Σύγχρονοι νέοι και ιδανικά (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Σύγχρονοι νέοι και ιδανικά
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής ΙΓ΄ Λουκά με θέμα:
«ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΙΔΑΝΙΚΑ» / ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ[:Λουκά 18,18-27]
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 27-11-1994]
(Β 308)
Η παρουσία του πλουσίου νεανίσκου, αγαπητοί μου, που ζητά από τον Κύριον τι να πράξει για να κερδίσει την αιώνιον ζωήν, όντως μας συγκινεί. Ενώ το ερώτημα είναι ένα τεράστιον θέμα, «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;», η απάντησις του Κυρίου μοιάζει ότι είναι πολύ πεζή. Τι του είπε; «Τήρησε τις εντολές». Πολύ απλά. «Τήρησε τις εντολές». Και ο νεανίσκος ίσως νόμισε περί μεγάλων και εκτάκτων και αγνώστων εντολών. Γι΄αυτό ερωτά: «Ποιες είναι αυτές;». Και ο Κύριος τού απαριθμεί εντολές από τον δεκάλογον, πολύ γνωστές.
Έτσι, πολλοί σύγχρονοί μας, περιφρονούν, αγαπητοί μου, τις δέκα εντολές σαν πολύ γνωστές. Είναι ένα ίδιον του ανθρώπου να θέλει κάτι το γνωστό να το περιφρονεί. Πάντοτε. Ομιλητής είναι; Εντολές είναι; Λειτουργία είναι; Αισθάνεται την ανάγκη να απωθήσει, να περιφρονήσει. Γιατί; «Ε, τα ξέρομε αυτά, είναι γνωστά». Δεν υπάρχει μέσα στον άνθρωπο εκείνη η διαρκής, γιατί εκεί μέσα είναι όλη η δουλειά, η διαρκής ανανέωσις, που να δημιουργεί παρθενικότητα ματιών. Να μπορείς να βλέπεις το ίδιο πράγμα κάθε φορά καινούριο! Αυτό είναι μία μεγάλη-μεγάλη υπόθεση. Και δεν είναι στην περίπτωση μόνο όσων πνευματικών πραγμάτων. Είναι και εις την γύρω μας φύση. Θέλετε; Και εις τα γύρω μας πρόσωπα. Πόσες φορές βαριόμαστε τα ίδια πρόσωπα, που τα έχουμε δει, τα έχομε ξαναδεί. Κάποτε η γυναίκα μας, ο άνδρας μας, τα παιδιά μας. Ναι, ναι. Οι φίλοι μας. Κάποτε τους βαριόμαστε. Τον πνευματικό μας, τα πνευματικά μας παιδιά. Τα βαριόμαστε. Λέμε: «Ε…». Ενώ έχομε ένα ενδιαφέρον πάντοτε για κάτι καινούριο. Το περιβάλλον, τα βουνά, τα δένδρα, η θάλασσα, τα πάντα. «Ε, τα ξέρομε, τι είναι αυτά;». Δεν βλέπομε με αυτά τα ανανεωμένα μάτια. Να αισθανόμεθα ότι τα βλέπομε για πρώτη φορά. Το θέμα πού βρίσκεται; Μέσα μας. Μόνο μέσα μας. Έτσι λοιπόν και οι δέκα εντολές. «Α, τις ξέρω». Τι είπε ο νεαρός; «Τις ετήρησα», λέει, «εκ νεότητός μου». Από μικρό μου παιδάκι τις ετήρησα τις εντολές. Και όμως η οδός των εντολών είναι εκείνη που οδηγεί εις την αιώνιον ζωήν. Εάν τηρούσε τις εντολές όντως, τότε δεν ήταν ανάγκη να ερωτήσει τον Κύριον· διότι θα ήξερε ότι οι εντολές είναι ο δρόμος, η οδός, ο τρόπος για να φθάσουμε εις την αιώνιον ζωήν.
Εκεί όμως είναι και το λάθος του νεανίσκου. Και η αποτυχία του. Στις εντολές; Ναι, νεανίσκε μου, υπάρχουν πράγματα που δεν παλιώνουν ποτέ. Οι εντολές του Χριστού. Δεν παλιώνουν. Είναι διαχρονικές. Είναι πάντοτε οι ίδιες. Κι αν θέλετε, ως προς την Καινή Διαθήκη και ως προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, «Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», λέει ο Απόστολος Παύλος. Ο Ίδιος και χθες και σήμερα και αύριο και αιωνίως. Λοιπόν; Λοιπόν. Οι δέκα εντολές πρέπει να βιωθούν.
Ωστόσο υπάρχει και η υπέρβασις των εντολών. Και ο νεανίσκος εζήτησε αυτήν την υπέρβασιν. Και ο Κύριος του είπε: «Ένα σου λείπει». «Τι, Κύριε;». «Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ(:όσα έχεις πούλησέ τα, αφού επιθυμείς να είσαι πιο πάνω και από τις εντολές, πιο πέρα δηλαδή, και τότε θα έχεις θησαυρό στον ουρανό), καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». «Και έλα να με ακολουθήσεις».
Το βάρος της προτάσεως πέφτει πού; Όχι στον πλούτο, όχι στο «διάδος πτωχοῖς». Γιατί μπορούσε να ήταν κάποιος και να μην είχε πλούτον. Οπότε να μην έπρεπε, να μην είχε τη δυνατότητα να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα δώσει εις τους πτωχούς. Πού πέφτει το βάρος; Στο «δεῦρο ἀκολούθει μοι». «Έλα να με ακολουθήσεις». Η περιουσία του πλουσίου νεανίσκου ήταν απλώς ένα εμπόδιον. Κι έπρεπε να φύγει από τη μέση για να ακολουθήσει τον Χριστόν. Τι είναι αυτό; «Έλα να με ακολουθήσεις;». Είναι η αφιέρωσις· που ξεπερνά την τήρηση των εντολών. Δεν είναι πια τι θα τηρήσω, αλλά ποιος θα έχω γίνει. Θα το ξαναπώ. Δεν είναι πια τι θα τηρήσω. Αν τήρησα, δεν τήρησα τις εντολές και πόσο τις τήρησα. Αλλά εκ της τηρήσεως των εντολών, εγώ ποιος έχω γίνει, πώς διαμορφώθηκα, πώς φτιάχτηκα.
Ο νεανίσκος όμως έμενε στο τι θα τηρήσει. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον εαυτόν του και τα χρήματά του. Γι΄αυτό ο Κύριος τού είπε να πουλήσει ό,τι έχει, όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να ελευθερωθεί από το «ἔχειν» και να περάσει στο «εἶναι». Πάντως, πέραν των αν ο πλούσιος νεανίσκος αστόχησε, εκείνο που συγκινεί σε αυτόν τον νέον είναι η αναζήτησις ενός ιδανικού. Αυτό έχει πολλή σημασία. Κι αυτό είναι η αιώνιος ζωή. «Τι να κάνω για να κερδίσω την αιώνιον ζωήν». Και ο Κύριος, όπως μας πληροφορεί το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, γιατί το θέμα το περιγράφει και ο Ματθαίος και ο Μάρκος, εκεί λέγει ότι ο Κύριος τον συνεπάθησεν τον νέον αυτόν. «Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτὸν». Ήταν συμπαθής νέος. Πού ήτο συμπαθής; Στο ότι ζητούσε ένα ιδανικό. Και μάλιστα ακραίον, ύψιστον ιδανικόν. Την αιώνιον ζωήν.
Τι είναι τα ιδανικά; Είναι οι αξίες. Είναι όλα εκείνα που έλκουν τον άνθρωπο προς τα άνω. Τον αποσπούν από την πεζότητα της ζωής και του δείχνουν το «εὖ ζῆν» με την πνευματική σημασία του όρου. Γιατί «εὖ ζῆν» δύναται να λογαριαστεί και το να έχω να τρώω και να πίνω καλά. Αλλά με την πνευματική σημασία. Να γίνω πνευματικότερος άνθρωπος, υψηλότερος άνθρωπος. Και τα ιδανικά είναι εκείνα που αξιοποιούν το κατ΄εικόνα, που το έχομε όλοι αναγκαστικά -«κατ΄εικόνα» θα πει «άνθρωπος πια, θέλω δεν θέλω, είμαι άνθρωπος, δεν μπορώ να είμαι κάτι το διαφορετικό»- αξιοποιούν λοιπόν τα ιδανικά, οι αξίες αξιοποιούν το κατ΄εικόνα και το μεταβιβάζουν, το περνούν εις το καθ’ ομοίωσιν. Να φθάσω να μιμηθώ τον Θεόν.
Τα ιδανικά, οι αξίες, κάνουν τον άνθρωπο να είναι αυτό που πρέπει να είναι. Είναι εκείνο που έλεγε ο Πίνδαρος: «Γένοιο οἷος ἔσῃ». «Να γίνεις αυτό που η δομή σου, από τη δομή σου είσαι». Να γίνεις αυτό που είσαι. Δηλαδή να γίνεις άνθρωπος. «Γένοιο οἷος ἔσῃ». Είθε να γίνεις. Και τα ιδανικά, οι αξίες, είναι πολλά. Η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια, η μάθησις, η κοινωνικότης, η εντιμότης, η εργασία. Όλα είναι αξίες αυτά τα πράγματα. Ο Απόστολος Παύλος γράφει εις τους Φιλιππησίους κάτι θαυμάσιον. Δείχνοντας και εκθέτοντας αυτές τις αξίες. Λέγει: «Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα(:έχουν καλή φήμη), εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος(: ό,τι είναι κάτι που να αφορά την αρετή, οτιδήποτε είναι που αποσπά τον έπαινον), ταῦτα λογίζεσθε(:αυτά να έχετε στον νου σας),ταῦτα πράσσετε». «Αυτά να εφαρμόζετε». Ακόμη θα γράψει στην ίδια επιστολή: «Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». «Το πολίτευμά μας είναι στον ουρανό. Ζούμε στη Γη, αλλά στον ουρανό πολιτευόμεθα». Δηλαδή; Δηλαδή, η ακρότης των ιδανικών είναι ο ουρανός. Η ακρότης των ιδανικών, των αξιών είναι η Βασιλεία του Θεού, η αιώνιος ζωή.
Όλα αυτά σαν αξίες τις έχομε είτε εξ αποκαλύψεως, ό,τι μας αποκαλύπτει ο λόγος του Θεού, είτε δυνάμει της ἐν ἡμῖν εικόνος του Θεού. Ως άνθρωποι, που έχομε την εικόνα του Θεού, έχομε λογικό και σκεφτόμαστε και έτσι μπορούμε να έχομε μίαν ωραίαν δέσμη αξιών και ιδανικών. Πώς φιλοσοφούσαν οι αρχαίοι; Οι αρχαίοι Έλληνες. Πώς είχε πει αυτό ο Πίνδαρος, «Γένοιο οἷος ἔσῃ», «είθε να γίνεις οἷος ἔσῃ»,κλπ. κλπ. Δεν είναι εξ αποκαλύψεως, αλλά είναι δυνάμει της ἐν ἡμῖν εικόνος του Θεού.
Και θέτομε το ερώτημα: Οι σύγχρονοι νέοι,μια που ο λόγος περί νεανίσκου στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, οι σύγχρονοι νέοι έχουν ιδανικά; Τι ιδανικά έχουν; Την εποχή μας, είναι γνωστό, τη χαρακτηρίζει μία πολιτιστική ή πνευματική καθίζηση. Έχομε κάτι που κατεβαίνει διαρκώς. Και το αποτέλεσμα είναι να έχομε έντονα σημάδια κοινωνικής, ανθρωπιστικής παρακμής. Βαθιά σημάδια. Εκτός βέβαια εξαιρέσεων, οι σύγχρονοι νέοι μας, δεν έχουν ιδανικά. Ή ακριβέστερα, τα ιδανικά τους είναι απαξίες, όχι αξίες. Απαξίες. Δείχνουν την προτίμησή τους σε πράγματα που σε άλλη εποχή θα ησθάνοντο ντροπή οι άνθρωποι. Είναι αυτό που γράφει ο Απόστολος Παύλος στους Φιλιππησίους: «ὧν(: των οποίων) ὁ Θεὸς ἡ κοιλία– «Ό,τι αφορά την ικανοποίηση των αισθήσεων, αυτό είναι ο Θεός μας. Τι θα φάω, τι θα πιω, πώς θα αφροδισιάσω. Αυτό είναι ο Θεός μου»- καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν(: η δόξα τους, ο έπαινός τους, είναι σε πράγματα που θα έπρεπε να ντρέπονται), οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες». Αυτοί που φρονούν τα επίγεια. Αυτά είναι τα ιδανικά, σήμερα, των νέων μας.
Ακόμη ο Παύλος περιγράφει τον αρχαίο κόσμο και το ήθος του· που σήμερα το ήθος του αρχαίου κόσμου, οι Χριστιανοί μας, το ξεπέρασαν. Γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του στο Α΄ κεφάλαιο. Δεν θα το ερμηνεύσω. Θα διαβάσω: «Ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν(:ισχυριζόμενοι ότι είναι σοφοί, αποκαλύπτονται μωροί, ανόητοι). Διὸ(:Γι΄αυτόν τον λόγο) καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς». Αναφέρεται εις την ομοφυλοφιλία ο Απόστολος Παύλος. «Δεν θέλετε, ε; Σας αφήνω στον εαυτό σας. Να πού φθάνετε». «Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν –Ω, αυτός ο αδόκιμος νους, αγαπητοί. Ο αδόκιμος νους. Ο αδοκίμαστος, ο παιδαριώδης νους– ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα(:Να πράττουν εκείνα που δεν πρέπει), πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ πονηρίᾳ πλεονεξίᾳ κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρέτας κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας».
