Άγιος Μάρτυς Ιουλιανός  / Άγιος  Χριστόδουλος ο εν Πάτμω ( 16/03)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού    

Άγιος Μάρτυς Ιουλιανός

     Ο ηρωισμός των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας είναι φαινόμενο πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία. Μεγάλο κεφάλαιο ηρωισμού αποτελούν τα μαρτύρια μυριάδων Χριστιανών στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, όταν ο διάβολος, δια του αντίχριστου ρωμαϊκού κράτους, είχε κηρύξει εξοντωτικό διωγμό κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Ένας από τους ηρωικούς Μάρτυρες των χρόνων αυτών υπήρξε και ο άγιος Μάρτυρας Ιουλιανός.

      Γεννήθηκε στην πόλη Ανάζαρβο της Δευτέρας Κιλικίας της Μ. Ασίας στα τέλη του 3ου μ. Χ. αιώνα. Είχε ευγενή καταγωγή, ήταν γιός κάποιου επιφανούς  εθνικού (ειδωλολάτρη) συγκλητικού και της ευσεβούς Χριστιανής Ασκληπιοδώρας. Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στα χρόνια εκείνα τα αντρόγυνα να είναι θρησκευτικά διχασμένα. Στις περισσότερες περιπτώσεις Χριστιανές ήταν οι σύζυγοι γυναίκες, οι οποίες κρατούσαν την πίστη τους κρυφή από τους συζύγους τους. Πιθανότατα η  Ασκληπιοδώρα να ήταν κρυφή Χριστιανή από τον σύζυγό της, λόγω του αξιώματός του. 

     Η Ασκληπιοδώρα είχε βαθιά πίστη στον αληθινό Θεό και είχε ασυνήθιστη κατάρτιση στην χριστιανική πίστη. Είχε μεγάλη κατάρτιση και γνώση των Αγίων Γραφών και της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Αυτή την πίστη και την ευσέβεια μετέδωσε και στο γιο της Ιουλιανό.

     Στις αρχές του 4ου αιώνα, το 405, ο θρησκομανής ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός κήρυξε τον πλέον σκληρό διωγμό κατά των Χριστιανών, ασύγκριτα χειρότερο από όλους τους διωγμούς των προκατόχων του. Είναι γνωστό, πως το διωγμό απαίτησαν οι σκοταδιστές ειδωλολάτρες ιερείς και μάντεις των δαιμονικών διαβόητων Μαντείων της Μ. Ασίας, του Κλαρίου και Διδυμαίου Απόλλωνος, διότι, λόγω της εξαπλώσεως του Χριστιανισμού, ερήμωναν τα κέντρα αυτά της δεισιδαιμονίας και της απάτης και έχαναν τεράστιες προσόδους. Έπεισαν τον δεισιδαίμονα αυτοκράτορα, πως τους διαμήνυσαν οι «θεοί», ότι απαιτούσαν την ολοκληρωτική εξόντωση των Χριστιανών, διότι διαφορετικά θα ήραν την εύνοιά τους προς το κράτος και τον αυτοκράτορα και θα επέρχονταν η καταστροφή του! 

     Ο διωγμός λοιπόν του Διοκλητιανού ήταν πραγματικός αφανισμός για τους Χριστιανούς. Χιλιάδες πιστοί του Χριστού συλλαμβάνονταν, σύρονταν στα δικαστήρια και βασανίζονταν για να προσφέρουν θυσία στους δαιμονικούς ειδωλικούς «θεούς». Όσοι αρνούνταν θανατώνονταν με τους πλέον φρικτούς τρόπους.

      Η βασιλική διαταγή έφτασε και στην Ανάζαρβο της Δευτέρας Κιλικίας. Ο τοπικός διοικητής Μαρκιανός, με έδρα την πόλη Φλάβια (Σις), ένας φανατικός ειδωλολάτρης και ανελέητος άνθρωπος, ανέλαβε να υλοποιήσει με φανατισμό το διάταγμα του Διοκλητιανού. Πλήθος Χριστιανών συλλαμβάνονταν, ανακρίνονταν και βασανίζονταν για να απαρνηθούν το Χριστό και να θυσιάσουν στα είδωλα. 

