Τρέχουν ἀφηνιασμένοι πιά, χωρίς προκαλύψεις καί προσχήματα…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

    Ἀρκετό θόρυβο προκάλεσε ἡ δημόσια παραδοχή ἀπό τίς βατικανοφαναριώτικες σφηκοφωλιές τῆς οἰκουμενιστικῆς Παναίρεσης γιά τό σχέδιο τοῦ μελλοντικοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα (καί συγκεκριμένα κατά τό ἔτος 2025, ὁπότε καί θά ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ, ὅπως προφανῶς νομίζουν οἱ ταλαίπωροι, οἱ διαδικασίες γιά ὅσα ἐδῶ καί δεκαετίες μεθοδικά μᾶς ἐτοιμάζουν: τήν ἐκκλησιαστική ψευδοένωση καί τό Κοινό Ποτήριο). Μᾶλλον ἀπαρατήρητο ὅμως πέρασε ἕνα ἐξίσου σοβαρό συμβάν, το ὁποῖο ἀκόμη καί ἀνθρώπους πού γνωρίζουν πολλά σχετικά μέ τή λαίλαπα τῆς Νέας Τάξης και τῆς Νέας Ἐποχῆς ἴσως νά τούς ξένισε – κυρίως μέ τό ἐντελῶς ἀπροκάλυπτο πλέον τῆς σφοδρότητάς του.

       Ὁ λόγος για μία συνέντευξη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου προ ὁλίγων ἡμερῶν, στήν ὁποία μᾶς ἐξέθεσε ὅλες τίς φιλοδοξίες καί τούς στόχους του (καί μαζί καί τῆς παγκόσμιας συμμορίας πού βρίσκεται ἀπό πίσω του, ἀλλά ὁλοένα καί λιγότερο κρύβεται πιά). Ὄχι φυσικά πώς δέν τά γνωρίζαμε, ὅμως ἄλλη ἀξία ἔχει νά τά ἀκοῦς ἀπό τά ἴδια του τά χείλη – καί δή μέ τέτοια ἀπροσχημάτιστη σπουδή. Στή συνέντευξη λοιπόν στό «Vatican News», μέ ἀφορμή τό νέο βιβλίο τοῦ Πάπα πού μόλις κυκλοφόρησε μέ τίτλο «God and the World to Come» (Ὁ Θεός καί ὁ Κόσμος πού πρόκειται νά Ἔρθει), περιέχονται μέ ἀπολύτως ἐξυμνητικό τρόπο βασικά σημεῖα τοῦ διαβόητου σχεδίου τῆς Παγκόσμιας Ἐπανεκκίνησης, πού μέ πρόσχημα τό ἀφήγημα τῆς δῆθεν πανδημίας ἐπιχειρεῖται ἐδῶ καί ἕνα χρόνο να ἐφαρμοστεῖ ἀπό τά καθάρματα πού ποδηγετοῦν τόν πλανήτη καί τυραννούν τούς λαούς. Τοῦ σχεδίου πού φυσικά τό εὐαγγελίζεται μέ ἐνθουσιασμό καί ὁ ἴδιος ὁ Πάπας.

      Σε πρῶτο πλάνο βεβαίως τῆς συνέντευξης (καί εἰκάζω καί τοῦ βιβλίου) δείχνει να κυριαρχεῖ ὅλη αὐτή ἡ γνωστή πλέον καί ἀπολύτως προβλέψιμη καί ἀναγνωρίσιμη κενοτιποτολογία περί τῆς παγκόσμιας συναδέλφωσης και συνεργασίας ἡ ὁποία χτίζεται κατά την ἐπόμενη μέρα «ἑνός κόσμου πού μετά τόν κορωνοϊό δέν θά ξαναείναι πιά ποτέ ὁ ἴδιος», μαζί μέ πολλές κορῶνες γιά τήν ἀνάγκη νά ἐξαλειφθεῖ ἡ παγκόσμια ἀδικία καί ἀνισότητα καί «νά οἰκοδομηθεῖ μιά Νέα Παγκόσμια Τάξη, πού θά βασίζεται στήν ἀλληλεγγύη, τήν πράσινη οἰκονομία, τίς νέες συνθῆκες τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς καί τήν ἐξάλειψη τοῦ ἐκφοβισμοῦ, τῆς κερδοσκοπίας, τῆς φτώχειας καί τῆς διαφθορᾶς».

      Πίσω όμως ἀπό την ἀφόρητη αὐτή ἀγαπολογία (πού μόνο κλινικά κρετίνους ἤ παντελῶς ἄσχετους μέ τήν ἐμπεδωμένη ἐδῶ καί πολύ καιρό ὁρολογία τῆς νεοταξίτικης ἀτζέντας μπορεῖ νά ξεγελάει πιά) ἔρχεται καί τό πραγματικό κήρυγμα γιά τόν βασικό σκοπό τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος. Τήν πορεία δηλαδή πρός τήν παγκόσμια πνευματική ἐνοποίηση μέσα ἀπό τήν ἔνωση τῶν θρησκειῶν στό πλαίσιο τῆς κυοφορούμενης Πανθρησκείας (αὐτός εἶναι ὁ περιβόητος «νέος ρόλος τοῦ Χριστιανισμοῦ», περί τοῦ ὁποίου γιά μία ἀκόμη φορά ἔκανε λόγο ὁ Πάπας) καί συγχρόνως τήν πορεία πρός τήν Παγκόσμια Κυβέρνηση μέσα ἀπό τήν ὑποχώρηση τῆς σημασίας τῶν ἐθνῶν. «Ἐνάντια σέ αὐτήν τήν πλανητική τραγωδία τῆς πανδημίας πού καταπνίγει τό μέλλον τῆς ανθρωπότητας ἐν τῇ γενέσει του, χρειαζόμαστε πολιτική δράση πού εἶναι ὁ καρπός τῆς διεθνοῦς ἀρμονίας», διακήρυξε ὁ Φραγκίσκος, προτρέποντας expressis verbis γιά τόν τερματισμό τοῦ «κοντόφθαλμου ἐθνικισμοῦ» καί ἄλλων μορφῶν «πολιτικῆς ἐγωισμοῦ», ὑπέρ τῶν πολυμερῶν λύσεων. Τόν τερματισμό δηλαδή τῆς πολιτικῆς τοῦ κάθε ἔθνους ξεχωριστά, ὥστε νά δράσουμε ἐφ’ ἑξῆς ὅλοι μαζί, ἔθνη καί κυβερνήσεις, γιά νά φέρουμε μία Παγκόσμια λύση, στό πλαίσιο τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης, «πρός ἕνα πιό εὐοίωνο καί ἀδελφικό μέλλον».

     Προχτές μάλιστα ἀρκετά ἀπό αὐτά τά ἐπανέλαβε καί στό κήρυγμά του κατά τή διάρκεια τῆς «λειτουργίας» του Ρωμαιοκαθολικοῦ Πάσχα, ὅπου κυριάρχησε ἡ ἐπίμονη…διαβεβαίωση περί τῆς νέας ἀρχῆς πού δῆθεν καλεῖ ὁ Κύριος γιά νά κάνει ὅλος ὁ πλανήτης μετά ἀπό τήν καταστροφική ἐμπειρία τοῦ κορωνοϊοῦ.

     Πολλαπλασιάζονται λοιπόν οἱ ἐπίσημες φωνές ὅσων προαναγγέλλουν μία Νέα Τάξη Πραγμάτων πού θά ἀκολουθήσει τόν κορωνοϊό καί τή Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση, γιά μία νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Γιά ἕναν «γενναῖο νέο κόσμο» μέ…ἰσότητα, ὁμόνοια, ἀδελφότητα, θρησκευτική ἐνότητα καί (φυσικά) μία παγκόσμια ἡγεσία. Καί ὅταν αὐτά λέγονται ὄχι μόνο ἀπό τά φανερά ὄργανα τοῦ παγκόσμιου πολιτικοῦ διευθυντηρίου, ἀλλά καί ἀπό πρόσωπα πού παριστάνουν τούς χριστιανούς ταγούς (καί δέν ἀναφερόμαστε ἀσφαλῶς τώρα μόνο στό Βατικανό, ἀλλά καί στούς σύγχρονους νεοεποχίτικους ἐσμούς τῶν κατ’ ὄνομα τουλάχιστον Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων), γίνεται για μία ἀκόμη φορά κατανοητό τό ὅτι κάποιοι ἔχουν κυριολεκτικά ἀφηνιάσει, ὅτι εἶναι πιά ἀπολύτως σίγουροι πώς ἦρθε ἐπιτέλους ἡ στιγμή τῆς ὁλοκληρωτικῆς ὑλοποίησης τοῦ σχεδίου τοῦ ζοφεροῦ Ἀφέντη τους και ὅτι στη βιασύνη τους δέν τηροῦν πιά οὔτε τά προσχήματα.

      Και μιλοῦν ἀπροκάλυπτα γιά Ἐπανεκκινήσεις καί γιά Παγκόσμιες Ἀλλαγές ἤδη ἀπό τήν πρώτη μέρα πού ἐμφανίστηκε ἡ δῆθεν πανδημία, ἐνῶ συνεχίζουν μέ ακόμη μεγαλύτερη εὐκολία νά μιλοῦν καί τώρα, μετά δηλαδή ὄχι ἀπό μία ὄντως μεγάλη παγκόσμια καταστροφή (που θα μποροῦσε ἐν πάση περιπτώσει να χρησιμοποιηθεῖ ὥς λογικοφανές ἄλλοθι), ἀλλά μετά ἀπό μία τουλάχιστον ἀμφιλεγόμενη ἀσθένεια, τήν ὁποία θρασύτατα ἐπιμένουν νά βαφτίζουν «παγκόσμια καταστροφή», ἔξω ἀπό κάθε λογική καί μέ κατάφωρη παραβίαση ὅλων τῶν γεγονότων καί δεδομένων. Προφανῶς ἐπειδή αἰσθάνονται πλέον τόσο ἰσχυροί, πού νομίζουν ὅτι δέν χρειάζονται πιά οὔτε ἄλλοθι οὔτε δικαιολογίες.

      Αὐτό ὅμως ἐμᾶς δέν μπορεῖ νά μᾶς πτοεῖ. Κι ἄς εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἐφ’ἑξῆς θά τό βιώνουμε ὁλοένα καί ἐντονότερα ὁλόγυρά μας ὅλο αὐτό τό δαιμονικό καί ἄκρως φασιστικό καί ὁλοκληρωτικό κλῖμα ὑπέρ τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς «ἐνότητας». Μέσα στό ὁποῖο κλίμα, ὅποιοι ἀντιδροῦμε, θά ἐξουθενωνόμαστε ὡς συνωμοσιολόγοι, σκοταδιστές, ψεκασμένοι, κοινωνικά ἀπροσάρμοστοι καί ἀσυνείδητοι «ἐχθροί τοῦ λαοῦ». Καί θα δοκιμάζουμε ἀποκλεισμούς καί παντοειδεῖς διώξεις ἐπίσης ὅλο καί πιό ἐκτεταμένα καί ἀπροκάλυπτα.

     Ὄλοι αὐτοί θά κάνουν τή δουλειά τους, γιά ὅσο ἀκόμη θά τούς τό ἐπιτρέπει ὁ Θεός καί γιά τούς λόγους πού Ἐκεῖνος γνωρίζει. Καί ἐμεῖς ὅμως, πού δέν ἔχουμε αὐτοεγκλωβιστεῖ σέ κάποια γελοία ψευδαίσθηση ὅτι ζοῦμε σέ καιρούς…προόδου, δημοκρατίας καί πολυπολιτισμικῆς συναδέλφωσης ἤ ὅτι κυβερνιόμαστε ἀπό κοσμικές καί θρησκευτικές ἡγεσίες πού θέλουν τό…καλό μας, καιρός νά κάνουμε τή δική μας δουλειά. Νά ὁπλιστοῦμε δηλαδή – σύν Θεῷ και ἐν μετανοίᾳ – μέ πνεῦμα ἀντιστάσεως, μέ φρόνημα ἀγωνιστικό καί ὁμολογιακό καί κυρίως μέ ὅλα τα ἀπαραίτητα πνευματικά ἐφόδια, γιά νά σταθοῦμε ὄρθιοι στήν ἐπικείμενη λαίλαπα μπροστά μας.

      Ἐμεῖς τόν τελικό Νικητή τόν γνωρίζουμε πολύ καλά ἐξ ἄλλου…

Ἡ ΕΚΥΟ μεθοδεύει μέ ἀπαράδεκτον τρόπον
τήν ἐκποίησιν σχεδόν τοῦ συνόλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας!

ΘΑ ΑΠΟΤΡEΨΟΥΝ
ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΙΝ ΤΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ;

Ἡ ἐπιστολή Ζαμπέλη ἀποτελεῖ τό καψούλι,
ὥστε νά πυροδοτηθοῦν ἐκκλησιαστικά οἰκονομικά σκάνδαλα καί ὄχι μόνον;

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

Εἴδηση ἀποτελεῖ ἡ ἐπιστολή τοῦ Οἰκονομολόγου καί τέως Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κεντρικῆς Ὑπηρεσίας Οἰκονομικῶν (ΕΚΥΟ) κ. Ἀντωνίου Ζαμπέλη πρός τούς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στό ἱστολόγιο Ἑξάψαλμος στίς 24/3/21, μέ τήν ὁποία καταγγέλλεται ὁ τρόπος πού προχωρᾶ ἡ Ὑπηρεσία στήν ἐκποίηση “σχεδόν τοῦ συνόλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας”, ὁ ὁποῖος μάλιστα “εἶναι τεχνικῶς ἀπαράδεκτος” κατὰ τὴν κρίση τῆς ἐπιστολῆς. Ἄξιο ἀναφορᾶς εἶναι ὅτι οἱ σχετικές καταγγελίες γίνονται ὄχι ἀπό ἕνα τυχαῖο πρόσωπο, ἀλλά ἀπό τόν πρώην Γενικό Διευθυντή τῆς ΕΚΥΟ, πού σημαίνει ὅτι τά ἐρωτήματα πού τίθενται χρήζουν ἄμεσων ἀπαντήσεων.

Πρόκειται στήν πραγματικότητα, ἐάν τελικά πραγματοποιηθῆ ἡ ἐκποίηση, γιά τήν τελευταία λεηλάτηση τῆς ἐναπομεινάσης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἀφοῦ “ἀφοροῦν σέ δεκάδες ἑκατομμύρια ἀκίνητης καί κινητῆς περιουσίας”.

“Σπεύδουν καί δημοσιοποιοῦν «λοτταρία ἀξιοποιήσεων»

στό ἕνα τρίτο τῆς ἐκτιμητέας ἀξίας”

Μέ τίς δύο διακηρύξεις πού ἀναρτήθηκαν ἀπό τήν ΕΚΥΟ ἐπιδιώκεται ἡ ἐκποίηση μαζικά δεκάδων ἀκινήτων τεράστιου οἰκονομικοῦ ἐνδιαφέροντος. Πρόκειται γιά ἀξιόλογα οἰκόπεδα, ὅπως ἀναφέρθηκε στόν Τύπο, μέσα στόν ἀστικό ἱστό καί σέ κομβικά σημεῖα στούς Νομούς Ἀττικῆς καί Θεσσαλονίκης τεράστιας ἀξίας, τά λεγόμενα ἐκκλησιασικά φιλέτα. Μεταξύ αὐτῶν συγκαταλλέγονται τό ἀκίνητο τῶν 80 στρεμμάτων (ὀρφανοτροφεῖο θηλέων) ἀπέναντι ἀπό τόν Ἀστέρα Βουλιαγμένης, τά 1000 καί πλέον στρέμματα στήν Φασκομηλιά, στήν περιοχή μεταξύ Βούλας καί Βουλιαγμένης, ἀλλά καί στήν Θεσσαλονίκη γύρω ἀπό τόν Λευκό Πύργο.

Ὁ κ. Ἀντώνιος Ζαμπέλης μεταξύ τῶν καίριων ἐρωτημάτων πού θέτει εἶναι “Μά εἶναι δυνατόν νά ἀναζητοῦνται σοβαροί ἐπενδυτές, γιά νά ἐπενδύσουν στήν ἀκίνητη περιουσία τῆς Ἐκκλησίας μας καί μάλιστα στό σύνολό της, ὅταν ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἰδέα πόσο ἀξίζει ἡ περιουσία Της;”. Καί τονίζει σέ ἄλλο σημεῖο, “σπεύδουν τώρα καί δημοσιοποιοῦν «λοτταρία ἀξιοποιήσεων» στό ἕνα τρίτο τῆς ἐκτιμητέας ἀξίας (βλέπε Ὠκεανύδα στήν Βουλιαγμένη) καί μέ ἐπιμύθιο τῆς πρωτοβουλίας «μά τώρα τά ἀξιοποιοῦμε καί δέν κάθονται τά ἀκίνητά μας».”, νά σημειώσουμε ὅτι σύμφωνα μέ τό ἱστολόγιο the PRESSROOM 13/3/21 οἱ δύο προκηρύξεις γίνονται “προφανῶς μέ τίς εὐλογίες τῆς κυβέρνησης”.

