶ σοῦ λένε μεῖνε ἀτάραχος, μήν μιλᾶς, ἔχει ὁ θεός, δὲν κινδυνεῦει ἡ ἐκκλησία, πῦλες ἄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εὐσεβή καὶ ταπεινόσχημα.

 Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι μιλᾶ ὁ διάβολος μέσα ἀπὸ τέτοια στόματα; Πρέπει νὰ κάνουμε πατερικὲς παραπομπὲς γιὰ νὰ τὸ ἀντιληφτοῦν; Τόσο χάσαμε κάθε ὑγιὴ αἴσθησι, ὄχι ὀρθόδοξη, ὄχι ὑπὲρ τὴν ἀνθρωπίνη φύσι, ἀλλὰ τὴν στοιχειώδη, τὴν ἀνθρώπινη, αὐτὴν τοῦ κατὰ φύσιν ἀνθρώπου;

Πιστεύουν αὐτοὶ στὴν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου; Τί εἴδους πίστι ἔχουν; Τί σημαίνει αὐτὴ ἡ πίστις; Πῶς ἐκφράζεται; Τὸ νὰ μὴν ἀφήνεις τὸν ἄνθρωπο νὰ μπῇ στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν Ἀνάστασι ἄν δὲν βάλλῃ μουρόπανο, τί δείχνει; Πίστι στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀνάστασί του; Νὰ ἀφήνουν τοὺς ἀνθρώπους ἔξω στὸ κρύο καὶ νὰ μὴν τοὺς ἐπιτρέπουν οὔτε στὸν νάρθηκα νὰ μποῦν τί σημαίνει; Ὑπέρβασι τοῦ θανάτου; Τὸ νὰ κηρύττει ὁ «πνευματικός», ποὺ πρὶν λίγο ἔψαλε τὸ Χριστὸς Ἀνέστη, φορῶντας μάσκα, τί ἀποδεικνύει; Τὸ νὰ ἔχουν τὸ ἀντίδωρο σὲ νάϋλον σακουλάκια καὶ νὰ μὴν ἀφήνουν νὰ φιλήσουν τὸ χέρι τοῦ ἱερέως τί φανερώνουν; (Γιὰ τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως μιλᾶμε).

Ἀλλὰ τὸ χειρότερο, τὸ ὀδυνηρώτερο, αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω ἄν μπορεῖ νὰ συγχωρηθῇ εἶναι νὰ βλέπῃς τρίχρονα καὶ πεντάχρονα παιδάκια, καλυμένα μέχρι τὰ μάτια, καὶ νὰ βλέπεις τὰ τρομαγμένα ματάκια τους νὰ τὰ τραβολογοῦν οἱ ἐπίσης μασκοφορεμένοι γονεῖς μπροστὰ στὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἤ τὸν ἐπιτάφιο. Ποιός θὰ δώσῃ λόγο γιὰ αὐτὸ τὸν ἐκταχηλισμὸ, γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα , γι᾿ αὐτό τὸ ἄγος; Τὶ θὰ μένει στὴν ψυχὴ αὐτῶν τῶν παιδιῶν; Τί θὰ μπῇ μέσα στὶς ψυχοῦλες τους; Τὸ φῶς τῆς ἀναστάσεως ἤ τὸ σκοτάδι τοῦ φόβου; Ἡ ἀνοιχτωσιὰ τῆς ἐλευθερίας ἤ ἡ σφραγίδα τῆς σκλαβιᾶς καὶ τῆς ὑποταγῆς; Στὰ  δώδεκά τους θὰ τοὺς ζητοῦν στὰ σχολικὰ κρεμαντόρια νὰ ἐπιλέξουν φύλο οἱ μισθοφόροι παιδοφθόροι τῆς ἀφορισμένης ὑπουργοῦ, καὶ θὰ τὰ μπολιάζουν οἱ «εἰδικοὶ»  τὶς μίζας καὶ ἀπόστολοι τῶν φαρμακοεταιρειῶν.

Ποῦ πᾶμε; Γιὰ ποιὰ ἀνάστασι μιλᾶμε; Ἀναστήθηκε τελικῶς ὁ Κύριος; Στὶς καρδιὲς ἐννοοῦμε. Στὶς δικές μας καρδιές. Τὰ γεγονότα δὲν δείχνουν κάτι τέτοιο.

Ξέρω ὅτι πάλι θὰ ἀγανακτήσουν οἱ εὐσεβεῖς καὶ θὰ κουνήσουν συγκαταβατικῶς τὰ κεφάλια τους οἱ πνευματικοὶ τῆς σιωπῆς καὶ τῆς ὑπακοῆς. Σιωποῦν ἐκεί ποὺ ἔπρεπε νὰ μιλοῦν καὶ ὑπακούουν σὲ λάθος κελεύσματα. «Σὺ ἕστηκας σιγῶν, καὶ οὐ καταγγέλλεις»;(PG48 856) ἀπορεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Ξέρω ὅτι πάλι θὰ μιλήσουν γιὰ ψεκασμένους καὶ συνωμοσιολόγους. Μακάρι νἄμαστε ψεκασμένοι σὰν τὸν ἀπόστολο Παὺλο καὶ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Αὐτοὶ λένε τὰ παραπάνω. Αὐτοὶ ψεκασμένοι δὲν ἦταν; Ὁ ἕνας πέρασε ὅλη του τὴν ζωὴ διωκόμενος , ραβδιζόμενος, ναυαγῶν καὶ τυρανούμενος. Ὅ ἄλλος πιὸ πολὺ καιρὸ ἦταν στὶς ἐξορίες, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ τὶς κακουχίες, παρὰ στὴν ἐπισκοπή του. Δὲν ἐπιζητοῦσαν τὴν «εἰρήνη» τους, τὴ βολή τους, οὔτε τἄκαναν πλακάκια μὲ τὶς ἐξουσίες τοῦ καιροῦ τους. Μακάρι νὰ τοὺς μοιάζαμε. Ἐπειδὴ ὡς ἅγιοι γνωρίζουν τὰ κρύφια, καὶ τὰ βαθέα ἐλπίζω νὰ ποῦνε τὴν ὥρα τῆς κρίσεως μιὰ καλὴ κουβέντα. Ξέρουμε ὅτι πολεμεῖται λυσαλέως ἡ πίστις. Ξέρωμε ὅτι πρωτοστατοῦν οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες. Βλέπουμε ὅτι τὸ φετινὸ Πάσχα εἶναι πολὺ χειρότερο ἀπὸ τὰ δύο προηγούμενα, γιατὶ ἡ φθορὰ τῆς πίστεως δὲν φαίνεται κραυγαλέως, ὅπως τὶς δύο προηγούμενες χρονιές. Ὅταν σοῦ κλείνουν τοὺς ναοὺς καταλαβαίνεις ὅτι κάτι δὲν πάει καλά. Ὅταν ἑορτάζουν Ἀνάστασι τὸ μεγάλο Σάββατο, ὅσο καὶ νὰ κοιμᾶσαι νοιώθεις ὅτι κάτι μυρίζει. Φέτος φαίνεται ὅτι ὅλα ἦσαν κανονικά. Ὅχι! Τότε ἦταν τὸ γκρέμισμα τῆς πίστεως καὶ ἀκουγόντουσαν οἱ χτύποι καὶ οἱ ἐκρήξεις. Τότε γινόταν τὸ ὄργωμα τῶν ψυχῶν καὶ ἀκουγόντουσαν οἱ ἀξίνες καὶ τὰ τρακτέρ τοῦ διαβόλου. Τώρα φυτρώνει ἡ  κακὴ δαιμονικὴ σπορά. Μὴν ἐφησυχάζετε. Ὁ διάβολος δὲν χορταίνει, δὲν ἰκανοποιεῖται, δὲν σταματᾶ. Ἔχει πάρει ἄδεια ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς κοσκινήσει, σὰν τὸν ἀπόστολο Πέτρο. Τὰ ἀκούσαμε τὴν Μεγάλη Πέμπτη.

«Σίμων, Σίμων, ἰδού ὁ Σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ συνιᾶσαι ὡς τόν σίτον· ἐγώ δέ ἐδεήθην περί σοῦ ἵνα μή ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου· καί σύ ποτε ἐπιστρέψας στήριξον τούς ἀδελφούς σου» (Σίμων, Σίμων, ὁ Σατανᾶς σᾶς ζήτησε γιά νά σᾶς κοσκινίσει ὅπως τό σιτάρι, ἐγώ ὅμως προσευχήθηκα γιά σένα νά μή σέ ἐγκαταλείψει ἡ πίστη σου καί ἐσύ, ὅταν ποτέ ἐπιστρέψεις, στήριξε τούς ἀδελφούς σου)  Λουκ. 22, 31-33.

Καὶ τὴν ἔχει δώσει τὴν ἄδεια ὁ Θεὸς, γιατὶ ἐμεῖς βρισκόμαστε μέσ᾿ τὸν χειμώνα τῶν παθῶν μας καὶ εἶναι Σάββατο, ἀργία, γιὰ μᾶς.