       Μεταξύ αυτών συνέλαβαν και τον νεαρό Ιουλιανό. Τον οδήγησαν στην Φλάβια, μπροστά στον Μαρκιανό να απολογηθεί και να υπογράψει το σχετικό λίβελλο, τη βεβαίωση ότι απαρνείται την πίστη του στο Χριστό και ότι δέχεται να θυσιάσει στους «θεούς» της ειδωλολατρίας. Ο ηρωικός Χριστιανός νέος αρνήθηκε με θάρρος και παρρησία να συμμορφωθεί με το αυτοκρατορικό διάταγμα,  αψηφώντας τα επερχόμενα μαρτύρια, τονίζοντας: «Δεν φοβάμαι το μαρτύριο και τίποτε δεν πρόκειται να με κάνει να αρνηθώ τον Νόμο που μου μεταδόθηκε παιδιόθεν, ακόμη κι αν με κάψεις στην πυρά, γιατί έχω στήριγμα τον Χριστό, στον οποίο προσφέρω ακατάπαυστα θυσία αινέσεως».

     Ο θηριώδης διοικητής Μαρκιανός διέταξε να τον μαστιγώσουν άγρια, με σκοπό να τρομοκρατηθεί και να καμφθεί. Όμως ο Μάρτυρας έμεινε αμετάπειστος. Τότε τον πήραν και τον οδήγησαν σε παρακείμενο βωμό. Ο Μαρκιανός πήρε ένα κομμάτι ειδωλόθυτο κρέας και το έχωσε με τη βία στο στόμα του Ιουλιανού, να τον μολύνει και να τον πείσει ότι προσέφερε θυσία στο είδωλο. Αλλά ο άγιος έφτυσε το κρέας και διαβεβαίωσε τον Μαρκιανό πως είναι μάταιο να μεταχειρίζεται βία για τη θυσία που επιδίωκε. Θυσία με τη βία δε λογίζεται θυσία!  

     Μετά από αυτό ο φανατικός και θρησκομανής διοικητής έγινε έξαλλος από το θυμό του και έδωσε διαταγή να μαστιγώσουν εκ νέου και με μεγαλύτερη σφοδρότητα τον Ιουλιανό και να τον επιστρέψουν στην Ανάζαρβο. Οι στρατιώτες τον χτυπούσαν και τον κακοποιούσαν σε όλη τη διαδρομή, ενώ ο Μάρτυρας υπόμεινε προσευχόμενος, εκδηλώνοντας την ανεξικακία του στους βασανιστές του. Όταν έφτασαν στην πόλη, τον παρέδωσαν στον τοπικό δικαστή για να απολογηθεί για το «αδίκημά» του. Και εκεί ο ηρωικός Ιουλιανός επέδειξε την ίδια στάση, βεβαιώνοντας με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την αμετάπειστη προσήλωσή του στην μόνη αληθινή πίστη στο Χριστό. Ο δικαστής διέταξε να τον ποτίσουν με το ζόρι κρασί από την ειδωλολατρική σπονδή και τον ανάγκασαν να κρατήσει στα χέρια του το θυμίαμα για την τελετή της θυσίας. Όμως δεν κατάφεραν να κάμψουν την απόφασή του να μην αρνηθεί το Χριστό. 