Ἀποτελεῖ ἱεροσυλίαν νά παραμένουν

νεκρά τά ὑλικά ἐκκλησιαστικά ἀγαθά

Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Α΄ (μέ τό σχέδιο Παλαιοκρασᾶ) στό πόνημά του Περί τοῦ Οἰκονομικοῦ προβλήματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1975 σημείωνε ὅτι “τό ὀρθόν εἶναι ὄχι νά μή ἔχη περιουσίαν ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά τήν περιουσίαν Της πρέπει μέ φόβον Θεοῦ καί μέ τήν συναίσθησιν,ὅτι ἡ περιουσία αὐτή εἶναι ἱερά, νά προσπαθοῦν ὅσοι τήν διαχειρίζονται, νά διατίθεται αὕτη διά τήν στοιχειώδη συντήρησιν τῶν ἐργατῶν τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου καί διά τά λοιπά ἔξοδα τῆς ἱεραποστολῆς, ὡς καί διά τά ἔργα τῆς Ἀγάπης μόνον. Διότι ἀποτελεῖ ἱεροσυλίαν νά χρησιμοποιῆται ἡ περιουσία τῆς Ἐκκλησίας, διά νά πλουτίζουν ἀτομικῶς ὅσοι τήν διαχειρίζονται, ἀλλά καί τό νά παραμένουν νεκρά τά ὑλικά ἐκκλησιαστικά ἀγαθά… Θεμέλιον τῆς ὅλης προσπαθείας μας ἀποτελεῖ ὁ διακαής πόθος τῆς μετουσιώσεως τῆς ὕλης εἰς πνευματικόν ἔργον…ἡ ἐκκλησία ἐξακολουθεῖ νά κατέχη μίαν περιουσίαν, ἡ ὁποία θά τῆς ἐπέτρεπε νά εἶναι ἀπολύτως αὐτάρκης. Τοῦτο ὅμως θά ἦτο δυνατόν νά ἐπιτευχθῆ ὑπό ἕνα καί μόνον, ἀλλά ἀπολύτως ἀπαραίτητον ὅρον. Ὅτι, δηλαδή, ἡ τεράστια αὐτή περιουσία θά ἔπρεπε νά ἀξιοποιηθῆ. Διότι ἡ περιουσία τῆς Ἐκκλησίας ἦτο καί παραμένει, λυποῦμαι δέ πού τό λέγω καί δημοσίᾳ, καί θά παραμένη ἀναξιοποίητος ἐπί μακρόν… Δυσ­τυχῶς διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ πρόβλεψίς μου ἐκείνη ἐπαλήθευσε μέχρι κεραίας,… Διότι, ὡς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδεικνύεται, εἶχεν ἑτοιμασθῆ ἐπιμελῶς ὑπονομευτικόν ἐπιτελικόν σχέδιον. Εἰς τόν καταρτισμόν καί τήν ἐκτέλεσιν τοῦ ἐπιτελικοῦ αὐτοῦ σχεδίου, ὡς δύναταί τις ἐκ τῶν ὑστέρων νά συμπεράνη, μετεῖχον ὄχι μόνον ἐκκλησιαστικοί παράγοντες, ἀλλά καί ἄλλα πολλά πρόσωπα καί ἄλλαι σκοτειναί δυνάμεις, αἱ ὁποῖα δροῦν συνήθως ἐκ τῶν παρασκηνίων…”, οἱ ὁποῖοι τελικά ἀπέτρεψαν τό σχέδιο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου γιά τήν πλήρη καταγραφή καί ἀξιοποίηση τῆς ἐκκλησιασικῆς περιουσίας.

Σκάνδαλον πού βρίσκεται ἐν ὑπνώσει εἰς τά πολιτικά συρτάρια, ὡς ὅπλον

καί μέσον κυβερνητικοῦ ἐκβιασμοῦ

Σήμερα, μετά ἀπό διάφορες ἀγοροπωλησίες καί περίεργες συναλλαγές μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἐπιχειρηματιῶν, ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία ἔχει ἀποδεκατισθῆ σέ μεγάλο βαθμό. Χαρακτηριστική ἦταν ἡ ὑπόθεση, ὅπου “ὁ εἰσαγγελέας ἀναζητοῦσε ἀκόμα καί στό στενό περιβάλλον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τά πρόσωπα πού εὐθύνονταν γιά τήν ἀγοροπωλησία οἰκοπέδου, πού ζημίωσε μέ ἀρκετά ἑκατομμύρια εὐρώ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος”… “Ἀγοροπωλησία ἡ ὁποία εἶχε γίνει”, ὅπως ἀναφέρει τό Παρόν τῆς Κυριακῆς στὸ δημοσίευμα “Στὸ Πραιτώριο στενοὶ Συνεργάτες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου” τοῦ Ν. Παπαδημητρίου, στίς 15/8/2010, “ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὅταν τά γραφεῖα τῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Ἐκκλησίας ἦταν κλειστά”.

Ἐπίσης, ἀναπάντητα ἐρωτήματα ὑπάρχουν, ἐξ ὅσων μᾶς πληροφοροῦν, γιά τό μή παραγραφέν κακούργημα, τό ὁποῖο ἐσχετίζετο μέ τό τεράστιο σκάνδαλο πού ἀφοροῦσε τήν ἀξιοποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, πρό τῶν Ἀρχιεπισκοπικῶν ἐκλογῶν 1995-1998. Σκάνδαλο τό ὁποῖο βρίσκεται ἐν ὑπνώσει στά εἰσαγγελικά συρτάρια καί στά δημοσιογραφικά. Κυρίως ὅμως καί προτίστως στά πολιτικά, ὡς ὅπλο καί μέσο κυβερνητικοῦ ἐκβιασμοῦ. Ἔτσι, σήμερα ἐκποιοῦνται τά τελευταῖα φιλέτα τῆς τεράστιας ἐκείνης περιουσίας, μέ τρόπους μάλιστα “τεχνικῶς ἀπαράδεκτους”, ὅπως καταγγέλλει ὁ κ. Ζαμπέλης.

Ὁ τρόπος ἀξιοποίησης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας δέν πρέπει νά ὑπάγεται στήν λογική τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος οὔτε τῶν ἰδιωτῶν ἐπενδυτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐνδιαφέρονται ἀποκλειστικά γιά τήν αὔξηση τῶν ἀτομικῶν τους κερδῶν οὔτε βέβαια καί σέ συν­εργασίες μέ τό Κράτος πού δυστυχῶς ἔχει ἀποδειχθῆ ἱστορικά ἀναξιόπιστο. Τό δίλημμά μας δέν εἶναι ἄν θά διαχειριστοῦν τήν ἱερά περιουσία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν πτωχῶν σκληροί ἐπενδυτές καί κερδοσκόποι ἤ ἄσχετοι Μητροπολίτες, ἀλλά συνετοί ἄνθρωποι, κληρικοί καί λαϊκοί, πού θά ξέρουν πρῶτα τί σημαίνει κοινωφελής διαχείριση καί ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ τρόποι τῆς κοινωφελοῦς διαχειρίσεως. Αὐτό δέν γίνεται οὔτε μέ κρυφά ἀνακτοβούλια μεμυημένων Μητροπολιτῶν οὔτε μέ ἐκτιμητές περιουσίας τραπεζῶν, ἀλλά μέ τά κατάλληλα πρόσωπα, μέ καλούς ποιμένες καί λαϊκούς, πού ὡς πρῶτο καί κύριο μέλημά τους θά εἶναι νά ἐπιζητοῦν τήν ἐπικράτηση “τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ”. Δηλαδή, στήν πνευματική διάσταση τῆς διαχείρισης τοῦ χρήματος νά ὑπάρχη ἐσωτερική συνέπεια λόγων καί ἔργων, γιά νά μή χαθῆ ἡ τελευταία εὐκαιρία πού δίνεται στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία θά τῆς ἐπιτρέψη νά εἶναι οἰκονομικά αὐτάρκης ἀπέναντι σέ ἕνα Κράτος πού μοναδικό σκοπό ἔχει τήν πλήρη καθ’ ὑπόταξή της.

Καλοῦνται οἱ Μητροπολῖται

νά ἀπαντήσουν εἰς τά καίρια ἐρωτήματα

Γιά τόν λόγο αὐτό καλοῦνται οἱ Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά ἀπαντήσουν στά καίρια ἐρωτήματα πού ἔθεσε ὁ τ. Γενικός Διευθυντής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κεντρικῆς Ὑπηρεσίας Οἰκονομικῶν κ. Ἀντώνιος Ζαμπέλης καί νά ὁραματιστοῦν τό μέλλον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἄν θέλουν νά ἀφήσουν μνήμη Ἀγαθῶν Ἀνδρῶν.

Ἐν κατακλεῖδι, μήπως ἡ ἐπιστολή τοῦ Οἰκονομολόγου κ. Ἀντωνίου Ζαμπέλη ἀποτελεῖ τό καψούλι, ὥστε νά πυροδοτηθοῦν ἐκκλησιαστικά οἰκονομικά σκάνδαλα καί ὄχι μόνον; Ποιοὶ καί γιατί κρύβονται πίσω ἀπό αὐτήν τήν ἐνέργεια καί τήν δημοσιοποίησή της;

Μήπως γιά νά ἐπιταχυνθῆ ἡ Ἀρχιεπισκοπική ἐκλογή;

Παράλληλα γιά νά ἐξουδετερωθοῦν καί κάποιοι φιλόδοξοι “Δελφῖνοι” καί νά προβληθοῦν ἄλλοι; Νά ἀποκτήσουν “προβάδισμα στό προβάδισμα”;

Ἀκολουθεῖ τό πλῆρες κείμενο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ κ. Ἀντωνίου Ζαμπέλη πρός τούς Μητροπολίτες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας:

«Σήμερον, τήν 9ην Μαρτίου 2021, ἀνηρτήθησαν στήν ἠλεκτρονική σελίδα (ekyo.gr) τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κεντρικῆς Ὑπηρεσίας Οἰκονομικῶν (ΕΚΥΟ) δύο (2) Διακηρύξεις, ἡ μία, ἡ 2167/2021 μὲ τίτλο «ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ἤ ΑΓΟΡΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΩΣ ΑΤΑΚΤΟΠΟΙΗΤΩΝ» καὶ ἡ δευτέρα, ἡ 2168/2021 μὲ τίτλο «ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ἤ ΑΓΟΡΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ».

Πέραν τῆς ἀνοικείας γλώσσης γιὰ ἐκκλησιαστικὸ κείμενο (ἀπουσία πολυτονικοῦ, χρήση γενικῶν πτώσεων δημοτικῆς γλώσσης κ.λπ.), ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον σπεύδει ἡ «ΝΕΑ ΕΚΥΟ» νὰ ἐκποιήση σχεδὸν τὸ σύνολον τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας εἶναι τεχνικῶς ἀπαράδεκτος.

Δὲν γνωρίζω τὸ ἐκπαιδευτικὸ καὶ γνωστικὸ ἀντικείμενο τῶν συνεργατῶν τοῦ νεοκόπου Δρ. Ἀρχιμανδρίτου, ὁ ὁποῖος διοικεῖ προσφάτως τὴν «ΝΕΑ ΕΚΥΟ», ἀλλὰ ἀπὸ τὴν δική μου ἐμπειρία καὶ γνώση, οἱ ὁποῖες εἶναι σαφῶς ἀνώτερες ὅλων μαζὶ τῶν συνεργατῶν καὶ τοῦ Δρ. στὸ σχετικὸ ἀντικείμενο τῶν ἀκινήτων, συνάγω τὸ συμπέρασμα ὅτι ἤ στραβὸς εἶναι ὁ γιαλὸς ἤ στραβὰ ἀρμενίζει τὸ καράβι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εἰδικότερον, μετὰ τὸν διορισμό του τὸ 2019, ὁ π. Δρ. ἔσπευσε νὰ ἀλλάξη τὸν Κανονισμὸ τῆς ΕΚΥΟ τρεῖς(3) φορὲς μέσα σ’ ἕνα ἔτος(317/318/325 – 2020) ἀφοῦ τὸν εἶχε ἀλλάξει ἄλλες τρεῖς (3) φορὲς ὁ προκάτοχός του καὶ διάδοχός μου π. Ἀντώνιος (ἀλλὰ ἐκεῖνος σὲ μία ὀκταετία (240/2013, 249/2013,267/2015)), ἐνῶ κατὰ τὴν δική μας περίοδο {2008-2011} ὅτε ἦτο ἡ μοναδικὴ περίοδος βασικῆς ὀργανώσεως καὶ λειτουργίας τῆς ΕΚΥΟ ὡς ἐπαγγελματικῆς Ὑπηρεσίας διαχειρίσεως περιουσίας, μόνον μία φορὰ (211/2010).

Ἔσπευσε ἐπίσης, νὰ μεταμορφώση σὲ συνέχιση τῶν ἔργων τοῦ προκατόχου του (ὁ ὁποῖος ἀκύρωσε τὸ σύστημα ἐκτιμήσεων τῶν ἀκινήτων ἀπὸ Τράπεζες, ἐφήρμοσε μισθώσεις μὲ πολὺ χαμηλὰ μισθώματα μὲ πρόσχημα τὴν οἰκονομικὴ κρίση, κ.λπ.), τὴν διοίκηση τῆς ΕΚΥΟ (Διοικοῦσα Ἐπιτροπή), ἡ ὁποία ἐργαζόταν στὸ πρότυπο, τὸ ὁποῖο εἶχε θεσπίσει ὁ προκάτοχός μου κ. Κ. Πυλαρινὸς ἀπὸ τὸ 2001 ἕως τὸ 2020 (μὲ συμμετοχὴ τριῶν Ἀρχιερέων, ἑνὸς Ἡγουμένου, καὶ τριῶν ἐπιφανῶν λαϊκῶν, συνήθως Καθηγητῶν Πανεπιστημίων, πρώην ὑπουργῶν, διοικητῶν τραπεζῶν, δημοσίων ὀργανισμῶν κ.λπ.) σὲ ἕνα Ὄργανο στενὰ Ἀρχιερατικὸ τῶν πέντε ἀτόμων (οἱ τρεῖς προηγούμενοι Ἀρχιερεῖς, ὁ γνωστὸς π. Γαβριὴλ {πόσο καιρὸ θὰ πληρώνη ἡ Ἐκκλησία μας τὴν πορτοκαλάδα, τὴν ὁποίαν προσέφερε ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης στὸν τότε Μητροπολίτη Θηβῶν καὶ Λεβαδείας στὴν Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ὅπου συνδιακονοῦσαν;} καὶ ὁ τιτουλάριος Ἐπίσκοπος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Πετράκη).

Ἀλήθεια, μὲ ὅλον τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀδελφικὴ ἀγάπη, τὴν ὁποίαν τρέφω γιὰ τὴν πλειονοψηφία τῶν Ἀρχιερέων τῶν συγκροτούντων τὴν Ἱερὰν Σύν­οδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποῖος μπορεῖ νὰ πιστέψη ὅτι μία τέτοιας συνθέσεως Διοικοῦσα Ἐπιτροπὴ ἔχει τὴν γνώση καὶ τὶς προσλαμβάνουσες νὰ λάβη τὶς πρέπουσες ἀποφάσεις γιὰ τόσο σοβαρὰ καὶ ἐξειδικευμένα ζητήματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν σὲ δεκάδες ἑκατομμύρια ἀκίνητο καὶ κινητὴ περιουσία;

Δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο πῶς ἡ ΕΚΥΟ ἀπώλεσε δεκάδων ἑκατομμυρίων περιουσία ἀπὸ τὶς μετοχὲς τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης ἀπὸ τὸ 2011 καὶ ἐντεῦθεν. Ἔχομε ξαναθέσει τὸ ἐρώτημα σὲ προηγούμενο ἄρθρό μας, ἀλλὰ ἀπάντηση δὲν ἐλάβομεν.

Δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖον ὅτι ὁ τερματισμὸς τῆς ἀξιοποιήσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας συν­έπεσε μὲ τὴν «σπρωκτή» ἀποχώρηση τόσο ἐμοῦ ὅσον καὶ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἰωαννίνων κυροῦ Θεοκλήτου. Ἀναλογισθεῖτε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τί ἔχει συμβεῖ τὰ τελευταῖα δέκα ἔτη στὴν περιουσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (διότι εἶναι περιουσία ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ πρόκειται γιὰ τὴν ρευστοποιητέα Περιουσία Της). Πολλάκις καὶ σὲ πολλοὺς Ἀρχιερεῖς ἔχω ζητήσει νὰ θέσουν ἕνα ἁπλὸ ἐρώτημα στὸν Πρόεδρο τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (ΔΙΣ), ἀλλὰ δυστυχῶς κανείς τους δὲν τὸ ἔθεσε στὸ πνεῦμα τῆς ἀποκαλουμένης «φιλαδελφίας». Τὸ ἐρώτημα θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι τὸ ἑξῆς: «Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατε Ἅγιε Πρόεδρε τῆς ΕΚΥΟ, Γενικὲ Διευθυντὰ τῆς ΕΚΥΟ, Ζητεῖτε τὴν ἀνανέωση τῆς θητείας τῶν μελῶν τῆς Δ.Ε. καὶ τοῦ Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς ΕΚΥΟ γιὰ μία τριετία. Παρακαλεῖσθε, ὅπως μᾶς παραθέσητε τὰ στοιχεῖα, ὅπως μᾶς τὰ εἶχε παραθέσει κατὰ τὸ 2011(2008-2011) ἡ τότε Δ.Ε. γιὰ νὰ συμπεράνωμε, ἐὰν ἡ θητεία σας ἦταν προσοδοφόρος γιὰ τὸ «Κοινὸ Ταμεῖο» μας ἤ ὄχι καὶ ἐάν ὄχι, ποῖος ὁ λόγος;;;» ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΘΕΣΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ. ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;

Ἔρχεται τώρα λοιπόν, ὁ π. Δρ. (;) Γενικὸς Διευθυντὴς τῆς ΕΚΥΟ, ἡ Δ.Ε. τῆς ΕΚΥΟ (;), ἡ ΔΙΣ (;) καὶ ἀνακοινώνουν στὸ εὐρὺ κοινό, δύο διαγωνισμοὺς (2167-2168/2021) ἀξιοποιήσεως τοῦ συνόλου (σχεδὸν) τῆς ρευστοποιητέας ἀκινήτου περιουσίας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.

Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναζητοῦνται σοβαροὶ ἐπενδυτές, γιὰ νὰ ἐπενδύσουν στὴν ἀκίνητο περιουσία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μάλιστα σχεδὸν στὸ σύνολό της, ὅταν ἡ ἵδια ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἰδέα πόσο ἀξίζει ἡ περιουσία Της; Μερικὰ ἁπλὰ ἐρωτήματα ἑνὸς εἰδικοῦ γνώστου:

α) Πότε πραγματοποιήθηκε ἡ τελευταία πιστοποιημένη ἐκτίμηση τῶν ἀκινήτων Της καὶ μάλιστα ἀπὸ ἀξιόπιστο ἐκτιμητικὸ ἀνεξάρτητο μηχανισμό, ὅπως οἱ ἐξειδικευμένες ἑταιρεῖες ἀκίνητης περιουσίας τῶν τραπεζικῶν ἱδρυμάτων τῆς χώρας μας; Ἀπὸ τὸ 2011 ὅτε καὶ ἀπεχωρήσαμε τῆς ΕΚΥΟ.

β) Πότε ἐπραγματοποιήθη ἡ τελευταία μελέτη ἀξιοποιήσεως ἔστω κι ἑνὸς ἀκινήτου ἀπὸ ἐξειδικευμένη ἑταιρεία ἀκινήτου περιουσίας, ὅπως συμβαίνει σὲ ὅλους τοὺς μεγάλους καὶ σοβαροὺς Ὀργανισμούς; Ἀπὸ τὸ 2010 ὅτε ὑπηρετούσαμε στὴν ΕΚΥΟ.