Ἕνας κόσμος εἰδωλολατρικὸς. Λεφτὰ, καλοπέρασι, βόλεμα, ἐπιτυχία, ἀνάδειξις. Δηλαδὴ ὑπερηφάνεια. Νὰ φαίνομαι πάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλους, αὐτὸ σημαῖνει. Καὶ καλὰ ἐμεῖς οἱ ποταποί. Ψοφᾶμε γιὰ καριέρα. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἱερεῖς; Οἱ κληρικοί; Κληρικοὶ καριέρας; Δὲν εἶναι κάπως… ἀλλόκοτον τὸ πράγμα; Κληρικός καριέρας; Δηλαδή ἐπαγγελματίας δοῦλος καὶ νὰ τὸ καυχᾶσαι; Γιατὶ ὁ κληρικὸς, ὑποτίθεται ὅτι, εἶναι δοῦλος Κυρίου καὶ δοῦλος τῶν προβάτων τοῦ Κυρίου. Καὶ οἱ ἀσκούμενοι, οἱ πνευματικοὶ λακατζῆδες; Λόγια καὶ ἀναλύσεις καὶ βολτίτσες. Σὲ λίγο θὰ βγοῦν ἀπὸ τὸ Ὅρος -ὑπακούοντας, πάντα,  στὴν ἐντολὴ τῆς «ἐκκλησίας»- γιὰ νὰ ἀβαντάρουν κάπως τοὺς ξεπεσμένους στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ἐπισκόπους, περιφέροντας τὴν ἱδιότητα τοῦ ἁγιορείτου…

Καὶ νὰ τὰ ἀποτελέσματα…

Καὶ μετὰ ψύγεται ἡ ἀγάπη. Ὅλα γίνονται ὑπολογιστικὰ, μηχανικά, εὐρωπαϊκά, στυγνά. Καὶ τὰ πάθη γιγαντώνονται καὶ χορταριάζει ὁ κῆπος καὶ ἔτσι φτάνουμε στὸν χειμώνα. Καὶ μεῖς; Μακάριοι. Ἀραχτοί. Σαββατισμὸς. «Βρέ παιδιὰ ὁ κόσμος χάνεται, καιγόμαστε». «Εἶσαι ταραγμένος, δὲν ἔχεις εἰρήνη, ἡσύχασε, σιώπα, κάνε ὑπακοή». Καὶ φτάσαμε ἐδώ. Κάθε τί ἔκφυλο καὶ ἀνώμαλο καὶ ἐμπαθὲς νὰ γίνεται σύμβολο ὑπερηφανείας καὶ νὰ ἀξιώνῃ νὰ κυριεύσῃ τὰ πάντα. Νὰ δυναστεύσῃ τὰ πάντα. Καὶ μεῖς σὲ ἀργία καὶ σὲ νιρβάνα βουδιστικὴ νὰ παριστάνουμε τοὺς ὀρθοδόξους… Ἔ! Πῶς νὰ μὴν παραχωρήσῃ ὁ Θεὸς στὸν διάολο νὰ μᾶς κοσκινήσῃ σὰν τὸ στάρι;

«Ἐν χειμῶνι δέ ἐσμεν, ὅταν τὰ πάθη τῆς σαρκὸς δυναστεύῃ ἐν   ἡμῖν. Οὕτω τοίνυν νοητέον τὸ εὐαγγελικὸν ῥητὸν, μὴ γενέσθαι ἡμῶν τὴν φυγὴν,  ὅταν τὰ χείρονα ἐν ἡμῖν κρατῇ, ἢ ὅταν ἀργίᾳ τὴν ζωὴν ἡμῶν παραπέμπωμεν. Τοῦτο γὰρ ὑποβάλλει νοεῖν διὰ τοῦ σαββάτου, ἵνα τύχωμεν τῆς εὐλογίας ἐκείνης· Μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος, ὃν ἐλθὼν ὁ Κύριος εὑρήσει γρηγοροῦντα».  ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG30 120

Καὶ ὅπως βλέπετε, καὶ εἶπε ὁ Κύριος στὸν Πέτρο, προσευχήθηκε νὰ μὴν τοῦ λείψῃ ἡ πίστις. Ὅταν χαθῇ ἡ πίστις ἔχουν ὅλα τελειώσῃ. Αὐτὸ ζητᾶ ὁ διάβολος, γι᾿ αὐτὸ παλεύει, αὐτὸ κάνουν καὶ οἱ ποιμένες ποὺ ἀδιάντροπα διακηρύττουν ὅτι δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις. (1) Ὁ Θεὸς νὰ δώσῃ νὰ κρατήσουμε ὅσο μποροῦμε. Ἀλλοιῶς δὲν γίνεται. Πρέπει ὅμως νὰ κουνήσουμε τὸ δαχτυλάκι μας, νὰ σηκωθοῦμε, νὰ διαρήξουμε τοὺς «δεσμοὺς αὐτῶν» νὰ μὴν ἀκοῦμε τοὺς κήρυκες τὴς ὑποτέλειας, τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τῆς ἐθελοδουλείας. Ἄς δοῦμε τὸν ἡρωϊκὸ λαό μας πῶς κράτησε τὴν πίστι, ὅπως  καὶ κάθε ὀρθόδοξος λαός. Ἄς δοῦμε τοὺς ἁγίους μας. Τοὺς ἁγίους Πατριάρχες, τοὺς ἁγίους ἐπισκόπους, τοὺς ἁγίους ἱερεῖς, τοὺς ἁγίους μοναχούς, τοὺς ἁγίους λαϊκούς. Αὐτοὺς νὰ βλέπουμε, αὐτοὺς νὰ μελετοῦμε, σ᾿ αὐτοὺς  νὰ ὑπακούουμε. Ἤδη ἔχει ξεκινήσει ἡ προθέρμανσις γιὰ τὸ τί θὰ ἀκολουθήσῃ. Χρειάζονται ἐπεξηγήσεις, πλέον;

Ἀλλὰ ξέρουμε καλὰ ὅτι Ἀνεστη ὁ Κύριος, ὅτι πεπτώκασιν οἱ δαίμονες, ὅτι νικήθηκε ὁ θάνατος. (Τὸ ξέρει καὶ ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἀφήνει ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ καριέρα).

Αὐτὴ ἡ πίστις, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη, εἶναι τὸ καλύτερο δεκανίκι γιὰ νὰ διανύσουμε τὴν ρέουσαν τοῦ βίου διάβασιν. Καὶ πάντα, δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, οὔτε βῆμα πίσω.

(1)   Ὅποιος θέλει νὰ δῇ διεξοδικῶς τὴν προσπάθεια τοῦ διαβόλου νὰ ἐξαφανίσῃ τὴν πίστι στὸ πρόσωπο τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ ἄς μελετήσει τὴν ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτηλιναίου γιὰ τὴν Μεγάλη Πέμπτη. Ὑπάρχει στὸ διαδίκτυο ἐκεί ποὺ ὑπάρχουν οἱ ὁμιλίες του, ὑπάρχει καὶ στὸ Γιού Τιούμπ στὴν διεύθυνσι https://www.youtube.com/watch?v=obXWZ5gB_fc&t=1166s

Πρὸ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦτο φοβερὸς διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἀπὸ δὲ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου γίνεται ὁ ἄνθρωπος φοβερὸς διὰ τὸν θάνατον. (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς)

Διὰ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου ἠ ἀνθρωπίνη φύσις ὁδηγήθῃ τελεσιδίκως εἰς τὴν ὁδὸν τῆς ἀθανασίας, καὶ ἔγινε φοβερὰ καὶ δι’ αὐτὸν τὸν θάνατον. Διότι πρὸ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦτο φοβερὸς διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἀπὸ δὲ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου γίνεται ὁ ἄνθρωπος φοβερὸς διὰ τὸν θάνατον. Ἐὰν ζῇ διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν ᾿αναστάντα θεάνθρωπον ὁ ἄνθρωπος, ζῇ ὑπεράνω τοῦ θανάτου. Καθίσταται ἀπρόσβλητος καὶ ἀπὸ τὸν θάνατον. Ὁ θάνατος μετατρέπεται εἰς «ὑποπόδιον τῶν ποδῶν αὐτοῦ»: «Ποῦ σου, θάνατε τὸ κέντρον, ποὺ σου, ἄδη τὸ νἶκος (πρβλ. 1 Καὶ 15,55-56) .

Οὕτως, ὅταν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ἀποθνήσει ἀφίνει ἁπλῶς τὸ ἔνδυμα τοῦ σώματος τοῦ, διὰ νὰ τὸ ἐνδυθῇ ἐκ νέου κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Πηγή: Άνθρωπος και Θεάνθρωπος (Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς), έκδοση Γ᾿, σελ. 40

Για την αντιγραφή: Ορθοπραξία

Ὁ Νυμφίος καὶ τὸ ποτήριον τοῦ θανάτου.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. Βράδυ Κυριακῆς τῶν Βαΐων 2022 

Ὅτι καὶ νὰ συμβαίνει, ὅτι καὶ νὰ γίνεται γύρω μας καὶ μέσα μας, εἶναι ἀναμφισβήτητο ὅτι ὁ Νυμφίος ὑπάρχει καὶ ἔρχεται. Μέσα στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας ποὺ μᾶς περιβάλει, ἔρχεται.  «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός».

