«ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ» Β΄

Τὸ νέκταρ … τοῦ Νεκταρίου…

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΤΖΑΝΑΚΗΣ Ἀκρωτήρι Χανίων. 1/6/2020 

«Δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω»

Ἀφήνω τὴν συνέχεια τοῦ κειμένου τοῦ Σεβασμιωτάτου, κάνω ἕνα ἄλμα, καὶ πηγαίνω στὸ τέλος σχεδὸν, ὅπου ὑπάρχει ἐντὸς παρενθέσεων, τὸ κάτωθι:  

(Δεν έγραψα τίποτα για το θέμα της Θ. Κοινωνίας. Είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει έντονα το επόμενο διάστημα. Και θα δεχτούμε πολλές πιέσεις. Αντί να τρωγόμαστε μεταξύ μας μήπως θα πρέπει να το συζητήσουμε σοβαρά και να είμαστε έτοιμοι;) 19.5.2020

Τίθεται θέμα Θείας Κοινωνίας. Ποιός τὸ θέτει; Τὸ ἔχουν θέσει, πρὶν καλά καλὰ ξεκινήσει ὅλη ἡ ἱστορία μὲ τὸν Κορωνοϊὸ οἱ διάφοροι «ἄθεοι». Μετὰ οἱ «εἰδικοἰ» καὶ οἱ ἐπιστήμονες καὶ οἱ πολιτικοί. Ἄλλοι μιλοῦσαν γιὰ «κουταλάκια», ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι εἶναι κίνδυνος θάνατος αὐτὸ τὸ πράγμα (ἡ Θεία Κοινωνία), ἄκουσα δημοσιογράφο νὰ λέει στὸν κυβερνητικὸ ἐκπρόσωπο: «Τί νόημα ἔχουν οἱ ἀποστάσεις καὶ οἱ μάσκες (ἐννοοῦσε ἐντὸς ναοῦ, τώρα μετὰ τὸ τέλος τῆς ἀπαγορεύσεως) ὅταν πᾶνε καὶ κοινωνοῦνε ἀπὸ τὸ ἴδιο «ποτήρι» μὲ τὸ ἴδιο «κουτάλι». Καὶ τοῦ ἀπάντησε ὁ ἐκπρόσωπος: «Δὲν ὑπεισερχόμεθα σὲ αὐτὸ, εἶναι θέμα πίστεως»!!! Ἀπίθανοι ἄνθρωποι. Πρώτα ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησίες καὶ κυνηγούσανε καὶ συλλαμβάνανε τοὺς ἱερεῖς ποὺ κοινωνοῦσαν παιδάκια ἔξω ἀπὸ τὸ ἱερὸ, καὶ μετὰ θυμήθηκαν ὅτι ἡ κοινωνία εἶναι θέμα πίστεως!!! 

Ὅμως ἐδὼ τὸ θέτει ἐγγράφως ὁ Σεβασμιώτατος καὶ μάλιστα τονίζοντας ὅτι «θὰ μᾶς ἀπασχολήσει ἔντονα». Γνωρίζει ὅτι θὰ μᾶς ἀπασχολήσει καὶ μάλιστα ἔντονα. Ὅπωσδήποτε κάτι θὰ ξέρει παραπάνω ἀπὸ τοὺς βλαμένους καὶ τοὺς φανατικοὺς ζηλωτές ποὺ τὸν ζαλίζουν ὥσπερ μέλισσαι κηρίον. Ἐπειδὴ δὲν εἶναι, ἐξ ὅσων λέει, ἐπιρρεπὴς σὲ «προφητεῖες» καὶ «μελλοντολογίες» δὲν νομίζω νὰ ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ ρήσεις ὅπως:

 «Ἡ Θεία Κοινωνία θά γίνει σέ στερεά μορφή καί σφραγισμένη, δῆθεν γιά νά μήν κολλᾶνε ἀρρώστειες οἱ πιστοί» ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ, Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης, Νουθεσίες – Διδαχές, Μέρος Α΄, ἐκδ. Ἀγαθός Λόγος , Ἀθήνα 2018, σ. 74 δεῖτε το στὸ orthopraxia.gr

Ἄρα κάτι ἄλλο ξέρει ὁ Σεβασμιώτατος. Πολὺ σημαντικὸ εἶναι ἐπίσης αὐτὸ ποῦ λέει: «Θὰ δεχτοῦμε πολλὲς πιέσεις». Ἀπὸ ποῦ; Ἀπὸ πολιτικοὺς; Ποιοὺς πολιτικοὺς; Συριζαίους καὶ Νεοδημοκράτες καὶ λοιπὲς προοδευτικὲς δυνάμεις; Τί μποροῦν νὰ κάνουν αὐτοί; Ἤ γνωρίζει, ὁ Σεβασμιώτατος, ποιοὶ κινοῦν τὰ νήματα τῶν μαριονετῶν τῆς ἐξουσίας στὴν χώρα μας; Σ᾿ αὐτὴ τὴ δύστυχη χώρα γνωρίζουμε σίγουρα ποιὸς κινεῖ τὰ νήματα τῶν Ἰεραρχῶν, ποιὸς τοὺς ἐξουσιάζει ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Παπαδιαμάντη, πού λέει: «ἡ πολιτεία ἐν Ἑλλάδι διέφθειρε καὶ ὑπεδούλωσε τὴν Ἐκκλησίαν» (Μεγάλη Τρίτη (1987)  Ἄπαντα. τομ5, σελ.100),  ὥστε νὰ καταστοῦν οἱ ἱεράρχες μας:  «Οἱ δὲ ἀγαθοὶ ἱεράρχαι μας, νευρόσπαστα εὐχείρωτα καὶ εὐπειθή…» (ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (1907) Ἄπαντα τομ.5 σελ290). Ὅσοι ἐξ αὐτῶν, βεβαίως, εἶναι νευρόσπατα, ἤγουν μαριονέτες, τῆς ἐξουσίας.

Σημαντικὴ εἶναι καὶ ἡ προτασίς του, ἐν εἴδη ρητορικῆς ἐρωτήσεως: «μήπως θα πρέπει να το συζητήσουμε σοβαρά και να είμαστε έτοιμοι;»

Ὀρθοτάτη καὶ αὐτονόητη. Ὅταν ξέρεις ὅτι θὰ δεχτεῖς πιέσεις καὶ μάλιστα πολλὲς τὸ ἐλάχιστο ποὺ ὑποχρεοῦσε νὰ κάνεις εἶναι νὰ τὸ συζητήσεις γιὰ νὰ εἶσαι ἔτοιμος νὰ τὶς ἀντιμετωπίσεις. Τὸ σοβαρά; Μπορεῖς νὰ συζητᾶς μὴ σοβαρα; Αὐτὸ δὲν εἶναι συζήτηση εἶναι ἀργολογία. Ὅταν ζητᾶς μαζὶ μὲ ἄλλους κάτι, δηλαδὴ συν-ζητᾶς συζητᾶς, μόνο σοβαρὰ μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις. Καὶ μάλιστα ὅταν συζητᾶς μὲ τοὺς συνεπισκόπους σου. Διότι ἡ  ἐρώτησις δὲν νομίζω νὰ ἀπευθύνεται στοὺς χύδην φανατικοὺς καὶ ἡλιθίους, καθότι ποιὰ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ συνεισφορὰ ἀνθρώπων ἀσχέτων καὶ κομπλεξικῶν ποὺ ἀγγουροξυπνημένοι ἀπ᾿ τὰ θεολογικὰ μεσάνυχτα τους, ὅπου ἔβλεπαν ἐφιάλτες ὅτι κινδυνεύει ἡ πατρίδα καὶ ἡ ὀρθοδοξία ἀπὸ συνωμοτοῦντες, μὲ μισόκλειστα ματιὰ καὶ παραπατῶντας μεθυσμένοι ἀπὸ τὸ κρασὶ τῆς αὐτοπροβολῆς, ἔχουν ἀπαίτηση νὰ διδάξουν τοὺς καλοὺς καὶ ὑπευθύνους ποιμένες; Δὲν νομίζω νὰ ἀπευθύνεται ὁ Σεβασμιώτατος σὲ τέτοια ὑποκείμενα. Ὑποθέτω ὅτι ἀπευθύνεται στὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ στοὺς εἰδικοὺς συμβούλους τους, καὶ δὲν ξέρω πῶς μπῆκε ἡ παράγραφος αὐτὴ σὲ αὐτὸ τὸ κείμενο ποὺ ἀπευθύνεται ἀλλοῦ, ἀπ᾿ ὅτι κατάλαβα.

Στὸ κείμενο ἀνταποκρίθηκαν τηλεοπτικὰ κανάλια ὑψηλοῦ ἐπιπέδου- ὅλα εἶναι τέτοια στὴν πατρίδα μας, εὐτυχῶς- καὶ στὶς 27.05.2020 στὸ κανάλι ΟΠΕΝ ΤΒ, στὴν ἐκπομπὴ iNFO-19. ἄρχισε ὁ Σεβασμιώτατος νὰ δέχεται πιέσεις, ἀπὸ τὴν ἄνκοργουμαν τοῦ OPEN (τουτέστιν στὴν χύδην ἐλληνίδα γλῶσσα κεντρικὴ παρουσιάστρια) Νίκη Λυμπεράκη, ὅπως εἶχε προεῖπει ἀκριβῶς, γιὰ τὸ θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας: 

– «Ἔχω παρακολουθήσει ἐκτὸς  συνόρων κάποιες ἐξελίξεις. Θὰ εἰδατε ὅτι στὴν Γερμανία δὲν πραγματοποιεῖται ἡ Θεία μεταληψις στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Εἶναι ἕνα μέτρο ποὺ ἀποφάσισε ἐκεὶ ἡ Πολιτεία. Τὴν ἴδια ὥρα στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος ἔχει δώσει ὁδηγίες νὰ προσφέρεται προσωρινὰ ἡ Θεία Κοινωνία μὲ μεταλλικὸ κουταλάκι μιᾶς χρήσης. Θέλω νὰ πῶ ὅτι -πρὶν μποῦμε στὸν πυρήνα τοῦ θέματος, ποὺ ἐκεὶ κάποιος θὰ πεῖ ὅτι ἴσως τὸν πρῶτο λόγο τὸν ἔχουν οἱ ἐπιστήμονες– ὑπαρχουν  τρόποι μέσῳ τῶν ὁποίων λύνεται τὸ θέμα. Ἐσεῖς  θεωρεῖτε ὅτι μία μεταβολὴ στὸ τελετουργικὸ  θὰ μποροῦσε  να προσβαλει τὸν  πυρήνα , δογματικά, τῆς πίστεως;» Ἀπομαγνητοφωνημένη συνέντευξις (*)

Ἄν προσέξει κανεὶς τὸ στήσιμο τῆς ἐρωτήσεως εὔκολα ἀντιλαμβάνεται ὅτι εἶναι καλὰ προετοιμασμένη. Προεξοφλεῖ ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα καὶ ὄχι ὅτι κάποιοι -ἐνδεχομένως μὴ ἔχοντες καμμίαν οὐσιαστικὴ σχέσι μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή- διατυπώνουν ἀπορίες ἤ ἀνησυχίες ἤ φόβους ἤ τοὺς λογισμοὺς τους τέλος πάντων. Φεῦγει ἀπὸ τὸν χῶρο αὐτὸ καὶ μπαίνει στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ παρουσιάζει παραδείγματα: Στὴν Γερμανία δὲν κοινωνοῦν στὶς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ὁ Ἐλπιδοφόρος Ἀμερικῆς χρησιμοποιεῖ «κουταλάκι μιᾶς χρήσης». Ἄρα ὑπονοεῖ ὅτι τὸ πρόβλημα ἤ θέμα ὑπάρχει καὶ δημιουργεῖ ἐξελίξεις. Στὴν ἐρώτησι ὑπάρχει καὶ ἡ λύσις: «ἡ μεταβολὴ στὸ τελετουργικὸ τῆς ἐκκλησίας». Τὸ θεωρεῖ καὶ αὐτὸ δεδομένο ἡ ἄνκοργούμαν. Γιὰ τὸν πυρῆνα τοῦ θέματος , κατὰ τὴν γνώμη της, ἀρμόδιοι εἶναι καὶ τὸν πρῶτο λόγο τὸν ἔχουν οἱ ἐπιστήμονες. Ὅπως δηλαδὴ καὶ στὸ θέμα τοῦ κλεισίματος τῶν ναῶν. Τὸν πρῶτο λόγο τὸν εἶχαν οἱ «εἰδικοὶ», οἱ ἐπιστήμονες καὶ τὸν τελευταῖο οἱ ἀποφασίζοντες πολιτικοὶ οἱ δὲ ἱεράρχες ὄφειλαν νὰ ὑπακούσουν στοὺς πολιτικοὺς καὶ νὰ ἐπιβάλλουν στὸν κλῆρο καὶ στοὺς πιστοὺς τὶς ἀποφάσεις τῆς πολιτείας ἐπισείοντες τὴν ὑποχρέωσί τους (πιστῶν καὶ κλήρου) γιὰ ὑπακοή στὸν ἐπίσκοπο… Τὸ ἐρώτημα στὸν Σεβασμιώτατο ἐστιάζεται λοιπὸν στὸ ἐξῆς: Ἐπειδὴ ὑπάρχει πρόβλημα μὲ τὴν Θεία Κοινωνία, διότι μεταδίδει ἀσθένειες, ὅπως λένε οἰ ἐπιστήμονες,  καὶ ἤδη ἀρχισαν οἱ διαδικασίες καὶ οἱ ἐξελίξεις καὶ ἐντὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου ὥστε νὰ ἀλλάξει ὁ τρόπος μεταδόσεως τῆς Θείας κοινωνίας, σᾶς ἐρωτῶ αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ  θὰ μποροῦσε  νὰ προσβάλει τὸν  πυρήνα , δογματικά, τῆς πίστεως; Ἡ ἐρώτησις εἶναι καίρια. Ἡ ἐρωτώσα ρωτὰ ἄν ὅλα αὐτὰ προσβάλλουν τὸν πυρήνα τῆς πίστεως. Αὐτὸ ἀκριβῶς κάνουν. Ὅπως καὶ στὴν περίπτωσι τοῦ κλεισίματος τῶν ναῶν (ὡς χώρων μολύνσεως), στὴν τέλεσι λειτουργιῶν χωρὶς πιστοὺς –δηλαδὴ στὸ σχίσιμο τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας- ὅπου ἡ πίστις ἦταν τὸ διακυβευόμενο, τὸ ἴδιο φυσικὰ γίνεται καὶ ἐδώ.