γ) Πότε ἀνετέθη σὲ μία ἤ περισσότερες ἐξειδικευμένες ἑταιρεῖες συμβούλων ἀξιοποιήσεως ἀκινήτου περιουσίας, ἡ μελέτη ἐναλλακτικῶν τρόπων ἀξιοποιήσεως τῆς ἀκινήτου περιουσίας τῆς Ἐκκλησίας μας; Ἀπὸ τὸ 2010, ὅταν καὶ ἐξεπόνησε γιὰ τὴν ΕΚΥΟ, ἡ ἐξειδικευμένη ἑταιρεία τῆς Τραπέζης Πειραιῶς, τὴν μελέτη δημιουργίας μιᾶς Ἑταιρείας Ἐπενδύσεων Ἀκίνητης Περιουσίας (ΑΕΕΑΠ). Δυστυχῶς, δὲν ηὐδοκίμησε ἡ τότε προσπάθειά μας (τὸ γιατί, εἶναι ἄλλη ἱστορία, παρόλο ποὺ ἡ ἰδέα συνήρπαζε τὸν Μακαριώτατο), ἡ ὁποία θὰ ἔβαζε σὲ ἄλλη τροχιὰ τὴν ΕΚΥΟ καὶ τὴν Ἐκκλησία μας μὲ μία εἰσηγμένη ἑταιρεία στὸ Χρηματιστήριο, μὲ ὑπεύθυνο ἔλεγχο καὶ λογοδοσία στὸ εὐρὺ ἐπενδυτικὸ κοινό.

δ) Ἀντ’ αὐτῶν, σπεύδουν τώρα καὶ δημοσιοποιοῦν «λοτταρία ἀξιοποιήσεων», γιὰ νὰ φθάσωμε στὴν κατάσταση νὰ διαλέγωμε ὡς «προτιμητέους ἐπενδυτές» «ἀξιοποιητὲς τῆς περιουσία μας» στὸ ἕνα τρίτο τῆς ἐκτιμητέας ἀξίας (βλέπε Ὠκεανύδα στὴν Βουλιαγμένη) καὶ μὲ ἐπιμύθιο τῆς πρωτοβουλίας «μὰ τώρα τὰ ἀξιοποιοῦμε καὶ δὲν κάθονται τὰ ἀκίνητά μας». Ποῖος σᾶς εἶπε ὅμως ὅτι πρέπει νὰ «ἀναπαύονται τὰ ἀκίνητα» γιὰ δέκα συναπτὰ ἔτη;

Αὐτὸ συμβαίνει, διότι ὑπάρχει ἐμφανὴς ἀνικανότης καὶ σκόπιμη ἄγνοια καὶ ὁποιαδήποτε ἄλλη δικαιολογία δὲν συνάδει μὲ τὴν σοβαρότητα, μὲ τὴν ὁποίαν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίζεται ἕνας Θεόσταλτος Ὀργανισμός, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς Κεφαλήν Του τὸν Ἰησοῦ ἡμῶν Χριστό.

Συνελόντι εἰπεῖν, ἡ ἀξιοποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας δὲν συντελεῖται μὲ π. Δρ. Νικοδήμους, μὲ π. Ἰακώβους, Πελαγίες καὶ Πέτρους, ἀλλὰ μὲ ἐξειδικευμένα καὶ ἀφιερωμένα στὸ ἀντικείμενό τους στελέχη».

Μὲ τὸν προσήκοντα σεβασμό,

Ἀντώνιος Γ. Ζαμπέλης

Οἰκονομολόγος, τ. Γενικὸς Διευθυντὴς τῆς ΕΚΥΟ»

Ορθόδοξος Τύπος

Ὁ μύθος τοῦ χταποδιοῦ ~ Φώτης Κόντογλου

Συλλογή: Μυστικὰ Ἄνθη, Ἐκδόσεις: Παπαδημητρίου

σ.σ: Πάντα επίκαιρο… Και μας, σε λίγο, θα μας φάνε οι νεοβαρλααμίτες και εικονομάχοι… Τώρα, είμαστε στο ….βράσιμο

Στὸν καιρό μας βγήκανε πολλὲς νέες θρησκεῖες, θρησκεῖες, ποὺ τὶς πρεσβεύουνε οἱ ἄπιστοι κι οἱ ἄθεοι. Μιὰ ἀπ᾿ αὐτὲς εἶναι κι ὁ τουρισμός, ποὺ τὸν γέννησε ἡ κούφια καὶ χασομέρικη περιέργεια τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θέλει νὰ σκαλίζει καὶ νὰ μαθαίνει χωρὶς νὰ δίνει καμμιὰ σημασία σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ βλέπει κι ἀκούει. Οἱ περισσότεροι τουρίστες βαριοῦνται τὴ ζωή τους καὶ θέλουνε νὰ περάσουνε τὴν ὥρα τους, χωρὶς νὰ σκοτίζουνται μήτε γιὰ τὰ μνημεῖα, μήτε γιὰ τὰ ἱστορικὰ ποὺ τοὺς λένε οἱ ξεναγοί, ποὺ μοιάζουνε σὰν νὰ περιποιοῦνται σ᾿ ἕνα τραπέζι κάποιους ἀνθρώπους ποὺ ἔχουνε ἀνορεξία. Ὅσα λένε, ἀπὸ τὅνα τ᾿ αὐτὶ τοὺς μπαίνουν κι ἀπὸ τ᾿ ἄλλο βγαίνουν.

Ὡστόσο, ποιὸς ἔχει τὸ θάρρος νὰ μιλήσει μὲ ἀσέβεια γι᾿ αὐτὴ τὴν καινούργια θεότητα, τὴν τουριστικὴ ψυχαγωγία, ποὺ φέρνει μαζί της καὶ πολλὰ προικιά; Γιατὶ, στὴν ἐποχή μας, εἶναι ἱερὰ καὶ ὅσια ὅσα πράγματα φέρνουν λεφτά. Ποῦ νὰ τολμήσεις νὰ πεῖς τίποτα γι᾿ αὐτά! Ἔβρισες τὸν Μωάμεθ, ἔβρισες τὸν Μαμωνᾶ.

Καὶ δὲν ἔφταξε τὸ ὅτι ὁ τουρισμὸς γέμισε τὰ μουσεῖα ἀπὸ ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἀνθρώπους κάθε φυλῆς, ποὺ χαζεύουνε μ᾿ ἕνα φυλλάδιο στὸ χέρι καὶ μὲ μία φωτογραφικὴ μηχανὴ κρεμασμένη στὸν ὦμο τους, δὲν ἔφταξε τὸ ὅτι κάθε ἐρημικὸ βουνὸ ποὺ ἔχει ἀπάνω του δυὸ κατατσακισμένες κολόνες εἴτε ἕνα σκαλιστὸ μάρμαρο, πατήθηκε, δὲν ἔφταξε τὸ ὅτι δὲν ἀπόμεινε κανένα μυστήριο τοῦ ἀρχαίου κόσμου κρυμμένο, μήτε τάφος ποὺ νὰ μὴν ἀνοίχθηκε γιὰ νὰ κυττάξουνε μέσα οἱ νυσταγμένοι περιηγητές, ἀλλὰ μπαίνουνε καὶ μέσα στὶς ἐκκλησιὲς καὶ στὰ ρημοκκλήσια, ποὺ τὰ προσκυνᾶ ὁ λαός μας, καὶ στέκουνται δίχως νὰ κάνουνε τὸν σταυρό τους, μὲ τὰ χέρια πίσω, ἀδιάφοροι οἱ δυστυχεῖς κι ἀνύποπτοι γιὰ τὸ ποὺ πατᾶνε καὶ ποὺ βρίσκουνται.

Ὁ τουρισμὸς τὰ ἐξουσίασε ὅλα. Μπροστὰ στὴν ἀφεντιά του ἀνοίξανε ὅλες οἱ πόρτες γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχτοῦνε, καστρόπορτες ἄπαρτες ἀπὸ πολέμαρχους, μοναστηρόπορτες χιλιαμπαρωμένες, κελλιὰ καὶ σπηλιὲς καὶ ἐρημητήρια ποὺ ζήσανε κρυμμένοι κάποιοι ἁγιασμένοι ἄνθρωποι. Βγήκανε στὰ φανερὰ Ἅγιες Τράπεζες, ἀρτοφόρια, δισκοπότηρα, λειψανοθῆκες μ᾿ ἅγια λείψανα, γιὰ νὰ τὰ δοῦνε οἱ περιηγητές.

Στὸ τέλος παραδόθηκε στὸν τουρισμὸ καὶ τὸ μεγάλο κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας, τ᾿ Ἅγιον Ὄρος. Σ᾿ αὐτὸ τὰ περιβόλι τῆς Παναγίας, πού, κατὰ τὸ θέλημά της, δὲν τὸ πάτησε θηλυκὸ ποδάρι, εἴτε ἀπὸ ἄνθρωπο εἴτε ἀπὸ ζωντανό, μπαινοβγαίνουνε τώρα χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπὸ κάθε φυλή, ἄλλοι μὲ πίπες στὸ στόμα, ἄλλοι μὲ κοντὰ βρακιά, ἄλλοι μισόγυμνοι, μὲ κουβέντες, μὲ γέλια, ἀφοῦ πηγαίνουνε γιὰ νὰ διασκεδάσουνε, ὅπως εἶναι κουρασμένοι ἀπὸ τὶς δουλειές τους, ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις τους, ἀπὸ τὶς μηχανές, ἀπὸ τὰ τραῖνα, ἀπὸ τ᾿ ἀεροπλάνα, ἀπὸ τὰ παπόρια, ἀπὸ τ᾿ αὐτοκίνητα, ἀπὸ τὰ θέατρα, ἀπὸ τὰ λουτρά, ἀπὸ τὰ ξενοδοχεῖα, κι ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ καταγίνουνται στὴν πατρίδα τους. Ἀλλά, κι ἐδῶ ποὺ ἔρχουνται, κουβαλᾶνε μαζί τους τὴ μυρουδιὰ ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ νοιώσουνε τίποτα κι εἶναι ἀκατάνυκτοι, ὁλότελα ξένοι στὰ προαιώνια μυστήρια ποὺ κλείνει μέσα του τ᾿ Ἅγιον Ὄρος.

Γιατί, πῶς εἶναι τρόπος νὰ μεταδοθεῖ ἐκείνη ἡ πνευματικὴ εὐωδία σὲ ἀνθρώπους ποῦ δὲν ἔχουνε πνευματικὴ ὄσφρηση; Πῶς νὰ νοιώσουνε ὅσα βλέπουνε κι ἀκοῦνε, ἀφοῦ αὐτὰ εἶναι καρποὶ ὑπερούσιοι κι ἀποκαλυπτικοὶ τῆς εὐσέβειας, τῆς προσευχῆς, τῆς ὑψηλῆς θεωρίας; Δὲν φταίγουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ κάποιοι ἀπ᾿ αὐτοὺς εἶναι ἀγαθοὶ καὶ ταπεινοί, ἄλλα βρίσκουνται ὁλότελα μακρυὰ ἀπὸ τὴν κατάσταση ποὺ πρέπει νὰ βρίσκεται ὅποιος γνωρίζει πὼς ἐκεῖνο τὸ μέρος δὲν εἶναι τόπος γιὰ ἀναψυχή, ἢ γιὰ περίπατο, ἢ γιὰ διασκέδαση, ἢ καὶ ἀκόμα γιὰ μάθηση, ἀλλὰ ἔχει γραμμένη ἀπάνω του τούτη τὴν ἐπιγραφὴ :«Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος! Οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰμὴ οἶκος Θεοῦ καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ». Δὲν γνωρίζουνε, οἱ δυστυχεῖς, πῶς αὐτὰ ποὺ βλέπουν καὶ ποὺ ἀκούγουν, δὲν καταλαβαίνουνται μὲ τὸν νοῦ. Ποῦ νὰ ὑποθέσουνε πῶς μήτε ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι ποὺ τοὺς ὁδηγοῦνε δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ νοιώσουνε τὴν ἀληθινὴ σημασία τους, παρὰ πῶς ἡ γνώση ποὺ ἔχουνε ἀπ᾿ ἐκεῖνα τὰ ἱερὰ πράγματα, εἶναι γνώση ἐξωτερική, μηχανική, ξώπετση, γιατὶ «ἡ πρὸς Θεὸν σχέσις γίγνεται διὰ τῆς ψυχικῆς μνήμης καὶ τῶν δεήσεων τῆς προσευχῆς καὶ ὁλοκαυτώσεως».

Ἐδῶ δὲν εἶναι τόπος ποὺ νὰ βρίσκει ἀπάντηση ἡ ἁμαρτωλὴ περιέργεια τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ εἶναι τόπος ποὺ ἄνθρωποι ποὺ ἀρνηθήκανε τὸν κόσμο, ἀγωνίζουνται στοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες, μὲ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, μὲ ἐγκατάλειψη στὸν Κύριο, μὲ νηστεία, μὲ χέρια σηκωμένα κατὰ τὸν οὐρανό, μὲ στόμα κλεισμένο ἐπὶ χρόνια, μὲ καρδιὰ σφαλισμένη σὲ κάθε ἐξωτερικὴ συνάφεια. Κατὰ λάθος πήρατε αὐτῶν τὸν δρόμο. Σεῖς ζητᾶτε νὰ εὐχαριστήσετε τὶς αἰσθήσεις σας καὶ τὸ σῶμα σας, ἐνῷ ἐδῶ ποὺ σᾶς φέρανε εἶναι ὁ τόπος τοῦ χαροποιοῦ πένθους κι ὅσοι ζήσανε καὶ ζοῦνε ἐδῶ πέρα, δὲν θὰ σας χαροποιήσουν, γιατὶ ζοῦνε μὲ τὸν πόνο τῆς καρδίας, καὶ τοὺς ζεσταίνει ὁ ζῆλος γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Πῶς λοιπὸν ἤρθατε ἐδῶ, σὰν νὰ εἶναι τράπεζα στρωμένη καὶ γάμος, ἐνῷ εἶναι καθημερινὴ θύμηση τοῦ θανάτου κι ἀναστεναγμὸς καὶ κράξιμο λυπητερὸ πρὸς τὸν Θεό;

Οἱ σημερινοὶ ἐχθροὶ τῆς θρησκείας καὶ τοῦ ἔθνους εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς παλιούς, γιατὶ μᾶς παραπλανοῦνε μὲ τὴν ἥμερη ὄψη τους καὶ μᾶς φαίνουνται ἄβλαβοι, ἀκίνδυνοι. Τέτοια εἶναι τὰ λεγόμενα «ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ», οἱ εὐκολίες τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι παγίδες φαρμακωμένες, τὰ θεάματα, οἱ ψυχαγωγίες, οἱ τουρισμοὶ κ.τ.ἄ. Τοῦτοι οἱ ἐχθροὶ φαίνουνται ἄκακοι κι ἀνίκανοι νὰ μᾶς κάνουνε κακό, γιατὶ δὲν εἶναι ἄγριοι καὶ φανεροί, ἀλλὰ ὕπουλοι καὶ κρυφοδαγκανιάρηδες. Ἀπὸ τοὺς πρώτους προφυλάγεσαι, μὰ ἀπὸ τοὺς δεύτερους ὄχι, ὥς που νὰ σὲ καταπιοῦνε, ὅπως φαίνεται ἀπὸ ἕναν θαλασσινῶν μύθο ποὺ θὰ σᾶς πῶ:

Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου, μὲ τὴν ἀπόχη πιάνουνε τὸ χταποδάκι, καὶ τ᾿ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴ μάνα του: «Μὲ πιάσανε, μάνα!». Ἐκείνη τ᾿ ἀποκρίνεται: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!». Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι: Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα! «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!». – «Μὲ σγουρίζουνε, μάνα!» – «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» – «Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – «Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – «Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!» – «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» – «Μὲ καταπίνουνε!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – «Πίνουνε κρασί, μάνα!» – «Ἄχ! Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!».

Ὁ μύθος θέλει νὰ πεῖ πὼς ὅλα τὰ σκληρὰ παιδέματα ποὺ κάνανε στὸ χταποδάκι, δὲν ἤτανε γιὰ θάνατο, μήτε τὸ πιάσιμο, μήτε τὸ σγούρισμα, μήτε τὸ μαχαίρι, μήτε τὸ βράσιμο, μήτε τὸ μάσημα. Μὰ σὰν ἄκουσε ἡ μάνα του πῶς πίνανε κρασὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸ φάγανε, γιὰ νὰ τὸ χωνέψουνε, φώναξε: «Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!». Τὸ κρασί, ποὺ φαίνεται τὸ πιὸ ἥμερο πρᾶγμα μπροστὰ στὸ μαχαίρι καὶ στὸ μάσημα, στὸ βάθος εἶναι γιὰ τὸ χταπόδι ὁ πιὸ μεγάλος ὀχτρός.

Ἔτσι καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες. Περάσανε ἀπὸ τὴν πλάτη μας ἄγριες ἀνεμοζάλες κάθε λογῆς, ἀγριάνθρωποι σκληροί, φονιάδες μὲ σπαθιά, μὲ κοντάρια καὶ μ᾿ ἄρματα κάθε λογῆς, Πέρσες, Ἀλαμανοί, Φράγκοι, Ἀραπάδες, Τοῦρκοι κι ἄλλοι. Μᾶς σφάζανε, μᾶς κομματιάζανε, μᾶς κρεμάζανε, μᾶς σουβλίζανε, μὰ δὲν πεθάναμε, γιατὶ μᾶς ἀτσάλωνε ὁ ἀγώνας, δίναμε φωτιὰ στὴ φωτιά, εἴχαμε νὰ κάνουμε μὲ ὀχτροὺς φανεροὺς καὶ σκληρούς.

Τώρα ὅμως, στὸν σημερινὸ καιρό, οἱ ἐχθροὶ ἀλλάξανε ὄψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλια, φίλοι δολεροί, ποὺ φαίνουνται ἄβλαβοι, μάλιστα κι εὐεργέτες καὶ καλόβολοι. Τέτοιοι εἶναι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔρχουνται μὲ τὶς μηχανὲς καὶ μὲ τὶς ἄλλες εὐκολίες, τὰ ἠλεκτρικὰ πλυντήρια, τ᾿ ἀεροπλάνα, ὁ κινηματογράφος, τὸ ραδιόφωνο, ἡ γύμνια καὶ τὰ μπαὶν-μίξτ, καὶ τ᾿ ἄλλα ποὺ θὰ μᾶς ξεπαραλύσουν καὶ θὰ μᾶς ἀφήσουνε χωρὶς θρησκεία, χωρὶς παράδοση, χωρὶς οἰκογένεια, χωρὶς τίποτα δικό μας.

Ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ πονηρά, ἀγαθὰ εἶναι κι ὁ τουρισμός, ποὺ εἶναι τὸ ἀθῷο τὸ κρασὶ ποὺ σκοτώνει τὸ χταπόδι, ἐνῷ δὲν τὸ σκότωσαν μήτε τὸ μαχαίρι, μήτε τὰ δόντια.