      Αφού τον βασάνισαν, τον έστειλαν δεμένο στις Αιγές, στον Ισσικό κόλπο, όπου υπήρξε ονομαστός ναός του Ασκληπιού, πιστεύοντας πως ο «θεός της ιατρικής» θα «θεράπευε» τον «ψυχικά ασθενή» Ιουλιανό, διότι αυτή τη γνώμη είχαν οι ειδωλολάτρες για τους Χριστιανούς! Αλλά και πάλι απογοητεύτηκαν, ο Μάρτυρας με την προσευχή του εξουδετέρωσε τις δαιμονικές μαγγανείες των σκοταδιστών ιερέων του ασκληπιείου! Εν συνεχεία τον απείλησαν να θυσιάσει, αλλιώς θα τον έκαιγαν στην πυρά. Τότε ο Ιουλιανός τους απάντησε: «Τι σας εμποδίζει να το πράξετε;». 

      Κατόπιν σκέφτηκαν να φέρουν τη μητέρα του, ελπίζοντας ότι οι παρακλήσεις της για να σώσει τη ζωή του θα τον έπειθαν να μεταστραφεί. Την οδήγησαν στο κελί του και της έδωσαν προθεσμία τριών ημερών να τον μεταπείσει. Αλλά η ευσεβής εκείνη μητέρα, αντί να τον παροτρύνει να αρνηθεί το Χριστό και να σώσει τη ζωή του τον συμβούλευε να μείνει μέχρι τέλους σταθερός στην πίστη του στο Χριστό και να αψηφήσει τις φοβέρες των διωκτών του. Μάλιστα του τόνιζε με έμφαση: «Γνωρίζεις ποιο είναι το αληθινό συμφέρον σου, αφού εγώ σου το δίδαξα. Πράξε λοιπόν ώστε να δοξάσεις τον μόνο αληθινό Θεό!». 

      Όταν έληξε η προθεσμία των τριών ημερών και διαπίστωσαν ότι ο Ιουλιανός δεν είχε μεταπειστεί, ζήτησαν οδηγίες από τον Μαρκιανό τι να κάμουν εισέτι με αυτόν. Εκείνος τους διέταξε να μαζέψουν από τους αγρούς και τα δάση δηλητηριώδη φίδια, σκορπιούς και άλλα ερπετά και έντομα και να τον κλείσουν σε σακί με αυτά και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Τα δηλητηριώδη ερπετά και έντομα κατέφαγαν τη σάρκα του και ό, τι απόμεινε βυθίστηκε στη θάλασσα, ενώ η αγιασμένη ψυχή του φτερούγισε στον ουρανό να συμβασιλέψει με το Χριστό στους ατέλειωτους αιώνες. 

      Οι Χριστιανοί κατόρθωσαν και μάζεψαν τα τίμια λείψανά του, τα οποία μετέφεραν στην Αντιόχεια και τα εναπέθεσαν σε περικαλλή ναό, προς τιμήν του στο μαγευτικό προάστιο Δάφνη, τα οποία θαυματουργούσαν. Χιλιάδες ασθενείς έτρεχαν να λάβουν την χάρη και την ίαση από αυτά. Κυρίως θεράπευε τους δαιμονισμένους και φρενοβλαβείς. Ατυχώς αυτά καταστράφηκαν από πυρκαγιά που είχαν βάλλει οι Πέρσες εισβολείς το 537.

      Η μνήμη του τιμάται στις 16 Μαρτίου.    

Άγιος  Χριστόδουλος ο εν Πάτμω

        Η Νήσος Πάτμος αναδείχτηκε ιερά από την παρουσία δύο μεγάλων προσωπικοτήτων της Εκκλησίας μας, οι οποίες συνδέθηκαν με αυτήν. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και ο Όσιος Χριστόδουλος. Ο μεν πρώτος έγραψε εξόριστος εκεί το ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως, ο δε δεύτερος έκτισε την εκεί φημισμένη Ιερά Μονή. 

