Ἰνδιάνος ἄγγελος: «Στῶμεν καλῶς».

Γράφει ο Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 27 Ἰανουαρίου 2023.

Μοῦ ἔστειλαν φίλοι ἕνα δίλεπτο ἀποσπασμα ἀπὸ τὸ κήρυγμα ἑνὸς Κολομβιανοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου. Ὁ ἐπίσκοπος, ὅπως διάβασα, ὀνομάζεται Τιμόθεος καὶ ἔχει τίτλο ἐπίσκοπος Ἄσσου Μεξικοῦ. Μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι ἡ ζωντανή του πίστι, ποὺ ἀποδεικνυόταν στὸν ἀπλό οὐσιαστικό καὶ βαθὺ πνευματικά λόγο του. Βρήκα ὅλο τὸ κήρυγμά του καὶ τὸ ἀπομαγνητοφώνησα. Ἡ ὀμιλία ἐξεφωνήθη στὶς 22/1 2023 στὸν Ι.Ν. Ἀναλήψεως Νέου κόσμου Ἀθηνῶν.

Ὁ Θεὸς τελικῶς δὲν μᾶς ἐγκαταλέιπει. Τὼν ὥρα ποὺ -δυστυχῶς- ἄρχοντες καὶ ποιμένες ἀποστατοῦν καὶ προδίδουν τὴν πίστι τῶν Πατέρων καὶ πωλοῦν τὰ τίμια καὶ τὴν πατρίδα, ὁ Θεὸς μᾶς στέλνει τοὺς Ἰνδιάνους τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς νὰ μᾶς δηλώσουν τὴν ἀξία τῆς πίστεώς μας, τὴν δική μας ἀναξιότητα (μὲ πόση εὐγένεια καὶ λεπτότητα τὸ λέει) καὶ νὰ μᾶς παρακαλέσουν: «Στῶμεν καλῶς».

Τὴν ὥρα ποὺ ἐδὼ οἱ μισθωτοὶ ποιμένες περιφρονοῦν τὴν πίστι τῶν Πατέρων (μεταπατερικοὶ γάρ) ἔρχεται ὁ Κύριος νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ διὰ τοῦ Ἰνδιάνου Ἀρχιερέως του ὅτι γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ βλέπωμε τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ κατανοοῦμε τὸ Εὐαγγέλιό του πρέπει νὰ στηριζόμαστε στὸν λόγο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὰ ἱερὰ ὀστὰ καὶ λείψανα τῶν προγόνων καὶ τῶν ἀγίων μας καὶ ὄχι στὶς κενοφωνίες τῶν ἀνεπαρκῶν, θλιβερῶν καὶ ἐπηρμένων τοῦ καιροῦ μας.

« Καὶ γιὰ νὰ βλέπωμε καλά καὶ νὰ καταλαβαίνωμε καλύτερα καὶ νὰ κατανοήσωμε τὸ Εὐαγγέλιο πρέπει νὰ στεκώμαστε πάνω, ὄχι σ᾿ ἕνα δέντρο, νὰ στεκώμαστε πάνω στοὺς ὥμους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ πάνω στὰ κόκκαλα τὰ βγαλμένα τῶν Ἐλλήνων τὰ ἱερά».(Ἀποσπάσμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Σεμασμιωτάτου Τιμοθέου, ὅπως καὶ ὅσα ἀκολουθοῦν)

Βλέπει τὸν ξεπεσμό μας, σ᾿ὅλο τὸν κόσμο ἔχουν φτάσει οἱ εἰκόνες ἀπὸ τὴν χώρα μας τὰ τελευταῖα χρόνια, ὡς ἀνθρώπων ἀποχαυνωμένων καὶ παραλυμένων, ποὺ μᾶς κυβερνοῦν ἀναιδεὶς τυραννίσκοι μὲ τὴν ἐπικουρία ἀποστατῶν πνευματικῶν πατέρων, χωρὶς καμμία ἀντίδρασι καὶ συναίσθησι τῆς καταστάσεώς μας. Καὶ ἔρχεται νὰ μᾶς μιλήσῃ γιὰ τὴν Ἑλλάδα!!! Τί εἶναι ἡ Ἐλλάδα!!! Τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία!!!

«Καὶ ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω γι᾿αὐτὴ τὴν πατρίδα ἡ ὁποία ἔλαχε σήμερα νὰ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς πίστεως, ποὺ εἶναι ἡ Ἐλληνικὴ πατρίδα. Ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω σήμερα καὶ νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω μὲ ὅλο τὸν σεβασμό, μὲ ὅλη τὴν ἀγάπη, τί σημαίνει Ἐλλάδα».

Πόσο φαίνεται παντοῦ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔχουμε ξεχάσει σήμερα καὶ τὴν πίστι μας καὶ τὴν πατρίδα μας. Καὶ ἔρχονται ἀπο τὴν λατινικὴ Ἀμερικὴ νὰ μᾶς τὸ θυμίσουν. Γιατί; Διότι ἀπὸ δῶ πῆραν, ἀπὸ δῶ εἴδαν τὸ φῶς, ἀπὸ δῶ πλούτησαν πνευματικά. Σὲ ληστὲς εἴχαν περιπέσει. Στοὺς δυστυχεῖς φραγκοπαπιστὲς κατακτητὲς καὶ ἐκμεταλευτὲς τῆς γῆς καὶ τῶν ἀνθρώπων:

«Ἐμᾶς τοὺς Ἰνδιάνους τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς  οἱ Ἰσπανοὶ μᾶς κατακτήσανε, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες μᾶς φωτίσατε καὶ μᾶς πλουτίσατε».

Καὶ θεωροῦν τὴν πατρίδα μας πατρίδα τους, γιατὶ ἀπὸ δῶ πῆραν τὸ φῶς. Ἔτσι εἶναι οἱ πατρίδες τοῦ φωτὸς, ὅλοι τὶς θεωροῦν δικὲς τους γατὶ εἶναι γιὰ ὅλους ὅσους ἀγαποῦν τὸ φῶς, δηλαδὴ τὸν Χριστό τῆς Ὀρθοδοξίας, πραγματικὲς πατρίδες. Καμμία σχέσι μὲ τὶς πατρίδες τῶν ἐθνικιστῶν καὶ τῶν φασιστῶν, ὅπως βλέπουμε ξανὰ καὶ ξανὰ καὶ σήμερα στὴν Οὐκρανία, οὔτε μὲ τοὺς βιαίους ἐποικισμοὺς τῶν λαθραίων ἀλλοφύλων καὶ ἀλλοθρήσκων, ὅπως συμβαίνει ἐδὼ καὶ ἀλλοῦ.

Αὐτὴ ἡ πατρίδα, αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα, αὐτὴ ἡ δική σας Ἑλλάδα ποὺ εἶναι δική μου Ἑλλάδα, διότι ἐδὼ παίρνω τὸ φῶς τῆς ἀληθείας.

Σ᾿ αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα στρέφει τὸ βλέμα του ὁ Λατινοαμερικάνος Ὀρθόδοξος γιατὶ βλέπει τὸ φῶς τῆς Χάριτος ποὺ ἐκπέμπει ὁ ἁγιασμένος ἀπὸ τοὺς προγόνους μας τόπος. Βλέπει ὅμως καὶ τὴν ἐξαθλίωσί μας καὶ τὸ λέει διακριτικά ἀπορῶντας:

«Ἐμεῖς κοιτᾶμε πρὸς τὴν Ἐλλάδα, δὲν ξέρω ὅμως πρὸς τὰ πού κοιτᾶνε οἱ Ἕλληνες»

Ξέρει πρὸς τὰ πού κοιτάνε. Καὶ ξέρει ὅτι ἄν συνεχίσουν νὰ κοιτάνε δύσκολα θὰ μπορεῖς νὰ βρεῖς πλέον Ἕλληνες στὴν Ἑλλάδα. (Μόνον γραικύλους καὶ φραγκομασκαρεμένους καραγκιοζολακέδες θὰ συναντᾶς):

«Νὰ μὴν εἶναι ἀνάγκη αὔριο ἐμεῖς οἱ ξένοι, ἐμεῖς οἱ Ἰνδιάνοι, διότι ἐγὼ εἶμαι Ἰνδιάνος, νὰ ρθῶ ἐγὼ μὲ ἀναμένο φανάρι, σὰν τὸν Διογένη, γιὰ νὰ ψάξω Ἔλληνα μέσα στοὺς Ἕλληνες».

Καὶ συνεχίζει παρακαλῶντας:

«Μὴν προσβάλετε τὸν Ἐλληνισμό. Μὴν προσβάλετε τὴν Ἑλλάδα. Μὴν βάλετε, παρακαλῶ, νερὸ στὸ κρασί. Στῶμεν καλῶς. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὸ κέντρο τῆς πίστεως. Τὰ Ἰεροσόλυμα εἶναι ἁγία πόλις, ἀλλὰ ἐμεῖς ὄταν θέλωμε νὰ μάθωμε τὸν χριστιανισμό, τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴν πίστι, στὴν Ἐλλάδα ἐρχόμαστε. Ἐρχόμαστε ἐδὼ. Αὐτὸς ὁ Ἰνδιάνος μὲ τὰ σχιστὰ μάτια...».

Καὶ ζητᾶ καὶ προτρέπει. Ποιός; Ὁ Ἰνδιάνος ἀπὸ τὴν Κολομβία; Ὁ Ὀρθόδοξος. Δυὸ ἄνθρωποι μέσα σὲ μιὰ εἰκοσαετία ἔφεραν στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ 1.500.000 ἀνθρώπους, τὴν ὥρα ποὺ ἐδὼ ἀποχριστιανίστηκε ἕνας ὅλόκληρος λαὸς σὲ ἕνα τόπο ποὺ εἶναι καὶ οἱ πέτρες ἁγιασμένες. Ἐδὼ ἔχουμε καταντήσει, ἐδὼ μᾶς ὁδήγησαν οἱ ποιμένες μας, καὶ τέτοιους ποιμένες παράγει ὁ ἐκπορνευμένος λαός μας καὶ τέτοιοι μᾶς ἀξίζουν. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ποὺ δὲν μᾶς ξεχνᾶ, οὔτε περιφρονεῖ τὶς προσευχὲς τῶν ἀγίων μας καὶ τῶν προγόνων μας, μᾶς λεει μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἰνδιάνου ἐπισκόπου:

«Ἧρθα νὰ ζητήσω ἀπὸ σᾶς νὰ κρατηθῇτε. Νὰ κρατηθῆτε καὶ νὰ εἴσαστε Ἕλληνες. Στῶμεν καλῶς. Νὰ μὴν προσβάλετε ποτὲ ὅτι σᾶς ἄφησαν οἱ προγόνοι σας. Νὰ μὴν προσβάλετε τὸν παπποῦ καὶ τὴν γιαγιά. Νὰ κρατηθῆτε σωστά. Νὰ ἔχετε πάνω αὐτὴ τὴν σημαία ποὺ ἔχει μπλέ καὶ ἄσπρες γραμμὲς καὶ ἕνα σταυρό. Καὶ νὰ μὴν ξεχνᾶτε ἀπὸ ποὺ προέρχεστε καὶ ποὺ εἶστε, γιὰ νὰ ξέρετε καὶ πρὸς τὰ ποὺ πηγαίνετε».

Δὲν θέλω τίποτα νὰ σχολιάσω. Ντράπηκα καὶ χάρηκα γιὰ ὅσα ἄκουσα ἀπὸ τὸ στόμα αὐτοῦ τοῦ πράγματι ὀρθοδόξου ἀνθρώπου. Ντράπηκα γιὰ τὴν κατάντια μας. Χάρηκα γιατὶ βλέπω ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει παντοῦ τοὺς δικούς του καὶ τοὺς στέλνει τώρα καὶ ἐδὼ, ἀφοὺ ἐπτωχεύσαμε σφόδρα καὶ καταντήσαμε νὰ ζοῦμε σὲ χώρα καὶ σκιὰ θανάτου, μπᾶς καὶ ξυπνήσουμε πρὶν εἶναι ἀργά. Αὐτὰ τὰ αἰσθήματα θέλησα νὰ μοιραστῶ μὲ ὅποιον δπανήσῃ τὸν χρόνο του διαβάζοντας τὸ παρόν, ἀλλὰ θεωρῶ προτιμώτερο νὰ διαβάσῃ ὁλόκληρη τὴν ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου ποὺ ἐπισυνάπτεται.

Ὅποιος θέλει ἄς ἀκούσει τὸν Σεβασμιώτατο. Ἡ ὁμιλία του ὁλόκληρη βρίσκεται  στὸ διαδίκτυο https://www.youtube.com/watch?v=5qnA3s80-24 καὶ ξεκινάει ἀπὸ τὸ 02:08:54 ἔως τὸ 02:22:40. Εἶναι σημαντικὸ νὰ τὸν βλέπει κανείς. (Παραθέτω καὶ ὅλο τὸ ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο γιὰ ὅποιον δὲν ἔχει χρόνο ἤ δυνατότητα νὰ τὸ δῇ).

Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε καὶ ὁ Θεὸς νὰ στηρίζῃ τὸ ἔργο τέτοιων ἐπισκόπων καὶ νὰ φωτίζῃ καὶ τοὺς ὑπολοίπους νὰ τοὺς μοιάσουν.

Ὁμιλία Σεβ. Ἄσσου Μεξικοῦ Τιμοθέου στὸν  Ἰ. Ν. Ἀναλήψεως Νέου Κόσμου Ἀθηνῶν. 22/1 2023

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται Ζακχαῖος. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔτυχε νὰ ἤτανε πλούσιος, πλούσιος ἀλλὰ κοντός. Καὶ γιὰ νὰ δῇ τὸν κύριο ἔπρεπε νὰ ἀνεβῇ σὲ μιὰ συκομορέα, δηλαδὴ σὲ ἕνα δέντρο. Λοιπὸν σήμερα, αὐτὸς ποὺ σᾶς ὁμιλεῖ εἶναι καὶ ἕνας Ζακχαῖος. Εἶμαι κοντὸς.

Καὶ θὰ σᾶς ἔλεγα καλύτερα ὅτι εἶμαι νεαρός, γιατὶ ἔχω 23 χρόνια ποὺ γεννήθηκα στὴν κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐδὼ καὶ 23 χρόνια σὲ ἔνα κομμάτι γῆς ποὺ ὀνομάζεται Μακεδονία ἦρθα ἐγὼ ἀπὸ τὴν Λατινικὴ Ἀμερικὴ γιὰ νὰ φέρω τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας στὰ δικά μου μέρη , ὅπου δὲν εἴχαμε τὴν Ὀρθόδοξη παρουσία. Καὶ βαπτίστικα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ ἁγίου Ἀγαθονίκου, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφὸ τὸν Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος σήμερα εἶναι ἐπίσκοπος, εἶναι ἀρχιερέας, καὶ γίναμε ὀρθόδοξοι.

Καὶ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τὴν δυνατότητα νὰ ξεκινήσωμε τὸν δρόμο καὶ νὰ ἀνήκωμε στὴν πίστι ποὺ ἐσᾶς σᾶς κληρονόμησαν οἱ προγόνοι σας οἱ  Ἕλληνες.

Ἐγὼ ἤθελα νὰ γίνω ὀρθόδοξος ἀπὸ 8 χρονῶν παιδί. Ἔτυχε νὰ δῶ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο ἀπὸ τὴν Κύπρο, ὁ ὁποῖος σὰν πρόεδρος εἶχε ἐπισκεφθῇ τὴν Κολομβία, καὶ ἀπὸ τότε ἄρχισε ἡ δική μου πορεῖα. Διότι ρώτησα ἕναν δυτικὸ ἱερέα , τοῦ λέω: «Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ δείχνουν τώρα στὴν τηλεορασι, ποὺ ἐδὼ καὶ λίγα χρόνια ἐπισκέφτηκε τὴν Κολομβία;» Καὶ μοῦ ἀπάντησε ὁ ἱερέας: «Εἶναι ἕνας αἱρετικὸς ἐπίσκοπος». Ἀλλὰ ἐπίσης ἕνας ἀγγλικανὸς μοῦ εἶπε: «Δὲν εἶναι αἰρετικὸς. Αὐτὸς εἶναι Ὀρθόδοξος. Καὶ ἡ Ὁρθοδοξία εἶναι ἡ μάννα ἐκκλησία.»

Καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο ποὺ ξεκινήσαμε, κάτω ἀπὸ τὸ ὡμοφόριο τοῦ Μητροπολλίτου Ἀθηναγόρα Κεντρώας Ἀμερικῆς, -πρώτα Παναμά, μετέπειτα Μεξικοῦ, Κεντρώας Ἀμερικῆς Κολομβίας καὶ Βενεζουέλας- ἀρχίσαμε νὰ ψάχνουμε αὐτὴ τὴν ὁρθοδοξία. Καὶ ἤρθαμε καὶ βαπτιστήκαμε στὴν Ἑλλάδα καὶ μετὰ ἀπὸ ἕνα μικρὸ διάστημα γυρίσαμε πίσω. Μὲ τὴν φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀθηναγόρα.

Δύο ἤρθαμε στὴν Ἑλλάδα νὰ φέρωμε τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο σήμερα αὐτὴ ἡ Μητρόπολις ἔχει περίπου ἐνάμιση ἐκατομύριο ὀρθοδόξους. Σὲ 20 χρόνια καὶ στὴν Κολομβία, ποὺ εἶμαι ἐπίσκοπος τώρα, ὅπου ἔχω τὴν εὐθύνη ἀπὸ δύο ποὺ ξεκινήσαμε εἴμαστε πάνω ἀπὸ 15.000, καὶ ἔχωμε 9 καὶ πρόκειται νὰ ἀνοίξουμε τρεῖς ἀκόμα καινούργιες ἐνορίες.

Λοιπόν, παιδιά τοῦ Θεοῦ, δὲν ἦρθα γιὰ νὰ σᾶς μιλήσω μόνο γιὰ τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο. Ἐμεῖς θὰ χτίσωμε ναούς, βοηθᾶμε ἀνθρώπους, ἀγκαλιάζουμε προσφυγγες ἀπὸ τὴν Βενεζουέλα, οἱ ὁποῖοι φεύγουν ψάχνοντας ἕνα καλύτερο μέλλον. Καὶ περπατᾶνε περνῶντας ἀπὸ τὴν Κολομβία πηγαίνοντας γιὰ Χιλή Ἀργεντινὴ καὶ ἄλλα μέρη.

Ἀλλὰ ὅμως γιατί ἤρθαμε ἐδώ; Καὶ γιατί βρισκόμαστε στὴν Ἑλλάδα; Διότι ἐμεῖς εἴμαστε μικρὰ παιδιά. Εἴμαστε σὰν τὸν Ζακχαῖο. Κοντοί. Καὶ γιὰ νὰ βλέπωμε καλά καὶ νὰ καταλαβαίνωμε καλύτερα καὶ νὰ κατανοήσωμε τὸ Εὐαγγέλιο πρέπει νὰ στεκώμαστε πάνω , ὄχι σ᾿ ἕνα δέντρο , νὰ στεκώμαστε πάνω στοὺς ὥμους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ πάνω στὰ κόκκαλα τὰ βγαλμένα τῶν Ἐλλήνων τὰ ἱερά.

Καὶ ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω γι᾿αὐτὴ τὴν πατρίδα ἡ ὁποία ἔλαχε σήμερα νὰ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς πίστεως, ποὺ εἶναι ἡ Ἐλληνικὴ πατρίδα. Ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω σήμερα καὶ νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω μὲ ὅλο τὸν σεβασμό, μὲ ὅλη τὴν ἀγάπη, τί σημαίνει Ἐλλάδα.

Ὄταν ὁ Φίλλιπος καὶ ὁ Ναθαναὴλ πήγανε στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ εἴπανε στὸν Κύριο «Κύριε, ἦρθαν οἱ Ἕλληνες» -ἦταν δύο τρεῖς τέσσερις Ἕλληνες, δὲν ἦταν παραπάνω- καὶ ἀπαντάει ὁ Κύριος: «Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ δοξαστῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Διότι ναὶ μὲν ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα σὲ ἐβραϊκὸ χῶρο καὶ μέσα σὲ ἐβραϊκὴ οἰκογένεια, ἑρμηνεύεται, παραδίδεται καὶ ἀποκαλύπτεται μὲ ἕλληνικοὺς ὄρους καὶ ἕλληνικοὺς τρόπους . Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶπε Αὐτὸς «Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ δοξαστῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».