Ἡ ἀπάντησις τοῦ Σεβασμιωτάτου:    

–Κοιτάξτε. Στὸ ἐξωτερικὸ τοὺς καταλαβαίνω. Ὑπάρχουνε ἄλλες κυβερνήσεις, ἄλλες θεολογικὲς προοπτικὲς δὲν τὰ βλέπουν ἔτσι τὰ πράγματα ὅπως τὰ βλέπουμε ἐμεῖς καὶ τοὺς καταλαβαίνω. Καὶ τὴ Γερμανία καὶ τὴν Ἀμερική. Καὶ παίρνουνε αὐτὲς τὶς ἀποφάσεις. 

Δὲν ἀπαντᾶ στὸ ἐρώτημα ἄν προσβάλλεται ἡ πίστις εὐθέως. Ἀναφέρεται στὰ ἐξωτερικὰ δεδομένα ἄλλες κυβερνήσεις, καὶ  ἄλλες θεολογικὲς προοπτικὲς (ἐδὼ σηκώνει πολὺ σκέψι… καὶ προβληματισμό) καὶ καταλήγει στὸ ὅτι: «δὲν τὰ βλέπουν ἔτσι τὰ πράγματα ὅπως τὰ βλέπουμε ἐμεῖς» Δηλαδὴ, ἀντιστοίχως, ἐμεῖς ἐδὼ δὲν βλέπουμε τὰ πράγματα ὅπως τὰ βλέπουν αὐτοὶ. Ἄρα μπορεῖ ἡ θέσις μας καὶ νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν δική τους (κυρίως, σκέπτομαι ἐγὼ, λόγῳ τοῦ ὅτι ὑπάρχουν ἄλλες θεολογικὲς προοπτικὲς).  Ἡ δημοσιογράφος ὅμως δὲν ἀρέσκεται σὲ τέτοιες διατυπώσεις διότι προφανὴς σκοπός της εἶναι νὰ προωθήσει τὴν κατάστασι ποὺ διαμορφώνεται στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Εὐρώπη σὰν τὴν πρέπουσα καὶ ἀναγκαία κατάστασι ποὺ πρέπει νὰ γίνει ἀποδεκτή παντοῦ. Ἐπανέρχεται σ᾿ αὐτὸ ποὺ εἶναι τὸ κεντρικὸ ἐπιχείρημα ὅλων, δηλαδὴ στὴν ἀνθρώπινη ὑγεία σὰν ὑπέρτατο ἀδιαπραγμάτευτο ἀγαθὸ ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὅτιδήποτε ἄλλο εἶναι δεύτερο καὶ εἶναι ἀνεκτὴ ἡ ὕπαρξις του μόνον ἐφ᾿ὅσον ὑπηρετεῖ αὐτὸ τὸ ἀγαθό, τῆς ὑγείας:

–Ναὶ, ἀλλὰ εἶναι ἀνθρώπινοι ὀργανισμοὶ καὶ κεῖ ποὺ καλοῦνται νὰ προστατευτοῦν.

Ἀμέσως ὁ Σεβασμιώτατος «ἀλλάζει» γραμμή:

–Ναὶ ἀκριβῶς, καὶ δεν μποροῦμε νὰ κατηγοροῦμε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς καὶ τὸν Γερμανίας γιατὶ πήραν κάποιες ἀποφάσεις, διότι δὲν εἴμαστε στὴ θέσι τους. Ἄν εἴμαστε στὴ θέσι τους θὰ δοῦμε τί θὰ κάναμε. Δήλαδὴ τί θὰ κινήσουνε μπαϊράκι; 

Αἰσθάνθηκε ὁ Σεβασμιώτατος τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπολογηθεῖ ὅτι δὲν κατηγορεῖ. Ἠ γνώμη του τοῦ ζητήθηκε. Ἡ γνώμη δὲν εἶναι κατηγορία. Μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετική. Στὴν περίπτωσί μας θὰ ἦταν εὐκταῖο ἡ γνώμη μας νὰ ἐδράζεται σὲ βάσεις πατερικές. Στὴν ἀπάντησι τοῦ Σεβασμιωτάτου ἡ στάσις τῶν ἱεραρχῶν αὐτῶν δὲν ἐξετάζεται ἐπὶ τῇ βάσει κριτηρίων πίστεως ἀλλὰ τοπικότητος. Δὲν μποροῦν ἀσφαλῶς νὰ παραβλεφθοῦν καὶ τὰ κριτήρια αὐτά. Δὲν ἐπιτρέπεται ὅμως νὰ γίνουν μοχλὸς γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ συνολικὰ τὸ θέμα καὶ ἐκεὶ ποὺ δὲν ὑπάρχουν τέτοιες συνθῆκες. Παρακάτω φαίνεται ἡ θέσις τοῦ Σεβασμιωτάτου ξεκάθαρα:

«Πιστεύω δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω. Ἐκεῖ εἶναι ἡ διαφορά».

Αὐτὸ τὰ ἐρμηνεῦει ὅλα, τὰ συνοψίζει ὅλα. Εἶναι τὸ νέο σύνθημα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

«Δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω»

Κρατῆστε το. Ἔρχεται νὰ ἀντικαταστήσει τὸ ἀρχικὸ σύνθημα: «Δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις, ἀλλὰ οἱ πιστοί». Ὅπως τὸ «Μένουμε ἀσφαλεῖς» ἀντικατέστησε τὸ «Μένουμε σπίτι».

Ἡ δημοσιογράφος βέβαια κατέληξε μὲ τὴν  ἀναμενόμενη ἐπωδό γιὰ τὰ φώτα τῶν ἐπιστημόνων καὶ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν προστασία τῶν πιστῶν καὶ τῆς κοινωνίας: 

 –Κρατῶ καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς εἴπατε στὴν ἀρχὴ ὅτι οἱ ἐπιστήμονες ἐν πάσει περιπτώσει μᾶς δίνουν καὶ τὰ φώτα. Ὅπως ἐγινε καὶ  μὲ τὰ μέτρα ποὺ ἐλήφθησαν γιὰ νὰ προστατευτῇ ἡ κοινωνία καὶ νὰ προστατευτοῦν καὶ οἱ πιστοί. 

Αὐτὰ ὅλα δὲν ἦταν κεραυνοὶ ἐν αἰθρία. Ἤδη ἀπὸ τὶς 22/5 ὁ κ. Χρυσόστομος Σταμούλης δήλωνε στὸν Ἐθνικὸ Κήρυκα στὴν Ἀμερική:

«Η Εκκλησία και η Θεολογία ποτέ δεν ταύτισαν τον τρόπο με την ίδια τη Θεία Ευχαριστία, με το μυστήριο». http://aktines.blogspot.com/2020/05/blog-post_358.html

Δηλαδὴ τὸ ἴδιο σύνθημα μὲ αὐτὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου. 

Δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία γι᾿ αὐτὸν ὁ τρόπος μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας, ἀλλὰ τὸ μυστήριο, ἡ οὐσία. Πάντα μὲ τὶς οὐσίες γιγαντομαχοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι. Τὰ ἄλλα εἶναι δεύτερα, ποταπά. Δὲν θὰ μοῦ κάνει καμμία ἐντύπωσι ἄν ἀργότερα ποῦν τὰ ἴδια ἄν ὁ ἄρτος θὰ εἶναι ἄζυμος ἤ ἔνζυμος.  Λεπτομέρειες γιὰ χαμερπὴ ἀνθρωπάρια ποὺ δὲν βιώνουν τὸ μυστήριον ποὺ βιώνουν αὐτοί. Ὅλα ἀλλάζουν κατὰ τοὺς καιροὺς καὶ τὶς ἀνάγκες: 

Η Εκκλησία μετά τον ένατο αιώνα προχώρησε στον τρόπο μετάδοσης με τη λαβίδα που όλοι σήμερα γνωρίζουμε και καλά έκανε. Εκείνη ήταν η ανάγκη της εποχής. Σήμερα, κάτω από τη νέα ανάγκη, ίσως ήλθε ο καιρός να επανεξετάσει το θέμα.(ὅ.π.)

Καὶ, ἐπειδὴ ὑπάρχουν οἱ ταλαίπωροι καὶ κολλημένοι στοὺς τύπους, τοὺς κατακεραυνώνει ὁ μύστης τῆς θεολογίας, ὡς ἀρνητὲς τῆς ἀληθείας: 

Κάθε άλλη θεώρηση που αρνείται τούτη τη δυνατότητα αλλαγής, η οποία εξάπαντος γίνεται υπέρ των μελών του εκκλησιαστικού σώματος, προκρίνει τον τύπο και αρνείται την αλήθεια.(ὅ.π.)

Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀλλαγὲς, γιὰ τὴν κατηγορία αὐτὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων ποὺ πρωταγωνιστοῦν στὸν σύγχρονο ἐκκλησιαστικὸ βίο γίνονται πάντα στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης:

«Θα μπορούσε, στο όνομα της αγάπης, να προχωρήσει σε μια αλλαγή η οποία δεν θίγει καθόλου τον πυρήνα του δόγματος και ως εκ τούτου τον τρόπο υπάρξεως των μελών του εκκλησιαστικού σώματος». (ὅ.π.)

Ἐδὼ φαίνεται καὶ ἡ πνευματικὴ πατρότης, τὸ κόπυράϊτ, τοῦ ἐρωτήματος τῆς δημοσιογράφου πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο περὶ τὸν πυρήνα τοῦ δόγματος ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω. Ὅχι ὅτι εἶναι μεμπτὸν αὐτὸ, ἀλλὰ βλέπουμε πάλι τὴν ἵδια ὁμάδα νὰ ἀναπτύσει τὸ παιχνίδι της μὲ τὴν ἴδια τακτική: «Εἰδικοὶ» γιατροὶ, θεολόγοι ἀνθρωπιστές, δημοσιογράφοι κλπ διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης, πολιτικοὶ ποὺ ἀποφασίζουν καὶ ἰεράρχες ποὺ ἐκτελοῦν. 

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς παραπάνω ἱεράρχες προσετέθησαν καὶ ἄλλοι μὲ κυριώτερη παρέμβασι αὐτὴ τοῦ Οἱκουμενικοῦ Πατριάρχου ὅπου χτύπησε τὸ τάλαντο γιὰ τὴν «ἀνταλαγή ἀπόψεων». 

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του ethnos.gr, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος αποστέλλει γράμματα στις τοπικές εκκλησίες, ενώ υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των Προκαθημένων, με ζητούμενο την ανταλλαγή απόψεων για τα θέματα που προκύπτουν λόγω του κορονοϊού και με αιχμή του δόρατος το ζήτημα του τρόπου μετάδοσης της Θείας Ευχαριστίας. (27.5.2020) https://www.ethnos.gr/ekklisia/oikoymeniko-patriarheio/107770_mitropoli-belgioy-anoigoyn-oi-naoi-sto-loyxemboyrgo-alla

Ἥδη λίγο πρὶν τὸ κείμενο σταλεῖ δημοσιοποιήθηκε ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχου ποὺ περιέχει καὶ τὸ ἐνθαρυντικὸ, καὶ  μακάρι νὰ τηρηθεῖ στὴν πράξι:

« προσεπιδηλοῦντες ἐνσυνειδήτως ὅτι οὐδόλως προτιθέμεθα νά ἀποστῶμεν ἐκ τῶν κληροδοτηθέντων πᾶσιν ἡμῖν ὑπό τῶν μακαρίων Πατέρων ἡμῶν».(1.6.2020) https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/37382-ektakto-to-oikoumeniko-patriarxeio-zita-epikoinonia-me-tis-orthodojes-ekklisies-gia-tin-theia-koinonia

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν σὲ συνέντευξί του δήλωσε: 

Για το ζήτημα της Θείας Κοινωνίας ο Αρχιεπίσκοπος για ακόμη μια φορά επανέλαβε ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο συζητήσεων, καθώς δεν αποτελεί προσωπικό θέμα του καθενός. «Στα μεγάλα αυτά θέματα της Θείας Κοινωνίας δεν είναι καν θέματα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε καν του Πατριάρχη, είναι πανορθόδοξο θέμα, διότι εδώ είναι η ουσία της Εκκλησίας μας. Χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν χρειάζεται» Καθημερινή της Κυριακής 31.5.2020 συνέντευξι στον Αλέξη Παπαχελά

Μακάρι νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν ὡς θέμα οὐσίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ μὴν κάνουν τὰ τραγικὰ ποὺ ἔπραξαν στὸ Κολυμπάρι (καὶ ἐκεὶ πανορθόδοξο ἦταν τὸ θέμα… καὶ ἐκεῖ ὑπῆρχε ἡ πνευματικὴ κληρονομία τῶν μακαρίων πατέρων ἡμῶν πλὴν ἀπέστημεν τραγικῶς) καὶ στὸν πρόσφατο διωγμό. Ὁπωσδήποτε ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ γιατὶ νέα δεινά ἐπαπειλοῦνται. Παρακαλῶ ὅλους, ἀπὸ ὅποια θέσι καὶ ἄν βρίσκονται, νὰ μὴν καθεύδουν, ἄς ἐνσκύψουν στὰ τρέχοντα, ἄν μποροῦν καὶ καταλαβαίνουν ἄς μιλήσουν, ἄς βοηθήσουν τοὺς ἀποφασίζοντες , πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικούς, μιλῶντας τους ξεκάθαρα. Δὲν εἶναι ὑπακοὴ στὴν ἐκκλησία ἡ σιωπή. Δὲν εἶναι ἀρετὴ αὐτό. Δειλία εἶναι. Βόλεμα.  Ὑπεκφυγὴ. Ἡ Πίστις πολεμεῖται καὶ διώκεται. Δὲν εἶναι φανατισμὸς οὔτε ὑπερηφάνεια νὰ φωνάξεις ὅταν κινδυνεὺεις. Ἄν ἔχει πιάσει φωτιά καὶ τύχει νὰ τὸ δῆς καὶ βάλλεις τὶς φωνές εἶναι φανατισμός; Τί θὰ σοῦ ποῦν; Ὅτι δὲν σέβεσαι τὴν θέσι τους καὶ τὴν ξεκούρασί τους; Ὅτι ἐνοχλεῖς καὶ θὰ ξυπνήσεις αὐτοὺς ποὺ κοιμοῦνται; Μὰ ἀκριβῶς αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει. Ἀλλοιῶς θὰ καοῦμε ὅλοι μαζὶ καὶ ὅποιοι μείνουν θὰ σὲ κατηγοροῦν καὶ ἀπὸ πάνω ὅτι εἶδες τὴ φωτιά καὶ δὲν φώναξες.

Τί λένε οἱ ἁγιοί μας;

Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό! Εἶπα σὲ κάποιον: «Γιατί δὲν μιλᾶτε; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ τάδε;». «Τί νὰ πῆς, μοῦ λέει, αὐτὸς ὅλος βρωμάει». «Ἂν βρωμάη ὅλος, γιατί δὲν μιλᾶτε; Χτυπῆστε τον». Τίποτε, τὸν ἀφήνουν. Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, “δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό”. Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;».