Αντιγραφή από nektar

 Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά – Στον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό

επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

               Ο Σταυρός του Χριστού προαναγγελλόταν και προτυπωνόταν μυστικά από παλαιές γενεές, και κανείς ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τον Θεό χωρίς τη δύναμη του Σταυρού. Πραγματικά μετά την προγονική εκείνη παράβαση στον παράδεισο του Θεού δια του δέντρου, η μεν αμαρτία αναπτύχθηκε, εμείς δε πεθάναμε, έχοντας υποστεί και πριν από τον σωματικό θάνατο, τον θάνατο της ψυχής, όπως προκύπτει από τον χωρισμό της από τον Θεό. Όσο ζούσαμε μετά την παράβαση, ζούσαμε στην αμαρτία και τη σαρκική ζωή· η δε αμαρτία «τῷ γὰρ νόμῳ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται· οὐδὲ γὰρ δύναται· οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες Θεῷ ἀρέσαι οὐ δύνανται (:δεν υποτάσσεται στον νόμο του Θεού, επειδή ούτε έχει και τη δύναμη να υποταχθεί. Όσοι λοιπόν είναι παραδομένοι σε σαρκική και κοσμική ζωή δεν μπορούν να αρέσουν στον Θεό)»[Ρωμ. 8, 7-8].

    Επειδή λοιπόν, όπως λέγει ο απόστολος: «ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός· ταῦτα δὲ ἀντίκειται ἀλλήλοις, ἵνα μὴ ἃ ἂν θέλητε ταῦτα ποιῆτε(: η κατώτερη φύση μας, που υπηρετεί τις επιθυμίες της σάρκας, επιθυμεί εναντίον της ανώτερης πνευματικής φύσεώς μας, που εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά και η ανώτερη αυτή φύση μας επιθυμεί εναντίον της κατώτερης φύσεώς μας. Και τα δύο αυτά, δηλαδή η σάρκα και το πνεύμα, αντιμάχονται το ένα το άλλο, έτσι ώστε να μην κάνετε χωρίς αντίδραση εκείνα που θέλετε. Ούτε το κακό δηλαδή χωρίς αντίδραση, διότι τότε εξεγείρεται μέσα σας η φωνή της συνειδήσεως˙ ούτε το καλό, διότι πολλές φορές πρέπει να ασκήσετε βία στον εαυτό σας για να το κάνετε. Όταν λοιπόν κυριαρχήσει μέσα σας το πνεύμα, θα υποταχθεί η σάρκα με τις επιθυμίες της, και εσείς δεν θα πραγματοποιήσετε ποτέ καμιά επιθυμία της σάρκας)» [Γαλ.5,17], ο δε Θεός είναι πνεύμα και αυτοαγαθότης και αρετή, και κατ’ εικόνα και ομοίωση Αυτού είναι το δικό μας πνεύμα, ως προς τα οποία αχρειώθηκε εξαιτίας της αμαρτίας, πώς θα ήταν δυνατό να ανανεωθεί και να συμφιλιωθεί οποιοσδήποτε με τον Θεό κατά το πνεύμα, χωρίς να καταργηθεί η αμαρτία και η ζωή κατά σάρκα; Τούτο δε είναι ο Σταυρός του Κυρίου, η κατάργηση της αμαρτίας. Γι΄αυτό, ένας από τους θεοφόρους πατέρες μας, όταν ρωτήθηκε από κάποιον άπιστο αν πιστεύει στον Εσταυρωμένο, «ναι», λέγει, «σε Αυτόν που σταύρωσε την αμαρτία». Πολλοί δε φίλοι του Θεού έχουν αποκαλυφθεί από τον ίδιο τον Θεό, και πριν από τον μωσαϊκό νόμο και μετά τον  μωσαϊκό νόμο, χωρίς να έχει φανεί ακόμη ο Σταυρός. Εξάλλου ο βασιλεύς και προφήτης Δαβίδ, με τη βεβαιότητα ότι υπήρχαν οπωσδήποτε τότε φίλοι του Θεού, λέγει: «Ἐμοὶ δὲ λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι σου, ὁ Θεός(: από εμένα τιμήθηκαν πάρα πολύ οι φίλοι Σου, Θεέ μου)» [Ψαλμ.138,17]. Πώς λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι που διετέλεσαν φίλοι του Θεού πριν από τη σταυρική θυσία του Χριστού, θα σας το υποδείξω εγώ, αν μου προσφέρετε φιλόθεα και φιλήκοα τα αυτιά σας.

     Όπως πριν ακόμη έλθει ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της ανομίας, ο Αντίχριστος, δηλαδή, λέγει ο αγαπημένος του Χριστού θεολόγος: «Καὶ νῦν, ἀγαπητοί, ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν (:και τώρα, αγαπητοί, έχουν παρουσιαστεί πολλοί αιρετικοί, πρόδρομοι του αντιχρίστου)»[Α΄Ιω.2,18], έτσι και ο Σταυρός βρισκόταν στους προγενεστέρους και πριν πραγματοποιηθεί, προτού γίνει η θυσία του Θεανθρώπου μέσω αυτού. Πραγματικά ο μέγας Παύλος, διδάσκοντάς μας σαφώς πως ο Αντίχριστος είναι μεταξύ μας και χωρίς να έχει έλθει ακόμη, λέγει ότι «τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας(:δεν ήλθε όμως ακόμη ο καθορισμένος καιρός του· διότι τώρα είναι σε ενέργεια η μυστική δύναμη του κακού και της ανομίας, η οποία σε μεγάλο βαθμό παραμένει κρυμμένη και δεν φανερώθηκε ακόμη ολόκληρη)»[Β΄Θεσ. 2,7]. Έτσι λοιπόν και ο Σταυρός του Χριστού ήταν ανάμεσα στους προπάτορες και πριν πραγματοποιηθεί ακόμη, διότι ενεργείτο σε αυτούς το μυστήριό του.

    Και για να αφήσω τώρα τον Άβελ, τον Σηθ, τον Ενώς, τον Ενώχ, τον Νώε, όσους ευαρέστησαν τον Θεό έως τον Νώε και εκείνους που ήσαν κοντά σε αυτούς, και να αρχίσω από τον Αβραάμ, που έγινε πατέρας πολλών εθνών, των μεν Ιουδαίων κατά τη σάρκα, εμάς δε κατά την πίστη. Για να αρχίσω λοιπόν από αυτόν τον κατά πνεύμα Πατέρα μας και από αυτήν τη σχετικά με αυτόν αγαθή αρχή και την πρώτη κλήση από τον Θεό, ποιος είναι ο πρώτος λόγος που άφησε σε αυτόν ο Θεός; «Ἒξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ δεῦρο εἰς τὴν γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω (:Βγες, φύγε και απομακρύνσου από την πατρίδα σου και από τους συγγενείς σου και από το πατρικό σου σπίτι· άφησε όλα τα ακίνητα υποστατικά σου και πήγαινε σε χώρα, την οποία δεν γνωρίζεις και την οποία δεν σου αποκαλύπτω· ταξίδεψε σε τόπο, τον οποίο θα σου υποδείξω)»[Γέν.12,1]. Αυτός ο λόγος φέρει μέσα του το μυστήριο του Σταυρού· διότι είναι ακριβώς αυτό που λέγει ο Παύλος όταν καυχάται στον Σταυρό ότι «ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται(:με την πίστη στον θάνατό Του αυτόν έχει νεκρωθεί και έχει χάσει τη δύναμή του ο κόσμος για μένα)»[Γαλ. 6,14]. Πραγματικά γι’ αυτόν που έφυγε δίχως επιστροφή από την πατρίδα ή τον κόσμο, η κατά σάρκα πατρίδα και ο κόσμος νεκρώθηκε και καταργήθηκε· και αυτό είναι ο Σταυρός.

       Αλλά προς τον Αβραάμ μεν πριν ακόμη φύγει από τη συμβίωση με τους αθέους, λέγει: «βγες από τη γη σου και έλα στη γη», όχι που θα σου δώσω, αλλά «που θα σου δείξω», με την έννοια ότι με εκείνη δείχνεται άλλη, πνευματική γη. Προς τον Μωυσή δε, όταν έφυγε από την Αίγυπτο και ανέβηκε στο όρος, τι λέγει ο πρώτος λόγος του Θεού; «Λῦσαι τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου(: Μην πλησιάσεις εδώ στη βάτο. Να λύσεις και να βγάλεις τα υποδήματά σου, διότι ο τόπος στον οποίο εσύ βρίσκεσαι, είναι τόπος άγιος και καθαρός)»[Έξ.3,5]. Τούτο είναι άλλο μυστήριο του Σταυρού, που ακολουθεί φυσικά το προηγούμενο· διότι λέγει: «Και αν εξήλθες από την Αίγυπτο και άφησες την υπηρεσία στον Φαραώ και παρέβλεψες την τιμή να καλείσαι υιός της θυγατρός του Φαραώ και όσο εξαρτιόταν από εσένα ο κόσμος εκείνος της πονηρής υπηρεσίας λύθηκε και καταργήθηκε, ωστόσο πρέπει να προσθέσεις κάτι. Τι είναι αυτό; Να λύσεις το υπόδημα από τα πόδια σου, να αποθέσεις τους δερματίνους χιτώνες με τους οποίους σε έντυνε και μέσα στους οποίους ενεργεί η αμαρτία και σε αποσπά από τη αγία γη. Λύσε λοιπόν τούτο το υπόδημα από τα πόδια σου, δηλαδή να μην ζεις πλέον κατά σάρκα και στην αμαρτία, αλλά να καταργηθεί και νεκρωθεί η αντικείμενη στον Θεό ζωή»·  και το φρόνημα της σαρκός και ο νόμος στα μέλη, που αντιστρατεύεται τον νόμο του νου κι αιχμαλωτίζει στον νόμο της αμαρτίας[Ρωμ.7,23: «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου(:βλέπω όμως να κυριαρχεί άλλος νόμος και άλλη δύναμη στα μέλη μου, ο νόμος και η δύναμη της αμαρτίας. Κι αυτός ο νόμος εναντιώνεται σε όσα ο νους μου και η συνείδησή μου αναγνωρίζουν ως νόμο σωστό, και με κάνει δούλο αιχμάλωτο στον νόμο της αμαρτίας, που κυριαρχεί στα μέλη μου)»], να μην επικρατεί πλέον μήτε να ενεργεί, νεκρούμενος με τη δύναμη της θεοπτίας. Δεν είναι τούτο άραγε ο Σταυρός; Διότι Σταυρός είναι πάλι, για να μιλήσουμε κατά τον θεσπέσιο Παύλο, το να σταυρώσει κανείς τη σάρκα «σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις(:μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του)»[Γαλ.5,24].

      «Λύσε λοιπόν», λέγει, «το υπόδημα από τα πόδια σου· διότι η γη επάνω στην οποία στάθηκες εσύ είναι γη αγία»· σήμαινε λοιπόν ο λόγος Του τον αγιασμό που επρόκειτο να συντελεστεί επάνω στη γη διά του Σταυρού μετά την επιφάνεια του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, παρατηρώντας το μεγάλο εκείνο θέαμα, τη μέσα στο πυρ δροσιζομένη βάτο· ώστε και η εν Θεώ θεωρία του Σταυρού είναι μυστήριο, μεγαλύτερο από το προηγούμενο εκείνο μυστήριο. Τόσο ο μέγας Παύλος όσο και οι θείοι πατέρες μας υπαινίσσονται ότι αυτά είναι δύο· ο μεν πρώτος όχι μόνο λέγοντας ότι «για μένα ο κόσμος έχει σταυρωθεί», αλλά προσθέτοντας ότι «και εγώ για τον κόσμο»· οι δε πατέρες παραγγέλλοντάς μας να μην σπεύδουμε να ανεβαίνουμε στον σταυρό πριν από τον Σταυρό, με την ιδέα ότι οι λόγοι και τα μυστήρια του Σταυρού είναι οπωσδήποτε δύο.

     Κατά το πρώτο λοιπόν μυστήριο του Σταυρού που είναι η φυγή από τον κόσμο και η διάζευξη από τους κατά σάρκα συγγενείς, αν βέβαια εμποδίζουν προς την ευσέβεια και τον βίο κατά την ευσέβεια, και η σωματική άσκηση, που κατά τον Παύλο λίγο ωφέλιμη είναι[Α΄Τιμ.4,8: «Ἡ γὰρ σωματικὴ γυμνασία πρὸς ὀλίγον ἐστὶν ὠφέλιμος, ἡ δὲ εὐσέβεια πρὸς πάντα ὠφέλιμός ἐστιν, ἐπαγγελίαν ἔχουσα ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης(:Και σου συνιστώ την άσκηση αυτή, διότι η σωματική εξάσκηση και εκγύμναση είναι ωφέλιμη σε μικρό βαθμό, επειδή αποβλέπει μόνο στο σώμα, το οποίο είναι φθαρτό˙ η ευσέβεια όμως είναι ωφέλιμη σε όλα, και στο σώμα δηλαδή και στην ψυχή, διότι υπόσχεται αγαθά και ανταμοιβές και για τη ζωή αυτή και για τη μελλοντική)»], κατά αυτά λοιπόν σταυρώνεται για μας ο κόσμος και η αμαρτία, όταν φύγουμε εμείς από τον κόσμο. Κατά το δεύτερο δε μυστήριο του Σταυρού, εμείς σταυρωνόμαστε για τον κόσμο και τα πάθη, που φεύγουν από μας. Δεν είναι βέβαια δυνατό να φύγουν αυτά τελείως από μας, να μην ενεργούν μέσα μας συλλογιστικά, αν δεν φτάσουμε στη θεωρία του Θεού. Όταν δηλαδή δια της πρακτικής φτάσουμε στη θεωρία και καλλιεργούμε και καθαρίζουμε τον μέσα μας άνθρωπο, αναζητώντας τον μέσα μας κρυμμένο θείο θησαυρό και εξετάζοντας τη μέσα μας ευρισκόμενη βασιλεία του Θεού, τότε εμείς σταυρωνόμαστε για τον κόσμο και τα πάθη. Διότι δια της μελέτης αυτής δημιουργείται στην καρδιά κάποια θέρμη, που καταπνίγει τους πονηρούς λογισμούς σαν μύγες, εμβάλλει στην ψυχή πνευματική ειρήνη και παράκληση και παρέχει στο σώμα τον αγιασμό κατά τον ψαλμωδό που είπε: «Ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου, καὶ ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσεται πῦρ(: θερμάνθηκε η καρδιά μου μέσα μου και στη μελέτη μου θα ανάψει πυρ)»[Ψαλμ.38,4]. Και τούτο είναι αυτό που κάποιος από τους θεοφόρους πατέρες μας μάς δίδαξε λέγοντας: «Φρόντισε με κάθε τρόπο ώστε η εσωτερική σου εργασία να είναι κατά το θέλημα του Θεού, και θα νικήσει τα εξωτερικά πάθη»[βλ. πχ. τα αποφθέγματα Νισθερώου,3]. 

    Εκτός από αυτό και ο μέγας Παύλος συμβουλεύοντάς μας λέγει: «Λέγω δέ, πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε(:Και με αυτά που σας λέω, εννοώ ότι πρέπει να συμπεριφέρεστε σύμφωνα με τις εμπνεύσεις του Αγίου Πνεύματος, και τότε δεν θα εκπληρώσετε την επιθυμία της σάρκας, και συνεπώς δεν θα βλάπτει ο ένας τον άλλο, ούτε θα υπάρχει μίσος μεταξύ σας)»[Γαλ.5,16]. Γι΄αυτό αλλού παραγγέλλει: «Στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ (:Σταθείτε λοιπόν στην παράταξη του αγώνα. Ζωσθείτε την αλήθεια σαν ζώνη, ώστε ο φωτισμός της αλήθειας να σας δίνει πνευματική δύναμη και ευκινησία)»[Εφ.6,14], καθόσον το θεωρητικό ενισχύει και βοηθάει το επιθυμητικό και αποσοβεί τις σαρκικές επιθυμίες· διότι ο μέγας Πέτρος μάς υποδεικνύει φανερότερα ποια είναι αυτή η «ὀσφὺς» και ποια η «ἀλήθεια». «Διὸ ἀναζωσάμενοι(:γι΄αυτό λοιπόν μαζέψτε)», λέγει, «τὰς ὀσφύας τῆς διανοίας ὑμῶν, νήφοντες, τελείως ἐλπίσατε ἐπὶ τὴν φερομένην ὑμῖν χάριν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ (:από τη διάχυση τον νου σας και συγκεντρώστε τις σκέψεις σας ελευθερώνοντας την ψυχή σας από καθετί που την εμποδίζει να υπηρετεί τον Θεό. Και κάνοντας εγκράτεια σε όλα, ελπίστε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ότι θα λάβετε τη χάρη της σωτηρίας που σας φέρνει ο Ιησούς Χριστός την ημέρα της Δευτέρας μεγαλοπρεπούς αποκαλύψεως και παρουσίας Του)»[Α΄Πέτρ.1,13].

    Επειδή λοιπόν δεν είναι δυνατόν να φύγουν τελείως από μας τα πονηρά πάθη και ο κόσμος της αμαρτίας και να μην ενεργούν σε μας με έλλογο τρόπο, εάν δεν φτάσουμε στη θεωρία του Θεού, γι΄αυτό μυστήριο του Θεού είναι και η θεωρία του είδους αυτού που σταυρώνει για τον κόσμο εκείνους που την αξιώθηκαν. Έτσι και η, στην περίπτωση του Μωυσή, εκείνη θεωρία της καιομένης και μη κατακαιομένης βάτου ήταν μυστήριο του Σταυρού, μεγαλύτερο και τελειότερο από το μυστήριο εκείνο τον καιρό του Αβραάμ. Άραγε λοιπόν ο μεν Μωυσής μυήθηκε το τελειότερο μυστήριο του Σταυρού, ο δε Αβραάμ όχι; Ποια λογική θα είχε τούτο; Αλλά τότε μεν κατά την ίδια την κλήση ο Αβραάμ δεν είχε μυηθεί, ύστερα όμως μετά την κλήση μυήθηκε και μία φορά και δύο και πολλές, έστω και αν δεν είναι τώρα καιρός να πούμε για όλα.