Αὐτὴ ἡ χώρα, αὐτὴ ἡ πίστι, ἡ χριστιανικὴ πίστι τῶν Ἑλλήνων -διότι ναί μεν τὰ Ἰεροσόλυμα εἶναι ἁγία Πόλις , ἡ πηγὴ τῆς πίστεως καὶ τὸ κέντρο τῆς πίστεως εἶναι ἡ Ἐλλάδα.

Γι᾿ αὐτὸ ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω στὴν καρδιά, διότι θὰ ἤθελα πολὺ νὰ καταλάβετε καὶ σεῖς τί σημαίνει ἑλληνισμὸς καὶ  τί σημαῖνει Ὀρθοδοξία. Διότι ἐπειδὴ εἶναι συνηθισμένο τὸ θέμα γιὰ σᾶς, πολλὲς φορὲς δὲν καταλαβαίνωμε τὴν ἀξία τῆς Ἑλλάδος.

Ἡ Ὀρθόδοξη πίστις, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλῶ ἐγώ, ποὺ ἄρχισα νὰ ψάχνω ἀπὸ 8 χρονῶν παιδί καὶ τὴν βρῆκα ὅταν ἤμουν 27 ἐτῶν, εἶναι ἡ πίστι ποὺ κράτησε μιὰ Ἑλλάδα 400, καὶ κοντὰ στὰ 600, χρόνια κάτω ἀπὸ μία τουρκοκρατία ποὺ προσπάθησε νὰ *** τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ νὰ κατακτήσῃ τὸν πολιτισμό. Αὐτὴ ἡ πίστι ἦταν ἡ πίστι τῆς γιαγιᾶς ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸν Πόντο καὶ ἦρθε στὴν Ἐλλάδα μὲ μία εἰκόνα καὶ μόνο μὲ μία ἐλπίδα· γιατὶ τὰ πάντα, οἱ περιουσίες ἔμειναν πίσω. Αὐτὴ ἡ πίστι εἶναι ποὺ κράτησε τὸν παπποῦ καὶ τὴν γιαγιὰ τὴν ὥρα ποὺ οἱ Γερμανοὶ κατέστρεφαν τὴν χώρα καὶ προσπάθησαν νὰ κατακτήσουν αὐτὴ τὴν γῆ.

Αὐτὴ ἡ Ὀρθόδοξη πίστις εἶναι αὐτὴ ποὺ κράτησε τὴν πατρίδα Ἑλλάδα ὅταν ἔπρεπε νὰ πῇ ὄχι στοὺς Ἰταλούς γιὰ νὰ μὴν πᾶνε καὶ νὰ κατακτήσουνε ἄλλους λαούς.

Αὐτὴ ἡ πίστι κράτησε τὸ 30 καὶ τὸ 40 τοὺς Ἔλληνες ποὺ φύγανε ἀπὸ δῶ καὶ καρποφοροῦν σὲ μακρινὲς χῶρες. Ὅπως στὸν Παναμᾶ ποὺ εἴχαμε πρόεδρο Ἐλληνα. Ὅπως στὴν Βενεζουέλα ὅπου δημιούργησαν, διότι εἶναι καρποφόροι ἄνθρωποι.

Ἡ πίστι τῶν Ἑλλήνων λοιπόν, ἄν μᾶς βλέπετε, καὶ τὸ ἔλεγα καὶ στὴν κυρία Μαρία: «Ἐμεῖς κοιτᾶμε πρὸς τὴν Ἐλλάδα, δὲν ξέρω ὅμως πρὸς τὰ πού κοιτᾶνε οἱ Ἕλληνες» Καὶ θέλω σήμερα νὰ σᾶς παρακαλέσω, ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὰ παιδιὰ τῶν Ἐλλήνων, ποὺ δὲν κατεβάσανε ποτὲ τὴν σημαῖα, ποὺ δὲν πρόσβαλαν ποτὲ τὸν πολιτισμό τους, ποὺ δὲν ἀρνήθηκαν τὴν δική τους πατρίδα, τὴν ὥρα ποὺ τοὺς κυνηγούσανε στὴν Σμύρνη , στὸν Πόντο, στὴν Πόλι καὶ φύγανε καὶ ἤρθανε ἐδὼ καὶ ἀρχίσανε ἀπὸ τὸ μηδὲν καινούργια χωριά. Καὶ τί ἔφερε αὐτὴ ἡ γιαγιά καὶ αὐτὸς ὁ παππούς; Μιὰ εἰκόνα ἔφερε στὰ χέρια του. Πόσες εἰκόνες σωθήκανε, παρακαλώ; Μὴν προσβάλετε τὸν Ἐλληνισμό. Μὴν προσβάλετε τὴν Ἑλλάδα. Μὴν βάλετε, παρακαλῶ, νερὸ στὸ κρασί. Στῶμεν καλῶς. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὸ κέντρο τῆς πίστεως. Τὰ Ἰεροσόλυμα εἶναι ἁγία πόλις , ἀλλὰ ἐμεῖς ὄταν θέλωμε νὰ μάθωμε τὸν χριστιανισμό, τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴν πίστι, στὴν Ἐλλάδα ἐρχόμαστε. Ἐρχόμαστε ἐδὼ. Αὐτὸς ὁ Ἰνδιάνος μὲ τὰ σχιστὰ μάτια … δὲν πηγαίνω Ρουμανία, δὲν πηγαίνω Ρωσία, ἔρχομαι ἐδώ, γιατὶ ἐδὼ μὲ μία γιαγιά ὀνομαζομένη Καλιόπη στὸ Αἰγάλεω ἔμαθα νὰ κάνω τὸν σταυρό μου. Ἐδὼ μὲ ἔναν παποῦ ἔμαθα νὰ λέω τὸ Πιστεύω καὶ νὰ λέω τὸ Πάτερ Ἡμῶν. Καὶ ὅταν λέμε «ἀπ᾿ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά» τὸ λέμε μὲ τὴν καρδιὰ γιὰ νὰ μὴν εἶναι ἀνάγκη αὔριο ἐμεῖς οἱ ξένοι, ἐμεῖς οἱ Ἰνδιάνοι, διότι ἐγὼ εἶμαι Ἰνδιάνος, νὰ ρθῶ ἐγὼ μὲ ἀναμένο φανάρι, σὰν τὸν Διογένη, γιὰ νὰ ψάξω Ἔλληνα μέσα στοὺς Ἕλληνες.

Παρακαλῶ ἀφῆστε με νὰ σᾶς ἀφήσω αὐτὸ το μήνυμα σήμερα: Νὰ τιμᾶτε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς *** ἀλλὰ καὶ σεῖς νὰ ἔχετε τὴν εὐθύνη γιὰ νὰ κληρονομήσετε στὰ παιδιά σας παρακαλῶ, ὄχι ἕναν χάρτη, ἀλλὰ μιὰ πατρίδα. Ὄχι ἕνα χάρτη ποὺ περιορίζει τὴν Ἐλλάδα σὲ σύνορα , ἀλλὰ μιὰ πατρίδα ποὺ εἶναι Ἐλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία μαζί. Νὰ κληρονομήσετε ὄχι ἕνα σπίτι στὰ παιδιά σας, ἀλλὰ μία Ἑλληνική οἰκογένεια. Αὐτὴ ἡ οἰκογένεια ποὺ δὲν ἀλοιώθηκε ποτὲ καὶ ποὺ παραμένει νὰ εἶναι πιστὴ οἰκογένεια.

Νὰ διδάξετε τὰ παιδιά σας ὅτι ἡ κάθε δυσκολία εἶναι καὶ μιὰ εὔκαιρία. Καὶ γιατί σᾶς τὸ λέω; Γιατὶ ὄταν πῆγα στὴν Βενεζουἐλα ὁρισμένοι ἕλληνες ποὺ εἶχαν φύγει ἀπὸ δῶ, ὅταν φτάσαν ἐκεῖ κοιμότανε σὲ ἔνα παγκάκι, ἕνας Στέλιος Καλφαγιάννης, μετὰ πῆγε σὲ μία οἰκοδομὴ καὶ κοιμόταν ἐκεῖ. Πέρασαν τὰ χρόνια καὶ αὐτὸς ὁ Ἔλληνας ὁ ὁποῖος κοιμόταν στὸ παγκάκι, ἔχτισε ἕνα μαγαζί, -σὰν τοῦ Μαρινόπουλου,ξέρω γώ, αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἐδώ. Καὶ ἔγινε καρποφόρος μὲ τὴν ἐργασία του χτίζοντας καὶ ἀφήνοντας ἐκεὶ ἕνα γηροκομεῖο καὶ στὴν Μυτηλίνη ἕνα σχολεῖο.

Λένε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμᾶνε σὰν τοὺς ἥρωες, ἐγὼ θὰ ἔλεγα ὅτι οἱ ἥρωες πολεμᾶνε σὰν τοὺς Ἕλληνες.

Ἧρθα νὰ ζητήσω ἀπὸ σᾶς νὰ κρατηθῇτε. Νὰ κρατηθῆτε καὶ νὰ εἴσαστε Ἕλληνες. Στῶμεν καλῶς. Νὰ μὴν προσβάλετε ποτὲ ὅτι σᾶς ἄφησαν οἱ προγόνοι σας. Νὰ μὴν προσβάλετε τὸν παπποῦ καὶ τὴν γιαγιά. Νὰ κρατηθῆτε σωστά. Νὰ ἔχετε πάνω αὐτὴ τὴν σημαία ποὺ ἔχει μπλέ καὶ ἄσπρες γραμμὲς καὶ ἕνα σταυρό. Καὶ νὰ μὴν ξεχνᾶτε ἀπὸ ποὺ προέρχεστε καὶ ποὺ εἶστε, γιὰ νὰ ξέρετε καὶ πρὸς τὰ ποὺ πηγαίνετε.

Αὐτὴ ἡ πατρίδα, αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα, αὐτὴ ἡ δική σας Ἑλλάδα ποὺ εἶναι δική μου Ἑλλάδα, διότι ἐδὼ παίρνω τὸ φῶς τῆς ἀληθείας. Ἐμᾶς τοὺς Ἰνδιάνους τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς  οἱ Ἰσπανοὶ μᾶς κατακτήσανε, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες μᾶς φωτίσατε καὶ μᾶς πλουτίσατε.

Ζήτω ἡ Ἐλλάδα. Ζήτω ἡ Ὀρθοδοξία. Ζήτω ὁ Ἑλληνισμός. Πάντα μπροστά, ποτέ πίσω.  Ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσῃ καὶ νὰ ἔχει καλά τοὺς Ἕλληνες, καὶ νὰ ἔχει καλά κάθε Ἑλληνικὴ οἰκογένεια καὶ τὸ ἑλληνικὸ γένος ἐν πάσῃ ὥρᾳ καὶ ἐν παντί τόπῳ. Εὐχαριστοῦμε Ἑλλάδα, εὐχαριστοῦμε Ὀρθοδοξία, εὐχαριστοῦμε ποὺ μᾶς φωτίσατε καὶ μᾶς πλουτίσατε.

…ἀπὸ τὸ 02:08:54 ἔως τὸ 02:22:40…

-https://www.youtube.com/watch?v=5qnA3s80-24 Vima Orthodoxias

Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων – Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Εἰς τό Ἀρχαίο Κείμενο, Ἐδώ

α. Ὀδυνηρός ὁ λόγος, καθὼς εἶναι καὶ ὁ τελευταῖος, ὅπως μου ἔχει δηλωθεῖ, ἀλλὰ καὶ γεμάτος πολλὴ χαρά.  Ἀπὸ τὴν μιὰ εἶναι ὀδυνηρός, διότι δὲν θὰ σᾶς ξαναμιλήσω.  Ἀπὸ  τὴν ἄλλη εἶναι γεμάτος χαρά, διότι ἔφθασε ὁ καιρὸς ν’ ἀναχωρήσω καὶ νὰ βρεθῶ μὲ τὸν Χριστό, καὶ ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, «Οὐκέτι λαλήσω μὲθ΄ ὑμῶν» (Ἰωάν. 14.30).

Καὶ τώρα θὰ μιλήσω μὲ πόνο καρδιᾶς περὶ τῶν ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων καὶ τῶν ἄθεων αἱρετικῶν, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Παῦλος ἔλεγε, «Πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β’ Τὶμ 3.13), καὶ γιὰ τοὺς ὁποίους πολλὲς φορὲς σᾶς μίλησα ἤδη. Διότι πολλὲς ὁμιλίες ἔκανα μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως πολὺ καλὰ γνωρίζετε ἐσεῖς ποὺ ἀγαπᾶτε τὸ Θεό. Σχεδὸν σὲ κάθε ὁμιλία ἀναφερθήκαμε σ’ αὐτούς, ἂν θυμάστε τὰ ὅσα εἴπαμε χθές.

Γνωρίζω ὅτι θυμάστε καὶ μάλιστα ὅσοι εἶστε φιλόπονοι καὶ ἀγαπᾶτε τὴν Γραφὴ καὶ τὸν Χριστό.  Διότι αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ νὰ διαβάζει τὴν Γραφὴ δίκαια θὰ μποροῦσε νὰ ὀνομαστεῖ καὶ φιλοχριστός, σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Δεσπότη, ὅτι «Ὁ ἀγαπῶν μέ, τοὺς λόγους μου τηρεῖ» (Ἰωάν. 4.14: ὁ μὴ ἀγαπῶν μὲ τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ), «Ὁ ἀγαπῶν μέ, ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ Πατρός μου» (Ἰωάν. 14.21),  «Ὁ ἀγαπῶν μέ, ἐν τῷ νόμω μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτὸς» (Ψὰλμ 1.2), δηλ. τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὶς λοιπὲς Γραφές.

Αὐτοῦ του εἴδους ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνεξάλειπτη τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιά του, διότι περιμένοντας Αὐτὸν νὰ ἐπανέλθει ἐκ τῶν οὐρανῶν, πάντα φροντίζει νὰ εἶναι ἕτοιμος ὅταν θὰ ἔρθει ἡ ὥρα τῆς παρουσίας Του. Ἔχοντας πάντα ἀνὰ χείρας τὰ ἱερὰ βιβλία, δὲν ξεχνᾶ ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ βιβλία, γιὰ τὰ ὁποῖα ἔχει γραφεῖ, «Κριτήριον ἐκάθισε, καὶ βίβλοι ἠνεώχθησαν» (Δᾶν. 7.10).

Βλέπε πόσο κέρδος εἶναι νὰ ἐρευνᾶ κανεὶς τὶς Γραφές, ὅπως πολλὲς φορὲς ἀκούσατε. Τί λέμε λοιπόν; Ὅτι τίποτα δὲν παρέλειψε καὶ δὲν παρασιώπησε ἡ Γραφὴ ἀπὸ ὅσα εἶναι συμφέροντα, ἀλλὰ παντοῦ φωνάζει διὰ τῶν προφητῶν καὶ ἀποστόλων καὶ μαρτυρεῖ ἀπὸ πρὶν καὶ προσπαθεῖ νὰ προειδοποιήσει καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὸν καθένα, ὡς μητέρα φιλοτεκνος ποὺ ἀγαπᾶ τὰ παιδιά της.

Ἐπίσης ἀναφέρεται στὰ περασμένα, στὰ παρόντα καὶ στὰ μέλλοντα, χωρὶς νὰ παραβλέπει τίποτα, ὅπως εἰπώθηκε, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς συμφέρουν. Καὶ τοῦτο χωρὶς νὰ μιλᾶ στὰ κρυφά, χωρὶς νὰ ψιθυρίζει, ἀλλὰ παντοῦ φωνάζει μὲ πόνο καὶ δύναμη, διὰ μέσω τοῦ νόμου, τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων καὶ αὐτοῦ του ἴδιου του Δεσπότη.

Διὰ μέσω τοῦ Ἠσαΐα τοῦ προφήτη λέγει, «Ἀναβόησον ἐν ἰσχύϊ, καὶ μὴ φείση, ὡς σάλπιγγα ὕψωσον τὴν φωνήν σου» (Ἡσ. 58.1), καὶ πάλι λέγει, «Ἒπ΄ ὅρος ὑψηλὸν ἀναβηθι ὁ εὐαγγελιζόμενος Σιῶν» (Ἡσ. 40.9), καὶ παρακάτω λέγει, «Ὑψώσατε, μὴ φοβεῖσθε» (Ἡσ. 40.9). Πάλι ὁ Δαβὶδ λέγει, «Ἐκοπίασα κράζων, ἐβραγχίασεν ὁ λάρυγξ μου» (Ψάλμ. 68.4). Ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν Καθολικὴ ἐπιστολὴ τοῦ λέγει, «Βλέπετε ἑαυτοὺς» (Β’ Ἰωάν. 1.8). Ὁ Παῦλος; «Βλέπετε πῶς περιπατεῖτε» (Ἔφ. 5.15). Ὁ Κύριος, «Ἐγὼ παρρησία ἐλάλησα τῷ κόσμω, καὶ ἐν κρυπτῶ ἐλάλησα οὐδὲν» (Ἰωάν. 18.20). Καὶ ἀλλοῦ ὁ Εὐαγγελιστὴς γι’ Αὐτὸν λέει, ὅτι «Ἔστηκε, καὶ ἔκραξεν λέγων· Ἐὰν τὶς διψά, ἐρχέσθω πρὸς μέ, καὶ πινέτω» (Ἰωάν. 7.37).

Βλέπεις μὲ πόσο ἀγώνα, μὲ πόση σπουδή, πὼς κράζει μὲ παρρησία καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὸ βαθύτερο νόημα; Καὶ πάλι ὁ μακάριος Παῦλος λέγει, «Βλέπετε τοὺς κύνας, βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας, Βλέπετε τὴν κατατομήν. Βλέπετε πῶς περιπατεῖτε, ὅτι αἳ ἡμέραι πονηραὶ εἰσι» (Φίλ. 3.2). Καὶ ὁ Ἰωάννης, «Βλέπετε ἑαυτούς, ἴνα μὴ ἀπολέσητε ἃ εἰργάσασθε, ὅτι πολλοὶ πλάνοι ἐξῆλθον εἰς τὸν κόσμον» (Β’ Ἰωάν. 1.8). Καὶ πολλὰ παρόμοια ὑπάρχουν στὶς θεῖες γραφὲς τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ βοοῦν γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσουν ἀπὸ τὴν ραθυμία μας. Ἐμεῖς ὅμως πράττουμε τὰ ἀντίθετα, ὅπως εἶπε καὶ ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὅτι «Τοῖς ὠσὶν αὐτῶν βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν» (Ἡσ. 6.10).

Εἶναι νὰ θαυμάζει κανείς το πῶς, ἐνῶ ἀκοῦμε τόσο μεγάλα καὶ τόσα πολλὰ λόγια, δὲν ἐννοοῦμε νὰ καταλάβουμε. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ βρεθοῦμε ἀναπολόγητοι τὴν ἡμέρα τῆς ἐξετάσεως, ὅταν θὰ ἔρθει αὐτὸς ποὺ θὰ ρίξει φῶς στὰ κρυμμένα στὸ σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσει τὶς ἐπιθυμίες τῶν καρδιῶν, ὅταν θὰ καθίσει στὸ κριτήριο καὶ θ’ ἀνοίξουν οἱ βίβλοι, αὐτὲς τὶς ὁποῖες τώρα ἐμεῖς χλευάζουμε ὅταν τὶς ἀκοῦμε, καὶ δὲν παραδεχόμαστε. Διότι καθένας ἀπὸ μᾶς παραστράτησε ἀκολουθώντας τὸ δικό του δρόμο καὶ ἐγκαταλείποντας τὴν εὐθεία ὁδό, κι ἔτσι γίναμε ὅπως ἤμασταν ἐξαρχῆς, ὅταν δὲν μᾶς καθοδηγοῦσες, Κύριε.