Ὁ Νυμφίος εἶναι ὁ προσδοκώμενος. Αὐτὸν ζητοῦν οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτὸν πονοῦν καὶ γι᾿ αὐτὸν κλαῖνε πρὶν καταχωθοῦν ἀπὸ τὰ μπάζα τῶν παθῶν καὶ τῆς πλάνης. Αὐτὸς εἶναι τὸ πᾶν, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος. Αὐτὸς εἶναι ὁ Πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος. Αὐτὸς εἶναι ἡ μόνη κεφαλή, ὁ μόνος ἀρχηγὸς, ὁ μόνος φιλάνθρωπος. Ὅσα φλυαροῦν οἱ βοθρολυμαῖες καὶ λεπιδοφόρες γλῶσσες περὶ πρωτείων καὶ ἀρχηγῶν καὶ πρώτων εἶναι ἀπάτη καὶ ψεῦδος τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς τρίτης Εὔας ποὺ βρῆκε ὁ δράκων καὶ φροντίζει μέ τὰ λόγια της νὰ ὑποσκελίσῃ τὸν σύγχρονο ταλαίπωρο ἄνθρωπο. Εἶναι τὰ λόγια –καὶ τὰ ἔργα- τῶν συγχρόνων γεωργῶν στοὺς ὁποίους ἐμπιστεύτηκε ὁ οἰκοδεσπότης Χριστὸς τὸν ἀμπελώνα του. Τὸ τέλος τους εἶναι προδιαγεγραμμένο στὸ εὐαγγέλιο τοῦ ὅρθρου τῆς Μ. Δευτέρας ποὺ ἀκούσαμε σήμερα τὸ βράδυ: «Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; λέγουσιν αὐτῷ, Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς».

Τὸ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀκολουθῇ κανεὶς αὐτοὺς τοὺς γεωργοὺς τοῦ θανάτου εἶναι προφανές, ἐκτὸς καὶ ἄν κοιμᾶται, γιατὶ τότε τὸν περιμένει ὁ θάνατος: «Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μὴ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς».

Αὐτὸς εἶναι ὁ θάνατος ποὺ πρέπει νὰ φοβούμαστε. Ὁ αἰώνιος θάνατος τῆς ψυχῆς. Σήμερα μᾶς φοβερίζουν τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου μὲ τὸν θάνατο τοῦ σώματος γιὰ νὰ φοβηθοῦμε, νὰ δειλιάσουμε καὶ νὰ ντυθοῦμε τὸν φόβο, νὰ βρωμίσουμε τὴν στολὴ τῆς ψυχῆς, νὰ μὴν ἔχουμε ἔνδυμα γάμου καὶ ἐνῷ θὰ βλέπουμε τὸν στολισμένο νυμφώνα τῆς Σωτῆρος δὲν θὰ μποροῦμε νὰ μποῦμε μέσα: «Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ, λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καὶ σῶσόν με».

Δὲν μπορεῖς νὰ μπῇς στὸν νυμφώνα μασκαρεμένος, φοβισμένος καὶ συμβιβασμένος μὲ τὶς μεθοδεῖες τῶν ἐνδόξων τῆς γῆς, οὔτε ὑπακούοντας στοὺς κακούς γεωργούς. Ποιός θὰ δεχθῇ ὅτι τέτοιοι ἄνθρωποι εἶναι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ; Πρέπει νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὄχι τοῦ κάθε πουλημένου, ἀνεπαρκούς ἤ καὶ προδότου, γιὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι ὅτι εἴμαστε μαθητές του. «Ὑμᾶς μου τότε Μαθητάς, πάντες γνώσονται, εἰ τὰς ἐμᾶς ἐντολὰς τηρήσητε, φησὶν ὁ Σωτὴρ τοῖς φίλοις πρὸς Πάθος μολών».

Οἱ σειληνοὶ τοῦ κράτους, οἱ ρουφιάνοι, οἱ συμφεροντολόγοι,  οἱ καλοπερασάκηδες, οἱ ψοφοδεεῖς, οἱ μασκαράδες, οἱ ταπεινόσχημοι βολεψάκηδες, μποροῦν νὰ εἶναι μαθητὲς τοῦ Κυρίου;

Οἱ ἐξουσιομανεῖς δεσποτικοὶ ἐκδικητικοὶ καὶ ἐμείλικτοι τύποι, ποὺ χειρότεροι ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς τυρανοῦν καὶ διώκουν τοὺς ἱερεῖς καὶ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀδιαφοροῦν γιὰ ὅσους ὁδηγοῦνται στὴν ἀπόγνωσι καὶ τὸν θάνατο μποροῦν νὰ εἶναι μαθητὲς ἤ λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου; Ὅχι. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἔτσι σὲ ἐσᾶς , λέγει Κύριος: «Μὴ ὁμοιοῦσθαι τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων, οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς».

Ὅποιος θέλει νὰ ἀκολουθήσῃ τὸν Χριστό θὰ διωχθῇ. Θὰ πιῇ τὸ ποτήρι τοῦ θανάτου. Τὸ ποτήρι τοῦ θανάτου ποὺ πρῶτος ἀπὸ ὅλους θὰ τὸ πιῇ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ὅμως αὐτὸ τὸ ποτήρι καὶ αὐτὸς ὁ θάνατος εἶναι ποὺ καθαρίζει τὰ ἁμαρτήματα καὶ χαρίζει ζωὴν αἰώνιο. «Ποτήριον θανάτου ἐπηγγείλω πιεῖν τοῖς φίλοις σου, ὃ ποτήριον πρὸ τούτων, πιεῖν ὁ αὐτὸς ἔλεγες, ἁμαρτημάτων καθαρτήριον».

Ἄν τὸ θελήσωμε, ἄν δῶσει ὁ Θεὸς καὶ δὲν ὑπερηφανευτοῦμε, καὶ δὲν τὴν ἀρπάξουμε, ἄν ἀποφασίσουμε νὰ πιοῦμε τὸ ποτήριον τοῦ θανάτου ποὺ προσφέρει ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του δὲν θὰ φοβόμαστε οὔτε Γραμματεῖς, οὔτε Φαρισαίους, οὔτε Πιλάτους, οὔτε τὰ σύγχρονα ἀνδρείκελα τοῦ διαβόλου καὶ τὶς διατυμπανιζόμενες νέες ἐποχὲς, νέες ἐπανεκινήσεις, νέες θεολογίες καὶ ὅλες τὶς ἄλλες μποῦρδες -ἀσθένειες, θεραπεῖες, ἐμβόλια καὶ καρναβάλια, ἀλλὰ καὶ βασανιστήρια καὶ διωγμούς- ποὺ σχεδιάζουν καὶ ἐπιβάλλουν.

Στὸ τέλος τοῦ μαρτυρίου τῆς Μεγάλης Ἐβδομάδος καὶ τῆς Σταυρώσεως εἶναι ἡ ἀνάστασις καὶ δὲν εἶναι κάτι ποὺ τὸ ψάχνουμε καὶ τὸ πιθανολογοῦμε σὰν τὴν σωτηρία ἀπὸ τὰ ἐμβόλια τῶν φαρμακεμπόρων ἀπατεώνων, ἀλλὰ κάτι ποὺ τὸ γνωρίζει ἡ ἀνθρωπότης τώρα καὶ δυὸ χιλιάδες χρόνια. Ἄρα, πρὸς τί ἡ ἀνησυχία καὶ τὸ ἄγχος; Δὲν ὑπάρχει λόγος, ἂρκεῖ νὰ τὸ ζήσουμε. Δὲν χρειάζεται νὰ ὑψηλοφρονοῦμε, ἀλλὰ ταπεινὰ νὰ πιοῦμε τὸ ποτήριον ποὺ πίνει ὁ Κύριος, τὸ ποτήριον τοῦ θανάτου, γιὰ νὰ εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Κυρίου καὶ νὰ συνδοξαστοῦμε στὴν βασιλέια του. «Ἀφορῶντες εἰς ἐμέ, εἶπας Κύριε τοῖς σεαυτοῦ Μαθηταῖς, μὴ φρονεῖτε ὑψηλά, ἀλλὰ συναπάχθητε τοῖς ταπεινοῖς, ἐμὸν ὅπερ πίνω, πίετε ποτήριον, ὅτι ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός, ἐμοὶ συνδοξασθήσεσθε».

Νὰ μὲ συμπαθᾶτε, εἶναι λίγο κουφό, ἀλλὰ αὐτὰ κατάλαβα, σήμερα στὴν ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου. Φαντάζομαι τί θὰ νοιώθουν οἱ πραγματικοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ποὺ ζοῦν καὶ ἀγωνίζονται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά του.

 Γιὰ τὸν ἅγιο Ἀμφιλόχιο Μακρή, ἀπὸ τὴν Ἀμφιλοχία τῶν Χανίων.

(ανέκδοτες εμπειρίες δίπλα στον άγιο γέροντα)

Γιὰ τὴν ἀντιγραφή: Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 15/4/2022

«—«Μὰ τί ἔπαθε ὁ Στέφανος; Δὲν ξαναεῖδε καλόγερο καὶ γράφει αὐτά;»

Αὐτὰ ἔλεγε ἡ κ. Μαρίκα Κουφάκη στὰ ἀδέλφια της στὴν Ἀθήνα ὅταν ὁ σύζυγός της κ. Στέφανος Κουφάκης τῆς ἔγραφε συνεχῶς γιὰ «τὴν βιβλικὴ μορφή» τοῦ καλόγερου ποὺ φιλοξενοῦσε στὸ σπίτι τους, στὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης, ἐνῷ ἡ ἴδια λόγῳ ἀσθενείας βρισκόταν στὴν Ἀθήνα:

—«Νὰ δεῖς Μαρίκα τὴν βιβλική του μορφή. Νομίζεις πῶς βλέπεις τὸν Πατριάρχη Ἀβραάμ».

