Μὲ θυμὸ καὶ ὀργὴ (ἀπὸ ἀγάπη).

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 23 Μαρτίου 2023

Στὰ χρόνια ποὺ ζοῦμε, μὲ τὴν ἀποστασία ἀπὸ τὴν πίστι καὶ τὸν δαιμονισμὸ στὴ ζωή, παρατηρῶ ἕναν κοινὸ τρόπο ἀντιμετωπίσεως ἀπὸ τοὺς ταγμένους νὰ ἀγρυπνοῦν καὶ νὰ ποιμαίνουν, ὅσων ταλαιπώρων ἀποροῦν καὶ διαμαρτύρονται, γιὰ ὅσα συμβαίνουν. Μιλῶ γιὰ τὶς καθημερινὲς ἐπαφὲς καὶ συζητήσεις, ἀλλὰ καὶ γιὰ εὐρύτερες καὶ δημόσιες τοποθετήσεις. (Δὲν ἀναφέρομαι σὲ γενικώτερες, βαθύτερες καὶ σχεδιασμένες στρατηγικὲς, οἱ ὁποῖες, φεῦ!, ὑπάρχουν). Νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι θὰ ἔχουν ἐμπειρία αὐτῶν στὰ ὁποῖα ἀναφέρομαι, κατὰ περίπτωσιν.

Πρῶτο ἐπίπεδο ἀντιδράσεως: «Ποιός εἶσαι ἐσύ ποὺ μιλᾶς; Δὲν ἔχεις συναίσθησι τοῦ ἑαυτοῦ σου; Δὲν βλέπεις τὶς ἁμαρτίες σου καὶ τὰ χάλια σου; Προσθέτεις καὶ ἄλλες κρίνοντας τοὺς ἁρμοδίους, κληρικοὺς καὶ ἐπισκόπους; Ποιός σὲ ὅρισε σωτῆρα τῆς ἐκκλησίας; Ὅλοι οἱ ἄλλοι, καὶ μάλιστα κληρικοί, κάνουν λάθος καὶ μόνον ἐσὺ γνωρίζεις τὸ σωστό; Ἐσένα περιμένει γιὰ νὰ σωθῇ ἡ ἐκκλησία; Δὲν ξέρεις ὅτι «πύλαι ἄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»;

Ἄν τυχὸν καὶ δὲν ἐγκλωβιστεῖ σ’αὐτὸ τὸ ἐνοχικὸ κλουβὶ τὸ «πρόβατο» καὶ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ξεπεράσῃ τὰ (ψευδο)επιχειρήματα αὐτὰ, τότε παρουσιάζεται ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο ἐπιχειρημάτων: «Καλὰ, ἄνθρωποι εἶναι καὶ οἱ ἐνεργοῦντες, Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι καὶ κληρικοί. Κάνουν καὶ λάθη. Ἐσύ, πόσο προσεύχεσαι γι᾿ αὐτοὺς; Αὐτὸ εἶναι τὸ σημαντικό. Προσεύχεσαι γι᾿ αὐτούς; Ἄν δὲν προσεύχεσαι, ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη; Μόνο νὰ σχολιάζῃς, νὰ κατηγορῆς καὶ νὰ κρίνῃς; Κοίταξε λοιπὸν νὰ διορθώσῃς πρῶτα τὸν ἑαυτό σου καὶ μετὰ νὰ ἀσχοληθῇς μὲ τοὺς ὑπολοίπους καὶ τὰ λάθη τους».

Ἄν ξεπεραστῇ καὶ αὐτὸ τὸ ἀνάχωμα, ἄλλη πλημμυρίδα παρουσιάζεται ἐμπρός του: «Καλά ὅλα αὐτὰ, ἀλλὰ ἐσὺ δὲν ἔχεις εἰρήνη, δὲν ἔχεις γαλήνη, ἔχεις φανατιστεῖ, εἶσαι ταραγμένος, θυμωμένος, ἐξαγριωμένος, φωνάζεις καὶ νευριάζεις. Συνεχὼς σκέφτεσαι αὐτὰ καὶ ἀναφέρεσαι σ᾿ αὐτὰ τὰ θέματα. Ἔχεις μπεῖ σὲ ἕνα δαιμονικὸ φαῦλο κύκλο. Ποῦ εἶναι ἡ πραότης καὶ ἡ ἀγάπη τῶν χριστιανῶν; Ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργὴ εἶναι οἱ ἀποδείξεις τοῦ λάθους σου…»

(Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα, ποὺ ἄκουσα ἀπὸ … ἁγιορείτη πνευματικό, ὅταν ὅλα τὰ παραπάνω δὲν «δούλευαν»: Δὲν μπορεῖς νὰ ἔχεις καθαρᾶ προσευχή ἄν ἀσχολεῖσαι μὲ αὐτά!!!)

Νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς θὰ ἔχουν ἀκούσει κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποία εἶναι μικρὸ μέρος ἀπὸ ὅσα βέλη κοσμοῦν τὶς φαρέτρες τῶν «καλῶν ποιμένων» καὶ στοχεύουν τὶς ψυχὲς καὶ τὶς συνειδήσεις τῶν «μαύρων ἀνυπάκουων προβάτων», ἀλλὰ γίνονται καὶ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἐφησυχασμὸ καὶ τὴν ἀδράνεια τους οἱ νοθροί καὶ βολεμένοι, καὶ παγίδες γιὰ νὰ παγιδεύονται οἱ  ταλαντευόμενοι….

Γιὰ τὸ κάθε ἕνα θὰ χρειαζόταν ἐπὶ μέρους ἑστίασις γιὰ νὰ ἀποδειχθῇ τὸ ψεῦδος καὶ ἡ διαστροφὴ τῆς ἀληθείας μὲ τὴν ὁποία χρησιμοποιοῦνται αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα. Βεβαίως ὅσοι ἔχουν κάποια ἐπαφὴ μὲ τὴν ἀνόθευτη διδασκαλία τῶν Πατέρων καὶ μὲ πράγματι ὀρθοδόξους πνευματικοὺς γνωρίζουν ὅτι αὐτὰ δὲν ἰσχύουν, κατὰ τὸν τρόπο ποὺ παρουσιάζονται. Ἐδὼ παρατίθενται κάποια στοιχεῖα, ὅσα ἔτυχε καὶ ἔπεσαν στὴν ἀντίληψί μου, ὡς μικρὴ βοήθεια στοὺς ἐλαχίστους ἀδελφοὺς ποὺ βάλλονται ἀπὸ τὰ ψευδευσεβῆ βέλη τῶν ἀνεπαρκῶν ἤ καὶ ἀπατεώνων ποιμένων καὶ ταλαντεύονται. (Ἀνεπαρκεῖς θεωρῶ τοὺς ἀγνοοῦντες τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων (ἐνῷ ὄφειλαν νὰ τὴν γνωρίζουν, λόγῳ τῆς θέσεώς τους), ἀπατεῶνες δὲ, ὅσους ἐνσυνείδητα διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὶς προσωπικὲς τους ἐπιλογές ἐνῷ εἶναι ἐνάντιες στὴν Πατερική διδασκαλία).

Στὸ παρὸν θὰ ἑστιάσουμε στὸ θέμα τῆς ἀγωνιστικότητος ἐναντίον τῆς διαστρεβλώσεως τῆς ὀρθῆς πίστεως ποὺ φτάνει μέχρι θυμοῦ καὶ ὀργῆς. .

Ξεκινοῦμε ἀπὸ τὴν ἁπλὴ διαπίστωσι ὅτι ὁ θυμὸς -καὶ ἡ ἐπίτασίς του, ἡ ὀργὴ- εἶναι κάτι ἄσχημο καὶ πολλάκις καταστροφικό.  Εἴτε οἱ ἴδιοι ὀργιζόμεθα καὶ θυμώνουμε, εἴτε ἀντιμετωπίζομε κάποιον θυμωμένο καὶ ὀργίλο, γνωρίζουμε τὸ μέγεθος τοῦ προβλήματος. Ὁ θυμὸς εἶναι μεθύσι τῆς ψυχῆς ποὺ τὴν κάνει ἔξω φρενῶν, ὅπως κάνει τὸν μεθυσμένο ἄνθρωπο τὸ κρασί, ὁπότε ἀλοίμονο μας σ᾿ αὐτὴν τὴν περίπτωσι.

 «Οὐαὶ οἱ μεθύοντες, οὐκ ἀπὸ οἴνου. Θυμὸς μέθη ἐστὶ τῆς ψυχῆς, ἔκφρονα αὐτὴν ποιῶν ὡς ὁ οἶνος». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31 181

Ἴσως κάτι τέτοιο νὰ ἔχουν στὸ νοῦ τους (ἄν ἐνδιαφέρονται καὶ ἀσχολοῦνται μὲ ὅσα διδάσκουν οι Πατέρες), πάντως σὲ τέτοιες εἰκόνες καὶ καταστάσεις παραπέμπουν αὐτοὶ ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ ἐπιχείρημα: «Μὰ εἶσαι ταραγμένος, θυμωμένος, ὀργισμένος. Δὲν μποροῦν νὰ εἶναι ἔτσι οἱ χριστιανοί». Αὐτοὶ, βλέπετε, ἐμφανίζονται ὡς ἀτάραχοι καὶ μακάριοι. Ὁ κόσμος χάνεται καὶ αὐτοὶ οὔτε μιλιά, οὔτε λαλιά. Εἶναι ὑπεράνω. Εἶναι «πνευματικοί» ἄνθρωποι αὐτοί. Καὶ ὄχι μόνο δὲν κάνουν τίποτα, ἀλλὰ κατηγοροῦν καὶ ὅσους ἀνησυχοῦν καὶ ἀντιδροῦν, ὅπως εἴπαμε.

Τὰ κινήματα τῆς ψυχῆς βρίσκονται ὑπὸ τὴν ἐξουσία τῶν ἀνθρώπων νὰ τὰ χρησιμοποιήσουν ἤ καλῶς ἤ διαφορετικά. Ὅταν κινοῦνται πρὸς τὸ καλὸ γίνονται ἀφορμὲς ἐπαίνων. … Ὅταν τὰ στρέφομε πρὸς τὰ κακὰ, τὰ χειρότερα, τότε γίνονται καὶ ὀνομάζονται πάθη.

«ὅσα κινήματα τῆς ψυχῆς ὄντα ἐπὶ τῇ ἐξουσίᾳ τῶν χρωμένων κεῖται, ἢ καλῶς ἢ ἑτέρως ἔχειν. Ἀλλ’ ὅταν μὲν αὐτοῖς πρὸς τὸ κρεῖττον ἡ  κίνησις ᾖ, ἐπαίνων γίνεσθαι ὕλην, ὡς τῷ ∆ανιὴλ τὴν ἐπιθυμίαν, καὶ τῷ Φινεὲς τὸν θυμὸν, καὶ τῷ καλῶς πενθοῦντι τὴν λύπην. Εἰ δὲ πρὸς τὸ χεῖρον γένοιτο ἡ ῥοπὴ, τότε πάθη γίνεσθαι ταῦτα καὶ ὀνομάζεσθαι». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG46 65-68

Πρέπει νὰ γίνῃ κατανοητὸ αὐτό. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς θὰ χρησιμοποιηθῇ εἴτε ὁ θυμὸς, εἴτε ὁ φόβος, εἴτε ἡ ἡδονὴ, εἴτε ἡ ἐπιθυμία.  Ἄν ἕνα κίνημα τῆς ψυχῆς χρησιμοποιηθῇ μὲ ἀγαθὴ χρῆσι αὐτὸ εἶναι ἀρετἠ, ἄν χρησιμοποιηθῇ ἐσφαλμένως γίνεται κακία.

«Τὰ τοιαῦτα τῆς ψυχῆς ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖσθαι κινήματα, ὅσα προλαβὼν ὁ λόγος ἀπηριθμήσατο, θυμόν τε καὶ φόβον, καὶ ἡδονὴν καὶ  ἐπιθυμίαν, καὶ τὰ τοιαῦτα· εἴρηται δὲ τὴν μὲν ἀγαθὴν τῶν τοιούτων χρῆσιν ἀρετὴν εἶναι, διὰ δὲ τῆς ἐσφαλμένης τὴν κακίαν γίνεσθαι». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG46 88-89

Πρόσφατο παράδειγμα, ποὺ ζήσαμε καὶ ζοῦμε, ὁ φόβος. Ἄν ὁ φόβος χρησιμοποιηθῇ σωστὰ ὡς φόβος Θεοῦ, τότε  ἔρχεται καὶ μᾶς προστατεύει τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν φοβούμαστε τίποτα διότι ἔχουμε πιαστεῖ ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ.

 «Εἰ τοίνυν ἔλθῃ καὶ ἐφ‘ ἡμᾶς ἡ τοῦ Λόγου χεὶρ, καὶ ἀστατοῦντας ἐν τῷ βυθῷ τῶν θεωρημάτων, ἐπὶ θατέρου νοήματος καταστήσειεν, ἔξω τοῦ φόβου γινόμεθα ἰσχυρῶς τοῦ χειραγωγοῦντος ἡμᾶς Λόγου περιδραξάμενοι». ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 1265

Αὐτὸ, τὸ νὰ νοιώσει τὴν προστασία τῆς χειρὸς τοῦ Κυρίου, κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀνδρεῖο, ἀγωνιστὴ, ἀτρόμητο καὶ ἄφοβο. Ὅπως ὁ Δαυΐδ ποὺ παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ ὄχι νὰ μὴν ἔχῃ ἐχθροὺς ἤ ὁ Θεὸς νὰ ἀποκρούῃ τὶς διαθέσεις τους, ἀλλὰ νὰ τοῦ πάρει τὸν φόβο τοῦ ἐχθροῦ ὥστε ἡ ψυχή του νὰ γίνῃ ἀτρόμητη καὶ ἀπτόητη καὶ ἄφοβη, ἀτάραχη μπροστὰ στοὺς κινδύνους, ὥστε νὰ λέῃ σὰν τὸν Παῦλο τὰ γνωστά:

« …τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ῥυσθῆναι ἀπὸ φόβου ἐχθροῦ, οὐκ ἐχθροὺς μὴ ἔχειν, οὐδὲ τὰς ἐκείνων ἀποκρουσθῆναι προαιρέσεις· τὴν δὲ αὐτοῦ ψυχὴν ἄτρομον καὶ ἀπτόητον, καὶ ἄφοβον διατηρεῖσθαι, ὅπως, ἐν ἕξει γενόμενος ἀταραξίας, λέγῃ καὶ αὐτὸς ὁμοίως Παύλῳ· «Ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι· διωκόμενοι, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι· καταβαλλόμενοι, ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι.» ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ PG23 616

Ὁ δὲ Μέγας Βασίλειος καὶ τὸν φόβο τὸν λέει ἐπίσης μεθύσι τῆς ψυχῆς, ὅπως καὶ κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ παθήματα ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ χάνῃ τὸ μυαλό του.