Πραγματικὰ σὲ μᾶς ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία τοῦ Δαβίδ, αὐτὴ ποὺ λέει, «Καὶ ἐμίγησαν ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἔμαθον τὰ ἔργα αὐτῶν» (Ψάλμ. 105.35).  Γι’ αὐτὸ καὶ εἴμαστε οἱ τελευταῖοι σὲ ὅλη τὴ γῆ ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ σὲ μᾶς ἐκπληρώνονται τὰ σημεῖα τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ὅπως ἔχει γραφτεῖ, καὶ οἱ ποιμένες λύκοι καὶ τὰ πρόβατα κατασπαραγμένα, καὶ  λιμὸς πρὸ τῶν πυλῶν, ὄχι λιμὸς ἄρτου, οὔτε δίψα γιὰ νερό, ἀλλὰ πείνα ν’ ἀκούσει κανεὶς λόγο Θεοῦ. Κανεὶς λοιπὸν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐλπίζουν στὸν Κύριο νὰ μὴν ἀπελπίζεται. Μὴν ἀθυμεῖτε, προσβλέποντες πάντοτε σὲ αὐτὸν ποὺ εἶπε, ὅτι «Μὲθ΄ ὑμῶν εἰμι» (Ματθ. 28.20).

β.   Νὰ ἔχετε θάρρος, διότι δὲν θ’ ἀφήσει ὁ Κύριος πεινασμένες τὶς ψυχὲς τῶν δικαίων. Περὶ αὐτῆς τῆς πνευματικῆς πείνας λέγει ὁ Κύριος διὰ τοῦ προφήτου, «Καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐπάγω λιμὸν ἐπὶ τὴν γῆν, οὐ λιμὸν ἄρτου, οὐδὲ δίψαν ὕδατος, ἀλλὰ λιμὸν τοῦ ἀκοῦσαι λόγον Θεοῦ. Καὶ περιδραμοῦνται ἀπὸ ἀνατολῶν ἕως δυσμῶν, ζητοῦν τὲς τὸν λόγον Κυρίου» (Ἀμως 8.11-12).

Βλέπεις ὅτι δὲν ὁμιλεῖ περὶ ἄρτου; Διότι ὁ Θεὸς δὲν ὁμιλοῦσε περὶ τοῦ ἄρτου. Ὢ πόσο δεινὸς καὶ βλαβερὸς καὶ ψυχοφθόρος λιμός, ὢ λιμὸς πρόξενος τῆς αἰωνίου κολάσεως! Αὐτὸς ὁ λιμὸς εἶναι ποὺ προξενεῖ κάθε πονηρὸ πράγμα, αἴτιος παντὸς κακοῦ. Αὐτὸν τὸν λιμό, ὅταν τὸν προεῖδε ὁ προφήτης Δαβὶδ ἐπερχόμενο, παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ λέγοντας, «Ὁ Θεός μου, μὴ παρασιωπήσης ἂπ΄ ἐμοῦ» (Ψάλμ. 27.1). Καὶ γιὰ τοὺς σπουδαίους ἐκείνους πιστοὺς ποὺ θ’ ἀναζητοῦν τότε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ προφήτευσε λέγων, «Ρύσασθαι ἐκ τοῦ θανάτου τὰς ψυχᾶς αὐτῶν, καὶ διαθρέψαι αὐτοὺς ἐν λιμῶ» (Ψάλμ. 32.19). Καὶ ἀλλοῦ λέγει, «Καὶ ἐν ἡμέραις λιμοῦ χορτασθήσονται» (Ψάλμ. 36.19). Καὶ πάλι,  «Ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων ὁ Κύριος τροφὴν ἔδωκεν τοῖς φοβούσιν αὐτὸν» (Ψάλμ.110.4-5). Αὐτὰ εἶπε ὁ Δαβὶδ γιὰ ὅσους ἐρευνοῦν τὶς Γραφές, ὅτι δὲν θὰ πεινάσουν. Νὰ ἐρευνήσουμε τὶς Γραφές, ἀδελφοί, γιὰ νὰ μὴν πεινάσουμε ὅταν θὰ ἔρθει ὁ ψυχοφθόρος λιμός, νὰ ἐρευνήσουμε γιὰ νὰ μὴν πλανηθοῦμε, γιὰ νὰ μὴν ἀγόμαστε καὶ φερόμαστε ἀπὸ κάθε ἄνεμο ποὺ φυσάει.

Γι’ αὐτὸ καὶ λέγει ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἀμελεῖς, «Πλανάσθε, μὴ νοοῦντες τὰς Γραφᾶς» (Ματθ. 22.29). Πράγματι, τέτοιοι ἄνθρωποι πλανῶνται. Ἀπὸ ποῦ προῆλθε ὁ ψυχοκτόνος λιμός; Ἐπειδὴ δὲν ἐρευνᾶμε τὶς Γραφὲς ἢ μήπως ὄχι; Ἀλήθεια πόσα ἀγαθὰ δὲν στερηθήκαμε, ἐπειδὴ ἐγκαταλείψαμε τὶς Γραφές, μὴ ὑπακούοντας στὸ πρόσταγμα τοῦ Δεσπότη! Νὰ κοπιάζεις στὴν ἔρευνα, νὰ ἐρευνᾶς καὶ νὰ ζητᾶς καὶ θὰ βρεῖς πολὺ τὸν ἀνέκφραστο πλοῦτο, θησαυρὸ κρυμμένο στὸν ἀγρό, θὰ ἐννοήσεις τὴν θεία Γραφή.

Ἐρεύνησε καὶ θὰ βρεῖς, καὶ ἀφοῦ βρεῖς, πούλησε πάντα ὅσα ἔχεις καὶ ἀγόρασε ἐκεῖνο τὸν ἀγρό, τὴν καλὴ γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στὴν ὁποία κρύβεται ὁ Υἱός, ἡ ἀληθινὴ Σοφία τοῦ Πατρός, τὸν ὁποῖο ὅταν βρεῖς θὰ εἶσαι μακάριος, ὅπως εἶναι γραμμένο, ὅτι «Μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὖρεν σοφίαν». Ἐρεύνησε ἀγαπητέ, κι ἂν εἶσαι πλούσιος ἢ φτωχός, εἴτε δοῦλος, εἴτε ἐλεύθερος, εἴτε ἄνδρας, εἴτε γυναίκα. «Ἐρευνᾶτε τὰς γραφᾶς» (Ἰωάν. 5.39). Διότι ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ταμεῖο κάθε ἀγαθοῦ.

Ἀλλὰ ἃς ἐπιστρέψουμε στὸ θέμα μας, διότι γιὰ τὴν συντέλεια ἡ ὁμιλία καὶ περὶ τῶν ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων καὶ περὶ τῶν ἄθεων αἱρετικῶν ποὺ περικυκλώνουν ἀπὸ παντοῦ, ὡς χείμαρροι καὶ πλανοῦν πολλούς. Καὶ ἀπὸ ποῦ προέκυψε αὐτό; Εἶναι φανερὸ ὅτι ἀπὸ τὴν ἀγνωσία καὶ ἀπειρία τῶν προϊσταμένων, διότι ὅπου ὑπάρχει ἀπειρία ποιμένων, ἐκεῖ ἥ των προβάτων ἀπώλεια.

Τί νὰ πῶ πρῶτα; Γιὰ τὴν συντέλειά μας; Ἢ μήπως νὰ στηλιτεύσω τὰ ἄθεα δόγματα τῶν αἱρετικῶν; Ἂν ἦταν ὁ καιρὸς κατάλληλος, θὰ μποροῦσα νὰ κάνω γνωστὰ δημοσίως τὰ βέβηλα δόγματά τους καὶ τὰ ἄθεσμα πράγματα καὶ θριαμβευτικὰ νὰ τ’ ἀναιρέσω. Εἶναι ὅμως μεγάλος ὁ ἀγώνας καὶ πολὺς ὁ λόγος ποὺ πρέπει νὰ γίνει γιὰ νὰ γυμνωθοῦν καὶ ν’ ἀναιρεθοῦν τὰ ἀκάθαρτα δόγματα. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο πρὸς τὸ παρὸν νὰ παρουσιασθοὺν ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ αὐτοί, ὡς ἐχθροί του Χριστοῦ καὶ λύκοι ποὺ ἐκδιώκονται ἀπὸ παντοῦ καὶ ἐκβάλλονται ἀπὸ τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ.

Δίκαια ἀποκλήθηκαν λύκοι ἀπὸ τοὺς προφῆτες καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Δεσπότη καὶ ἀπὸ τοὺς μακάριους Ἀποστόλους. Ὄχι μόνο λύκοι, ἀλλὰ καὶ ἀσεβεῖς, καὶ ἀντίδικοι, καὶ ἐχθροί, καὶ ἐπίβουλοι, καὶ βλάσφημοι, καὶ ὑποκριτές, καὶ κλέπτες, καὶ ληστές, καὶ βδελυροί, καὶ ψευδοπροφῆτες, καὶ ψευδοδιδάσκαλοι, καὶ ὁδηγοὶ τυφλοί, καὶ πλάνητες, καὶ πονηροί, καὶ ἀντίχριστοι, καὶ σκάνδαλα, καὶ υἱοὶ τοῦ πονηροῦ, καὶ ζιζάνια, καὶ ἄθεοι καὶ πνευματομάχοι, αὐτοὶ ποὺ βλασφημοῦν τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος. Αὐτοὶ δὲν θὰ βροῦν συγχώρεση οὔτε στὸν παρόντα αἰώνα, οὔτε στὸ μέλλοντα. Ἐξαιτίας τοῦ θὰ βλασφημηθεῖ ἡ ὁδὸς τῆς ἀλήθειας. Μεταξύ των ἄλλων καὶ τέκνα τοῦ πονηροῦ ὀνομάζονται, ὅπως λέγει ὁ θεολόγος, «Φανερά ἐστι τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου» (Ἃ’ Ἰωάν. 1.10).

Ἐπειδὴ ἔφθασε  σὲ μᾶς τὸ τέλος τῶν αἰώνων, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, καὶ ἦρθαν οἱ δύσκολοι καιροί, ἡ ἀνομία πλήθυνε, καὶ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν ψυχράνθηκε, καὶ οἱ πλάνοι πολλοί, καὶ οἱ πλανημένοι περισσότεροι. Ἃς σχολιάσουμε, λοιπόν, τὰ ἱερὰ βιβλία, στὰ ὁποῖα ἀφοῦ βροῦμε τὴν ὁδὸ τῆς ἀληθείας, θὰ βαδίζουμε ἀναβαίνοντας στὰ ἅγια ὅρη, τοὺς προφῆτες ἐννοῶ καὶ τοὺς ἀποστόλους, γιὰ νὰ μὴν πλανηθοῦμε καὶ μᾶς παρασέρνει κάθε ἄνεμος τῆς διδασκαλίας, μὲ τὰ ψεύτικα παιχνίδια τῶν ἀνθρώπων, μὲ τὴν πανούργα μέθοδο τῆς πλάνης.

Ἃς μὴν μείνουμε κάτω, ἀλλὰ ἃς ἀνέβουμε μαζὶ μὲ τοὺς ἅγιους μαθητὲς πάνω στὸ ὅρος τὸ μακάριο, καὶ ἃς ἀκούσουμε τὸν ποιμένα μας ποὺ λέγει, «Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε» (Λουκ. 21.8), «Βλέπετε μὴ τὶς ὑμᾶς πλανήση» (Μάρκ. 13.5). Καὶ ὁ Ἰωάννης λέγει τὰ ἴδια, «Ἴνα μὴ ἀπολὲ σητε ἃ εἰργάσασθε» (Β’ Ἰωάν. 1.8). Καὶ ὁ Παῦλος, «Βλέπετε τοὺς κύνας· Βλέπετε πῶς περιπατεῖτε» (Φίλ. 3.2). Τὸ «Βλέπετε» δὲν εἰπώθηκε γιὰ κανέναν ἄλλο λόγο, παρὰ μόνο γιὰ τὴν δική μας ἀσφάλεια, σχετικὰ μὲ αὐτοὺς τοὺς πλάνους ποὺ φορᾶνε τὴν προβειὰ καὶ κρύβουν τὸ λύκο, ἐξαπατώντας τοὺς ἀμελέστερους.

Ὡς πάρα πολὺ ἀναγκαῖο λέγετε παντοῦ στὶς Γραφές, τὸ «Βλέπετε», καὶ τὸ «Ὁρᾶτε», καὶ «Γρηγορεῖτε», καὶ «Προσέχετε», ὄχι μόνο σὲ μᾶς, ἀλλὰ καὶ σὲ ὁλόκληρό το ποίμνιο. Τίποτα δὲν παρασιώπησε ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀπὸ ὅσα μᾶς συμφέρουν.

γ. Μου ἔρχονται δάκρυα, ὅταν ἀκούω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μᾶς μερικοὺς νὰ λένε, «μήπως λέγονται αὐτὰ στὶς θεῖες Γραφές;». Καὶ αὐτὸ ὄχι μόνο ἀπὸ λαϊκούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι ποιμένες καὶ κατέχουν τὶς θέσεις τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων, ὄχι ὅμως καὶ τοὺς τρόπους. Πρὸς αὐτοὺς εἶναι εὐκαιρία νὰ εἰπωθεῖ, Ἀλίμονό σας, ὁδηγοὶ τυφλοὶ καὶ ἀμαθεῖς καὶ ἀστήρικτοι, ἐσεῖς ποὺ φροντίζετε τὸν ἱματισμό σας, ἀλλὰ ὄχι τὴν μόρφωση,  ἐσεῖς ποὺ ἐγκαταλείψατε τὴν διακονία τοῦ λόγου καὶ διακονεῖτε τὴν κοιλία, «Ὤν ο Θεος η κοιλια, καί ηδοξα εν τή αισχυνη» (Φίλ. 3.18). Ἐσεῖς ποὺ καταχράστε τὸ γάλα,  τὸ μαλλὶ καὶ τὸ κρέας τῆς ποίμνης, χωρὶς νὰ φροντίζετε γιὰ τὰ πρόβατα. Πῶς θὰ ξεφύγετε τὴν τιμωρία, ὅταν ἀμελεῖτε τόσο μεγάλη σωτηρία;

Ἐγὼ παρασυρθεῖς ἀπὸ τὴν ὁμιλία, θὰ παρουσιάσω περισσότερες μαρτυρίες, ἀποδεικνύοντας μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια καὶ τοὺς προφῆτες καὶ τοὺς ἀποστόλους, μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ, πὼς κλείνει τὰ στόματα αὐτῶν ποὺ λαλοῦν ἄδικα, γιὰ νὰ φωτισθεῖ ἡ καρδιὰ αὐτῶν ποὺ ἐπιθυμοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ νὰ ξεκινήσουμε, παρὰ ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶπε, «Ἐγώ ειμι η αρχη και το τελος» (Ἀποκ. 22.13); Ἃς γνωρίσει καθένας τὸν νοῦ του καὶ τὴ σκέψη του, ἀφοῦ ἀποθέσει κάθε βιοτικὴ μέριμνα. Εἶπε ὁ Κύριος, «Βλέπετε, μή πλανηθητε. Πολλοί γάρ επί τώ ονόματί μου ελεύσονται λέγοντες, ὄτι Εγω ειμι ο Χριστος· καί πολλους πλανήσουσι» (Λουκ. 21.8). Καὶ πάλι, «Προσέχετεεαυτοις απο των ψευδοπροφητῶν, οἴτινες ερχονται προς υμάς εν εν δύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εισι λύκοι αρπαγες· ἂλλ΄ ἀπο τῶν καρπῶν αὐτών επιγνωσεσθε αὐτοὺς» (Ματθ. 7.15), λέει,  δηλαδὴ ἀπὸ τὰ λόγια, ἀπὸ τὴν ψευδοπροφητεία, ἀπὸ τὴν ὑποκρισία τους, ἀπὸ τὴν κακοδοξία τους, ἀπὸ τὴν βλασφημία τους θὰ τοὺς καταλάβετε.

«Οὐ γὰρ δύναται δένδρον σαπρὸν ποιεῖν καρποὺς καλούς. Πὰν γὰρ δένδρον εκ τού ιδιου καρπού επιγινωσκεται» (Ματθ. 7.18-19). Ἔτσι κι ἐσεῖς αὐτοὺς θὰ τοὺς καταλάβετε ἀπὸ τοὺς καρπούς τους. Ὅταν πιὰ τοὺς ἀναγνωρίσετε, μὴν τοὺς λαμβάνετε στὴν οἰκία, μὴν τοὺς τιμήσετε, μὴ ζητήσετε ἀπὸ αὐτοὺς λόγο διδασκαλίας, μὴν βάλετε τοὺς μαργαρίτες σᾶς μπροστά τους, ἀλλὰ προσέχετε ἀπὸ τὴν ζύμη τους, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν αἵρεσή τους.

Κανείς σας νὰ μὴν κακιώσει καὶ νὰ μὴ βαρυγκωμήσει μὲ αὐτὰ ποὺ λέω, διότι μιλάει ὁ Θεός. Ἀκοῦστε ἐσεῖς οἱ ποιμένες, τὴν φωνὴ τοῦ Ἀρχιποιμένος,ἀκοῦστε πὼς ἀποκαλύπτει καὶ καταδεικνύει τοὺς κρυφοὺς λύκους, ἀκοῦστε καὶ φροντίστε τὸν ἑαυτό σας καὶ ὅλο το ποίμνιο. «Βλέπετε τοὺς κύνας» (Φίλ. 3.2),  «βλέπετε τοὺς κλέπτας». «Ο γάρ μή εισερχομενος δια τὴς θύρας εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων, ἂλλ΄ ἀναβαίνων αλλαχοθεν, κλέπτης εστι και ληστης» (Ἰωάν. 10.1). Καὶ πάλι γιὰ τὰ ἴδια λέγει, «Ο μή ών μὲτ΄ ἐμοῦ, κὰτ΄ ἐμού εστι» (Ματθ.12.30). Καὶ πάλι πρὸς αὐτοὺς ἔλεγε, «Ὑμείς εκ τού πατρος τού διαβολου εστε» (Ἰωάν. 8.44). «Οὐαί υμιν, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδέ τους εισερχομενους αφιετε εἰσελθεῖν» (Ματθ. 23.14). Καὶ ἀλλοῦ πάλι, «Ὑμεῖς οὐκ έστε εκ τῶν προβάτων τών εμων» (Ἰωάν. 10.26).

Βλέπεις πὼς παντοῦ ὁ Δεσπότης στηλιτεύει καὶ καταδεικνύει τοὺς ἀσεβεῖς, γιὰ νὰ μὴν πλανηθοῦμε; Ὢ τῆς ἀνεκφράστου συγκαταβάσεως, ὢ τῆς πέρα ἀπὸ κάθε σύλληψη ἀγαθότητος! Τί ν’ ἀνταποδώσουμε στὸν Κύριο γιὰ ὅλα αὐτά; Τί θ’ ἀπολογηθοῦμε στὸν Ἀρχιποιμένα; Ὢ ποιμένες, συνάδελφοι ποιμένες! Ὁρίστε λίγα ἀπὸ τὰ πολλά. Κοιτάξτε πὼς παντοῦ ὁ Δεσπότης στὸ Εὐαγγέλιο βοᾶ γιὰ τὴν δική μας ἀσφάλεια, «Βλέπετε, γρηγορεῖτε, προσέχετε, σπουδάσατε,ἀγωνίσασθε»!  Καὶ ὄχι μόνο στὰ Εὐαγγέλια βοᾶ, ἀλλὰ καὶ διὰ μέσω τῶν θεοφόρων προφητῶν, καὶ τῶν θεολόγων μαθητῶν λέει τὰ ἴδια.

Σὲ ὅλα αὐτὰ μιλᾶ σύμφωνα μὲ τὸ θεϊκὸ θέλημά Του καὶ μοῦ τὸ μαρτυρεῖ ὁ Παῦλος, ὅταν λέει, «Τού εν εμοι λαλουντος Χριστοῦ» (Β’ Κορ. 13.3).  Ἃς φέρουμε τώρα ἀνάμεσά μας τοὺς θεολόγους, καὶ ἃς ἀκούσουμε ἀπὸ αὐτοὺς τί μᾶς παραγγέλλουν γιὰ τοὺς αἱρετικούς. Πές μας, μακάριε Πέτρο, ἐσένα ποὺ σὲ μακάρισε ὁ Κύριος καὶ Θεὸς μᾶς Ἰησοῦς Χριστός, πὲς μᾶς για τους πλάνους καὶ αὐτοὺς ποὺ μέλλει νὰ  πλανήσουν τὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία σου παρέδωσε καὶ στὴν ἐμπιστεύθηκε ὁ ἀρχιποιμένας καὶ ἐπίσκοπός των ψυχῶν μας. Πὲς ὅσα σου χορήγησε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ στήριξε τὴν ποίμνη σου. Δεῖξε μᾶς τοὺς κρυφοὺς λύκους, ὅπως ὁ διδάσκαλός σου Χριστός, ὁ Κύριος.