Μακρύς ο κατάλογος. Αυτά είναι απαξίες. Οι νέοι μας μένουν σε αυτές τις απαξίες. Τι; Να τιμήσουν τους γονείς; «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». Είναι η εντολή η πέμπτη και που την ακούσαμε σήμερα. Ποιους γονείς να σεβαστούν;… Για να προσθέσομε ότι τα ιδανικά των σύγχρονων νέων μας, πάντοτε απαξίες είναι μία συστηματοποιημένη και οργανωμένη οκνηρία, ακηδία. Είναι το αμάρτημα του δευτέρου ημίσεος του 20ου αιώνος. Η ακηδία. Η τεμπελιά. Η τεμπελιά. Η ανερμάτιστη, ανελέητη τεμπελιά· που απλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ρίξτε μια ματιά στις πλατείες, κατά τις 10 το πρωί. Χειμώνας είναι, καλοκαίρι είναι, να δείτε στην πόλη μας, στη Λάρισα. Νέοι και νέες. Βγαίνουν…κάαααθονται, κάαααθονται. Μη μου πείτε ότι «υπάρχει ανεργία γι΄αυτό κάθονται». Μη μου το πείτε αυτό. Κάαααθονται. Άπραγοι. Περισσότερον άπραγοι από βατράχους. Ώστε να φαίνονται στην ήσσονα προσπάθεια· ό,τι είναι δυνατόν το λιγότερα να κάνουν. Ταυτόχρονα ζητούν χρήματα. Βέβαια από πού; Από τους γονείς. Ή κλέπτουν. Γι΄αυτό σήμερα η κλοπή είναι πολύ, πολύ, σε μεγάλο δείκτη. Γιατί; Για την σπατάλη στις ηδονές. Ηδονές πάσης μορφής. Το τσιγάρο, τα ναρκωτικά, τα σκληρά οινοπνευματώδη, οι ατέλειωτες χαμένες ώρες στις καφετέριες, στην ντίσκο, στην τηλεόραση, στους χορούς και τα τραγούδια· που έχουν δαιμονικό περιεχόμενο, αλλά και δαιμονικό σχήμα, το ατημέλητον, το ατσούμπαλο, το αλήτικο, με το επίτηδες για τ’ αγόρια ξεφτισμένο παντελόνι. Με το ύφος εκείνο που μόνο σοβαρούς νέους δεν προδίδει και κοπέλες. Με το ύφος εκείνο που μόνο σοβαρούς νέους δεν προδίδει και κοπέλες. Με σκουλαρίκια τ’ αγόρια. Τ’ αγόρια με σκουλαρίκια. Με δαχτυλίδια και μακριά μαλλιά. Με μιαν ηθελημένη αεργία. Όχι ανεργία. Α-εργία. Θεληματική,δηλαδή, τεμπελιά. Δεν θέλουν να δουλέψουν. Όλα αυτά συνθέτουν τις απαξίες που σήμερα οι νέοι μας επιθυμούν να χορτάσουν την ψυχή τους. Είναι κρίμα. Είναι πολύ κρίμα.
Αλλά πώς έφθασαν όμως οι νέοι μας σε αυτές τις απαξίες; Τι φταίει; Πολλά. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του αιώνος μας. Οι κοινωνικές ακαταστασίες και ανακατατάξεις. Η ανάπτυξις ενός ακράτου ατομισμού· που φθάνει εις τα όρια της αναρχίας, όπως σήμερα τη ζούμε και τη γνωρίζουμε την αναρχία. Ο Θεός, ο Θεός, ο Θεός, η θρησκεία, η οικογένεια, η πατρίδα, θεωρήθηκαν άχρηστο κατεστημένο. Και «όπου ο Θεός απουσιάζει, τότε όλα επιτρέπονται», λέγει ο Ντοστογιέφσκι. Ναι. Λείπει ο Θεός; Όλα μου επιτρέπονται.
Έτσι έχομε ένα γενικό κλίμα βαθιάς παρακμής, που οι νέοι πλέον δεν έχουν ιδανικά. Μάλλον κυνηγούν τις απαξίες. Η οικογένεια δεν μπορεί να βοηθήσει. Γιατί κι αυτή δυστυχώς είναι μπολιασμένη με ιδέες χαλασμένες. Πλην, βεβαίως, εξαιρέσεων. Αλλά και τα παιδιά καλών, χριστιανικών, αν θέλετε, οικογενειών, βρισκόμενα σε αυτό το γενικό, κακό κλίμα, που κατακλύζει τα πάντα, και αυτά υφίστανται φθορά. Το παιδί θα βγει στον δρόμο, θα βγει στην κοινωνία, θα πάει στο σχολειό και εκεί θα πάθει πολύ κακό.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Κάποτε, αγαπητοί, για ένα δαιμονισμένο παιδί είπε ο Κύριος ότι «τό γένος τοῦτο τῶν δαιμόνων οὐκ ἐκπορεύεται παρά μόνον μέ προσευχή καί νηστεία». «Κύριε», λέει, «γιατί δεν μπορέσαμε να θεραπεύσομε εμείς το παιδί;», είπαν οι μαθηταί. «Το γένος τοῦτο τῶν δαιμόνων οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι άνθρωποι της εποχής μας είναι λεία του διαβόλου. Γι΄αυτό, εκείνοι που καταλαβαίνουν, εκείνοι που πονούν, εκείνοι που ακόμη διατηρούν μέσα τους υγείαν πνευματικήν, ας το κάνουν αυτό. Να νηστεύουν και να προσεύχονται. Μην παραμελούμε τις Τετάρτες και τις Παρασκευές, και τις Σαρακοστές. Να νηστεύομε. Και να παρακαλούμε τον Κύριον να απαλλάξει από τα δαιμόνια που επέπεσαν στην ανθρωπότητα και ιδιαίτερα εις τους νέους μας ανθρώπους. Ακόμη χρειάζεται μαρτυρία προς κάθε κατεύθυνση. Να πούμε, να διασαφήσομε, να διαφωτίσομε. Η παιδεία μας μάλιστα σήμερα όπως προσφέρεται, είναι ένας -και ποιος το αρνείται;- ένας μεγάλος παράλυτος. Δεν μπορεί τίποτε να κάνει η παιδεία. Φοβάμαι μήπως και αρνητικά προσφέρεται. Όσοι όμως εκπαιδευτικοί, που με ακούτε, έχετε μέσα σας μια πνευματική υγεία, τότε να προτάξετε αντίσταση. Να πείτε στα παιδιά, στους μαθητάς σας, μα Δημοτικό, μα Γυμνάσιο, μα Λύκειο, να πείτε το σωστό. Θα κάνομε ό,τι μπορούμε ωστόσο. Έχομε φθάσει, και το βλέπομε, σε οριακές τιμές, στο μη περαιτέρω…
Αγαπητοί, χαιρόμαστε βέβαια τον νεανίσκον του Ευαγγελίου, που ζήτησε να κατακτήσει την αιώνιον ζωήν. Βέβαια δεν μπόρεσε. Δεν μπόρεσε γιατί η καρδιά του ήταν αιχμάλωτη στο πάθος της φιλαργυρίας. Όμως είχε ενατενίσεις ο πλούσιος νεανίσκος. Είχε ενατενίσεις. Έβλεπε και ποθούσε ιδανικά. Και ανάμεσά μας βέβαια υπάρχουν ακόμη νέοι με ωραία ιδανικά, με υψηλό φρόνημα, με αγάπη εις τον Χριστόν. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν. Αυτούς τους νέους να τους φυλάξομε, να τους προστατεύσομε, να τους επαινέσομε, να τους δώσομε θάρρος, σε αυτήν την εποχή που τόσο απογοητεύει. Επιτέλους θα κάνομε ό,τι μπορούμε. Ο καθένας όπως καταλαβαίνει, ό,τι καταλαβαίνει, ό,τι μπορούμε να περισώσομε. Θα κάνομε ό,τι μπορούμε. Έστω να δώσουμε τη μαρτυρία μας. Και ας μην μας προσέχει κανείς. Να δώσομε όμως τη μαρτυρία μας. Κάποιοι πάντα θα βρίσκονται, θα είναι το λείμμα, θα είναι ο λαός του Θεού. Θα είναι «το μικρό ποίμνιον», που είπε ο Κύριος. Αυτό θα προσέξει. Αυτό θα ωφεληθεί. Και ο Θεός, αγαπητοί, ας λυπηθεί τη νέα γενεά και ας την ελεήσει.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
- Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
- http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_622.mp3
Η Εκκλησία δεν πλανάται! (π. Θεόδωρος Ζήσης)
Η Εκκλησία δεν πλανάται.
Συνοδικά καταδικασμένη η αντίθετη διδασκαλία
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
Πρὶν ἀπὸ ἕνα χρόνο, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2020, κυκλοφορήθηκε ἕνα μικρὸ βιβλίο μου μὲ τίτλο «Μαζὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἂν πλανᾶται; Παρερμηνεύουν τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο τρεῖς ἐπίσκοποι καὶ Ἁγιορείτης ἡγούμενος». Στὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου ἔγραφα ὅτι εἶναι «ἡφαίστειο ποὺ βράζει οἱ συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ποὺ βλέπουν νὰ προδίδονται ἡ Πίστη καὶ τὰ θέσμια τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ δειλοὺς καὶ ἀνάξιους ἱεράρχες. Δύσκολα βρίσκουν οἱ τελευταῖοι πειστικὰ ἐπιχειρήματα. Καταφεύγουν λοιπὸν κάποιοι στὸ κῦρος τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ λέγουν στοὺς πιστούς: Μὴν ἀντιδρᾶτε καὶ μὴν σκανδαλίζεσθε. Μὴν σκέφτεστε ἀποτειχίσεις καὶ διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς ἐπισκόπους. Ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι σωστὰ αὐτὰ ποὺ λέτε, ἀκόμη καὶ ἐὰν ἐσεῖς ὀρθοτομεῖτε τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ ἡ Ἐκκλησία πλανᾶται, εἶναι καλύτερα νὰ εἶσθε μαζὶ μὲ τὴν πλανώμενη Ἐκκλησία, παρὰ νὰ ὀρθοτομεῖτε καὶ νὰ εἶσθε ἐκτὸς αὐτῆς. Ἀποδίδουν μάλιστα αὐτὴν τὴν γνώμη στὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, παρερμηνεύοντας ἀλλὰ καὶ διαστρέφοντας κάτι ποὺ εἶχε πεῖ σὲ ἄλλη συνάφεια.
Αὐτὴν λοιπὸν τὴν παρερμηνεία ἀναιροῦμε στὸ ἀνὰ χεῖρας βιβλίο γιὰ τοὺς ἑξῆς βασικοὺς λόγους. Ἐν πρώτοις, διότι διατυπώνεται ἀπὸ ἐπιφανεῖς κληρικούς, τρεῖς ἐπισκόπους καὶ ἕναν Ἁγιορείτη ἡγούμενο, ποὺ θεωροῦνται μάλιστα παραδοσιακοὶ καὶ πατερικοί, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ γίνεται πιστευτὴ ἤ τοὐλάχιστον δημιουργεῖ ἐσωτερικοὺς διαλογισμοὺς καὶ συγκρούσεις. Ὁ δεύτερος λόγος ἔγκειται εἰς τὸ ὅτι ἐπὶ πολὺ καιρό, πάνω ἀπὸ δύο δεκαετίες, διαδιδόταν στὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα ἱεροκρυφίως, χωρὶς νὰ εἶναι γνωστοὶ οἱ νοθευτὲς τῆς χρυσοστομικῆς διδασκαλίας. Τώρα λοιπὸν ποὺ φανερώθηκαν, καὶ δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶναι περισσότεροι, ἔπρεπε νὰ παρουσιασθεῖ ἡ ἀλήθεια, ὥστε πλέον νὰ παύσει τὸ ψεῦδος νὰ διαδίδεται, ὅσοι δὲ ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες παρασύρθηκαν, τουλάχιστον, νὰ παύσουν ἀσχημονοῦντες ἤ τὸ καλύτερο νὰ ζητήσουν συγγνώμη. Νὰ παύσει ἐπίσης ἡ παραποίηση καὶ ἡ κακοποίηση τῆς διδασκαλίας ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Πατέρες καὶ ὁμολογητές, ἑνὸς πρωταθλητῆ ἐπισκόπου, ἀσυμβίβαστου σὲ θέματα Πίστεως, τὸν ὁποῖο ἐδίωξε καὶ ἐθανάτωσε ὄχι ἡ “πλανώμενη Ἐκκλησία”, ἀλλὰ ἡ πλανώμενη Ἱεραρχία, τὸ ἐπισκοπικὸ κατεστημένο τῶν καιρῶν του[1].
Ἀποκαλύπταμε ὅτι τὴν πλανεμένη αὐτὴ γνώμη, περὶ τοῦ ὅτι εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία νὰ πλανηθεῖ, τὴν ἐξέφρασαν ἀπερίφραστα ἤ ἄφηναν νὰ ἐννοηθεῖ οἱ μητροπολῖτες Ναυπάκτου Ἱερόθεος, Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος, Γόρτυνος Ἱερεμίας καὶ ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου ἀρχιμανδρίτης Ἐφραίμ. Παραθέσαμε ὅσα ἐπὶ λέξει εἶπαν καὶ προχωρήσαμε στὴν ἀναίρεσή τους, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸν Πίνακα Περιεχομένων τοῦ μικροῦ βιβλίου ποὺ τὸν παρουσιάζουμε καὶ ἐδῶ:
Πρόλογος
- Ἁλυσίδα πλανῶν τῆς σύγχρονης Ἱεραρχίας
- Κακὴ ὑπακοὴ καὶ ἁγία ἀνυπακοή.
- Τὴν ἁγία ἀνυπακοὴ ἐφαρμόζουν ὅσοι διακόπτουν τὴν μνημόνευση αἱρετιζόντων ἐπισκόπων.
- Ἐπικίνδυνη ἐκκλησιολογία καὶ σωτηριολογία
- Τρεῖς ἐπίσκοποι καὶ ἕνας ἁγιορείτης ἡγούμενος παρερμηνεύουν θέση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
- Ἀνασκευὴ καὶ διόρθωση τῆς παρερμηνείας
- Ἡ Ἐκκλησία δὲν πλανᾶται, εἶναι ἀλάθητη. Δὲν ταυτίζεται ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν Ἱεραρχία.