         Ο άγιος Χριστόδουλος γεννήθηκε το 1020 στη Νίκαια της Βιθυνίας από τους ευσεβείς γονείς του Θεόδωρο και Άννα, οι οποίοι φρόντισαν να τον αναθρέψουν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Ο ίδιος από μικρός έδειξε την αγάπη του για το Χριστό και την Εκκλησία και είχε πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Όταν έγινε έφηβος κατέφυγε στο όρος Όλυμπος της Βιθυνίας για να ασκητέψει. Κατόπιν πήγε στην Παλαιστίνη, για να προσκυνήσει τα ιερά σεβάσματα των Αγίων Τόπων και να συνδεθεί με τους εκεί ονομαστούς ασκητές και μοναχούς. Μετά επέστρεψε στη Μ. Ασία και εγκαταστάθηκε στο όρος Λάτρον της Καρίας, στη Μονή του Στήλου, όπως ονομάζονταν. Εκεί ίδρυσε φημισμένη βιβλιοθήκη και συγκέντρωσε κοντά του πολλούς μοναχούς. Μάλιστα έλαβε και την ονομασία «Λατρηνός», από την περιοχή του Λάτρου. 

        Εκεί, με προσευχή, νηστεία, αγρυπνία και αγώνα κατά των παθών του, ο Χριστόδουλος  αναδείχτηκε σπουδαία πνευματική μορφή της περιοχής. Όμως η συνθήκες διαβίωσης είχαν καταστεί δύσκολες, λόγω των συχνών βαρβαρικών επιδρομών, οι οποίες λυμαίνονταν την δυτική Μ. Ασία. Γι’ αυτό, το 1070, πήρε την απόφαση να φύγει και να εγκατασταθεί στη νήσο Πάτμο. Εκεί με συνδρομή του αυτοκράτορα  Αλεξίου Α΄ Κομνηνού (1081-1118) ανήγειρε την περιώνυμη Μονή, προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στο σημείο, που ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου είχε δει τα θαυμαστά οράματα και συνέγραψε την Αποκάλυψη. Ως λόγιος, που ήταν φρόντισε να ιδρύσει και μεγάλη βιβλιοθήκη. 

      Όμως δεν έμεινε για πολύ στην Πάτμο. Μετέβη στην Κωνσταντινούπολη για να διευθετήσει κάποιες υποθέσεις τη Μονής. Λίγο μετά παραιτήθηκε από ηγούμενος και πήγε στο Στρόβιλο της Μ. Ασίας, όπου ανέλαβε την φροντίδα της Μονής Αρσενίου. Αλλά και εκεί δεν έμεινε για πολύ. Πήγε στην Κω, όπου ίδρυσε την Μονή της Άννης Θεομήτορος, στην οποία ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός παραχώρησε τα προάστια της Λέρου και τη νήσο Λειψώ. 

       Κατόπιν, αφού εγκατέστησε αδελφότητα στη Μονή, πήγε ξανά στην Κωνσταντινούπολη, για να συναντήσει και πάλι τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, για να του δώσει την άδεια να οργανώσει την Μονή της Πάτμου. Πήρε την αυτοκρατορική άδεια το 1088, με χρυσόβουλο, στο οποίο προβλεπόταν να γίνει ανταλλαγή των ακινήτων της Κω, να του παραχωρηθεί ολόκληρη η νήσος Πάτμος. 

       Έχοντας αποκτήσει μεγάλη περιουσία η Μονή, άρχισε να κτίζει τα περίλαμπρα κτηριακά της συγκροτήματα, όπως τα βλέπουμε σήμερα. Αλλά και πάλι δεν έμελλε να μείνει μόνιμα στη Μονή, διότι η νήσος μαστίζονταν από επιδρομές των Τούρκων, οι οποίοι λεηλατούσαν και έσφαζαν τους Χριστιανούς. Περί το έτος 1092 κατέπλευσε στον Εύριπο (Εύβοια), όπου κάποιος πλούσιος ευσεβής κάτοικος του προσέφερε πολυτελή οικία να μείνει, την οποία ο Χριστόδουλος την μετέτρεψε σε Μοναστήρι. Ο ίδιος δεν θέλησε να μείνει στην Μονή, διότι η πολυτέλεια δεν ταίριαζε στην ασκητικότητά του. Γι’ αυτό εγκαταστάθηκε σε σπήλαιο δυτικά τη κωμοπόλεως Ελύμνιον (Λίμνη) για να ζήσει ως ασκητής. Οι ευσεβείς κάτοικοι της Εύβοιας του έδειξαν μεγάλο σεβασμό, διότι διείδαν στο πρόσωπό του μια μεγάλη πνευματική προσωπικότητα. Πολλοί τον χαρακτήριζαν ως άγγελο σε ανθρώπινο σώμα! 