Ὅταν ὅμως ἡ κ. Μαρίκα κατέβηκε στὴν Κρήτη : 

• «Μὲ τὴν πρώτη ματιὰ ἡ ψυχή μου σκλαβώθηκε ἀπὸ τὸν Γέροντα».

Καὶ ὁ «καλόγερος», ἦταν ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος ὁ Μακρῆς, ὁ «Γέροντας τῆς Πάτμου».

Ποιὰ ἦταν ἡ κ. Μαρίκα Κουφάκη;

-«Τὴν εἶδες αὐτὴν τὴν μαυροντυμένη ποὺ βγῆκε παιδί μου; Αὐτὴ δουλεύει μόνο γιὰ τὸν Χριστὸ».

 Αὐτὰ εἶπε στὴν νεαρὴ κόρη ποὺ ἔμπαινε στὸ ἐξομολογητήριο τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ὁ π. Ἐλευθέριος Καψωμένος ὁ «ἁγιώτερος τῶν ἐγγάμων ἱερέων στὴν Ἑλλάδα» κατὰ τὸν Ἄγιο Πορφύριο.

Αὐτὴ , ἡ μαυροντυμένη, ποὺ μόλις εἶχε ἐξομολογηθῇ, ἦταν ἡ κ. Μαρίκα Κουφάκη. 

Αὐτὴ ἦταν ποὺ ἀναρωτιόταν τί νὰ ἔπαθε ὁ σύζυγος της Στέφανος καὶ μιλᾶ μὲ τέτοιον ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὸν καλόγερο ποὺ φιλοξενοῦσαν.

Μήπως δὲν ἐγνώριζαν καλογέρους; Μήπως ἡ ἴδια δὲν μεγάλωσε σὲ γνήσιο χριστιανικὸ ὀρθόδοξο περιβάλλον ὅπου ἦταν κάτι τὸ φυσικὸ ἡ ὀρθοπραξία καὶ ἀπουσίαζε παντελῶς ἡ ἐπιδεικτικὴ θρησκευτικότης;.  Ἑξομολογεῖτο στὸν μακαριστὸ π. Τιμόθεο Παπουτσάκη , ἀρχιμανδρίτη τότε στὰ Χανιά, τὸν μετέπειτα Ἂρχιεπίσκοπο Κρήτης. Στενὲς σχέσεις μὲ τὸν π. Εἰρηναῖο Γαλανάκη, τὸν μετέπειτα ἐπίσκοπο Κισσάμου καὶ Σελίνου. Γνώριζε λόγῳ οἰκογενειακοῦ περιβάλλοντος ὅλα τὰ πνευματικὰ πρόσωπα τῶν Χανίων. Καὶ ὅμως σκλαβώθηκε ἀπὸ τὸν «καλόγερο». Καὶ ὁ καλόγερος ἔγινε ὁ Γέροντας καὶ μάλιστα  Ἅγιος Γέροντας καὶ ἡ ζωή τους χωρίστηκε σὲ δύο περιόδους: Τὴν περίοδο πρὸ τοῦ Ἁγίου Γέροντος καὶ τὴν περίοδο μέτὰ τὸν Ἅγιο Γέροντα.

Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή θὰ σταχυολογήσουμε καὶ θὰ παρουσιάσουμε ὁρισμένα περιστατικὰ ποὺ ἀφοροῦν τὸν ἅγιο Ἀμφιλόχιο τὸν Μακρὴ. Ἐπίσης ὁρισμένα σχετικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ ἐπιστολές του πρὸς τὴν κ. Μαρίκα καὶ τὸν σύζυγό της Στέφανο.

Ἡ κ. Μαρίκα, κατόπιν προτροπῆς πνευματικῶν προσώπων, ποὺ ἐπέμεναν ὅτι πρέπει νὰ διασωθοῦν τὰ γεγονότα ποὺ ἔζησε κοντὰ στὸν ἅγιο Γέροντα , ἔτσι ἀποκαλοῦσαν ὅλοι τὸν π. Ἀμφιλόχιο Μακρή, εἶχε διηγηθῆ σὲ μαγνητόφωνο ὁρισμένα περιστατικὰ ἀπὸ τὴν γνωριμία της μὲ τὸν Ἅγιο Γέροντα. Ἕνα μέρος ἀπὸ αὐτὰ γράφτηκε σὲ τετράδιο ἀπὸ πρόσωπο ποὺ βοηθοῦσε στὸ ἔργο. Στὶς κασσέτες ὅμως προσετέθησαν ἀργότερα καὶ ἄλλα περιστατικά. Παραλληλα, ἐπειδὴ ὑπῆρχε ἀπαίτησις ἀπὸ πρόσωπα ποὺ ἦταν κοντά της νὰ συγκεντρωθοῦν στοιχεῖα καὶ μαρτυρίες γιὰ τὸ κτίσιμο τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πάλι ἠχογράφησε κασσέτες στὶς ὁποῖες ἀργότερα προσέθεσε δεύτερη συμπληρωματική προσθήκη μαρτυριῶν. 

Σὲ ὅλα αὐτὰ ὁ λόγος εἶναι πολὺ προσεγμένος καὶ ἀναφέρονται μόνον τὰ βασικὰ στοιχεία καὶ γεγονότα καθότι ἴσως τὰ ἄκουγαν διάφορα πρόσωπα διαφόρων νοοτροπιῶν (καὶ κυρίως οἱ ἐπίβουλοι καὶ συκοφάντες τοῦ ἔργου τὸ ὁποῖο εἶχε ἀναλάβει). Στὶς προσωπικὲς μας συζητήσεις τὰ γεγονότα ἦταν πιὸ ἀναλυτικὰ καὶ σαφὴ καὶ μὲ ὀνοματεπώνημα. Ἠχογράφησε καὶ πολὺ προσωπικὲς μαρτυρίες ἀπὸ τὶς ἐμφανήσεις τοῦ Ἁγίου Γέροντος ποὺ βεβαια εἶχαν χαρακτήρα ἰδιωτικὸ. 

Μετὰ τὴν γνωριμία μας πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ δακτυλογραφήθηκαν καὶ ἀπετέλεσαν μικρὰ βιβλιαρίδια τὰ ὁποία τυπώναμε σὲ ὑπολογιστὴ καὶ ἔδιδε σὲ πνευματικὰ πρόσωπα τῆς ἐμπιστοσύνης της, ὅταν ἔκρινε ὅτι θὰ ἀπέβαιναν ὀφέλιμα.

 Ἀπὸ αὐτὰ τὰ κείμενα, ἀπὸ τὶς προσωπικὲς μας συζητήσεις, ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς καὶ τὶς ἄλλες μαρτυρίες γίνεται μιὰ σταχυολόγησις ὥστε ὅποιος μπεῖ στὸν κόπο νὰ διαβάση τὰ περιστικὰ αὐτὰ νὰ ἀντιληφθῆ τὸ μέτρο τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου, τὰ χαρίσματα ποὺ ἀπὸ Θεοῦ εἶχε, τὸν τρόπο ποὺ δροῦσε καὶ τὴν στάσι ποὺ ἐλάμβανε στὰ διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς. Δὲν γίνονται ἀναλύσεις καὶ ἐπισημάνσεις. Ὁ κάθε ἕνας ἄς πάρει ὅτι ζητᾶ ἡ ψυχή του. Μόνον ἀπαραίτητες διευκρινήσεις θὰ παρατεθοῦν ἄν χρειαστεῖ.»

(Τὰ παραπάνω ἀποτελοῦν μιὰ μικρὴ εἰσαγωγὴ σὲ σημειώσεις ποὺ εἶχα γράψει πρὸ πολλῶν ἐτῶν γιὰ τὸν Ἅγιο Ἀμφιλόχιο Μακρή –τότε δὲν εἶχε ἁγιοκαταταχθῇ- ἀπὸ τὶς διηγήσεις καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς κ.Μαρίκας Κουφάκη –τῆς Ἀμφιλοχίας τῶν Χανίων, ὅπως τὴν χαρακτήρισε ὁ ἅγιος Ἀμφιλόχιος.

Αὕριο εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου. Τὸ ἀντιλήφθηκα πρὸ ὁλίγου στὸ ἀπόδειπνο, δυστυχῶς τόσο προσέχω καὶ τόσο τοὺς θυμοῦμαι.

Πολὺ πρόχειρα παραθέτω τὴν ἀρχὴ -γνωριμία-καὶ τὸ τἐλος –τὸν θάνατο του- τῆς συμπορεύσεως τῆς  Ἀμφιλοχίας τῶν Χανίων μὲ τὸν μεγάλο ἅγιο καὶ λίγα περιστατικά. 