«Φόβος ἑτέρα μέθη, ὅταν ἐφ᾿ ἃ μὴ δεῖ γένηται· Ἀπὸ φόβου γὰρ, φησὶν, ἐχθροῦ ἐξελοῦ τὴν ψυχήν μου. Καὶ ὅλως ἕκαστον τῶν παθημάτων, ἐκστατικὸν διανοίας ὑπάρχον, μέθη ἂν δικαίως προσαγορεύοιτο». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31, 181

Τὰ εἴδαμε ὅλα αὐτὰ μὲ τὸν φόβο τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ τοῦ θανάτου ποὺ καλλιέργησαν οἱ νεοεποχῖτες σατανιστὲς καὶ οἱ συνεργάτες τους  κληρικοί καὶ ἐξευτέλισαν τὴν ἐκκλησία, τύφλωσαν τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὕβρισαν τὴν πίστι. Ἔτσι ὁ φόβος ἐνῷ μποροῦσε νὰ γίνῃ ἀφορμὴ ἀνδρείας καὶ πίστεως, ἄν γινόταν φόβος Θεοῦ, δηλαδὴ ἀρετή, κατέληξε νὰ γίνῃ φόβος γιὰ τὸ σῶμα, αἰτία δειλίας, ἀπιστίας καὶ ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἐκκλησίας, δηλαδὴ πάθος καὶ κακία. Αὐτὸ τὸν σατανικὸ φόβο καλλιέργησαν στοὺς ἀνθρώπους οἱ ψευδοποιμένες, τοὺς ἔκαναν νὰ ξεχάσουν τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι κάθε στιγμὴ (ὁ Θεὸς) προνοεῖ καὶ ἐπισκέπτεται ὅσους ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἀρετή,  καὶ τώρα σφυρίζουν ἀδιάφορα σὰν νὰ μὴν ἔχουν καμμία εὐθύνη.

«Καὶ αὐτὸς ὁ φόβος, ὅταν γίνηται ὑπὲρ τὶ τοῦ σώματος, σατανικὸς γίνεται, διότι ἐδίστασεν εἰς τὴν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πίστει αὐτοῦ, καὶ ἐπελάθετο πῶς ἐπιμελεῖται ὁ Θεὸς καὶ προνοεῖται τῶν ἀγωνιζομένων ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς, τοῦ ἐπισκέπτεσθαι αὐτοὺς καθ’ ὥραν» ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΣ. ΤΑ ΕΥΡΕΘΕΝΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ.  ΣΕΛ.123 [1]

Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ μὲ τὸν θυμὸ καὶ τὴν ὀργή. Μὰ γίνεται; θὰ πῇ κανεὶς. Ξέρω ᾿γώ; Οἱ ἅγιοι λένε ὅτι γίνεται καὶ γιὰ νὰ τὸ λένε κάτι θὰ ξέρουν. (Βεβαίως οἱ … τοῦ Βόλου, Λαρίσης  καὶ Ἀλεξανδρουπόλεως καὶ πάσης Ἑλλάδος καὶ ὑφηλίου μεταπατερικοὶ καὶ οἰκουμενιστὲς θεωροῦν ὅσα λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες φληναφήματα καὶ παρωχημένες παλαιομοδίτικες ἀνοησίες, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ καθυστερημένοι ποὺ τρέφονται μὲ τέτοιες τροφές. Αὐτοὶ (οἱ … μεταπατερικοί) π.χ. βλέπουν καμμιὰ ἐκατοστὴ φῦλα (ὅλη τὴν πανσπερμία τῶν ΛΟΑΤΚΙ καὶ … δὲν συμμαζεύεται), οἱ Πατέρες (καὶ ἀκολούθως καὶ ἐμεῖς οἱ ψεκασμένοι) βλέπουμε μόνον δύο φῦλα (ἄνδρες καὶ γυναῖκες) καὶ πολλοὺς καὶ διαφόρους ἐκφύλους. Ἀλλὰ μιὰ ποὺ δὲν μᾶς ἔχει γίνει ἀκόμη πλύσις ἐγκεφάλου θὰ συνεχίσουμε νὰ λέμε αὐτὰ τὰ …. ὀπισθοδρομικά καὶ παλαιοεποχήτικα).

Γιὰ νὰ δοῦμε λοιπόν, τί λένε οἱ Πατέρες γιὰ τὸν θυμὸ καὶ τὴν ὀργή.

«Νεῦρον γάρ ἐστι τῆς ψυχῆς ὁ θυμὸς, τόνον αὐτῇ πρὸς τὴν τῶν καλῶν ἔνστασιν ἐμποιῶν».ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31 365

Εἶναι τὸ νεῦρο τῆς ψυχῆς ὁ θυμὸς καὶ τῆς δίδει δύναμι νὰ παλαίψῃ γιὰ τὸ καλό, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος καὶ πολλὲς φορὲς γίνεται (ὁ θυμὸς) ὑπηρέτης ἀγαθῶν πράξεων:

«Οὕτω γίνεται πολλάκις ὁ θυμὸς ἀγαθῶν πράξεων ὑπηρέτης».ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31 368

Ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ εἶναι χρήσιμος ὁ θυμός, ὅταν «γαυγίζει» κατὰ τῶν ἀλλοτρίων, τῶν ἐχθρῶν, ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

«Ἔστιν ὅτε χρήσιμος ὁ θυμὸς, ἀλλ᾿ ὅταν ὑλακτῇ κατὰ τῶν ἀλλοτρίων». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG60 140

Ὁ ζῆλος καὶ ἡ προθυμία τῶν ἀθλητῶν καὶ τῶν μαρτύρων, ποὺ ὁδηγοῦν στοὺς στεφάνους τῆς ὁμολογίας, γεννιοῦνται ἀπὸ τὴ δύναμι τοῦ θυμοῦ τοῦ φυσικοῦ, λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος:

«Καὶ αὐτοὺς δὲ τοὺς στεφάνους τῆς ὁμολογίας, οὓς ὑποδέχονται οἱ ἀθληταὶ καὶ οἱ μάρτυρες ἐν τῇ καρτερίᾳ αὐτῶν, ἐν ταῖς δυσὶν ἐργασίαις, τοῦ ζήλου καὶ τῆς προθυμίας, τῶν τικτομένων ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ θυμοῦ τοῦ φυσικοῦ, κομίζονται· (οὗτοι) γίνονται ἀπαθεῖς ἐν τῇ σφοδρᾷ λύπῃ τῶν βασάνων». ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΣ ὅ.π. ΣΕΛ.123

Παραθέτω αὐτὰ τὰ ἐλάχιστα, ὑπάρχουν χιλιάδες πατερικὲς ἀναφορὲς σὲ αὐτὴ τὴν χρήσι τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς ὀργῆς. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται δὲν θὰ δυσκολευτῇ νὰ τὰ βρῇ, ἄν ψάξῃ. Μὲ αὐτὰ ὡς δεδομένα  πόσο φαίνεται νὰ στέκουν τὰ «ἐπιχειρήματα» καὶ οἱ  κατηγορίες τῶν ψευδευλαβῶν ποιμένων;

Ἄς δοῦμε πῶς ἐξηγοῦν οἱ Πατέρες τὰ παραπάνω γιὰ νὰ κατανοήσουμε βαθύτερα τὸ θέμα.

Ὅλοι οἱ Πατέρες τὸν θυμὸ τὴν ὀργὴ ἀκόμη καὶ τὸ μῖσος τὰ παρομοιάζουν μὲ τὰ σκυλιά ποὺ φυλάνε τὶς πῦλες, ποὺ γρηγοροῦν καὶ ἀντιστέκονται στὴν ἁμαρτία καὶ στὸν διάβολο ποὺ σὰν κλέφτης καὶ ἐχθρὸς ὑπεισέρχεται νὰ καταστρέψῃ τὸν θεϊκὸ θησαυρό γιὰ νὰ «κλέψῃ καὶ θυσιάσῃ καὶ ἀπωλέσῃ».

«Τὸν δὲ θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν καὶ τὸ μῖσος καθάπερ κύνας τινὰς πυλωροὺς πρὸς μόνην ἐγρηγορέναι τὴν τῆς ἁμαρτίας ἀντίστασιν καὶ κατὰ τοῦ «κλέπτου» καὶ πολεμίου κεχρῆσθαι τῇ φύσει, ὃς ἐπὶ λύμῃ τοῦ θείου θησαυροῦ παρεισδύεται καὶ διὰ τοῦτο ἔρχεται, «ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 389

Ἄμα δὲν θυμώσεις ἐναντίον τοῦ πονηροῦ δὲν μπορεῖς νὰ τὸν μισήσῃς ὅσο πρέπει. Πρέπει ὅση σπουδὴ ἔχει κανεὶς γιὰ τὴν ἀγάπη τῆς ἀρετῆς, ἄλλη τόση νὰ ἔχῃ καὶ γιὰ τὸ μῖσος τῆς ἁμαρτίας. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι πολὺ χρήσιμος ὁ θυμὸς. Ὅπως ὁ σκύλος εἶναι δίπλα στὸν βοσκὸ, ἔτσι καὶ ὁ θυμὸς εἶναι δίπλα καὶ φρουρεῖ τὸν λογισμό, καὶ μένει πρᾶος καὶ ὑπάκουος σὲ ὅσα ὀφελοῦν, ἀλλὰ ἐξαγριώνεται στὴν θέα καὶ τὴν φωνὴ τοῦ ἀλλοτρίου ἀκόμη καὶ ἄν φαίνεται ὅτι ἔρχεται γιὰ καλό, ὅταν ὅμως τοῦ μιλήσει ὁ γνωστὸς καὶ ὁ φίλος μαζεύεται.

«Οὐ γὰρ, εἰ μὴ θυμωθείης κατὰ τοῦ πονηροῦ, δυνατόν σοι μισῆσαι αὐτὸν ὅσον ἄξιον. Δεῖ γὰρ, οἶμαι, τὴν ἴσην σπουδὴν ἔχειν περί τε τὴν ἀγάπην τῆς ἀρετῆς καὶ περὶ τὸ μῖσος τῆς ἁμαρτίας. Πρὸς ὅπερ μάλιστα χρήσιμος ὁ θυμός· ἐπειδὰν οἷον κύων ποιμένι, οὕτως ὁ θυμὸς τῷ λογισμῷ παρεπόμενος, πρᾶος μένῃ καὶ χειροήθης τοῖς ὠφελοῦσι, καὶ εὐανάκλητος τῷ λογισμῷ, πρὸς μὲν τὴν ἀλλοτρίαν καὶ φωνὴν καὶ ὄψιν ἐξαγριούμενος, κἂν θεραπείαν ἔχειν δοκῇ, τοῦ δὲ συνήθους αὐτῷ καὶ φίλου ἐμβοήσαντος, ὑποπτήσσων. Αὕτη ἀρίστη ἐστὶ καὶ ἔμμετρος τῷ φρονίμῳ τῆς ψυχῆς μέρει παρὰ τοῦ θυμοειδοῦς ἡ συνεργία». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31 365

Λέει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Τί σημαίνει τὸ «ὁ ὀργιζόμενος κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ του ματαίως»; Χρησιμοποιεῖται ἀντί τοῦ «Μὴν ὑπερασπίζεσαι τὸν ἑαυτό σου, οὔτε νὰ ζητᾶς ἐκδίκησι». Ἄν ὅμως δῇς ἄλλον νὰ χάνεται δῶσε του χεῖρα βοηθείας. Αὐτὸ δὲν εἶναι πλέον θυμός, ὅταν εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν συμπάθεια πρὸς τὸν ἑαυτό σου.

«Ἔστιν ὅτε χρήσιμος ὁ θυμὸς, ἀλλ’ ὅταν ὑλακτῇ κατὰ τῶν ἀλλοτρίων. Τί ἐστιν, Ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ; Ἀντὶ τοῦ, Μὴ ἄμυνε σαυτῷ, μηδὲ ἐκδίκει· ἂν ἕτερον ἴδῃς ἀπολλύμενον, ὄρεξον χεῖρα. Οὐκ ἔτι θυμὸς λοιπὸν τοῦτό ἐστιν, ὅταν τῆς οἰκείας συμπαθείας ἀπηλλαγμένος ᾖς». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG60 140

Πῶς φαίνονται τὰ λόγια τῶν Πατέρων, στοὺς ἀγαπομανεῖς τῶν λόγων καὶ δουλοπρεπεῖς τῶν ἔργων; Σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὅταν λειτουργοῦν ὡς τσιράκια τῆς κάθε διαφθαρμένης ἐξουσίας καὶ προπαγανδίζουν καὶ ἐκτελοῦν τὰ ἐγκληματικὰ σχέδιά της, ἐμφανίζονται ἔμπλεοι ἀγάπης καὶ πραότητος (θυμᾶστε τὶς δακρύβρεχτες προτροπές τους γιὰ ἀποχὴ ἀπὸ τὸν ἐκκλησιασμό, ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία. Τὶς μασκοφορίες. Τὴν προτροπὴ γιὰ τοὺς δολοφονικοὺς ἐμβολιασμοὺς, ὡς ἔργον Θεοῦ κτλ). Δώσανε χεῖρα βοηθείας στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ὅταν καταδυναστευόταν ἀπὸ τοὺς τυραννίσκους–μαριονέτες, ὅταν τὸν ἐξαπατοῦσαν μὲ δωράκια ἤ τὸν ἐκβίαζαν μὲ πρόστιμα καὶ ἐγκλεισμοὺς καὶ ἀπώλεια τῆς ἐργασίας ἤ κοίταζαν τὸν ἑαυτούλη τους καὶ τὸ βαλάντιό τους καὶ τὸ «συμφέρον» τους; Οὔτε τοὺς ἀδελφοὺς κληρικοὺς δὲν ὑπεραπίστηκαν ὅταν ἐδιώκοντο, ἀλλὰ τοὺς κατέδιδαν ἤ ἀπειλούσαν ὅτι θὰ τοὺς καταδώσουν ἄν δὲν ὑποκύψουν στὰ κελεύσματα τους γιὰ προδοσία τῆς πίστεως.

Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ εἶναι πρᾶος, ἀλλὰ καὶ ξύπνιος, σὲ ἑτοιμότητα. Ὅπως ἦταν ὁ Μωϋσῆς. Δὲν εἴμαστε, ὅμως, ἔτσι ἐμεῖς. Ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ δείξουμε πραότητα εἴμαστε ἀγριώτεροι ἀπὸ ὅλα τὰ θηρία. Ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ ξεσηκωθοῦμε εἴμαστε νωθρώτεροι ἀπὸ ὅλους καὶ κοιμισμένοι. Ἐπειδὴ δὲν χρησιμοποιοῦμε σὲ τίποτα σωστὸ καὶ πρέπον τὶς δυνάμεις μας, γι᾿ αὐτὸ καὶ ξοδεύουμε τὴ ζωή μας τζάμπα, μάταια.

«Ὁ Μωϋσῆς …  Καίτοι πραότατον αὐτὸν ἡ Γραφὴ μαρτυρεῖ, ἀλλ’ ὅμως ἦν καὶ διεγηγερμένος. Ἀλλ᾿ οὐχ ἡμεῖς· ἀλλ᾿ ἔνθα μὲν πραότητα ἐπιδείκνυσθαι χρὴ, πάντων θηρίων ἐσμὲν ἀγριώτεροι· ἔνθα δὲ διεγερθῆναι, πάντων νωθέστεροι  καὶ ὑπνηλότεροι. Ἐπεὶ οὖν οὐκ εἰς δέον κεχρήμεθα τοῖς ἐν ἡμῖν, διά τοι τοῦτο καὶ εἰς οὐδὲν δέον   ὁ βίος ἡμῖν ἀνάλωται». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG60 140

Καὶ παρακαλεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης, τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀσυμβίβαστος γι᾿ αὐτὸ καὶ διωχθεὶς, αὐτὸς ποὺ δὲν νέρωσε τὸν οἶνο τῆς πίστεως καὶ τῆς ὁμολογίας, νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν θυμό ἀνάλογα μὲ τὸν καιρὸ καὶ τὶς περιστάσεις. Ἄν εἶναι νὰ βοηθήσουμε τὴν πάρτη μας, τὸν ἑαυτούλη μας, ποτὲ δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ τὸν θυμό. Ἄν ὅμως πρέπει νὰ διορθώσουμε ἄλλους, τότε πρέπει νὰ τὸν χρησιμοποιήσουμε, γιὰ νὰ ἁρπάξουμε τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδελφοὺς,  ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ διαβόλου.

«Διὸ παρακαλῶ, ἡμεῖς εἰς καιρὸν χρώμεθα τῷ πράγματι. Θυμοῦ γὰρ καιρὸς οὐδαμοῦ, ὅταν ἑαυτοῖς βοηθῶμεν· ἂν δὲ ἑτέρους διορθῶσαι χρὴ, τότε μάλιστα αὐτῷ χρῆσθαι δεῖ, ἵνα ἑτέρους ἐξαρπάσωμεν». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG60 140

Άπὸ αὐτὰ τὰ λίγα ἀντιλαμβάνεται καὶ ὁ ἔχων μυαλὸ καὶ συνείδησι σαλιγκαριοῦ τὴν ἀξία καὶ τὴν ποιότητα καὶ τὴν ὀρθότητα τῶν λόγων αὐτῶν ποὺ μιλοῦν γιὰ θυμώδεις καὶ ὀργισμένους ἱεροκατηγόρους ποὺ … δὲν ἀνήκουν στὶς τάξεις τῶν καθὼς πρέπει χριστιανῶν.

Πόσες φορὲς δὲν ἔχουν γραφεῖ τὰ ἅγια λόγια τοῦ ἁγίου Παϊσίου τὰ σχετικά μὲ τὴν μαρτυρία τῆς πίστεως καὶ τὴν σιωπὴ τῶν συμφεροντολόγων; Πῶς τὰ προσπερνοῦν; Τί νομίζουν, ὅτι ἦταν ἕνας βολεψάκιας σὰν τοῦ λόγου τους; Τώρα βάζουν εἰκόνες καὶ χτίζουν ἐκκλησίες καὶ κάνουν παρακλήσεις, ἀλλὰ τὶς ὑποθῆκες του τὶς ἀρνοῦνται. Ἔφταναν καὶ περίσσευαν αὐτά ποὺ εἶπε. Ἀλλὰ ποιός ἀκούει; Ποιὸς ἀκούει τὸν ταπεινὸ καλόγερο; Γι᾿ αὐτὸ ἔβαλα μερικὰ λόγια ἀπὸ τοὺς ἁγίους μας, νὰ δῇ ὅποιος ἐνδιαφέρεται ὅτι ὅλοι οἱ ἅγιοι ἔλεγαν καὶ λένε παντοῦ καὶ πάντοτε τὰ ἴδια καὶ δὲν συγχρονίζονται οὔτε ἀλλάζουν μὲ τοὺς καιροὺς καὶ τὶς ἐποχές. Συγκρίνετε τὰ παραπάνω λόγια τῶν Πατέρων μὲ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Παϊσίου:

«Ὅποιος σπρώχνει στὸ κακὸ τὸν ἄλλον θὰ δώση λόγο στὸν Θεὸ γι’ αὐτό. Καὶ ὁ διπλανὸς ὅμως θὰ δώση λόγο, γιατὶ ἔβλεπε ἐκεῖνον νὰ κάνη κακὸ στὸν συνάνθρωπό του καὶ δὲν ἀντιδροῦσε». ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β΄ ΣΕΛ 20-21

«Τὸ νὰ ἐνδιαφέρεται κανεὶς τώρα καὶ νὰ ἀνησυχῆ γιὰ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκεται τὸ ἔθνος μας εἶναι ὁμολογία, γιατὶ ἡ Πολιτεία τὰ βάζει μὲ τὸν θεῖο νόμο. Ψηφίζει νόμους ἐνάντιους στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ».  ὅ.π. σελ.22

«Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, «δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό». Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;». Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν». ὅ.π.σελ.37

«Ἔχω ἀκούσει καὶ Πνευματικοὺς νὰ λένε: «Ἐσεῖς μὴν ἀσχολῆσθε μ᾿ αὐτά»! Ἂν εἶχαν μεγάλη ἁγιότητα καὶ ἔφθαναν μὲ τὴν προσευχὴ σὲ τέτοια κατάσταση, ποὺ νὰ μὴν τοὺς ἐνδιαφέρη τίποτε, νὰ τοὺς φιλοῦσα καὶ τὰ πόδια. Ἀλλὰ τώρα ἀδιαφοροῦν, γιατὶ θέλουν νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους καὶ νὰ καλοπερνοῦν». ὅ.π. σελ.23

«Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν ἡσυχία μας. Αὐτὸ εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ὕστερα ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κινῆται ἀπὸ συμφέρον. Γι’ αὐτὸ βλέπεις ἕνα πνεῦμα σήμερα: «Μὲ τὸν τάδε νὰ ἔχουμε σχέσεις, γιὰ νὰ μᾶς λέη καλὰ λόγια. Μὲ τὸν ἄλλο νὰ τὰ ἔχουμε καλά, γιὰ νὰ μὴ μᾶς διασύρη κ.λπ. Νὰ μὴ μᾶς πάρουν γιὰ κορόιδα, νὰ μὴ γίνουμε θύματα». ὅ.π. σελ.35-36

Νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους του νὰ μᾶς δώσῃ ὑπομονὴ γι᾿ αὐτὰ ποὺ ἔρχονται  καὶ νὰ διατηρήσουμε τὴν ψυχὴ μας ἀτρόμητη ἀπτόητη καὶ ἄφοβη μπροστὰ στὰ φόβητρα καὶ τὶς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου, ὥστε νὰ μένουμε ἀτάραχοι μπροστὰ στὶς ἐπιθέσεις του, ἀκόμη καὶ ὅταν γίνονται διὰ τῶν ποιμένων, γιὰ τοὺς ὁποίους ὀφείλουμε νὰ εὐχόμαστε μετάνοια καὶ φώτισι γιὰ τὸ καλὸ καὶ τῶν ψυχῶν τους καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀνέλαβαν νὰ ποιμένουν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Οἱ παραπομπὲς γίνονται ἀπὸ τὸ ἔργο: «ΟΣΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ: ΤΑ ΕΥΡΕΘΕΝΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ. Δαμασκηνοῦ μοναχοῦ ἁγιορείτου. Κελλίον Τιμίου Προδρόμου. Ἄγιον Ὅρος. Γ΄ ἔκδ. 2020».

Α ́ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν.Ἐδῶ εἶνε ἡ χαρά! (π. Αυγ. Καντιώτη)

Δικαιοκρισία καὶ ἀγώνας ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 

Ἔχουν περάσει σχεδὸν τρία χρόνια διωγμοῦ τῆς πίστεως καὶ ἐξευτελισμοῦ τῆς ἐκκλησίας , μὲ τὴν μετατροπὴ πολλῶν ἐκ τῶν ποιμένων  της σὲ ὑπηρέτες τοῦ σατανικοῦ καὶ ἀνθρωποκτόνου παγκοσμίου συστήματος ἐξουσιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, καὶ πολλῶν ἄλλων σὲ μουγκούς  καὶ κρυπτομένους.  Τὸ καθημερινὸ φαινόμενο τῶν ξαφνικῶν θανάτων δὲν ξαφνιάζει κανέναν. Kανένας δὲν ἐνδιαφέρεται, κανένας δὲν διαμαρτύρεται καὶ δὲν ζητάει ἐξηγήσεις ἀπὸ τοὺς ἐπιβολεῖς τῶν σκευασμάτων τοῦ θανάτου, ὅπως πλέον ἀπεδείχθη καὶ ἐπιβεβαιώνεται καθημερινῶς ὅτι εἶναι. Αὐτὸ ποὺ εἶναι πολὺ ἀποκαρδιωτικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι συζητῶντας μὲ ἀνθρώπους «τῆς ἐκκλησίας» , -αὐτοὺς ποὺ χαρακτηρίζονται (ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι σεμνύνονται) ὡς  «ὑπάκουοι» καὶ σωστοί- παρατηρῶ ὅτι ἐνῷ τὰ γεγονότα βοοῦν, ἐνῷ ἡ ἀλήθεια εἶναι πρὸ ὀφθαλμῶν, συνεχίζουν νὰ ἐπαναλαμβάνουν: «Ποιός εἶμαι ἐγὼ νὰ κρίνω;», «Δὲν μπορῶ νὰ κρίνω», «Μὴν κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε» … κτλ.

Αὐτὸ, ἡ ἀπώλεια τῆς δυνατότητος νὰ κρίνῃς, δὲν εἶναι κάτι ποὺ προέκυψε τυχαίως, ἤ ὡς δευτερεῦον ἀποτέλεσμα ἄλλης κυριωτέρας ἐπιδιώξεως. Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ κυρία ἐπιδίωξις καὶ στόχευσις ὅλων τῶν μεθοδεύσεων τῶν κινούντων τὰ νήματα τῶν κυβερνώντων-μαριονετῶν παγκοσμίως. Ἡ ἀπόλυτη σύγχυσις, ἡ ἔλλειψις κριτηρίων, ἡ ἀδυναμία κρίσεως, ἡ αὐτοπαράδοσις στὶς μεθοδεῖες τῶν ὀργάνων τοῦ σατανᾶ, ἡ ἀπεμπόλησις τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τῆς ἐλευθερίας ὁδηγεῖ στὴν ἔκπτωσι τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν μετατροπή του σὲ ρακένδυτο καὶ ἐξαθλιωμένο δοῦλο στὴν χώρα τῶν πονηρῶν νεοεποχιτῶν πολιτῶν.

Στὸ διαδίκτυο, αὐτὴ τὴν περίοδο εἶδα νὰ παρουσιάζονται πολλὲς «ὁμιλίες» συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν ρητόρων (ἐπισκόπων, περιφερομένων -ἐντὸς Ἑλλάδος- ἱεραποστόλων κλπ) μὲ θέμα ἀκριβῶς τὴν «Κρίσι καὶ τὴν κατάκρισι». Ἐπειδὴ τὰ «ὑπάκουα ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα» στὰ ὁποία ἀναφέρθηκα εἶναι θαμῶνες, φοιτητὲς καὶ τρόφιμοι τέτοιων πνευματικῶν τραπεζῶν ἔκατσα καὶ ἄκουσα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος δύο ὁλόκληρες τέτοιες ὁμιλίες. «Δὲν μπορεῖ» σκέφτηκα, «κάτι θὰ ποῦνε γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἔχει δημιουργηθῇ στὶς μέρες μας». Αὐτὰ ποὺ ἄκουσα ἦταν ὅλα σωστά. Μίλησαν γιὰ τὴν  μανία τῆς περιεργείας, τῆς πολυπραγμοσύνης, τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ ποὺ ἐξωθοῦν ἀνθρώπους νὰ περιεργάζονται τῶν ἄλλων τὶς ζωὲς, νὰ κουτσομπολεύουν νὰ κατηγοροῦν καὶ νὰ κατακρίνουν διεκδικῶντας ρόλο κριτοῦ, δηλαδή τοῦ Θεοῦ. Τὰ παραδείγματα ἄπειρα ὁπότε … ἔχουμε νὰ λέμε, ὥρα νὰ ὑπάρχει. Τελικὸ (δικό τους) συμπέρασμα; «Μήν κρίνετε». 