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν. Ἀλλὰ καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια· ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ μιὰ εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ἐμεῖς νὰ ἀδιαφοροῦμε! Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιός θὰ μιλήση; ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ. ΛΟΓΟΙ Β΄. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΕΛ.22

Ἤδη πολλοὶ ἀνησυχοῦντες γράφουν καὶ ἀναλύουν ὅλα τὰ παραπάνω, (βλέπε Τας Θύρας: Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ετοιμάζεται να προσβάλει την Θεία Κοινωνία. http://aktines.blogspot.com/2020/06/blog-post_1.html#more) ὅπως μπορεῖ ὁ κάθε ἕνας. Μὴν κολλᾶμε στὶς «λεπτομέρειες». Δὲν εἴμαστε ποιμένες, οὔτε διδάσκαλοι καὶ δὲν πιστεύω κανεὶς λογικὸς ἄνθρωπος νὰ περιμένει λόγο πλήρη, μεθοδικὸ καὶ οἰκοδομητικὸ  (οἴδαμε καὶ τὶς πνευματικὲς οἰκοδομὲς ποὺ ἔχτισαν τόσα χρόνια οἰ εὐλαβεῖς χτίστες). Γιὰ τέτοια στοὺς ἁγίους καὶ στοὺς ὑπευθύνους ποιμένες, ὅπου τοὺς βροῦμε πλέον. Ναυαγοὶ εἴμαστε ποὺ φωνάζουμε μέσα στὸ πέλαγος καὶ στὴν τρικυμία ζητῶντας βοήθεια.

Ζητῶ συγνώμη ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Ἀργολίδος ποὺ διέκοψα ἀποτόμως τὴν ἰχνηλάτησι τῶν λόγων του. Ὅμως ἡ παρένθετη δήλωσις του καὶ οἱ ἐξελίξεις , ποὺ τρέχουν ὅπως λένε, μοῦ δημιούργησαν αὐτὴ τὴν ἀνάγκη. Πρώτα ὁ Θεὸς θὰ ἐπανέλθω γιὰ νὰ μὴν μένουν ἐκρεμότητες καὶ παράπονα.

(*)https://www.tvopen.gr/watch/28975/mhtropolithsargolidosnektariosprostateyotoyspistoysotanexoiosh

Δείτε το Ά μέρος εδώ

Ζήτημα Θείας Κοινωνίας. Συνεδριάζει αύριο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην πρώτη συνεδρίαση μετά το άνοιγμα των εκκλησιών.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Πρακτορείου Ορθοδοξία έχει αποσταλεί στην ΔΙΣ επιστολή τόσο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο και από το Πατριαρχείο Ρουμανίας, η οποία αναφέρεται στην ανάγκη υιοθέτησης μια κοινής πορείας στο θέμα του τρόπου μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας.

Η ΔΙΣ αναμένεται να συζητήσει αύριο και για τα μέτρα που θα ισχύσουν στις εκκλησιές μετά την λήξη της ισχύος της Κοινής Υπουργικής Απόφασης την ερχόμενη Παρασκευή 5 Ιουνίου.

Η επίσημη ανακοίνωση

Συνέρχεται την Τρίτη 2 και την Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, της 163ης Συνοδικής Περιόδου, προκειμένου να ασχοληθεί με τα θέματα της Ημερησίας Διατάξεως

Πληροφορία από orthodoxianewsagency

Το είδαμε: AKTINEΣ

Περισσότερα για το ζήτημα της Θείας Κοινωίας εδώ.

Οι οικουμενιστές βλέπουν την «κρίση» του κορωνοϊού ως την ιδανική ευκαιρία για να γίνουν άλματα προς την κατεύθυνση της πλήρους εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας. Άλματα τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα χρειάζονταν δεκαετίες, αν όχι εκατονταετίες, για να περάσουν, και πάλι με αμφίβολα αποτελέσματα.

Σήμερα έχει κηρυχθεί ανοιχτά πόλεμος στην Ορθόδοξη Παράδοση. Η μεροληπτική αντιμετώπιση ΒΓΑΖΕΙ ΜΑΤΙ.

Μπροστά σε αυτόν τον πόλεμο οι Ελληνόφωνες κυρίως Τοπικές Εκκλησίες παρουσίασαν μία ασυντόνιστη και ξεχαρβαλωμένη εικόνα. Η Εκκλησία του Χριστού με την δισχιλιετή Παράδοση και εμπειρία συμπεριφέρθηκε σαν πρωτάκι την πρώτη ημέρα στο σχολείο του Μητσοτάκη και της Κεραμέως. Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος «έστησε» τον τρόπο αντιμετώπισης και έστειλε το μήνυμα: δίχως την κοινή πίστη, απόλυτη υπακοή στα κράτη και στους υγειονομικούς φορείς.

Χαρακτηριστικό είναι το «Μήνυμα του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου προς το πλήρωμα της Εκκλησίας για την πανδημία από τον Κορονοϊό»:

«Στον αγώνα αυτόν, οι συντεταγμένες πολιτείες, τα κράτη και οι αρμόδιες υγειονομικές Αρχές, έχουν την κυρίαρχη ευθύνη για τον σχεδιασμό, την ορθή αντιμετώπιση και την υπέρβαση αυτής της κρίσης. …. σας προτρέπω πατρικά να ανταποκρίνεστε με ακρίβεια και υπομονή σε όλα τα δύσκολα, αλλά απαραίτητα, μέτρα που λαμβάνουν οι υγειονομικές υπηρεσίες και τα κράτη. »

Η ατάκα του πατριάρχη ότι «δεν κινδυνεύει η πίστη, κινδυνεύουν οι πιστοί» ήταν στην ουσία ένα πονηρό κάλεσμα στις Τοπικές Εκκλησίες να εμφανιστούν ξεδοντιασμένες μπροστά στον λεγόμενο «σύγχρονο κόσμο» και να υποκύψουν στους «επιστήμονες» που είχαν προσλάβει τα κράτη ειδικά για τον κορωνοϊό.

Το «μήνυμα» του πατριάρχη Βαρθολομαίου δυστυχώς έπιασε τόπο, διότι μετά από πολύχρονες υπόγειες διεργασίες το οικουμενιστικό εκκοσμικευμένο φρόνημα κατοικεί σήμερα στις συνειδήσεις πολλών ταγών της Εκκλησίας. Όπως άλλωστε έλεγε συνεχώς ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης στα τελευταία χρόνια της ζωής του, «Ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς τὸ πρόβλημα θὰ εἶναι οἱ Δεσποτάδες μας. Ποιὰ πίστη ἔχουν»!

«Ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης μᾶς καλεῖ νὰ ὑπακούσουμε στοὺς νόμους τῶν χωρῶν ὅπου ζοῦμε καὶ νὰ ἐπιδείξουμε ὑπομονὴ ἕως νὰ ἐπιστρέψουμε σὲ μία κανονικὴ ζωή.», έγραψε στο μήνυμά του ο Μητροπολίτης Βελγίου Αθηναγόρας, καθώς ανακοίνωνε ότι με το άνοιγμα των Ναών οι πιστοί θα πρέπει να τηρούν αποστάσεις, να φορούν υποχρεωτικά μάσκα, και ότι η χρήση της Ιεράς Λαβίδος απαγορεύεται.

Εν μία νυκτί γίναμε μάρτυρες μίας ανείπωτης τραγωδίας. Η Εκκλησία του Χριστού μπαίνει έμπρακτα στο περιθώριο από τους ίδιους τους ταγούς Της. Οι Ιεροί Ναοί αποϊεροποιούνται και μετατρέπονται σε δημόσιοι χώροι. Η πίστη μας και η εκκλησιαστική ζωή αντιμετωπίζονται σα να είναι φολκλόρ. Απειλείται άμεσα η Θεία κοινωνία. Για όσους παραμένουν πιστοί στην Παράδοση, η ψευδής και δόλια δήλωση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, ότι «δεν κινδυνεύει η πίστη, κινδυνεύουν οι πιστοί» κατέρρευσε εν ριπή οφθαλμού. Παραμένει όμως μια «υπέροχη δήλωση» για όσους θέλουν να «εκσυγχρονίσουν», όπως λένε, την Εκκλησία του Χριστού.

Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος έρχεται τώρα να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα. Να προσβάλει και την Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Διαβάζουμε στο «Έθνος» το εξόχως ανησυχητικό άρθρο της κ. Μαρίας Ζιώζιου με ημερομηνία 27/5/2020 και τίτλο: «Πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριάρχη για τη Θεία Κοινωνία – Επιστολές προς τις Εκκλησίες»:

Η πανδημία του κορονοϊού φέρνει πιο κοντά τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, ύστερα από ένα χρονικό διάστημα απόκλισης που είχαμε λόγω του Ουκρανικού ζητήματος.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του ethnos.gr, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος αποστέλλει γράμματα στις τοπικές εκκλησίες, ενώ υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των Προκαθημένων, με ζητούμενο την ανταλλαγή απόψεων για τα θέματα που προκύπτουν λόγω του κορονοϊού και με αιχμή του δόρατος το ζήτημα του τρόπου μετάδοσης της Θείας Ευχαριστίας.

Πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες βρίσκονται αμήχανες μπροστά στις νέες προκλήσεις και ιδιαίτερα στη βούληση των κρατικών αρχών που τις υποχρεώνουν να βρουν τρόπους ασφαλούς μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας.  

Είναι, λοιπόν, λογικό οι Ορθόδοξες Εκκλησίες να αναζητούν ερείσματα στην κανονική και λειτουργική παράδοσή τους. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η επιρροή του ιού στη Μαύρη Ήπειρο, ενός ευαίσθητου χώρου ως προς τις επιδημίες και με καταστροφική συνέπεια στη ζωή των λαών.

Επειδή, ακριβώς, ο χριστιανισμός μεταφέρεται νοτιότερα και ειδικότερα στα βάθη της Μαύρης Ηπείρου, όπου έχει «δοκιμαστεί» και στο πρόσφατο παρελθόν από πανδημίες, το θέμα της μετάδοσης της Θείας Ευχαριστίας για τους χριστιανούς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας θα μας απασχολήσει το προσεχές διάστημα.

Ο κορονοϊός, όπως αναφέρουν και οι επιστήμονες, είναι μία πιο επικίνδυνη πανδημία κι ασφαλώς το παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής θα κληθεί να καταθέσει την μέχρι τώρα εμπειρία του απέναντι στις φονικές πανδημίες που έχει ζήσει, όπως ήταν ο Έμπολα και επιπλέον να αναδείξει ποια είναι τα νέα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Μαύρη Ήπειρος.

Ενώπιον όλων αυτών των καταστάσεων και με δεδομένες τις πρωτοβουλίες διαφόρων τοπικών εκκλησιών, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αντιλαμβανόμενο το αίσθημα υψηλής ευθύνης που έχει για τη λήψη πρωτοβουλιών και του ηγετικού του ρόλου, γράφει στα παλαίφατα Πατριαρχεία και στις τοπικές εκκλησίες και αρχίζει μία πρώτη διαβούλευση για την εν τέλει πανορθόδοξη στάση.

Η ακαδημαϊκή κοινότητα οφείλει να συνδράμει στην έρευνα για το ποια ήταν η σχετική παράδοση και ποιες είναι οι θεολογικές αφετηρίες της Θείας Κοινωνίας.

«Η πανδημία του κορονοϊούφέρνει πιο κοντά τις Ορθόδοξες Εκκλησίες...» γράφει το δημοσίευμα, ενώ στην πράξη είδαμε ακριβώς το αντίθετο. Και το είδαμε αυτό διότι η Εκκλησία στην Θεία Λειτουργία δεν εύχεται για την ενότητα του κορωνοϊού αλλά για την ενότητα της πίστεως. Πρέπει όμως να αναβαθμιστεί στο κοινό η κίνηση του πατριάρχη Βαρθολομαίου να στείλει επιστολές στις Τοπικές Εκκλησίες, ως ενωτικού και προνοητικού παράγοντα, παρότι οι δικές του αρχικές παρεμβάσεις και υποδείξεις ήταν αυτές που υποβάθμισαν την ενότητα της πίστεως και συνεπώς της κοινής στάσεως των Τοπικών Εκκλησιών στην αντιμετώπιση της σκευωρίας του κορωνοϊού.

«Πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες βρίσκονται αμήχανες μπροστά στις νέες προκλήσεις…» γράφει το δημοσίευμα, ενώ η αλήθεια είναι ότι στάθηκαν ανίκανες να επιδείξουν ομολογητικό φρόνημα μπροστά σε αυτές τις περιβόητες «νέες προκλήσεις».

«….και ιδιαίτερα στη βούληση των κρατικών αρχών που τις υποχρεώνουννα βρουν τρόπους ασφαλούς μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας», συνεχίζει το δημοσίευμα, ενώ ο ίδιος ο πατριάρχης Βαρθολομαίος που στέλνει τώρα τις επιστολές ήταν αυτός που σύστησε απόλυτη υπακοή στις κρατικές και στις υγειονομικές αρχές. Πως αλλιώς θα έμπαινε στο λεξιλόγιό μας η βλάσφημη ιδέα περί «ασφαλούς μετάδοσης της Θείας κοινωνίας» αν δεν στήναμε πρώτα υπάκουο αυτί στις υγειονομικές αρχές;

«Είναι, λοιπόν, λογικό οι Ορθόδοξες Εκκλησίες να αναζητούν ερείσματα στην κανονική και λειτουργική παράδοσή τους.» γράφει το δημοσίευμα, ξεχνώντας να χαρακτηρίσει παράλογη την έως τώρα στάση των Τοπικών Εκκλησιών που έθαψαν την Παράδοση χάριν της επιστήμης. «Δεν κινδυνεύει η πίστη, κινδυνεύουν οι πιστοί», διαλάλησε ο «εγγυητής της πίστεως» (Θεός φυλάξοι) πατριάρχης Βαρθολομαίος. Φαίνεται ότι τα πράγματα είναι «λογικά» μόνο όταν γίνονται την ώρα και με τον τρόπο που θέλει ο πατριάρχης Βαρθολομαίος.

«..το Οικουμενικό Πατριαρχείο» λοιπόν, «αντιλαμβανόμενο το αίσθημα υψηλής ευθύνης που έχει για τη λήψη πρωτοβουλιών και του ηγετικού του ρόλου» [ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς είναι δυνατόν ο πατρ. Βαρθολομαίος (και το περιβάλλον του) να έχει αυτήν την αντίληψη για τον εαυτόν και να μην την έχει ουδείς άλλος με σώας τας φρένας;] «γράφει στα παλαίφατα Πατριαρχεία και στις τοπικές εκκλησίες και αρχίζειμία πρώτη διαβούλευση για την εν τέλει πανορθόδοξη στάση.»