- Σὲ ποιό γεγονὸς ἀναφέρεται ὁ Χρυσόστομος;
- Ἐνδεικτικὲς θέσεις τοῦ Χρυσοστόμου γιὰ τὴν ὑπακοὴ ἢ ἀνυπακοὴ στὴν Ἱεραρχία.
Ἐπίλογος[2]
Δείξαμε ὅτι κακῶς ταυτίζεται ἡ Ἱεραρχία, τὸ ἐπισκοπᾶτο, μὲ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι οἱ ἐπίσκοποι μπορεῖ νὰ πλανηθοῦν, ὄχι ὅμως καὶ ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἔχει κεφαλή της τὸν Χριστὸ καὶ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν»[3], εἶναι «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»[4]. Ὅταν λοιπὸν πλανᾶται ἡ Ἱεραρχία, μὲ ἁλυσίδα μάλιστα πλανῶν, ὅπως σήμερα, δὲν σημαίνει αὐτὸ ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε καὶ ἐμεῖς τὴν πλάνη τῶν ἐπισκόπων, διότι αὐτοὶ θέτουν τοὺς ἑαυτούς των ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ εὑρίσκεται ἡ πλάνη, τὸ ψεῦδος καὶ ἡ αἵρεση. Αὐτὰ ὅμως τὰ ἀναπτύξαμε ἐπαρκῶς πέρυσι μὲ βάση τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν Πατερικὴ Παράδοση, τὰ νεώτερα Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Βιβλία καὶ σύγχρονους ἐπιφανεῖς Δογματολόγους καὶ δὲν θὰ τὰ ἐπαναλάβουμε ἐδῶ.
Ἐπιθυμοῦμε ἁπλῶς μὲ τὴν νέα μας παρέμβαση νὰ προσθέσουμε ὅτι ἡ γνώμη αὐτὴ περὶ τοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι δυνατὸν νὰ πλανηθεῖ εἶναι προτεσταντική· διατυπώθηκε στὴν καλβινίζουσα «Ὁμολογία Πίστεως» τοῦ δυστυχοῦς πατριάρχου Κυρίλλου Λούκαρη, ἡ ὁποία καταδικάσθηκε καὶ ἀναθεματίσθηκε ἀπὸ πολλὲς Ὀρθόδοξες Συνόδους τοῦ 17ου αἰῶνος.
Ἡ αἱρετικὴ λοιπὸν καὶ καταδικασμένη αὐτή «Ὁμολογία Πίστεως», ἐκτὸς τοῦ ὅτι στὸ Β´ Κεφάλαιο ἐξαίρει, ὑπερυψώνει, τὴν Ἁγία Γραφή, ὅπως πράττουν ὅλοι οἱ Προτεστάντες καὶ ὑποτιμᾶ τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὅμως καὶ καθόρισε τὰ βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ μόνον αὐτὴ ἐγγυᾶται τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία της, ἐπιπλέον στὸ Β´ κεφάλαιο ἀπερίφραστα ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι δυνατὸν νὰ πλανηθεῖ: «Ἀληθὲς γὰρ καὶ βέβαιόν ἐστιν ἐν τῇ ὁδῷ δύνασθαι ἁμαρτάνειν τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἀντὶ τῆς ἀληθείας τὸ ψεῦδος ἐκλέγεσθαι»[5].
Στὰ ἑλληνικὰ ἡ Λουκάρεια Ὁμολογία ἐξεδόθη τὸ 1631. Ἀμέσως μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Κυρίλλου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, συνῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη Σύνοδος (Σεπτέμβριος 1638), στὴν ὁποία ἐκτὸς τοῦ διαδόχου του στὴν πατριαρχία Κυρίλλου Κονταρῆ, ἔλαβαν μέρος οἱ πατριάρχες Ἀλεξανδρείας Μητροφάνης Κριτόπουλος καὶ Ἱεροσολύμων Θεοφάνης, 20 μητροπολῖτες καὶ 21 ἄλλοι κληρικοί. Στὴν σχετικὴ ἀπόφαση τῆς Συνόδου, ποὺ τιτλοφορεῖται «Ψῆφος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου κατὰ τῶν αἱρετικῶν κεφαλαίων Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως, τοῦ παραχωρήσει Θεοῦ πατριαρχεύσαντος ἐν Κωνσταντινουπόλει», ἀναθεματίζεται προσωπικὰ ὁ Κύριλλος ὡς «παγκάκιστος αἱρετικός», γιατί ἰσχυρίσθηκε ὅτι εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία νὰ πλανήσει καὶ νὰ πλανηθεῖ, ἀντὶ τῆς ἀληθείας νὰ ἐπιλέξει τὸ ψεῦδος. Παραθέτουμε τὸ σχετικὸ κείμενο: «Κυρίλλῳ δογματίζοντι καὶ πιστεύοντι τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἐκκλησίαν ἐνδεχόμενον εἶναι ψεύδεσθαι· – φησὶ γὰρ ἐν τῷ δευτέρῳ αὐτοῦ κεφαλαίῳ, ταύτην μὴ ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διδάσκεσθαι, ἀλλ᾽ ὑπ᾽ ἀνθρώπου, καὶ τὸν ἄνθρωπον ἐνδεχόμενον ἁμαρτῆσαι ἐξ ἀγνοίας καὶ ἀπατῆσαι καὶ ἀπατηθῆναι· ἐν δὲ τῷ δωδεκάτῳ τῶν αὐτοῦ κεφαλαίων, ἀληθὲς καὶ βέβαιόν ἐστιν ἐν τῇ ὁδῷ δύνασθαι ἁμαρτάνειν τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἀντὶ τῆς ἀληθείας τὸ ψεῦδος ἐκλέγεσθαι· – ἐπεὶ ἐκ τοιούτων ἐρεσχελιῶν, μᾶλλον δὲ ἐκ τοιαύτης σαφοῦς μανίας, ἀναγκαίως ἂν συμπερανθείη, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν, τὴν αὐτοαλήθειαν, ψεύδεσθαι, καὶ μεθ᾽ ἡμῶν, ἤτοι μετὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος μὴ διατελεῖν, ὡς ὑπέσχετο, καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα μὴ λαλεῖν ἐν αὐτῇ καὶ πύλας ᾅδου (δηλαδὴ αἱρέσεις ἀθέων) κατισχύειν τῆς Ἐκκλησίας· καὶ πρὸς τούτοις ἀμφιβάλλειν κα`ἐνδοιάζειν ἕκαστον, εἰ ἀληθὲς τὸ ἀνὰ χεῖρας θεῖον εὐαγγέλιόν ἔστι τὸ ἐκ Πνεύματος ἁγίου, ἅτε ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας παραδοθέν, καὶ μὴ ἕτερον· ἐνδεχόμενον γάρ φησιν ἀπατῆσαι καὶ ἀπατηθῆναι τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἀντὶ τῆς ἀληθείας τὸ ψεῦδος ἐκλέγεσθαι· τῷ τοιούτῳ, φαμέν, παγκακίστῳ αἱρετικῷ ἀνάμεθα»[6].
Στὴν Συνοδικὴ Ἐπιστολὴ ἐπίσης τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1642 πρὸς τὴν ἐν Ἰασίῳ τοπικὴ Σύνοδο τοῦ αὐτοῦ ἔτους, ποὺ ὑπογράφεται ἀπὸ τὸν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παρθένιο, ὅπου ἀναιροῦνται ὅλες οἱ πλάνες τῶν 18 κεφαλαίων τῆς Λουκάρειας Ὁμολογίας, μεταξὺ ἄλλων σχετικῶν ὡς πρὸς τὸ ἀντιπατερικὸ προτεσταντικὸ πνεῦμα της, λέγεται ὅτι τὸ νὰ ἀποφαίνεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι δυνατὸν νὰ σφάλλει, μολονότι ἔχει διδάσκαλο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ κεφαλὴ τὸν Χριστό, καὶ γιὰ τὴν ὁποία ἔχει λεχθῆ ὅτι δὲν ἔχει σπίλο ἤ ρυτίδα, ἀλλὰ εἶναι ὁλόκληρη καλὴ καὶ τέλεια, αὐτὸ εἶναι δυσσεβὲς καὶ ἀποκηρύσσεται: «Τὸ δὲ τὴν Ἐκκλησίαν ἀποφαίνεσθαι (ἐν τῷ αὐτῷ κεφαλαίῳ) δυνατὸν εἶναι ἁμαρτάνειν, καὶ ταῦτα τὸ Πνεῦμα κεκτημένην διδάσκαλον καὶ τὸν Χριστὸν κεφαλήν, περὶ ἧς εἴρηται, ὅτι σπίλον ἤ ρυτίδα οὐκ ἔχει, ἀλλ᾽ ὅλη ἐστὶ καλὴ καὶ τελεία, ὡς δυσσεβὲς ἀποκεκήρυκται»[7].
Τὰ ἴδια ἐπαναλαμβάνει καὶ ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος τοῦ 1672, ποὺ συνῆλθε ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ πατριάρχου Διονυσίου τοῦ Δ´, μὲ τὴν συμμετοχὴ τεσσάρων πατριαρχῶν καὶ 40 ἐπισκόπων. Στὸ «Συνοδικὸ Τόμο» ποὺ ἐξέδωσε, μεταξὺ ἄλλων, γράφεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «ἀνεπισφαλής», ἀλάθητος, γιατὶ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὴν κεφαλή της, τὸν Χριστό, τὴν αὐτοαλήθεια, καὶ διδάσκεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας. Εἶναι ἑπομένως ἀδύνατον νὰ σφάλλει, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὀνομάσθηκε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»: «Περὶ δὲ τῆς Καθολικῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, φαμέν, ὅτι ἔστι μὲν ἀνεπισφαλής, οἷα ποδηγετουμένη ὑπὸ τῆς ἰδίας κεφαλῆς, ἥτις, ἐστὶν ὁ Χριστός, ἡ αὐτοαλήθεια, καὶ διδασκομένη ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τῆς ἀληθείας. Ἀδύνατον οὖν παρὰ ταῦτα σφάλλεσθαι, διὸ καὶ στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας τῷ Ἀποστόλῳ κατωνόμασται».[8]
Προσθέτομε ἀκόμη καὶ ὅσα ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» τοῦ πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου σὲ δύο σημεῖα λέγει. Στὸν Ὅρο β´ ὡς πρὸς τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἐκκλησία, περὶ τοῦ ἂν ἔχει τὴν ἴδια ἀξία καὶ βαρύτητα ἡ μαρτυρία τους καὶ περὶ τοῦ ἂν ἡ Ἐκκλησία εἶναι δυνατὸν νὰ πλανηθεῖ, γράφει: «Ὅθεν καὶ τὴν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας μαρτυρίαν οὐχ ἦτον τῆς ἣν κέκτηται ἡ θεία Γραφὴ εἶναι πιστεύομεν. Ἑνὸς γὰρ καὶ τοῦ αὐτοῦ ἁγίου Πνεύματος ὄντος ἀμφοτέρων δημιουργοῦ, ἴσόν ἐστι πάντως ὑπὸ τῆς Γραφῆς καὶ ὑπὸ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας διδάσκεσθαι. Ἔπειτα ἄνθρωπον μὲν ὅντιναοῦν, λαλοῦντα ἀφ᾽ ἑαυτοῦ, ἐνδέχεται ἁμαρτῆσαι καὶ ἀπατῆσαι καὶ ἀπατηθῆναι, τὴν δὲ Καθολικὴν Ἐκκλησίαν, ὡς μηδέποτε λαλήσασαν ἤ λαλοῦσαν ἀφ᾽ ἑαυτῆς, ἀλλ᾽ ἐκ τοῦ πνεύματος τοῦ Θεοῦ, (ὃ καὶ διδάσκαλον ἀδιαλείπτως πλουτεῖ εἰς τὸν αἰῶνα), ἀδύνατον πάντῃ ἁμαρτῆσαι ἤ ὅλως ἀπατῆσαι καὶ ἀπατηθῆναι, ἀλλ᾽ ἔστιν ὡσαύτως τῇ θείᾳ Γραφῇ ἀδιάπτωτον καὶ ἀέναον τὸ κῦρος ἔχουσα»[9].
Ἀναλυτικώτερα στὸν Ὅρο ιβ´ τονίζει:
«Πιστεύομεν ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διδάσκεσθαι τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν. Αὐτὸ γάρ ἐστιν ὁ ἀληθὴς Παράκλητος, ὃν πέμπει παρὰ τοῦ Πατρὸς ὁ Χριστὸς τοῦ διδάσκειν ἕνεκα τὴν ἀλήθειαν καὶ τὸ σκότος ἀπὸ τῆς τῶν πιστῶν διανοίας ἀποδιώκειν. Ἡ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὅμως διδαχὴ οὐκ ἀμέσως, ἀλλὰ διὰ τῶν ἁγίων πατέρων καὶ καθηγεμόνων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καταγλαΐζει τὴν Ἐκκλησίαν. Ὡς γὰρ ἡ πᾶσα Γραφὴ ἐστί τε καὶ λέγεται λόγος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, οὐχ ὅτι ἀμέσως ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐλαλήθη, ἀλλ᾽ ὅτι ὑπ᾽ αὐτοῦ διὰ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, οὕτω καὶ ἡ Ἐκκλησία διδάσκεται μὲν ὑπὸ τοῦ ζωαρχικοῦ Πνεύματος, ἀλλὰ διὰ μέσου τῶν ἁγίων πατέρων καὶ διδασκάλων (ὧν κανὼν μετὰ τῆς Γραφῆς καὶ ἔσχατον κριτήριον αἱ οἰκουμενικαὶ ἅγιαι σύνοδοι) καὶ διὰ τοῦτο οὐ μόνον πεπείσμεθα, ἀλλὰ καὶ ἀληθὲς καὶ βέβαιον ἀναμφιβόλως εἶναι ὁμολογοῦμεν, τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν ἀδύνατον ἁμαρτῆσαι ἤ ὅλως πλανηθῆναι ἤ ποτε τὸ ψεῦδος ἀντὶ τῆς ἀληθείας ἐκλέξαι. Τὸ γὰρ πανάγιον Πνεῦμα, ἀείποτε ἐνεργοῦν διὰ τῶν πιστῶς διακονούντων ἁγίων πατέρων καὶ καθηγεμόνον, πάσης ὁποιασοῦν πλάνης τὴν Ἐκκλησίαν ἀπαλλάττει»[10].