Τί «μὴν κρίνετε»; Πότε «μὴν κρίνετε»; Γενικῶς καὶ ἀορίστως. «Μὴν κρίνετε». Ὅλοι αὐτοὶ , ποὺ ἐδῶ καὶ τρία χρόνια ἔβλεπαν ἀπὸ «ἐπηρμένους» «ἱεροκατηγόρους» «αὐτοκλήτους σωτῆρες τῆς ἐκκλησίας» μέχρι «ἐγκληματίες» «ἀδελφοκτόνους» «ἐχθροὺς τῆς ἐπιστήμης» τώρα παπαγαλίζουν συμβουλευτικῶς καὶ  προστατευτικῶς τὸ «Μὴν κρίνετε».  Τώρα ἀπεδείχθη ποιοὶ ἦταν οἱ παρασυρμένοι ἤ βαλτοὶ ἤ μισθωτοί, ποιοί ἐσπίλωσαν τὴν ἐκκλησία καὶ διέβαλαν τὴν πίστι, ποιοὶ ἔγιναν συνεργοὶ τῶν ἐγκληματιῶν καὶ ὄντως ἀδελφοκτόνοι, ποιοὶ ὑπέταξαν τὴν πίστι στὴν σατανοκρατούμενη ψευδεπιστήμη τῶν πληρωμένων καὶ ἀκαταδίωκτων. Τώρα φάνηκε ξεκάθαρα ὁ ρόλος τόσων μεγαλοσχημόνων προσώπων, εἴτε ἀπὸ ἀνικανότητα, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια, εἴτε ἀπὸ φόβο, εἴτε ἀπὸ ἐξαγορά, εἴτε ἀπὸ μύρια ὅσα αἴτια. Τώρα οὔτε τὰ ἀποτελέσματά  μποροῦν νὰ κρυφτοῦν –πῶς νὰ τοὺς κρύψῃς τοὺς νεκρούς καὶ ἀπὸ ποιούς; ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς  τοὺς φίλους, τοὺς συχωριανούς; Τώρα λοιπὸν ἡ ἀπάντησις εἶναι «μὴν κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε, κοιτάξτε τὶς ἁμαρτίες σας»

Ἐπειδὴ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα εἶναι καθαρὰ σατανικό καὶ ὁδηγεῖ στὴν πλήρη ἀπανθρωποποίησι τοῦ ἀνθρώπου θὰ παραθέσω μερικὰ ἀπὸ ὅσα ἔχω ἀντιληφθῇ ἀκούγοντας ἤ διαβάζοντας ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ καὶ ἄς σκεφτῇ καὶ ἄς κρίνῃ ὅποιος θέλει ἐφ᾿ ὅσον  διατηρεῖ ἀκόμη αὐτὸ τὸ χάρισμα τοῦ Θεοῦ..

Εἰσαγωγικῶς, τὸ πρῶτον καὶ βασικὸ καὶ θεμελιῶδες εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ κρίνῃ (γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως), ὅπως πάει σήμερα νὰ ἐπιβληθῇ. Ὑπάρχουν πολλῶν λογιῶν κρίσεις καὶ πρέπει νὰ μάθωμε τὶς διαφορές τους. Ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ποὺ ἄλλοτε μὲν λέγει «Μὴν κρίνετε καὶ δὲν θὰ κριθῆτε», ἄλλοτε δὲ προστάσσει «τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε», δὲν ἐμποδιζόμαστε καθολικὰ στὸ νὰ κρίνομε, ἀλλὰ διδασκόμαστε τὴν διαφορὰ τῆς κρίσεως.

«Τοῦ Κυρίου ποτὲ μὲν λέγοντος, Μὴ κρίνετε, καὶ  οὐ μὴ κριθῆτε, ποτὲ δὲ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνειν προστάσσοντος· οὐχὶ τὸ κρίνειν καθόλου κωλυόμεθα, ἀλλὰ διαφορὰν κρίσεως παιδευόμεθα». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31 1189 

Ὑπάρχουν περιπτώσεις, συνεχίζει ὁ Μέγας Βασίλειος, ποὺ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴ δική μας ἐξουσία ἡ κρίσις τῶν πράξεων κάποιου ἀδελφοῦ, ἄν καὶ πολλὲς φορὲς εἶναι ἄδηλα τὰ πράγματα. Δὲν πρέπει νὰ κρίνωμε τὸν ἀδελφὸ ἐπειδὴ ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἐμεῖς ἀγνοοῦμε  καὶ πρέπει νὰ περιμένουμε νὰ ἔλθῃ ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος θὰ φωτίσῃ τὰ κρυμένα στὸ σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσῃ τὶς βουλὲς τῶν καρδιῶν. 

«Ὥστε εἰ μέν τι ἐν ἐξουσίᾳ ἡμετέρᾳ κεῖται, ἢ καὶ ἄδηλον πολλάκις ἐστὶν, οὐ χρὴ κρίνειν ἐπὶ τούτῳ τὸν ἀδελφὸν, κατὰ τὸ ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου περὶ τῶν ἀγνοουμένων εἰρημένον· Ὥστε μὴ πρὸ καιροῦ τι κρίνετε, ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὃς καὶ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους, καὶ φανερώσει τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν·» ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31.1189

Προφανῶς ὅλα τὰ παραπάνω ἀφοροῦν ἐνέργειες, πράξεις, ἁμαρτίες, ἀδυναμίες, λάθη, πάθη, πτώσεις, (πραγματικὰ, φαινομενικά ἤ καὶ φανταστικά). Αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα ὅλοι ὁμιλοῦν· καὶ ὀρθῶς.

 Ἀλλὰ ὁ ἅγιος συνεχίζει: Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητη ἀνάγκη, αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὁ ὁποῖος δὲν πρέπει νὰ κρίνῃ τὸν ἀδελφὸ γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω, ὀφείλει νὰ ὑπερασπίζεται, νὰ ἐκδικῇ τὶς βουλὲς,  τὶς ἀποφάσεις τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν ἐφησυχάζῃ γιὰ νὰ μὴν «συμπαραπολαύσῃ» τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. 

«τὰ δὲ τοῦ Θεοῦ κρίματα  ἐκδικεῖν, ἀπαραίτητος ἀνάγκη, ἵνα μὴ συμπαραπολαύσῃ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ ὁ ἐφησυχάζων»· ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG31.1189

Ὅσον ἀφορᾶ τὰ τοῦ Θεοῦ κρίματα  καὶ πότε καὶ μὲ ποιὸν τρόπο πρέπει νὰ κρίνουμε τὴν πρὸς τὸν Θεὸ ἀπείθεια ὅλα τὰ βρίσκουμε στὶς θεῖες Γραφές (καὶ ὄχι ἀσφαλῶς στὶς διακηρύξεις, στὶς διαβεβαιώσεις, στὶς προτροπὲς καὶ στὶς ἐντολὲς τοῦ κάθε ἐπηρμένου ψευδοδιδασκάλου, ὅπως αὐτοὺς ποὺ εἴδαμε νὰ κλείνουν ἐκκλησίες καὶ νὰ στέλνουν τοὺς ἀνθρώπους στὰ ἐμβολιαστικὰ κέντρα-κρεματόρια)

«ἐν μόνῃ δὲ τῇ παραβάσει οὑτινοσοῦν προστάγματος σαφῶς κρίνομεν τὴν πρὸς Θεὸν ἀπείθειαν, καὶ κοινὸν κατὰ πάσης παρακοῆς τοῦ Θεοῦ τὸ κρῖμα εὑρίσκομεν, τὰς θείας ἀναλαβόντες Γραφάς». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG32 1200

(Τὸ ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅπως καὶ πάλι βλέπομε, δὲν εἶναι «προτεσταντισμὸς» ὅπως φλυαροῦν οἱ ὁμοτράπεζοι καὶ ὁμόφρονες τῶν προτεσταντῶν ἐγχώριοι οἰκουμενιστές. Εἶναι εὐαγγελικὴ προσταγὴ καὶ ἀφορᾶ ὅλους, ποιμένες καὶ ποιμενομένους. Οἱ ποιμένες ὅμως, ἐκείνοι ποὺ οὔτε τὶς γραφὲς σέβονται οὔτε τοὺς Πατέρες τιμοῦν, χαρακτηρίζουν προτεστάντες καὶ αἱρετικοὺς ὅσους προσπαθοῦν νὰ μάθουν ἀπὸ τὶς ἅγιες γραφὲς ὅσα οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἱκανοὶ νὰ τοὺς διδάξουν, ὅσους πάλι γνωρίζουν καὶ διδάσκουν ὅσα οἱ γραφὲς καὶ οἱ Πατέρες λένε εἴτε τοὺς διώκουν, εἴτε τοὺς ἀφορίζουν, ὅταν γίνουν ἐνοχλητικοί. Ὡς ἐλάχιστα τελευταῖα παραδείγματα, ποὺ συμβαίνει ἐγὼ νὰ γνωρίζω, (ἀναφέρομαι σὲ κεκοιμημένους μόνον) ὁ μακαριστὸς Σωτηρόπουλος, (ὁ ἀφορισθεὶς ὑπὸ τοῦ πρασίνου Πατριάρχου) καὶ ὁ διωχθεὶς ἀρχιμ. π. Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος.)

Αὐτὴ ἡ πλευρά τῆς κρίσεως ποὺ γίνεται γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, «τὰ δὲ τοῦ Θεοῦ κρίματα  ἐκδικεῖν», δὲν εἶδα πουθενὰ νὰ παρουσιάζεται στὰ «κηρύγματα» ποὺ ἄκουσα. (Δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει στὰ τόσα ἄλλα ποὺ τώρα λέγονται καὶ γράφονται καὶ ἐγὼ ἀγνοῶ, διότι εἶναι κάτι τὸ θεμελιῶδες καὶ βασικό. Δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ ἄνθρωπος μὲ στοιχειώδη αἴσθησι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ποὺ νὰ ἀγνοῇ αὐτὰ τὰ ζητήματα καὶ ζητῶ συγνώμη, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἐλαχίστους ἀδελφοὺς ποὺ ἐμπιστεύονται πονηροὺς καὶ δολίους  ψευδοδιδασκάλους θεωρῶ χρέος νὰ τὰ γράψω ὡς μιὰ φτωχὴ βοήθεια. Ὁ ἐφησυχασμὸς ἤ μάλλον ἡ ἀναισθησία ποὺ τοὺς χαρακτηρίζει καὶ ὁ ἐφησυχασμὸς ποὺ καλλιεργοῦν στὸ δυστυχὴ λαὸ μόνον τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ θὰ φέρῃ σὲ ὅλους μας, γεγονὸς ποὺ τὸ ζοῦμε καθημερινὰ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ μυαλὸ δὲν βάζουμε )

Εἶναι ἀνάλογο μὲ αὐτὸ ποὺ σαφέστατα καὶ μεγαλοφωνότατα διακηρύσσει τὸ θεῖο στόμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: Τὸ μή κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε ἀφορᾶ τὸν βίο, ἀφορᾶ τὶς πράξεις τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἀφορᾶ τὴν πίστι. Δηλαδὴ ὅταν διώκετε καὶ προσβάλλεται ἡ πίστις δὲν μπορεῖ νὰ προβληθῇ τὸ «μή κρίνετε».

«Τὸ, Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε, περὶ βίου ἐστὶν, οὐ περὶ πίστεως»· ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG63 232

Καὶ μάλιστα ἀφορᾶ αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς ποιμένες , τοὺς ἡγουμένους, τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες, Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, δεσποτάδες καὶ παπάδες. Καὶ τὰ λέει στὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἀποστολικοῦ «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν, καὶ ὑπείκετε…» . Στὸ εὔλογο ἐρώτημα τῶν  τοτινῶν καὶ τῶν σημερινῶν καὶ τῶν παντοτινῶν ἀπορούντων μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ τὴν προσταγή: «Καλά, ἄν ὁ ποιμένας εἶναι πονηρὸς καὶ δὲν πειθώμεθα, τί θὰ γίνῃ;»  ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀπαντάει:  «Τί ἐννοεῖς πονηρός; Ἄν εἶναι γιὰ λόγους πίστεως φῦγε καὶ παράτα τον, ὄχι μόνο ἄν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ἄγγελος ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἄν ἀφορᾶ τὴν προσωπικὴ του ζωὴ καὶ τὶς πράξεις του μὴν ἀσχολεῖσαι» 

«Τί οὖν,φησὶν, ὅταν πονηρὸς ᾖ, καὶ μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς, πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἂν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών· εἰ δὲ βίου ἕνεκεν, μὴ περιεργάζου». ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG63 231

Δὲν μπορῶ νἀ καταλάβω τί συμβαίνει. Ὑπάρχει κάτι πιό σαφὲς, πιὸ κατανοητό, πιὸ ἁπλό; Ποιὸς τὰ λέει αὐτά; Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅλοι οἱ ἅγιοι…. ψάξτε καὶ θὰ δῇτε ὅτι δὲν ψεύδομαι γιὰ τὸ «ὅλοι». Τί λένε; Δὲν εἶναι κρίσις νὰ ὑπερασπίζεσαι τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, τὴν πίστι τῆς ἐκκλησίας, ἀντιθέτως εἶναι ἀπαραίτητη ἀνάγκη. Ἄν δὲν τὸ κάνουμε εἶναι λόγος νὰ δεχτοῦμε τὸν ὀργή τοῦ Θεοῦ ὅσοι ἐφησυχάζουμε καὶ δὲν ὑπερασπιζόμαστε τὴν πίστι ποὺ νοθεύεται καὶ τὴν ἐκκλησία ποὺ σπιλώνεται. Τὸ «μή κρίνετε ἵνα μὴ κριθῇτε» ἀφορᾶ τὶς προσωπικὲς ἁμαρτίες, τὰ βιοτικὰ πράγματα, δὲν ἀφορᾶ τὴν πίστι.

 Τί ὑπάρχει μέσα σ᾿αὐτὰ τὰ κεφάλια; Τί κατοικεῖ μέσα σ᾿αὐτές τὶς ψυχές; Δὲν ἀκοῦν τοὺς ἁγίους καὶ ἀκοῦν τὸν κάθε δυστυχὴ, τὸν κάθε φιλόδοξο, τὸν κάθε διαπλεκόμενο, τὸν κάθε πουλημένο ἤ φοβισμένο ἤ ἄσχετο ἤ βολεμένο, τὸ κάθε ἀνδρείκελο καὶ τὸν κάθε ψευδοποιμένα  ποὺ ἔχει γίνει λύκος καὶ θυσιάζει τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ καλοπερνᾶ, νὰ κατεξουσιάζει καὶ νὰ συνεργάζεται μὲ τοὺς ἐγκληματίες νεοεποχῖτες σατανιστές; 

Βρὲ παιδιὰ , κι᾿ ἐγώ μαζί σας. Ἐντάξει δὲν καταλάβαμε τὶ ἔλεγε ὁ Καντιώτης, δὲν πιστέψαμε τὶ ἀποκάλυπτε ὁ π. Σάββας Ἀχιλλέως, δὲν ἐντρυφήσαμε σὲ ὅσα ἑρμήνευε ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος, δὲν πολυπροσέξαμε πῶς ἀντιμετωπίστηκε ὁ ἀγώνας τοῦ Σωτηρόπουλου, δὲν ἀκολουθήσαμε τὸν δρόμο ποὺ ἔδειχνε ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Πορφύριος καὶ οἱ ἄλλοι σύγχρονοι ἅγιοι… Ἐντάξει, δὲν καταλάβαμε τὶ συνέβη στὸ Κολυμπάρι εἴχαμε ζαλιστεῖ μὲ κρίσεις καὶ μνημόνια, εἴχαμε ἀποχαυνωθῇ μὲ τηλεπορνεῖες καὶ τηλεμαλακίες καὶ ἀκούγαμε μεταπατερικές νευροκοπλιὲς καὶ κονανιές (καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ συνεχίζουν).