Επικαλέστηκε προηγουμένως το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στην Αφρικανική Ήπειρο «όπου έχει ‘δοκιμαστεί‘ και στο πρόσφατο παρελθόν από πανδημίες». Ξεκίνησε πονηρά από εκεί για να καταλήξει σε μία «εν τέλει πανορθόδοξη στάση». Και τι γινόταν δηλαδή τόσον καιρό στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας; Έπεφταν οι Ορθόδοξοι αδελφοί σαν τα κοτόπουλα μετά την Θεία Κοινωνία και δεν το ξέραμε; Ποιά θα μπορούσε να είναι η «μέχρι τώρα εμπειρία του[Πατριαρχείου Αλεξανδρείας]απέναντι στις φονικές πανδημίες» παρά η εμπειρία της καθημερινής και ζωντανής απόδειξης της δύναμης της πίστεως και του Υψίστου Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας που θεραπεύει ψυχή και σώμα;

Μπροστά στο αδιέξοδο της ζωντανής και αψευδούς εμπειρίας το άρθρο προσθέτει ότι «ο κορονοϊός, όπως αναφέρουν και οι επιστήμονες, είναι μίαπιο επικίνδυνη πανδημία», για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι τα πράγματα τώρα είναι ακόμη πιο σοβαρά! Είναι να γελάει κανείς με αυτά τα χαζά τερτίπια την στιγμή μάλιστα που ο κορωνοϊός, ή καλύτερα ο κοροδοϊός, καταγράφει θανάτους οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειονότητα οφείλονται σε άλλες σοβαρότατες υποκείμενες ασθένειες και την στιγμή που οι θάνατοι από τον κορωνοϊό περιορίζονται στα όρια της κοινής γρίπης, αν όχι και κάτω από αυτά.

«Η ακαδημαϊκή κοινότητα οφείλει να συνδράμει στην έρευνα για το ποια ήταν ησχετική παράδοση και ποιες είναι οι θεολογικές αφετηρίες της Θείας Κοινωνίας.», τελειώνει το δημοσίευμα. Δεν μας φτάνει η εμπειρία, θέλουμε και έρευνα! Περιμένουμε δε από τους μεταπατεριστές να μας «διαφωτίσουν» για την «σχετική παράδοση» και τις «θεολογικές αφετηρίες της Θείας Κοινωνίας»!!! Εν ολίγοις, το Φανάρι πάνω στα συντρίμμια που δημιούργησε ανοίγει τώρα τον δρόμο στους οικουμενιστές θολολόγους να αλλάξουν και τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας. Τις «έρευνες» τις κάνουν εδώ και χρόνια. Ήδη άρχισαν να λαλούν τι πρόκειται να κάνουν.

Οι αποφάσεις όμως των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας δεν θα αλλάξουν από τους Σταμούληδες.

Ο άρτος και ο οίνος ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ μεταβληθεί σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Δεν μεταβάλλονται ξανά σε άρτο και οίνο την ώρα που βρίσκονται στην ιερή λαβίδα, για να ξανάμανά-μεταβληθούν σε Σώμα και Αίμα Χριστού μέσα στο στόμα του πιστού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο όταν πέσει κατά λάθος η Θεία Κοινωνία στο πάτωμα οι ιερείς πέφτουν στα γόνατα και γλείφουν την Θεία Κοινωνία.

Η ιδέα της αλλαγής του τρόπου μεταδόσεως της Θείας Κοινωνίας με πρόφαση τον κορωνοϊό προσβάλλει την καρδιά του Μεγαλύτερου Μυστηρίου της Εκκλησίας, προσβάλει τον ίδιο τον Χριστό, δεν το βλέπουμε;

Η ιδέα της αλλαγής του τρόπου μεταδόσεως της Θείας Κοινωνίας με πρόφαση τον κορωνοϊό βασίζεται στο μικρόβιο της ΑΠΙΣΤΙΑΣ, διότι γίνεται με κίνητρο την πεποίθηση ότι ο Χριστός ηττάται από τα μικρόβια στο σάλιο του άλλου (κατά τα άλλα εμένα μπορεί να με θεραπεύσει, μπορεί να με αγιάσει, τον προηγούμενο όμως όχι!!).

Ακολούθως, διασπάται και η ενότητα των μελών της Εκκλησίας αφού επιβραβεύεται ο λογισμός του πονηρού που λέει ότι ο αδελφός που μόλις κοινώνησε τον Χριστό θα με μολύνει. Δηλαδή τί; Θα με μολύνει ο Χριστός;

ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΧΡΙΣΤΟ. ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΕΝΑ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ.

Αδελφοί, γρηγορείτε και προσεύχεσθε. Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες.

---

Φαίη 

ΠΗΓΗ: ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Περισσότερα για το θέμα “Θεία Κοινωνία” εδώ

Τα πιο μεγάλα θαύματα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου (Δ. Παναγόπουλος)

Έχουν γίνει συνολικά 7 Οικουμενικές Σύνοδοι.

Η πρώτη έγινε το 325 μ.Χ. στην Νίκαια και συγκλήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Στην σύνοδο αυτή έγιναν συνολικά 4 θαύματα και στην οποία καταδικάστηκε η αίρεση του Αρείου, που πρέσβευε, ότι ο Χριστός είναι κτίσμα του Θεού και όχι ο Ίδιος ο Θεός.

Το πρώτο θαύμα έγινε από τον Άγιο Αχίλλειο, που απευθυνόμενος στον Άρειο του είπε, ότι αν είναι σωστή η δοξασία του, να πει στην πέτρα, να βγάλει λάδι. Ο Άρειος τα έχασε και αντέστρεψε την εντολή και είπε στον Άγιο Αχίλλειο, αυτός να το κάνει. Πράγματι, ο Άγιος Αχίλλειος είπε στην πέτρα να βγάλει λάδι και αυτή έβγαλε!

Το δεύτερο θαύμα έγινε από τον Άγιο Σπυρίδωνα, ο οποίος μπροστά στον Άρειο και κρατώντας ένα κεραμίδι, είπε: «Εις το όνομα του Πατρός» και τότε βγήκε φωτιά από το κεραμίδι προς τα πάνω, «και του Υιού» και τότε έπεσε νερό από το κεραμίδι, «και του Αγίου Πνεύματος» και έμεινε στο χέρι του Αγίου, χώμα. Το θαύμα αυτό αποδείκνυε την Τριαδικότητα του Θεού, αλλά και αυτό το θαύμα δεν ήταν ικανό να μεταπείσει τον Άρειο, ώστε να εγκαταλείψει την αίρεσή του.

Το τρίτο θαύμα έγινε από τον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος χαστούκισε τον Άρειο. Σύμφωνα με το νόμο, θα έπρεπε να κοπεί το χέρι του Αγίου Νικολάου, γιατί παρουσία Βασιλέως (του Μεγάλου Κωνσταντίνου) χαστούκισε τον Άρειο. Και επειδή η σύνοδος βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποφάσισαν να βάλουν τον Άγιο στη φυλακή και μετά θα εφάρμοζαν το γράμμα του νόμου. Στη φυλακή όμως, το βράδυ, τον επισκέφτηκε ο Χριστός, που του έδωσε ένα Ευαγγέλιο και η Παναγία, που του έδωσε ένα ωμοφόριο, σαν να του έλεγαν να αγιάσει το χέρι, που χειροδίκησε εναντίον του αιρετικού Αρείου. Την άλλη μέρα, τον βρήκαν στην φυλακή με το ωμοφόριο να διαβάζει το Ευαγγέλιο γονατιστός και τους είπε το τι ακριβώς είχε συμβεί, ξεσκεπάζοντας την υπόθεση.

Το τέταρτο θαύμα έγινε από έναν Κουρδούβη, αλλά δεν το ξέρω το θαύμα αυτό.

Μετά από τα 4 αυτά θαύματα, μόνο 6 άτομα παρέμειναν πιστά στην αίρεση του Αρείου. Όλοι οι άλλοι οπαδοί του Αρείου, πίστεψαν στην Θεότητα του Χριστού, καταδίκασαν την αίρεση του Αρείου και μετανόησαν.

Κατά τη διάρκεια της συνόδου, ρώτησε η μητέρα του Αρείου, τον γιό της:
– Στο γάλα που σε έχω ταΐσει, ποιός έχει δίκαιο, εσύ ή ο Αθανάσιος (Μέγας Αθανάσιος);
Και ο Άρειος την απάντησε:
– Ο Αθανάσιος έχει δίκαιο μητέρα, αλλά δεν μπορώ να κάνω τώρα πίσω και να ομολογήσω την πλάνη μου! Τί θα πω, στον τόσο κόσμο που με ακολούθησε μέχρι εδώ;

Βλέπετε, ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να ομολογήσει.. Στο τέλος της συνόδου, ο Άρειος κατόρθωσε μερικούς δικούς μας (Ορθοδόξους) να τους πείσει ότι έχει μετανοήσει (φαινομενικά) και ζήτησε από αυτούς να πείσουν τους υπόλοιπους Πατέρες, να τον δεχτούν και να συλλειτουργήσουν μαζί του. Πράγμα που έγινε και ένας Αρχιερέας, με τον οποίο ο Άρειος επρόκειται την επόμενη μέρα να συλλειτουργήσει, παρακάλεσε το Χριστό και του είπε:
– Μην με αξιώσεις Χριστέ μου, με τον εχθρό σου να συλλειτουργήσω!
Την άλλη μέρα, πήγε ο Επίσκοπος στην Εκκλησία. Πήγε και ο Άρειος, αλλά μέσα στην Εκκλησία δεν έφτασε. Τον περίμεναν, αλλά είχε πάει στην τουαλέτα. Πήγαν στην τουαλέτα και τον βρήκαν εκεί νεκρό και τα έντερα του αδειασμένα μέσα στην τουαλέτα!!!

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †

Το είδαμε: Πνευματικό Ανθολόγιο Ορθοδοξίας

Η προφητική, αποστολική και πατερική συνείδηση του Οσίου Γέροντα Φιλόθεου Ζερβάκου (Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης)

Η σύντομη αυτή σύνοψη της γραμμής του πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου, σε θέματα ορθοπραξίας, από τον π. Θεόδωρο Ζήση, είναι κάτι το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ένα εξαίρετο εργαλείο, κόντρα σε αυτά που ακούγονται τα τελευταία χρόνια, κυρίως από του επισκόπους. 

…Και ερχόμεθα τώρα, στην παρουσίαση σε αδρές γραμμές των στοιχείων που τον παρουσιάζουν, πέραν των άλλων πλευρών της πολυμερούς του προσωπικότητος και της πολυποίκιλης δράσης του, ως αγωνιστή και ομολογητή της Ορθοδοξίας. Βάσει αυτών των στοιχείων, ιδιαίτερα της αυστηρής αλλά δίκαιης κριτικής που ασκεί στις εκ της Δύσεως επιρροές και στο χώρο του ήθους, της ηθικής ζωής, αλλά και στο χώρο του δόγματος, στις εκτροπές από την ορθόδοξη πίστη, ο Γέροντας όσιος Φιλόθεος υπερτερεί όλων των άλλων οσίων Γερόντων του περασμένου αιώνος και αναδεικνύεται σε εφάμιλλη των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων μορφή. Συντάσσει θαρραλέα υπομνήματα προς πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες αλλά και προς τον λαό, και ως προφήτης της μετανοίας διαβλέπει ότι, αν συνεχιστεί αυτή η ηθική διάβρωση και η αποστασία από την πίστη, ο Θεός θα αποσύρει την Χάρη και την ευλογία Του παιδαγωγικά από το ελληνικό έθνος, όπως το έπραξε και στο παρελθόν.

Σε πολλά γραπτά του κείμενα είναι ολοφάνερη αυτή η συνείδηση που συναντά κανείς στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν έχει γι’ αυτό άδικο ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στο μνημονευθέν βιβλίο του, που αρχίζει τα «Προλεγόμενα» με το αναφερόμενο στον προφήτη και Πρόδρομο Ιωάννη χωρίο του ευαγγελιστή Ιωάννη ως εφαρμοσθέν κατ’ αναλογίαν και εις τον Όσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο: «Εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, όνομα αυτώ Ιωάννης- ούτος ήλθεν εις μαρτυρίαν, ίνα μαρτυρήση περί του φωτός, ίνα πάντες πιστεύσωσι δι’ αυτού».

Απεσταλμένος από τον Θεό προφήτης και διδάσκαλος δείχθηκε ο όσιος Φιλόθεος κατά τον 20ό αιώνα, κατά τον οποίο σπάνιζαν οι προφητικές φωνές, ενώ αντίθετα ακούονταν ηχηρές φωνές ψευδοπροφητών, ψευδοποιμένων και ψευδοδιδασκάλων που κήρυτταν καινοτομίες και πλάνες. Ο ίδιος αμφιταλαντεύτηκε στο αν θα έπρεπε να ακολουθήσει την ησυχαστική μοναστική ζωή, μακριά από τους θορύβους και τα προβλήματα του κόσμου, όπως επιθυμούσε, ή θα έπρεπε να συνδυάσει την μοναστική ζωή με ιεραποστολική δράση μέσα στον κόσμο, όπως του συνιστούσε ο πνευματικός του πατήρ και διδάσκαλος, ο Άγιος Νεκτάριος, που έπραξε και αυτός το ίδιο, ακολουθώντας το παράδειγμα μεγάλων Αγίων Πατέρων, ιδιαίτερα των Τριών Ιεραρχών.

Η αμφιταλάντευσή του αυτή έπαυσε, όταν με θεοσημία προφητική εστάλη να κηρύξει στον κόσμο. Διηγείται ο ίδιος ότι κατά το προσκυνηματικό του ταξίδι στους Αγίους Τόπους βρέθηκε στο θεοβάδιστο όρος Σινά. Εκεί κατά την κάθοδό του από το όρος Χωρήβ εισήλθε στο σπήλαιο του προφήτου Ηλιού και προσευχόμενος παρακαλούσε θερμά τον Θεό με δάκρυα να του αποκαλύψει αν είναι θέλημά Του να μείνει εκεί στο σπήλαιο, μακριά από τον μάταιο κόσμο, χωρίς περισπασμούς και φροντίδες, για να έχει διαρκώς ενωμένο τον νου του με τον Θεό, να σκέπτεται μόνον τα ουράνια. Και ενώ έλεγε αυτές τις σκέψεις, άκουσε τρεις φορές αόρατη φωνή να λέγει: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Κατενόησε τότε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και επέστρεψε στην Λογγοβάρδα.