Τώρα ποὺ τὸ δαιμονικὸ σκοτάδι ἔχει σκεπάσει τὰ πάντα, ποὺ οἱ ταγμένοι φύλακες ὄχι μόνον ἔχουν προδώσει, ἀλλὰ σκοτώνουν οἱ ἴδιοι τὴν πίστη καὶ τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ,  τέτοιες στερεὲς μορφὲς δίνουν κουράγιο καὶ θᾶρρος στοὺς συγχισμένους καὶ μπερδεμένους καὶ δειλιῶντες τῆς σήμερον. Ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐκατοντάδες σελίδων καὶ τὶς πάμπολλες πολύωρες ἠχογραφημένες  (καὶ ἀπομαγνητοφωνημένες) συζητήσεις –χωρὶς φυσικὰ νὰ τὸ γνωρίζει ἡ κ. Μ.- λίγα ἀποσπάσματα μὲ τὴν παράκλησι πρὸς τὰ ἅγια αὐτὰ πρόσωπα νὰ μὴν μᾶς λησμονοῦν  τώρα ποὺ ἔχωμε γονατίσει μπροστὰ στὴν πολύπλευρη σατανιστικὴ ἐπέλασι ἐκ τῶν ἔξω καὶ ἐκ τῶν ἔσω.)

Ἡ γνωριμία.

 Τὸ ἔτος 1953 βρέθηκα στὴν Ἀθήνα. Στὶς 28 Μαΐου τυχαίως συνήντησα στὴν Ἱπποκράτους πλησίον τῆς Ἀκαδημίας τὸν νῦν Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης π. Τιμόθεον (σημ: αὐτὰ ἠχογραφήθηκαν τὸ 1986), ὁ ὁποῖος μοῦ ἔκαμε νόημα πῶς θέλει νὰ μοῦ πῆ.

Μόλις σταμάτησε ἡ κυκλοφορία πῆγα στὴν ἀπέναντι πλευρά. Ἦταν μαζί του κάποιος κληρικὸς ἄγνωστός μου (σημ: ἦταν ὁ π. Παῦλος Νικηταρᾶς) στὸν ὁποῖο μὲ συνέστησε λέγοντας του:

 —«Εἶναι ἡ κυρία γιὰ τὴν ὁποῖα  μιλοῦσα τώρα στὸν π. Ἀμφιλόχιο.»

Ἔπειτα εἶπε καὶ σ᾿ ἐμένα:

 —«Γνωρίζεις Μαρίκα τὸν π. Ἀμφιλόχιον τῆς Πάτμου;»

 Στὴν ἀρνητική μου ἀπάντησι μοῦ εἶπε πῶς εἶναι ἅγιος καὶ πρέπει νὰ τὸν γνωρίσω. Ἐν συνεχείᾳ μοῦ εἶπε πῶς ὁ π. Ἀμφιλόχιος θὰ κατέβαινε μεθαύριο στὰ Χανιὰ καὶ πὼς θὰ ἤθελε ὁ Γέροντας νὰ ἐφιλοξενῆτο σὲ κανένα Χριστιανικὸ σπίτι. Μοῦ τὸ εἶπε δυὸ τρεῖς φορὲς, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν κατάλαβα πὼς ἐννοοῦσε τὸ σπίτι μας. Καὶ ὅταν πιὰ ξεκάθαρα μοῦ τὸ εἶπε τοῦ ἀπήντησα: 

—«Εὐχαρίστως νὰ ἐπήγαινε σπίτι μας, ἀλλὰ ἐγὼ λείπω τώρα τρεῖς μῆνες ἀπὸ τὰ Χανιὰ καὶ τὸ σπίτι θὰ εἶναι πολὺ ἀκατάστατο.»

—«Μὰ, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν τὰ κοιτάζουν αὐτά»· ἀπαντᾶ ἐκεῖνος.

 Ὅταν πλέον ἐβεβαιώθηκα πὼς ἡ ἐπιθυμία του ἦταν νὰ ἐφιλοξενεῖτο ὁ Γέροντας στὸ σπίτι μας συναίνεσα καὶ κατ᾿ εὐθείαν κατευθύνθηκα πρὸς τὸ γραφεῖο  τοῦ ἀδελφοῦ μου ὅπου ἔμεινα ἒως τὶς 11 τὸ βράδυ. Ἔγραψα ἕνα γράμμα ἐνημερωτικὸ εἰς τὸν Στέφανο, τοῦ ἔκανα ἕνα πρόγραμμα πὼς θὰ τὸν περιποιηθεῖ καὶ ἔρριξα τὸ γράμμα στὸ κεντρικὸ ταχυδρομεῖο τῶν Ἀθηνῶν γιὰ νὰ φθάσῃ γρηγορώτερα στὸν προορισμό του. 

Μόλις ἔλαβε ὁ Στέφανος τὸ γράμμα, ἔψαξε στὰ  ξενοδοχεῖα τῶν Χανίων, ἀνεκάλυψε τὸν Γέροντα μαζὺ μὲ ἕνα ἀδελφόν τῆς Μονῆς του, τὸν π. Ἰερεμίαν Βάσταν καὶ τοὺς πῆγε στὸ σπίτι μας τὴν 1ην Ἰουνίου. Ἐκεῖ διάφορα πνευματικὰ πρόσωπα, εἰδοποιημένα ἀπὸ τὸν Στέφανον, ἀνέλαβαν τὴν διακονίαν τῶν 2 κληρικῶν.

Ἐγὼ ἔπρεπε νὰ παρέμενα ἀκόμη 16 μέρες στὴν Ἀθήνα γιατὶ τότε μόνο ἐτελείωνε μιὰ θεραπεία ποὺ ἔκανα. Στὸ διάστημα αὐτὸ ποὺ ἤμουνα στὴν Ἀθήνα εἶχα ἀνταλλάξει μὲ τὸν Στέφανο πολλὰ γράμματα. Εἴχαμε συμφωνήσει καὶ μοῦ ἔγραφε ἐκεῖνος ἕνα γράμμα ἀπαραιτήτως τὴν ἡμέρα καὶ ἐγὼ τοῦ ἔγραφα ὅσα μποροῦσα, καὶ 2 καὶ 3 τὴν ἡμέρα.

 Μάλιστα ὁ Γέροντας βλέποντας τὸν Στέφανο νὰ παίρνει τόσα γράμματα μου, ὅταν μὲ γνώρισε μὲ ἐρώτησε τί τοῦ ἔγραφα σ᾿ ὅλα αὐτὰ τὰ γράμματα.

 —Τίποτα τὸ ἱδιαίτερο Γέροντα. Ἀπλῶς τοῦ μιλοῦσα σὰν νὰ τὸν εἶχα δίπλα μου.

Ὁ Στέφανος ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ εἶδε τὸν Γέροντα σκλαβώθηκε. Γι᾿ αὐτὸ σὲ κάθε γράμμα του μοῦ ἔγραφε: 

—Νὰ δεῖς Μαρίκα τὴν βιβλική του μορφή. Νομίζεις πῶς βλέπεις τὸν Πατριάρχη Ἀβραάμ.

—Μὰ τί ἔπαθε ὁ Στέφανος; ἔλεγα στὰ ἀδέλφια μου. Δὲν ξαναεῖδε καλόγερο καὶ γράφει αὐτά;

Ἔτσι πέρασαν οἱ 16 μέρες. Ὁ Στέφανος ζοῦσε σὲ πελάγη εὐτυχίας, καὶ ἐγὼ σὲ ἀγωνία νὰ γνωρίσω τὸ πρόσωπο. Μὰ καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας περνοῦσε πολὺ ὡραῖα καὶ ἐμακάριζε τὴν ὥρα ποὺ βρέθηκε στὸ σπίτι μας μέσα σὲ τόσους πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Μιὰ σκέψις μόνο τὸν ἐνοχλοῦσε:

 «Μήπως ὅταν ἔλθη ἡ κυρία δὲν θὰ ἀνεχθῇ αὐτὴν τὴν καταστασιν στὸ σπίτι της;»

 Ὅμως ὅλα τὰ κορίτσια τοῦ ἀπαντοῦσαν ὁμόφωνα  πὼς «δὲν πρέπει νὰ φοβᾶται τίποτε γιατὶ ἡ κ. Μαρίκα εἶναι πολὺ καλή».

Ἦλθε καὶ ἡ 16η  Ἰουνίου καὶ κατέβηκα στὰ Χανιά. Μὲ τὴν πρώτη ματιὰ ἡ ψυχή μου σκλαβώθηκε ἀπὸ τὸν Γέροντα. Κάθησα λίγο μαζὶ του ἀλλὰ ἡ ὥρα ἦταν μεσημεριανή. Ὁ Γέροντας διακριτικὰ πῆρε τὸν π. Ἰερεμία καὶ πῆγαν στὸ δωμάτιό τους «γιὰ νὰ ἀφήσουν τὴν κυρία νὰ μιλήσει μὲ τὸν σύζυγό της», ἔτσι εἶπε.

Τὸ σπίτι μας εἶχε γίνει λαϊκὸ προσκύνημα καὶ ὅλη τὴν ἡμέρα εἴχαμε ξένους. Ἡ ἐπιθυμία μου ἦταν νὰ εἶμαι πάντα δίπλα στὸν Γέροντα, γι᾿ αὐτὸ φύλαγα σὲ μιὰ ἄκρη ἕνα σκαμνάκι καὶ ὅταν ἔδιδα καὶ τὴν τελευταῖα καρέκλα ἔπαιρνα τὸ σκαμνάκι καὶ ἐκάθιζα στὰ πόδια τοῦ γέροντα.

Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ ἁγ. Ἀμφιλοχίου.

Τὸ πόσον νοσταλγῶ τὰ Χανιὰ, τώρα ποὺ γνώρισα σᾶς καὶ τὰ παιδιὰ, μόνον ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει· Ἐὰν μοῦ ἦτο δυνατὸν κάθε μέρα νὰ εἶμαι κοντά σας, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ μοῦ εἶναι ἀδύνατον γι᾿ αὐτὸ στέλλω τὸ πνεῦμα μου τακτικὰ, σᾶς πλησιάζει σᾶς χαιρετᾶ καὶ ἀφοῦ σᾶς εὐλογήση φεύγει. Ἔρχεται στὸ φιλόξενο σπίτι σου πρώτα καὶ παρακολουθεῖ καὶ τοὺς δύο. Μάλιστα ὅταν σᾶς εὕρη σὲ προσευχὴ ἔρχεται πιὸ πλησίον καὶ συμπροσεύχεται μαζί σας. Φεύγει κατόπιν καὶ πηγαίνει στὴν Βασιλικήν μας καὶ ἐκεῖ παρακαλεῖ τὸν Χριστὸν νὰ τὴν ἐλευθερώνη τὸ συντομότερο, συζητᾶ καὶ φεύγει γιὰ τὸ σπίτι τῆς σεβαστῆς Εὐθαλίας, ποὺ ἐκεῖ θὰ εὔρη τὴν Δήμητρα καὶ τὴν Ἑλένη ἴσως καὶ καμιὰ ἄλλη, καὶ ἔτσι περνῶ τὶς ὥρες ὅταν δὲν ἔχω προσευχὴ καὶ μελέτη καὶ εἶμαι μόνος. 

Ἐδῶ κάτω ἀπὸ τὰ πεῦκα σᾶς ἀπολαμβάνω πνευματικῶς καὶ σᾶς εὐλογῶ ἀπὸ τὸ ὅμορφο νησὶ τοῦ Σαρωνικοῦ. Πιστεύω ὅτι θὰ μὲ εὐχαριστεῖτε ὅταν στὴν προσευχὴν σας μὲ ἐνθυμεῖσθε, καθὼς καὶ τὰ ἄλλα παιδιὰ, διότι  εἶναι δύναμις ἡ Προσευχὴ ὅταν κινεῖτε ἀπὸ ἀγάπη Χριστοῦ.

 Ἔπειτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχει καὶ ἡ παραμικρὰ ἀμφιβολία ὅτι, ὅταν μοῦ εἶναι εὕκολον, νὰ μὴν σᾶς ἐπισκεφθῶ καὶ σωματικῶς; Ἡ προσευχή σας θὰ μὲ φέρει γρήγορα κοντά σας. (Ἐπιστολὴ 1/9/1955)

Διάφορα περιστατικά.

Μπῆκα στὸ δωμάτιό του σὲ ὥρα ἀπογευματινῆς περισυλλογῆς. Κυριολεκτικῶς ἔφευγε ἀπὸ τὴν γῆ. Μιὰ φορὰ μάλιστα δόθηκε τόσο πολὺ στὴν προσευχή, ὥστε ξέχασε πὼς ἤμουνα δίπλα του. Ἐγὼ ἄφωνη παρακολουθούσα τὴν σκηνὴ καὶ φοβισμένη εἶχα τραβηχτεῖ σὲ μία γωνιά.

—Ἐδὼ εἶσαι παιδί μου; εἶπε μετὰ ἀπὸ πολλὴ ὥρα μὲ μιὰ γλυκειὰ σβυσμένη φωνή.

—Ἐδὼ εἶμαι Γέροντα. Μὰ τώρα εἶμαι πολὺ φοβισμένη. Τώρα βλέπω καθαρὰ πὼς διακονῶ ἕναν ἅγιο καὶ δὲν εἶμαι ἄξια νὰ τὸν πλησιάζω.

—Εὐλογημένη, ἐσὺ τὸν μισθόν σου δὲν θὰ τὸν χάσεις. Ἐγὼ ὅμως δὲν εἶμαι αὐτὸ ποὺ νομίζεις· εἶπε, γιὰ νὰ μοῦ σβύσει αὐτὸ ποὺ εἶδα. Γιατὶ αὐτὸ ποὺ εἶδα δὲν περιγράφεται ὅσο καὶ ἄν προσπαθήσω. Εἶχε γύρει τὸ κεφάλι του πρὸς τὸ ἀριστερό μέρος. Τὸ πρόσωπό του εἶχε πάρει μιὰ τελείως ἄλλη μορφή. Εἶχε κλειστὰ τὰ μάτια του. Νόμιζε κανεὶς πὼς δὲν ἀνέπνεε. Μόνο ἀπὸ τὶς ἀνεπαίσθητες κινήσεις ποὺ ἔκαναν τὰ δάκτυλά του γυρίζοντας τὸ κομπόσχοινο καταλάβαινες πὼς ζοῦσε.

Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ πῆγα στὴν Πάτμο ἦταν Νοέμβριος. Ὁ Γέροντας χάλασε τὸν κόσμον νὰ κοιμηθῶ στὸ κρεββάτι του. Ἔβαλε τὶς ἀδελφὲς καὶ τοῦ ἐτοίμασαν ἕνα ἄλλο δωμάτιο καὶ μοῦ παραχώρησε αὐτὸς τὸ δικό του. Φυσικὰ ἐγὼ δὲν ἤξερα τίποτα. Τὸ μεσημέρι ὅμως μιὰ ἀδελφὴ, τὴν ὁποία ὁ Γέροντας ἔθεσε στὴν ἐξυπηρέτησί μου μὲ ὁδήγησε ἐκεῖ, μὲ ἔβαλλε καὶ ξάπλωσα καὶ φιλῶντας με μοῦ εἶπε:

  —Ὁ Γέροντας σᾶς  παρεχώρησε τὸ κρεββάτι του.

 Ἡ ἀδελφὴ νόμιζε πὼς θὰ μὲ χαροποιοῦσε, γι᾿ αὐτὸ καὶ μοῦ τὸ εἶπε. Ἐγὼ ὅμως λυπήθηκα πολὺ καὶ δὲν ἔβλεπα τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἄκουγα κανένα περπάτημα στὴν αὐλὴ γιὰ νὰ σηκωνόμουνα. Ἐπὶ τέλους ἔφθασε ἡ ὥρα καὶ ἀνήσυχη βρῆκα τὸν Γέροντα νὰ κάθεται γυρίζοντας τὸ κομποσχοίνι του σὲ ἕνα ἡμιυπόγειο ἀνήλιο καὶ ὑγρὸ δωμάτιο.

—Γέροντα, τοῦ λέω, εἶμαι πολὺ στενοχωρημένη. Ἐσεῖς βγήκατε ἀπὸ τὸ κρεββάτι σας;

—Εὐλογημένη, μοῦ ἀπαντᾶ, καὶ ἐγὼ ἔλεγα πὼς θὰ χαιρόσουνα ποὺ θὰ ἔπαιρνες εὐλογία ἀπὸ τὸ κρεββάτι τοῦ Γέροντά σου.

Μὲ τὴν ἀπάντησί του ἔφυγε ἡ θλίψις καὶ μὲ χαρὰ κοιμώμουνα στὸ κρεββάτι του.

Μιὰ μέρα ὅμως ἦλθε στὸ ραφεῖο ποὺ καθόμουνα μὲ τὶς ἀδελφὲς καὶ καταφανῶς ταραγμένος εἶπε σὲ μιὰ ἀδελφή:

—Ἀδελφὴ Αἰκατερίνη, τὴν κ. Μαρίκα θὰ τὴν φέρετε ἐδῶ, νὰ κοιμᾶται σ᾿ αὐτὸ τὸ ντιβανομπάουλο.

Ξαφνιάστηκαν ὅλες . Δὲν μποροῦσαν νὰ ἐξηγήσουν γιατί θὰ μὲ μετέφερε σ᾿ ἐκεῖνο τὸ δωμάτιο, ποὺ σὰν ραφεῖο ἦταν ἀκατάστατο, καὶ τὸν ἐκοίταξαν ἔκπληκτες.

—Παρακαλῶ, τὴν κ. Μαρίκα ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἐξῆς θὰ τὴν κοιμίζετε ἐδῶ. Καὶ δὲν θὰ βάλετε καὶ λάμπα στὸ παράθυρό της.

 Εἶπε αὐτὰ καὶ ἔφυγε.

Τὴν ἄλλη μέρα τὸ μεσημέρι, ὥρα ὕπνου, ἔπεσε κεραυνὸς ἀπάνω στὸ κρεββάτι του καὶ μάλιστα ἔκαψε τὸ μαξιλάρι. Ἐὰν ἤμουνα ἐκεῖ ἤ ἐὰν ἐκεῖνος εἶχε πάει, κανείς μας δὲν θὰ ζοῦσε. Εἶχε προείδει τὸν κεραυνὸ 24 ὥρες πιὸ μπροστά. 

 Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς μοῦ εἶπε:

—Τώρα παιδί μου θὰ τοποθετήσω ἀλεξικέραυνο. Ὡς τώρα τὸ θεωροῦσα ὁλιγοπιστία μου. Τώρα ὅμως ποὺ ὁ Θεὸς μοῦ ἔδειξε αὐτὸ τὸ σημεῖον ἐπιβάλλεται νὰ ἐνεργήσω καὶ ἐγὼ ἀνάλογα.