 Ναὶ, ἀλλὰ ὅταν ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησιές; Ὅταν στοχοποίησαν τὴν Θεία Κοινωνία; Ὅταν ἐπέβαλλαν φασιστικοὺς περιορισμούς καὶ ἐλέγχους; Ὅταν ἐδίωξαν φανερὰ τὴν πίστι καὶ ὅποιον ἀντιστεκόταν; Οὔτε τότε καταλάβαμε τίποτα; Ὅταν τρομοκρατοῦσαν τὸν λαὸ γιὰ νὰ κάνουν πάνω του τὰ θανατηφόρα πειράματα μὲ τελικὸ στόχο τὸ καινούργιο ξεκίνημα καὶ τὴν δημιουργία νέου ἀνθρώπου, οὔτε τότε καταλάβαμε τίποτα; Οὔτε τώρα ποὺ ξαφνικὰ πεθαίνουν τόσοι καὶ τόσοι ἀντιλαμβανόμαστε τίποτα; Διέλυσαν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, βάζουν ὀρθοδόξους νὰ σκοτώνονται μὲ ὀρθοδόξους, κάνουνε τὴ χάρι στὸν Στάλιν καὶ τὸν Δημητρώφ (καὶ στὰ ἀφεντικά τους) καὶ πουλοῦν τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ μεῖς ἀναγνωρίζουμε ἐκεῖ ἐκκλησία!!! Οὔτε τώρα καταλάβαμε κάτι;

  Ἔ, τότε, ἄς τοὺς ἀκολουθήσουμε καὶ στὸ νέο τους σύνθημα: Μὴν κρίνουμε τίποτα, δηλαδὴ μὴν σκεφτόμαστε, δηλαδὴ νὰ καταργήσουμε ὅτι μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς. Νὰ γίνουμε ζόμπι, ζωντανοὶ νεκροὶ καὶ νὰ περιφερόμαστε μασκοφορεμένοι μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ νὰ συμμετέχουμε σὲ τσάγια καὶ ἐκδηλώσεις σίγουροι ὅτι δὲν θὰ κριθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν οἱ λυκοποιμένες ποὺ ἀκολουθοῦμε.

Βέβαια εἶμαι σίγουρος ὅτι πολλοὶ δὲν πιστεύουν πλέον ὅτι ἡ ἱκανότης τοῦ ἀνθρώπου νὰ σταθμίζῃ τὸ τί πρέπει νὰ κάνῃ κάθε φορὰ, -νὰ κρίνῃ δηλαδή δικαίως, ἡ δικαιοκρισία μὲ τὴν εὐρεῖα ἔννοιά της- εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὑπάρχει μέσα μας, στὴν ἀνθρώπινη φύσι, ἐφ᾿ ὅσον αὐτοπροαιρέτως δὲν τὸ ἔχουμε ἐξαφανίσει μὲ τὶς πράξεις μας. Οἱ ἅγιοι μᾶς τὸ ὑπενθυμίζουν συνεχῶς: Ἡ σωστὴ καὶ ἀδιάβλητος κρίσις, δηλαδὴ ἡ δικαιοκρισία , στηρίζεται σταθερὰ καὶ ἀκλόνητα κατὰ φυσικὸν τρόπο στὸ μέσα μας λογικὸ γιὰ κάθε τί ποὺ πρέπει νὰ κάνωμε, καὶ τὸ τί ἁρμόζει στὴν κάθε περίπτωσι. Ἤ δὲν ὑπάρχει μέσα μας κάποια λογικὴ ποὺ σταθμίζει τὶς φύσεις τῶν ἐπιλογῶν καὶ ξεχωρίζει τὰ χρησιμότερα ἀπὸ τὰ ἄχαρα καὶ τὰ ἀνώφελα; Στὴν θεόπνευστη Γραφὴ συνηθίζεται νὰ όνομάζεται κρίσις ἡ ὀρθότητα καὶ ἡ δικαιοκρισία.

«Ἐρήρεισται  δὲ ὥσπερ καὶ ἐγκαταπέπηκται φυσικῶς τῷ ἐν ἡμῖν λογικῷ καὶ ἡ ἐφ᾿ ἑκάστῳ τῶν πρακτέων ὀρθή τε καὶ ἀδιάβλητος κρίσις, τοῦτ᾿ ἔστιν, ἡ δικαιοκρισία, καὶ τὸ ἑκάστῳ πρέπον· ἢ γὰρ οὐχὶ λογική τις ἐν ἡμῖν τὰς τῶν πρακτέων ταλαντεύει  φύσεις, καὶ ἀποκρίνει τῶν ἀμεινόνων  τὸ ἄχαρί τε καὶ ἀλυσιτελές ; Κρίσιν δὲ ὀνομάζειν ἔθος τῇ θεοπνεύστῳ Γραφῇ τὴν ὀρθότητα καὶ δικαιοκρισίαν. Καὶ γοῦν ὁ θεσπέσιος ψάλλει ∆αυΐδ· «Μακάριοι οἱ φυλάσσοντες κρίσιν, καὶ ποιοῦντες δικαιοσύνην ἐν παντὶ καιρῷ.» ΚΥΡΙΛΛΟΣ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ PG68 740

Ὁ ἅγιος Κύριλλος τὰ λέει αὐτά. Καὶ ποιός τὰ ἀκούει; Καὶ ποιὸς δίνει σημασία; «Μεταπατερικοὶ» οἱ νῦν διδάσκαλοι, ἄνευ σημασίας οἱ Πατερικὲς διδασκαλίες. Τὸν Κύριλλο Ἀλεξανδρείας θ᾿ ακοῦμε τῶρα ἤ τὸν Βόλου καὶ τὸν Ἀλεξανδρουπόλεως;

Ὅταν ὅμως ἀρνεῖσαι τὴν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, πετᾶς στὰ σκουπίδια τὸ αὐτεξούσιο, ἀποστερῆσαι καὶ τὴν θεοείδειά σου καὶ τὴν ἰσόθεο τιμή ποὺ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός (μὲ λίγα λόγια τὰ μεταφέρω):

«Ἐπειδὴ γὰρ θεοειδὴς ὁ ἄνθρωπος ἐγένετο καὶ μακάριος τῷ αὐτεξουσίῳ τετιμημένος (τὸ γὰρ αὐτοκρατές τε καὶ ἀδέσποτον ἴδιόν ἐστι τῆς θείας μακαριότητος), τὸ δι᾿ ἀνάγκης αὐτὸν ἐπί τι μεταχθῆναι βιαίως ἀφαίρεσις τοῦ ἀξιώματος ἦν. Εἰ γὰρ ἑκουσίως τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν κατὰ τὴν αὐτεξούσιον κίνησιν ἐπί τι τῶν οὐ δεόντων ὁρμήσασαν βιαίως τε καὶ κατηναγκασμένως τῶν ἀρεσάντων ἀπέστησεν, ἀφαίρεσις ἂν ἦν τοῦ προέχοντος ἀγαθοῦ τὸ γινόμενον καὶ τῆς ἰσοθέου τιμῆς ἀποστέρησις. (ἰσόθεον γάρ ἐστι τὸ αὐτεξούσιον.)» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ PG46 524

Τί εἶναι ὅλα αὐτά; Ποιός τὰ λέει; Πότε τὰ εἶπε; Ἀλλάξαν οἱ καιροί. Τώρα μιλοῦν ἐλπιδοφόροι καὶ βαρθολομαῖοι καὶ ἱερώνυμοι καὶ οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῶν ἀκαδημιῶν καὶ διερμηνευτὲς καὶ ἀντιπρόσωποι τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὺς ἀκοῦμε ἐμεῖς. Καταλάβατε;  Δὲν εἴμεθα ὀπισθοδρομικοί καὶ καθυστερημένοι…

 Ὅλα γύρω σου γκρεμίζονται. Τὸ βλέπεις, τὸ ζεῖς, μιλοῦν τὰ γεγονότα. Ἡ πόρτα τῆς ἐκκλησίας εἶναι κλειστή. Τὸν ἱερέα τὸν συλλαμβάνουν γιατὶ λειτούργησε καὶ κοινώνησε χριστιανούς. Δικάστηκε. Πληρώνεις πρόστιμο, γιατὶ δὲν δέχεσαι νὰ γίνῃς πειραματόζωο. Στὶς ἐκκλησίες μπαίνουν μὲ μουρίδες. Πεθαίνουν ξαφνικά ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο. Οἱ ἔκφυλοι θεωροῦνται φυσιολογικοὶ καὶ οἱ φυσιολογικοὶ παρά φύσιν.  Ὅμως δὲν πρέπει νὰ μιλήσῃς, δὲν πρέπει κἄν νὰ σκέφτεσαι, γιατί «δὲν πρέπει νὰ κρίνῃς». Ἄν σιωπήσῃς εἶσαι «καλὸς χριστιανὸς» καὶ δὲν θὰ κριθῇς… Αὐτὰ διδάσκουν οἱ σημερινοὶ διδάσκαλοι… Καὶ πολλοὶ ἀκολουθοῦν ἁπλὰ αὐτὸ τὸ μονοπάτι… σὰν τὰ ζῶα ποὺ ἀκολουθοῦν τὰ ἴχνη ποὺ χαράξαν ὅσα ζῶα προηγήθηκαν…πρᾶγμα ποὺ «δὲν πρέπει» (κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Νύσσης, βέβαια, ὁπότε ποιός τὸν ἀκούει;):

«οὐ χρὴ πρὸς τὰ ἴχνη τῶν βοσκημάτων βλέπειν, ἃ τῷ γεώδει βίῳ διὰ τῶν πτερνῶν ἐνσημαίνονται οἱ προωδευκότες τὸν βίον·» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 805

Ὅμως ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνῃ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ, ἀλλὰ ἀκολουθεῖ τὴν πεπατημένη τῶν προηγουμένων, παρουσιάζοντας τὴν συνήθεια τοῦ βίου διδάσκαλο τῆς ζωῆς του πολλὲς φορὲς κατὰ τὸν καιρὸ τῆς δικαίας κρίσεως χωρὶς νὰ τὸ καταλάβῃ παρουσιάζεται ἐρίφιο ἀντὶ προβάτου.

«Ὁ τοίνυν μὴ ἐξ αὐτῶν τῶν πραγμάτων διακρίνων τὸ καλὸν ἐκ τοῦ χείρονος ἀλλὰ τοῖς ἴχνεσι τῶν προωδευκότων ἑπόμενος τὴν παρελθοῦσαν τοῦ βίου συνήθειαν διδάσκαλον τῆς ἰδίας ζωῆς προβαλλόμενος λανθάνει πολλάκις κατὰ τὸν καιρὸν τῆς δικαίας κρίσεως ἔριφος ἀντὶ προβάτου γενόμενος». ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG44 805

Ὅπως βλέπουμε, τὰ γεγονότα τρέχουν, θέλουμε δὲν θέλουμε. Ἄλλος εἶναι τὸ ἀφεντικό. Αὐτὸς κανονίζει. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ δικαιολογία τοῦ δικοῦ μας  ἐφησυχασμοῦ καὶ τῆς ἀκηδίας οὔτε τὸ προκάλυμμα τῆς δειλίας. Πλαστήκαμε ἐλεύθεροι, ἄρα ὑπεύθυνοι. Αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Ὁπότε πρέπει ὅσοι φωτίζονται ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἐπιτρέπουν οἱ ἁμαρτίες, ἤ νὰ μὴν κρίνουν, ἤ ἄν εἶναι ἀνάγκη νὰ κρίνουν νὰ τὸ κάνουν μὲ τὸν πλέον δίκαιο τρόπο καὶ νὰ ἐλέγχουν τοὺς ἁμαρτάνοντες καὶ ἄν πρέπει νὰ πεθάνουν γιὰ τὴν ἀλήθεια …

«Διὸ προσήκει, τῷ τοῦ λόγου φέγγει φωτιζομένους, ἢ μὴ κρίνειν, μνημονεύοντας τοῦ εἰρηκότος· Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἢ εἰ ἀνάγκη ποτὲ κρίνειν, κατὰ τὸ δικαιότατον τοῦτο ποιεῖν καὶ ἐλέγχειν τοὺς ἁμαρτάνοντας, κἂν δέοι ὑπὲρ ἀληθείας θνήσκειν, πεπεισμένους ἀκριβῶς, ὅτι πάντων ἔσται συντέλεια καὶ μεταβολὴ ἐπὶ τῇ καθολικῇ κρίσει τοῦ Θεοῦ, ἣν ποιήσεται διὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ»· ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΠΑΜΦΙΛΟΥ PG 23.988

Ἡ ἐποχή μας εἶναι κραυγαλέως ἐποχὴ ἀνάγκης ἐλέγχου τῆς ἁμαρτίας καὶ θανάτου ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. Ἔτσι καὶ ἀλοιῶς τὸ νὰ ζῇς ἔξω τῆς ἀληθείας εἶναι ὁ αἰώνιος καὶ ὄντως θάνατος.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 20 Φεβρουαρίου 2023.

Συμμέτοχος σε φόνο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών; Η απάντηση από τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο.