Περί του ότι σπάνιζαν τον 20ό αιώνα οι τολμηροί και ανδρείοι Ομολογηταί της πίστεως, ενώ επλήθαιναν οι πολέμιοι της Εκκλησίας και μέσα στο σώμα των επισκόπων και ποιμένων, υπάρχει ένα συγκλονιστικό κείμενο προσευχής του προς τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό που εκυκλοφορήθη και σε ιδιαίτερο φυλλάδιο το 1973. Αφού επισημαίνει κατ’ αρχήν ότι οι Άγιοι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους, οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, νίκησαν κατά την διάρκεια των αιώνων τους ορατούς και αοράτους εχθρούς, διέσωσαν την Αγία Εκκλησία και οδήγησαν πολλούς στην αληθινή πίστη, την Ορθόδοξη, προσθέτει: «Στις προηγούμενες γενεές υπήρξαν άνδρες Άγιοι, άνδρες σοφοί, δίκαιοι, τίμιοι, συνετοί, πνευματοφόροι, θεοφόροι, ανδρείοι στην ψυχή, οι οποίοι αγωνίσθηκαν υπέρ της Εκκλησίας, υπέρ των Αποστολικών και Πατρικών Παραδόσεων και με την δική Σου συμμαχία και βοήθεια, Κύριε, νίκησαν τις παρατάξεις των εχθρών και διέσωσαν την Εκκλησία.

Σήμερον τέτοιοι άνδρες, υπάρχουν ολίγοι, σπάνιοι, δυσεύρετοι και όχι ανδρείοι, σοφοί και Άγιοι, ως οι παλαιοί Πατέρες ημών. Οι δε πολεμούντες την Αγίαν Εκκλησίαν είναι πολλοί και κινδυνεύει το σκάφος της Εκκλησίας να καταποντισθεί, διά το μη έχειν καλούς ποιμένας και φύλακας. Μερικοί των ποιμένων και επισκόπων, τους οποίους έταξαν ποιμαίνειν και φυλάττειν την λογική Σου ποίμνη, την Αγία Εκκλησία, έγιναν προβατόσχημοι λύκοι, τέλειοι καταφρονηταί και παραβάται των Ιερών Κανόνων και Αποστολικών Παραδόσεων, ζητούντες αποβολή αυτών και αντικατάστασι. Άλλοι άνοιξαν τις πόρτες και καλούν και δέχονται τους λύκους Παπιστάς, Διαμαρτυρομένους και πάντας τους αιρετικούς για να εισέλθουν ακωλύτως και θύσουν, απολέσουν και κατασπαράξουν τα λογικά πρόβατα… Και αντί να αγωνίζωνται και να φροντίζουν να ενώσουν την Εκκλησία, αγωνίζονται να την διαιρέσουν ακόμη σε περισσότερες και την καταστήσουν παναιρετική…»

Μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα της αυξήσεως των εχθρών και πολεμίων της Εκκλησίας, της αδιαφορίας των ποιμένων ή και της μεταβολής τους σε εχθρούς, η οποία σημειωτέον σήμερα είναι πολύ χειρότερη, ο όσιος Φιλόθεος αισθάνεται μεγαλύτερο το χρέος και την ευθύνη του ως πνευματικού πατρός και κληρικού να αγωνιστεί και να αντιδράσει. Διαβάζει τις συστάσεις του Θεού προς τους προφήτες να αναγγείλουν στον λαό τις αμαρτίες του με φωνή δυνατή σαν της σάλπιγγος, διαφορετικά θα τιμωρηθούν και αυτοί, και γράφει: «Ταύτα αναγνώσας εγώ, ο αμαρτωλός και ανάξιος, και φοβηθείς μήπως ως πνευματικός πατήρ και ιερεύς του Υψίστου, εάν σιωπήσω βλέπων την ερχομένην   ρομφαίαν, μοί εκ ζητήση ο Κύριος λόγον, αναγγέλλω τα αμαρτήματα του ελληνικού λαού και του κλήρου, καλών πάντας και πρώτον τον εαυτόν μου (επειδή καγώ αμαρτωλότερος πάντων τυγχάνω) εις μετάνοιαν και επιστροφήν». Γράφοντας προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα επικριτικά για τα ανοίγματά του προς τον Πάπα εκφράζει τον ίδιο φόβο σε περίπτωση που θα σιωπήσει «Αναγκάζομαι να σας γράψω, φοβούμενος ότι θα αμαρτήσω, εάν φιμωθώ και δεν ομολογήσω την αλήθειαν». Την ίδια συνείδηση ευθύνης εκφράζει και όταν εκδίδει το 1957 ειδικό φυλλάδιο εναντίον της βλασφημίας των θείων, που είχε προσλάβει τότε μεγάλη έκταση: «Συναισθανόμενος αφ’ ενός το ιερόν καθήκον ως Πνευματικού Πατρός και Ιερέως, ότι δεν πρέπει να σιωπώ, αλλά να κηρύττω την αλήθειαν, να ελέγχω, να επιτιμώ, να νουθετώ και παρακαλώ τούς αμαρτάνοντας… έκρινα σκόπιμο να εκδώσω το παρόν βιβλιάριον».

Δεν έλειψαν βέβαια και οι επικριταί αυτής της προφητικής και ομολογητικής στάσεως του οσίου Φιλοθέου, οι οποίοι του συνιστούσαν να κάνει υπακοή στον οικείο επίσκοπο και στις αποφάσεις των συνόδων. Γράφοντας απαντητικά το 1930 προς τον επίσκοπό του, που του συνιστούσε υπακοή, έλεγε: «Εάν αυτήν την γνώμην ηκολούθουν πάντες οι Χριστιανοί κατά γράμμα, να ακολουθούν δηλαδή τους επισκόπους εις πάντα, αλλοίμονο τότε, ούτε Ορθοδοξία, ούτε Εκκλησία, ούτε Ορθόδοξος Χριστιανός θα υπήρχε σήμερον. Εάν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ηκολούθουν τους πατριάρχας και επισκόπους, Απολιναρίους, Μακεδονίους, Ευτυχέας, Διοσκόρους, Σαβελλιο-Σεβήρους, Ευσεβίους και πολλούς άλλους, και εδέχοντο και ησπάζοντο τα φρονήματά των, πού τότε Ορθοδοξία; Πού χριστιανός ευσεβής και ορθόδοξος;!! Και τί λέγω ανθρώπους, πατριάρχας και μητροπολίτας; Και δεν λέγω συνόδους, όχι από πέντε ή δέκα και είκοσι τοιούτους, αλλά από 100, 200 και 348 μητροπολίτας και επισκόπους, αποτελουμένας; Διότι 348 τον αριθμό συνήλθον εν έτει 754 εν Κωνσταντινουπόλει και εξέδωκαν τον όρον εναντίον των άγιων εικόνων». Συμπληρώνοντας την επιχειρηματολογία του, γράφει ότι «υπάρχουν και εξαιρέσεις, καθ’ ας ακριματίστως δύναταί τις να παρακούη, καθώς και ανωτέρω είπομεν και ως οι Άγιοι Πατέρες και Απόστολοι, μας παραγγέλλουν», δίνει δε στη συνέχεια και σχετικά χωρία από την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες.

Σε ελεγκτική επιστολή που στέλνει το 1976 «Προς την σεπτήν Ιεραρχίαν» της Εκκλησίας της Ελλάδος γράφει: «Ας μη είπωσι: Ποιος είσαι εσύ που θέλεις να διδάξεις ημάς τους αρχιερείς, συ ο κατώτερος ημάς τους ανωτέρους σου; Ότι είμαι κατώτερος και αμαθής το γνωρίζω, ότι είμαι μηδέν εκ του μηδενός. Αλλά είμαι και άνθρωπος Χριστιανός Ορθόδοξος και Πνευματικός και οφείλω, όταν υβρίζεται η πίστις μου να μη κλείω το στόμα μου και να σιωπώ. Ο Πρόδρομος Ιωάννης εν ερήμω διέτριβεν, αλλ’ όταν επληροφορήθη ότι ο βασιλεύς Ηρώδης παρηνόμησεν, αφήκε την έρημον και μετέβη εις την πόλιν και ήλεγξε τον παρανομήσαντα βασιλέα.  Και πας άνθρωπος οίος και αν η, οφείλει να μη κλείη το στόμα του, όταν ακούη την πίστιν του να υβρίζεται, αλλά να διαμαρτύρεται, να συμβουλεύει και εν ανάγκη να ελέγχει».

Ακόμη και τους Αγιορείτες Πατέρες ελέγχει με πειστική επιχειρηματολογία, γιατί δέχθηκαν να οργανώσουν στο Αγιον Όρος το 1963 τις τελετές για την χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους, γιατί θεωρεί ότι είναι κοσμικές εκδηλώσεις ξένες προς τα μοναστικά ήθη και την ιστορία του Μοναχισμού, τελικώς δε βλάβη θα προκαλέσουν παρά όφελος.

Αναιρώντας δε πιθανή ένσταση για την ανάμειξή του σε ξένη δικαιοδοσία γράφει: «Αλλ’ ίσως μοί είπουν τινές- ημείς γνωρίζομεν να φυλάξωμεν τον εαυτόν μας από τας παγίδας του Διαβόλου, συ πάτερ Φιλόθεε τί ενδιαφέρεσαι; Συ είσαι ξένος, κοίταξε το μοναστήρι σου. Ενδιαφέρομαι ως Χριστιανός, ως ομόσχημος αδελφός, αλλά και διότι η Λογγοβάρδα έχει ιδρυθή από Αγιορείτας, τους λεγομένους Κολλυβάδες, φίλους, ομαίμονας και ομόφρονας των Αγίων εκείνων Πατέρων Νικοδήμου Ναξίου του Αγιορείτου, Αθανασίου του διδασκάλου του Παρίου, Μακαρίου Νοταρά κ.λπ. … Λοιπόν, όπως ενδιαφέρομαι και διά την μονήν μου, ενδιαφέρομαι και διά το Αγιον Όρος… έχω δε καθήκον ιερόν και επιβεβλημένον ως μοναχός και δη ως Πνευματικός, να ενδιαφέρωμαι όχι μόνον διά την μονήν μου και τας μονάς του Αγίου Ορους, αλλά και δι’ όλας τας μονάς και δι’ όλους τους μοναχούς της πατρίδος και της Εκκλησίας μου».

Απεύθυνε τους προφητικούς και πατερικούς ελέγχους του κατά διαφόρους καιρούς χωρίς να φοβείται, σε βασιλείς, πρωθυπουργούς, υπουργούς, πατριάρχας, αρχιεπισκόπους, επισκόπους και άλλους αξιωματούχους, όταν πληροφορείτο ότι προσέβαλαν τα δόγματα και την διδασκαλία της Εκκλησίας. Συνοψίζοντας την σχετική δραστηριότητά του, γράφει: «Αλλ’ ημείς, και εάν πολλοί είναι οι κωφεύοντες και τυφλώττοντες, οφείλομεν να κηρύττωμεν και να ομολογώμεν την αλήθειαν. Από την στιγμήν που έγινα ιερεύς και πνευματικός από το έτος 1912 έως σήμερον έστειλα πολλά υπομνήματα εις βασιλείς, πρωθυπουργούς, την Ιεράν Σύνοδον, εις μητροπολίτας και αλλαχού. Έστειλα και 4 εγερτήρια σαλπίσματα, αλλ’ όμως δεν ήκουσαν.

Είπα και λάλησα, αμαρτία ουκ έχω. Αλλ’ εφ’ όσον οι άνθρωποι και μαζί με αυτούς και εγώ δεν ακούουν τον Θεόν, πώς θα ακούσουν εμέ τον αμαρτωλό; Δεν έπαυσα όμως να ομιλώ, αλλά μάχομαι εναντίον των καταφρονητών των Αποστολικών και Πατερικών παραδόσεων, των εχθρών της Ορθοδοξίας και φίλων των σχισματοαιρετικών Παπιστών και Διαμαρτυρομένων, οι οποίοι προσπαθούν δολερώς να πλανήσουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, διά να τους ακολουθήσουν εις την πλάνην των… Τώρα όμως θα παύσω να γράφω, διότι αναχωρώ της πρόσκαιρου ζωής διά την αιώνιον και ουράνιον πατρίδα».

Ήταν τόσος ο προφητικός και αποστολικός ζήλος του με συνακόλουθα την τόλμη και την ανδρεία του, ώστε κατά μία επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη (1934) είχε προγραμματίσει να συναντήσει τον Κεμάλ Ατατούρκ, πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας, και να τον προτρέψει να ασπασθεί τον Χριστιανισμό. Τον απέτρεψε όμως από το εγχείρημα αυτό ο τότε πατριάρχης Φώτιος, διότι υπήρχε όξυνση στις σχέσεις μεταξύ Κεμάλ και Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όταν επέστρεψε στην Λογγοβάρδα, έγραψε σχετική επιστολή που έχει διασωθεί. Πληροφορηθείς ότι ο Κεμάλ ήτο άρρωστος, αποφάσισε να τον επισκεφτεί στην Άγκυρα• αλλά όταν έφθασε στην Αθήνα έμαθε ότι πέθανε, και έτσι ματαιώθηκε οριστικά το εγχείρημα, το οποίο πάντως δείχνει ότι ο ιεραποστολικός του ζήλος έφθανε μέχρι του να οραματίζεται να προσελκύσει στον Χριστιανισμό ολόκληρα έθνη.

Επειδή μάλιστα ομιλούμε για συνείδηση προφητική, δεν είναι περιττό να μνημονεύσουμε ότι μεταξύ των εχθρών και πολεμίων του Χριστιανισμού έβλεπε τον Κομμουνισμό και συχνά αναφερόταν στους διωγμούς, που υφίσταντο οι Χριστιανοί, εκεί όπου είχαν επικρατήσει τα κομμουνιστικά καθεστώτα, αλλά και προέλεγε ότι σύντομα θα εκριζωθούν, όπως και έγινε: «Οι μπολσεβίκοι της Ρωσίας και οι ερυθροί της Ισπανίας, διότι στερούνται των όπλων της Αγάπης, της πίστεως και της ελπίδος, κατέστησαν αθλίας και δυστυχείς τας πατρίδας των. Βεβήλωσαν και μόλυναν τους ιερούς ναούς και τα άγια θυσιαστήρια, κατάσφαξαν αγρίως και ποικιλοτρόπως βασάνισαν και θανάτωσαν μυριάδας ανεύθυνων κληρικών και λαϊκών. Έχυσαν ποταμούς αιμάτων αθώων και θα αφήσουν εις τας μετά ταύτα γενεάς στίγμα και αιώνιον ανάθεμα της φαυλότητος, της κακίας και μοχθηρίας των. Αλλά “πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο Ουράνιος Πατήρ εκριζωθήσεται”. Ο μπολσεβικισμός και ο κομμουνισμός είναι φυτεία του σατανά, διότι στερείται της Αγάπης, της πίστεως, της ελπίδος, επομένως ταχέως θα εκριζωθή. Οι ερυθροί της Ισπανίας ήρχισαν να ξεκλωνίζονται και να εκριζούνται- την ομοίαν τύχην θα υποστούν συντόμως και οι τούτων αδελφοί άθεοι μπολσεβίκοι της Ρωσίας».