Ὁ Πέτρος εἶπε, «Τοῦτο πρώτον γινώσκετε, ὄτι ελευσονται επ΄ ἐσχάτων τών ημερων εμπαικται,κατα τάς ιδιας επιθυμιας πορευόμενοι» (Β’ Πετρ. 3.3). Καὶ πάλι λέγει, «Καί εν υμιν εσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις απωλειας, καί τον αγορασαντα αὐτοὺς Δεσπότην αρνουμενοι. Καί πολλοι εξακολουθησουσιν αὐτῶν ταίς ασελγειαις· οἶς τό κριμα οὐκαργεῖ, καί η απωλεια αὐτῶν οὐ νυστάζει· κατάρας τέκνα, καταλείποντες τὴν εὐθείαν οδον» (Β’ Πετρ. 2.1-2). Αὐτὰ ἐλάλησε ὁ Πέτρος, ὁ πραγματικὰ μακάριος, Πέτρος τῆς πίστεως ἡ πέτρα, πάνω στὴν ὁποία ὁ Χριστὸς οἰκοδόμησε τὴν Ἐκκλησία, αὐτὸς ποὺ κατέχει τὰ κλειδιὰ τοῦ παραδείσου. Ὁ Πέτρος ποὺ περπάτησε πάνω στὰ κύματα, ὁ θερμὸς ἐραστὴς τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ, αὐτὸς ποὺ ἔρριψε τὸν Σίμωνα τὸν Μάγο στὴ Ρώμη, ὁ κορυφαῖος καὶ πρωτοστάτης τὸν πρῶτο ληστὴ καὶ μαθητὴ τοῦ διαβόλου (σ.μ. ἐννοεῖ τὸν Σίμωνα).

Βλέπεις πῶς μιλᾶ ὁ Χριστὸς μέσα ἀπὸ ὅλα αὐτά; Διότι καὶ στὰ Εὐαγγέλια εἶπε τὰ ἴδια σ’ αὐτούς, ὅτι «Ὑμείς εκ τού πατρος υμων τού διαβολου εστε» (Ἰωάν. 8.44). Γνώρισα πολλοὺς ποὺ λένε, «καὶ αὐτοὺς ὁ Θεὸς τοὺς ἔπλασε» (διότι λένε ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν ἔγινε τίποτα), χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν οὔτε τί λένε, οὔτε γιὰ ποιὸ πράγμα βεβαιώνουν. Συμφωνῶ κι ἐγὼ ὅτι ὁ Θεὸς ἔκτισε, ἀλλὰ ἔκτισε πάνω σε έργα ἀγαθά, ὥστε πάνω σ’ αὐτὰ νὰ ἀκολουθήσουμε καὶ νὰ γίνουμε τέκνα Θεοῦ διὰ τῆς ὀρθῆς πίστεως.

δ. Αλλά ἃς ἐπανέλθουμε στὸ θέμα μας. Ὁ Ἰωάννης λέγει, «Καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι» (Ἃ’ Ἰωάν. 2.18), καὶ πάλι, «Βλέπετε ἑαυτούς, ἴνα μὴ ἀπολέσητε ἃ εἰργάσασθε· ὅτι πολλοὶ πλάνοι εἰς τὸν κόσμον ἐξῆλθον» (Β’ Ἰωάν. 1.8). Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ ἐστιν· ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται εἰς τὸν κόσμον εἰσεληλύθασι» (Ἃ’ Ἰωάν. 4.1) . Καὶ πάλι λέγει, «Εἰ τὶς ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς, καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει μὲθ΄ ἐαυτοῦ, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ Χαίρειν αὐτῶ μὴ λέγετε. Ὁ γὰρ λέγων αὐτῶ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β’ Ἰωάν. 1.10). Καὶ πάλι, «Πᾶς ὁ παραβαίνων, καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, Θεὸν οὐκ ἔχει» (Β’ Ἰωάν. 1.9).

Αὐτὰ μας προτρέπει ὁ Ἰωάννης, Ἰωάννης ὁ υἱὸς τῆς βροντῆς, ὁ περισσότερο ἀγαπημένος ἀπὸ ὅλους τους μαθητές. Αὐτὸς ποὺ στήριξε μὲ τὴν θεολογία τὴν Ἐκκλησία ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς γῆς καὶ ἔφραξε τὰ στόματα τῶν αἱρετικῶν.

Ὁ Ἰάκωβος εἶπε, «Ὃς ἐὰν δοκὴ φίλος αὐτῶν εἶναι, ἐχθρός του Θεοῦ καθίσταται» (Ἰακ. 4.4). Ἀκοῦστε ὅλοι ἐσεῖς ποὺ συντρώγετε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τὴν ὀδυνηρὴ ἀπόφαση, ὅτι εἶστε ἐχθροί του Χριστοῦ. Διότι αὐτὸς ποὺ συμφιλιώνεται μὲ τοὺς ἐχθρούς του βασιλέως δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι φίλος του. Οὔτε θ’ ἀξιωθεῖ τὴν αἰώνιο ζωή, ἀλλὰ θὰ χαθεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἐχθροὺς καὶ θὰ ὑποστεῖ τὰ χειρότερα.

Ἰούδας ὅ του Ἰακώβου εἶπε, «Παρεισέδυσαν τινὲς ἄνθρωποι οἱ ἔκπαλαι προγεγραμμένοι εἰς τοῦτο τὸ κρίμα, ἀσεβεῖς, τὴν τοῦ Θεοῦ ἠμῶν χάριν μετατιθέντες εἰς ἀσέλγειαν, καὶ τὸν μόνον Δεσπότην καὶ Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν ἀρνούμενοι» (Ἰουδ. 1.4). Καὶ πάλι λέγει, «Ἒπ΄ ἐσχάτων των χρόνων  ἔσονται ἐμπαῖκται, κατὰ τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας αὐτῶν πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν. Οὗτοι εἰσι οἱ ἀφόβως ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες, νεφέλαι ἄνυδροι, παντὶ ἀνέμω περιφερόμεναι, ἀστέρες πλανῆται, οἶς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς αἰώνας τετήρηται». Αὐτὰ καὶ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ παραινεῖ σὲ μᾶς ὁ Ἰούδας ὁ καλός.

Ἔλα κι ἐσὺ Παῦλε, τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς, καὶ πὲς μᾶς ὁ ἴδιος κατὰ τὴν δοθεῖσα σσὲ σένα χάρη τοῦ Θεοῦ, μίλησέ μας γιὰ τὸν παρόντα πονηρὸ αἰώνα. Φανέρωσε τοὺς κρυφοὺς λύκους, στηλίτευσε καὶ νίκησε τοὺς κλέφτες της ἁγίας ποίμνης τοῦ Θεοῦ. Ὁ Παῦλος εἶπε, «Οἶδα ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ. 20.29).

Βλέπεις παντοῦ τους θεολόγους ποὺ συμφωνοῦν μὲ τὸν Διδάσκαλο σχετικὰ μὲ τοὺς ἄθεους αἱρετικούς, ὀνομάζοντάς τους σκύλους καὶ λύκους; Ὅπως καὶ ἀλλοῦ λέγει ὁ Παῦλος, «Βλέπετε τοὺς κύνας, βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας, βλέπετε τὴν κατατομήν. Βλέπετε μὴ τὶς ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης. Βλέπετε ἀκριβῶς πῶς περιπατεῖτε, ὅτι αἳ ἡμέραι πονηραὶ εἰσι» (Φίλ. 3.2).

Ποιὸς θὰ δικαιολογηθεῖ ὅτι δὲν ἤξερε, ὅταν ἀκούει τέτοιες προειδοποιήσεις; Καὶ ἀλλοῦ πάλι, «Μὴ παραδέχεσθε αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν» (Τίτ. 3.10). Καὶ πάλι, «Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξεναις μὴ παραφέρεσθε» (Ἑβρ. 13.9), καὶ πάλι,  «Αἱρετικοὶ ἄνθρωποι προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. 3.13), καὶ ἀλλοῦ, «Τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρὸν» (Τίτ.  1.15).

Ἀκοῦστε τὰ αὐτὰ ἐσεῖς ποὺ κάνετε ἀγάπες μαζί τους, πὼς θὰ ξεφύγετε ἀπὸ τὴν τιμωρία ποὺ ἔρχεται πάνω σας, ὅσοι μολύνεστε μαζὶ μ’ αὐτοὺς τρώγοντας καὶ πίνοντας; Πῶς τολμᾶτε νὰ προσέρχεστε στὰ θεία καὶ φρικτὰ μυστήρια τοῦ Χριστοῦ; Ἢ μήπως δὲν ἀκούσατε τὸν μακάριο Παῦλο ποὺ βοᾶ, ὅτι «Οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πιεῖν, καὶ ποτήριον δαιμόνων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν, καὶ τραπέζης δαιμονίων» (Ἃ’ Κορ. 10.21).

Φύγετε μακριὰ ἀπὸ αὐτοὺς καὶ μὴ ἔχετε ἐπαφὴ μὲ τὴν ἀκαθαρσία. Ἄραγε θὰ σᾶς πείσουμε; ἢ μήπως μάταια κοπιάζουμε καὶ μιλᾶμε στὸν ἀέρα; Πλὴν ὅμως γι’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν καὶ ἐνδιαφέρονται νὰ μάθουν τὸν λόγο καὶ νὰ τὸν ἐφαρμόσουν, δὲν θὰ ραθυμήσω, οὔτε θ’ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Παύλου. Θὰ τὰ ξαναπῶ καὶ ἀκοῦστε, «Μὴ γίνεσθε ἐτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Τὶς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» (Β’ Κορ. 6.14).

Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἀθυρόστομοι, ποῦ λένε ὅτι δὲν ἀναφέρονται αὐτὰ στὴν Ἁγία Γραφή; [Αὐτοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους ἰσχύει]« Ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία, καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνη αὐτῶν, οἵ τα ἐπίγεια φρονοῦντες»( Φίλ. 3.19); Αὐτὰ ὁ Παῦλος παρακαλεῖ καὶ διδάσκει καὶ προτρέπει, ὁ Παῦλος, τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς, τὸ περιτείχισμα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πολυάθλος καὶ γενναῖος, ἡ θεοφθόγγος λύρα, ὁ κήρυκας τοῦ Χριστοῦ, ὁ καταγραφέας τῶν δογμάτων, ἡ σάλπιγγα τοῦ Λόγου, ὁ ρήτορας τῆς εὐσεβείας, ἡ σαγήνη τῶν ἐθνῶν.

Οἱ μακάριοι θεολόγοι εἶπαν αὐτὰ καὶ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ γιὰ τοὺς ἄθεους καὶ ἄπιστους. Οἱ προφῆτες ποὺ προηγήθηκαν παλαιότερα εἶπαν τὰ ἴδια. Εἶναι ἀνάγκη νὰ τοὺς φέρουμε καὶ αὐτοὺς στὸ μέσο. Εἶπε ὁ προφήτης Δαβίδ, «Οὐκ ἔστιν ἐν στόματι αὐτῶν ἀλήθεια» (Ψάλμ. 5.10). Πάλι λέγει, «Κύριε, οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε ἐμίσησα, καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην; Τέλειον μίσος ἐμίσουν αὐτούς, καὶ εἰς ἐχθροὺς ἐγένοντο μοὶ» (Ψάλμ. 138.21). Ὁ Σολομώντας λέγει, ὅτι «Δυσσεβοῦντες ὑποκρίνονται εὐσέβειαν». Πάλι λέγει, «Υἱέ, μὴ σὲ πλανήσωσιν ἄνδρες ἀσεβεῖς, μηδὲ πορευθῆς ἐν ὀδῶ μὲτ΄ αὐτῶν» (Πάρ. 1.10). Ὁ Ἠσαΐας ὁ προφήτης ἢ καλύτερα ὁ Κύριος μέσω τοῦ προφήτη λέγει, «Υἱοὺς ἐγέννησα, καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δὲ μὲ ἠθέτησαν» (Ἡσ. 1.2), καὶ πάλι, «Οὐκ ἔστι χαίρειν τοῖς ἀσεβέσι, λέγει Κύριος» (Ἡσ. 57.21).

ε’. Άραγε ἀρκοῦν αὐτὰ ἢ νὰ παρουσιάσω καὶ ὅλους τους προφῆτες; Ἀλλὰ αὐτὰ ἀρκοῦν γι’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν ν’ ἀκούσουν. Διότι αὐτὸς ποὺ δὲν προσέχει στὰ λεγόμενα, οὔτε μὲ τὰ περισσότερα θὰ πεισθεῖ. Ἃς μελετήσουμε λίγο ἀκόμα τὰ λόγια τοῦ προφήτη Δαβὶδ καὶ ἃς δοῦμε πὼς στηλιτεύει καὶ ἀποκαλύπτει τὸν κρυμμένο δόλο τους καὶ λέγει, «Οὐκ ἔστιν ἐν στόματι αὐτῶν ἀλήθεια· ἡ καρδία αὐτῶν ματαῖα» (Ψάλμ. 5.10) καὶ τὰ καθεξῆς. Παρατήρησε τὴν σύνεση τοῦ προφήτη, πὼς κάνει γνωστοὺς καὶ ἀποκαλύπτει τοὺς κακοδόξους, γιὰ νὰ μὴν πλανηθοῦμε.

Ἀκοῦστε οἱ ὀρθόδοξοι καὶ μὴν συμφωνεῖτε μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἀκοῦστε οἱ ποιμένες καὶ φρίξτε καὶ μὴ σιωπᾶτε, ἀλλὰ κηρύξτε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Μὴν δίνετε τόπο στὸν διάβολο, μὴν ἀνοίγετε τὴν θύρα στοὺς λύκους. Μιμηθεῖτε τὸν μακάριο ἀπόστολο Πέτρο,  ὅταν βλασφημοῦσε ὁ τρισκατάρατος Σίμωνας καὶ ἔλεγε γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅτι εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, οὔτε μιὰ στιγμὴ δὲν σιώπησε, ἢ δὲν ἀνέβαλλε ἀλλὰ ἀφοῦ τὸν ἔλεγξε καὶ ἀπέδειξε ὅτι εἶναι ψεύτης καὶ ληστὴς καὶ ἀντίθεος, τὸν ἔριξε κάτω καὶ τὸν παρέδωσε στὴν ἀπώλεια.

Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ τὸν διάδοχο αὐτοῦ, ἢ μᾶλλον τὴν σπορὰ τοῦ διαβόλου, τὸν Μοντάνο, τὸν μιαρὸ καὶ ἀκάθαρτο καὶ ἄθεο, μαζὶ μὲ τὶς δύο μοιχαλίδες, ὁ Ἀπόστολος, ἀφοῦ τὸν ἔλεγξε καὶ τὸν ἀπέδειξε ἀντίθεο καὶ ψευδοχριστὸ καὶ ψευδοπροφήτη, τὸν ἀποστόμωσε, τοῦ ἔφραξε τὸν μιαρό του στόμα στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ περιμένει, χωρὶς ν’ ἀναβάλει τὴν ἀντιμετώπιση τῆς βλασφημίας του.

Ἔτσι νὰ κάνετε κι ἐσεῖς, ποιμένες, καὶ νὰ μὴν συγκοινωνεῖτε μὲ τὰ ἀκάθαρτα ἔργα τοῦ σκότους, ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ ἐλέγχετε, ὅπως καὶ οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ θεοπάτορας Δαβίδ, ὁ ὁποῖος κατέβαλε πολλοὺς μόχθους καὶ πολλοὺς ἀγῶνες, ἐλέγχοντας, ἐπιτιμώντας καὶ στηλιτεύοντας αὐτοὺς καὶ ἀπευθυνόμενος γι’ αὐτοὺς στὸ Θεό, λέγοντας, «Ἕως πότε ἁμαρτωλοί, Κύριε, ἕως πότε ἁμαρτωλοὶ καυχήσονται; (Ψάλμ. 93.3) Διασκόρπισον αὐτοὺς ἐν τῇ δυνάμει σου (Ψάλμ. 58.12). Δὸς αὐτοῖς, Κύριε, κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν, ὅτι οὐ συνήκαν εἰς τὰ ἔργα σου, Κύριε (Ψάλμ. 27.4-5). Κύριε, ἐν τῇ πόλει σου τὴν εἰκόνα αὐτῶν ἐξουδενώσεις(Ψάλμ. 72.20)».

Καὶ πάλι παρακαλεῖ ὁ Δαβὶδ ἀπευθύνοντας δεήσεις στὸν Δεσπότη, γιὰ νὰ κατέβει ὁ ἴδιος καὶ νὰ ἐκπληρώσει τὸ αἴτημά του, βοώντας καὶ λέγοντας, «Κύριε, κλῖνον οὐρανούς, καὶ καταβηθι(Ψάλμ. 143.5)· Κύριε μὴ χρονίσης (Ψάλμ. 69.6). Ταχὺ προκαταλαβέτωσαν ἠμᾶς οἱ οἰκτιρμοί σου, Κύριε (Ψάλμ. 78.8)». Καὶ τί κάνει ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καὶ νὰ ἔρθουν σὲ γνώση τῆς ἀλήθειας, ἐπειδὴ εἶναι κοντὰ σὲ αὐτοὺς ποῦ τὸν ἐπικαλοῦνται ἀληθινά; Δὲν παράκουσε οὔτε παρεῖδε τὴν δέηση τῶν ἁγίων, ἀλλὰ «Ἔκλινεν οὐρανούς, καὶ κατέβη» (Ψάλμ. 17.10) καὶ οἰκονόμησε τὰ πάντα γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ γένους μας καὶ μᾶς ὑπέδειξε τὰ πάντα, πράττοντας καὶ διδάσκοντας ὁ ἴδιος.

Ὕστερα, γιὰ νὰ δώσει παράδειγμα σὲ ὅσους ἔμελλε νὰ γίνουν προϊστάμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν, ὥστε μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ ἐκδιώκουν τοὺς αἱρετικούς, ἔφτιαξε φραγγέλιο ἀπὸ σκοινιά, καὶ εἰσερχόμενος τοὺς ἔδιωξε ὅλους ἀπὸ τὸ ἱερὸ καὶ τοὺς ἀπώθησε καὶ τοὺς καταδίωξε λέγοντας, «Ὁ οἶκός μου, προσευχῆς ἐστιν· ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον ληστῶν» (Μάρκ. 11.17). Ἀκοῦστε οἱ προϊστάμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν, σὲ σᾶς ὑπέδειξε τὸ καλὸ παράδειγμα, ὥστε ν’ ἀκολουθήσετε τὰ ἴχνη Του, προσέχοντας παντοῦ μὲ ἀκρίβεια, καὶ διώχνοντας τοῦ λύκους νὰ φυλάσσετε τὸ ποίμνιο.

Ἔπειτα, ἀφοῦ τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, ὅσους φρονοῦσαν τὰ ἀντίθετα, τέλος προεῖπε καὶ τὴν ἐρήμωσή τους καὶ τὸν ἀφανισμό, αὐτὰ ποὺ θὰ γίνουν σὲ κάθε γενεὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ φρονοῦν τὰ ἀντίθετα, λέγοντας, «Ἰδοὺ ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Λουκ. 13.35). Πρόσεξε πὼς ἔγιναν οἱ λόγοι ἔργο, διότι οἱ ἐχθροὶ καὶ ἐπίβουλοί της Ἐκκλησίας, δηλαδὴ οἱ αἱρετικοί, παραδίδονται στὴν ἀπώλεια σὲ κάθε γενεά, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, τὸν ὁποῖο εἶπε, ὅτι «Πάσα φυτεία, ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Πατήρ μου, ἐκριζωθήσεται» (Ματθ. 15.13),  καὶ αὐτὸ ἔγινε.