Συμπερασματικά, λοιπόν, μετὰ τὴν ἐνίσχυση διὰ προσθήκης νέων συνοδικῶν κειμένων ὅσων πρὸ ἔτους ἐγράψαμε, προτρέπουμε τοὺς πιστοὺς Χριστιανούς, τὰ συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τὸ λογικὸ ποίμνιο, νὰ μὴ παρασύρονται ἀπὸ ὅσα ἀμαθῶς ἤ σκοπίμως διδάσκουν κάποιοι κληρικοί, ὅτι «εἶναι καλύτερα νὰ πλανᾶσαι μαζὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία, παρὰ νὰ κάνεις τὸ σωστὸ καὶ νὰ εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας». Ἡ Ἐκκλησία δὲν πλανᾶται ποτέ· ὅσοι πιστεύουν τὸ ἀντίθετο καταδικάζονται καὶ ἀναθεματίζονται. Αὐτοὶ ποὺ κάνουν τὸ σωστό, αὐτοὶ εἶναι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται ἐκεῖ ποὺ εὑρίσκεται ἡ ἀλήθεια, καὶ ὄχι ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεση. Οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ σύνοδοι ποὺ διδάσκουν αἱρέσεις καὶ νομιμοποιοῦν αἱρέσεις εὑρίσκονται ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας. «Καλύτερα λοιπὸν εἶναι νὰ μὴν ὑπακοῦς πλανεμένους ἐπισκόπους· ὅταν κάνεις τὸ σωστό, εἶσαι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι πιστεύουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ πλανηθεῖ καταδικάζονται καὶ ἀναθεματίζονται».
[1]. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Μαζὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἂν πλανᾶται; Παρερμηνεύουν τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο τρεῖς ἐπίσκοποι καὶ Ἁγιορείτης ἡγούμενος, Θεσσαλονίκη 2020, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 5-6.
[2]. Αὐτόθι, σελ. 9.
[3]. Ματθ. 28, 20.
[4]. Α´ Τιμ. 3, 15.
[5]. Βλ. Ιωάννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος ΙΙ, Graz-Austria 1968, σελ. 567 [647].
[6]. Αὐτόθι 572-573 [652-653].
[7]. Αὐτόθι 579-580 [659-660].
[8]. Αὐτόθι 692 [772]. Α´Τιμ. 3, 15.
[9] Αὐτόθι 746 [826].
[10] Αὐτόθι 755 [835].
Α.Σερβετάλης: «Σταματώ τις παραστάσεις που είναι μόνο για εμβολιασμένους – Δεν δέχομαι τον διαχωρισμό των ανθρώπων»
Α.Σερβετάλης: «Σταματώ τις παραστάσεις που είναι μόνο για εμβολιασμένους – Δεν δέχομαι τον διαχωρισμό των ανθρώπων»
Σχόλιο orthopraxia.gr: Χίλια εύγε στον, ίσως, σημαντικότερο Έλληνα ηθοποιό. Δεν είναι μόνο πως παρατάει τα χρήματα και τον κόπο του, είναι πως δίνει μια ομολογία που θα έπρεπε να πάρει διεθνείς διαστάσεις. Και μη νομίζετε πως οι Έλληνες ηθοποιοί παίρνουν τίποτα εκατομμύρια (ουσιαστικά μένει και άνεργος για όλο τον χειμώνα).
Τώρα θα χλευαστεί από τα γνωστά σκυλάκια, αλλά ποιος ξέρει και πόση χάρη θα του δώσει ο Κύριος μας. Αγαπητέ Άρη, μας έφτιαξες την ημέρα.
Ο σημαντικός Έλληνας ηθοποιός αποχώρησε από την παράσταση «Ρινόκερος» λόγω της αντίθεσης του στα μέτρα διαχωρισμού των πολιτών – Η παράσταση κατέβηκε
Ο γνωστός και ιδιαίτερα δημοφιλής ηθοποιός Άρης Σερβετάλης ανακοίνωσε την διακοπή των παραστάσεων της παράστασης «Ρινόκερος», του Ευγένιου Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, καθώς απέρριψε την απόφαση της κυβέρνησης να φτιάξει θέατρο δύο ταχυτήτων μόνο για εμβολιασμένους, αφήνοντας εκτός τους ανεμβολίαστους!
Μετά τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα, η είσοδος στα θέατρα επιτρέπεται μόνο για εμβολιασμένους.
Δηλαδή, από σήμερα δεν επιτρέπεται στα θέατρα, όπως και σε μια άλλη σειρά κλειστών χώρων, η είσοδος σε ανεμβολίαστους με την επίδειξη rapid test, όπως γινόταν μέχρι χθες.
Ο Άρης Σερβετάλης εξήγησε ότι δεν μπορεί να δεχθεί τον οποιοδήποτε διαχωρισμό ανθρώπων και για αυτό αποχωρεί από την παράσταση.
Καθώς ήταν ο πρωταγωνιστής, η παράσταση κατέβηκε χθες.
Με αυτή του την κίνηση, που σίγουρα θα συζητηθεί πολύ, ο ηθοποιός που φέτος στο απόγειο της καριέρας του ερμήνευσε τον Άγιο Νεκτάριο, καθίσταται ο πρώτος «πνευματικός άνθρωπος» στην χώρα που υψώνει το ανάστημα του στην επιβαλλόμενη υγειονομική τυραννία των καιρών μας.
Ευχόμαστε το παράδειγμα του να ακολουθήσουν και άλλοι…
ΠΗΓΗ: epilekta
Εισόδια της Θεοτόκου ~ Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα: « ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞ ΑΥΤΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ»
Εισόδια της Θεοτόκου ~ Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:
« ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞ ΑΥΤΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 21-11-1982]
«Την θεόπαιδα Παρθένον καί Θεοτόκον ἐν ναῷ Κυρίου προσαγομένην εὐσεβῶς ἀνευφημήσωμεν…»
Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει την Είσοδον της Υπεραγίας Θεοτόκου εις τον ναόν του Σολομώντος, εις τα Άγια των Αγίων. Είναι γνωστό ότι οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, Ιωακείμ και Άννα, ήσαν στείροι. Δηλαδή δεν έκαναν παιδιά. Και είχαν φθάσει σε μία προχωρημένη ηλικία, και παιδί δεν είχαν. Επειδή δε εθεωρείτο όνειδος, κυρίως εις την γυναίκα που δεν έκανε παιδιά, γι’ αυτό τον λόγο νυχθημερόν παρακαλούσαν τον Κύριο να τους δώσει ένα παιδί. Και ο Κύριος εισήκουσε την προσευχή τους. Και τους έδωκε ένα κορίτσι. Την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Και στις προσευχές τους μέσα, είχαν τάξει εις τον Θεόν να προσφέρουν το παιδί εις τον ναόν. Ό,τι δηλαδή είχε κάνει παλιότερα η Άννα, η γυναίκα του Ελκανά, η δεύτερη γυναίκα του Ελκανά, που δεν είχε παιδιά, κι εκεί παρακαλούσε τον Θεό, στον ναό να της δώσει παιδί. Διότι η άλλη γυναίκα είχε πολλά παιδιά, και ησθάνετο πολύ δύσκολα, ησθάνετο όνειδος, όπως σας είπα, ντροπή· γι’ αυτόν τον λόγο, παρακαλούσε θερμά τον Θεό, και είπε: «Θεέ μου, δώσε μου ένα παιδί, και θα Σου το αφιερώσω». Και πράγματι, έκανε τον Σαμουήλ. Και τριών ετών τον έφερε εις τον ναόν και τον αφιέρωσε τότε επί αρχιερέως Ηλί. Και έμενε εις τον ναόν. Εκεί εκοιμάτο, εκεί έτρωγε, εκεί έμενε ο Σαμουήλ.
Έτσι, το ίδιο συνέβη και με την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Οι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα, θερμά παρεκάλεσαν να τους δώσει παιδί, και αν τους έδινε, θα το αφιέρωναν στον Θεό. Και πράγματι, όταν εγεννήθη το παιδί τους, η Μαρία, την απεγαλάκτισαν, διότι έτσι εσυνηθίζετο τότε, εις ηλικίαν τριών ετών. Και μόλις απεγαλακτίσθη, δηλαδή έκοψαν το γάλα το μητρικό, προσέφεραν το μικρό παιδάκι εις τον ναόν. Και οι ιερείς οδήγησαν το κοριτσάκι αυτό, των τριών ετών, την τριετίζουσα Μαρία, εις τα Άγια των Αγίων. Εκεί ουδείς εισήρχετο, ούτε ιερεύς, παρά μόνον ο αρχιερεύς, και αυτός μόνο μία φορά τον χρόνο! Και συνεπώς η παρουσία της Υπεραγίας Θεοτόκου ήτο κατ’ έμπνευση του Θεού να βρίσκεται εκεί, εις τα Άγια των Αγίων.
Το γεγονός αυτό που γιορτάζομε σήμερα, προβάλλεται και σε μας, αγαπητοί μου, με έναν έκτυπον τρόπον, που έρχεται να μας πει πολλά πράγματα. Ας δούμε μερικά σημεία απ’ αυτό το γεγονός που γιορτάζομε σήμερα, τι έχει σε μας να πει.
Προσέξτε ένα σημείο, ένα πρώτο σημείο. Ότι οι γονείς της Θεοτόκου, δεν έκαναν παιδιά, και προσηύχοντο διαρκώς εις τον Θεόν να τους δώσει παιδί. Συνεπώς η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο καρπός των προσευχών των. Τίθεται το ερώτημα: Όταν παντρεύονται δύο άνθρωποι, κι αποφασίζουν να κάνουν παιδιά, τα παιδιά είναι καρπός επιθυμίας ή καρπός αγίου πόθου; Τι είναι από τα δυο; Είναι καρπός προσευχών, ή καρπός, ξαναλέγω, σαρκός; Όταν είπα «καρπός επιθυμίας», δεν εννοώ απλώς και μόνον, ασφαλώς και αυτό, το στοιχείον της σαρκικής επιθυμίας, αλλά εννοώ το εξής: γενικά της επιθυμίας των ανθρώπων, από κίνητρο και ελατήριο το «εγώ» των. Δηλαδή επιθυμώ να έχω παιδιά, γιατί θέλω να έχω παιδιά; Να δημιουργήσω απογόνους; Να δημιουργήσω μίαν προέκτασιν της υπάρξεώς μου, ώστε αν εγώ πεθάνω, να υπάρχω στο παιδί μου και στον εγγονό μου; Αυτό δε, το βλέπομε πολλάκις στο όνομα, όταν οι άνθρωποι διαπληκτίζονται, χαλούν τις καρδιές των, να βγάλουν οπωσδήποτε το δικό τους όνομα, και, βάζοντας το δικό τους όνομα, να θέλουν να απαθανατισθούν στο πρόσωπο του παιδιού των ,του εγγονού των, κ.ο.κ. Αυτό είναι φανερό, ότι το ελατήριο της επιθυμίας της δημιουργίας των παιδιών, είναι εγωιστικό. Μ΄αυτήν λοιπόν, την γενικήν έννοια, λέγω, τι είναι ένα παιδί, καρπός των προσευχών μας, καρπός αγίου πόθου ή καρπός μιας σαρκικής -γιατί όλα αυτά με μία λέξη, έτσι χαρακτηρίζονται- επιθυμίας;
Πάντως είναι παρατηρημένο και η Ιστορία αυτό το διδάσκει, η Ιστορία του Θεού, ότι γονείς που έκαναν παιδιά κατόπιν προσευχών, έκαναν άγια παιδιά. Έτσι κι ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ήτο καρπός προσευχών. Γι’ αυτό αγαπητοί μου, όταν θα κάνουμε παιδιά, όταν θέλουμε να κάνουμε παιδιά, ιδίως το λέγω πιο πολύ στους νέους ανθρώπους, που θα ήθελαν να δημιουργήσουν και να φτιάξουν οικογένεια, δεν θα κάνουν την οικογένεια μόνο για να έχουν μία δική τους ψυχολογική άνεση ή και περαιτέρω άλλης φύσεως ανέσεις ή απλώς γιατί όπως λένε κατά τη συνήθη έκφραση «παντρευόμενος να μπει κανείς στο δρόμο του». Ποιο δρόμο; Ας το πούμε, τον κοινωνικόν δρόμον. Δηλαδή; Να, αυτό που κάνουν όλοι, θα το κάνουμε κι εμείς. Να μην διαφέρουμε από εκείνο που κάνουν οι άλλοι.
Στην πραγματικότητα την έννοια των πραγμάτων την χάνουμε. Θα πρέπει να αισθανόμαστε ότι είμεθα οικονόμοι μυστηρίων Θεού, όπως και οι ιερείς· και εδώ έχουμε το μυστήριο των παιδιών, τις αθάνατες ψυχές, που πρέπει να μυσταγωγήσουμε στον Θεό. Έτσι λοιπόν πρέπει να βλέπουμε το θέμα του γάμου και τη γέννηση των παιδιών. Το στριφογυρίζω πολλή ώρα στο μυαλό μου αν πρέπει να σας το πω, αλλά θα σας το πω, γιατί «οὐ βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, ἀλλά σεμνούς ποιῆσαι τούς ἀκούοντας», όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Δηλαδή εκείνη η αχαρακτήριστος έκφρασις: «Το παιδί αυτό γεννήθηκε γιατί ξέφυγε!». Ε, όχι δα..! Όχι δα…Που δείχνει ότι όλα τα ελατήρια, όλα τα κίνητρα της δημιουργίας παιδιών, δεν είναι παρά μόνον οι ηδονές μας και τίποτε άλλο. Μα, αν είναι δυνατόν ποτέ, κάτω από τέτοιες καταστάσεις, να έχει ευλογία αυτό το παιδί που θα γεννηθεί.
Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος, το σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι εκείνοι οι οποίοι «οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς, ἀλλ᾽ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν». Αναμφισβήτητα μεσολαβεί η σαρκική επιθυμία· αλλά είναι αγιασμένη. Είναι κάτω από το θέλημα του Θεού. Όταν είναι κάτι κάτω από το θέλημα του Θεού, δεν είναι αυτό το πρωταρχικόν ελατήριον, αλλ΄είναι απλώς κάτι που ακολουθεί, τότε βεβαίως κι αυτό που είναι και μοιάζει για σαρκικό, δεν είναι σαρκικό αλλά είναι πνευματικό. Αυτή η σάρκα η ίδια που φορώ αυτή τη στιγμή και που με τα μάτια αυτά σας βλέπω και με την γλώσσα αυτή σας ομιλώ, δεν είναι σάρκα με την έννοια ότι είναι κάτι απόβλητο και κάτι που δεν θα μπορεί να σταθεί στην αιωνιότητα. Θα αναστηθεί η σάρκα μου. Έχει την σφραγίδα της αιωνιότητος. Γιατί; Διότι η σάρκα μου είναι θέλημα του Θεού. Άλλο πράγμα θα πει σάρκα, κι άλλο πράγμα θα πει ζω σαρκικά. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Έτσι λοιπόν ασφαλώς μπαίνει ο γάμος, με όλα τα συμπαρομαρτούντα του. Αλλά πρέπει να φέρει ο γάμος τη σφραγίδα του Θεού, του θελήματος του Θεού. Και τότε μπορώ να λέγω ότι μπορούμε να έχουμε παιδιά αγιασμένα. Έχουμε δηλαδή άγιες καταβολές. Αυτές είναι οι καταβολές, τα θεμέλια. Πολλές φορές λέμε για τα παιδιά ποιες είναι οι καταβολές των. Και συνήθως ανατρέχουμε στους προγόνους, στις λεγόμενες βιολογικές καταβολές. Μας διαφεύγει όμως ότι η μεγίστη καταβολή είναι η ευλογία του Θεού.
Έτσι, τι βλέπουμε εις αυτό το ζεύγος το αγιασμένο, τον Ιωακείμ και την Άννα; Όταν το παιδάκι τους γίνεται τριών ετών, το έταξαν και το οδήγησαν στον ναό. Εκείνο το «έταξαν» είναι μεγάλο πράγμα. Διότι δεν έταξαν απλώς να του βάλουν μαύρα, όπως μερικοί τάζουν να βάλουν μαύρα στο παιδί τους και βάζουν όταν το παιδί γεννηθεί ή ζήσει. Είναι ίσως και λίγο ανόητο το πράγμα αυτό… Ή άλλα πράγματα. Να ανάψουνε μια λαμπάδα ή ό, τι άλλο. Αφιερώνουν ολόκληρο το παιδί τους, και φεύγει από τη δικαιοδοσία τους, το αφιερώνουν στον Θεό. Και είχανε μόνο ένα· κι αυτό καρπός των γερατειών των και των προσευχών των. Εδώ κάνουν τόσα παιδιά οι άνθρωποι, και αν υποτεθεί ένα παιδί τους, όχι αυτοί να το αφιερώσουν, αλλά το παιδί να θέλει να αφιερωθεί, να γίνει υπηρέτης του Θεού, να γίνει μοναχός, να γίνει κληρικός, τότε ξεσηκώνουν τον κόσμον, γιατί δεν θα ήθελαν το παιδί τους να αφιερωθεί εις τον Θεόν. Τους ελέγχει το γεγονός της σημερινής γιορτής.
Αλλά αφιερώνουν αυτοί οι δύο ευλογημένοι γονείς το παιδί τους στον ναό. Πολλά έχει να μας πει αυτό. Σημειώσατε ότι αφιέρωσαν το παιδί τους στον ναό του Θεού. Αυτό για κάθε οικογένεια σημαίνει ότι οφείλουν να οδηγούν τα παιδιά τους εις τον ναόν. Έκφρασις είναι ο Εκκλησιασμός. Πρέπει τα παιδιά μας να τα εκκλησιάζουμε. Από νήπια, από βρέφη. Διότι τριών ετών το παιδάκι-ήταν βρέφος- σημειώσατε ότι αφιερώθηκε ολοτελώς. Δεν σήμαινε ότι πιο μπροστά δεν πήγαιναν οι γονείς του να προσφέρουν τις θυσίες τους κλπ. μαζί με το νήπιό τους.
Έτσι κι εμείς οι Χριστιανοί γονείς οφείλομε, αγαπητοί μου, να οδηγούμε τα παιδιά μας τακτικώς και εγκαίρως εις τον ναόν του Θεού. Όχι Κυριακή παρά Κυριακή. Όχι Χριστούγεννα και Πάσχα. Κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή. Προσέξτε, δεν θα στέλνομε το παιδί μας στην Εκκλησία· αλλά θα πηγαίνουμε με τα παιδιά μας στην Εκκλησία. Μην ξεχνάτε ότι το παράδειγμα είναι το Α και το Ω. Διότι δεν είναι επαρκές να στείλω το παιδί μου στην Εκκλησία. Πόσοι το λέγουν αυτό γονείς! «Στέλνω», λέγει , «το παιδί μου». Τρώει το παιδί σου για σένα αδελφέ μου; Κοιμάται το παιδί σου για σένα αδελφέ μου; Ο καθένας έχει το πρόσωπό του, έχει την ατομικότητά του. Το παιδί σου για το παιδί σου και σένα για σένα. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Λοιπόν· δεν θα στείλουμε το παιδί μας στην Εκκλησία, αλλά θα πάμε με το παιδί μας στην Εκκλησία. Ώστε το παιδί μας να λατρεύσει μαζί με μας τον Θεό, αλλά και να αντιληφθεί ότι πρέπει να μιμηθεί-μιμητικός είναι ο άνθρωπος- εκείνο που κάνουν οι γονείς του. Να βαδίσει πάνω στα χνάρια των γονιών του. Αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο.
Ακόμη εις τον ναόν η Υπεραγία Θεοτόκος τι έκανε; Έμεινε, ξέρετε, 11-12 χρόνια. Δηλαδή έως 15 ετών. Από εκεί παρελήφθη και οδηγήθηκε εις τα χέρια του Ιωσήφ, δια να μνηστευθεί. Από τον ναόν παρελήφθη. Προσέξτε κάτι. Η Υπεραγία Θεοτόκος προσηύχετο, μελετούσε και έκανε δουλειές στον ναό του Θεού. Δηλαδή διακονούσε τον ναό του Θεού. Αυτό το «προσηύχετο και μελετούσε» προδίδεται από την ωδή της. Βλέπομε την ωδή της, αυτήν την οποία είπε, ότι «από ΄δω και μπρος θα με μακαρίζουν οι γενεές» κλπ. κλπ. Αυτήν την ωδή την οποία είπε όταν είδε τη συγγενή της την Ελισάβετ, η οποία εγκυμονούσε τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, και είναι ωδή εφάμιλλος από πλευράς ποιητικής και προφητικής, με τις άλλες ωδές της Παλαιάς Διαθήκης, όπως του Μωυσέως, του Αββακούμ, του Ησαΐου, δεν είναι παρά καρπός παρά μιας διαρκούς μελέτης· διότι έχει στοιχεία πολλά από την ωδή της Άννης, που έζησε 1200 χρόνια πριν από την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Και μελετούσε εκεί εις τον ναόν. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι το παιδί μας πολύ νωρίς θα αρχίσουμε να το κατηχούμε.
Τι σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο; Του λέει ότι «από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα». Και ποιοι ήσαν που οδηγούσαν το παιδί από βρέφους εις τα ιερά γράμματα; «Η μάμμη σου», λέει, «η Λωίδα και η μητέρα σου η Ευνίκη».Το Πνεύμα του Θεού καταξίωσε να γραφούν τα ονόματα αυτών των δύο σπουδαίων γυναικών στην Αγία Γραφή. Και να ακούγονται και να μνημονεύονται παντού και πάντοτε. Δεν σημειώνεται γι’ αυτές ότι ήσαν μορφωμένες ή εργάζονταν σε γραφεία. Ή ότι ήσαν επιστήμονες. Ήξεραν την μεγίστην επιστήμην. Την πρώτην και μεγάλην και μοναδική επιστήμη. Την επιστήμη να μεγαλώνουν παιδιά! Να μεγαλώνουν και να ανατρέφουν παιδιά. Και το παιδί τους αυτό, ένα και μοναδικό, γιατί δεν είχε πατέρα, πέθανε- Έλληνας ήτο ο πατέρας του Τιμοθέου- Εβραίες αυτές· και μεγάλωσε ο Τιμόθεος όχι προσκολλημένος στην γιαγιά και στην μαμά. Δεν ήταν ένα μαμόθρεφτο παιδάκι, αλλά ήταν ένα παιδί που το πρόσεχαν να καταρτίζεται πνευματικά και να γίνει εκείνος που έγινε. Ο μεγάλος συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου και ο πρώτος επίσκοπος Εφέσου.Αυτής της πρωτευούσης της Μικράς Ασίας, της Εφέσου.
Ναι, αγαπητοί. Έτσι πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, με κατήχηση. Να μάθουμε τα παιδιά μας, γι’ αυτό πάνε σχολείο, να μάθουν γράμματα, να διαβάζουν την Αγία Γραφή. Γι’ αυτό είναι δυστύχημα σήμερα που κόψαμε τα Αρχαία Ελληνικά και δεν θα μπορούν τα παιδιά μας να καταλαβαίνουν τα κείμενα. Είναι κι άλλες απόψεις, εθνικές, αλλά από την άποψη τη θρησκευτική, είναι ένα αυτόχρημα δυστύχημα. Ωστόσο όμως θα σας έλεγα βοηθήστε τα παιδιά σας να προσοικειωθούν με το βιβλίο του Λόγου του Θεού. Σιγά σιγά θα γίνεται μια μύησις διαρκής. Μετά στο Κατηχητικό Σχολείο, στην Κατήχηση. Να αγαπούν την κατήχηση, το κήρυγμα, να αγαπούν πολύ τον λόγο του Θεού. Και διαρκώς να καταρτίζονται. Να αγαπούν την Εκκλησία. Ο Κύριος πού ευρέθηκε δωδεκαετής; Στον ναό. Και τι είπε όταν η Θεοτόκος τον ζητούσε; «Οὐκ οἲδατε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ Πατρός μου δεῖ εἶναι με;». Ότι έπρεπε να βρίσκομαι εις τα σκηνώματα του Πατρός μου; Το κάθε παιδί πρέπει να αισθάνεται ότι ο οίκος του Θεού είναι οίκος δικός του. Γιατί είναι ο οίκος του Πατρός Του. Να αισθάνεται όμορφα μέσα εις τον ναό του Θεού. Γι’ αυτό, όπως στολίζουμε τα σπίτια μας, να είναι ευχάριστη η διαμονή μας, έτσι στολίζομε και τον ναό του Θεού, όχι μόνο προς τιμήν του Θεού, αλλά και δια την ευχάριστη διαμονή. Δεν είναι πολυτέλεια. Δια την ευχάριστη διαμονήν εκείνων οι οποίοι ευρίσκονται για να λατρεύσουν τον Θεό. Να μην κρυώνουν, να μην κουραστούν αλλά να έχουν όλην την άνεση και δυνατότητα να λατρεύσουν τον Θεό. Να είναι όλα πολύ ωραία. Γιατί και ο Θεός τα έκανε όλα πολύ ωραία.
Και κάτι ακόμα. Η Υπεραγία Θεοτόκος με τι ετρέφετο; Λέγει η Παράδοσις ότι άγγελοι την έτρεφαν. Αλλά ετρέφετο και με τον λόγο του Θεού. Άραγε είχε συλλάβει ότι εκείνη η Κιβωτός, μέσα εις τα Άγια των Αγίων, ήταν η ιδία; Και ότι δεν έπαιρνε τιμή η Υπεραγία Θεοτόκος, όπως λέγει ο Καβάσιλας, επειδή ευρίσκετο εις τα Άγια των Αγίων. Αλλά έδιδε τιμή εις τα Άγια των Αγίων! Διότι η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο ανωτέρα από τα Άγια των Αγίων, που ήταν υλικά, κτίσματα ήσαν, και η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο ανωτέρα από την Κιβωτόν την οποία έβλεπε απέναντί της· και η Κιβωτός δεν ήταν παρά ο τύπος ο δικός της. Διότι εκείνη η Κιβωτός είχε τις πλάκες του Νόμου, τις πέτρινες, τις πλάκες του Λόγου του Θεού. Αλλά αυτός ο Λόγος όχι πια τυπωμένος επάνω σε πέτρες, χαραγμένος, αλλά αυτός ο Λόγος ζωντανός πια θα ενοικούσε σε μια άλλη Κιβωτό. Στην Κιβωτό των σπλάχνων της Υπεραγίας Θεοτόκου… Και θα εγίνετο η Υπεραγία Θεοτόκος, η ζωντανή, η ζώσα Κιβωτός. Και εκείνη η παλαιά Κιβωτός χάθηκε. Από τις αλλεπάλληλες συμφορές των Εβραίων χάθηκε. Και ο ναός κατεστράφη. Αλλά ο αληθής ναός του Θεού Λόγου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι στον ουρανό. Και τιμάται από όλους τους αγγέλους του ουρανού κι από όλες τις γενεές των γενεών. Έτσι η Υπεραγία Θεοτόκος ετρέφετο μέσα εις τον ναό.