Μέχρι το τέλος της μακράς ζωής του αγωνιούσε για την προσωπική πνευματική του πορεία, γι’ αυτό και ευχαριστούσε τον Θεό ο Οποίος τον διεφύλαξε από τις παγίδες και πλάνες του Διαβόλου, αλλά και εστενοχωρείτο για την αξιοθρήνητη κατάσταση της Εκκλησίας και των ποιμένων της. Παραθέτουμε ένα μικρό σχετικό απόσπασμα των λεγομένων του: «Έφθασε το τέλος μου και ευχαριστώ τον Θεόν, διότι με διεφύλαξεν από πολλούς κινδύνους, σωματικούς και ψυχικούς από πολλάς πλάνας και παγίδας του δολίου δράκοντος και Τον παρακαλώ να με διαφυλάξη άχρι της τελευταίας στιγμής του θανάτου μου και εισαγάγη με εις τας ουρανίους σκηνάς, ένθα των ευφραινομένων η κατοικία. Αλλ’ η ψυχή μου εις τας τελευταίας στιγμάς του βίου μου είναι περίλυπος και κατώδυνος, βλέπων την αξιοθρήνητο κατάστασιν της Εκκλησίας και των ποιμένων. 

Αυτής, οι οποίοι, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, αντί να γίνουν φως με τα καλά των έργα, εγένοντο σκότος και αιτία να βλασφημήται εις τα έθνη το όνομα του Ουρανίου Πατρός ημών. Πιστεύω και ελπίζω ότι ο ιδρυτής της Εκκλησίας και άρχων της ειρήνης, τούτους μεν θα συντρίψη ως σκεύη κεραμέως, την δε Εκκλησίαν Αυτού, την οποίαν ηγίασε διά του παναχράντου Αυτού αίματος, θα διασώση εκ του κινδύνου του καταποντισμού. Εγώ μεν απέρχομαι εν ειρήνη, εσείς δε σώθητε, ως σοφοί και φρόνιμοι, από την παρούσαν πονηράν γενεάν και διεφθαρμένην».

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ

apantaortodoxias

Το είδαμε: alopsis.gr

«ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ» Α΄

Τὸ νέκταρ … τοῦ Νεκταρίου…

Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων 29.5.2020

«Καθὲ μέρα καὶ ὅλη μέρα. Κάθε μέρα καὶ ἕνα καινούργιο. Κάθε μέρα καὶ ἕνα νεώτερο ἀκούγομε, καὶ βγαίνουν. Ὕστερα, τελευταῖα, θὰ μᾶς κάνουν τρομερὸ πόλεμο καὶ θὰ γίνουμε ἔτσι (σηκῶνει τὰ χέρια πρὸς τὰ πάνω καὶ στρέφει πρὸς τὰ κάτω δείχνοντας τὸ ἀνακάτωμα, τὸ γκρέμισμα) Καὶ ἡ Ἑλλάδα… θὰ σβήσῃ τὸ ὄνομά της, καὶ θὰ βγάλουνε ἕνα δικό τους ὄνομα. Θὰ πάρουνε ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Ὁ σατανὰς ἔχει κίνησι, ἔχει δύναμι μεγάλη». (π. Εὐμένιος Λαμπάκης. 2002, μεταγραφὴ ἀπὸ βιντεοταινία).

«Κάθε μέρα καὶ ὅλη μέρα. Κάθε μέρα καὶ ἕνα καινούργιο». Αὐτὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας Εὐμένιος ἀπὸ τὰ Ρούστικα Ρεθύμνου γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἐπικρατοῦσε τότε καὶ ἐπικρατεῖ -πολὺ ἐντονώτερα- καὶ σήμερα, τὴν καθημερινὴ καὶ ὁλοήμερη ἐπίθεσι ἐναντίον τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρῖδος. 

Καὶ δὲν εἶναι μόνον οἱ δεδηλωμένοι ἐχθροὶ τῆς πατρίδας καὶ τῆς πίστεως, ποὺ γαυριοῦν καὶ ἀπειλοῦν… Ἐνίοτε παρουσιάζονται ὡς τέτοιοι καὶ οἱ ταγμένοι ὑπερασπιστὲς τῆς πατρῖδος καὶ τῆς πίστεως, πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοί… Καὶ ἐδὼ ἡ θλίψις εἶναι μεγαλύτερη, γιατὶ καὶ ὁ κίνδυνος εἶναι μεγαλύτερος. Τὴν ἐπίθεσι τοῦ ἐχθροῦ τὴν βλέπεις καὶ ἀμύνεσαι, τὴν φθορὰ ποὺ ὕπουλα προκαλεῖ ἡ δράσι τοῦ σύγχρονου -συνειδητοῦ ἤ ἀσυνείδητου- γενιτσαρισμοῦ δὲν τὴν καταλαβαίνεις εὔκολα.

 Δὲν μπορεῖς εὔκολα νὰ τὸ πιστέψεις, νὰ τὸ παραδεχτεῖς. «Μὰ πῶς μπορεῖ ὁ κυβερνήτης νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν πατρίδα καὶ μὲ τὶς ἐνέργειες ἤ τὶς παραλείψεις του νὰ ὑπονομεύῃ τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν ἀσφάλειά της;» Εὔλογη ἡ ἀπορία.

 Ὅμως (π.χ.): ὁ ἐποικισμὸς τῆς χώρας  ἀπὸ τοὺς μεθοδικῶς εἰσβάλοντας λαθρομετανάστες, ἡ μὴ ἀποστολὴ συντεταγμένων γιὰ τὴν Ἑλληνική ΑΟΖ ποὺ δίνει ἐπίφασι νομιμότητος στὴν τουρκολυβιακή συμφωνία, μὲ ὅλα τὰ πρακτικά ἐπακόλουθα -καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν εὐλογία ἤ ἀδιαφορία, ΟΗΕδων, Εὐρωενωσιτῶν, Νατοϊκῶν, ΜΚΟυέδων, καὶ κυρίως τῶν πολιτικῶν μας (κυβερνητῶν καὶ ἀντιπολιτευομένων)- εἶναι, μερικὰ μόνον, ἐνδεικτικὰ στοιχεία τῆς  σκληρῆς πραγματικότητος, ποῦ ζοῦμε.

«Πῶς γίνεται οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας νὰ μὴν τὴν ὑπερασπίζονται στὸν σύγχρονο διωγμὸ ποὺ ὑφίσταται ἡ πίστις καὶ οἱ πιστοί;» Καὶ ὄχι μόνον δὲν ὑπερασπίστηκαν, ὡς ὤφειλαν, τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς χλευάζουν καὶ ὑβρίζουν ὅσους  προσπάθησαν νὰ ψελίσουν λόγο… Ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα, εἶναι καὶ ἡ περίπτωσις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀργολίδος κ. Νεκταρίου, ὅπως παρουσιάζεται στὸ δημοσίευμά του «Ἡ γῆ εἶναι τετράγωνη»       

(https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/37137-argolidos-nektarios-i-gi-einai-tetragoni)

Ἄν ἔλειπε ἡ ὑπογραφὴ, ἀδύνατον νὰ ὑποψιαζόταν κάποιος ὅτι λόγος τέτοιου ὕφους ὑπάρχει περίπτωσις νὰ ἐκπορεύεται ἀπὸ Ἰεράρχη. Ἡ ἐκλογίκευσις τῆς πίστεως, ἡ ἀνευθυνότης (δηλ. ἡ προσπάθεια ἀποποιήσεως κάθε εὐθύνης), ἡ ἔλλειψις οὐσιαστικῶν ἐπιχειρημάτων καὶ ἡ σοφιστικὴ ἀντιμετώπισις τῶν προβλημάτων, ἡ δημοσιογραφικῆς σκοπιμότητος παρουσίασις, οἱ παραπλανητικὲς ἀναφορὲς σὲ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα καὶ γεγονότα, ἡ εἰρωνικὴ ὑβριστικὴ καὶ ἀπαξιωτικὴ  διάθεσις πρὸς ὅσους δὲν συμφωνοῦν μαζί του καὶ τοὺς θεωρεῖ ἐχθροὺς, δημιουργοῦν μιὰν εἰκόνα  ποὺ μόνον χέρι κατ᾿ ἐπίγνωσιν Ἱεράρχου δὲν θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ συνθέσῃ.

Γι᾿ αὐτὸ ἡ στεναχώρια εἶναι μεγαλύτερη. Καὶ ὅταν ἀναγκάζεσαι νὰ προσπαθήσεις νὰ ξεδιαλύνεις κάπως ὅλα αὐτὰ, προκειμένου νὰ διαφανεῖ τί ἀπὸ αὐτὰ θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι θέσεις τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ποιὰ ἀποτελοῦν μὲν προσωπικὲς ἀπόψεις καὶ στάσεις τοῦ γράψαντος, ἀπέχουν ὅμως ἀπὸ τὸ παραδεδομένο ἐκκλησιαστικὸ πνεῦμα, μόνον εὐχαρίστησι δὲν μπορεῖς νὰ νοιώθῃς.

 Μὲ τέτοιες συμπεριφορὲς ὁρισμένων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων φρονῶ ὅτι ἀδικεῖται ἡ πίστις μας, ἀδικεῖται ἡ Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἀδικεῖται ἡ Ἱεραρχία μας, ἀδικοῦν καὶ τὸν ἵδιο τὸν ἑαυτό τους οἱ κληρικοὶ μας ποὺ τὶς ἐκδηλώνουν. Οὕτε περιφρονοῦμε , οὕτε ὑποβλέπουμε τοὺς Ἱεράρχες μας. «Τοὺς ἀγαποῦμε καὶ τοὺς ἀνεχόμεθα» (Παπαδιαμάντης). Σὲ αὐτὸν τὸν «ἀγώνα» δὲν ἀντιμαχώμαστε κανέναν , εἰδικῶς Ἰεράρχες, ἀλλὰ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀγωνιστοῦμε ἀπὸ τὴν ἰδιότητά μας ὡς χριστιανοὶ καὶ ἀπὸ χρέος πρὸς τοὺς Πατέρες μας ἀπὸ τοὺς ὁποίους παραλάβαμε τὴν Πίστι: 

Στὴ ζωή μας ἀγωνιζόμαστε, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια ὅτι στρεφόμαστε «ἐναντίον» κάποιων (μή γένοιτο!), ἀλλὰ ὅτι θέλουμε νὰ διαφυλάξουμε ἀβλαβῆ καὶ ἀμείωτη ἀπὸ τὶς διδαχὲς τῶν ἀνθρώπων ἐκείνη τὴν ἀλήθεια ποὺ διδαχθήκαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρες. Ἀναγκαζόμαστε ἐξαιτίας αὐτοῦ νὰ ἀποκλίνουμε ἀπὸ κάθε διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας ἀπὸ ὁπουδήποτε καὶ ἄν προέρχεται. 

Ἀρχιμ. (Ἁγίου) Σωφρονίου: Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. ἐκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ. 2011. σελ.290

 (Χρησιμοποιῶ τακτικὰ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ, ἑνὸς συγχρόνου Θεοφόρου Ἁγίου Πατρός, ποὺ ἔζησε τὶς σημερινὲς συνθῆκες καὶ τὴν σημερινὴ κατάστασι τοῦ κόσμου καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὸ Ὅρος καὶ στὴν Εὐρώπη καὶ εἶχε πνεῦμα βαθὺ φιλοσοφικὸ καὶ βίωμα γνήσιο ὀρθόδοξο καὶ μιλοῦσε καὶ ἔπραττε μετὰ ἄνωθεν δυνάμεως. Αὐτὸ ἔχω ἀντιληφθεῖ καὶ πιστεύω ὅτι δὲν κάνω λάθος)

Παρουσιάστηκε τὸ πρόβλημα τοῦ ἰοῦ μὲ τὴν ἔντασι καὶ τὴν μεθόδευσι ποὺ γνωρίσαμε. Ἡ Ἐκκλησία (ἡ ΔΙΣ συγκεκριμένα) εἶπε ΝΑΙ σὲ ὅλα. Ὅτι θέλει ἡ Πολιτεία. Ἀπόλυτη ὑπακοή. Κλείσανε τὶς ἐκκλησίες, λειτουργοῦσαν χωρὶς τὸν λαό, ἀπειλοῦσαν οἱ ἴδιοι οἱ ἱεράρχες τοὺς κληρικοὺς ὅτι θὰ τοὺς στείλουν στὸν εἰσαγγελέα ἄν τολμήσουν νὰ λειτουργήσουν, ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι συνελήφθησαν γιατὶ κοινώνησαν ἀνθρώπους ἤ λιτάνευσαν τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἀστυνόμοι φύλαγαν τοὺς ναοὺς, τηλεφωνοῦσαν σὲ ἱερεῖς νὰ τοὺς προειδοποιήσουν, ἄνθρωποι ἔψαχναν νὰ βροῦν ἐκκλησία νὰ μεταλάβουν, καὶ ὅλα αὐτὰ ΓΙΑΤΙ; Διότι ἡ Ἱεραρχία δὲν ἀντιμετώπισε τὸ θέμα αὐτὸ ὡς θέμα οὐσίας τῆς πίστεως.

 Πρόβλημα ὁ ἱός. Μάλιστα. Σοβαρὸ. Μάλιστα. Μεταδίδεται πολὺ, λένε κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες. Μάλιστα. Νὰ περιορίσουμε τὴν διάδοσι. Μάλιστα. Νὰ ὀργανώσουμε λοιπὸν ὡς Ἐκκλησία τὶς δραστηριότητές μας (δράσεις , κατηχητικὰ, φιλανθρωπίες κλπ) μὲ προσοχὴ ὥστε νὰ περιοριστῇ ἡ πιθανότης μεταδόσεως τοῦ πιθανῶς παρόντος ἱοῦ. Νὰ ἐνημερώσουμε τοὺς ἀνθρώπους μας καὶ νὰ συμβάλουμε στὴν προσπάθεια τῆς κυβερνήσεως. Μέχρις ἐδώ, ὅμως.

 Στὸν χῶρο τοῦ ναοῦ, ἐκεὶ ὅπου τελεσιουργεῖται τὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας ἐκεῖ δὲν ίσχύουν τὰ μέτρα καὶ οἱ φόβοι καὶ οἱ ἱοὶ διότι ἐκεῖ κατοικεῖ ὁ πανταχοῦ παρών (καὶ οἱ δικοί Του, οἱ Ἅγιοι) ἐκεῖ θυσιάζεται καὶ προσφέρεται ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου ὁ ἱώμενος πάσαν νόσον καὶ πάσαν μαλακίαν…  Ἄρα καὶ τὴν παροῦσαν νόσον καὶ τὴν παροῦσαν μαλακίαν μπορεῖ, ἄν θέλει, ἄν τὸ θεωρεῖ ὁφέλιμο, νὰ τὴν θεραπεύσῃ, ἀρκεῖ οἱ νοσοῦντες καὶ μεμαλακισμένοι νὰ τὸ θέλουν καὶ αὐτοί. Δική Του δουλειά, Αὐτὸς γνωρίζει.