Αὐτὸς πρῶτος το ἔπραξε καὶ ἄφησε παράδειγμα, μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανοὺς οἱ μακάριοι Ἀπόστολοι τοὺς ἀντιμετώπισαν. Μετὰ ἀπὸ αὐτούς, τὰ θεία διδάγματά τους καὶ οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ Ἅγιες Σύνοδοι ποὺ ἔγιναν κατὰ καιρούς, ὅσους ἔμεναν ἀμετανόητοί τους ἐκρίζωσαν καὶ τοῦ παρέδωσαν στὴν ἀπώλεια, σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει γραφεῖ, ὅτι «Ἀπολεῖς πάντας τους λαλοῦντας τὸ ψεῦδος» (Ψάλμ. 5.7). Ποῦ εἶναι αὐτοὶ ποὺ πολέμησαν κάποτε τὴν Ἐκκλησία, βασιλιάδες καὶ τύραννοι καὶ φιλόσοφοι; Δὲν διασκορπίσθηκαν καὶ χάθηκαν καὶ δὲν ἔμεινε τίποτα ἀπ’ αὐτούς;

στ’. Που εἶναι ἡ καυχησιολογία καὶ ἡ θρασύτητα τῶν Ἰουδαίων; Ποῦ εἶναι ὁ Σίμων ὁ Μάγος, ὁ πρῶτος αἱρετικός, ὁ μαθητὴς καὶ πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου; Που εἶναι τὸ κακὸ γέννημα τῆς μανίας του, ὁ διάδοχός της ἀσέλγειας Μοντανός, ὁ ἔξαρχος τῶν κακῶν μαζὶ μὲ τὶς δυὸ μοιχαλίδες καὶ τὰ κατ’ αὐτοὺς λεγόμενα μυστήρια, ποὺ εἶναι ἄξια νὰ παραδοθοῦν στὴ λήθη, τὰ βδελυρὰ καὶ ἀκάθαρτα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος, «Τὰ γὰρ κρυφὴ γινόμενα ὓπ΄ αὐτῶν, αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν» (Ἔφ. 5.12);

Ποῦ ὁ Μαρκίων, ποὺ ὁ Οὐάλης, ποὺ ὁ Μάνης, ποὺ ὀ Βασιλίδης, ποὺ ὁ Νέρων, που ο Ἰουλιανός, πουο Ἄρειος, ποὺ ὁ Νεστόριος, ποὺ εἶναι ὅλοι ὅσοι ἀντιτίθενται στὴν ἀλήθεια, γιὰ τοὺς ὁποίους βοᾶ ἡ Ἐκκλησία, ὅτι «Ἐκύκλωσαν μὲ κύνες πολλοὶ» (Ψάλμ. 21.17); Δὲν χάθηκαν ὅλοι; Διασκορπίσθηκαν ἐξαιτίας τῆς βλασφημίας του καὶ ἐκδιώχθηκαν ὡς λύκοι. Διότι βρῆκαν ἀντιμέτωπούς τους γενναίους ἀγωνιστὲς καὶ πραγματικοὺς ποιμένες, τοὺς προϊσταμένους των τότε Ἐκκλησιῶν, τοὺς μακάριους ἄνδρες.

Βλέπω ὅμως μεγάλη διαφορά των τότε ποιμένων μὲ τοὺς τωρινούς. Ἐκεῖνοι ἦταν ἀγωνιστές, τοῦτοι φυγόμαχοι. Ἐκεῖνοι ἐνδιαφέρονταν γιὰ τὰ δόγματα καὶ τὰ ἱερὰ βιβλία, τοῦτοι γιὰ τὰ ἱμάτια καὶ τὰ διαδήματα. Αὐτοὶ ἀφήνουν τὰ πρόβατα καὶ φεύγουν ὡς μισθωτοί, ἐκεῖνοι ἔθεταν καὶ τὴν ψυχὴ τοὺς ὑπὲρ τῶν προβάτων, μιμούμενοι τὸν Καλὸ Ποιμένα. Πόσο ἄξιοι θαυμασμοῦ οἱ μακάριοι ἐκεῖνοι ἄνδρες, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα ἔχουν γραφτεῖ στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, τοὺς ὁποίους φοβήθηκαν οἱ δαίμονες καὶ τρόμαξαν οἱ αἱρετικοί, καὶ «Ἐφράγη στόμα λαλούντων ἄδικα» (Ψάλμ. 62.12).

Θὰ πῶ κι ἐγὼ τὰ ἴδια μὲ τὸν Δαβίδ, ὁ ὁποῖος θρηνολογώντας ἔλεγε, «Ποῦ εἰσι τὰ ἐλέη σου τὰ ἀρχαῖα, Κύριε;» (Ψάλμ. 88.50). Θὰ πῶ κι ἐγὼ δακρυσμένος, ποὺ εἶναι ἡ χορεία ἐκείνων τῶν μακαρίων ἐπισκόπων καὶ διδασκάλων, οἱ ὁποῖοι ἔλαμψαν ὡς φωστῆρες στὸν κόσμο, προσφέροντες λόγο ζωῆς; Τί ἐμποδίζει νὰ τοὺς παρουσιάσουμε κι αὐτούς, ἂν καὶ ἦταν λίγοι ἐν μέσω πολλῶν; Διότι καὶ ἡ ἁπλὴ μνημόνευσή τους εἶναι ἁγιασμὸς τῆς ψυχῆς.  Ποὺ εἶναι ὁ Εὐόδιος, ἡ εὐωδία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων διάδοχος καὶ μιμητής;Ποῦ ὁ Ἰγνάτιος, τὸ κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ; Ποῦ ὁ Διονύσιος τὸ πετεινὸ τοῦ οὐρανοῦ; Ποῦ ὁ Ἰππόλυτος ὁ γλυκύτατος καὶ ὀξύνους; Ποῦ ὀ Βασίλειος ὁ Μέγας καὶ παραλίγο ἰσαπόστολος; Ποῦ ὀ Αθανάσιος ὁ ἅγιος που ἐπιθυμοῦσε σφόδρα καὶ κατεῖχε τὶς ἀρετές; Ποῦ ὁ Γρηγόριος, ὁ δεύτερος θεολόγος καὶ ἀνίκητος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, μαζὶ μὲ τὸν συνονόματό του; Ποῦ ὁ Ἐφραὶμ ὁ πολύς, ἡ παρηγοριὰ τῶν ἀθυμούντων, ἡ παιδαγωγία τῶν νέων, ἡ χείρα βοηθείας τῶν μετανιωμένων, τὸ ξίφος κατὰ τῶν αἱρετικῶν, τὸ δοχεῖο τοῦ Πνεύματος, τὸ σκεῦος τῶν ἀρετῶν;

Βλέπεις πόση εἶναι ἡ ἀπόσταση καὶ ἡ διαφορὰ ἐκείνων τῶν μακαρίων καὶ τούτων τῶν σημερινῶν; Γνώρισα καὶ ἄλλους θεοφόρους διδασκάλους, ἀλλὰ ἀρκοῦν πρὸς τὸ παρόν.  Ἐκεῖνοι τὴν ψυχῆς τους, ὅπως εἰπώθηκε προηγουμένως, ἔθεσαν ὑπὲρ τῶν προβάτων, τοῦτοι ἔφυγαν ἀφοῦ παράτησαν τὰ πρόβατα.  Ἐκεῖνοι δυνατοὶ στὰ λόγια καὶ στὶς πράξεις, τοῦτοι στὰ χρήματα καὶ στὶς περιουσίες καὶ στοὺς ἵππους καὶ στὰ  μουλάρια καὶ στὰ χωράφια καὶ στὰ κοπάδια καὶ στοὺς μάγειρες καὶ στὸ γιορτινὸ τραπέζι. Μέρα καὶ νύχτα γι’ αὐτὰ μιλᾶνε, γιὰ τὸ λογικὸ ποίμνιο οὔτε λόγος νὰ γίνεται, ἂν καὶ γι’ αὐτὸ θὰ τοὺς ζητηθεῖ λόγος κατὰ τὴν μεγάλη ἡμέρα τῆς κρίσεως.

Ἔπειτα, ἂν τοὺς μιλήσει κάποιος γιὰ κανένα βιβλίο, ἀποκρίνονται λέγοντας, «Φτωχὸς εἶμαι καὶ δὲν μπορῶ ν’ ἀποκτήσω βιβλία». Καὶ στὴ συνέχεια προσέρχονται ὄχι ὡς φτωχοί, ἀλλὰ φορώντας ἐνδύματα λαμπρά, ἔχοντας χοντρὰ βαλάντια, καὶ σβέρκο σὰν τοῦ ταύρου, ἀκολουθούμενοι ἀπὸ πλῆθος μαθητῶν ἢ γιὰ νὰ πῶ καλύτερα μαγείρων. Γιὰ τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ντροπὴ νὰ μιλήσω, διότι ἀπὸ τὸ περίσσευμα τοῦ πλούτου ἀπέκτησαν συνεισάκτους μὲ τὴν πρόφαση ὅτι χρειάζονται ὑπηρέτριες. Ὢ τί μεγάλη ντροπή! Ὢ πόσο κακιὰ καλοζωΐα! Ὢ πικρὴ φιλαργυρία!  Ὢ ἀχόρταγη κοιλιά!

Ἀπὸ κεῖ λοιπὸν προέρχονται τὰ σκάνδαλα καὶ τὰ κουτσομπολιά, καὶ οἱ ντροπὲς καὶ οἱ λοιδορίες καὶ οἱ θόρυβοι. Ἔπειτα ἀποκρίνονται, ὅταν ἐγκαλοῦνται, «Δὲν ἀδικῶ κανένα, ἔχω τὸ δικαίωμα στὰ δικά μου χρήματα». Ἔπειτα, ἂν κάποιος ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς διδάσκει διεστραμμένα ὡς παράφρονας, κανεὶς δὲν ἀντιλέγει, πουθενὰ αὐτὸς ποὺ θὰ πολεμήσει. Ὅλοι γίνονται τότε πτωχοί, σιωπηλοί, φυγάδες. Ὢ κακιὰ ρίζα πάντων των κακῶν, φιλαργυρία! Ἀπὸ τὸν πλοῦτο περιμένετε νὰ σωθεῖτε; Ἀλλὰ  «Εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλίδος ραφίδος εἰσελθεῖν, ἢ πλούσιον εἰς βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. 19.24).  Μὲ τὴν καλοπέραση, τὴν μέθη καὶ τὴν ἔπαρση θέλετε νὰ νικήσετε τὶς αἱρέσεις; Ἀλίμονό σας, καλοπερασάκηδες καὶ ἐπηρμένοι, ποὺ στολίζεστε μὲ χρυσάφι καὶ διάφορα ἐνδύματα. Πῶς θὰ ὑποδείξετε σὲ ἄλλους τὴν καλὴ πτωχεία τοῦ Χριστοῦ, ποῦ πτώχευσε γιὰ μᾶς, ποῦ παρήγγειλε στοὺς μαθητές Του νὰ μὴν ἔχουν οὔτε χάλκινο νόμισμα στὶς τσέπες τους;

Πραγματικὰ πλανάσθε χωρὶς νὰ καταλαβαίνετε τὶς Γραφές.  Δὲν ἀκοῦτε τὸν Κύριο ποὺ λέγει, «Μακάριοι οἱ πτωχοί», καὶ πάλι, «Ἀλίμονο σὲ σᾶς τοὺς πλούσιους», καὶ «Μὴ θησαυρίζετε ἐπὶ τῆς γῆς» (Ματθ. 6.19). Ὁ πλοῦτος σᾶς πλήθυνε καὶ ὁ λόγος σᾶς ἐξαφανίστηκε. Τὰ ἐνδύματά σας ἔγιναν τροφὴ γιὰ τὸν σκῶρο. Γι’ αὐτὰ θὰ δώσετε λόγο στὸν Ἀρχιποιμένα Χριστό. Διότι γνωρίζετε ὅτι καθένας ἀπὸ μᾶς θὰ δώσει λόγο στὸν Θεὸ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἐνῶ ἐσεῖς καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό σας καὶ γιὰ τὰ πρόβατα, ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ διάκονοι, καθένας γιὰ ὅ,τι πιστώθηκε.

Προσέξτε, μὴν ξεχνᾶτε τὰ τάλαντα. Προσέχετε τοὺς ἑαυτούς σας καὶ ὁλόκληρό το ποίμνιο. Βλέπετε μὴν λείψει κανένα ἀπὸ τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης. Αὐτὸ νὰ γνωρίζετε, ὅτι ἂν χαθεῖ κάποιο πρόβατο ἐπειδὴ τὸ ἔφαγαν τὰ θηρία, ἐξαιτίας τῆς δικιᾶς σᾶς ἀμέλειας, χάθηκε ἡ ζωὴ σᾶς ὁλόκληρη, διότι τὸ αἷμα τοῦ θ’ ἀπαιτήσει ἀπὸ ἐσὰς ὁ Κριτής.

ζ’. Συνέλθετε λοιπὸν καὶ κηρύξτε τὸν λόγο, ἀπορρίψτε κάθε βιοτικὴ μέριμνα, προσέχετε μὲ ἀκρίβεια πὼς πορεύεσθε, «Βλέπετε τοὺς κύνας».  Πάλι λέω προσέχετε καὶ δὲν θὰ σταματήσω νὰ τὸ λέω. Προσέχετε τοὺς κλέπτες, προσέχετε γιατί ὁ κόσμος γέμισε λαοπλάνους.  Ἀγρυπνεῖτε καὶ μένετε καθαροί, ὅσοι ἔχετε λάβει τὸ δεσποτικὸ χάρισμα. Νὰ εἶστε σὲ ἐγρήγορση καὶ νὰ περιμένετε τὴν ὥρα τῆς φοβερῆς παρουσίας τοῦ Δεσπότη,  ὅταν θὰ ἔρθει νὰ ζητήσει τὸν λόγο ἀπὸ ἐσὰς ἐσὰς ποὺ σᾶς ἔχει ἐμπιστευθεῖ τὰ τάλαντα.

Ἔχοντας αὐτὰ κατὰ νοῦ ἀγαπητοί μου, «Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμὶν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ» (Ἃ’ Πέτρου 5.2), ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος, ὄχι ἐξ ἀνάγκης ἀλλὰ μὲ τὴν δική σας θέληση, οὔτε γιὰ λόγους αἰσχροκέρδειας, ἀλλὰ μὲ προθυμία, ὄχι ὡς τύραννοί του κλήρου,  ἀλλὰ δίνοντας παράδειγμα. Καὶ ὅταν θὰ φανερωθεῖ ὁ Ἀρχιποιμένας, θὰ λάβετε τὸν ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξης.  Τὸ ξαναλέω καὶ ἀκοῦστε, «ἱερεῖς Κυρίου, Βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ πάντες λαοί, ἄρχοντες καὶ πάντες κριταὶ γῆς· νεανίσκοι καὶ παρθένοι, πρεσβύτεροι μετὰ νεωτέρων(Ψάλμ. 148.11-12). Ἐνωτίσασθε, πάντες οἱ κατοικοῦντες τὴν οἰκουμένην» (Ψάλμ. 48.2),  μικροὶ καὶ μεγάλοι, εἴτε ἄρρενες εἴτε θήλεις, «Ἐπὶ τῷ αὐτῶ πλούσιος καὶ πένης»(Ψάλμ. 48.3),  προσέξτε τὰ λεγόμενα, παρακαλῶ. Διότι προτίθεμαι νὰ σᾶς ἀποδείξω μέσα ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφές, ὅτι δὲν εἶναι Χριστιανοί, ὅλοι οἱ Χριστιανοί,  ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ καλοῦνται μόνο κατ’ ὄνομα ξεγελᾶν τὸν ἑαυτὸ τους  μένοντας μόνο στὴν ὀνομασία.

Στὰ λόγια πολλοὶ εἶναι οἱ Χριστιανοί, στὰ ἔργα ὅμως λίγοι καὶ σπάνιοι, ἐμφανίζονται ὡς Χριστιανοὶ καὶ ὡς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ στὰ ἔργα εἶναι προδότες, στὰ λόγια εἶναι εὐσεβεῖς καὶ φιλεύσπλαχνοι,  ἀλλὰ στὰ ἔργα ἀσεβεῖς καὶ ἄσπλαχνοι, στὸ ὄνομα Χριστιανοὶ στὰ ἔργα ἐθνικοί,  ὅπως εἶπε ὁ προφήτης Δαβίδ, ὅτι «Ἐμίγησαν ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἔμαθον τὰ ἔργα αὐτῶν» (Ψάλμ. 105.35).  Πραγματικά,  σὲ μᾶς ἐκπληρώθηκε αὐτὴ ἡ προφητεία. Πόσοι καὶ πόσοι Χριστιανοὶ ἀσχολοῦνται μὲ τοὺς ἰουδαϊκοὺς καὶ εἰδωλολατρικοὺς μύθους, μὲ γενεαλογίες,  μαντεῖες,  ἀστρολογίες, μαγγανεῖες, φυλακτήρια,  μὲ παρατηρήσεις ἡμερῶν καὶ χρόνων, οἰωνοσκοπίες, ὀνειρομαντίες καὶ τιτιβίσματα. Στὶς πηγὲς ἀνάβουν λυχνάρια καὶ ξεπλένονται, παρατηροῦν τὰ συναπαντήματα καὶ τρῶνε κρέατα ἀπὸ θυσίες στὰ εἴδωλα, καὶ αἷμα ἀπὸ ζῶα πνιγμένα καὶ θηριάλωτα καὶ πολλὰ τέτοια παρόμοια. Πῶς νὰ λογισθοῦν ὡς Χριστιανοί, ὅσοι κάνουν τέτοιου εἴδους ἐνέργειες;

Μὲ ποιὸ θάρρος τολμοῦν νὰ ὀνομάζονται Χριστιανοί; Πῶς τολμᾶν νὰ προσέρχονται στὰ Θεῖα Μυστήρια αὐτοὶ ποὺ εἶναι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες; Πάλι ἀκοῦστε, πόσοι καὶ πόσοι Χριστιανοὶ ἀκολουθοῦν τὶς συνήθειες τῶν ἐθνικῶν, μασκαρεμένοι, μὲ ξεφωνητά, μὲ χοροὺς καὶ χειροκροτήματα, μὲ γυναικεῖο στολισμὸ ἐνῶ εἶναι ἄνδρες; Σ’ αὐτοὺς ποὺ τὰ πράττουν δὲν παρέχει κανένα ὄφελός το νὰ λέγονται Χριστιανοί. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ παρθένος κόρη, ὅσο φυλάσσει τὴν ἁγνεία της, καλεῖται παρθένος κατ’ ἀξία καὶ εὐφημισμὸ καὶ εἶναι,  μὲ παρόμοιο τρόπο καὶ αὐτὸς ποὺ καλεῖται Χριστιανός, ὅταν παραβεῖ τὶς ἐντολὲς καὶ καταπατήσει τὴν ὑπόσχεση καὶ ἀθετήσει τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ πράξει τὰ ἔργα τῶν ἐθνικῶν, δὲν ἔχει κανένα ὄφελος ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, ὅπως εἰπώθηκε προηγουμένως.

Ἐννοεῖστε λοιπὸν ὅλοι, ὅτι μὲ λίγα λόγια ἀπαρνηθήκαμε ὅλα ἐκεῖνα, ὅταν εἴπαμε, «ἀποτάσσομαι τῷ Σατανᾶ, καὶ πάσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ». Πρόσεξε τί εἶπες, «Πάσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ», κοίτα μὲ ποιὸν συντάχθηκες, ὄχι μὲ ἄγγελο, οὔτε μὲ ἐπίγειο βασιλιά, οὔτε μὲ ἄρχοντα τοῦ παρόντος αἰῶνος,  ἀλλὰ μὲ τὸν Βασιλέα τῶν βασιλέων καὶ τὸν Ἄρχοντα τῶν ἀρχόντων. Μὲ αὐτὸν συντάχθηκες καὶ αὐτὸν ὁμολόγησες παρουσία πολλῶν μαρτύρων. Στὸ χέρι Τοῦ βρίσκεσαι κι ἐσὺ καὶ τὰ λόγια σου. Ἀπὸ δῶ κι ἐμπρὸς λοιπόν, περίμενε Τὸν νὰ ἔρθει ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ προσκομίσει ὡς γραμμάτιο τὶς ὑποσχέσεις ποὺ ἔδωσες μπροστά σε ἀγγέλους καὶ ἀνθρώπους.