Αγαπητοί μου. Πώς θα οδηγήσουμε τα παιδιά μας να τραφούν; Μόνο με τον λόγο του Θεού και με την κατήχηση; Όχι. Και με τα μυστήρια του Θεού. Θα κοινωνούμε τα παιδιά μας. Δεν θα λέμε στα παιδιά μας ότι πίνουν «κρασάκι και ψωμάκι». Αλλά θα τους λέμε με όλην τη σοβαρότητα ότι κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Χριστού. Το παιδί, ξέρετε, ηρωοποιεί και με τη φαντασία του δίδει άλλες εικόνες στον ρεαλισμό που έχει μπροστά του. Θα πρέπει όμως σιγά-σιγά να του πούμε ότι κάτω από το ψωμί και το κρασί, είναι αυτός ο Χριστός ο ίδιος. Ότι αυτό που παίρνει είναι ο Χριστός. Δεν είναι κάτι άλλο. Δεν είναι σύμβολο, αλλά είναι αυτός ο ίδιος ο Χριστός. Τον Οποίον δεν βλέπουμε. Αλλά είναι ο Ίδιος. Και συνεπώς έτσι το παιδί σιγά-σιγά θα τρέφεται. Με τον εκκλησιασμό, με τη λατρεία, με το κήρυγμα, με την κατήχηση, με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Έτσι θα γίνει καλός άνθρωπος. Έτσι θα γίνει καλός Χριστιανός.
Και μάλιστα στην εποχή που περνάμε την πολύ δύσκολη, θα αρχίσει να αποκτά με τον τρόπον αυτόν, κι εκεί πρέπει να αποβλέπουν όλα αυτά, να αποκτηθεί εκκλησιαστικό φρόνημα, εκκλησιαστική συνείδηση. Τι είναι αυτό το εκκλησιαστικό φρόνημα; Να φρονώ εκκλησιαστικά. Να βλέπω τα πάντα μέσα στη Δημιουργία από το πρίσμα της Εκκλησίας. Διότι τα πάντα είναι Εκκλησία. Το ξέρετε ότι όλα καλούνται να γίνουν Εκκλησία; Όλη η κτιστή φύσις, ό,τι κτιστό επί της γης, αυτή αύτη η γη, όλοι οι άνθρωποι… οι άνθρωποι βέβαια δυστυχώς δεν εκκλησιοποιούνται, γιατί δεν θέλουν, αυτός ο ουρανός, με τα απειράριθμα αστέρια του, το ξέρετε ότι καλούνται να εκκλησιαστικοποιηθούν; Δηλαδή να γίνουν Εκκλησία. Να μπουν στον χώρο της αφθαρσίας και της αθανασίας, μέσα στην οποία θα βασιλεύει η δικαιοσύνη και η αγάπη και η παρουσία του Θεού; Το γνωρίζετε αυτό; Κι όλα αυτά δυνάμει αυτού του σαρκωθέντος Θεού Λόγου και αναστηθέντος; Και αφθαρτισθέντος Θεού Λόγου ως προς την ανθρώπινη φύση; Προσέξτε. Αυτό θα πει έχω εκκλησιαστικό φρόνημα. Είναι μεγάλο πράγμα αυτό.
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, οδηγείτε τα παιδιά σας σε αυτό το φρόνημα το εκκλησιαστικό. Θα τα στείλετε να φιλήσουν το χέρι των ιερέων. Να σηκώνονται όταν βλέπουν ιερέα. Να προσέχουν πολύ. Έχουμε κι εμείς αμαρτίες. Οι ιερείς έχουμε. Γιατί ο λαός δίνει τους ανθρώπους να γίνουν ιερείς και κατά τον λαό και οι ιερείς και κατά τους ιερείς και ο λαός. Το ίδιο πράγμα είμαστε. Αλλά παρά ταύτα πρέπει να διασώσουμε μερικά πράγματα. Για να παιδαγωγήσουμε ορθά τα παιδιά μας. Και να βγούμε από αυτήν την κατάσταση την άσχημη, την τρομακτική, τη φοβερή. Να δημιουργήσουμε μια καινούρια γενεά. Μια γενεά αναγεννημένη και που θα ευλαβείται τον Θεό, θα έχει εκκλησιαστικό φρόνημα, μια γενεά που θα αγιάζεται και μια γενεά που θα αγαπάει και τους ανθρώπους και την πατρίδα και ό,τι έχει αξία στον κόσμον αυτόν. Γιατί όλες οι αξίες σήμερα έχουν ανατραπεί. Ας δημιουργήσουμε λοιπόν τέτοια εκκλησιαστική αγωγή στα παιδιά μας. Και τότε πραγματικά θα βλέπουμε ευτυχισμένη γενεά. Θέλετε; Η γιορτή η σημερινή, τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου, οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο Ιωακείμ και η Άννα, αυτό το γεγονός της Εισόδου της Θεοτόκου εις τον ναόν, όλα αυτά δείχνουν τον δρόμο. Στέκονται ένα οροθέσιο.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
- Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
- http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/ueotokos/ueotokos_020.mp3
Φοβερά επίκαιρη ομιλία του π. Σεραφείμ Ζήση: “Ισχύουν οι ποινές αιρετιζόντων κατά των Ορθοδόξων;”
Φοβερά επίκαιρη ομιλία του π. Σεραφείμ Ζήση: “Ισχύουν οι ποινές αιρετιζόντων κατά των Ορθοδόξων;”
Να ‘χει ο άγιος Τριαδικός Θεός καλά τον π. Σεραφείμ.
Ας είναι αυτή η ομιλία παρηγοριά και δύναμη για τους 14 ΛΕΒΕΝΤΕΣ ιερείς της Ζακύνθου οι οποίοι μπήκαν σε αργία από τον τοπικό επίσκοπο. Αλήθεια, βάσει ποιου κανόνα;
Πάψτε το μνημόσυνο του …χθες (!), να δείτε πόσο γρήγορα θα (πάνε να) σας επαναφέρουν… Γιατί αν το κάνετε αυτό, αυτή θα είναι και η μεγάλη βόμβα στα σάπια θεμέλια…
Κάντε το και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Η Παναγιά μαζί σας!
Και μια από τις προηγούμενες ομιλίες του π. Σεραφείμ, η οποία αποστομώνει τον π. Βασίλειο Βολουδάκη (με πολύ ευγενικό τρόπο).
Πρώτα με κολακείες, έπειτα με απειλές… Τέλος με μαρτύριο;
Πρώτα με κολακείες, έπειτα με απειλές… Τέλος με μαρτύριο;
Οπωσδήποτε, θα έχετε συναντήσει στα συναξάρια των αγίων μας, το πως ξεκίναγε κάθε υπόθεση μαρτυρίου.
Αν δεν θυμάστε, σας θυμίζω εγώ.
Αρνήσου την πίστη σου, έστω εξωτερικά, εσωτερικά ας πιστεύεις. Θα σου δώσω εγώ και χαρές και πλούτη και ό,τι τραβάει η όρεξη σου. Αρνήσου όμως.
Δεν αρνείσαι;
Σε απειλώ, σε εκβιάζω.
Δεν αρνείσαι; Πάω σε χειρότερα. Σε φυλακίζω, μήπως και μετανιώσεις.
Δεν αρνείσαι;
Σε σκοτώνω, σιγά-σιγά.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα; Θα δείξει. Πάντως να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα. Μάλλον γι’ αυτό έλεγε και ο άγιος Παΐσιος πως οι μεγάλοι άγιοι θα χαιρόντουσαν αν ζούσαν σήμερα.
Προσωπικά βλέπω πολλές ομοιότητες, στον τρόπο που προσπαθούν να σύρουν τον κόσμο προς το εμβόλιo.
Εμείς πρέπει να οπλιστούμε με προσευχή, τήρηση των εντολών και ομολογία. Να δώσουμε και στους υπόλοιπους που αντιστέκονται, να καταλάβουν ένα πράγμα, αυτό που είπε ο άγιος Παΐσιος:
«Δύσκολα χρόνια!… Θα περάσουμε τράνταγμα. Ξέρετε τι θα πει τράνταγμα; Αν δεν έχετε λίγη κατάσταση πνευματική, δεν θα αντέξετε. Θεός φυλάξοι, θα φτάσουμε να έχουμε ακόμη και άρνηση πίστεως. Κοιτάξτε να αδελφωθείτε, να ζήσετε πνευματικά, να γαντζωθείτε στον Χριστό.» (Πνευματική αφύπνιση – Λόγοι – τόμος Β)
Ποιος ξέρει τι μας περιμένει; Βλέπετε τι συμβαίνει σε Ολλανδία και Αυστρία…
Χριστέ μου δωσ’ μας την υπομονή και την πίστη των αγίων, όσο νερόβραστοι κι αν είμαστε. Ποιος ξέρει που θα φτάσει αυτή η κατάσταση.
orthopraxia.gr
Ἐπίσκοπος διώκτης Β΄ «Ὁ ἀφρὸς τῆς μωρίας καὶ ἡ ὑποστάθμη τῆς ἀγυρτείας» (Γ. Τζανάκης)
Ἐπίσκοπος διώκτης Β΄
«Ὁ ἀφρὸς τῆς μωρίας καὶ ἡ ὑποστάθμη τῆς ἀγυρτείας»Γράφει ο Γεώργιος Τζανάκης
Παλαιὸς συγγραφεύς –νομίζω ὁ Παπαδιαμάντης- ἀναφέρεται κάπου, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ θυμηθῶ πού, εἰς «τὸν ἀφρὸ τῆς μωρίας καὶ τὴν ὑποστάθμη τῆς ἀγυρτείας, ἅτινα ἐπανθοῦν εἰς τὰς στῆλας τῶν ἐφημερίδων». Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο οἱ ἐφημερῖδες ἦσαν τὰ «μέσα ἐνημερώσεως». Ἦσαν καὶ οἱ ἄμβωνες τῶν ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι συνήθως περεχωροῦντο «εἰς πολλοὺς καὶ ἀκαταρτίστους καὶ μάλιστα εἴς τινας οἱ ὁποῖοι εἶναι ἱκανοὶ νὰ παραλογίζωνται ἐπὶ ὥρας ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ἤ δεξιόθεν τοῦ χοροῦ, ἐκφέροντες ὁρισμοὺς οἶος ὁ ἑξῆς, ὅν ἠκούσαμεν, «ὅποιος φονεύει τὸν ἑαυτόν του, φονεύει αὐτὸν τὸν Θεόν!», καὶ μυρίους ἄλλους παραλογισμοὺς καὶ λεξίδια κενὰ ἐννοίας» εἰς τοὺς ὁποίους «οὐδέποτε ἔπρεπε νὰ ἐπιτραπῇ τὸ ὁμιλεῖν ἐπ᾿ ἐκκλησίας». (Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΑΠΑΝΤΑ. ἐκδ Δόμος. Β΄ ἐκδ. Ἀθήνα 2005. σελ 177)
Ἄν ζοῦσε σήμερα, ποὺ τὰ «Μέσα ἐνημερώσεως» δὲν εἶναι μόνο τὰ ἄψυχα χάρτινα φύλλα τῶν ἐφημερίδων, ἀλλὰ καὶ οἱ ραδιοφωνικοὶ σταθμοί, τὰ τηλεοπτικὰ κανάλια καὶ τὸ διαδίκτυο, θὰ ἔβλεπε ὅτι ὅχι μόνον παντοῦ ἐπανθεῖ ὁ ἀφρὸς τῆς μωρίας καὶ ἡ ὑποστάθμη τῆς ἀγυρτείας, ἀλλὰ παράγουν καὶ καρποὺς ἄφθονους, γιὰ ἄλλους γλυκούς καὶ γιὰ ἄλλους πικροτάτους. Τὸ ἐκπληκτικὸ εἶναι ὅτι οἱ ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος κηρύττοντες –καὶ ἐνίοτε παραλογιζόμενοι- δὲν ἀρκοῦνται πλέον σὲ αὐτὸν , ἀλλὰ ἔχουν ἐπιπηδήσει καὶ στὰ ἄλλα «μέσα» καὶ ἐκφέρουν ὁρισμοὺς ἐφαμμίλου παραλογισμοῦ καὶ πρωτοτυπίας ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἀναφέρει.
Στὰ δικά μας, τώρα.
«Ὅσοι ἐναντιώνονται στὸν ἐμβολιασμό, εἶναι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν καμμία σχέσι οὔτε μὲ τὸν Χριστὸ , οὔτε μὲ τὴν ἐκκλησία του, διότι δὲν ἀγαποῦν τὸν ἄνθρωπο. Δὲν ἀγαποῦν τὸν συνάνθρωπο». Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ. ΣΚΑΪ 9/11/2021
Ὡς γνωστὸν γιὰ κάποιες ἀσθένειες (πχ γρίππη) ὑπάρχουν ἐμβόλια τὰ ὁποία προστατεύουν τὸν ἐμβολιασμένο ἀπὸ τὴν συγκεκριμένη ἀσθένεια. Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι κινδυνεύει λόγῳ τῆς καταστάσεως τῆς ὑγείας του ἤ τῶν συνθηκῶν διαβιώσεώς του φροντίζει νὰ ἐμβολιαστῇ.
Φανταστεῖτε κάποιον νὰ ἱσχυρίζεται ὅτι ὅποιος δὲν ἐμβολιάζεται δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ … τὸν Χριστὸ (!!!), οὔτε μὲ τὴν … ἐκκλησία Του !!!
Καὶ ὅμως ἀκριβῶς ἔτσι ἐκφράστηκε, ὅχι κάποιος αὐτοσχέδιος ρήτωρ τοῦ ἄμβωνος, ἀλλὰ κανονικὸς ἐπίσκοπος τῆς ἐκκλησίας… Κανονικὸς, ἐννοῶ ποὺ ἔχει ἐκλεγεῖ, χειροτονηθῇ, ἔχει ὁρκιστεῖ τὸν ἐπισκοπικὸ ὄρκο (δηλαδὴ ὅλα τὰ τυπικῶς καὶ οὐσιαστικῶς ἀπαιτούμενα γιὰ νὰ βρίσκεται κάποιος σὲ θέσι ἐπισκόπου). Ἐν ὁλίγοις δὲν εἶναι κάποιος ποὺ παριστάνει τὸν ἐπίσκοπο γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο. Ὄχι! Εἶναι κανονικὸς ἐπίσκοπος, διάδοχος τῶν Ἀποστόλων, τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ!!!