Κατά τον λαό και οι άρχοντες. Εκκλησιαστικοί και μη. Είναι δεδομένο αυτό. Όπως είναι  δεδομένο ότι ο Θεός δεν είχε και χειρότερους να μας στείλει, καθώς για τις αμαρτίες μας συμβαίνουν όλα όσα αδιανόητα συναντάμε.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, για πολλοστή φορά, όχι μόνο προβληματίζει, αλλά και κατασκανδαλίζει τους πάντες. Πολλά και διάφορα τραγικά πράγματα είπε και αυτή την φορά, σε συνέντευξη του στα ΝΕΑ (όπως το ότι θα εξεταστεί το θέμα της καύσεως των νεκρών – κάποια στιγμή), όμως ένα ξεχώρισε. Η πλάγια νομιμοποίηση των εκτρώσεων:

…

“E: Πριν από λίγους μήνες η Ιερά Σύνοδος συνιστούσε στις γυναίκες να αποφεύγουν τις εκτρώσεις με τη λογική ότι η εκούσια έκτρωση είναι «φόνος». Είναι και προσωπική σας άποψη;

Απ. Αρχιεπισκόπου: Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να πούμε αν ήταν η αδελφή μου, αν ήταν οικογένειά μου, πώς θα το αντιμετώπιζε αυτό; Είναι μέγα θέμα. Για παράδειγμα έρχεται μία γυναίκα στον εξομολόγο και του λέει «ο γιατρός διέγνωσε αυτά κι αυτά κι αυτά». Τι θα πω; Δεν μπορείς να κάνεις έκτρωση; Είναι μέγα θέμα. Αυτά τα προβλήματα δεν δέχονται γενικές απαντήσεις. Ούτε κάντε αυτό, κάντε εκείνο. Γι’ αυτό λέμε ότι μας χρειάζονται ικανοί ποιμένες. Γενικά πάντως λέμε ότι δεν πρέπει να γίνεται. ”

(Από την συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου στα ΝΕΑ – Αναδημοσίευση από την σελίδα arxon.gr)

Φριχτό το τι βλέπουν τα μάτια μας. Και προσέξτε, δεν θα μπορούσε να πει κάτι χειρότερο. Άλλωστε γίνεται ένα βήμα την φορά. Και σε 1-2 χρόνια, ποιος ξέρει τι καινούριο θα μας ξεφουρνίσουν οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες, αναφορικά με το ζήτημα. Από τα «θεραπευτικά έμβρυα» όπως ονόμαστηκαν τα εκτρωμένα έμβρυα που χρησιμοποιήθηκαν για τα εμβόλια, στην συμμετοχή σε φόνο για …ιατρικούς λόγους.

Ό,τι και να πει κανείς είναι μάταιο πάντως, και καλύτερα ο περαιτέρω σχολιασμός να γίνει από έναν «ειδικό» σε τέτοια ευαίσθητα θέματα. Τον πατέρα Αθανάσιο Μυτιληναίο:

«…Όταν υπάρχει εντολή «ου φονεύσεις» δεν αφήνει περιθώρια! Ου φονεύσεις! …Μα! Δεν υπάρχει ΜΑ, είδατε τι είπα προηγουμένως; Με την ανθρώπινη μας λογική βγάζουμε αυτά τα συμπεράσματα.. δεν μπορούμε όμως να επικαλεστούμε την ανθρώπινη λογική, την οποία επικαλείται και η ιατρική επιστήμη! Σου λέει «ακούστε κύριε μου, διότι θα έχουμε ένα παιδί τέτοιο και τέτοιο, δεν σας συμφέρει» κλπ κλπ.

Ή κινδυνεύει η ζωή της μητέρας… Άλλο αυτό.. Και εάν δεν γίνει έκτρωσις τότε θα πεθάνει η μητέρα βέβαια, και το παιδί μαζί.. Υπάρχει και περίπτωση να γεννηθεί το παιδί αλλά η μητέρα να μην πεθάνει.. […] Τέλος πάντων, μια γυναίκα στην Αγγλία εγκυμόνησε και της είπαν, οπωσδήποτε να κάνει έκτρωση. Εγώ, είπε; Ποτέ! – Μα, θα πεθάνεις. Ας πεθάνω! Και εγέννησε και γι’ αυτό και η ειδήση έγινε γνωστή σε όλη την υφήλιο. Και το παιδί είχε άκραν υγεία και η μητέρα δεν πέθανε. Και ήτο ευτυχής! Είναι αυτός ο ορθολογισμός ο οποίος μας διακρίνει. -πως και να έχει το πράγμα, ό,τι και να συμβαίνει δεν πρέπει να κάνουμε έκτρωση, διότι, διότι… […] Μας απαγορεύεται οπωσδήποτε να κάνωμε έκτρωση, όπως κι αν έχει το πράγμα. Μην πειστείτε από την ιατρική. Η ιατρική  κινείται, θα το πω δεύτερη φορά, κινείται επί ορθολογιστικού επιπέδου. Λίγοι είναι οι γιατροί που κινούνται και επί του επιπέδου της πίστεως. Οι πιο πολλοί επί του επιπέδου του ορθολογισμού. Λοιπόν! Ου φονεύσεις χωρίς περιθώρια και χωρίς περιθώρια ερμηνευτικά! »

(23-10-94 – Ἐπιτρέπεται ἡ ἔκτρωση σέ περίπτωση Ἔιτζ; ” Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ. – Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου- βίντεο Ασπάλαθος – απομ/φώνηση αποσπάσματος orthopraxia.gr) 

Καλείται ο αρχιεπίσκοπος να δώσει εξηγήσεις και να διαλέξει αν θα θυσιάζει παιδιά στον βασιλιά Μολώχ, ή πνεύμα συντετριμμένο και τεταπεινωμένο στον άγιο Τριαδικό Θεό.

Αν κάποιος διαφωνεί με τα όσα γράφω, ας μην τα βάλει μαζί μου. Ας τα βάλει με τον πατέρα Αθανάσιο και την …αγία Γραφή!

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Χρήστος Βλαμάκης για το orthopraxia.gr

[1] “Ἐπιτρέπεται ἡ ἔκτρωση σέ περίπτωση Ἔιτζ;” – π. Αθ. Μυτιληναίος

[2] Όλη η συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου εδώ:

https://arxon.gr/2023/02/mia-ef%CE%84-olis-tis-ylis-apokalyptiki-synenteyxi-toy-archiepiskopoy-ieronymoy/

Επιστολή Ζαπορόζιε Λουκά σε Λόβετς Γαβριήλ για την κατάσταση στην Ουκρανία

Επιστολή του Μητροπολίτη Ζαπορόζιε κ. Λουκά προς τον Μητροπολίτης Λόβετς κ. Γαβριήλ, αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Λόβετς (Εκκλησία της Βουλγαρίας).

Η επιστολή του Σεβασμιωτάτου έχει ως εξής:

«Σεβασμιώτατε, αγαπητέ Δέσποτα, πεφιλημένε εν Κυρίω αδελφέ και συμπροσευχητή ενώπιον του θρόνου του Βασιλέως της Δόξης,

Γνωρίζοντας την ακλόνητη θέση Σας ως προς τη διαφύλαξη των ιερών κανόνων της Εκκλησίας και το αδιάλλακτό Σας προς την επιρροή των εξωτερικών προς την Εκκλησία δυνάμεων στη ζωή της Εκκλησίας, επιτρέψτε μου να επιστήσω την προσοχή Σας και να ενημερώσω για τα γεγονότα, τα οποία εξελίσσονται αυτή τη στιγμή γύρω από την καθ΄ημάς Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Τώρα, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία ευρίσκεται στα πρόθυρα νέων, πιο φοβερών δοκιμασιών από την εποχή της καταρρεύσεως της Σοβιετικής Ενώσεως.

Πρόκειται περί των προσπαθειών, που κατέβαλε η κυβέρνηση, για να τη διαλύσει, προκειμένου να απορροφηθεί βιαίως από την οργάνωση, που ονομάσθηκε «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας» με επικεφαλής τον Επιφάνιο Ντουμένκο.

Στο πλαίσιο επιτεύξεως αυτού του σκοπού η Εκκλησία δέχεται την άνευ προηγουμένου πίεση σε όλα τα επίπεδα.

Μια πρωτοφανής προπαγανδιστική αντιεκκλησιαστική εκστρατεία έχει ξεκινήσει στη χώρα, που αφήνει πολύ πίσω ακόμη την αντίστοιχη εκστρατεία, που διενήργησαν οι άθεες κομουνιστικές Αρχές.

Με νέα δύναμη συνεχίζονται οι αρπαγές ναών. Π.χ. μόνον το 2022 είτε με βίαιες μεθόδους, είτε συνεπεία των παρανόμων ενεργειών καταχώρησης εκ μέρους των δημοσίων υπαλλήλων οι σχισματικοί άρπαξαν 250 ναούς της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας (τώρα ετοιμάζονται να αρπάξουν βιαίως άλλους 100 ναούς).

Στο Κοινοβούλιο έχουν ήδη καταχωρηθεί μερικά νομοσχέδια, τα οποία προβλέπουν την απαγόρευση ή τον ουσιαστικό περιορισμό δικαιωμάτων της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Οι συντάκτες αυτών είναι βουλευτές, οι οποίοι έχουν σχέση με τους ουνίτες.

Παραλλήλως, σε όλη τη χώρα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια εκδίδουν αποφάσεις περί παύσεως της λειτουργίας των ενοριών της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στις περιοχές.

Ο ουνίτης κατά το θρήσκευμα Νικόλαος Κνιαζίτσκι κάλεσε να προχωρήσουν ακόμη πιο πέρα ως προς την παραβίαση του νόμου, προτείνοντας την απαγόρευση της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας χωρίς πρώτα να διεξαχθούν κάποιες προκαταρκτικές εμπειρογνωμοσύνες των καταστατικών της.

Η κατάσταση περιπλέκεται με την πρόσφατη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, η οποία αναγνωρίζει τη νομιμότητα του αντιεκκλησιαστικού νόμου, που επεξεργάσθηκε ακόμη επί προεδρίας του Πέτρου Ποροσένκο, ο οποίος είχε ως σκοπό να αφαιρέσει από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία την ονομασία της, κάτι που θα διευκόλυνε την βίαιη αρπαγή της περιουσίας της από την «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας».

Ετοιμάζεται νομικό πλαίσιο για την αφαίρεση από την καθ’ημάς Εκκλησία των κύριων ορθόδοξων ιερών σεβασμάτων της Ουκρανίας – της Λαύρας του Ποτσάγεφ και της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (ορισμένοι ναοί της τελευταίας είχαν ήδη παραχωρηθεί στην οργάνωση με επικεφαλής τον Επιφάνιο Ντουμένκο).

Επλήγη και η διοίκηση της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ειδικότερα, αποφασίσθηκε η αφαίρεση της ιθαγένειας από δώδεκα επισκόπους της Μητρός μας Εκκλησίας, που συνιστά βάση για την περαιτέρω απέλασή τους εκτός της Ουκρανίας.

Σε σειρά ιεραρχών επιβλήθηκαν προσωπικές ειδικές οικονομικές και άλλου είδους κυρώσεις. Η λήψη των παρόμοιων μέτρων προγραμματίζεται και έναντι άλλων δεκάδων ιεραρχών.

Όχι λιγότερα ενδεικτική η θέση του επικεφαλής της Κρατικής Υπηρεσίας επί θεμάτων εθνικής πολιτικής και ελευθερίας της συνειδήσεως Βίκτωρα Ελένσκι (είναι προσκείμενος στην Ουκρανική ουνιτική εκκλησία), ο οποίος καλεί να διενεργηθούν οι θρησκειολογικές εμπειρογνωμοσύνες με σκοπό τον εντοπισμό της εκκλησιαστικής κανονικής σχέσεων της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (εάν «εντοπισθεί» ο υπάλληλος προγραμματίζει τη διάλυση των 9000 κοινοτήτων της καθ΄ημάς Εκκλησίας).

Τα μέλη της επιτροπής εμπειρογνωμοσύνης, που είχε προτείνει, δήλωσαν κατ’ επανάληψη την άκρως εχθρική τους στάση έναντι της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Πολλοί εκ των μετεχόντων στις αντιεκκλησιαστικές πράξεις δεν κρύβουν ήδη τις προθεσμίες ολοκληρώσεως όλων αυτών των πρωτοβουλιών. Σχεδιάζουν την τελική εξαφάνιση της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας μέχρι το Πάσχα του 2023, ενώ εκείνο το κατάλοιπο, που θα μείνει, με την πάροδο του χρόνου θα απορροφηθεί από τον Ντουμένκο.

Υπό το φως των ως αν είναι πολύ σημαντική για την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία η υποστήριξη των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Η συλλογική τους φωνή μπορεί να γίνει ένα πολύτιμο εργαλείο για την αντίσταση στην καταστροφή της Μητρός μας Εκκλησίας.

Κατά τη γνώμη μας, αυτή τη στιγμή διεξάγεται στην Ουκρανία ο αγώνας όχι για τη δημιουργία μιας «ορθόδοξης» δομής ή την αντικατάσταση της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας. Τα πράγματα είναι πολύ βαθύτερα και ευρύτερα.

Πρόκειται για την ολοκληρωτική εξαφάνιση της γνήσιας, κανονικής Ορθοδοξίας και τη δημιουργία των συνθηκών για την ανακήρυξη στην ουκρανική γη μιας νέας ουνίας με τους ουνίτες, για το οποίο είχαν κατ’ επανάληψη πει ο Επιφάνιος Ντουμένκο και ο επικεφαλής της Ουκρανικής Ουνιτικής εκκλησίας Σβιατοσλάφ Σεβτσούκ.

Κατ΄αυτόν τον τρόπο θα έχει ολοκληρωθεί το πρώτο στάδιο για την καθιέρωση του ρωμαιοκαθολικισμού στην Ουκρανία και ξεκινήσει το δεύτερο, δηλαδή την ένταξη της σχισματικής δομής του Ντουμένκο στο σύστημα της ουνιτικής οργανώσεως.

Λαμβάνοντας υπόψη τα ως άνω, τολμώ να ζητήσω την προσευχητική Σας υποστήριξη για να υψώσετε τη φωνή Σας υπέρ της κανονικής Ορθοδοξίας στην Ουκρανία.

Επίσης, θα είμαι ευγνώμων εάν ενημερώσετε τον Προκαθήμενο, τους συνοδικούς και τους αδελφούς συλλειτουργούς τα Εκκλησίας σας για τα τεκταινόμενα στον θρησκευτικό τομέα στην Ουκρανία.

Με αισθήματα του αναλλοιώτου σεβασμού ενθέρμως δέομαι του Κυρίου και της Παναχράντου Αυτού Μητέρας να Σας καταπέμψει άνωθεν την αγία Αυτού ευλογία και η Δέσποινα των ουρανών και της γης να Σας διαφυλάσσει υπό την ευλογημένη σκέπη Ττης.