Πρόσεχε τὸν ἑαυτό σου, ἀδελφέ, καὶ φυλάξου ἀπὸ τὶς συνήθειες τῶν ἐθνικῶν. Ἀκοῦστε τὸν Παῦλο ποὺ λέει, «Τοῦτο οὒν λέγω, καὶ μαρτύρομαι ἐν Κυρίω, μηκέτι ὑμᾶς περιπατεῖν, καθὼς καὶ τὰ λοιπὰ ἔθνη περιπατεῖ ἐν ματαιότητι τοῦ νοῦ αὐτῶν, ἐσκοτισμένοι τὴ διανοία. Ὑμεῖς δὲ οὒχ οὕτως ἐμάθετε τὸν Χριστὸν» (Ἔφ. 4.17). Προσέχετε τὰ λεγόμενα, ἀγαπητοί, καὶ μὴν συναναστρέφεστε μὲ ὅσους πράττουν τέτοια. Πολλοὶ εἶναι οἱ μαθητὲς τῆς ἀπώλειας καὶ θὰ αὐξηθοῦν περισσότερο. Προσέχετε, διότι οἱ μέρες εἶναι πονηρὲς καὶ ὂ  παρὸν αἰώνας προβάλλει τοὺς δικούς του ὑπηρέτες.

η’.  Καὶ μὴ θαυμάζεις ἂν οἱ ποιμένες γίνονται λύκοι, διότι πρὸς τοὺς ποιμένες καὶ τοὺς πρεσβυτέρους ἀπευθυνόμενος ὁ Παῦλος ἔλεγε, ὅτι «Ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα» (Πράξ. 20.30).  Οπότε κανένας νὰ μὴν σᾶς πλανήσει, ἐπειδὴ ἐξωτερικὰ ἔχει ἀγγελικὸ σχῆμα, ἐνῶ ἐσωτερικὰ διαβολικό. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς ἔλεγε, «Βλέπετε, μὴ τὶς ὑμᾶς πλανήση».  Κι ἐγὼ ξανὰ τὰ ἴδια λέγω, προσέχετε μὴ σᾶς πλανήσει κανείς, οὔτε ἀπὸ μέσα,  οὔτε ἀπὸ ἔξω,  μήτε ἐπίσκοπος, μήτε πρεσβύτερος, μήτε διάκονος, μήτε ἀναγνώστης ἢ ὁποιοσδήποτε ἄλλος, ἐὰν λέγει διεστραμμένα,  οἱ ὁποῖοι ἔρχονται σὲ σᾶς μὲ ἐνδυμασία προβάτου, ἐνῶ ἐσωτερικὰ εἶναι λύκοι ἅρπαγες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν εὐσεβῆ μορφή, ἀρνοῦνται ὅμως τὴν δύναμή της εὐσέβειας.

    Ἐσεῖς νὰ μὴν πλανηθῆτε, ἀλλὰ ὅπως παραλάβατε ἀπὸ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἔτσι νὰ πορεύεστε, καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης θὰ εἶναι μαζί σας. Γὶ  αὐτὰ ἐδῶ θὰ δώσω λόγο καὶ ἀφοῦ πῶ λίγα γιὰ τὰ σημεῖα τῆς συντελείας, θὰ σταματήσω. Ὅταν ἀρχίζω νὰ μιλάω γιὰ τὴν συντέλεια μὲ πιάνει φρίκη καὶ δέος. Ὅλα τα ἔργα τοῦ Κυρίου εἶναι θαυμάσια, μεγάλα καὶ φοβερὰ καὶ δοξασμένα,  ἐνῶ ἡ συντέλεια καὶ τὸ μυστήριο τῆς δευτέρας αὐτοῦ παρουσίας ξεπερνᾶ κάθε λόγο καὶ κατανόηση καὶ ἔννοια,  ὑπερβαίνει κάθε διήγηση καὶ καταπλήσσει μόνο μὲ τὸ ἄκουσμα.  Μὲ πολὺ πόθο κατέβαλαν μεγάλο ἀγώνα οἱ μαθητές, γιὰ ν’ ἀκούσουν ἀπὸ τὸν διδάσκαλο τὰ σημεῖα τῆς συντέλειας.

    Ὅπως ἀκούσατε πολλὲς φορὲς στὸ Εὐαγγέλιο νὰ λέγεται, «Καθημένου τοῦ Ἰησοῦ ἐπὶ τοῦ ὅρους τῶν Ἐλαιῶν, προσῆλθον αὐτῶ μαθηταὶ αὐτοῦ κὰτ΄ ἰδίαν λέγοντες· Εἰπὲ ἠμίν, τί τὸ σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας, καὶ τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 24.3). Πρόσεξε τὴν σοφία καὶ τὴν σύνεση τῶν μαθητῶν.  Ὅταν ἤθελαν νὰ Τὸν ρωτήσουν κάτι μεγάλο, δὲν ἔρχονταν ὅλοι μαζί, ἀλλὰ ἕνας ἕνας καὶ ἔλεγαν, «Εἰπὲ ἠμίν, Δέσποτα» καὶ «εἰπὲ ἠμίν, ἀγαθέ».

    Πὲς μᾶς καρδιογνώστα, πὲς μᾶς ἐσὺ ποὺ γνωρίζεις τὰ ἔσχατα καὶ τὰ πρῶτα, πὲς ἐσὺ ποὺ γνωρίζεις τὰ πάντα πρὶν γίνουν,  πὲς ἐσὺ ποὺ δημιούργησες τοὺς αἰῶνες, πές μας, ποιὸ εἶναι τὸ σημάδι τῆς παρουσίας Σου καὶ τῆς συντέλειας τοῦ αἰῶνος; ὅταν θὰ ἔρθεις νὰ κρίνεις τοὺς ζωντανοὺς καὶ τοὺς νεκροὺς ὅλης της οἰκουμένης; ὅταν θὰ καταργήσεις κάθε ἀρχὴ καὶ κάθε ἐξουσία καὶ δύναμη; ὅταν θὰ κλίνει μπροστά σου τὸ γόνατο τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν καταχθονίων, πὲς μᾶς ποιὸ εἶναι τὸ σημάδι τῆς παρουσίας σου,  ὥστε κι ἐμεῖς νὰ μπορέσουμε νὰ διδάξουμε στὰ ἔθνη τὴν ἔνδοξή σου παρουσία.

    Ὁ Κύριος τους εἶπε, «Βλέπετε, μὴ πλανηθῆτε· πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, λέγοντες, ὅτι Ἐγὼ εἰμι ὁ Χριστός. Βλέπετε, μὴ τὶς ὑμᾶς πλανήση· ὅτι ὁ καιρὸς ἐγγύς ἐστι» (Ματθ. 24.4-5).  Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε κι ἐμεῖς τώρα μὲ τὰ μάτια μᾶς τὸ εἶπε τότε, ὅτι ὁ καιρὸς πλησιάζει καὶ νὰ ἔφτασε καὶ ὅλοι το βλέπουμε. Βλέπεις πόσο εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ διδασκάλου, ν’ ἀποκαλύψει τοὺς ψευδοδιασκάλους καὶ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ φανερώσει τὸν κρυμμένο τοὺς δόλο; Γι’ αὐτὸ καὶ πρὶν ἀπαντήσει στὴν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν γιὰ τὰ σημεῖα,  αὐτοὺς προέβαλλε ὡς λύκους τῆς ποίμνης καὶ πρόδρομούς του Ἀντιχρίστου.

    Ἔπειτα προεῖπε καὶ τὰ ἀκόλουθα, πολέμους καὶ ἀκαταστασίες, ἔθνος ἐναντίον ἔθνους καὶ βασιλεία ἐναντίον βασιλείας, τὰ ὁποῖα, ἂν καὶ τὰ βλέπουμε τώρα, δὲν καταλαβαίνουμε, ἐνῶ βλέπουμε νὰ συμβαίνουν κατὰ τόπους πόλεμοι καὶ πεῖνες καὶ φοβερὰ καὶ σημεῖα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὰ ὑπόλοιπα ὅσα εἶπε. Δὲν καταλαβαίνουμε, ἐνῶ βλέπουμε νὰ συμβαίνουν τὰ περισσότερα.

    Τότε, εἶπε, «σκανδαλισθήσονται πολλοί, καὶ ἀλλήλους παραδώσουσι» (Ματθ. 24.10). Καὶ ποῦ δὲν ὑπάρχει προδοσία τώρα; Δὲν στράφηκαν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου καὶ ἀλληλομισοῦνται; Καὶ αὐτὸ ἐκπληρώθηκε, ὅπως βλέπουμε. Δὲν στράφηκαν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου, ἐπίσκοποι κατὰ ἐπισκόπων, πρεσβύτεροι κατὰ πρεσβυτέρων, διάκονοι κατὰ διακόνων, ἀναγνῶστες μεταξύ τους,  λαϊκοὶ ἐναντίων λαϊκῶν; «Διὰ γὰρ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν, ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24.12). Γι’ αὐτὸ παρήγγειλε ὁ Δεσπότης, «Ἐρευνᾶτε τὰς Γραφᾶς» (Ἰωάν. 5.39) καὶ δὲν θὰ πλανηθεῖτε.

    Ἄλλο πάλι σημάδι ἔθεσε ἀπὸ πρὶν λέγοντας, «Καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ Εὐαγγέλιον ἐν ὅλη τὴ οἰκουμένη εἰς μαρτύριον πάσι τοῖς ἔθνεσι» (Ματθ. 24.14). Καὶ τότε νὰ προσδοκεῖς τὸ τέλος. Ἀνάμενε νὰ δεῖς τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως, τὸν υἱὸ τῆς ἀπώλειας, γιὰ τὸν ὁποῖο θὰ γίνει θλίψη πολλὴ καὶ μεγάλη ποὺ παρόμοιά της δὲν ἔγινα ἐξ ἀρχῆς τοῦ κόσμου. Καὶ πάλι λέγει, «Ἐγερθήσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται, καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα, ὥστε, εἰ δυνατόν, πλανῆσαι καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς» (Ματθ. 24.14).

    Δὲς λοιπὸν πὼς μὲ τὰ παραπάνω καὶ μ’ αὐτὰ προειδοποιεῖ γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ τοὺς ψευδοδιδασκάλους καὶ τοὺς ψευδαποστόλους τοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ υἱοῦ τῆς ἀπώλειας,  οἱ ὁποῖοι διὰ τῶν ἀκάθαρτων πνευμάτων προβαλλόμενοι καὶ ὑπ  αὐτῶν ὑποκινούμενοι, γίνονται οἱ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τοῦ ἐχθροῦ. Μὲ τὰ δικά τους δόγματα θὰ ἐξαπατήσουν καὶ θὰ προετοιμάσουν λαὸ κατάλληλο γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν υἱὸ τῆς ἀπώλειας.

θ’. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ θεία Γραφή, ἀδελφοί, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὸ τέλος βροντοφωνάζει ὅτι πολλοὶ πλάνοι ἐξῆλθαν στὸν κόσμο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Δεσπότης εἶπε ἐπ’ αὐτοῦ, ὅτι «Ἰδοὺ προείρηκα ὑμὶν» (Μάρκ. 13.23).  Πρέπει νὰ ἐννοοῦμε τὴν σημασία κάθε λέξεως. «Ἰδοὺ προείρηκα ὑμίν». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι στὸ ἑξῆς δὲν θὰ ἔχετε δικαιολογία. «Ἰδοὺ προείρηκα ὑμίν». Ἐὰν πλανήσουν κάποιον ἀπό σας, θὰ εἶναι ἀσυγχώρητος. «Ἰδοὺ προείρηκα ὑμίν».  Εὔλογη δικαιολογία δὲν ἔχει κανείς.  «Ἰδοὺ προείρηκα ὑμὶν πάντα· Βλέπετε, μὴ πλανηθῆτε».

Προσέχετε, νὰ μὴν δεχτεῖτε ἄλλο ψευδὸ-χριστὸ ἀντὶ ἐμοῦ τοῦ ἀληθινοῦ. «Πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐν τῷ ὀνόματί μου, λέγοντες· ὅτι Ἐγὼ εἰμι ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσι» (Λουκ. 21.8), καὶ «Ὁ καιρὸς ἐγγύς ἐστι» (Ἀποκ. 22.10).  Μὴ τρέξετε ξωπίσω τους. Προσέξτε, πόσος λόγος γίνεται στὶς Γραφὲς περὶ αὐτῶν. Γι’ αὐτὸ πολλὲς φορὲς σᾶς ὑπενθύμισα γιὰ τοὺς ἄθεους αἱρετικούς, καὶ τώρα παρακαλῶ, νὰ μὴν συμφωνήσετε μαζί τους σὲ κάποιο πράγμα, εἴτε γιὰ βρώση ἢ πόση ἢ φιλία ἢ σχέση ἢ ἀγάπη ἢ εἰρήνη. Διότι αὐτὸς ποὺ ἐξαπατᾶται καὶ συγκαταβαίνει μ’ αὐτούς, καθιστᾶ τὸν ἑαυτὸ τοῦ ξένο ἀπὸ τὴν καθολικὴ Ἐκκλησία.

Ὁ ἀληθινὸς καὶ ἀπονήρευτος μαθητὴς τοῦ Θεοῦ βροντοφωνάζει μὲ θάρρος, «Εἰ τὶς ὑμᾶς εὐαγγελίζεται πὰρ΄ ὃ παρελάβετε, ἀνὰ θέμα ἔστω» (Γαλ. 1.9). Ψάλλει τὰ λόγια τοῦ Δαβίδ, «Κύριε, οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε ἐμίσουν, καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην; τέλειον μίσος ἐμίσουν αὐτοὺς» (Ψάλμ. 138.21). Φρίξτε καὶ τρομάξτε ὅσοι κάνετε ἀγάπες μαζί τους. Διορθωθεῖτε, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖτε μαζὶ μὲ τὶς δικές τους ἀσέβειες. Ταιριάζει κι ἐδῶ το «Ἰδοὺ προείρηκα ὑμίν».

Ἀλλὰ ἃς ἐπανέλθουμε στὸ προκείμενο, τελειώνοντας τὸν λόγο γιὰ τὰ περὶ τῆς συντέλειας. Γιὰ νὰ μιλήσω μὲ συντομία, ὅσα προφητεύθηκαν ἐκπληρώθηκαν, πρέπει λοιπὸν νὰ εἶναι κάποιος ἕτοιμος καὶ προετοιμασμένος, καὶ νὰ μὴν ἀσχολείται  περισσότερο μὲ τὰ γεγραμμένα. Διότι πολλοὶ ἀμαθεῖς καὶ ἀστήρικτοι στὴν πίστη ἔγιναν διαστρεβλωτὲς τῶν θείων Γραφῶν. Ἐσὺ πρόσεξε, μὴν τοὺς πιστέψεις. Πολλὴ κακία, πολλὴ πονηριὰ ξεχύθηκε στὴ γῆ, πολλὰ σκάνδαλα. Ἐσὺ βλέπε, μὴν ἀπατηθεῖς. Μὴ παρεκκλίνεις στὰ δεξιά, οὔτε στ’ ἀριστερά, ἀλλὰ βάδιζε τὴν βασιλικὴ ὁδό.

Ἔχεις πολλοὺς πιστούς, ἀγαπητέ, καὶ ἂν δὲν εἶναι ἐπὶ τῆς γῆς, εἶναι στὸν οὐρανό. Μ’ αὐτοὺς νὰ σπεύσεις νὰ εἶσαι πάντοτε. Ἔχεις ἐκεῖ πανηγύρεις ἀγγέλων, ἔχεις πατριάρχες, προφῆτες, ἀποστόλους, εὐαγγελιστές. Ἔχεις μάρτυρες, ὁσίους, ὁμολογητὲς καὶ ὅσους διέπρεψαν στὸν μοναχικὸ βίο. Πολὺ πλῆθος, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. Αὐτοὺς νὰ ποθεῖς, αὐτοὺς νὰ μιμεῖσαι. Μὴν τοὺς ἀποχωρίζεσαι, ἔχε τὴν μνήμη τους στὴν καρδιά σου μέρα-νύχτα. Νὰ ἔχεις πάντοτε στὰ χέρια σου τὰ βιβλία τους καὶ νὰ διαβάζεις, γιὰ νὰ βρεῖς πολὺ ὠφέλεια.

Γίνε ἔμπορος λόγου δικαιοσύνης, ὥστε νὰ μπορεῖς νὰ ἐλέγχεις ὅσους ἀντιλέγουν καὶ νὰ ἐπιτιμᾶς τοὺς παραμυθάδες, ν’ ἀποστομώνεις τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὅσους πέφτουν ἔξω νὰ τοὺς νουθετεῖς καὶ νὰ τοὺς ὁδηγεῖς στὴν μετάνοια. Νὰ ἐρευνᾶς τὴν Ἁγία Γραφή, ὥστε ὅταν δεῖς ἀκαταστασία καὶ σύγχυση, νὰ μὴν μπερδευτεῖς,  ἀλλὰ νὰ καταφύγεις σ’ αὐτήν. Πρόσεχε νὰ μὴν ἀποχαυνωθεῖς, οὔτε νὰ σαλευτεῖ ὁ νοῦς σου. Μὴν παραξενευτεῖς, ὅταν δεῖς πολλοὺς ἀσύνετους, πρέπει νὰ γίνουν αὐτά.

Ὅταν δεῖς πολλοὺς ψευδοπροφῆτες, θυμήσου τὸν Δεσπότη ποὺ εἶπε, «Ἐγερθήσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται» (Ματθ. 24.24). Ὅταν δεῖς λαοπλάνους, θυμήσου τὸν προφήτη ποὺ εἶπε, «Οὐαὶ τοῖς γράφουσι πονηρίαν» (Ἡσ. 10.1).  Ὅταν δεῖς τοὺς εὐλαβεῖς καὶ πιστοὺς καὶ σοφοὺς νὰ ὑποτιμῶνται, τοὺς μιαροὺς καὶ ἀλαζόνες καὶ προδότες καὶ πόρνους νὰ προβάλλονται, θυμήσου τὸν ἀπόστολο ποὺ εἶπε, «Πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β’  Τιμ. 3.13). Ὅταν δεῖς τὴν Ἁγία Γραφὴ νὰ γίνεται βδέλυγμα σ’ αὐτοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι Χριστιανοί, καὶ ὅσοι λαλοῦν λόγο Θεοῦ νὰ εἶναι μισητοί, θυμήσου τὸν Κύριο ποὺ εἶπε, «Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε, ὅτι ἐμὲ πρώτον ὑμῶν μεμίσηκεν. Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰωάν. 15.18).

Ὅταν δεῖς τὸν κόσμο νὰ τρέχει πίσω ἀπὸ τοὺς παραμυθάδες καὶ τὶς ξεματιάστρες καὶ τὶς καφετζοῦδες καὶ τοὺς ἀστρολόγους καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν δαιμόνων καὶ τὰ μέντιουμ, μὴ θορυβηθεῖς, οὔτε ν’ ἀπιστήσεις. Καὶ ἂν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ περνιοῦνται γιὰ ποιμένες δεῖς κάποιους νὰ κάνουν τέτοια, μὴν πέσεις σὲ ἀπόγνωση, ἀλλὰ μὲ δάκρυα στὰ μάτια θυμήσου τὸν Ἀπόστολο ποὺ εἶπε, «Ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονται τινὲς τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνης, καὶ διδασκαλίαις δαιμόνων ἀκαθάρτων» (A’ Τιμ. 4.1). Καὶ πάλι λέγει,  «Ἔσται καιρός, ὄτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐπισωρεύσουσι ἐαυτοῖς διδασκάλους, κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν· καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται» (Β’  Τιμ. 4.3).

Αντιγραφή από ΕΔΩ

Χωρίς κόπο στην πνευματική ζωή, ούτε την πράξη πετυχαίνουμε ούτε την θεωρία (απ/φωνημένο – π. Αθανασίου Μυτιληναίου ) 

Είσαι νερόβραστος αν δεν φωνάξεις όταν πρέπει! (π. Αθανασίου Μυτιληναίου – απομ/φωνημένη)

Έπεσα στο παρακάτω διαμαντάκι, και δεν άντεξα… Τι ωραία που τα λένε οι όντως πνευματικοί άνθρωποι.