      Εγώ επίσης θα σας υπενθυμίσω τη ακόμα πιο θαυμαστή θεοπτία του Αβραάμ, όταν είδε σαφώς και τον ένα τρισυπόστατο Θεό, που ακόμη δεν κηρυσσόταν έτσι: «Ὤφθη δὲ αὐτῷ ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ, καθημένου αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας· ἀναβλέψας δέ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἱστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν(:Ο Θεός παρουσιάστηκε στον Αβραάμ, ενώ ο Πατριάρχης βρισκόταν κοντά στη βελανιδιά του Μαμβρή και καθόταν μπροστά στην πόρτα της σκηνής του κατά το μεσημέρι. Καθώς λοιπόν ο Αβραάμ ύψωσε το βλέμμα του, είδε ξαφνικά τρεις άντρες να στέκονται λίγο παραπέρα απέναντί του, όρθιοι· μόλις τους είδε, χωρίς να περιμένει να τον πλησιάσουν, έτρεξε από την πόρτα της σκηνής του να τους συναντήσει. Και όταν έφτασε κοντά τους, έπεσε κάτω μέχρι το έδαφος και τους προσκύνησε ταπεινά, με φιλοφροσύνη)»[Γέν.18,1-2]. Ιδού ότι τον φανερωθέντα ένα Θεό Τον έβλεπε ως τρεις. Διότι, λέγει, φάνηκε σε αυτόν ο Θεός· και ιδού τρεις άνδρες και αφού προσέτρεξε στους τρεις, πάλι ομιλούσε σαν προς ένα, λέγοντας: «Κύριε, εἰ ἄρα εὗρον χάριν ἐναντίον σου, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου (:Κύριε, εάν βρήκα χάρη ενώπιόν Σου, μην παραβλέψεις τη σκηνή μου και μην παραθεωρήσεις τον δούλο σου)». Και αυτοί λοιπόν οι τρεις συνομιλούν με αυτόν σαν να είναι ένας. Λέγει η Γραφή είπε προς τον Αβραάμ : «Ποῦ Σάῤῥα ἡ γυνή σου; ἐπαναστρέφων ἥξω πρὸς σὲ κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον εἰς ὥρας, καὶ ἕξει υἱὸν Σάῤῥα ἡ γυνή σου. Σάῤῥα δὲ ἤκουσε πρὸς τῇ θύρᾳ τῆς σκηνῆς, οὖσα ὄπισθεν αὐτοῦ(: Πού είναι η Σάρρα, η γυναίκα σου; Επιστρέφοντας θα έλθω σε σένα κατά το επόμενο έτος,την ίδια εποχή με τώρα και η γυναίκα σου θα έχει γεννήσει ένα γιο)»[Γέν.18.9-10].  Στη συνέχεια, μας λέει πάλι το κείμενο της Γραφής: «καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Ἁβραάμ· τί ὅτι ἐγέλασε Σάῤῥα ἐν ἑαυτῇ, λέγουσα· ἆρά γε ἀληθῶς τέξομαι; ἐγὼ δὲ γεγήρακα(:είπε ο Κύριος: ‘’Γιατί γέλασε από απιστία η γυναίκα σου η Σάρρα;’’)»[Γέν.18,13] κ.λπ. Ιδού ο ένας Θεός είναι τρεις υποστάσεις και οι τρεις αυτές είναι ένας Κύριος· διότι λέγει: «εἶπε Κύριος(:είπε ο Κύριος)».

    Έτσι λοιπόν ενεργείτο στον Αβραάμ το μυστήριο του Σταυρού. Ο δε Ισαάκ ήταν ο ίδιος τύπος Εκείνου που προσηλώθηκε σε αυτόν, αφού έγινε υπήκοος στον πατέρα του μέχρι θανάτου, όπως και ο Χριστός. Και το κριάρι που του δόθηκε ως δώρο προεδήλωνε τον αμνό του Θεού που δόθηκε σε σφαγή για χάρη μας. Και το φυτό, στο οποίο ήταν το κριάρι δεμένο, είχε το μυστήριο του τύπου του Σταυρού, γι΄αυτό και λεγόταν εβραϊκά φυτό Σαβέκ, δηλαδή φυτό αφέσεως, όπως και ο Σταυρός λεγόταν ξύλο σωτηρίας. Ενεργούσε δε το μυστήριο και ο τύπος του Σταυρού και στον Ιακώβ, τον υιό του Ισαάκ·  διότι αύξησε τα ποίμνιά του με ξύλα και ύδωρ. Το ξύλο λοιπόν προτύπωνε το σταυρικό ξύλο, ενώ το ύδωρ το θείο βάπτισμα που περικλείει μέσα του το μυστήριο του Σταυρού. «Ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; (:Ή δεν ξέρετε ότι όσοι βαπτισθήκαμε με πίστη στον Ιησού Χριστό συνταυτίζοντας την ύπαρξή μας με Αυτόν, γίναμε με το βάπτισμα μέτοχοι του σταυρικού Του θανάτου, και ο παλαιός μας άνθρωπος της αμαρτίας σταυρώθηκε και πέθανε, όπως και ο Χριστός πάνω στον σταυρό;)», λέγει ο απόστολος[Ρωμ.6,3]. Και ο Χριστός επίσης πλήθυνε επάνω στη γη τα λογικά Του ποίμνια με ξύλο και ύδωρ.

     Ο Ιακώβ και όταν προσκυνούσε έως το άκρο της ράβδου του[ βλ.Γέν.47,31: «Εἶπε δέ· ὄμοσόν μοι. καὶ ὤμοσεν αὐτῷ. καὶ προσεκύνησεν Ἰσραὴλ ἐπὶ τὸ ἄκρον τῆς ῥάβδου αὐτοῦ(:ο Ιακώβ όμως επέμεινε και του είπε:’’ Ορκίσου μου ότι θα το κάνεις. Και ο Ιωσήφ ορκίστηκε στον πατέρα του. Τότε ο Ισραήλ, επειδή πίστεψε ότι ο Θεός θα βοηθούσε, ώστε να μεταφερθεί η σορός του στη Χαναάν για να ταφεί εκεί, έσκυψε και προσκύνησε τον Θεό, αφού ακούμπησε το κεφάλι του στην άκρη του ραβδιού του, στο οποίο στηριζόταν λόγω της γεροντικής αδυναμίας του. Με την προσκύνηση αυτή εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό)»] και όταν ευλογούσε τους εγγονούς του[Γέν.48,9-20], υποδήλωνε ακόμη καθαρότερα τον τύπο του Σταυρού. Αλλά και όντας ευπειθής στους γονείς μέχρι τέλους και αγαπητός και ευλογητός γι΄αυτό, αλλά και μισητός στον Ησαύ γι’ αυτά, και υποφέροντας έτσι κάθε πειρασμό, είχε σε όλο τον βίο του το μυστήριο του Σταυρού ενεργούμενο. Γι΄αυτό και ο Θεός έλεγε: «Τὸν Ἰακὼβ ἠγάπησα, τὸν δὲ Ἠσαῦ ἐμίσησα (:Αγάπησα τον Ιακώβ και τους Ισραηλίτες που κατάγονται από αυτόν. Αντίθετα αποδοκίμασα τον Ησαύ και τους απογόνους του Ιδουμαίους)»[Ρωμ.9,13]. Κάτι τέτοιο γίνεται και με εμάς, αδελφοί. Εκείνος δηλαδή που υποτάσσεται τόσο στους κατά το πνεύμα, όσο και στους κατά το σώμα πατέρες κατά την αποστολική εντολή που λέγει: «Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσιν ὑμῶν ἐν Κυρίῳ (:Τα παιδιά να υπακούτε τους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου· διότι αυτό είναι δίκαιο)»[Εφ.6,1], αυτός ως αφοσιωμένος κατά τούτο προς τον αγαπητό Υιό του Θεού, αγαπάται και από τον Θεό· εκείνος όμως που παρακούει, ως ξένος της ομοιώσεως προς τον Αγαπητό, μισείται και από τον Θεό. Ο σοφός Σολομών δείχνοντας ότι τούτο συμβαίνει όχι μόνο με τον Ιακώβ και τον Ησαύ, αλλά και διαπαντός και με όλους, λέγει: «Υἱὸς πανοῦργος ὑπήκοος πατρί, υἱὸς δὲ ἀνήκοος ἐν ἀπωλείᾳ(:Το έξυπνο και φρόνιμο παιδί υπακούει στον πατέρα του, ενώ το ανόητο και ανυπάκουο βαδίζει προς την καταστροφή)»[Παρ.13,1].

     Αλλά ο υιός της υπακοής Ιακώβ, δεν πέτυχε τάχα και το μεγαλύτερο μυστήριο του Σταυρού, το της θεοπτίας, κατά την οποία ο άνθρωπος σταυρώνεται και αποθνήσκει τελειότερα για την αμαρτία και ζει για την αρετή; Αυτός ο ίδιος ακριβώς μαρτυρεί για τον εαυτό του και τη θεωρία και τη μαρτυρία· διότι λέγει: «Εἶδον γὰρ Θεὸν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου ἡ ψυχή(: Τότε αντιλήφτηκε ο Ιακώβ Ποιος ήταν Εκείνος, με τον οποίο πάλεψε, και γεμάτος ευγνωμοσύνη δοξάζει και ευχαριστεί τον Θεό. Για τον λόγο αυτόν ονόμασε τον τόπο εκείνο: ‘’Εμφάνιση Θεού’’-Θεοφάνεια, εβραϊκά Φανουήλ-, διότι είπε: ‘’ Είδα τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο και όμως δεν πέθανα, αλλά εξακολουθώ να ζω! Μεγάλη η συγκατάβαση του Θεού)»[Γέν.32,30]. 

      Πού είναι αυτοί που ακόμη συμπαρατάσσονται με τις βδελυρές φλυαρίες των κακοδόξων που εμφανίστηκαν στα χρόνια μας; Ας ακούνε ότι ο Ιακώβ είδε το πρόσωπο του Θεού· και όχι μόνο δεν έχασε τη ζωή του, αλλά, όπως λέγει ο ίδιος, και σώθηκε, εάν και ο Θεός λέγει:  «κανείς δεν θα δει το πρόσωπό μου και θα ζήσει»[ βλ. Έξ.33,20 καὶ εἶπεν· οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου· οὐ γὰρ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται(: Και είπε ο Θεός: ‘’ Δεν θα μπορέσεις να δεις το πρόσωπό μου· διότι δεν είναι δυνατόν να δει άνθρωπος το πρόσωπό μου και να ζήσει’’)»]. Άραγε λοιπόν δύο θεοί υπάρχουν, που έχουν ο μεν ένας πρόσωπο που υποπίπτει στην όραση των αγίων, ο δε άλλος που είναι επάνω από κάθε θέα; Είναι η χειρότερη βλασφημία! Αλλά, πρόσωπο του Θεού βλεπόμενο είναι η κατά την επιφάνεια στους αξίους ενέργεια και χάρη του Θεού· του ιδίου δε πρόσωπο, που δεν φαίνεται ποτέ, λέγεται μερικές φορές, η επάνω από κάθε έκφανση και όραση φύση του Θεού· διότι κανείς δεν στάθηκε στην υπόσταση και ουσία του  Κυρίου, κατά το γεγραμμένο[Ιερ.23,18: «ὅτι τίς ἔστη ἐν ὑποστήματι Κυρίου καὶ εἶδε τὸν λόγον αὐτοῦ; τίς ἠνωτίσατο καὶ ἤκουσεν;(: Αλλά ποιος από τους ψευδοπροφήτες αυτούς πλησίασε και στάθηκε με άγιο φόβο και ειλικρίνεια μπροστά στον δικαιοκρίτη Κύριο, αναμένοντας θεία ενέργεια, και αξιώθηκε να δεχτεί φωτισμό και να γνωρίσει τον λόγο Του; Ποιος από αυτούς έβαλε αυτί, πρόσεξε και άκουσε τον λόγο του Θεού; Κανείς)»], και ή είδε ή περιέγραψε τη φύση του Θεού. Έτσι και η θεωρία κατά τον Θεό και το θείο μυστήριο του Σταυρού δεν απελαύνει μόνο τα πονηρά πάθη και τους δημιουργούς τους, τους δαίμονες, από την ψυχή, αλλά και τις κακόδοξες γνώμες, και σκεπάζει τους συνηγόρους τους και τους απωθεί από τον περίβολο της ιεράς Εκκλησίας του Χριστού. Μέσα σε αυτήν την Εκκλησία μάς χαρίστηκε τώρα να εορτάζουμε και διακηρύσσουμε τη θεία χάρη και ενέργεια του Σταυρού ανάμεσα στους προπάτορες πριν από τον Σταυρό.

    Όπως λοιπόν στον μεν Αβραάμ ενεργούσε το μυστήριο του Σταυρού, ο δε υιός του ο Ισαάκ ήταν τύπος του έπειτα Σταυρωθέντος, έτσι πάλι στου Ιακώβ τον βίο ολόκληρο ενεργούσε το μυστήριο του Σταυρού, ο Ιωσήφ δε, ο υιός του Ιακώβ, ήταν τύπος και μυστήριο του Θεανθρώπου Λόγου που αργότερα επρόκειτο να σταυρωθεί· διότι από φθόνο οδηγήθηκε και αυτός προς σφαγή, και μάλιστα από τους κατά σάρκα συγγενείς, για χάρη των οποίων στάλθηκε προς αυτούς τους ίδιους από τον πατέρα τους, όπως και ο Χριστός ύστερα. Και εάν δεν σφαγιάστηκε, αλλά πωλήθηκε ο Ιωσήφ, δεν είναι αξιοπερίεργο· ούτε ο Ισαάκ άλλωστε σφαγιάστηκε· διότι αυτοί δεν ήσαν η αλήθεια, αλλά τύπος της μελλοντικής αλήθειας. Και εάν πρέπει και σε αυτούς να δίνουμε το διπλό μυστήριο του διπλού κατά την φύση Ιησού, η μεν οδήγηση προς τη σφαγή προφανέρωνε το κατά σάρκα πάθος του Θεανθρώπου, η δε αποφυγή του πάθους προφανέρωνε το απαθές της θεότητος. Το ίδιο ακριβώς θα μπορούσες να βρεις και στην περίπτωση του Ιακώβ και του Αβραάμ. Αυτοί, αν και δοκιμάστηκαν, ωστόσο νίκησαν, πράγμα που έχει γραφτεί σαφώς και για τον Χριστό. Από τους τέσσερις λοιπόν περιβόητους προ του νόμου άνδρες, οι μεν δύο, δηλαδή ο Αβραάμ και ο Ιακώβ, είχαν το μυστήριο του Σταυρού ενεργούμενο στη ζωή τους, ενώ οι άλλοι δύο, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, προκήρυξαν το μυστήριο του Σταυρού με θαυμάσιο τρόπο.

      Και τι πάλι συνέβηκε με τον πρώτο που δέχθηκε από τον Θεό τον νόμο και τον μετέδωσε στους άλλους, τον Μωυσή; Δεν σώθηκε ο ίδιος προ του νόμου με ξύλο και ύδωρ, όταν εκτέθηκε στα ρεύματα του Νείλου μέσα σε ένα καλάθι[ Έξ.2,3 κ.ε.], με ξύλο δε και ύδωρ έσωσε τον Ισραηλιτικό λαό[Έξ.14,15 κ.ε.], με το ξύλο προφανερώνοντας τον Σταυρό και με το ύδωρ το θείο βάπτισμα, όπως και ο Παύλος, ο επόπτης των μυστηρίων, λέγει φανερά ότι «καὶ πάντες εἰς τὸν Μωϋσῆν ἐβαπτίσαντο ἐν τῇ νεφέλῃ καὶ ἐν τῇ θαλάσσῃ (:και όλοι με εμπιστοσύνη  ακολούθησαν τον Μωυσή και ενώθηκαν μαζί του, καθώς βαπτίσθηκαν μέσα στη νεφέλη και τη θάλασσα)»[Α΄Κορ.10,2]; Αυτός και πριν από τη θάλασσα και τη ράβδο που χρησιμοποίησε σε αυτήν μαρτυρεί ότι εκείνος υπέμεινε εκουσίως τον Σταυρό του Χριστού· διότι λέγει: «Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν(:Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς και τα αγαθά της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό και την περιφρόνηση που αργότερα θα υπέμενε ο Χριστός. Κι αυτά όλα διότι είχε καρφωμένα τα μάτια του στις ουράνιες ανταμοιβές)»[Εβρ.11,26]. «Ὀνειδισμὸς τοῦ Χριστοῦ» βέβαια από τους άφρονες είναι ο Σταυρός, όπως λέγει πάλι ο ίδιος ο Παύλος περί του Χριστού, ότι υπέμεινε Σταυρόν, καταφρονώντας την καταισχύνη[Εβρ.12,2: «Ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν (:Και πουθενά αλλού ας μην στρέφουμε τα βλέμματά μας και την προσοχή μας παρά μόνο στον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και θεμελιωτής της πίστεώς μας και μας τελειοποιεί σε αυτήν. Αυτός για τη χαρά που είχε μπροστά Του και θα δοκίμαζε όταν με το πάθημά Του θα έσωζε πολλούς, υπέμεινε σταυρικό θάνατο και περιφρόνησε την ντροπή και την ατίμωση του θανάτου αυτού. Γι’ αυτό και έχει καθίσει τώρα στα δεξιά του θρόνου του Θεού)»].

      Προχωρώντας δε ο Μωυσής προανέδειξε σαφέστατα και τον τύπο ακόμη και το σχήμα του Σταυρού και τη σωτηρία δι’ αυτού του τύπου· διότι, αφού έστησε όρθια τη ράβδο, άπλωσε επάνω σε αυτήν τα χέρια και σχηματίζοντας έτσι τον εαυτό του σταυρικώς επάνω στη ράβδο, κατατρόπωσε αμέσως τον Αμαλήκ με αυτό το θέαμα και έτσι οι Ισραηλίτες νικούσαν τους Αμαληκίτες[Έξ.17,8 κ.ε.]. Αλλά επίσης τοποθετώντας τον χάλκινο όφι πλάγιο επάνω σε σημαία και έτσι αναστηλώνοντας τον τύπο του Σταυρού ελεύθερα, παρήγγειλε στους δαγκωμένους από φίδια Ιουδαίους να βλέπουν προς αυτόν, και έτσι θεράπευε τα δήγματα των όφεων[Έξ.21,8 κ.ε.].

     Δεν θα μου επαρκέσει ο χρόνος να διηγούμαι περί του Ιησού του Ναυή και των έπειτα από αυτόν κριτών και προφητών, του Δαβίδ κα των έπειτα από αυτόν, οι οποίοι, ενεργούμενοι με το μυστήριο του Σταυρού, ανέκοψαν ποταμούς, σταμάτησαν τον ήλιο, κατεδάφισαν πόλεις ασεβών, έγιναν νικηφόροι στον πόλεμο, κατέστρεψαν στρατόπεδα αντιπάλων, απέφυγαν στόματα μαχαίρας, έσβησαν δύναμη πυρός, έφραξαν στόματα λεόντων, έλεγξαν βασιλείς, τέφρωσαν πεντηκοντάρχους, ανέστησαν νεκρούς, σταμάτησαν με τον λόγο τον ουρανό και πάλι τον απέλυσαν, καθιστώντας άγονα και πάλι γόνιμα τα σύννεφα σε αυτόν· διότι, αν ο Παύλος λέγει ότι αυτά τα ενήργησε η πίστη[Εβρ.11,32-40], αλλά η πίστη είναι δύναμη για τη σωτηρία· γι΄αυτό όλα είναι δυνατά σε εκείνον που πιστεύει. Τέτοιο είναι οπωσδήποτε και ο Σταυρός του Χριστού για εκείνους που πιστεύουν: «Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ(:Πράγματι λοιπόν η διάδοση του κηρύγματος αυτού οφείλεται στη θεία του δύναμη. Διότι το κήρυγμα για τον σταυρό)», για να μιλήσουμε κατά τον Παύλο, «τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι(:σε εκείνους βέβαια που βαδίζουν τον δρόμο της απώλειας φαίνεται μωρία και κουταμάρα˙ σε μας όμως που είμαστε στον δρόμο της σωτηρίας είναι δύναμη Θεού που σώζει)»[Α΄Κορ.1,18].