Προσβλέποντας στη θεία σοφία Σας και την αδελφική βοήθεια,

Ο Μητροπολίτης Ζαπορόζιε και Μελιτουπόλεως Λουκάς»

ΠΗΓΗ: ΡΟΜΦΑΙΑ

«Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ τύπτων» [Ιεζ. 7,6] -(περί ατιμωρησίας και αγαπολογίας) –  – π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

[…] Που είναι λοιπόν εκείνοι που μιλούν, ότι ο Θεός είναι μόνον αγάπη και όχι και δικαιοσύνη; Είναι και τα δυό! Είναι και τα δυό! Νομίζω ότι πρόκειται περί ψευδοπροφητών! Τέτοιοι θεολόγοι θέση ψευδοπροφήτου παίρνουν, που αποκοιμίζουν τον λαό με «αγαπολογίες» του Θεού και δεν αφήνουν να αναπτυχθεί στις ψυχές των ανθρώπων ο φόβος του Θεού και το αίσθημα της διακιοσύνης του Θεού. Πρέπει και να φοβούμεθα και να αγαπούμε τον Θεόν! Είναι δύο στοιχεία βασικά της πνευματικής ζωής. Ποτέ δεν αφαιρείται ο φόβος!  […]

Βίντεο από Ασπάλαθο, μερική απομ/φώνηση από orthopraxia.gr

Η μεγάλη ηλικία των ανθρώπων της βίβλου και η ηλικία του ανθρωπίνου γένους. (π. Ιωήλ Γιαννακοπούλου)

Η μεγάλη ἡλικία τῶν ἀνθρώπων τῆς Βίβλου:


Τινές, διὰ νὰ ἀποφύγουν τὸ σκάνδαλον τῆς μεγάλης ἡλικίας τῶν ἀνθρώπων τῆς Βίβλου, ἡρμήνευσαν τὰ ἐν τῇ Βίβλῳ ἔτη ὡς μῆνας. ᾿

Αλλὰ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ναὶ μὲν ἡ ἡλικία τοῦ Μαθουσάλα, ᾿Αδάμ, Νῶε μειοῦται εἰς 75 – 78 ἔτη, ὁ Σὴθ ὅμως κ.λ.π. φέρεται ὅτι ἀπέκτησαν τέκνα εἰς ἡλικίαν 9, 8, 6, 5 ἐτῶν! ῎Αλλοι ἡρμήνευσαν τὰ Βιβλικά έτη ὡς ἑξάμηνα καὶ ἄλλοι τρίμηνα. Ἡ ἑρμηνεία αὕτη δὲν εἶναι παραδεκτή, διότι γλωσσολογικῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἑρμηνευθῇ ἡ αὐτὴ λέξις τοῦ αὐτοῦ κειμένου, εὑρισκομένη εἰς σελίδας ὀλίγον ἀπεχούσας ἀλλήλων τοσοῦτον διαφόρως. Μετὰ δηλαδὴ τὸν κατακλυσμὸν ἡ ἡλικία τοῦ ἀν θρώπου μειοῦται εἰς τὴν σημερινὴν διάρκειαν. Ἡ ἔκφρασις ὅμως παραμένει ἡ αὐτή· «῎Ετη» εἶναι ἡ χρονικὴ μονὰς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ, «ἔτη» παραμένει καὶ μετὰ τὸν κατακλυσμόν. Εκτὸς τούτου: Ὁ Νῶε ἔζησεν 650 ἔτη. Κατὰ τὸ 601ον ἔγινεν ὁ κατακλυσμός. Τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἡ ῾Αγία Γραφὴ διαιρεῖ εἰς 12 μῆνας (Γεν. 7 καὶ 8). Ὁ ᾿Ιακώβ ἔζησεν 130 έτη. Οὗτος συγκρίνων ἐνώπιον τοῦ Φαραώ (Γεν. 47, 9) τὴν ἡλικίαν τῶν πατέρων του πρὸς τὴν ἰδικήν του εὑρίσκει τὴν ἰδικήν του ἡλικίαν μικρὰν ἔναντι τῆς τῶν προγόνων του. Τοῦτο δεικνύει, ὅτι οἱ πατέρες του οἱ πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ θὰ ἔζησαν τὰ ἔτη, τὰ ὁποῖα ἀναφέρει ἡ Βίβλος. ῾Ο ἄνθρωπος ἐδημιουργήθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἐν Παραδείσῳ διὰ νὰ εἶναι ἀθάνατος. Επομένως τὸ σῶμα του εἶχε τὴν δεκτικότητα τῆς μακροζωΐας. Ἡ ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Γραφῇ λοιπὸν ἀναφερομένη μακροζωΐα εἶναι «λαμπρὸν ὑπόλειμμα τῆς Παραδεισίου δόξης».

Σύμφωνοι πρὸς τὴν Βίβλον εἶναι καὶ αἱ παραδόσεις τῶν ἀρχαίων λαῶν, ἐπὶ τῆς μακροζωΐας τῶν προπατόρων. Ὁ Αἰγύπτιος λόγου χάριν Μανέθων ἀριθμεῖ διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν θεῶν καὶ ἡμιθέων 25.000 ἔτη. Ο Βαβυλώνιος Βηρωσσὸς διὰ τὴν ἱστορίαν τῆς Βαβυλῶνος μέχρι τοῦ ᾿Αλε ξάνδρου 470.000. Οἱ ᾿Ινδοὶ 4.320 ἑκατομμύρια ἐτῶν. Ὁμοίως οἱ Κινέζοι καὶ ᾿Ιάπωνες. Κατὰ δὲ τὸν Delitz (Bibel und Babel) «10 Βαβυλώνιοι βασιλεῖς τῆς προϊστορίας πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ ἔχουν μεγάλην σχέσιν μετὰ τῶν προκατακλυσμιαίων προγόνων τῆς Βίβλου». Αἱ φωναί αὗται τῆς ἀρχαιότητος εἶναι ἀντίλαλοι ἐξογκωθέντες τῆς ἀρχικῆς παραδόσεως ἧς τὴν γνησιότητα φέρει ἡ Βίβλος. Οἱ ἀριθμοὶ τῆς Βίβλου εἶναι ἔναντι αὐτῶν νηφάλιοι, περιωρισμένοι. Οἱ ἀριθμοὶ τῶν ἄλλων λαῶν ἐμπύρετοι. Πάντως δεικνύουν τὴν μεγάλην ἡλικίαν τῶν πρώτων ἀνθρώπων.

Ἡ προκατακλυσμιαία μεγάλη ἡλικία τοῦ ἀνθρώπου καθ᾿ ἑαυτὴν δὲν ἀντίκειται φυσιολογικῶς εἰς τὰ ὄργανα καὶ τὰς λειτουργίας τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Η μεγάλη ἢ μικρὰ ἡλικία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς δὲν εἶναι ὑπόθεσις μόνον σωματική, ἀλλὰ καὶ περιβάλλοντος. Ἡ πρὸς τὸ περιβάλλον προσαρμογὴ ἢ μὴ καὶ αἱ ἐξ αὐτοῦ ταραχαὶ καὶ ἠρεμία παίζουν μέγαν ρόλον εἰς τὴν ἡλικίαν τοῦ ἀνθρώπου. Πρὸς ἐξακρίβωσιν τῶν συνθηκῶν τῆς προϊστορίας ἡ παροῦσα κατάστασις οὐδὲν μέτρον παρέχει ἡμῖν. Τὸ βέβαιον εἶναι, ὅτι τὰ ὑπάρχοντα λείψανα ζῴων καὶ φυτῶν τῆς προϊστορίας μαρτυροῦν, ὅτι ἡ προϊστορία είχε μεγαθήρια καὶ δένδρα τρομακτικοῦ μεγέθους.

Ως λοιπὸν δὲν δυνάμεθα νὰ συγκρίνωμεν, μετρήσω μεν τὰ τωρινὰ ζῷα πρὸς ἐκεῖνα τὰ μεγαθήρια, οὕτω δὲν ἔχομεν μέτρον συγκρίσεως τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ζοῦν 70 – 100 ἔτη πρὸς τοὺς Μαθουσάλας τῆς προϊστορίας.

Ὁ σκοπὸς ὅμως τῆς μακροζωΐας ἐκείνης ἦτο θεῖος. Ἡ μακροζωΐα ἐκείνη ἦτο ἀπαραίτητος 1) διὰ τὴν ταχεῖαν αὔξησιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, 2) διὰ τὴν ἵδρυσιν καὶ παγίωσιν μιᾶς ὠργανωμένης κοινωνίας καὶ 3) – τὸ κυριώτερον διὰ τὴν ἀνόθευτον μετάδοσιν τῆς Παναρχαίας παραδόσεως. Πράγματι! Μόνον εἰς μίαν τοιαύτην μακροζωΐαν, καθ᾽ ἣν ἡ πατρικὴ ἐξουσία συνδυάζεται μετὰ τῆς διοικητικῆς, νομοθετικῆς, δικαστικῆς καὶ ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας, ἱδρύεται καὶ στερεοῦται ἡ παλαιὰ κοινωνία. Εἰς μίαν τοιαύτην μακροζωΐαν δύναται ἡ παράδοσις νὰ διατηρηθῇ ἀνόθευτος, ὅταν ὁ ᾿Αδὰμ εἶδε τοὺς ἀπογόνους του μέχρι τοῦ Λάμεχ. ῾Ο Λάμεχ ἔζησε μέχρι τοῦ Σὴμ καὶ ὁ Σὴμ ἔζησεν, ὥστε νὰ διδάξῃ τὸν ῾Αβραάμ.

 Ἡ ἡλικία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Οἱ προϊστορικοὶ ἀριθμοὶ τῆς Βίβλου διὰ τὴν ἡλικίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν ἐν τοῖς κεφαλαίοις 5 καὶ 11. Οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι ἀναβιβάζουν εἰς ὀλίγας μόνον χιλιετηρίδας τὴν ἀρχὴν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴν δημιουργίαν τοῦ ᾿Αδάμ. ᾿Αρκετοὶ ὅμως τῶν σημερινῶν ἐπιστημόνων ἀναβιβάζουν τὸν πρῶτον ἄνθρωπον εἰς ἑκατοντάδας χιλιάδων ἐτῶν. Συγκρούεται ἐπιστήμη καὶ Βίβλος; Ας ἴδωμεν τὰ δεδομένα τῆς Βίβλου καὶ ἔπειτα τῆς Επιστήμης, διὰ νὰ ἔλθωμεν εἰς τὰ συμπεράσματά μας.

α) Η Βίβλος. Οἱ ἀριθμοὶ οἱ δεικνύοντες ἐν τῇ Βίβλῳ τὴν ἡλικίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διαφέρουν εἰς τὰς πρὸ Χριστοῦ μεταφράσεις καὶ ἐκδόσεις τῆς Π. Γραφῆς ἤτοι εἰς τὸ Ἑβραϊκόν, Σαμαρειτικὸν καὶ Ἑλληνικὸν κείμενον τὴν μετάφρασιν τῶν Ο΄. Αἱ διαφοραὶ εἶναι αἱ ἑξῆς:

1) ᾿Απὸ ᾿Αδὰμ Νῶε παρῆλθον: Κατὰ τὸ Ἑβραϊκὸν 1.656 ἔτη Κατὰ τὸ Σαμαρειτικὸν 1.307 ἔτη Κατὰ τὸ Ἑλληνικὸν Ο΄ 2.256 ἔτη

2) ᾿Απὸ τοῦ κατακλυσμοῦ μέχρι τῆς γεννήσεως τοῦ ῾Αβραάμ. Κατὰ τὸ Ἑβραϊκὸν 290 ἔτη Κατὰ τὸ Σαμαρειτικὸν 940 ἔτη Κατὰ τὸ Ἑλληνικὸν 1070 ἔτη.

Πόθεν αἱ διαφοραὶ αὗται; ὑπεστηρίχθη, ὅτι καὶ αἱ τρεῖς ἐκδόσεις ἔχουν κενά τινα ἔναντι τοῦ πρωτοτύπου τοῦ πρώτου ἀρχικοῦ ῾Εβραϊκοῦ κειμένου. “Αν καὶ τοιαῦτα κενὰ εἰς τοὺς πίνακας τούτους δὲν παρατηροῦνται, ὥστε νὰ παραλείπωνται κρίκοι τινὲς τῆς ἁλυσίδος, διότι δίδεται ὁ χρόνος τῆς γεννήσεως καὶ ἡ ὅλη ἡλικία τοῦ γενεαλογουμένου, ἐν τούτοις εἶναι παρατηρημένον, ὅτι γενεαλογικοί τινες πίνακες τῆς ῾Αγίας Γραφῆς ἔχουν τοιαῦτα κενά. (Λ. χ. Ρούθ 4 καὶ Ι. Παραλ. 2 καὶ 4 ὡς καὶ Ματθ. 1).

Ἡ δὲ λέξις «Εγέννησε» σημαίνει οὐχὶ μόνον ἄμεσον, ἀλλὰ καὶ ἔμμεσον γέννησιν. (Ιδὲ Γεν. 29, 5. 38, 5). ᾿Ιδίᾳ τὸ Ματθ. 1 8  ἔνθα παραλείπονται τρεῖς κρίκοι, τρία μέλη.

Κυρίως ὅμως εἰπεῖν τὸ ζήτημα τοῦτο τῶν διαφόρων ἀριθμῶν παραμένει ἀκόμη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Αὐγουστίνου ἐπιστημονικῶς χαρακτηρισθὲν ἄλυτον, ἀνοικτόν. Τὸ ζήτημα τοῦτο καθαρῶς ἐπιστημονικὸν δὲν θίγει τὸν σκοπὸν τῆς ῾Αγίας Γραφῆς τὸν ὑπηρετοῦντα τὸ θεῖον σχέδιον, διότι ἡ ‘Αγία Γραφὴ δὲν ἔχει σκοπὸν ἐπιστημονικὸν χρονολογικόν, ἀλλὰ θρησκευτικόν. Ἡ ῾Αγία Γραφὴ δηλαδὴ δὲν ἐνδιαφέρεται κυρίως διὰ τὸν ἀκριβῆ χρόνον, καθ᾽ ὃν ἔγινε γεγονός τι, ἀλλ᾽ ἐὰν ἔγινε. Περὶ λάθους τοῦ θεοπνεύστου συγγραφέως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὁμιλήσωμεν, διότι ἡ Βίβλος εἶναι θεόπνευστος. Περὶ ἀντιγραφικοῦ λάθους ὄχι μόνον ἐπὶ τῶν μεταφράσεων, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τοῦ Ἑβραϊκοῦ κειμένου δυνάμεθα νὰ ὁμιλήσωμεν. Οἱ ἐν κεφαλαίοις λοιπὸν 5 καὶ 10 τῆς Γενέσεως περιεχόμενοι χρονολογικοὶ ἀριθμοὶ μετὰ ἢ ἄνευ κενῶν εἶναι ἀρκετοὶ διὰ τὸν σκοπὸν τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ἵνα ἐκθέσουν τὸ θεῖον σχέδιον, ἤτοι τὴν γραμμὴν τὴν ὁποίαν εἶχεν ἡ θεία πρόνοια, διὰ νὰ φθάσῃ εἰς τὸν ῾Αβραὰμ καὶ ἐκ τῶν ἀπογόνων του ἔλθῃ ὁ Λυτρωτής.