Να ναι καλά και ο Ασπάλαθος που ντύνει όμορφα τα βιντεάκια του, αλλά και η Ελένη Λιναρδάκη που είχε την καλοσύνη να αντιγράψει σε word την ομιλία αυτή!

Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας του μακαριστού γέροντος

                     στις Πράξεις των Αποστόλων

              [εκφωνήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους Λαρίσης στις 10-03-1991]                                                                                                                                                                                                       

     […]Ακόμη, ανοίγοντας ζωηρή συζήτηση ο Παύλος κι ο Βαρνάβας με αυτούς τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, αναμφισβήτητα μιλούσαν σε υψηλόν τόνον. Δεν ήταν η διάθεσις να ομιλούν σε  υψηλό τόνο. Αλλά δεν έχω παρά να σας θυμίσω τον Παύλο εις την Πάφον, ενώπιον του Σεργίου Παύλου, όταν μίλησε έντονα σε εκείνον τον μάγον τον Ελύμα. Και μίλησε σκληρά. Αρκεί να σας πω ότι αυτούς τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, ο Παύλος τους αποκαλούσε «ψευδαδέλφους». Ακόμη τους αποκαλούσε «κύνες», σκυλιά. Τους απεκάλεσε ακόμη «κακούς εργάτας», κ.ο.κ. ·που δημιουργούσαν προβλήματα διαρκώς στο έργο του ευαγγελισμού των ψυχών.

      Έτσι θα λέγαμε, μα, δεν πρέπει ο άνθρωπος να είναι πράος, ήρεμος; Ο ίδιος εξάλλου δεν γράφει, ο Απόστολος: «δοῦλον δὲ Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι, ἀλλ᾿ ἤπιον εἶναι πρὸς πάντας»; Στην Β΄προς Τιμόθεον επιστολή; Ότι «ο δούλος του Κυρίου», λέει «δεν πρέπει να μάχεται αλλά να είναι ήπιος, μαλακός, ήπιος, σε μαλακούς τόνους η συμπεριφορά του προς όλους». Αυτό δεν είναι αντιφατικό, όταν πρόκειται να μιλήσομε για θέματα πίστεως. Βέβαια δεν θα βγάλομε την ευγένεια, αλλά δεν θα αφαιρέσομε και την ζωηρότητα. Δεν πρόκειται για τον τρόπο που μάχεται ο κοσμικός και ο ευρισκόμενος μακράν του Θεού. Βεβαίως σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει κανείς να είναι ήπιος. Αλλά πρόκειται περί επιμονής και ζωηρών αποδείξεων για την κατανόηση της αληθείας. Τότε πώς θα μιλάμε; Θα μιλάμε μαλακά-μαλακά,  όταν ο άλλος δημιουργεί θέματα και προβλήματα; Θα μιλήσομε ζωηρά. Και θα φωνάξομε! Αυτό δεν λυμαίνεται, δεν καταστρέφει την ηπιότητά μας. 

     Να σας πω και μερικά παραδείγματα. Ο Μωυσής θεωρείται ήπιος άνθρωπος. Ο ήπιος Μωυσής. Κι όμως πόσες φορές ο Μωυσής δεν οργίστηκε εναντίον του λαού! Τι να σας θυμίσω; Να σας θυμίσω που σπάζει τις πλάκες του νόμου, λέγοντας με οργή ότι σε έναν λαό τέτοιο που με τόση ευκαιρία ειδωλατρεί, δεν του αξίζει θεόγραφος νόμος; Τι να σας πω; Όταν με το ραβδί του χτυπάει την πέτρα δύο φορές και λέει: «Μα τι θέλετε επιτέλους, να σας βγάλω νερό από την πέτρα;». Και στάθηκαν η αιτία μάλιστα, επειδή ξεπέρασε κάποιο όριο εδώ ο Μωυσής, να μην μπει μέσα στη γη της επαγγελίας; Και άλλες πολλές περιπτώσεις. Κι όμως ο Μωυσής είναι ο ήπιος, ο πράος. Βέβαια η όλη του γενικά συμπεριφορά ήτο η πραότης. Όμως, υπήρχαν στιγμές που έπρεπε να φωνάξει.

    Ή να σας πω για τον άγιο Νικόλαο, που είναι «κανών πίστεως καί εἰκών πραότητος», όταν στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο σηκώνει το χέρι του και δίνει ένα σκαμπίλι στον Άρειο- που ακόμα το θυμάται ο Άρειος… Έχομε μία τοιχογραφία στο παρεκκλήσι του λεγομένου «αγίου Δημητρίου» στο Καθολικό μας, που πιθανώς να είναι του αγίου Νικολάου το παρεκκλήσι αυτό, γιατί όλες οι σκηνές είναι από την ζωή του αγίου Νικολάου, από τότε που πήγαινε στο σχολείο ο άγιος Νικόλαος και μάθαινε Γράμματα. Έχει κι αυτήν την εικόνα, τοιχογραφίες επάνω ψηλά. Και έχει και την Α΄Οικουμενική Σύνοδο εκεί σε κάποια άκρη. Ο άγιος Νικόλαος σηκώνει το χέρι του και δίνει σκαμπίλι στον Άρειον. Και όμως λέγεται ότι είναι κανών πραότητος. 

    Θέλω να καταλάβετε, αγαπητοί μου, ότι η πραότητα είναι άλλο πράγμα και η ζωηρή συζήτησις ή ακόμα η φωνή, άλλο πράγμα. Δεν προσβάλλει την ηπιότητα, την πραότητα. Μάλιστα, αν κανείς θα ‘πρεπε να φωνάξει και να διαμαρτυρηθεί και να ξαναφωνάξει σε πράγματα που θα έπρεπε αλλά δεν φωνάζει, ε, τότε είναι … νερόβραστος. Τότε είναι νερόβραστος. Αναμφισβήτητα. Έτσι που δημιουργεί μία κακή εικόνα, μία κακή εντύπωση. Και μην ξεχνάτε αγαπητοί μου, ότι το νεύρον του θυμού το έβαλε ο Θεός μέσα μας, όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ακριβώς για να θυμώνομε απέναντι στο κακό. 

    Ο Κύριος είπε στον σατανά: «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ», με οργή. Ο Κύριος πήρε μαστίγιον, ανέτρεψε τα τραπέζια των κολλυβιστών. Άνοιξε τα κλουβιά των περιστεριών να βγουν από μέσα. Όλα αυτά άραγε τα έκανε έτσι μαλακά-μαλακά; Πώς το φαντάζεσθε; Το ιερό κείμενο, όπως μας τα διηγείται, αυτήν την εικόνα μας δίδει; Και λέγει ο Μέγας Βασίλειος: Ο Θεός έβαλε μέσα μας, το νεύρο του θυμού, αλλά επί πραγμάτων αγαθών. Όχι εναντίον του αδελφού με την έννοια… γιατί θέλομε από εγωισμό να κάνομε το δικό μας. Εάν και οι πρωτόπλαστοι έλεγαν εις τον διάβολον ό,τι ακριβώς ο Χριστός είπε: «Άι φύγε», με συγχωρείτε έτσι, «Άι, φύγε, χάσου από τα μάτια μας», αυτό το «Ύπαγε οπίσω μου» νεοελληνικά αυτό θα πει. «Χάσου. Να χαθείς!». Γιατί; Όταν ο Κύριος λέει στον διάβολο «Πήγαινε πίσω μου» σημαίνει «να μην σε βλέπω». Γιατί κάποιος που είναι από πίσω μας δεν τον βλέπομε. Νεοελληνικά λοιπόν έτσι θα αποδοθεί. «Άι χάσου». Αν το ΄λεγαν λοιπόν έτσι και οι πρωτόπλαστοι, θα ήσαν ακόμα εις τον Παράδεισον… Βλέπετε λοιπόν πώς πρέπει ακριβώς να κινηθούμε. 

     Άλλες είναι οι περιπτώσεις που θα πρέπει με πραότητα να μιλήσουμε με κάποιον αντιτιθέμενον, όταν δούμε ότι είναι καλής προαιρέσεως, έχει άγνοια κι είναι έτοιμος να μας ακούσει. Γι’αυτό ακριβώς γράφει ο ίδιος ο Απόστολος στην Β΄προς Τιμόθεον 2,24 τα εξής: «…ἀλλ᾿ ἤπιον εἶναι, (:πρέπει να είναι), λέγει, (:εκείνος που κηρύσσει τον λόγο του Θεού ήπιος) πρὸς πάντας, διδακτικόν(:να είναι διδακτικός), ἀνεξίκακον, ἐν πρᾳότητι παιδεύοντα τοὺς ἀντιδιατιθεμένους (:με πραότητα να παιδαγωγεί εκείνους που αντιστέκονται, αντιδρούν) μήποτε δῷ αὐτοῖς ὁ Θεὸς μετάνοιαν (:μήπως τους δώσει ο Θεός μετάνοιαν) εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας (:και καταλάβουν την αλήθεια) καὶ ἀνανήψωσιν ἐκ τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος (:ελευθερωθούν, βγουν από την παγίδα του διαβόλου) ἐζωγρημένοι ὑπ᾿ αὐτοῦ εἰς τὸ ἐκείνου θέλημα(:που είναι δικτυωμένοι, ψαρεμένοι, δηλαδή έχουν μπει μέσα στο δίχτυ του διαβόλου, για να μπορούν να απαλλαγούν)».

    Έτσι βεβαίως θα υψώσομε την φωνή αν χρειαστεί, επανέρχομαι, αλλά δεν θα δείρομε, αλλά δεν θα σκοτώσομε τους αντιδιατιθεμένους. Γιατί το λέγω; «Τραβηγμένο» θα μου πείτε. Αν διαβάσετε την Εκκλησιαστική Ιστορία, αυτό θα το δείτε. Ότι έγιναν και φονικά. Ή, για να μην πηγαίνω πολύ μακριά, οι Εβραίοι πόσες φορές εν ονόματι του νόμου ήσαν ταχείς οι πόδες αυτών εις το εκχέαι αίμα, να χύσουν αίμα. Σας θυμίζω εκείνους τους κάποιους 40 άνδρες, ζηλωτάς, που ορκίστηκαν να μη φαν, εάν δεν σκοτώσουν τον Παύλον μέσα σε 24 ώρες. Αυτά τα πράγματα δεν τα θέλει ο Θεός. Κι όπως ο Κύριος είπε αυτήν την διαστροφήν του πνευματικού ζήλου -πρόκειται περί διαστροφής, που είπε: «Θα ‘ ρθει  ώρα που θα σας σκοτώσουν και θα νομίζουν λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ». Ότι προσφέρουν λατρείαν εις τον Θεόν με το να σας σκοτώσουν. Πρόκειται περί μιας διαστροφής.

            ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

        και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

                       μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

    μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια:

                                   Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• Αρχιμ. Αθαν. Μυτιληναίου, Ομιλίες στις Πράξεις των Αποστόλων, απόσπασμα από την Ομιλία 154 στις Πράξεις κεφ. 15, εδάφια 2 – 4(από το 10.07΄ έως το 20.43΄).
• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/prajeis/prajeis_154.mp3
• https://www.youtube.com/watch?v=Q05gRVA4EGA&list=LL&index=4&t=195s
• https://aspalathos21.blogspot.com/2022/12/201-300_18.html?m=0

Άγιος Μάρκος Ευγενικός: «Ούτε στην κηδεία ούτε στο μνημόσυνό μου να μην τολμήσει και πλησιάσει ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως»!

Πρωτοπρεσβύτερος Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

Πάτρα 19.1.2020

Ο Αγ. Μάρκος Ευγενικός (+1444) δεν είχε καμία κοινωνία με τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Γρηγόριο Μάμα που ήθελε να επιβάλει την ένωση με τους παπικούς μετά τη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας. Στην περίφημη «Ἐγκύκλιο τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς καὶ τῶν νήσων εὑρισκομένοις Χριστιανοις» λέει «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους ἢ κακείνων πολλῷ χείρονας, ὡς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους» (φεύγετε τους λατινόφρονες όπως φευγετε από τα φίδια).

«Πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, καί, ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς Ἁγίοις Πατράσι καὶ Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας».

Η τελευταία του υποθήκη, προτού πεθάνει ήταν: «Εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού (του πατριάρχου) και μήτε συλλειτουργείν αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον, αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθε».

Μάλιστα φτάνει στο σημείο να πει ότι δεν τους θέλει ούτε στην κηδεία του να παραβρεθούν: «Λέγω περί του Πατριάρχου… ούτε βούλομαι ούτε δέχομαι την αυτού ή την των αυτού κοινωνίαν το παράπαν, ουδαμώς, ούτε επί της ζωής μου ούτε μετά θάνατον …. ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην κεχωρισμένος απ’ αυτών, ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου, και έτι και μετά την εμήν αποβίωσιν αποστρέφομαι αυτών την κοινωνίαν και ένωσιν, και εξορκών εντέλλομαι, ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση ή εν τη εμή κηδεία ή τοις μνημοσύνοις μου … ώστε συμφορένειν επιχειρήσαι και συλλειτουργείν τοις ημετέροις»!

ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Ἀπίστευτον: Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐξέδωσε τὸ κοράνιον (και το διανέμει ο Πατριάρχης)!

Όταν χρησιμοποιώ τον χαρακτηρισμό “Πλασιέ των κορανίων” για τον Αιρεσιάρχη Βαρθολομαίο, κάποιοι σκανδαλίζονται. Η απάντηση για εκείνους έρχεται μέσα από το ρεπορτάζ του Ορθόδοξου Τύπου, που ακολουθεί…

—

Νὰ διαφύγη κανεὶς τὸ θάνατο εἶναι ἀδύνατο καὶ ἀναπόφευκτο.

Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου.

Ο Μέγας Αντώνιος (Αγίου Αθανασίου Αλεξανδρείας) – Μετάφραση Σακελλαρίου Δ. Θεόδ., εκδόσεις Ρηγοπούλου, Δεκέμβριος 2008, σ. 256, αντιγραφή orthopraxia.gr

Γνωρίζοντάς το αὐτὸ οἱ ἀληθινὰ λογικοὶ ἄνθρωποι καὶ γυμνασμένοι στὶς ἀρετὲς καὶ στὸν θεοφιλῆ λογισμό, δέχονται τὸ θάνατο χωρὶς στεναγμοὺς καὶ φόβο καὶ πένθος, γιατὶ θυμοῦνται ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἀπαραίτητος καὶ (συνεπάγεται) τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ ὅλα τὰ κακὰ τῆς ζωῆς.

Οι σχισματικοί Ουκρανοί δεν δέχονται τους Ρώσους αγίους!

….Και μετά ψάχνουν οι ψευδεπίσκοποι του Φαναρίου και τα τσιράκια τους να δικαιολογήσουν με βάση τους ιερούς κανόνες (!!!) την αδιανόητη πράξη τους – να έχουν «αναγνωρίσει» κίναιδους και νεοναζί για επισκόπους. Να έχουν αναγνωρίσει αχειροτόνητους και αβάπτιστους εγκληματίες.

Και επειδή κάποιοι θα πούνε: «μα εγώ που να ξέρω να αναλύσω το Ουκρανικό σε μία αντιπαράθεση με τον (τάχα μου) παπά της ενορίας μου, ο οποίος λέει τα αντίθετα από αυτά που μας λες εσύ», αρκεί να διαβάσετε τα παρακάτω. Τις απίθανες δηλώσεις του Επιφανίου, όπως δημοσιεύτηκαν στην ΕΟΔ:

…

Ο επικεφαλής της OCU, Σεργκέι Ντουμένκο, είπε ότι οι Ουκρανοί πρέπει να απαρνηθούν τον άγιό τους, προς τιμήν του οποίου βαφτίστηκαν, εάν ο άγιος έχει σχέση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ή τη Ρωσία.

Απαντώντας στην ερώτηση του δημοσιογράφου του lb.ua, τι πρέπει να κάνει αν βαφτίστηκε με τα’ όνομα της Ξένιας της Αγίας Πετρούπολης, ο Ντουμένκο απάντησε ότι τώρα πρέπει να προσευχηθούμε σε κάποια άλλη Ξένια: «Μπορούμε να μιλήσουμε για αλλαγή του ενός ή του άλλου αγίου. Αν πάρουμε το όνομα Ξένια, υπάρχουν άλλες Ξένιες προς τιμήν των οποίων μπορούμε να αλλάξουμε την ημερομηνία της γιορτής». Σύμφωνα με τον ίδιο, αν κάποιος θέλει να απαρνηθεί τον άγιό του υπέρ κάποιου άλλου, πρέπει να πάει στον ιερέα και να λάβει ευλογία.

Την ίδια στιγμή, ο Ντουμένκο παραπονιέται ότι οι πιστοί της OCU απαίτησαν να μείνουν στο ημερολόγιο οι «Ρώσοι» άγιοι.

«Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε τόσο γνωστούς σεβαστούς αγίους, αν και γνωρίζουμε τι ρόλο έπαιξαν μερικές φορές στην ιστορία», πρόσθεσε ο Ντουμένκο, μιλώντας για την Αγία Ξένια της Αγίας Πετρούπολης, τον ορθόπιστο πρίγκιπα Αλέξανδρο Νιέφσκι και άλλους αγίους.

Ο Επιφάνιος είναι βέβαιος ότι η παρουσία αυτών των αγίων στο ημερολόγιο είναι ένα προσωρινό φαινόμενο που προκαλείται από το αίτημα των ενοριτών και μόλις αλλάξει η γενιά, οι πιστοί δεν θα θυμούνται καν αυτούς τους αγίους του Θεού.

«Έχει συμβεί στην ιστορία ότι υπήρξε μια ορισμένη χρονική περίοδος που ήμασταν ενωμένοι, ήμασταν σε αυτήν την πνευματική κατοχή και χρειάζεται χρόνος για να απομακρυνθούμε σταδιακά από αυτή τη ρωσική παράδοση», είπε ο επικεφαλής της OCU.

Γερόντισσα Θεοφανώ(μητέρα του γέροντος Εφραίμ).Κατάφερε να συνδυάσει αρμονικά την μητρότητα με την μετέπειτα,μοναχική κλίση

Το μοναστήρι του Αγ.Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Θάσο είναι μετόχη της Μονής Φιλοθέου του Αγίου Όρους. Εδώ έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της η γερόντισσα Θεοφανώ,μητέρα του γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτου,πριν την κοίμησή της,το 1986. Στο μοναστήρι και γενικά στην πνευματική οικογένεια του γέροντος Εφραίμ,όλοι ονόμαζαν την γερόντισσα Θεοφανώ ”γιαγιά”,ενώ ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής ήταν ο ”παππούς”. Αν και έζησε για πολλά χρόνια στον κόσμο και είχε τρεις γιούς,έφτασε σε μεγάλα πνευματικά ύψη,καταφέρνοντας να συνδυάσει αρμονικά την μητρότητα με την μετέπειτα,μοναχική κλίση.

Η γερόντισσα Θεοφανώ,κατά κόσμον Βικτώρια Μωραΐτη,είχε πραγματικά μητρική αγάπη για όλον τον κόσμο.Ήταν αυστηρή,η αυστηρότητά της όμως πήγαζε από την αγάπη της. Ήταν πρώτα απ’όλα αυστηρή με τον εαυτό της και έπειτα με τις ψυχές που τις είχε εμπιστευτεί ο Θεός να καθοδηγήσει. Της άρεσε να επισκέπτεται νέα μέρη και να κάνει διάφορες εκδρομές.Απ’όταν όμως πήρε το σπίτι της φωτιά και έλαβε μέρος κάποιο θαυμαστό γεγονός,η γερόντισσα αφιέρωσε πλήρως την καρδιά της στον Χριστό. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Θεός της έστειλε έναν πνευματικό καθοδηγητή.