Καὶ ποὺ τὰ λέει αὐτά; Ὄχι στὸν πολύφωτο οὐρανὸ, ποὺ εἶναι ὁ ναὸς , ἡ ἐκκλησία (Οὐρανὸς πολύφωτος ἡ ἐκκλησία … φωταγωγοῦσα τοὺς πιστούς), ἀλλὰ στὸν τηλεοπτικὸ οὐρανό, στὸν ΣΚΑΪ, ὁ ὁποῖος μὲ τοὺς δικούς του ἔμμισθους μύστες (π.χ. Αὐτιά, Οἰκονόμου, Πρωτοσάλτε καὶ ἄλλους , ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμὸς) διαμορφώνει τὴν γνώμη τοῦ λαοῦ, τὴν κοινὴ, ὅπως ὀνομάζεται σήμερα, γιὰ νὰ εἶναι πρόδηλη ἡ ἐκπόρνευσίς της.
Ἐκεὶ λοιπὸν σὲ αὐτὸν τὸν οὐρανὸ, σ᾿ αὐτὸ τὸ στερέωμα, στὸν ΣΚΑΪ βρέθηκε ὁ δεσπότης αὐτὸς, καὶ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, καὶ ἀνάμεσα στὰ πολλὰ θαυμαστα ποὺ ἐκστόμισε εἶπε καὶ τὸν παραπάνω ἀφορισμό.
Μία διάκονος τῆς ἐνημερώσεως ποὺ βρισκόταν στὸ «πάνελ» (τί ὡραία λέξις) , ἡ κ. Ἀναστασοπούλου, τὸν ἐρωτᾶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ γνωρίζουν οἱ (ἀποκαλούμενοι) δημοσιογράφοι-διαμορφωτὲς τῆς προαναφερθείσης κοινῆς, ὥστε ἡ ἀπάντησις νὰ εἶναι ΝΑΙ ἤ ΟΧΙ γιὰ νὰ γίνεται ἀντιληπτὸ τὸ μήνυμα ἀπὸ τὸ ἐξηλιθιωμένο καὶ ἀποχαυνωμένο ἀκροατήριο:
ΕΡΩΤ: Ἄνθρωποι κληρικοὶ οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ ἀποτρέψουν τὸ ποίμνιο ἀπὸ τὸ νὰ κάμουν τὸ ἐμβόλιο, ἔχουν θέσι στὴν ἐκκλησία κατὰ τὴν γνώμη σας;
ΑΠΑΝΤ: ὌΧΙ. Τὸ λέω μὲ μεγάλη στεντόρεια φωνἠ: ΟΧΙ. Εἶναι ἐκτὸς τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Ἐναντίον τοῦ χριστιανισμοῦ δροῦν. ΣΚΑΪ 9/11/2021
Μὲ μεγάλη στεντόρεια φωνή, τό λέει. Γιατί; Διότι εἶναι ἀπολύτως σίγουρος καὶ τὸ ἀποδεικνὐει στὴ στιγμή, ἀμέσως:
«Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ ἀποδείξουμε αὐτὴ τὴ στιγμή. Ἀπὸ τὶς ὕβρεις , τὶς συκοφαντίες, τὴν λάσπη τὴν ὁποία ἀπευθύνουν ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν τους. Διότι, ὅταν λάβουμε ὑπ᾿ ὅψιν ὅτι ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ σταυρὸ, τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του ἀνεζήτησε δικαιολογία γιὰ τοὺς σταυρωτάς του, λέγοντας Μὴν τοὺς τιμωρήσεις πατέρα μου, διότι δὲν ξέρουν τί κάνουν. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν κατανοοῦν τί σημαίνει χριστιανισμός». Σεραφείμ Πειραιῶς. ΣΚΑΪ 9/11/2021
Ξεκίνησε μὲ τὸ ὅτι ὅσοι δὲν ἐμβολιάζονται δὲν ἔχουν καμμία σχέσι οὔτε μὲ τὸν Χριστὸ, οὔτε μὲ τὴν ἐκκλησία Του. (Πλεονασμὸς θὰ πῇ κάποιος. Ἄν δὲν ἔχεις σχέσι μὲ τὸν Χριστὸ, ποὺ εἶναι ἡ κεφαλή, πῶς θὰ ἔχεις σχέσι μέ τὴν ἐκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα του; Δὲν εἶναι ἀπλό, μπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ καὶ «ἐκκλησία» ποὺ νὰ μὴν ἔχει σχέσι μὲ τὸν Χριστό). Μὰ πῶς; Θὰ ἐρωτήσῃ φυσιολογικὰ κάποιος: Τί σχέσι μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνα ἐμβόλιο μὲ τὴν πίστι στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἐκκλησία; Ἐπειδὴ ὁ δέσποτας ἀντιλαμβάνεται τὸ ἐρώτημα-ἀπορία καὶ καταλαβαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει λογικὴ ἀπάντησι σὲ αὐτό ἀπαντᾶ μὲ κάτι τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ ἐξακριβωθῇ, δηλαδὴ πετάει τὴν μπάλλα στὴν κερκίδα: Δὲν ἀγαποῦν τὸν ἄνθρωπο. Δὲν ἀγαποῦν τὸν συνάνθρωπο.
Πῶς γνωρίζει ὅτι τόσα ἐκατομύρια ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν κάνει τὸ ἐμβόλιο δὲν άγαποῦν τὸν ἄνθρωπο γενικῶς καὶ τὸν συνάνθρωπο ἱδιαιτέρως; Ἐπὶ παραδείγματι ὁ ἐπίσκοπος Μόρφου (μιᾶς ποὺ εἶναι τῆς ἰδίας ἐκκλησιαστικῆς ἀξίας μὲ αὐτὸν δηλ. ἐπίσκοπος), δὲν ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο; Ὁ π. Εὐθύμιος στὸ ἅγιον ὄρος, (μιὰ ποὺ τὸν γνωρίζουν καὶ τὸν σέβονται πολλοί τὸν ἀναφέρω), ὁ π. Παρθένιος τῆς ἁγίου Παύλου (ἀναφέρω ἐπὶ παραδείγματι ὅσους ἔρχονται στὴν παραπαίουσα μνήμη μου) καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων δὲν ἀγαποῦν τὸν ἄνθρωπο; Τὸν ἀγαπάει (τὸν ἄνθρωπο) -ὑποθέτω, κατὰ τὰ λεγόμενά του, ὁ ἱμιτασιὸν -ἐμφανιζόμενος ὡς- ἡγούμενος τῆς Ἐσφιγμένου Βαρθολομαῖος, ποὺ δηλώνει ἐμβολιασμένος…
Ἴσως πάλι τοὺς συγκρίνει μὲ τοὺς προπαγανδιστὲς τῶν ἐμβολιασμῶν τοὺς ὁποίους θερωρεῖ μῦστες τῆς ἀγάπης :
«Είστε μύστης αγάπης… και για όλους τους γιατρούς το λέω αυτό!»
(Στὸν κ. Βασιλακόπουλο τὸ λέει, πάλι στὸν ΣΚΑΪ, 9/11/2021, ὁ ὁποῖος τὸν ἀκούει ἀποσβολωμένος)
Ἄν θεωρήσουμε ἀληθὴ τὴν διάγνωσι τοῦ δεσπότη, ὅτι δὲν ἀγαποῦν, τότε πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους πάσχοντες, ἁμαρτωλοὺς, θύματα τοῦ διαβόλου. Ἀλλὰ γιατὶ δὲν ἔχουν σχέσι μὲ τὸν Χριστό καὶ ὁ Χριστὸς μὲ αὐτούς; Γιὰ ποιούς ἦρθε ὁ Χριστὸς; Τί λένε τὰ εὐαγγέλια; Ὁ γιατρὸς γιὰ ποιοὺς εἶναι; Γιὰ τοὺς ὑγιεῖς ἤ τοὺς ἀρρώστους;
Ἀπὸ πότε ἀποτελεῖ κατηγορία κολάσιμη στὸν κόσμο ποῦ ζοῦμε ἡ ἔλλειψις ἀγάπης; Σὲ ποιὰ νομοθεσία, ποιᾶς κοινωνίας ἀνθρώπων ὑπάρχει τέτοια πρόβλεψις ὥστε νὰ κολάζονται ὅποιοι δὲν ἀγαποῦν; Ἡ ἀγάπη εἶναι ἐσωτερικὴ κατάστασις ἡ ὁποία ἐνίοτε γίνεται φανερὴ ἐκ τῶν ἔργων, ἐκ τοῦ βίου, ἐνίοτε ὅμως ὄχι. Ἡ ἔλλειψίς της ἐπίσης φανερώνεται ἐνίοτε ἐκ τῶν ἔργων καὶ τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ ποὺ τιμωρεῖται ἀπὸ τοὺς ἀνθρωπίνους νόμους εἶναι τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων, ὅσα προβλέπονται ὡς τιμωρητέα.
Ὅσοι δὲν θέλουν νὰ ἐμβολιαστοῦν τί κακὸ κάνουν; Σὲ ποιόν τὸ κάνουν; Πότε ξανακούστηκαν τέτοια πράγματα; Ποτέ.
Ἄρα, τί λέει ὁ μεγάμυκος ἱεράρχης; Ποιές εἶναι οἱ πραγματικὲς κατηγορίες ποὺ προκύπτουν γιὰ κάποιον ποὺ δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἐμβολιαστῇ καὶ μάλιστα μὲ αἰώνιες συνέπειες, ὅπως εἶναι ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Χριστό; Φυσικὰ καὶ δὲν ὑπάρχουν. Ὁ μυστιπόλος καλύπτει τὴν ἔλλειψι στὴν στιγμή:
«Ἀπὸ τὶς ὕβρεις , τὶς συκοφαντίες, τὴν λάσπη τὴν ὁποία ἀπευθύνουν ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν τους».
Ἀπὸ τὴν ἔλλειψι ἀγάπης ἐπήδησε στὸ κλαδὶ τῶν ὕβρεων καὶ τῶν συκοφαντιῶν, ἡ μπάλλα ἐκτὸς γηπέδου. Τί σχέσι ἔχουν οἱ ὕβρεις , οἱ συκοφαντίες καὶ οἱ λάσπες μὲ τὸ ἐμβόλιο; Ὅσοι δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ἐμβολιαστοῦν , γενόμενοι πειραματόζωα, εἶναι αὐτοχρῆμα ὑβριστές, συκοφάντες καὶ λασπολόγοι; Πῶς γίνεται αὐτό;
Πότε καὶ ποιούς ὕβρισαν καὶ συκοφάντησαν καὶ λασπολόγησαν;
Τὸ νὰ ἐκθέσῃ κάποιος τὶς ἀντιρρήσεις του γιὰ ὅσα παράνομα, ἐκβιαστικά, ἐκτὸς κάθε λογικῆς, νομικῆς καὶ ἱατρικῆς δεοντολογίας ἐπιβαλλόμενα εἶναι ἐξύβρισις καὶ συκοφαντία καὶ λάσπη; Εἴμαστε καλά;
Ὅταν ἄνθρωποι πεθαίνουν, μένουν ἀνάπηροι ἤ μονίμως ἀσθενεῖς μετὰ ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἐμβόλια, μὲ μικρὲς ἤ μεγαλύτερες παρενέργειες καὶ διαμαρτύρονται καὶ ὡδυνόνται καὶ λένε τὸ προβλημά τους –ποὺ εἶναι ἕνας ἐλάχιστος ἀριθμὸς ἀπὸ ὅσων ὑποφέρουν, διότι οἱ πλείστοι σιωποῦν φοβούμενοι- εἶναι αὐτὸ ἐξύβρισις καὶ συκοφαντία καὶ λάσπη;
Ἀλλὰ καὶ ὁ ὑβριστὴς καὶ ὁ συκοφάντης καὶ ὁ λασπολόγος εὑρίσκονται αὐτομάτως ἐκτὸς ἐκκλησίας; Καὶ μάλιστα ὅπως δημοσίως βοᾶ ὁ δέσποτας, εἶναι καὶ σχισματικοί; Διότι τὄχει πεῖ καὶ αὐτό:
« Αὐτοὶ ποὺ κάνουν αὐτὰ ἔχουν σχισματρικὲς ἀπόψεις. Εἶναι ἐκτὸς τοῦ σώματος. Ἀποβάλλονται ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, μὲ κάποιους συγκεκριμένους τρόπους». ΣΚΑΪ 6/11/21 μὲ τὸν κ. Αὐτιά.