    Αλλά για να αφήσουμε όλους τους πριν από τον μωσαϊκό νόμο και τους υπό τον μωσαϊκό νόμο, ο ίδιος ο Κύριος, για τον Οποίο και δια του Οποίου έγιναν τα πάντα, δεν έλεγε πριν από τον Σταυρό: «καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος(:Και εκείνος που δεν παίρνει την απόφαση να υποστεί σταυρικό θάνατο και δεν ακολουθεί πίσω μου με την απόφαση αυτή, δεν μιμείται, δηλαδή, σε όλα το παράδειγμά μου, δεν αξίζει για μένα)»;[Ματθ. 10,38]. Βλέπετε ότι και πριν μπηχθεί, ο Σταυρός ήταν που έσωζε; Αλλά και όταν ο Κύριος προέλεγε καθαρά στους μαθητές το πάθος Του και τον θάνατο δια του Σταυρού, ο δε Πέτρος, μην υποφέροντας να τα ακούσει και γνωρίζοντας ότι Αυτός έχει εξουσία να το αποφύγει, Τον παρακαλούσε: «Ἴλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο(:Ο Θεός να σε φυλάξει απ’ αυτό, Κύριε. Δεν πρέπει να συμβεί αυτό που είπες σε Σένα, τον Μεσσία)»[Ματθ.16,22], αυτόν μεν ο Κύριος τον επιτίμησε, διότι στο θέμα αυτό συλλογιζόταν με ανθρώπινο και όχι με θείο τρόπο· αφού λοιπόν προσκάλεσε τον όχλο μαζί με τους μαθητές Του, τους είπε: «Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν (:διότι εκείνος που θέλει να σώσει τη ζωή του, αυτός θα χάσει την πνευματική και ευτυχισμένη αιώνια ζωή· ενώ εκείνος που θα χάσει τη ζωή του για την ομολογία του και υπακοή του σε μένα, θα τη βρει στο μελλοντικό αιώνα, όπου θα κερδίσει την αιώνια ζωή)» [Ματθ.16,25].

     Προσκαλεί βέβαια και τον όχλο μαζί με τους μαθητές και τότε διακηρύττει και παραγγέλλει αυτά τα μεγάλα και υπερφυή φρονήματα, τα πραγματικά όχι ανθρώπινα αλλά θεία, για να δείξει ότι δεν απαιτεί αυτές τις προσπάθειες μόνο από τους εκλεκτούς μαθητές, αλλά και από κάθε άνθρωπο που πιστεύει σε Αυτόν. Να ακολουθεί κανείς τον Χριστό σημαίνει να ζει κατά το Ευαγγέλιό Του παρουσιάζοντας κάθε αρετή και ευσέβεια. Να απαρνείται τον εαυτό του αυτός που θέλει να ακολουθήσει και να σηκώνει τον σταυρό του, σημαίνει να μη λυπάται τον εαυτό του όταν το απαιτεί ο καιρός, αλλά να είναι έτοιμος για τον ατιμωτικό θάνατο υπέρ της αρετής και της αλήθειας των θείων δογμάτων. Τούτο δε, το να αρνηθεί κανείς τον εαυτό του και να παραδοθεί σε έσχατη ατιμία και θάνατο, αν και είναι μέγα και υπερφυές, δεν είναι παράλογο· διότι οι βασιλείς της γης δεν θα δέχονταν ποτέ, όταν μάλιστα μεταβαίνουν σε πόλεμο, να τους ακολουθήσουν άνθρωποι που δεν είναι έτοιμοι να πεθάνουν γι’ αυτούς. Πού λοιπόν είναι το αξιοθαύμαστο, εάν και ο βασιλεύς των ουρανών, αφού επεδήμησε στη γη κατά την επαγγελία Του, τέτοιους ακολούθους ζητεί προς αντιμετώπιση του κοινού εχθρού του γένους· αλλά οι μεν βασιλείς της γης δεν μπορούν να αναζωώσουν τους φονευθέντες στον πόλεμο ούτε να ανταποδώσουν κάτι ταιριαστό στους πρωταγωνιστές από αυτούς· τι θα μπορούσε τάχα να λάβει από αυτούς κάποιος που δεν ζει πλέον; Αλλά και γι’ αυτούς αν ο θάνατος είναι υπέρ ευσεβών η ελπίδα είναι στον Κύριο· έτσι δε ο Κύριος ανταποδίδει ζωή αιώνια σε αυτούς που πρωτοστάτησαν στο να Τον ακολουθούν.

      Και οι μεν βασιλείς της γης ζητούν από τους ακολούθους τους να είναι έτοιμοι προς θάνατο, ο δε Κύριος τον μεν εαυτό Του έδωσε σε θάνατο για χάρη μας, σε εμάς δε, παραγγέλλει να είμαστε έτοιμοι για θάνατο όχι υπέρ Αυτού αλλά υπέρ ημών των ίδιων. Και δείχνοντας αυτό, ότι ο θάνατος είναι υπέρ των εαυτών μας, προσθέτει: «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν (:Και μη διστάσει κανείς να κάνει τις θυσίες αυτές· διότι όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα χάσει την πνευματική, ευτυχισμένη και αιώνια ζωή. Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για την ομολογία και την υπακοή του σε μένα και το ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του στη μέλλουσα ζωή, όπου θα κερδίσει την αιώνια ευτυχία. Και εκείνη η σωτηρία είναι το παν· διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, εάν κερδίσει όλον αυτόν τον υλικό κόσμο, και στο τέλος χάσει την ψυχή του; Διότι η ψυχή του, που είναι πνευματική και αιώνια, δεν συγκρίνεται με κανένα απ’ τα υλικά αγαθά του φθαρτού κόσμου)» [Μάρκ.8,35]. Τι σημαίνει τούτο το «όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του, θα τη χάσει, και όποιος θα τη χάσει, θα τη σώσει»; Διπλός είναι ο άνθρωπος, ο εκτός, δηλαδή το σώμα, και ο εντός μας, δηλαδή η ψυχή. Όταν λοιπόν ο εκτός από εμάς άνθρωπος παραδώσει τον εαυτό του στον θάνατο, χάνει την ψυχή του που χωρίζεται από αυτόν· αυτός λοιπόν που την έχασε έτσι υπέρ του Χριστού και του ευαγγελίου, πραγματικά θα τη σώσει και θα την κερδίσει, προξενώντας σε αυτήν ζωή ουράνια και αιώνια και παραλαμβάνοντάς την κατά την ανάσταση σε αυτήν την κατάσταση, ενώ δι’ αυτής θα φανεί και αυτός ουράνιος και αιώνιος, ακόμη και στο σώμα. Εκείνος όμως που προτιμά αυτήν την πρόσκαιρη ζωή και  που δεν είναι έτσι έτοιμος να χάσει αυτή τη ζωή, διότι αγαπά τον πρόσκαιρο αυτόν αγώνα και τα πράγματα του αιώνος τούτου, θα ζημιώσει την ψυχή του, στερώντας της την πραγματική ζωή και θα τη χάσει, παραδίδοντάς την,αλίμονο, στην αιώνια κόλαση μαζί του. Αυτόν θρηνώντας κατά κάποιον τρόπο και ο πανοικτίρμων Δεσπότης και δείχνοντας το μέγεθος του δεινού, λέγει: «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; (:διότι τι  θα ωφελήσει τον άνθρωπο, εάν κερδίσει όλον αυτόν τον υλικό κόσμο, και στο τέλος χάσει την ψυχή του; Διότι η ψυχή του, που είναι πνευματική και αιώνια, δεν συγκρίνεται με κανένα απ’ τα υλικά αγαθά του φθαρτού κόσμου. Ή, εάν ένας άνθρωπος χάσει την ψυχή του, τι μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει απ’ την αιώνια απώλεια;)»[Μάρκ.8,36-37]. Διότι δεν πρόκειται να κατέβει μαζί του η δόξα του, ούτε τίποτε άλλο από αυτά που φαίνονται πολύτιμα και τερπνά στην πρόσκαιρη αυτή ζωή, τα οποία προέκρινε από τον σωτηριώδη θάνατο. Τι δε μεταξύ αυτών θα μπορούσε να βρεθεί αντάλλαγμα της λογικής ψυχής, της οποίας δεν είναι ισάξιος όλος αυτός ο κόσμος; 

      Εάν λοιπόν και τον κόσμο όλον μπορούσε να κερδίσει ένας άνθρωπος, αδελφοί,τούτο δεν θα πρόσφερε σε αυτόν κανένα όφελος, εφόσον θα έχανε την ψυχή του· πόσο είναι το κακό, αφού ο καθένας μόνο ελάχιστο πολλοστημόριο από αυτόν τον κόσμο μπορεί να αποκτήσει, αν με την προσπάθεια για το ελάχιστο αυτό χάσει την ψυχή του, μην επιθυμώντας να σηκώσει τον τύπο και τον λόγο του Σταυρού και να ακολουθήσει τον δοτήρα της ζωής; Διότι σταυρός είναι και ο προσκυνητός τύπος και ο λόγος του τύπου τούτου.

     Αλλά επειδή προηγήθηκε ο λόγος και το μυστήριο αυτού του τύπου, και εμείς σήμερα θα εξηγήσουμε αυτό προηγουμένως προς την αγάπη σας. Μάλλον δε πριν από μας εξήγησε και αυτό ο Παύλος· ο Παύλος που καυχάται στον Σταυρό, που φρονεί ότι δεν γνωρίζει τίποτε εκτός από τον Κύριο Ιησού, και Αυτόν Εσταυρωμένο. Τι λέγει λοιπόν εκείνος; «Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις (:Και όσοι ανήκουν πραγματικά στον Χριστό, έχουν νεκρώσει τον σαρκικό άνθρωπο με τα πάθη και τις επιθυμίες του)»[Γαλ.5,24]. Νομίζετε ότι είπε αυτό μόνο για την τρυφή και τα υπογάστρια; Πώς τότε γράφει στους Κορινθίους ότι: «ὅπου γὰρ ἐν ὑμῖν ζῆλος καὶ ἔρις καὶ διχοστασίαι, οὐχὶ σαρκικοί ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε; (:διότι σας ρωτώ: εφόσον μεταξύ σας υπάρχει φθόνος και φιλονικία και διαιρέσεις, δεν είστε άνθρωποι από σαρκικά ελατήρια και πάθη και δεν συμπεριφέρεστε με διαγωγή κοινού ανθρώπου και μη αναγεννημένου;)»;[Α΄Κορ.3,3]. Ώστε και αυτός που αγαπά δόξα ή χρήματα, ή απλώς θέλει να επιβάλει το θέλημά του και προσπαθεί έτσι να νικήσει, είναι σαρκικός και περιπατεί κατά τη σάρκα. Γι’ αυτά ακριβώς δημιουργούνται και οι έριδες, όπως λέγει και ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος: «Πόθεν πόλεμοι καὶ μάχαι ἐν ὑμῖν; οὐκ ἐντεῦθεν ἐκ τῶν ἡδονῶν ὑμῶν τῶν στρατευομένων ἐν τοῖς μέλεσιν ὑμῶν; ἐπιθυμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε· φονεύετε καὶ ζηλοῦτε, καὶ οὐ δύνασθε ἐπιτυχεῖν· μάχεσθε καὶ πολεμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε, διὰ τὸ μὴ αἰτεῖσθαι ὑμᾶς (:Αφού σας μίλησα για ακαταστασία, σύγχυση και ταραχή, σας θέτω τώρα και το εξής ερώτημα: Από πού προέρχονται μεταξύ σας οι έριδες και οι συγκρούσεις; Δεν προέρχονται απ’ αυτήν την αιτία, από την προσπάθεια δηλαδή που κάνετε να ικανοποιήσετε τις αμαρτωλές σας επιθυμίες, που ξεσηκώνουν εκστρατεία και πόλεμο έχοντας πλέον ως φρούριο και ορμητήριό τους τα μέλη σας; Επιθυμείτε κάτι. Και δεν έχετε εκείνο που ικανοποιεί την επιθυμία σας. Και στην προσπάθειά σας να το αποκτήσετε, κινδυνεύετε να φθάσετε μέχρι και τον φόνο. Επιθυμείτε με σφοδρότητα, και δεν μπορείτε να πετύχετε εκείνο που επιθυμείτε. Γι’ αυτό έρχεστε σε συγκρούσεις και έριδες. Και δεν το έχετε, επειδή δεν το ζητάτε από τον Θεό με την προσευχή. Έχετε θέσει ως σκοπό σας την ηδονή και ξεκόψατε τον εαυτό σας από τον Θεό)»[Ιάκ.4,1].

    Τούτο λοιπόν είναι το να σταυρώσει τη σάρκα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες, το να καταστεί ο άνθρωπος αδρανής προς καθετί που δεν αρέσει στον Θεό. Εάν δε και το σώμα τον ταλαιπωρεί και τον στενοχωρεί, πρέπει ο καθένας να το ανεβάζει εναγωνίως προς το ύψος του Σταυρού. Τι θέλω να πω; Ο Κύριος, όταν ήλθε επί της γης, έζησε βίο ακτήμονα, και δεν έζησε μόνο, αλλά και κήρυξε λέγοντας: «Οὕτως οὖν πᾶς ἐξ ὑμῶν, ὃς οὐκ ἀποτάσσεται πᾶσι τοῖς ἑαυτοῦ ὑπάρχουσιν, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής (:Έτσι λοιπόν καθένας από σας που δεν κάνει από πριν τον λογαριασμό του και δεν απαρνείται τα πάντα, όλα τα υπάρχοντά του, δηλαδή και τους φυσικούς του δεσμούς και τον πλούτο και τις απολαύσεις και την ίδια του τη ζωή, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου)»[Λουκά 14,33].

     Αλλά κανείς, παρακαλώ, αδελφοί, ας μην δυσανασχετεί, όταν ακούει που διακηρύσσουμε ανόθευτο το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο, μήτε να δυσαρεστηθεί νομίζοντας δυσκολοκατόρθωτα τα παραγγέλματα· αλλά πρώτο μεν να αντιλαμβάνεται εκείνο, ότι η Βασιλεία των Ουρανών κερδίζεται με τη βία και εκείνοι που μεταχειρίζονται σπουδή και βία πάνω στον εαυτό τους, την αρπάζουν γρήγορα, και να ακούει τον κορυφαίο των Αποστόλων του Χριστού Πέτρο, ότι «εἰς τοῦτο γὰρ ἐκλήθητε, ὅτι καὶ Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ(:Γι’ αυτό άλλωστε σας κάλεσε ο Θεός, για να κάνετε το καλό και να ευεργετείτε, κι όταν ακόμη παραγνωρίζεστε και υποφέρετε άδικα· διότι  και ο Χριστός έπαθε για χάρη σας, χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτε, και άφησε σε σας παράδειγμα τέλειο προς μίμηση, για να ακολουθήσετε ακριβώς επάνω στα ίχνη Του)»[Α΄Πέτρ.2,21]. 

    Έπειτα, να συλλογίζεσαι επίσης και τούτο, ότι ο καθένας, αφού κατανοήσει αληθινά πόσα οφείλει στον Δεσπότη, όταν δεν μπορεί να ανταποδώσει το παν, το ένα μέρος να το προσφέρει με μετριοφροσύνη, όσο μπορεί και προαιρείται, ως προς δε το μέρος πάλι που ελλείπει, να ταπεινώνεται μπροστά Του και ελκύοντας τη συμπάθεια μέσω της ταπείνωσης αυτού του είδους αναπληρώνει την έλλειψη. Εάν λοιπόν κανείς βλέπει τον λογισμό του να ορέγεται πλούτο και πολυκτημοσύνη, ας γνωρίζει ότι ο λογισμός αυτός είναι σαρκικός, και γι΄αυτό κινείται έτσι· αντιθέτως, ο προσηλωμένος στον Σταυρό δεν μπορεί να κινείται προς κάτι τέτοιο. Είναι γι΄αυτό ανάγκη να τον ανεβάσουμε τον λογισμό στο ύψος του Σταυρού, για να μη ρίξει ο ίδιος τον εαυτό του κάτω και χωριστεί από τον σταυρωθέντα σε αυτόν Χριστό.

    Πώς λοιπόν θα αρχίσει να τον ανεβάζει στο ύψος του Σταυρού; Ελπίζοντας στον Χριστό, τον χορηγό και τροφέα του σύμπαντος, ας απόσχει από κάθε πόρο που προέρχεται από αδικία, το δε εισόδημα που έχει από δίκαιο πορισμό, χωρίς να προσκολλάται πολύ ούτε σε αυτό, ας το χρησιμοποιεί καλά, καθιστώντας όσο είναι δυνατό κοινωνούς σε αυτό τους φτωχούς. Η εντολή ορίζει να αρνείται κανείς το σώμα και να σηκώνει τον σταυρό του· και το έχουν μεν το σώμα οι φίλοι του Θεού και ζώντες κατά τον Θεό, αλλά αν δεν είναι πολύ προσδεδεμένοι σε αυτό, το χρησιμοποιούν ως συνεργό στα αναγκαία, και εάν το καλέσει ο καιρός, είναι έτοιμοι να το προδώσουν και αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σωματικά κτήματα και μέσα· ενεργώντας κανείς κατά τον ίδιο τρόπο, αν δεν μπορεί να κάνει τίποτε μεγαλύτερο, καλά και θεάρεστα πράττει. 