 Ὅμως ἐκεῖ μέσα, στὸν ΝΑΟ, δὲν μπορεῖ νὰ μπαίνει ὁ καθεὶς, νὰ κάνει ὅτι θέλει, νὰ διατάζει καὶ νὰ ἀπαγορεύῃ, ἄς εἶναι κυβερνήτης, ἄς εἶναι ἐπιστήμων, ἄς εἶναι δεσπότης. Γιὰ νὰ μπεῖ ἐκεῖ πρέπει  νὰ ἀφήσει ἀπ᾿ ἔξω τὰ ἀξιώματά του καὶ τὶς ἐπιστῆμες του καὶ τὸν φαρισαϊσμό του (Φαρισαΐζων, Ἱεροῦ μακρὰν γίνου, Χριστὸς γὰρ ἔνδον, ᾧ ταπεινὸς δεκτέον. Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου). Ἐκεῖ ἀκούγεται ἡ φωνή: «Τὰς θύρας, τὰς θύρας» καὶ κλείνουν οἱ θῦρες γιὰ τοὺς «ἀμυήτους» (καὶ τοὺς ὑπερηφάνους καὶ ἐπηρμένους). Ἐκεῖ δὲν ὑπάρχουν ἀξιώματα καὶ ἀξιωματούχοι, ἐκεὶ ὑπάρχουν ἄνθρωποι πιστοὶ καὶ κτιστοί ἐνώπιον τοῦ Κτίστου.  Ἐκεῖ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ οὔτε ἡ μόλυνσις, οὔτε τὸ μικρόβιο, οὔτε ὁ φόβος, οὔτε ὁ πανικός. Ὅτι ὑπάρχει ἐκεὶ, τὸ Ἱερὸν, ἡ Ἁγία Τράπεζα, ὅλος ὁ διάκοσμος τοῦ ναοῦ, οἱ ἱερὲς εἰκόνες, ὅλα εἶναι ἅγια καὶ ἱερά καὶ ἀμόλυντα, γιὰ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ φυσικά. Τὰ ἔχει κάνει ἡ πίστις, καὶ τὰ λειτουργεῖ ἡ πίστις ἤ γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ ἀκριβεῖς ὅσα ἔχουν θεσμοθετηθεῖ καὶ μυσταγωγοῦνται ἐκεῖ ἔγιναν ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦσαν  ἐπέκεινα τῆς πίστεως –εἶχε ἀπέλθη εἶχε ξεπεραστεῖ ἡ πίστις ἀπὸ αὐτοὺς- διότι εἶχαν περάσει στὴν θεοπτία, ἦταν αὐτόπτες, εἶχαν πειστεῖ γιὰ τὰ τεράστια ποὺ τελεσιουργοῦνται ἐντὸς τοῦ Ναοῦ:

 «πίστις μὲν γὰρ ἀπέρχεται, ὅταν αὐτοψίᾳ πεισθῶμεν ἰδόντες θεόν». ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ. PG09 644Β (Αὐτὸ βέβαια συμβαίνει μετὰ θάνατον, τότε «βλέπομε» τὸν Θεό, ὅμως στοὺς θεόπτες Ἀποστόλους καὶ Πατέρες συνέβη , καὶ συμβαίνει, ἐν ζωῇ).

Ἔκεῖ, ἐντὸς τοῦ ΝΑΟΥ, εἶναι ὁ χῶρος τοῦ Πνεύματος, ἐκεῖ ὅσοι ἀξίως διακονοῦν ἀπὸ σάρκες ἔχουν γίνει πνεῦμα καὶ δὲν φοβοῦνται ἱοὺς καὶ μικρόβια, οὔτε χάσκουν μπροστὰ σὲ λοιμοξιολόγους καὶ κυβερνητικοὺς κεκράκτες τοῦ φόβου, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σὲ ὅσους μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως καὶ συναισθήσεως τῆς ἁμαρτωλότητός τους ἀκολουθοῦν ἀκλινῶς τὴν πίστι τοῦ Εὐαγγελίου:

 «ἐν οἷς οὖν γίνεται βεβαία καὶ ἀμετάθετος ἡ εἰς τὸ εὐαγγέλιον πίστις, οὗτοι διὰ τῆς πίστεως μεταβαίνουσιν ἀπὸ τοῦ εἶναι σάρκες εἰς τὸ γίνεσθαι πνεῦμα, καθὼς λέγει ὁ Κύριος ὅτι «Τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι, τὸ δὲ γεγεννημένον ἐκ τοῦ πνεύματος πνεῦμά ἐστιν» ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ  (Ad Simplicium de fide στὸ TLG Volume 3,1, page 67 )

(Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συχωρέσει ποὺ λέω τέτοια πράγματα, ἀλλὰ γνώρισα καὶ ἔζησα ἀνθρώπους ποὺ τὰ ζοῦσαν, κατὰ τὴν δωρεὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία Χάρις βεβαίως ἐσκήνωσε καὶ φανερώθηκε σ᾿ αὐτοὺς λόγῳ τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἀγώνα τους σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴν παρουσία Της ἀκόμη καὶ κακομοίρηδες ποὺ ἦταν πιὸ κάτω καὶ ἀπὸ σάρκες, τούβλα θὰ ἔλεγα. Τίποτα μεγαλύτερο καὶ καλύτερο στὸν ἀνωφελὴ βίο μου δὲν συνάντησα καὶ τουλάχιστον λόγῳ χρέους πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους καὶ στὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως ποὺ εἶδα σ᾿ αὐτοὺς, μουρλάθηκα -ὅπως λέγει καὶ ὁ Σεβασμιώτατος- καὶ γράφω αὐτὰ, διότι βλέπω στὶς μέρες μας νὰ κηρύσσεται ἀλλοιώτικη πίστις καὶ δὲν ἔχω τίποτα προσωπικὰ μὲ τὰ πρόσωπα, κυρίως ἱεραρχῶν, τῶν ὁποίων τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα ἐνίοτε σχολιάζω μέσα στὸ παραπάνω πλαίσιο). 

Ὅποιος ζεῖ καὶ κινεῖται σ᾿ αὐτὸν τὸν χῶρο τοῦ Πνεύματος καὶ μάλιστα λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου,  ὄφειλε νὰ ἐξηγήσῃ στοὺς ἀμυήτους καὶ τρομοκρατημενους ἤ πονηροὺς καὶ δασκαλεμένους πολιτικοὺς ὅτι ΕΔΩ ΜΕΣΑ δὲν ὑπάρχει κίνδυνος καὶ ἀπὸ δῶ καὶ μέσα, ἀπὸ τὴν θύρα τοῦ Ναοῦ, δὲν ἰσχύουν οἱ καραντίνες καὶ τὰ «μέτρα». Ὅτι συμβαίνει ΕΔΩ δὲν μετριέται μὲ τὴν μεζούρα τῆς λογικῆς καὶ δὲν ἀντιμετωπίζεται μὲ τὶς μεθοδεῖες τῆς πολιτικῆς.  Ὅπως φαίνεται, ἀπὸ ὅσα λέγει ὁ Σεβασμιώτατος Ἀργολίδος, καμμία τέτοια αἴσθησις δὲν ὑπάρχει στὸν ἴδιο:

«Το βασικό επιχείρημα των κατά φαντασίαν «ομολογητών» είναι ότι όταν μπαίνεις στην Εκκλησία, δεν αρρωσταίνεις. Σαν να λέμε ότι ο ναός είναι αποστειρωμένος, αντιμικροβιακός κλωβός, που δεν αφήνει τα μικρόβια να μπουν μέσα…»

 Βέβαια, ἔχει δίκαιο ὅτι ὁ ναὸς δὲν εἶναι ἀντιμικροβιακός κλωβός. Ὅπως δὲν εἶναι καὶ χῶρος ποὺ δὲν ἔχει ἐξουσία ὁ διάβολος. Αὐτὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν πίστι καὶ τὴν καθαρότητα βίου ποιμένων πρωτίστως καὶ ποιμενομένων κατὰ περίπτωσιν. Ἄπειρα τὰ παραδείγματα καὶ σαφὴς ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων… Ὄμως καὶ τὸ νὰ κλείσουν τοὺς ναοὺς καὶ νὰ λειτουργοῦν μέσα οἱ παπάδες καὶ ἔξω νὰ τριγυρίζει ὁ λαός; Νομίζω ὅτι πιὸ κάτω δὲν πάει.

 Αὐτὴ τὴν ἐξήγησι Πίστεως, πολὺ περισσότερο, ὄφειλε νὰ τὴν κάνει ὁλόκληρη Σύνοδος Ἐπισκόπων. Καὶ τί ἔκαμε; ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Ὑπακοὴ στὸ θέλημα τῆς Πολιτείας.

 Συνειδητοποίησαν ἄραγε ὅτι ἔτσι παρουσιάζονται δοῦλοι τῆς Πολιτείας; Καὶ ὅμως. Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸ ἐρώτημα «Ἄν ὅποιος κάνει τὸ θέλημα κάποιου γίνεται κοινωνός του» ἀπαντᾶ: «Γνωρίζουμε ὅτι ὄχι ἀπλῶς κοινωνὸ, ἀλλὰ κάνει κύριο καὶ πατέρα του αὐτὸν τοῦ ὁποῖου τὸ ἔργον ποιεῖ». Καὶ προσθέτει καὶ τὸ ἀποστολικό «Γνωρίζετε ὅτι σὲ ὅποιον προσφέρετε τοὺς ἑαυτούς σας δούλους καὶ ὑπακούετε, γίνεστε δούλοι σ᾿ αὐτὸν ποὺ ὑπακούετε»:

 ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΣΠΓʹ. Εἰ ὁ ποιῶν τὸ θέλημά τινος κοινωνός ἐστιν ἐκείνου. 

ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ: Εἰ πιστεύομεν τῷ Κυρίῳ λέγοντι· Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας· καὶ πάλιν· Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν· οἴδαμεν, ὅτι οὐχὶ κοινωνὸς ἁπλῶς, ἀλλὰ κύριον ἑαυτοῦ καὶ πατέρα ἐπιγράφεται ἐκεῖνον, οὗ τὸ ἔργον ποιεῖ, κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν. Μαρτυρεῖ δὲ τοῦτο σαφῶς καὶ ὁ Ἀπόστολος, λέγων· Οὐκ οἴδατε, ὅτι ᾧ παριστάνετε ἑαυτοὺς δούλους εἰς ὑπακοὴν, δοῦλοί ἐστε ᾧ ὑπακούετε, ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἢ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην; ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ. PG 31.1281

Καὶ ὅμως τὸ εἶχε ἀντιληφθεῖ καλὰ ὁ «φιλόσοφος» ποὺ τοὺς ραμφίζει χαιρέκακα: «Χθες, η Εκκλησία κατάλαβε ότι είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Κατάλαβε ότι είναι κομμάτι του κράτους» (https://www.romfea.gr/diafora/35951-stelios-ramfos-xthes-i-ekklisia-katalabe-oti-einai-npdd) Οἱ ἐπίσκοποι κατάλαβαν ὅτι μὲ τὶς πράξεις τους ἀπέδειξαν ὅτι λειτούργησαν σὰν «κομμάτι τοῦ κράτους», σὰν «δοῦλοι τῆς Πολιτείας;» Σαφῶς καὶ ὄχι καὶ ἀντιθέτως ἐπιμένουν καὶ ὑβρίζουν καὶ συκοφαντοῦν -ἐννοεῖται ὅσοι τὸ κάνουν αὐτό- ὅποιον τολμᾶ νὰ ψελίσῃ κάτι τέτοιο, αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ καὶ τὰ πράγματα καὶ τὰ λόγια ἀποδεικνύουν καὶ τοὺς τὸ λένε κατάμουτρα καὶ οἱ ἀνθρωπιστὲς «φιλόσοφοι».

Ἄς δοῦμε τὸν λόγο τοῦ Σεβασμιωτάτου:

«Πέρασαν δύο ολόκληροι μήνες από τότε που άρχισαν να ισχύουν τα περιοριστικά μέτρα στην χώρα μας από τα οποία δεν εξαιρέθηκε η εκκλησία μας. Αν για όλους τους χριστιανούς ήταν μια περίοδος οδύνης για την στέρηση των ιερών ακολουθιών και ιδιαίτερα της θείας Λειτουργίας, για τους κληρικούς ήταν πολύ πιο οδυνηρή η περίοδος αυτή. Αναγκαστήκαμε να λειτουργούμε χωρίς το λαό, με άδειες εκκλησίες, με ό,τι αυτό σημαίνει». (Ὅ.π.)

Ἄς προσέξουμε τὸν λόγο του: «άρχισαν να ισχύουν τα περιοριστικά μέτρα». Λὲς καὶ μιλοῦμε γιὰ φυσικὸ φαινόμενο: Ἄρχισε ἡ βροχὴ, ἤ ἡ κακοκαιρία, ἤ ὁ καύσων (ἐδὼ, εὐτυχῶς, δὲν ἔχουμε κυκλῶνες καὶ τυφῶνες) … Δὲν «ἄρχισαν νὰ ἱσχύουν» μόνα τους. Ἐπεβλήθησαν ἀπὸ τὴν Πολιτεία. Τὰ ἐπέβαλε μὲ ἕναν τυφῶνα τρόμου ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως καὶ ἀπαίτησε τὴν ἐφαρμογή τους ἐπὶ ποινῇ προστίμων καὶ φυλακίσεων. Πολὺ ὡραία. Ἡ Πολιτεία ἔκανε τὴν δουλειά της. Ἔτσι φρονοῦσε, ἔτσι ἔκρινε, αὐτὰ ἀποφάσισε.

 «Δὲν έξαιρέθηκε ἡ Ἐκκλησία μας». Ὄχι, ἀπλὰ, δὲν ἐξαιρέθηκε. Ἔγινε ὁ χῶρος ποὺ ἐφαρμόστηκαν τὰ μέτρα μὲ τρόπο ἀπόλυτο καὶ ὁλοκληρωτικὸ, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ ἀπειληθῇ ὅχι μόνον ἡ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας (σταμάτησαν τὰ πάντα) ἀλλὰ τὰ ἴδια τὰ θεμέλιά της: ἡ Πίστις. Καὶ γιατὶ νὰ ἐξαιρεθῆ; Ποιὸς νὰ τὴν ἐξαιρέσῃ. Ἡ Πολιτεία; Γιατὶ; Ἀπὸ ἀγάπη ἤ σεβασμό; Δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ οἱ Ἱεράρχες μας τὸ ρόλο τοῦ Κράτους καὶ τῶν Πολιτικῶν; Πρέπει νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ αὐτά; Τὰ «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων»  καὶ τὸ «Οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν» ἤ «Οἱ ἐσθίοντες τὸν λαὸν μου ἐν βρώσει ἄρτου» δὲν φτάνουν; Ἡ μέχρι σήμερα πορεία τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ τί διδάσκει; Τί λένε οἱ Πατέρες μας; Ἤ μήπως οἱ ἐπιχορηγήσεις καὶ τὰ ὀψώνια τῆς ἐξουσίας ποὺ ἀπολαμβάνουν τοὺς κάνουν νὰ μὴν βλέπουν καὶ νὰ μὴν κατανοοῦν; Ὅπως καὶ νὰ ἔχει χρέος δικό σας ἦταν νὰ ὑπερασπισθῆτε τὴν Ἐκκλησία ἐναντι τῶν διαθέσεων τῆς πολιτείας. Δὲν εἶναι ἔτσι;

«Ἀναγκαστήκαμε νὰ λειτουργοῦμε χωρὶς τὸν λαό». Ἀναγκαστήκατε; Ποιὸς σᾶς ἀνάγκασε; Ἡ Πολιτεία πάλι; Πῶς σᾶς ἀνάγκασε; Μὲ βασανισμοὺς; Μὲ ἀπειλὲς; Τί συνέβη; Δὲν φαίνεται κάτι τέτοιο ἀπὸ τὶς πράξεις καὶ τὰ λόγια σας. 