Σχετικῶς δὲ μὲ τὴν πρὸ Χριστοῦ ἡλικίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ήτοι πόσα ἀκριβῶς ἔτη διέρρευσαν δὲν δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν μετὰ βεβαιότητος, διότι κατὰ τὴν Βουλγάταν ὁ ᾿Αδὰμ καὶ ἡ Εὔα ἔζησαν 4.000 π.Χ. κατὰ τὸ Martyrologium Romanum 5.199 καὶ κατ᾿ ἄλλους ὑπολογισμοὺς 5.700 ἔτη.

Συμπέρασμα: Ἡ ῾Αγία Γραφὴ τοῦτο μόνον θεωρεῖ ὡς βέβαιον, ὅτι τὸ ἀνθρώπινον γένος ὀλίγας τινὰς χιλιετηρίδας πρὸ Χριστοῦ ἔλαβεν ἀρχήν.

Τί λέγει ὅμως καὶ ἡ ᾽Επιστήμη ἐπ᾽ αὐτοῦ;

β) Ἡ Ἐπιστήμη. Καὶ 1) Η Ιστορία: Η πιστοποιηθεῖσα ἱστορία τῶν Κινέζων καὶ τῶν ᾿Ινδῶν δὲν ἀνέρχεται πέραν τῶν 3.000 ἐτῶν π.Χ. Ὁ Meyer (ἐν τῷ ἔργῳ αὐτοῦ Egypten zur Zeit der Pyramidenerbauer, Leipzig 1908) τοποθετεῖ τὸν ἀρχαιότατον βασιλέα τῆς Αἰγύπτου menes κατὰ τὸ 3300 π.Χ. καὶ τὴν ἀρχαιοτάτην ἐξηκριβωμένην ἱστορικὴν χρονολογίαν τῆς Βαβυλωνιακῆς ἱστορίας κατὰ τὸ 3.000 π.Χ. τὴν βασιλείαν τῶν Σουμερίων 2350 π.Χ. τὸν Σαργών Ι περὶ τὸ 2250. (῎Αλλοι τοποθε τοῦν αὐτὸν περὶ τὸ 2.800 καὶ τὸ ἀρχαιότερον 3.800). Η πρώτη Βαβυλωνιακὴ Δυναστεία κατὰ τοὺς νεωτέρους ὑπολογισμοὺς τοῦ Kugler έβασίλευσε περὶ τὸ 2.049 – 1.750. Ο Χαμμουραμπὶ κατὰ τὸ 1947 – 1905 καὶ κατ᾽ ἄλλους 2.250. Επομένως οὐχὶ μόνον τῶν ᾿Ινδῶν καὶ Κινέζων ἡ ἐξακριβωθεῖσα Ιστορία δὲν ἀνέρχεται πέραν τῶν 3.000 π.Χ. ἀλλὰ καὶ τῶν Βαβυλωνίων καὶ τῶν Αἰγυπτίων.

Εἴμεθα βεβαίως ὑποχρεωμένοι νὰ παραδεχθῶμεν, ὅτι τῆς ἱστορίας ταύτης προηγήθη ὡρισμένη τις προϊστορία η περίοδος, καθ᾿ ἣν ἔλαβε χώραν ἡ ζύμωσις, ἡ ἀνάπτυξις τῆς γλώσσης, τῆς θρησκείας, τοῦ πολιτισμοῦ, ὥστε νὰ ἔλθῃ οὗτος εἰς τὴν κατάστασιν, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκο μεν αὐτὸν κατὰ τὸ 3.000 π.Χ. ῞Οσον ἀνερχόμεθα πέραν τῆς 2ας καὶ 3ης χιλιετηρίδος πρὸ Χριστοῦ, τόσον αἱ χρονολογίαι γίνονται ἀβέβαιοι ἐπιστημονικῶς. Αἱ γνῶμαι τῶν ἐρευνητῶν ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἐπηρεάζονται ὑπὸ τῶν κοσμοθεωρητικῶν αὐτῶν προϋποθέσεων, ἰδίᾳ τῶν ὑλιστῶν καὶ ἐξελικτικῶν. Ἐκ τῶν ἱστορικῶν ὅμως δεδομένων τῶν Καλανδαρίων, τῶν γλωσσικῶν λειψάνων, τῶν συνηθειῶν καὶ μνημείων δυνάμεθα νὰ εὔρωμεν ὡρισμένας τινας κλεῖδας ἐπὶ τῆς διαρκείας καὶ τῆς πορείας τῆς περιόδου ταύτης. Ὁ E. Meyer στηριζόμενος ἐπὶ δεδομένων Καλανδαρίων ἀρχαιοτάτων μνημείων τοῦ ἀρχαιοτάτου Αἰγυπτ. βασιλείου, τοποθε τεῖ τὴν τῆς Αἰγύπτου προϊστορίαν κατὰ 4.200 π.Χ. Ἐπειδὴ ὅμως κατὰ τὸν αὐτὸν ἡ Βαβυλωνιακὴ προηγεῖται τῆς Αἰγυπτιακῆς προϊστορίας, παραδέχεται τὴν Βαβυλωνιακὴν προϊστορίαν καὶ ἑπομένως τὴν προϊστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος ὡς εὑρισκομένην περὶ τὸ 5.000 π.Χ. ὁ P. Scheil τοποθετεί τὴν πρώτην ἱστορικὴν περίοδον τοῦ ᾿Ελὰμ τὸ 3.800 π.Χ. Ὁ Morgan τὰ ἀρχαιότατα εὑρήματα τῶν Σουσῶν περὶ τὸ 5.000 7.000 π.Χ. Ὁ Hilprecht τὰς ἀρχὰς τοῦ προβαβυλωνιακοῦ πολιτισμοῦ κατὰ τὴν 5η 6η χιλιετηρίδα π.Χ. Ὁ Flinders Petrie τὴν πρώτην δυναστείαν τῶν Αἰγυπτίων περὶ τὸ Ξ ’90 π.Χ. Επομένως ἡ προϊστορία βάσει τῶν ὡρισμένων αὐτῶν δεδομένων κινεῖται μεταξὺ τῶν· 5.000 7.000 ἐτῶν π.Χ. ὅπου καὶ ἡ Βίβλος περίπου. –

Δυσκολίαν παρέχει ἡμῖν ἡ χρονολογικὴ τοποθέτησις ὑπὸ τῆς Βίβλου τοῦ κατακλυσμοῦ. Κατὰ τὸ Ἑβραϊκὸν δηλαδὴ κείμενον οὗτος συνέβη 2500 π.Χ. κατὰ τὸ Σαμαρειτικὸν περὶ τὸ 3100 π.Χ. καὶ κατὰ τοὺς Ο’ τὸ 3.300. Διὰ τοὺς μετὰ τὸν κατακλυσμὸν λαοὺς θὰ ἐχρειάζετο, ἵνα οὗτοι ἀναπτυχθοῦν τοὐλάχιστον 3.000 – 4.000 ἔτη. Επομένως ὁ κατακλυσμὸς πρέπει νὰ τοποθετηθῇ εἰς παλαιοτέραν ἐποχὴν ἐκείνης, εἰς ἣν κατατάσσει αὐτὸν ἡ Βίβλος. ῞Οθεν δὲν εἶναι πιθανὸν νὰ ὑπάρχουν εἰς τὸν δεύτερον γενεαλογικὸν πίνακα (Γεν. ΧΙ, 10) κενά τινα ἢ οἱ ἀριθμοὶ νὰ εἶναι ἐσφαλμένοι καὶ νὰ ἔχωμεν οὐχὶ συγγραφικὰ ἀλλὰ ἀντιγραφικὰ λάθη, ὡς εἴπομεν καὶ ἀνωτέρω.

2) Η Γεωλογία: Σπουδαιότατοι Γεωλόγοι μέχρι πρότινος δὲν ἀνεβίβαζον τὴν προϊστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος πέραν τῶν 5.000 – 7.000 π.Χ. Καὶ συγκεκριμένως: Ὁ Pfaff (ἐν τῷ ἔργῳ αὐτοῦ Schöpfing Sgeschichte 712) λέγει: «Πάντες οἱ ἀπροκατάληπτοι Γεωλόγοι καὶ ἔθνογράφοι παραδέχονται ὀλίγας μόνον χιλιετηρίδας πρὸ Χριστοῦ διὰ τὴν προϊστορίαν τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ ἱστορικὰ φυσικὰ γεγονότα δὲν ἀναβιβάζουν τὴν ἡλικίαν τοῦ ἀνθρώπου πέραν τῶν 5000 -7000 π.Χ..

O Κ.Ε.v Baer. «Ἡ ἡλικία τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἀνέρχεται πέραν τῆς ὑπὸ τῆς Βίβλου ὁριζομένης χιλιετηρίδος». Σήμερον ὅμως χριστιανοὶ ἐρευνηταὶ παραδέχονται, ὅτι ἡ ἡλικία τοῦ ἀνθρώπου ἀνέρχεται εἰς 100.000 τοὐλάχιστον ἔτη πρὸ Χριστοῦ. Καὶ ὅμως αἱ βάσεις ἐφ᾽ ὧν στηρίζονται οὗτοι διὰ τοὺς ὑπολογισμούς των δὲν εἶναι βέβαιοι οὐδὲ ἀναντίρρητοι, διότι ή ἀρχή, ἡ διάρκεια καὶ τὰ ἐνδιάμεσα χρονικά διαστήματα τῶν διαφόρων ἐποχῶν τῶν παγετώνων, ἐκ τῶν ὁποίων συνάγεται ἡ ἡλικία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, δὲν εἶναι ἀδιαμφισβήτητα. Η γεωλογικῶς ἐξερευνηθεῖσα περιοχὴ εἶναι πολύ μικρά͵ τὸ εὑρεθὲν ὑλικὸν πολύ μικρόν, ἵνα δυνηθῇ νὰ συναγάγῃ τις ἐκ τούτων θετικὰ συμπεράσματα. ᾿Ιδίως ἡ συσχέτισις τῶν σημερινῶν παγετώνων εἰς τὴν ταχύτητά των πρὸς τὰ παγόβουνα τῶν προϊστορικῶν χρόνων ὠδήγησαν εἰς ἐσφαλμένα συμπεράσματα. (Bumül ler, Die Urzeit des Menschen. Schneider, Die Geologie zur Sündflut und zur Chronologie). Οἱ ὑπό τινων γεωλόγων γινόμενοι δεκτοί μεγάλοι ἀριθμοὶ ἀντίκεινται εἰς τοὺς ἀριθμοὺς τῆς ‘Αγίας Γραφῆς, ἡ ὁποία παρ’ ὅλα τὰ κενά, τὰ ὁποῖα δυνάμεθα νὰ παραδεχθῶμεν, ὅτι ἔχει, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ παραδεχθῶμεν, ὅτι ὁμιλεῖ περὶ κλειστοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου τοποθετεῖ τοὺς ᾿Αδὰμ ‘Αβραάμ. Κενὰ ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Γραφῇ πολλῶν ἐτῶν εἶναι ἀπαράδεκτα. Καὶ τέλος. Εἶναι ἀπίθανον νὰ ἔζησεν ἡ ἀνθρωπότης ἑκατοντάδας χιλιάδων ἐτῶν κατὰ τὴν προϊστο ρικὴν περίοδον καὶ νὰ ἔχωμεν ἀναμνήσεις ἱστορικῆς· περιόδου καὶ λεί· ψανα ἐξελίξεως τοῦ πολιτισμοῦ μόνον 5.000 – 6.000 ἐτῶν! –

῞Αλλο ἐπιχείρημα τῶν ἀρνητῶν κατὰ τῆς μικρᾶς ἡλικίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τῆς Βίβλου εἶναι ὁ μέγας ἀριθμὸς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ὁποῖος προϋποθέτει μακροτέραν τὴν ἡλικίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

᾿Απάντησις. Περὶ τούτου ή ‘Αγία Γραφὴ δὲν ὁμιλεῖ ρητῶς. Δύο ναται μόνον νὰ ἴδῃ τις ἐν τῇ δημιουργίᾳ καὶ μετὰ τὸν κατακλυσμὸν τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε…». Ἐν τῇ εὐλογίᾳ ταύτῃ δυνάμεθα νὰ ἴδωμεν μεγάλον πολλαπλασιασμὸν καὶ ἀνάλογον ταχεῖ· αν ἐξάπλωσιν τῶν ἀνθρώπων ἐφ᾿ ὅλης τῆς γῆς καὶ μάλιστα ἐὰν ληφθῇ ὑπ᾽ ὄψιν οἱ προκατακλυσμαῖοι γίγαντες καὶ ἡ πολυχρόνιος αὐτῶν ζωή. Ἐὰν ληφθῇ ὑπ’ ὄψιν ἡ παρατηρουμένη αὔξησις τῶν ἀνθρώπων εἰς ἱστορικὴν ἐποχήν, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν, ὅτι χιλιετηρίδες τινὲς μετὰ τὸν κατακλυσμὸν θὰ ἦσαν ἀρκεταὶ διὰ νὰ ζῶσι πολλὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπων. Ἐὰν δηλαδὴ κατὰ τὸν Ebert τεθῇ ὡς βάσις τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων κατὰ μέσον ἄρον τὸ 21)2)0)Ο θὰ ἦτο δυνατὸν εἰς διάστημα 600 ἐτῶν ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀνθρώπων νὰ εἶχε ἀνέλθει εἰς 5. 437. 134, μετὰ 700 ἔτη εἰς 64.233.270 μετὰ 800 ἔτη εἰς 758.839.700 (Schuster).

Συμπέρασμα. Ή ‘Αγία Γραφή, παρ᾽ ὅλα τὰ κενά, τὰ ὁποῖα δυνατὸν νὰ ἔχουν οἱ πίνακες τῶν κεφαλαίων 5 καὶ 10 δὲν ἀναβιβάζει τὴν ἡλικίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πέραν μιᾶς δεκάδος χιλιάδων ἐτῶν. Ἡ ἱστορικὴ ἐπιστήμη καὶ ἡ προϊστορία τῶν λαῶν συμφωνεῖ μετὰ τῶν ἁγιογραφικῶν χρονολογιῶν. Ἡ δὲ Γεωλογικὴ ἐπιστήμη δὲν ἔχει εἴπῃ τὴν τελευταίαν λέξιν της ἐπ᾿ αὐτοῦ. Επομένως ἡ ᾿Επιστήμη δὲν συγκρούεται πρὸς τὴν Βίβλον.

Η παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο’, Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου, Εκδόσεις «Λυδία», τόμος 1, Β’ έκδοση (1986), σ. 444-449 (αντιγραφή orthopraxia.gr)