Τὴν δεύτερη φορὰ ποὺ πῆγα στὴν Πάτμο δόθηκε ἐντολὴ ἀπ᾿  τὸ Πατριαρχεῖο νὰ μεταφέρουν τὴν κάρα τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ ἀπὸ τὴν Πάτμο στὴν Ἀθήνα, στὸν ἐκεῖ ἀνεγειρόμενο Ναόν του. Ποιὸν ἄλλον θὰ ἔστελναν παρὰ τὸν Γέροντα; Εἶχα τὴν μεγάλη χάρι, τὴν ὑψίστη τιμὴ νὰ συνταξιδεύω μαζί του. Κρατῶντας τὴν Ἁγία Κάρα ἦταν σὲ συνεχὴ ἔκστασι ἀπὸ Πάτμο μέχρι Λέρο, ποὺ ταξιδεύσαμε μὲ ἕνα μικρὸ πλοιάριο. Εἰς δὲ τὴν Λέρον εἶχε τέτοια ἁγιότητα ποὺ ἐτρομάξαμε ὅλοι ὅσοι εἴμεθα μαζί του. Πήγαμε σὲ ἕνα ξενοδοχεῖο ὅπου μὲ πολλὴ εὐλάβεια ἐναπέθεσε σὲ ἕνα δωμάτιο τὴν Ἅγία Κάρα, ἐθύμιασε, ἔκαμε δέησιν, ἔπειτα κλείδωσε τὸ δωμάτιο καὶ μαζὺ πήγαμε σὲ διάφορα πνευματικοπαίδια του γιὰ νὰ τὰ δῇ.

 Τὸ πλοῖο περνοῦσε ἀκατάστατες ὥρες. Ἦταν ἄγονη γραμμὴ καὶ οἱ ἐπιβάτες ποὺ θὰ ἔφευγαν πήγαιναν ἀπὸ τὶς 7 τὸ βράδυ στὴν προκυμαῖα καὶ πολλὲς φορὲς καθόνταν μέχρι τὰ μεσάνυχτα ὥσπου νὰ ἔφτανε τὸ πλοῖο. Πήγαμε καὶ ἐμεῖς στὶς 7. Φορῶντας ἐπιτραχήλιο καὶ κρατῶντας τὴν Ἁγία Κάρα διασχίσαμε τὴν πλατεία καὶ πήγαμε σὲ μιὰ ἄκρη. Ἀμίλητος καὶ μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα κρατοῦσε τὸ πολύτιμο φορτίο καὶ κάπου κάπου ἔλεγε:

—Ἄν μποροῦσε κανεὶς νὰ δῇ τὶς χιλιάδες τῶν Ἀγγέλων ποὺ συνοδεύουν αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ… 

Καὶ πάλι ἔμενε ἐκστατικὸς κοιτάζοντας πρὸς τὰ ἐπάνω. Φρόντισα μὲ πολλὰ βάσανα καὶ τοῦ βρῆκα μιὰ καρέκλα γιατὶ λυπόμουνα ἔτσι ποὺ τὸν ἔβλεπα ὄρθιο νὰ κρατᾶ τόσο βάρος.

Μὲ εἶχε συμβουλέψει κάποτε ὡς ἐξῆς:

— Ὅταν κοινωνῆς θὰ λέγης ἀμέσως τὸ «Θεοτόκε Παρθένε» τρεῖς φορὲς· διότι ὁ χριστιανὸς ὅταν κοινωνήσει εὑρίσκεται στὴν ἴδια θέσι ποὺ βρέθηκε ἡ Παναγία ὅταν ὁ ἄγγελος τῆς πῆγε τὸ μήνυμα.

Συνάντησε κάποτε τὸν π. Φιλόθεο Ζερβάκο στὴν Ἀγ. Εὐφημία καὶ εἶχα τὴν μεγάλη χάρι νὰ παρακολουθῶ τοὺς δύο σεβασμίους κληρικοὺς νὰ συνομιλοῦν. Εἶχε πεθάνει ὁ ἀδελφὸς τοῦ π. Φιλοθέου ἐκείνες τὶς ἡμέρες καὶ κουβέντιαζαν γιὰ τὸν νεκρὸ σὰν νὰ εἶχε ξεκινήσει γιὰ κανένα ταξίδι. Ὅταν ἔφυγε ὁ π. Φιλόθεος ὁ Γέροντας μοῦ εἶπε:

—Ἧταν ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ συναντήσης αὐτὸν τὸν Ἅγιο καὶ νὰ πάρης τὴν εὐχή του.

Τὸ ἴδιο μοῦ εἶχε πεῖ παλαιώτερα καὶ γιὰ τὸν π. Ἀβιμέλεχ, ὅταν τοῦ εἶπα πὼς τὸν συναντησα καὶ μέ εὐλόγησε.

—Πῆρες εὐλογία ἀπὸ μεγάλο ἅγιο· μοῦ εἶχε πεῖ τότε.

Κάποτε ἦλθε στὸ σπίτι μας ὁ π. Μ. Μ. Ἧταν νέος ἱερεῦς καὶ εἶχε τοποθετηθῆ σὲ χωριό. Ὁ Γέροντας λοιπὸν τὸν ρώτησε ἄν κάνη κάθε μέρα ὄρθρο καὶ ἐσπερινό, κι᾿ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε πὼς οἱ χωρικοὶ δὲν ἐκκλησιάζονται καὶ ἔτσι καὶ αὐτὸς δὲν κάνει.

—Ὄχι τοῦ λεει. Πρέπει νὰ κάνης κάθε μέρα καὶ ὄρθρο καὶ ἐσπερινό. Νὰ κτυπᾶς τὴν καμπάνα, νὰ ἀκοῦν οἱ ἐνορῖτες σου πὼς ὁ ἱερεῦς τους προσεύχεται. Καὶ μόνον τὸν σταυρό τους νὰ κάνουν ἐκεὶ ποὺ ἐργάζονται εἶναι καὶ αὐτὸ ὡφέλεια.

Τοῦ ἔδωσε πολλὲς συμβουλὲς καὶ μεταξὐ τῶν ἄλλων τοῦ εἶπε:

—Ἄν καμμιὰ φορὰ σοῦ λέιψει ἀπὸ τὸ δισκοπότηρο καμμιὰ μερίδα μὴν φοβηθῆς. Ἄγγελος Κυρίου θὰ τὴν παρέλαβε καὶ θὰ ἐκοινώνησε κάποιον ἐρημίτη ἤ φυλακισμένον ἤ ἐτοιμοθάνατον ποὺ θὰ ἐποθοῦσε νὰ κοινωνήση. Καὶ θὰ μοῦ πῆς πῶς ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος εἶδε τὸν ἅγγελο καὶ τοῦ προσεκόμισε τὰ Τίμια Δώρα; Ὄχι! εἶδε κάποιον πατέρα Μιχαὴλ ποὺ τοῦ τὰ προσεκόμισε. Καὶ ἄν καμμιὰ φορὰ δεῖς τὰ τίμια δώρα νὰ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ ἀληθινὴ σάρκα καὶ αἵμα , μὴν φοβηθῆς. Γονάτισε, προσευχήσου καὶ θὰ ἐπανέλθουν στὴν ἀρχική τους κατάστασιν.

Τὸ 1966  τὸν εἶδα στὴν Ρόδο ὅπου τὸν ἐπισκεύθηκα. Εἶχα πειρασμοὺς πολλοὺς μὲ τὴν ἐδὼ ἐργασίαν καὶ ἔπρεπε νὰ πάω, νὰ πάρω τὴν εὐχή του, νὰ ἐξομολογηθῶ καὶ νὰ μοῦ δώση κατευθύνσεις. … 

Κι᾿ ἔπειτα πήγαμε στὸ δωμάτιό του. Καὶ ἐγὼ ἔλεγα , ὅλο ἔλεγα. Μοῦ εἶπε πολλὰ καὶ στὸ τέλος τὰ ἐξῆς:

—Παιδί μου οἱ Δεσποτάδες εἶναι οἱ μεγαλύτεροι πολέμιοι τῶν πνευματικῶν ἔργων. Γι᾿ αὐτὸ πρόσεξε μὴν βάλλης ρασοφόρο γιατὶ θὰ σοῦ διαλύσουν τὸ Ἵδρυμα. Θὰ παίρνεις κορίτσια καλά, θὰ τὰ προσλαμβάνης ὡς ὑπαλλήλους ἐπὶ μισθῷ γιὰ νὰ τὰ ἀποδεσμεύσης ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ ἔτσι θὰ τὰ κρατᾶς ὡς ἀφοσιωμένες στὸ ἔργον.

Μοῦ ἔδωσε πάλι τὶς σοφὲς συμβουλές του. Μοῦ ἔδωσε τὶς βάσεις γιὰ τὴν λειτουργία τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου. Μοῦ ἔδωσε τὶς γραμμὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσω.