Ἐν προκειμένῳ: Μὲ ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σοβαρότητα, ἐπιστημονικότητα…

«Μίλησα με συνεπισκόπους και ιερείς που διακρίνονται για την ψυχραιμία και την νηφαλιότητα. Μίλησα με σοβαρούς επιστήμονες, που διακρίνονται για τη βαθειά τους πίστη και αγάπη στο Θεό και στην εκκλησία».

…. ὑπευθυνότητα (ὄχι ἀνευθυνότητα), βαθεία ἐξέτασι τοῦ ζητήματος (ὄχι ἐπιπολαιότητα), ὥστε νὰ μὴν γίνετε ἀκούσιοι φονιάδες (τῶν σωμάτων, γιὰ τὶς ψυχὲς παρακάτω)…

«Κατανόησα ότι όταν συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα και επιπόλαια, μπορεί να γίνουμε υπαίτιοι διασποράς του ιού και τελικά ακούσια φονείς».

…. μὲ κατανόηση, ὡς νουνεχεῖς ἄνθρωποι….

«Οι νουνεχείς άνθρωποι δέχτηκαν τα μέτρα με κατανόηση»

… ἐπειδὴ, προέχει ἡ ὑγεία…

«Όμως τη στιγμή αυτή προέχει η υγεία». (Ὅλα τὰ παραπάνω ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ κείμενου τοῦ Σεβασμιωτάτου)

Ἄρα σύμφωνα μὲ τὰ ἴδια τὰ λόγια σας ἐκουσίως, πεισθέντες, ΚΑΝΑΤΕ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ καὶ δὲν ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΤΕ. (Ἐκῶν ἤμαρτον). 

Ὁπότε  γίνεται σαφὲς ὅτι ὅπως τὸ δένδρο ἀπὸ τοὺς καρποὺς, ἔτσι καὶ ἐσεῖς ἀπὸ τὰ ἔργα σας καὶ ὅχι ἀπὸ τὰ λόγια, ἀποδείξατε ποιὰ εἶναι ἡ πίστις σας. Δείξατε στοὺς ἀνθρώπους ὅτι δὲν εἴχατε δύναμη πίστεως καὶ συντελέσατε ὥστε νὰ ἀποδυναμωθεῖ καὶ ἡ δική τους πίστις: 

«Φανερὸν τὸ δένδρον ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὕτως οἱ ἀπαγγελλόμενοι Χριστιανοὶ εἶναι, δι᾿ ὧν πράττουσιν ὀφθήσονται. Οὐ γὰρ νῦν ἐπαγγελίας τὸ ἔργον, ἀλλ᾿ ἐν δυνάμει πίστεως ἐάν τις εὑρεθῇ εἰς τέλος». ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΑΝΤΙΟΧΕΥΣ PG5 656ΒC 

Ἔτσι δὲν χρειάστηκε κἄν νὰ ἀντιτάξατε λόγο πίστεως ἀπέναντι στὴν Πολιτεία, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀποδεχθήκατε καὶ οἱ ἴδιοι ἀπολύτως τὴν δική της λογική, λογικὴ φόβου καὶ ὑστερίας καὶ φιλοσαρκίας, ἀλλά καὶ διαβολικὴ λογική (”Ο διάβολος τους έβαλε να κλείσουν τους Ναούς” Κοζάνης Παῦλος, συνεπίσκοπός σας)  βγήκατε σὲ ἕναν πόλεμο μὲ τὰ ὅπλα τοῦ κόσμου, τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρωπισμοῦ (ἐτεροζυγοῦντες ἀπίστοις) καὶ ἀφήσατε ἀνενεργά καὶ ἀνεκμετάλευτα τὰ ὅπλα τῆς πίστεως. Θυμήθηκα τὴν περίπτωσι ἑνὸς ἱερέως ὁ ὁποῖος ἐνῷ τὸν τυραννοῦσαν μάγισσες δὲν χρησιμοποίησε τὸ ὅπλο τοῦ Σταυροῦ:

Τὸ 1958, παραμονὴ Χριστουγέννων, πήγαμε μαζὶ μὲ τὸ Γεωργατζὴ στὸ Μοναστήρι. … Μετὰ τὸ φαγητὸ καὶ λίγο προτοῦ κοιμηθοῦμε, λέει ὁ Γέροντας: «Τὸν εὐλογημένο ἔχει τὸ μεγαλύτερο ὅπλο μαζί του καὶ τὸν τυραννάνε πολύ». Μᾶς τὸ εἶπε 4-5 φορές. Ἐμεῖς δὲν καταλαβαίναμε ποιὸν ἐννοοῦσε. Ἐννοοῦσε τὸν παπὰ τοῦ χωριοῦ, ποὺ , ὅταν γύριζε βράδυ ἀπὸ τὸ βουνὸ, τὸν ταλαιπώρησαν οἱ μάγισσες ὅλη τὴ νύχτα. Τὶς πρωϊνὲς ὧρες ὁ Γέροντας μᾶς εἶπε: «Βγῆτε ἔξω καὶ θὰ δεῖτε ἕναν παπὰ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὸ βουνό». Πράγματι ἔτσι ἦταν. Προτοῦ μᾶς μιλήσει τὸν καλημερίσαμε καὶ τότε ἐκεῖνος μᾶς εἶπε: «Βρὲ παιδιὰ, ὁ Γέροντας σᾶς ἔστειλε;» Σὲ λίγο συναντήθηκε ὁ παπᾶς  μὲ τὸν Γέροντα καὶ τότε ὁ Γέροντας τοῦ λέει: «Ἀπόψε σὲ τυράννησαν πολύ.  Αὐτὸ τὸ ὅπλο ποὺ ἔχεις, γιατὶ τὸ ἔχεις;» (ἐννοοῦσε τὸ σταυρό). «Ἄστα, Γέροντα, τὸ ξέχασα τελείως». Γ.Κ. Χατζόπουλου: ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ . Δράμα. ἄ.χ. σελ 46-47  

Ἑνῷ ἔχουν ὑποστηριχθεῖ λοιπὸν ἀπὸ τὴν διοικοῦσα ἐκκλησία ὅλα τὰ παραπάνω καὶ ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Ἀργολῖδος, λέγει:

«Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα μπορούσαν τα μέτρα αυτά να είναι ηπιότερα, όπως έγιναν στη δεύτερη φάση.Να υπάρχουν αυστηροί κανόνες όπως στα super markets κ.λ.π. Και αυτό το λέω με επιφύλαξη, γιατί δε ξέρω πόσο μπορούσε να λειτουργήσει. Ό,τι έγινε, έγινε.» 

Μάλιστα! Θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι ἠπιότερα. Δηλάδή; Τἰ ἐννοεῖται Σεβασμιώτατε ἡπιότερα; Ἐδὼ καταργεῖται ἡ Θεία Λειτουργία. Χωρίζονται οἱ Ποιμένες ἀπὸ τοὺς πιστοὺς. Κάποιος ποὺ θέλει νὰ πάει νὰ κοινωνήσει ἤ νὰ ἐξομολογηθεῖ δὲν μπορεῖ. Τοῦ κλείσατε τὴν πόρτα. Ἄν πεθάνει τί γίνεται; Μιλᾶτε καὶ σκέφτεστε μὲ ὅρους γήϊνους, ἀνθρωποκεντρικοὺς, αὐτὸ καταλαβαίνω ἐγώ. «Δὲν ξέρω ἄν θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσῃ» Μὰ ἡ  ἐφαρμογὴ «μέτρων» στὸν Ναό εἶναι δική σας εὐθύνη καὶ τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησίας. Πῶς λειτούργησε τὸ κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἀποκλεισμὸς τῶν πιστῶν; Δὲν συνεργήσατε ἀπλῶς, οἱ ποιμένες, πρωτοστατήσατε. Μὲ λόγια καὶ ἔργα. Σὲ αὐτὴ τὴν κατεύθυνσι εἴσασταν σίγουροι ὅτι «θὰ λειτουργοῦσε ἡ προσπάθεια»; Στὴν ἄλλη γιατὶ δὲν εἴχατε σιγουριά; Γιατὶ αὐτὸ θέλατε νὰ γίνῃ. Αὐτὸ πιστέψατε, αὐτὸ δεχθήκατε, αὐτὸ ἐπιβάλλατε στὴν Ἐκκλησία. 

Ἐκεῖνο ποὺ πικραίνει περισσότερο, ὅσον ἀφορᾶ τὸ κεφάλαιο αὐτὸ, εἶναι ἡ καταληκτήριος φράσις: «Ὅ,τι ἔγινε, ἔγινε». Τόσο ἀπλὰ ἀλλὰ καὶ τόσο ἀπερίσκεπτα, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ, καὶ τόσο ἐπικίνδυνα. Μὲ τρεῖς λέξεις προσπερνᾶτε ὅλα τὰ παραπάνω ἐνοχλητικὰ καὶ ἐλεγκτικά. Ἔλεγε κάποιος ὅτι ἡ αὐτοκριτικὴ εἶναι σὰν τὴν ξυνίλα στὸ στομάχι καὶ ὅλοι τὴν ἀποφεύγουν, εἰδικῶς ὅπου ὑπάρχει πνεῦμα δεσποτικὸ, ἐξουσιαστικό, διάθεσις ἐπιβολῆς, ὅταν βλέπει κάποιος τὶς πράξεις καὶ τὶς σκέψεις του ἀπολύτως σωστὲς καὶ -προκαταβολικῶς- ὁτιδήποτε  ἄλλο λάθος. Δὲν μπαίνετε κἄν στὸν κόπο νὰ στοχαστῆτε τὶ ἔχετε διαπράξει. Νὰ δεῖτε μήπως κάτι δὲν κάνατε καλά. Μήπως κάτι πρέπει νὰ διορθώσετε. Ἔτσι ἀπλά: «Ὅ,τι ἔγινε , ἔγινε»; Ἄν ὅμως ἡ πληγὴ δὲν καθαριστεῖ καλά καὶ δὲν μποῦν τὰ ἀναγκαία φάρμακα, ἀλλὰ καλυφτεῖ πρόχειρα-πρόχειρα νὰ μὴν φαίνεται, ἡ μόλυνσις θὰ ἐπεκταθῇ καὶ μπορεῖ νὰ ἔχουμε ἀκρωτηριασμοὺς ἤ καὶ θάνατο. Αὐτὸ δείχνει ἡ μέχρι τώρα πείρα. Ἐσεῖς δὲν τὸ βλέπετε; Ἤ βλέπετε μόνον φανατικοὺς καὶ παλαβοὺς ποὺ διαταράσσουν τοὺς μακαρίους κύκλους σας ἀντιτασσόμενοι καὶ διαμαρτυρόμενοι στὶς ἐνέργειές σας καὶ στοὺς ὑψιπετεῖς λογισμούς σας, σὰν αὐτοὺς ποὺ βλέπουμε στὸ δημοσίευμά σας;

Ἄνθρωποι εἴμαστε ὅλοι Σεβασμιώτατε. Μπροστὰ στὸν Θεὸ ὅλοι πρόβατα εἴμαστε. Δὲν ξέρουμε πότε θὰ μᾶς ζητήσει ὁ Κύριος νὰ ἐξέλθουμε ἀπὸ τὴν σκηνὴ τοῦ θεάτρου τοῦ κόσμου τούτου, πότε λήγει ὁ ρόλος μας. Δὲν ξέρουμε τί μᾶς ἐπιφυλάσσει τὸ αἰνιγματικὸ βλέμμα Του. Ἄς ξανασκεφτοῦμε τὰ λόγια καὶ τὶς πράξεις μας. Ἐμεῖς ὡς λαϊκοὶ καὶ μουρλοὶ καὶ φανατικοὶ καὶ τζάμπα μάγκες ὅπως λέτε, λέμε τὴ γνώμη μας, ποὺ μπορεῖ νἄναι καὶ λάθος, (ἀντὶ νὰ βρίζετε (ὄχι ὅτι προσωπικὰ μὲ ἐνοχλεῖ τόσο, ἀλλὰ δὲν εἶναι παραγωγικὸ καὶ οὐσιαστικὸ, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ἐπίθετα) ὁμιλήσατε περὶ τοῦ λάθους). Ἀλλὰ καὶ ἐσεῖς ὡς ποιμένες ὑπεύθυνοι ποὺ φορᾶτε ἐπιτραχήλιον καὶ ἔχετε τὴν εὐθύνη ψυχῶν καὶ πράττετε αὐτὰ ποὺ πράττετε.

Ἄν εἴσασταν κοντὰ θὰ ἔβαζα μετάνοια στὴν Ἀρχιερωσύνη σας, τὸ κάνω καὶ ἐξ ἀποστάσεως, καὶ θὰ συνεχίσω τὴν προσεκτικὴ ἐξέτασι τῶν λόγων σας. Δὲν μπορῶ νὰ ἀκούσω φωνὲς ποὺ λένε: «Μά, μὲ αὐτὸν ἀσχολεῖσαι…». Ἰεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀξία, καὶ συνάνθρωπος καὶ σύνδουλος ὅσον ἀφορᾶ τὴν φύσιν. «Καμμιὰ ψυχὴ δὲν εἶναι γιὰ πέταμα» καὶ κανεὶς δὲν εἶναι ἐχθρὸς καὶ ἀπόβλητος. Ἄν θέλετε σκεφτεῖ τε το καὶ σεῖς καὶ ὁ Θεὸς ἄς μᾶς φωτίσει ὅλους, στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ ζοῦμε. Πάντως ὅποιες διαφωνίες καὶ νὰ ὑπάρχουν ὁ σεβασμὸς πρὸς τὴν ἱερωσύνη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ κάθε πρόσωπο δὲν ἐπηρεάζονται, οὔτε ὅμως καὶ ὁ ἀγῶνας -ἔστω καὶ μὲ τὰ λόγια- γιὰ τὴν πίστι σταματᾶ, ὅταν κινδυνεύει, ὅπως τώρα.

Περισσότερα κείμενα του Γ. Τζανάκη εδώ