Εμείς όλοι μαζί δεν αξίζουμε όσο η Βικτώρια από μόνη της

 Όπως γράφει στο βιβλίο «Ο γέροντάς Ιωσήφ ο Ησυχαστής»,ο πατήρ Εφραίμ Καραγιάννης,ένα από τα πνευματικά τέκνα του γέροντος Ιωσήφ,είχε εγκατασταθεί στον Βόλο,και έγινε πνευματικός όχι μόνο ολόκληρης της οικογένειας,αλλά και ολόκληρης της κοινότητας της οποίας ήταν μέλη η Βικτώρια και η οικογένειά της. Κάποια μέλη αυτής της κοινότητας παντρεύτηκαν,άλλοι έγιναν μοναχοί. Ανάμεσά τους ξεχώριζε η Βικτώρια,για την μετριοφροσύνη της,την αγάπη της για τον Θεό και για το χάρισμα της προσευχής,της αγρυπνίας και της ελεημοσύνης. Ο π.Εφραίμ,ο πνευματικός της,είχε πει κάποτε:«Εμείς όλοι μαζί δεν αξίζουμε όσο η Βικτώρια από μόνη της»

Και ο σύζυγος της Βικτώριας,ο Δημήτρης Μωραΐτης,ήταν άνθρωπος πιστός. Πήγαινε στην εκκλησία,αλλά δεν είχε τον ίδιο ζήλο με την σύζυγό του. Παρόλα αυτά,η Βικτώρια ποτέ δεν συνάντησε εμπόδια εκ μέρους του στην πνευματική της πορεία. Για παράδειγμα νήστευε πολύ,τόσο στα πλαίσια των καθιερωμένων από την Εκκλησία νηστειών,όσο και εκτός αυτών.Όσες φορές ετοιμάζονταν να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων νήστευε για τρεις ημέρες τηρώντας πλήρη ασιτία.Την ημέρα που κοινωνούσε έτρωγε λίγο και μετά ξανανήστευε με τον ίδιο τρόπο.

Την νύχτα σηκωνόνταν και προσευχόνταν κλεισμένη στην κουζίνα.Προσευχόναν γονατιστή,χύνοντας άφθονα δάκρυα και κάνοντας αμέτρητες μετάνοιες. Ο γιός της Ιωάννης -ο μετέπειτα γέροντας Εφραίμ-συνήθιζε να της λέει:

«Μητέρα,όταν τελειώσεις την προσευχή,ξύπνα με να προσευχηθούμε λίγο μαζί» Τοιουτρόπως,από τα παιδικά του ακόμη χρόνια, και χάρη στη μητέρα του,αγάπησε την αγρυπνία. Όντας παιδί,τού ήταν δύσκολο να προσέυχεται για πολύ ώρα μέσα στη νύχτα,προαπαθούσε όμως να ξυπνήσει για να προσευχηθεί έστω και για λίγο,όσο μπορούσε.

Ο σύζυγος της γερόντισσας Θεοφανώς τής επέτρεψε να νηστεύει αυστηρά και να προσεύχεται για πολλή ώρα,δεν προσπάθησε όμως να μιμηθεί την άσκησή της. Ήταν αυτό που λέμε τυπικός χριστιανός. Είχε ένα ξυλουργείο και έμαθε στα παιδιά του την τέχνη από πολύ μικρή ηλικία. Το όνειρό του ήταν να τους κληρονομήσει το ξυλουργείο. Τελικά ο Νικόλαος,ο μεγάλος αδελφός του γέροντα Εφραίμ,παρέλαβε το ξυλουργείο

Πόσο δυνατή είναι η προσευχή μίας μητέρας;

 Ο Δημήτριος και η Βικτώρια είχαν τέσσερα παιδιά. Το 1924 γέννηθηκε ένα κορίτσι,η Ελένη. Η Βικτώρια ήταν ορφανή από 11 ετών και αναγκάστηκε να εργάζεται σε διάφορα σπίτια για να εξασφαλίσει τα προς το ζην.Μία από τις γυναίκες στις οποίες εργάζονταν την λυπήθηκε,της φέρθηκε πολύ όμορφα και την βοήθησε μάλιστα να παντρευτεί. Γι’αυτό,η πρώτη κόρη της Βικτώριας πήρε το όνομά της,Ελένη,Ελενίτσα,όπως την έλεγαν χαϊδευτικά,και η οποία πέθανε σε πολύ μικρή ηλικία. Έπειτα η Βικτώρια γέννησε τρία αγόρια:τον Νικόλαο το 1926,τον Ιωάννη-τον μετέπειτα γέροντα Εφραίμ-το 1928,και τον Χρήστο το 1930.

Κατά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο,η Ελλάδα βρισκόνταν υπο γερμανική κατοχή και ο Βόλος,όπως και πολλές ελληνικές πόλεις,υπέφερε από την πείνα. Οι κάτοικοι μάζευαν χόρτα για να μπορούν να επιβιώσουν. Αυτές τις δύσκολες ώρες η προσευχή της Βικτώριας έσωσε την οικογένειά της. Πολλές φορές ο γέροντας και τα αδέλφια του γλύτωσαν με τρόπο θαυμαστό από τον θάνατο.

Αυτά τα δύσκολα χρόνια ο Ιωάννης και τα αδέλφια του πουλούσαν ότι μπορούσαν για να επιζήσουν.Μία από αυτές τις ημέρες,ενώ ο Νικόλαος και ο Ιωάννης βρισκόνταν στην αγορά,περικυκλώθηκαν από τους Ναζί οι οποίοι απειλούσαν να πυροβολήσουν τους παρευρισκόμενους. Ο Νικόλαος είχε εγκαταλείψει την αγορά λίγα λεπτά πριν,ο Ιωάννης όμως ήταν ανάμεσα σε αυτούς που έπρεπε να εκτελεστούν.Την τελευταία στιγμή,οι κάτοικοι έπεισαν τους Γερμανούς να ελευθερώσουν τις γυναίκες και τα παιδιά.Ο Ιωάννης ήταν 15 ετών,αλλά φαινόνταν πιο μικρός εξαιτίας της έλλειψης φαγητού και της ευθραυστης υγείας του.Ο γέροντας ήταν ένα κεφάλι πιο κοντός από τα άλλα παιδιά και ακόμη φορούσε κοντά παντελονάκια. Επίσης τα χρόνια εκείνα τα ρούχα ήταν συνήθως κουρελιασμένα. Αυτό τον έσωσε.Οι Γερμανοί τον πέρασαν για παιδάκι και τον άφησαν ελεύθερο,ενώ τους άλλους έφηβους και τους άντρες τους εκτέλεσαν όλους.

Πολλούς ανθρώπους τους κρεμούσαν. Όλοι ζούσαν σε μία ατμόσφαιρα φρίκης και τρόμου. Μόνο η προσευχή και η πίστη κράτησαν την Βικτώρια και την οικογένειά της. Όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί,την ώρα που όλοι οι γείτονες είχαν πάει στα καταφύγια,η Βικτώρια αρνούνταν να παέι,γονατίζοντας μπροστά στις εικόνες. Τόσο δυνατή ήταν η πίστη της..

Από την αρχή η Βικτώρια ήξερε ότι ένα από τα παιδιά της θα γινόνταν μοναχός. Να πως περιγράφει η πνευματική της κόρη Ελένη Ξενίτσα-πνευματική κόρη του γέροντα Εφραίμ από τα 12 της χρόνια- αυτό το θαυμαστό γεγονός:

«Η γερόντισσα Θεοφανώ διηγήθηκε στην μητέρα μου τα δύο σημάδια που έλαβε από τον Θεό σχετικά με τον γέροντα Εφραίμ.Ήταν κάτι ανάμεσα σε όνειρο και όραμα. Την πρώτη φορά είδε τρία στεφάνια που υψώνονταν προς τον ουρανό. Τα πρώτα δύο στεφάνια ήταν δάφνινα,ενώ το τρίτο,το οποίο κατευθύνονταν προς το Άγιον Όρος,ήταν χρυσό. Τον καιρό εκείνο ήταν έγκυος και ακόμη δεν ήξερε πόσα παιδιά θα αποκτήσει.

Μετά την γέννηση του τρίτου παιδιού,του γέροντα Εφραίμ,σαράντα ημέρες μετά την γέννηση,μετάξυ ονείρου και πραγματικότητας άκουσε μία φωνή:«Βικτώρια,έλα να δεις τον γιό σου,έναν ηγούμενο ερχόμενο από το Άγιο Όρος». Σκέφτηκε τότε έκπληκτη:«Πώς γίνεται αυτό; Μόλις τον γέννησα.Πότε πρόλαβε να γίνει μοναχός;»

Παρόλα αυτά βγήκε και είδε τον γιό της με την μορφή ιερομοναχού φορώντας άμφια στολισμενα με  χρυσό με λουλούδια.

Όχι μισά πράγματα,ακριβώς όπως σας το ζήτησα

 

  Ξέροντας ότι ο Ιωάννης θα ακολουθήσει τον μοναχικό βίο,η Βικτώρια ήταν πιο αυστηρή μαζί του. ‘Ηταν όμως γεμάτη αγάπη. Ο μεγάλος αδελφός,ο Νικόλαος,θυμάται πως τους ζητούσε να τηρούν επακριβώς τις υποδείξεις της:«Όχι μισά πράγματα,ακριβώς όπως σας το ζήτησα!»

Το 1947 ο γέροντας Εφραίμ έφυγε για το Άγιον Όρος. Ο πατέρας του δεν ήταν σύμφωνος και δεν του έδινε ευλογία να γίνει μοναχός επειδή είχε ανάγκη στο ξυλουργείο. Τότε η μητέρα του τον βοήθησε να φύγει στα κρυφά.Σε αυτήν την περίπτωση εναντιώθηκε στην θέληση του συζύγου της επείδή γνώριζε ότι ήταν θέλημα Θεού να γίνει ο γιός της μοναχός.

Όταν ο Ιωάννης συμπλήρωσε το 19ο έτος της ηλικίας του και έλαβε ευλογία από τον πνευματικό του,τον πατέρα Εφραίμ,για να πάει στο Άγιον Όρος,η μητέρα του τον βοήθησε στα κρυφά να ετοιμάσει τα απαραίτητα για το ταξίδι του. Ο πατέρας του,γνωρίζοντας την μεγάλη επιθυμία του γιού του να πάει στο Άγιον Όρος,τον έλεγχε με αυστηρότητα και του ζητούσε να του ανακοινώνει που πάει. Ο Ιωάννης πήγαινε συχνά στον ναό της ενορίας του για να παρακολουθήσει τα κατηχητικά μαθήματα. Ο πατέρας του τού απαγόρευσε να πηγαίνει σε αυτά τα κατηχητικά μαθήματα του π.Εφραιμ,του πνευματικού της οικογένειας.Την ημέρα που έφυγε για το Άγιον Όρος η μητέρα του τον συμβούλευσε να αφήσει ένα σημείωμα που να λέει ότι πάει στα κατηχητικά μαθήματα. Ο γέροντας Εφραίμ έλεγε συχνά στις ομολίες του ότι αυτή η λεπτομέρεια ήταν αληθινή αφού στο Άγιον Όρος ”υπέφερε” τόσα και τόσα κατηχητικά μαθήματα.

Ο Ιωάννης έγραψε ένα σημείωμα,πήρε τα πράγματά του και πήγε στο λιμάνι για να μπαρκάρει. Όταν ο πατέρας του γύρισε από την δουλειά,ρώτησε την Βικτώρια πού ήταν ο γιός τους. Αυτή του έδωσε το σημείωμα και μόλις το διάβασε ο πατέρας ηρέμησε. Αργότερα,και ενώ είχε περάσει κατά πολύ η ώρα που έπρεπε ο Ιωάννης να επιστρέψει,ο πατέρας ανησύχησε και άρχισε να κάνει ερωτήσεις στην γυναίκα του. Τελικά,εκείνη αναγκάστηκε να ομολογήσει την αλήθεια. Ο πατέρας τότε φώναξε θυμωμένος:
«Αυτό δεν θα συμβεί» Ανέβηκε στο ποδήλατό του και πήγε προς το λιμάνι με την ελπίδα να βρει τον γιό του και να τον φέρει πίσω στο σπίτι. Στον δρόμο όμως έπεσε από το ποδήλατο και τραυματίστηκε,γι’αυτο αναγκάστηκε να γυρίσει στο σπίτι. Ο γέροντας έλεγε ότι αυτό το συμβάν ήταν θέλημα Θεού για να μπορέσει να μπαρκάρει για το Άγιον Όρος.

Η μοναχική κουρά

Ο γιός έστειλε στην μητέρα ένα μόνο γράμμα από το Άγιον Όρος:«Εδώ μητέρα δεν πλενόμαστε με νερό,αλλά με δάκρυα».Έπειτα,για πολλά χρόνια δεν έλαβε κανένα νέο. Όπως γνωρίζουμε,η πρώτη έξοδος του γέροντα Εφραίμ  από το μοναστήρι έγινε σύμφωνα με την θέληση  του γέροντα Ιωσήφ,μετά την κοίμησή του,και επισκέφτηκε τον τόπο της γεννήσεως του,τον Βόλο,για να καθοδηγήσει πνευματικά τις αδελεφές που την περίοδο εκείνη ζούσαν σε ένα σπίτι στο χωριό Σταγιάτες του Πηλίου. Τότε συναντήθηκε για πρώτη φορά με την μητέρα του και εκείνη ούτε που τον αναγνώρισε,τόσο πολύ τον είχε αλλάξει η σκληρή πνευματική άσκηση.

Το 1962,με την ευλογία του γέροντα Εφραίμ,οι αδελφές αγόρασαν ένα οικόπεδο στην Πορταριά για να χτίσουν εκεί ένα μοναστήρι. Την θαυματουργή εικόνα που είχαν μαζί τους στους Σταγιάτες,την μετέφεραν στο νέο τόπο διαμονής.Το 1963 μετακόμισαν οριστικά στην Πορταριά. Ο γέροντας Εφραίμ έκηρε την πρώτη μοναχή,την ίδια του την μητέρα Βικτώρια,η οποία πήρε το όνομα Θεοφανώ,και την φίλη της η οποία πήρε το όνομα Ματρώνα. Ο γέροντας Εφραίμ διάλεψε το όνομα Θεοφανώ από την σύζυγο του αυτοκράτορα Λέοντος του Σοφού. Ο γέροντας της είχε μεγάλη ευλάβεια και γι’αυτό την ονόμασε έτσι προς τιμήν της αυτοκράτειρας. Έπειτα,σε αρκετές από τις κουρές που έκανε,οι μοναχές έπαιρναν το ίδιο όνομα.

Η πρώτη και καλύτερη μαθήτρια

 Μετά την κουρά της η γερόντισσα Θεοφανώ γύρισε στο σπίτι της. Ο άντρας της είχε πεθάνει,αλλά ο μικρότερος γιός ο Χρήστος ήταν ακόμη ανύπαντρος. Έμεινε μαζί του μέχρι να παντρευτεί και έπειτα πήγε στο μοναστήρι.

Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα έγινε και η κουρά της Μαρίας η οποία και έγινε η ηγουμένη του μοναστηριού στον Βόλο. Η μοναχή Μακρίνα(Βασοπούλου) θεωρούσε την Θεοφανώ ως την πραγματική της ηγουμένη και πνευματική μητέρα.Για πολλά χρόνια μοιράστηκαν το ίδιο κελί και ασκήτεψαν και αγωνίστηκαν μαζί,όπως συνήθιζαν και στο σπίτι της Βικτώριας,όταν κλείνονταν με τις ώρες στην κουζίνα για να προσευχηθούν. Ήταν γυναίκες βαθιάς προσευχής. Οι ντόπιοι έδωσαν μαρτυρία ότι έβλεπαν δύο πύρινες στήλες να υψώνονται προς τον ουρανό. Ήταν οι προσευχές των μοναχών Θεοφανώς και Μακρίνας.

Συνεπώς,η γερόντισσα Θεοφανώ έγινε η πρώτη και καλύτερη μαθήτρια του γιού της. Κατα τα λεγόμενα των άλλων μοναχών,έδειχνε πραγματική υπακοή και προσευχόνταν αδιαλείπτως γι’αυτό αντιμετώπιζε πολυάριθμους πειρασμούς.

Πρώτη στον ναό

Η γερόντισσα Θεοφανώ έζησε στην Πορταριά μέχρι το 1983,όταν η κατάσταση της υγείας της δεν της επέτρεπε πια να μένει σε αυτήν την περιοχή. Ο γέροντας Εφραίμ αποφάσισε να την μετακινήσει στην  μονή του Αρχάγγελου Μιχαήλ στη Θάσο. Στο τελευταίο μέρος της ζωής της στο νησί,οι μοναχές ομολογούν ότι η γερόντισσα ερχλονταν πάντοτε πρώτη στον ναό και πάντα στεκόνταν όρθια στις ακολουθίες. Δεν κάθονταν ποτέ. Προσευχόνταν με το κομποσχοίνι της το οποίο δεν αποχωριζόνταν ποτέ.Εξαιτίας όμως της ασκήσεώς της υπέφερε πολλά από τους δαίμονες. Διηγήθηκε στις αδελφές ότι μόλις έμπαινε στο κελί για να ξεκουραστεί πριν τις αγρυπνίες,οι δαίμονες εμφανίζονταν και την ενοχλούσαν φωνάζοντας:

«Παλιόγρια,εεε,παλιόγρια!». Την τραβούσαν απ’όλες τις μεριές και της έριχναν την κουβέρτα κάτω. Μία φορά την ενόχλησαν τόσο πολύ που δεν κοιμήθηκε όλη νυχτα.Τελικά την άφησαν ήσυχη λίγο πριν αρχίσει η ακολουθία και η γερόντισσα αποκοιμήθηκε. Τότε χτύπησε το σήμαντρο,καλώντας τις μοναχές στην ακολουθία.Βλέποντας ότι δεν ήλθε στην ακολουθία,η μοναχή Ισιδώρα πήγε στο κελί της για να την ξυπνήσει. Χτύπησε την πόρτα,ενώ η γερόντισσα Θεοφανώ,πιστεύοντας ότι επέστρεψαν οι δαίμονες για να την βασανίσουν,φώναξε:«Φύγετε! Μη με χτυπάτε άλλο!». Αργότερα διηγήθηκε ότι οι δαίμονες την χτυπούσαν όλη νύχτα και δεν την άφησαν να κοιμηθεί.

 

 Η τελευταία δοκιμασία

Όταν η γερόντισσα συμπλήρωσε τα 92 της χρόνια(20 Δεκεμβρίου 1983),μετά από ένα εγκεφαλικό,παράλυσε. Μέχρι και την προηγούμενη ημέρα ήταν όρθια,φρόντιζε τον εαυτό της και βοηθούσε στην κουζίνα στο μαγείρεμα και μαθαίνοντας στις νεώτερες αδελφές να φτιάχνουν πρόσφορο, και άλλα χρήσιμα πράγματα.Ήταν μία πολύ καλή νοικοκυρά και με ότι καταπιάνονταν το έφερνε σε πέρας επιτυχώς. Σπάνια ξεκουράζονταν και περνούσε κάθε στιγμή εργαζόμενη ή προσευχόμενη.

Την Μεγάλη Τεσσαρακοστή,μετά το εγκεφαλικό,όλοι πίστευαν ότι θα πεθάνει. Ο γέροντας Εφραίμ ήλθε από το Άγιον Όρος για 40 ημέρες,για να είναι δίπλα στην μητέρα του. Είδε πολυάριθμους δαίμονες γύρω από την ψυχή της οι οποίοι δεν την άφηναν σε ησυχία. Άρχισε να προσεύχεται θερμά για να την απαλλάξει ο Θεός από τις δαιμονικές επιθέσεις. Χάρη στις προσευχές του η γερόντισσα θεραπεύτηκε,επανήλθε,και είχε πνευματική διαύγεια μέχρι την ευλογημένη κοίμησή της,δύο χρόνια αργότερα.
Όταν εκοιμήθη και έβγαλαν το φέρετρό της έξω από την αυλή της μονής,ήλθαν τα πρόβατα και τα τρυγόνια για να την οδηγήσουν στον τελευταίο της δρόμο.

Τα πρόβατα βγήκαν από την μάντρα προς το φέρετρο,και γύρισαν ξανά πίσω. Ένα σμήνος τρυγονιών ήλθε από το πουθενά,πέταξε πάνω από το φέρετρο,και χάθηκε στα ύψη.

Όταν μετά από κάποια χρόνια άνοιξαν τον τάφο της γερόντισσας Θεοφανώς,τα οστά της είχαν κεχριμπαρένιο χρώμα και εξέπεμπαν ένα μεθυστικό άρωμα

πηγη 

Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης proskynitis.blogspot.com/