Τὸ μόνον ποὺ βλέπω εἶναι ὅτι ἐντὸς τῆς ἐκκλησίας μας δὲν ἐπικρατεῖ ἡ δικαιοσύνη καὶ ὅτι ἀνθρώπους ποὺ ἠμποροῦν νὰ  δώσουν ζωὴν καὶ δύναμιν στὸν χριστιανικὸν λαὸν τοὺς παραβλέπουν. Πρὸ ἐβδομάδος, ποὺ εὐρισκόμουν στὰς Ἀθήνας εἶδα μακρόθεν τὸν π. Ν., ἐντὸς τοῦ Ὑπουργείου. Δὲν ἠθέλησα νὰ τὸν πλησιάσω. Ὅλοι ὅσοι γνώριζαν τὸν ἄνθρωπον γέλασαν διὰ τὴν τόσην αὐθάδειάν του, ποὺ δὲν ἀφήνει τὰ ὑπουργεία ἥσυχα. Καὶ ἔπειτα ἠμπορεῖ νὰ τὸν δεῖτε ὡς ἐπίσκοπον τῶν Χανίων καὶ νὰ σᾶς εὐλογεῖ. Ὁ Θεὸς νὰ σώση τὴν ἐκκλησίαν του. Ἐπιστολή. 1956.08.08 

Ἡ κοίμησις τοῦ ἁγίου.

Ἀπὸ τὸν πρῶτο χρόνο ποὺ τὸν εἶχα γνωρίσει τοῦ εἶχα ζητήσει νὰ μοῦ κάμη σημεῖον πρὶν νὰ φύγη στὸν οὐρανό. Τὴν παραμονὴ τῆς ἡμέρας τῆς ἐκδημίας του ἐκείνη τὴν Τετάρτη 15 Ἀπριλίου, μετὰ τὸ θλιβερὸ τηλεφώνημα μὲ τὸν π. Παῦλο ἦλθε ἕνας ἱεροσπουδαστῆς τῆς Πάτμου καὶ μοῦ ἔφερε τὰ τελευταῖα δῶρα τοῦ Γέροντά μου: Τὸ ὑποκάμισό του, τὸ ἐπιτραχήλιόν του καὶ ἕνα γράμμα γραμμένο μὲ τὸ χέρι του στὸ ὁποῖον ἔγραφε:

«Τέκνον ἐν Κυρίῳ Μαρίκα.

Σοῦ στέλνω δι᾿ εὐλογίαν πρὸς τὸ ἔργον σου τὸ ἐπιτραχήλιον αὐτὸ μὲ πολλὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας εἰς τὸν ἀγαπητόν μου Στέφανον καὶ συνεργάτας σου.

Ὁ Γέροντάς σας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς.

Ἐν Πάτμῳ τῇ 3 Ἀπριλίου 1970.» 

Ἔπρεπε νὰ πάρω μεγάλη χαρά. Ἤξευρα πὼς ἦταν βαρειὰ ἅρρωστος καὶ θανάσιμη θλίψις ἐκυρίευσε τὴν ψυχή μου.

—Νὰ τὸ τελευταῖο μήνυμα, εἶπα, ποὺ τοῦ εἶχα ζητήσει τόσες φορὲς νὰ μοῦ κάνη ὅταν θὰ φύγη. 

Τὴν ἐπομένη 16 Ἀπριλίου 1970 ἀπὸ τὸ πρωΐ ἔδωσα συνδιάλεξιν μὲ Πάτμο καὶ ἐναγωνίως ἐπερίμενα. Κάθε τόσο μὲ ἐκαλοῦσαν ἀπὸ τὸν ΟΤΕ καὶ μοῦ ἔγεγαν:

—25450; Μιλᾶτε μὲ Πάτμον.

Καὶ σὲ λίγο:

—Ἐχάσαμε τὴν γραμμή. Θὰ σᾶς ξαναπάρωμε.

Αὐτὸ ἐγινόταν ὅλη μέρα καὶ στὶς 5:30 τὸ ἀπόγευμα μὲ συνέδεσαν γιὰ νὰ μοῦ ποῦν πὼς ὁ Γέροντας ἀνεχώρησε.  Πῶς νὰ περιγράψω τὴν ὀδύνη μου; Κλείστικα στὸ γραφεῖο μου καὶ γιὰ πολλὲς ὧρες δὲν ἐπέτρεψα σὲ ἄνθρωπο νὰ μπῆ μέσα. Καὶ ἔκλαιγα, ἔκλαιγα μὲ ἀσταμάτητα δάκρυα τὴν ἐκδημίαν τοῦ πολυσέβαστου Πατέρα μου.

Ἐγὼ νὰ μὴν δῶ τὸν ἀγαπημένο μου Γέροντα; Νὰ μὴν τοῦ φιλήσω γιὰ τελευταῖα φορὰ τὰ χέρια;

Ὅσα καὶ νὰ γράψω δὲν θὰ μπορέσω νὰ ἐξωτερικεύσω αὐτὸ ποὺ ἔνοιωσα καὶ ποὺ ἀκόμη νοιώθω, ἄν καὶ ἔχει περάσει τόσος καιρὸς ἀπὸ τότε.

Ξημερώνει ἡ 17η Ἀπριλίου . Εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ κηδεύεται ὁ πολυαγαπημένος μου Πατέρας. Στὰ παιδιὰ τοῦ Ἱδρύματος πρέπει νὰ δείξω πὼς  μιὰ χριστιανὴ κόρη ἀντιμετωπίζει τὸν θάνατο τοῦ πατέρα της. Μοῦ εἶχε δώσει τόσες συμβουλὲς ὅταν πρὸ ἐτῶν ἀπέθανε ὁ κατὰ σάρκα πατέρας μου. Στὸν κόσμο ἔπρεπε νὰ δείξω τὴν πίστιν μου στὴν μεταθανάτιον ζωήν. Μὰ ὅσο πολὺ καὶ ἄν πιστεύη κανεὶς, ὅταν θὰ νοιώθη πὼς μιὰ μαρμάρινη πλάκα θὰ σκεπάση γιὰ πάντα τὸ ἀγαπημένο του πρόσωπο δὲν μπορεῖ νὰ μείνη ἀτάραχος.

Βγαίνω ἔξω καὶ φιλῶ τὰ παιδιά. Κλείνομαι στὸ γραφεῖο καὶ κλαίω, καλαίω, κλαίω πάρα πολύ. Μὲ κλάμματα καὶ μὲ λυγμοὺς τηλεφωνῶ σὲ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος , ὅπου ἤξερα πὼς τὸν ἀγαποῦσαν. 

Μπαίνουν ξένοι καὶ τοὺς ὑποδέχομαι μὲ χαρά. Ὤ! αὐτὸς ὁ διπλὸς ρόλος πόσο πολὺ δὲν κούρασε τὴν ψυχή μου! 

Εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ διεκπεραιώνεται ἡ ἀλληλογραφία. Μὲ τί μάτια νὰ γράψω; Καὶ ὅμως δείχνει καὶ πάλι τὴ ζωντανή του παρουσία. Σ᾿ ἐκεῖνο τὸ θλιβερὸ πρωϊνὸ τῆς 17ης Ἀπριλίου, ποὺ σὲ λίγο θὰ τὸν ἐκήδευαν, ἔκαμα πάρα πολλὰ τηλεφωνήματα, ἔστειλα συλλυπητήρια τηλεγραφήματα καὶ ἔγραψα καὶ 78 γράμματα μὲ τὰ βλέφαρα σχεδὸν κλειστὰ ἀπὸ τὰ κλάμματα. Μόνο μὲ μεγενθυτικὸ φακὸ ἔβγαζα τὰ γράμματα. Αὐτὴν τὴν ἐργασία  ποτὲ δὲν τὴν εἶχα ξαναβγάλει σ᾿ ἕνα πρωϊνό. Ἔτσι μοῦ ἔδειξε τὴν πρώτη ἰσχυρή του παρουσία ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μετὰ τὴν ἀναχώρησί του ἀπὸ τὴν γῆ.

Τὸ ἀπόγευμα τὴν ὥρα τῆς κηδείας του πῆγα στὸ ἄλλο γραφεῖο, στὰ ὑπόγεια τοῦ ναοῦ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μπορῶ νὰ πῶ πὼς βρέθηκα στὴν Πάτμον. Τὸν ἀσπάσθηκα πολλὲς φορὲς. Ἀσπάσθηκα τὰ εὐλογημένα χέρια του ποὺ τόσες φορὲς μὲ εἶχαν εὐλογήσει καὶ ποὺ ἀτελείωτες ὧρες ἐγύριζαν, τὰ ἁγιασμένα αὐτὰ χέρια, κομπόσχοινα γιὰ μένα. Ἀσπάσθηκα τὰ πληγωμένα ἀπὸ κιρσοὺς καὶ φλεβίτιδες πόδια του ποὺ ἀναρίθμητες φορὲς εἶχαν γονατίσει γιὰ μένα, γιὰ τὴν ὑγεία μου, γιὰ τὴν ψυχή μου.

Ἔσκυψα καὶ τοῦ ζήτησα πολλὲς φορὲς τὴν εὐχή του καὶ τὴν προσευχή του καὶ μὲ λυγμοὺς γοεροὺς τὸν ἀποχαιρέτησα διὰ τελευταῖα φορά.

Μὲ ἄκουσες Πατέρα μου καὶ τὸ ξέρω πὼς σὲ ἐλύπησα μὰ δὲν μποροῦσα νὰ ἔκανα διαφορετικά.