    Βλέπει κανείς πάλι μέσα του να κινείται βιαιότερα ο λογισμός της πορνείας; Αυτός ας γνωρίζει ότι δεν έχει ακόμη σταυρώσει τον εαυτό του. Πώς λοιπόν θα τον σταυρώσει; Ας αποφεύγει τις περίεργες θέες των γυναικών, καθώς και τις αταίριαστες προς αυτές συνήθειες και τις άκαιρες συνομιλίες, ας μειώνει τις τροφές που ενισχύουν το πάθος, ας απέχει από την πολυποσία, από την οινοφλυγία, την αδηφαγία, την πολυϋπνία· ας αναμιγνύει την ταπεινοφροσύνη με αυτήν την αποχή των παθών, επικαλούμενος με συντριβή καρδίας τον Θεό κατά του πάθους· τότε θα πει και αυτός: «Εἶδον τὸν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον ὡς τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου·καὶ παρῆλθον, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν, καὶ ἐζήτησα αὐτόν, καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ(:Είδα τον ασεβή να ακμάζει να υπερυψώνεται πανίσχυρος και να εξαπλώνει την επιρροή του σαν τους κέδρους του Λιβάνου. Και μόλις πρόφτασα να περάσω από εκεί, και ιδού αυτός στο μεταξύ είχε εκλείψει. Και πέρασα και πάλι και τον αναζήτησα και δεν βρέθηκε όχι μόνο αυτός, αλλά ούτε ο τόπος που βρισκόταν πρωτύτερα υψωμένος και αγέρωχος. Κάθε ίχνος του είχε χαθεί)»[Ψαλμ.36,35-36].

   Πάλι, ενοχλεί ο λογισμός της φιλοδοξίας; Εσύ στη σύγκλητο και στη συνεδρίαση να ενθυμείσαι την γι΄αυτό συμβουλή του Κυρίου στα ευαγγέλια· στις συνομιλίες να μη ζητάς να υπερέχεις των άλλων, τις αρετές, αν έχεις, να τις ασκείς μόνο στα κρυφά, αποβλέποντας μόνο προς τον Θεό και από Αυτόν μόνο βλεπόμενος και ο Πατέρας σου που βλέπει στα κρυφά, θα σου το ανταποδώσει στα φανερά [Ματθ.6,6: «Σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸν ταμιεῖόν σου, καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ(:Εσύ όμως, αντίθετα, όταν πρόκειται να προσευχηθείς, μπες μέσα στο ιδιαίτερο δωμάτιό σου, κι αφού κλείσεις την πόρτα σου, κάνε την προσευχή σου στον Πατέρα σου που είναι αόρατος και κρυμμένος. Κι ο Πατέρας σου που βλέπει στα κρυφά, θα σου ανταποδώσει την αμοιβή στα φανερά)»]. Εάν δε και μετά την αποκοπή κάθε πάθους πάλι σε ενοχλεί ο εσωτερικός λογισμός, να μην φοβηθείς· διότι σου γίνεται πρόξενος στεφάνων, επειδή δεν πείθει με τις ενοχλήσεις του ούτε ενεργεί, αλλά είναι κίνημα νεκρό, νικημένο από τον αγώνα σου κατά Θεόν.

     Τέτοιος είναι ο λόγος του Σταυρού, ως τέτοιος δε, όχι μόνο στους προφήτες πριν συντελεστεί, αλλά και τώρα μετά την τέλεσή του, είναι μυστήριο μέγα και πραγματικά θείο. Πώς; Διότι φαινομενικώς μεν παρουσιάζεται να προξενεί ατίμωση στον εαυτό του αυτός που εξευτελίζει τον εαυτό του και τον ταπεινώνει σε όλα, και πόνο και οδύνη αυτός που αποφεύγει τις σωματικές ηδονές, και αυτός που δίνει τα υπάρχοντα καθίσταται αίτιος πτωχείας στον εαυτό του· αλλά διά της δυνάμεως του Θεού, αυτή η πτωχεία και η οδύνη και η ατιμία γεννά δόξα αιώνια και ηδονή ανέκφραστη και πλούτο ανεξάντλητο, τόσο στον παρόντα, όσο και στον μέλλοντα εκείνον κόσμο. Εκείνους δε που δεν πιστεύουν σε Αυτόν και δεν επιδεικνύουν με έργα την πίστη, ο Παύλος τους τοποθετεί δίπλα στους αφανιζομένους, και σε αυτούς τους ειδωλολάτρες μάλιστα. Διότι λέγει: «Κηρύσσομε Χριστό Εσταυρωμένο, που είναι στους Ιουδαίους μεν σκάνδαλο λόγω της απιστίας τους προς το σωτηριώδες πάθος, στους Έλληνες δε μωρία, διότι δεν προτιμούν τίποτε άλλο εκτός από τα πρόσκαιρα λόγω της απιστίας προς τις θείες επαγγελίες οπωσδήποτε· σε εμάς δε τους προσκεκλημένους Θεού δύναμη και σοφία[Α΄Κορ.1,23-24: «Ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν(:εμείς όμως κηρύττουμε τον Χριστό που έχει σταυρωθεί. Και ο σταυρωμένος Χριστός για τους Ιουδαίους που περιμένουν τον Μεσσία Χριστό ως επίγειο βασιλιά είναι σκάνδαλο, εμπόδιο πάνω στο οποίο σκοντάφτουν και δεν πιστεύουν. Για τους Έλληνες πάλι ο εσταυρωμένος Θεός που δεν νίκησε τους εχθρούς Του παρουσιάζεται ως ιδέα μωρή και ανόητη· σ’ αυτούς όμως που ο Θεός βρήκε άξιους να καλέσει στην σωτηρία, είτε Ιουδαίοι είναι, είτε Έλληνες, κηρύττουμε τον Χριστό ο Οποίος είναι Θεού δύναμη που αναγεννά και αγιάζει, και Θεού σοφία που φωτίζει κάθε πιστό)»].

    Τούτο λοιπόν είναι η σοφία και δύναμη του Θεού, το να νικήσει μέσω ασθένειας, το να υψωθεί διά ταπεινώσεως, το να πλουτίσει δια πτωχείας. Όχι μόνο δε ο λόγος και το μυστήριο του Σταυρού, αλλά και ο τύπος είναι ιερός και προσκυνητός, διότι είναι σφραγίδα ιερή, σωστική και σεβαστή, αγιαστική και τελεστική των υπερφυών και απορρήτων αγαθών που ενεργήθηκαν στο γένος των ανθρώπων από τον Θεό, αναιρετική κατάρας και καταδίκης, καθαιρετική φθοράς και θανάτου, παρεκτική αΐδιου ζωής και ευλογίας, σωτηριώδες ξύλο, βασιλικό σκήπτρο, θείο τρόπαιο κατά ορατών και αοράτων εχθρών, έστω και αν οι οπαδοί των αιρετικών φρενοβλαβώς δυσαρεστούνται. Αυτοί οι τελευταίοι δεν πέτυχαν την αποστολική ευχή, ώστε να κατορθώσουν να καταλάβουν μαζί με όλους τους αγίους, τι είναι το πλάτος και το μήκος, το ύψος και το βάθος· ότι ο Σταυρός του Κυρίου παριστάνει όλη την οικονομία της σαρκικής παρουσίας και περικλείει όλο το κατ’αυτήν μυστήριο, εκτείνεται προς όλα τα πέρατα και περιλαμβάνει όλα, τα άνω, τα κάτω, τα γύρω, τα ενδιάμεσα. Προβάλλοντας δε κάποια πρόφαση, για την οποία έπρεπε και αυτοί, αν είχαν νου, να Τον προσκυνούν μαζί μας, αποτροπιάζονται το σύμβολο του Βασιλέως της Δόξης, το οποίο κι ο ίδιος ο Κύριος ονομάζει φανερώς ύψος και δόξα Του, όταν επρόκειτο να ανεβεί σε αυτό· κατά τη μέλλουσα δε παρουσία και επιφάνειά Του προαναγγέλλει ότι θα έλθει το σημείο αυτό του Υιού του ανθρώπου με πολλή δύναμη και δόξα.

      Αλλά λέγουν: «Σε αυτό προσηλωμένος πέθανε ο Χριστός και γι΄αυτό δεν ανεχόμαστε να βλέπουμε το σχήμα και το ξύλο στο οποίο έχει θανατωθεί». Το δε εναντίον μας χρεώγραφο, που συντάχθηκε δια της παρακοής μας ως προς το ξύλο, με το άπλωμα του χεριού του προπάτορος, σε τι προσηλώθηκε και με τι πράγμα έφυγε από τη μέση και αφανίστηκε και έτσι επανήλθαμε στην ευλογία από τον Θεό; Με τι δε ο Χριστός απέβαλε και απομάκρυνε τελείως τις αρχές και τις εξουσίες των πνευμάτων της πονηρίας, οι οποίες επιβλήθηκαν στη φύση μας από το ξύλο της παρακοής, και τις κατήσχυνε θριαμβευτικά και έτσι εμείς ανακτήσαμε την ελευθερία; Με τι λύθηκε το μεσότοιχο και καταργήθηκε και θανατώθηκε η προς τον Θεό έχθρα μας και διαμέσου τίνος συνδιαλλαγήκαμε με τον Θεό και διδαχτήκαμε την προς Αυτόν ειρήνη; Όχι στον Σταυρό και δια του Σταυρού;

     Ας ακούσουν τον απόστολο, που στους μεν Εφεσίους γράφει: «Αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ (:Πλησιάστε και τον Θεό και τις διαθήκες Του με το αίμα του Χριστού, διότι Αυτός είναι η ειρήνη μας. Αυτός έκανε και τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους, τον Ιουδαϊσμό και τον Εθνισμό, ένα. Αυτός γκρέμισε και κατέλυσε τον τοίχο που δημιουργούσε ο φραγμός του νόμου που ορθωνόταν ανάμεσα στους δύο λαούς και τους χώριζε. Κατέλυσε δηλαδή την έχθρα των δύο λαών, αφού κατάργησε με το αίμα Του τον νόμο των εντολών, ο οποίος, ενώ περιείχε επιβλητικές προσταγές, δεν έδινε όμως και τη χάρη για την εφαρμογή και την τήρηση των προσταγμάτων αυτών. Και κατήργησε τον νόμο, έτσι ώστε ενώνοντας τους δύο λαούς με τον εαυτό Του να δημιουργήσει ένα νέο άνθρωπο, μια νέα ανθρωπότητα, κι έτσι να φέρει ειρήνη μεταξύ τους˙ και με τον σταυρικό Του θάνατο να συμφιλιώσει και τους δύο λαούς με τον Θεό, ενωμένους τώρα σε ένα σώμα, αφού προηγουμένως θα θανάτωνε την έχθρα με τον θάνατό Του)»[Εφ.2,14-16]. 

     Προς δε τους Κολοσσαείς γράφει: «Καὶ ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι καὶ τῇ ἀκροβυστίᾳ τῆς σαρκὸς ὑμῶν, συνεζωοποίησεν ὑμᾶς σὺν αὐτῷ, χαρισάμενος ἡμῖν πάντα τὰ παραπτώματαἐξαλείψας τὸ καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ, ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παῤῥησίᾳ, θριαμβεύσας αὐτοὺς ἐν αὐτῷ (:Πράγματι λοιπόν ο Θεός Πατήρ μαζί με τον Χριστό ζωοποίησε κι εσάς που ήσασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτημάτων και της αποξένωσής σας από τον Θεό, η οποία φαινόταν με την έλλειψη σωματικής περιτομής. Κι έτσι συγχώρησε όλα τα παραπτώματα, και τα δικά σας, των εθνικών, και τα δικά μας, των Ιουδαίων. Και έσβησε ολοκληρωτικά το χρεωστικό γραμμάτιο που ήταν εις βάρος μας και είχε γίνει από τις διατάξεις του μωσαϊκού νόμου, τις οποίες ήταν αδύνατο να τηρήσουμε και γι’ αυτό είχαμε γίνει ένοχοι και χρεωφειλέτες ενώπιον του Θεού. Και το γραμμάτιο αυτό, που ήταν εναντίον μας, ο Κύριος το έβγαλε απ’ τη μέση και το κάρφωσε στον σταυρό, όπου με το αίμα Του το έσβησε. Εκεί στον σταυρό έγδυσε τις πονηρές αρχές και εξουσίες και τις διαπόμπευσε, τις καταντρόπιασε φανερά μπροστά σε όλον τον πνευματικό κόσμο και έσυρε τους δαίμονες νικημένους με θριαμβευτική πομπή. Και το πραγματοποίησε αυτό με τον σταυρό Του, ο οποίος έγινε για τον Χριστό θριαμβευτικό άρμα νικητή)»  [Κολ.2,13-15].

      Δεν θα τιμήσουμε λοιπόν εμείς και δεν θα χρησιμοποιήσουμε το ιερό αυτό τρόπαιο της κοινής ελευθερίας του γένους, το οποίο και μόνο με τη θέα του, τον μεν αρχέκακο όφι φυγαδεύει και διαπομπεύει και καταισχύνει, διακηρύσσοντας την ήττα και τη συντριβή του, δοξάζει δε και μεγαλύνει τον Χριστό, επιδεικνύοντας στον κόσμο τη νίκη του; Και όμως, αν ο Σταυρός είναι παραβλεπτέος, διότι σε αυτόν υπέμεινε τον θάνατο ο Χριστός, ούτε ο θάνατός Του δεν πρέπει να είναι σεβαστός και σωτήριος· πώς λοιπόν, κατά τον απόστολο, βαπτιστήκαμε στον θάνατό Του;[Ρωμ.6,3: «Ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν;(:Ή δεν ξέρετε ότι όσοι βαπτιστήκαμε με πίστη στον Ιησού Χριστό συνταυτίζοντας την ύπαρξή μας με αυτόν, γίναμε με το βάπτισμα μέτοχοι του σταυρικού Του θανάτου, και ο παλαιός μας άνθρωπος της αμαρτίας σταυρώθηκε και πέθανε, όπως και ο Χριστός πάνω στον σταυρό;)» ]. Πώς δεν θα συμμετάσχουμε στην Ανάστασή Του, αν βέβαια γίναμε σύμφυτοι μετά τον θάνατό Του;[Ρωμ.6,5: «Εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα (:Ναι. Αναστηθήκαμε κι εμείς σε νέα άγια ζωή· διότι εάν, σαν τα δέντρα που είναι μαζί φυτεμένα και θρεμμένα, έχουμε γίνει ένα με τον Χριστό στο βάπτισμα, το οποίο είναι σύμβολο του θανάτου Του, κατά φυσική συνέπεια θα γίνουμε ένα και στην Ανάστασή Του)»]. Βέβαια, αν κανείς προσκυνούσε σχήμα σταυρού που δεν έφερε επιγεγραμμένο το δεσποτικό όνομα, δικαίως θα κατηγορείτο ότι πράττει κάτι ανάρμοστο. Επειδή δε «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων (:Τον υπερύψωσε, ώστε στο όνομα του Ιησού να γονατίσουν ταπεινά και να Τον προσκυνήσουν λατρευτικά και οι άγγελοι στον ουρανό και οι άνθρωποι στη γη και οι ψυχές των νεκρών στα καταχθόνια˙ αλλά κι αυτά τα δαιμονικά όντα που είναι στα καταχθόνια με τρόμο να υποκλιθούν μπροστά στο μεγαλείο Του)»[Φιλιπ.2,10], τούτο δε το προσκυνητό όνομα επιφέρει ο Σταυρός, πόσο παράφρον δεν θα ήταν να μη γονατίζουμε στον Σταυρό του Χριστού;

    Αλλά εμείς, κλίνοντας μαζί με τα γόνατα και τις καρδιές, εμπρός, ας προσκυνήσουμε μαζί με τον ψαλμωδό και προφήτη Δαβίδ[Ψαλμ.131,7: «Εἰσελευσόμεθα εἰς τὰ σκηνώματα αὐτοῦ, προσκυνήσομεν εἰς τὸν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ(:τώρα όμως θα εισέλθουμε στα σκηνώματα του Θεού στη Σιών και  θα προσκυνήσουμε στον τόπο όπου στάθηκαν τα πόδια Του και όπου υπάρχει το υποπόδιο των ποδών Του)»], στον τόπο όπου στάθηκαν τα πόδια Του και όπου ξαπλώθηκαν τα χέρια που συνέχουν το σύμπαν και όπου τεντώθηκε για μας το ζωαρχικό Σώμα, και, προσκυνώντας και ασπαζόμενοι Αυτόν με πίστη, ας παίρνουμε πλούσιο τον από εκεί αγιασμό και ας τον φυλάττουμε. Έτσι και κατά την υπερένδοξη μέλλουσα παρουσία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, βλέποντάς τον να προηγείται λαμπρώς, θα αγαλλιάζουμε και θα χοροπηδούμε διαπαντός, διότι πετύχαμε την από τα δεξιά θέση και την υπεσχημένη μακαρία φωνή και ευλογία, σε δόξα του σαρκικώς σταυρωθέντος για μας Υιού και Θεού.

    Διότι σε Αυτόν πρέπει δοξολογία, μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

        ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

ΠΗΓΕΣ:

• Γρηγορίου του Παλαμά, Άπαντα τα έργα, Ομιλίες Α΄- Κ΄, ομιλία ΙΑ’, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 2004, τόμος 9, σελίδες 282-325.

• Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
• Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
• Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
• Η Παλαιά Διαθήκη μετά Συντόμου Ερμηνείας, Παναγιώτης Τρεμπέλας, Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήνα, 1985.
• https://www.agia-aikaterini-larissis.com/agia-grafi-palaia-diathiki/
• https://www.agia-aikaterini-larissis.com/agia-grafi-kaini-diathiki/
• Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016.
• http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
• http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
• http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

Προώθηση της πανθρησκείας και της τηλελατρείας από τον ΠΟΥ (με αφορμή τον κορονοϊό)!

Μόνο ο «μισόκαλος» θα μπορούσε να σκεφτεί τέτοιο σύστημα. 

Τι μας λέει εδώ ο ΠΟΥ (που χρηματοδοτείται σε τεράστιο βαθμό από τον Γκέιτς);

Ότι θα λαμβάνουμε μέρος στις ακολουθίες με όποιους γουστάρουμε (ακόμα και με εβραίους, ισλαμιστές ή …γάτες) και θα είμαστε και ασφαλείς. Θα είμαστε και άνετοι, άλλωστε που να ψάχνεις καρέκλα στην ενορία σου.

Ξάπλωσε στον καναπέ σου, τυλίξου με την κουβέρτα σου, πιες κι ένα κακάο ζεστό, βάλε στο στήθος σου την γάτα σου, ακούμπησε το λάπτοπ στο κομοδίνο και ξεκίνησες. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με την μάσκα του θα λειτουργεί για σένα από την Κων/πολη. Τι ωραία…. Θα είσαι και εσύ «μάρτυρας του Φαναρίου», σαν τον Βαρθολομαίο.

Από το “ἵ­να ὦ­σιν ἕν” του Χριστού μας, στο “ἵ­να ὦ­σιν ἕν” της Χρυσοπηγής (Κάπως έτσι δεν τα έλεγε γνωστή γερόντισσα πριν την σύνοδο του Κολυμπαρίου);

ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

Τελικά, είναι πράκτορας ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου;

σ.σ. (ορθοπραξία): Το αδερφικό και ορθοδοξότατο ιστολόγιο ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ θέτει ένα εύλογο ερώτημα.