Ἄν συμβαίνει αὐτὸ, ἄν κάθε ἁμαρτία ἤ ἔλλειψις ἀγάπης θέτει τὸν ἄνθρωπο ἐκτὸς ἐκκλησίας μπορεῖ νὰ μᾶς ὑποδείξει ὁ δέσποτας κάποιον ἐντός ἐκκλησίας; Μπορεῖ νὰ μᾶς ὑποδείξῃ κάποιον ποὺ θὰ σωθῇ καὶ νὰ μᾶς ἐξηγήσῃ πῶς ἐπιτυγχάνεται αὐτό;
Ἡ ἐρώτησις περιτεῦει. Σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τοὺς ἐκτὸς ἐκκλησίας -κατὰ τὸν ἀρχιθύτη- ἀνεμβολίστους, τονίζει ὁ ἴδιος τὰ ἐξῆς:
«Θέλω νὰ ὑποβάλλω δημόσια τὸν σεβασμό μου, τὴν ἐκτίμησί μου καὶ τὴν ἀγάπη μου στοὺς ἐξαίρετους ἐκπροσώπους τῆς ἰατρικῆς κοινότητος οἱ ὁποῖοι δίδουν καθημερινὸ ἀνύστακτο ἀγῶνα ἀπέναντι στὴν πανδημία, ἀλλὰ καὶ στὴν προστασία τῆς δημόσιας ὑγείας. Τοὺς εὐχαριστοῦμε, τοὺς εὐχόμεθα νὰ ἔχουν δύναμι στὸ ἔργο τους καὶ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς σκέπῃ καὶ νὰ ξεύρουν ὅτι ὅ,τι κάνουν δὲν μένει ἐδὼ, στὸν χωροχρόνο τοῦ σήμερα, ἀλλὰ ἔχει μιὰ ὑπερβατικὰ μεταφυσικὴ ἀναγωγή, στὸ αἰώνιο. Θὰ εἶναι ὁ στέφανος τῆς ζωῆς τους, καὶ στὸ μεταφυσικὸ χῶρο , ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχει τὸ ὅριο, ἡ σχετικότης καὶ ἡ ἔλειψις , ἀλλὰ ἡ ἀπολυτότητα. Ἐνώπιον , λοιπὸν τοῦ παναγίου Θεοῦ ὅλος αὐτὸς ὁ ἀγῶνας τους θὰ εἶναι ὁ στέφανος τῆς ζωῆς τους. Ἐγὼ τοὺς εὐχαριστῶ καὶ τοὺς τιμῶ ἀνυπερθέτως». ΣΚΑΪ 6/11/2021
Ποιοί εἶναι αὐτοὶ καὶ ποιὲς εἶναι οἱ πράξεις τους, ποὺ δὲν μένουν στὸ χωροχρόνο τοῦ σήμερα ἀλλὰ ἔχουν ὑπερβατικὰ μεταφυσικὴ ἀναγωγὴ στὸ αἰώνιο, πράγμα ποὺ ὁ θεόνους γνωρίζει καὶ τὸ ἀνακοινώνει δημοσίως ὅτι «ἐνώπιον, τοῦ παναγίου Θεοῦ ὅλος αὐτὸς ὁ ἀγῶνας τους θὰ εἶναι ὁ στέφανος τῆς ζωῆς τους»;
Εἶναι γενικῶς ὅσοι γιατροὶ προωθοῦν τὸν ἐμβολιασμὸ καὶ συμμετέχουν καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπο στὴν προπαγάνδισί του, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, καὶ στὶς συγκεκριμένες περιπτώσεις ἡ κ. Παγώνη, ὁ κ. Τζανάκης, ὁ κ. Καπραβέλος, ὁ κ. Βασιλακόπουλος οἱ ὁποῖοι τὸν πλαισιώνουν στὶς ἐξαγγελίες του αὐτές. Αὐτοὶ ὄχι μόνον ἐντὸς ἐκκλησίας εἶναι, ἀλλὰ εἶναι καὶ στεφανωμένοι ἐνώπιον τοῦ παναγίου Θεοῦ, ὅπως μὲ σιγουριὰ δηλώνει ὁ τὰ μέλλοντα ὁρῶν ἀρχιερεῦς.
Στὸν κ. Βασιλακόπουλο, μάλιστα, λέει:
«Ἐσείς εἶστε ἕνας διάκονος τοῦ Θεοῦ, ἕνας διάκονος τῆς Ἀληθείας! Δὲν εἶστε ἀπλῶς ἕνας ἐπιστήμων, εἶστε ἕνας μυσταγωγός τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς!» ΣΚΑΪ 9/11/2021
τὸ ὁποῖο καλύπτει καὶ ὅλους τους ἄλλους ὁμοίας διακονικότητος καὶ ποιότητος ἱατρούς: Εὶστε μύστης ἀγάπης… καὶ γιὰ ὅλους τοὺς γιατροὺς τὸ λέω αυτό! ΣΚΑΪ 9/11/2021
Καὶ δὲν γνωρίζει μόνο τοὺς μελλοντικοὺς στεφάνους τῶν προσώπων αὐτῶν ἀλλὰ τοὺς παρουσιάζει καὶ ὡς λαμπρούς ἐκπροσώπους τῆς ἰατρικῆς κοινότητος, σὲ ἀντιδιαστολὴ προφανῶς μὲ τὰ νανάκια τῆς ἰατρικῆς ὅπως τὸν Μοντανιέ, τὸν Μπαγκντί ἤ γιὰ νὰ περιοριστοῦμε στοὺς ἐντοπίους τὸν κ. Ἀντωνίου, τὸν κ. Βόβολη, τὸν κ. Ποντίκα, τὸν κ. Σωτηριάδη (ἐνδεικτικῶς ἀναφέρω μερικὰ μόνον ὀνόματα) ἤ ἀκόμα καὶ τὸν π. Στυλιανό Καρπαθίου τὸν ὁποῖο διώκει…
Τόσο ἀπλὰ εἶναι τὰ πράγματα γιὰ τὸν δημοσίως ἐκτιθέμενο δέσποτα…
Καὶ πῶς ξαναγυρίζει στὴν ἐκκλησία ὁ ἐκτὸς αὐτῆς εὑρισκόμενος; Πῶς γίνεται δεκτὸς ὁ σχισματικός; Πολὺ ἀπλά. Κάνει τὸ ἐμβόλιο καὶ ἀμέσως εἶναι ἐντὸς ἐκκλησίας. Ἐξ ἄλλου καὶ γιὰ μπορεῖ κάποιος νὰ μπῇ μέσα στὸ ναὸ φωνάζει καὶ προστάζει ὁ ἵδιος:
«Νὰ ἐμβολιαστῇ πρέπει. Νὰ ἐμβολιαστῇ. Αὐτὸ πρέπει νὰ κάνῃ. Νὰ ἐμβολιαστῇ». ΣΚΑΪ 6/11/2021
(Δὲν ἔχω ἐνημερωθῇ ἄν ἔχει στείλει καὶ ἐγκυκλίους ἀπειλητικὲς , ὅπως ἄλλοι συμμῦστες του*).
Νὰ, λοιπὸν, καὶ οἱ πνευματικὲς ὀφέλειες τῶν νέων ἐτούτων παρασκευασμάτων. Μπορεῖ στὸ ἱατρικὸ πεδίο ὄχι μόνο νὰ ἔχουν ἀποτύχει στὸ νὰ προστατεύσουν (μέχρι καὶ ἡ κ. Γκαγκά λέει δημοσίως, ὅτι «οἱ ἐμβολιασμένοι κολλάνε περισσότερο και αρρωσταίνουν περισσότερο, πολύ περισσότερο» καὶ ὁ Εὐαγγελάτος οὔτε κὰν τὸ ἐπισημαίνει γιὰ νὰ τὴν διορθώσῃ ἄν εἶναι σαρδάμ- ἀλλὰ γλώσσα λανθάνουσα τὰ ἀληθὴ λέγει) καὶ νὰ κατηγοροῦνται ὅτι ἀρρωσταίνουν τοὺς ἀνθρώπους ἤ καὶ τοὺς σκοτώνουν, ἀλλὰ στὸ πνευματικὸ πεδίο ἔχουν πλήρη ἀποτελεσματικότητα, κατὰ τὸν δέσποτα. Τὶ χρειάζονται κανόνες καὶ λεπτομέρειες καὶ λίβελλοι καὶ χρίσματα καὶ ὁμολογίες; Ἕνα ἐμβολιάκι κάνεις καὶ αὐτομάτως εἶσαι ἐντὸς ἐκκλησίας, παῦει τὸ σχίσμα, ἐπιστρέφει ἡ κανονικότης καὶ μπορεῖς, ἐκτὸς τούτων, νὰ πᾶς καὶ στὸ σινεμά καὶ στὴν ταβέρνα καὶ στὸ γήπεδο ἤ ὅπου ἀλλοῦ λεσχηνιάζεις.
Βλέπετε τὶς ἀτέλειωτες συνέπειες ἑνὸς καὶ μόνου ἀρχικοῦ ἄλματος λογικῆς; Καὶ θὰ πεῖ κανεὶς, καλὰ ρέ φίλε δουλειὰ δὲν ἔχεις καὶ κάθεσαι καὶ μᾶς ταλαιπωρεῖς μὲ τέτοιους κοινότατους συλλογισμούς; Καὶ δουλειὰ ἔχω, ἐληὲς μαζεύω-ἀλλὰ βρέχει, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶμαι καὶ βραδύνους καὶ ψεκασμένος καὶ δὲν διαθέτω τὸν κοντό τοῦ σεβασμιωτάτου γιὰ νὰ κάνω τέτοια ἄλματα λογικῆς ὅπως αὐτὸς, ὥστε νὰ φτάνω σὲ συμπεράσματα ὅτι «ὅποιος δὲν κάνει ἕνα ἐμβόλιο βρίσκεται ἐκτός ἐκκλησίας», τὰ παραθέτω ὥστε νὰ μὲ βοηθήσῃ ὁ δυνάμενος καὶ μαζὶ ὅλους τοὺς ὁμοιπαθεῖς.
Ὅλα αὐτὰ τὰ σκόρπια ὡς μιὰ μικρὴ προεισαγωγή, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ κλίμα καὶ τὸν τρόπο ποὺ σκέφτεται καὶ ἐκφράζεται ὁ διώκων (ἐννοεῖται καὶ ὅλοι οἱ ὁμοίως ὁμιλοῦντες καὶ πράττοντες ἀρχιερεῖς) τὸν π. Στυλιανὸ (ἐννοεῖται καὶ ὅλους τοὺς ἱερεῖς ποὺ διώκονται γιὰ νὰ μείνῃ τὸ ποίμνιον ἔρμαιον πρὸς σφαγιασμὸ στὸν βωμὸ τῆς Νέας Τάξεως) γιὰ «ἀπείθειαν, καταφρόνησιν, στρηνιασμόν καί ἐχθροπάθειαν πρός τούς Σεβασμιωτάτους Ποιμενάρχας» καὶ «δεινοτάτῳ σκανδαλισμῷ τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν».
Μὲ τὴν ἐπόμενη βροχή, συνεχίζω.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 18 Νοεμβρίου 2021
*Τὸ κείμενο γράφτηκε στὶς 15, ποὺ ἔβρεχε, καὶ σήμερα 18 Νοεμβρίου ὁ ἀψέκαστος πρωθυπουργὸς-μαριονέτα ἀνακοίνωσε ὅτι: «Όσον αφορά τις λειτουργίες στις εκκλησίες, επαναλαμβάνω ότι οι πιστοί που δεν θα έχουν εμβολιαστεί θα πρέπει να προσκομίζουν αρνητικό εργαστηριακό τεστ. Αυτό, άλλωστε, προβλέπει και η εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου την οποία καλούνται τώρα να επιτηρούν οι φορείς της αλλά και, δειγματοληπτικά, η Πολιτεία».
Σιγά-σιγὰ πλησιάζει στὶς θέσεις τοῦ ἀρχιθύτη τῆς ἀγάπης, πρὸς ἀγαλίασιν του, ὥστε ἐκτὸς τῶν ἄλλων ταλαιπωριῶν νὰ μὴν γιορτάσῃ Χριστούγεννα ἕνα μεγάλο μέρος τῶν χριστιανῶν…
Δεν είπε αυτό που νομίζαμε ο Μητροπολίτης Εδέσσης… (έτσι λέει)
Δεν είπε αυτό που νομίζαμε ο Μητροπολίτης Εδέσσης… (έτσι λέει)
Είναι να γελάει κανείς (ή να κλαίει δηλαδή)
Σε διευκρινίσεις προέβη ο Μητροπολίτης Εδέσσης, αναφορικά με τα όσα νομίζαμε πως είπε για το εμβόλιο. Ότι δηλαδή πέθανε η αδερφή του από αυτό.
ΔΙΟΡΘΩΣΗ – ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΩΣ ΕΚ ΠΑΡΑΔΡΟΜΗΣ
Έδεσσα 18.11.2021
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ
Σε πρόσφατη προφορική συνέντευξή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ εν τη ρύμη του λόγου αναφερόμενος σε πρόσωπο του στενού συγγενικού του περιβάλλοντος (της αδελφής του), που νόσησε και κατέληξε από τις παρενέργειες του κορωνοϊού, χρησιμοποίησε εκ παραδρομής την λέξη «εμβόλιο». Αυτή η διατύπωση άφησε να εννοηθεί, ότι αιτία θανάτου ήταν οι παρενέργειες του εμβολίου. Διαδόθηκε μάλιστα και στο διαδίκτυο. Συνεπώς διευκρινίζουμε:
1. Το εν λόγω πρόσωπο ουδέποτε έκανε εμβόλιο για τον κορωνοϊό. Νόσησε τον Νοέμβριο του 2020 από τον κορωνοϊό και μετά την έξοδο από το νοσοκομείο ο θάνατός του επήλθε από τις συνέπειες – παρενέργειες της νόσου (παράλυση κάτω άκρων και αλλεπάλληλες θρομβώσεις) μερικούς μήνες μετά. Όπως δυστυχώς συνέβη και σε πολλούς άλλους νοσήσαντες.
2. Πάγια θέση του Σεβασμιωτάτου, την οποία επαναλαμβάνει συνεχώς από την έναρξη της δυνατότητος προληπτικού εμβολιασμού για τον θανατηφόρο ιό, είναι ότι η επιλογή του εμβολιασμού δεν είναι θέμα πίστεως, αλλά ζήτημα της ιατρικής επιστήμης. Συνεπώς θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με την συμβουλή ιατρού, που γνωρίζει το ιατρικό ιστορικό μας.
ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Για όσους δεν θυμούνται τα όσα είχε πει ο Μητροπολίτης (ή προς στιγμήν νόμιζαν πως άκουσαν άλλα).
Και ένα τελευταίο σχόλιο. Χίλιες φορές να είσαι σαν τον Αλεξανδρουπόλεως ή τον Μεσσηνίας, πάρα να λες και να …ξελές ή να απορρίπτεις δεδομένα (όπως την χρήση κυτταρικών σειρών από εκτρωμένα έμβρυα).