Και, για να μην πει κανείς πως η αδερφή έχει εμπάθεια, ας μπει σε προηγούμενες αναρτήσεις του ιστολογίου της ώστε να δει ότι κάποτε και η ίδια έβαζε ομιλίες του. Υπήρξαν όντως καλές ομιλίες του, όπως το “Φέροντες τα παρόντα γεννναίως”. Όμως, από τότε, φαίνεται πολλά άλλαξαν… Ήρθε η εποχή όπου όντως πρέπει να …φέρουμε τα παρόντα γενναίως.

Και, τώρα, τι κάνουμε πάτερ μου; Δεν θα τα φέρουμε (γενναίως);

Σήμερα κάποιος μου είπε ότι είναι ντροπή να λέμε τέτοια πράγματα για έναν άνθρωπο σαν τον πατέρα Ευάγγελο. Ντροπή μας, όντως, για πολλά πράγματα και κυρίως για τις αμαρτίες μας. Όμως τα της πίστεως μας προσπαθήσαμε να μην τα αγγίξουμε και δεν θέλουμε και κανείς να τα αγγίζει. Γιατί, όπως ορίζει η 7η οικουμενική σύνοδος: Τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ οὔτε, προσθήκην, οὔτε μείωσιν ἐπιδέχεται· μεγίστη γὰρ τὸν προστιθέντα καὶ τὸν ἀφαιροῦντα τιμωρία δεσμεῖ. «Ἐπικατάρατος γὰρ ,φησὶν, ὅς μετατίθησιν ὅρια πατέρων αὐτοῦ».

Άρα, ποια είναι η ντροπή τελικά; Δεν είναι ντροπή να προπαγανδίζεις και να παρασέρνεις στην -πνευματική- ανομία τους ανθρώπους; Δεν είναι ντροπή να διακωμωδείς το τίμιο ράσο; Δεν είναι ντροπή να θεωρείς άρχοντα (!!!) τον Πατριάρχη; Δεν είναι ντροπή να τα βάζεις με ομόδοξους λαούς (τους Ρώσους φυσικά); Δεν είναι ντροπή  να λες ότι δεν πειράζει κι αν βλασφημήσεις (αρκεί να μπορείς να κοινωνήσεις); Δεν είναι ντροπή να λες πως δεν πειράζει αν δεν προσκυνήσεις την εικόνα του Χριστού (από την στιγμή που φοράς μάσκα) – όταν οι άγιοι πατέρες όρισαν να αναθεματίζεται όχι μόνο όποιος δεν τις ασπάζεται, αλλά και όποιος είναι σε κοινωνία με αυτούς (που δεν το πράττουν); Δεν είναι ντροπή  να το παίζεις επαναστάτης και παράλληλα να περνάς «υπογείως» ΟΛΑ τα μέτρα του Καίσαρα; Δεν είναι ντροπή  να λες «κακομίτσηδες» όλους τους Έλληνες; Δεν είναι ντροπή  να βάζεις μουσικές μέσα στον ιερό ναό; Δεν είναι ντροπή να κάνεις ομιλίες, ο άλλος να σου ‘χει βάλει την εικόνα της Παναγίας αγκαλιά με τον Ιωσήφ από πίσω σου και εσύ να μην έχεις πρόβλημα;

Πάτερ μου, ο Τριαδικός Θεός σας έδωσε τόσα τάλαντα, ας μην τα χαραμίσετε προς δόξαν του …Βαρθολομαίου ή όποιου άλλου…

Ο Θεός να ελεήσει και εσάς και εμάς.

Τελικά, είναι πράκτορας ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου;

Ιστολόγιο ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Πούλησε, πούλησε, πούλησε πνεύμα και τώρα ήρθε η ώρα να μας πάρει το αίμα.

Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου στο βίντεο που ακολουθεί [από το 04.30 έως το 14.00] δείχνει στον κόσμο πως να κάνει το ράπιντ τεστ…

…και μετά το κουνάει στην κάμερα και μας λέει ότι με ΑΥΤΟ θα κάνουμε Πάσχα στις Εκκλησίες…

«Θα κάνουμε Πάσχα έτσι εμείς. Προσέξτε το, όλοι σας βάλτε το καλά στο μυαλό. Μ’ αυτό θα κάνετε Πάσχα, άνετα. Μεγάλη Παρασκευή θα το κάνετε όλοι και το Σάββατο το Μεγάλο πάτε στην Εκκλησία με ένα τέτοιο ο καθένας. Να τελειώσει η κοροϊδία που μας ετοιμάζεται. Άπαξ, τέρμα. Και αποστάσεις και μάσκες και ράπιντ τεστ.
Και τώρα μωρέ τραγουδάτε αυτό το τραγούδι, να ακούσετε ένα τραγούδι να σας σηκωθεί η τρίχα κάγκελο κακομήτσιδες Έλληνες. Δεν το ξέρετε. Ούτε τα λόγια του δεν ξέρετε. Ποιός φταίει; Η Παιδεία.»

σ.σ. (ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ) Κατάλαβες; Μας βρίζει κι από πάνω. Κακομήτσιδες και αγράμματους μας λέει. Πάλι καλά που έχουμε τον π. Ευάγγελο να μας ξεστραβώνει. Να κάνουμε τα ράπιντ τεστ, λέει, για να μην μας πιάσουνε κορόιδα! Για «να τελειώσει η κοροϊδία»!!

Να εισερχόμαστε στους Ναούς με «πιστοποιητικό υγείας»! Προβλέπεται από τους Κανόνες!

Σα δε ντρεπόμαστε λιγάκι.

Και μετά ησυχάσαμε π. Ευάγγελε; Η κοροϊδία θα τελειώσει; Δεν θα μας ζητούν να σουβλιζόμαστε συνέχεια με την μπατονέτα από την μύτη μέχρι να εμβολιαστούμε;

Έτσι. Να πέσουνε όλων οι μάσκες.

Η βεβήλωση ως ασυναισθησία!

Σπυρίδωνος Μαρίνη

«Δόξω μὲν οὖν οὐκ ὁλίγοις κίνδυνον πολὺν ἔχουσιν ἐπιχειρεῖν ὑπὲρ ἱερῶν σοὶ καὶ τοῦ μὴ δεῖν κακῶς αὐτὰ πάσχειν ᾗπερ νῦν, μέλλων διαλέγεσθαι…», δηλαδή σε πολλούς θα φανεί πολύ επικίνδυνο το ότι θα απευθυνθώ σε σένα για να επιχειρηματολογήσω υπέρ των ναών και να υποστηρίξω ότι οι ναοί δεν πρέπει, όπως συμβαίνει τώρα, να παθαίνουν κακό.» Αυτά γράφει ο μεγαλύτερος ρήτορας και σοφιστής του 4ου μ. Χ. αιώνα Λιβάνιος προς τον βασιλέα Θεοδόσιο, υπερασπιζόμενος την καταστροφή των αρχαίων ειδωλολατρικών ναών. Εγώ, δεν θα μιμηθώ εδώ τον Λιβάνιο, αλλά θα θυμίσω αυτά που θέλουν κάποιοι να ξεχνούν ή αγνοούν για τους ιερούς ναούς μας.

*

Ζούμε εδώ και μήνες την κατασυκοφάντηση των ιερών ναών με την επιβολή της μάσκας-φίμωτρου στα πρόσωπα των εκκλησιαζομένων. Ήταν θέμα χρόνου να φτάσουμε, όπως κι έγινε, και στην βεβήλωση των ιερών ναών με την χημική απολύμανσή τους (και πολύ φοβάμαι ότι επιστρέφουμε σ’ αυτούς χωρίς να έχει διαβαστεί μετά την απολύμανση, ευχή εξαγνισμού «επί ανοίξει ναού βεβηλωθέντος»). Ακούμε και διαβάζουμε από τους ταγμένους να ορθοτομούν τον λόγο της αλήθειας για μόλυνση των πιστών μέσα στους ιερούς χώρους, για μετάδοση θανατηφόρων ιών λόγω του ασπασμού των εικόνων και της χειρός των κληρικών. Σαν να μην υπήρξε ποτέ ορθόδοξη θεολογία στον τόπο αυτό, προσπάθησαν κάποιοι -συγκατατιθέμενοι ωστόσο σε όλα τα άλλα μέτρα κατά της μόλυνσης- να εξαιρέσουν την θεία κοινωνία. Αγνοούν, άραγε ότι από αρχαιοτάτων χρόνων η ιερότητα του χώρου όπως και η ιερότητα των εικόνων, των λειτουργικών σκευών, ακόμα και της χειρός του ιερέα συνδέεται μέχρι ταύτισης με τον καθαγιασμό της θείας Ευχαριστίας κι επομένως με αυτή την ίδια την αναίμακτη θυσία, το σώμα και το αίμα του Κυρίου; Οι αγράμματοι αλλά ευσεβείς άνθρωποι του λαού μας, γνώριζαν βιωματικά αυτή την ταύτιση. Τί συνέβη σήμερα με τους σπουδαγμένους ιεράρχες και ιερείς μας; Κανένας δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει, τουλάχιστον, τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης που έγραψε τόσο διεξοδικά σχόλια πάνω στην λειτουργική σημαντική του ναού και ν’ αντιδράσει έστω και με παραίτηση;

Ουδείς από τους πιστούς που υπερασπίζονται την ιερότητα του ναού, απ’ όσο γνωρίζω, δεν διατύπωσε την άποψη ότι ο ναός είναι άφθαρτος ή ακόμα και αντιμικροβιακός κλωβός. Ο ναός δεν μολύνει τον πιστό, όχι γιατί είναι άσηπτος ή άφθορος, αλλά γιατί το κακό (ιοί, μικρόβια κ.α.) γίνονται ανενεργοί στην παρουσία της άκτιστης ενέργειας του Αγίου Πνεύματος. Καταλύει ανά τους αιώνες ο ιερέας την μύγα ή τον σκορπιό που έπεσε μέσα στο άγιο ποτήριο με την θεία Κοινωνία και δεν παθαίνει τίποτα! Καταλύει την θεία Κοινωνία μετά την μετάληψη ασθενών με λέπρα και λοιμώδη νοσήματα και δεν αρρωσταίνει! Πώς θ’ αρρωστήσει λοιπόν μέσα και εξ αιτίας του ναού; Η απαράδεκτη πράξη του κλεισίματος και της απολύμανσης του ναού στα μάτια ενός πιστού σημαίνει ότι:

1) Ο εγκαινιασμένος ναός δεν θεωρείται πλέον ως ο ξεχωρισμένος, «αφορισμένος» χώρος, ένας χώρος καθαγιασμένος από τις ειδικές ευχές του αρχιερέα, κι επομένως ταυτίζεται με οποιοδήποτε άλλο κοσμικό χώρο, ικανό να μολύνει τον πιστό και να του μεταδώσει τον θάνατο. Με την πράξη αυτή παύει ο ναός να είναι ο «οἶκος ὁ οὐρανομήκης, καὶ τὸ τῆς οἰκουμένης καύχημα, τὸ Θυσιαστήριον τὸ ἀληθινὸν τῆς ἀρρήτου δόξης τοῦ Θεοῦ», όπως λέει στην πρώτη ευχή ο αρχιερέας κατά τον εγκαινιασμό του ναού! Η απολύμανση ενός ναού σημαίνει πως οι ευχές εγκαινιασμού και ό,τι ψάλλεται εντός του ναού, όπως το «οὐρανὸς πολύφωτος ἡ ἐκκλησία» κ.α., όχι μόνο αμφισβητούνται, αλλά γίνονται λόγια συμβολικά άνευ οντολογικού περιεχομένου.

2) Ομολογείται στην πράξη ότι τα λείψανα των αγίων και μαρτύρων που τοποθετούνται μέσα στο ναό είναι ανίσχυρα κόκαλα απλών ανθρώπων τα οποία αδυνατούν «καρποὺς ἰαμάτων βλαστάνειν», ούτως ώστε «ὁ πάντων τῶν ἀγαθῶν χορηγὸς ὑπάρχων, πρεσβείαις τῶν Ἁγίων (…) ἐν τῷ σεπτῷ Οἶκῳ γενέσθαι (…) καὶ δώρησαι ἡμῖν πάντα τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα», δηλαδή «τὸ θαυματουργεῖν δι’ αὐτῶν, πρὸς ἡμετέραν σωτηρίαν» (β΄ ευχή τελετής Εγκαινίων). Επομένως, αποτελεί μία μάταιη κι ανώφελη πράξη η τιμή και προσκύνηση των αγίων λειψάνων!

3) Υπονομεύεται η αρχιερατική εξουσία με τον πιο ύπουλο τρόπο και ακυρώνεται ο μεσολαβητικός ρόλος του επισκόπου, ο οποίος κατά τον εγκαινιασμό κλίνας τα γόνατα και βλέπων προς Ανατολάς εύχεται προς τον Θεό να τον κάνει δική του κατοικία, σκήνωμα της δόξας Του, ιατρείο παθών και καταφυγή ασθενών, ώστε όλες οι ιερουργίες εντός του να καταλήγουν στο υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο του Θεού. 

Πώς φτάσαμε όμως στο σημερινό αυτό φαινόμενο; Φτάσαμε γιατί καταπατήθηκε και βεβηλώθηκε ο «θεσμός» της Εκκλησίας!

Η μαρτυρία ενός Λατίνου Πατέρα της αδιαίρετης Εκκλησίας, του οσίου Ιερωνύμου διασχίζει τους αιώνες και μας θυμίζει αυτό που έγραψε το 376/7 προς τον μοναχό φίλο του Ηλιόδωρο: «Non omnes episcopi episcopi. Adtendis Petrum, sed et Judam considera», δηλαδή «όλοι οι επίσκοποι δεν είναι επίσκοποι. Πρόσεξε τον Πέτρο αλλά παρατήρησε και τον Ιούδα!»

Τα αποκαλυπτικά λόγια του οσίου μου έφεραν στη μνήμη έναν σύγχρονο διάλογο ανάμεσα σε Αρχιμανδρίτη εκτός μονής και τον επίσκοπο «Γέροντά» του: 

-Γέροντα θέλω να κάνω μεταπτυχιακό στη θεολογική σχολή!

-Να κάνεις. Σε ποιο τομέα θα το κάνεις;

-Στη δογματική.

-Βρε παιδάκι μου πώς την μπορείς; Εγώ ποτέ δεν την κατάλαβα!…

Τελικά, ο αρχιμανδρίτης δεν έκανε ποτέ το μεταπτυχιακό, ενώ αντίθετα η δεσποτική άγνοια καθιερώθηκε στο πανελλήνιο!

Ας έρθουμε όμως στην σημασία της δογματικής.

Δόγμα και δογματικό μέσα στην Εκκλησία είναι «το κάθε τι» κι εκφράζει μία αλήθεια. Το σημαντικότερο δογματικό στοιχείο που αφορά στην ταυτότητα της Εκκλησίας και ανήκει στην εκκλησιολογία, είναι το στοιχείο που αποτελεί τον κορμό της διοίκησης και της κανονικής δομής της Εκκλησίας: ο «συνοδικός θεσμός». 

Ο συνοδικός θεσμός δεν είναι ένα απλό διοικητικό όργανο, που ασχολείται με «τρέχοντα» θέματα διοίκησης της Εκκλησίας. Όπως μας αποκαλύπτουν οι κανόνες της Εκκλησίας, ο συνοδικός θεσμός από αρχαιοτάτους χρόνους είχε ως πρωταρχικό έργο την ευθύνη να λύνει και να αποφασίζει πρωτίστως για δογματικά θέματα: «δεύτερον τοῦ ἔτους σύνοδος γινέσθω τῶν ἐπισκόπων, καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλους τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας καὶ τὰς ἐμπιπτούσας ἐκκλησιαστικὰς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν…» (37ος Αποστολικός Κανών, 2ος-3ος αι. Ομοίως: 5ος Κανών της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου το 325/ 20ος της Αντιοχείας το 341/20ος της Λαοδικείας το 380/18ος, 51ος, 52ος, 73ος, 76ος, 77ος, 95ος της Καρθαγένης το 419). 

Τουλάχιστον από το 1923 κι ύστερα ορίζεται σαφώς ότι «ανωτάτη αρχή στην Εκκλησία της Ελλάδος είναι η Σύνοδος της Ιεραρχίας της, η οποία αποτελείται από «πάντας» τους αρχιερείς που έχουν επαρχίες. Επειδή όμως κατά πλειοψηφία η ιεραρχία αποτελείται από υπέργηρους μητροπολίτες που βρίσκονται σε μακρινές περιοχές από την πρωτεύουσα, καθιερώθηκε η ολιγάριθμη σύνοδος, η λεγόμενη «διαρκής» που αναφέρεται ωστόσο στην Σύνοδο της Ιεραρχίας. Τόσο σημαντικές αποφάσεις, όπως το κλείσιμο των ναών, η ματαίωση του εορτασμού του Πάσχα, δεν θα έπρεπε να παίρνονται, τουλάχιστον, ομόφωνα και «από κοινού», δηλαδή από ολόκληρο το σώμα της ιεραρχίας; Μήπως, λοιπόν, το σώμα της ιεραρχίας, ενδίδει όπως και στην Επταετία 1967-1974 στη λογική της κρατικής απολυταρχίας; Μήπως πολλοί ποιμένες αποδεικνύονται μισθωτοί, γι’ αυτό και βλέποντας τον λύκο να έρχεται, αφήνουν τα πρόβατα και φεύγουν και ο λύκος τ’ αρπάζει και σκορπίζει τα πρόβατα; Λύκος είναι ο διάβολος που γεννά σήμερα μέσα στην ψυχή των διασκορπισμένων προβάτων την θλίψη, την αμφιβολία, την απόγνωση. Κι αν αντιστέκονται όσα πρόβατα ευλογήθηκαν να ποιμανθούν στη ζωή τους από αγίους ποιμένες, τι γίνεται με τα άλλα πρόβατα;

Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο βρισκόμαστε σήμερα, δυστυχώς, μπροστά σε μία οδυνηρή, όσο και ανομολόγητη πραγματικότητα: την επισφράγιση του διωγμού της Εκκλησίας από τους ίδιους τους θεματοφύλακές της! Επιστρέφουμε, λοιπόν, και πάλι στη ζωή των κατακομβών με μοναδικό μας όπλο το Ψαλτήρι και περιμένουμε με βεβαιότητα την επέμβαση του Κυρίου, κράζοντας: «πτωχός εἰμι καὶ πένης· ὁ Θεός, βοήθησόν μοι. Βοηθός μου καὶ ρύστης μου εἶ σύ· Κύριε, μὴ χρονίσῃς!».