       Στο σπήλαιο ο όσιος Χριστόδουλος προσευχόταν αδιάλειπτα και μελετούσε τις άγιες Γραφές και τα συγγράμματα των Πατέρων. Πλήθος πιστών συνέρρεε καθημερινά να πάρει την ευχή του και να τις πνευματικές του συμβουλές και νουθεσίες. Παρά τον κόπο και τις ατέλειωτες ώρες που αφιέρωνε να δεχτεί τους επισκέπτες του, ποτέ δεν δυσφορούσε και δεν άφηνε κανέναν να μην τον δεχτεί. Εκεί συνέταξε το 1093 την «Διαθήκη» και τον «Κωδίκελλό» του. Μάλιστα η «Διαθήκη» του, για να έχει ισχύ και κύρος κάλεσε επτά αξιωματούχους της επισκοπής Ευρίπου (Χαλκίδος) για να την υπογράψουν. Αναφέρονται οι: «Λέων πρεσβύτερος και σακελάριος της πόλεως Ευρίπου, Ιωάννης πρεσβύτερος και νοτάριος της καθέδρας Ευρίπου, Μιχαήλ… της καθέδρας Ευρίπου, Βασίλειος ο ευτελής διάκονος… και νοτάριος Ευρίπου κ.ά.». 

      Την διαμονή του Οσίου Χριστοδούλου στον Εύριπο, την βιωτή του και την κοίμησή του, μας την περιγράφει λεπτομερώς ο Μητροπολίτης Ρόδου Ιωάννης, στο έργο του: «Βίος και Πολιτεία του Οσίου Πατρός ημών Χριστοδούλου». Λίγο πριν αποδημήσει από αυτό τον κόσμο προαισθάνθηκε τον θάνατό του και συγκέντρωσε τους υποτακτικούς του, στους οποίους τους ανακοίνωσε την κοίμησή του. Μάλιστα τους διαβεβαίωσε ότι οι Αγαρηνοί δεν θα καταλάβουν τα νησιά. Τους παράγγειλε επίσης ότι ήθελε να μεταφέρουν τα λείψανά του στην Πάτμο.  Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 16 Μαρτίου του 1093. Στην ως άνω βιογραφία του Οσίου αναφέρεται και η ανακομιδή του ιερού του λειψάνου και η μεταφορά του στην Πάτμο.

       Οι πιστοί όμως της Εύβοιας, όταν πληροφορήθηκαν ότι επρόκειτο να μεταφερθεί το λείψανό του από τον τόπο τους, αντέδρασαν, διότι τον θεωρούσαν δικό τους άγιο, προστάτη, πατέρα και ιατρό τους και γι’ αυτό το φρουρούσαν. Όμως κάποια νύχτα οι υποταχτικοί του, το σήκωσαν στους ώμους τους, χωρίς θόρυβο, επιβιβάστηκαν σε πλοίο και έφυγαν για την Πάτμο, όπου το τοποθέτησαν στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, την οποία έκτισε ο Όσιος. Εκεί παραμένει ως τα σήμερα άφθορο, να ευωδιάζει και να θαυματουργεί. 

        Η μνήμη του τιμάται στις 16 Μαρτίου και η ανακομιδή των λειψάνων του στις 21 Οκτωβρίου.  Εκτός από τα προαναφερόμενα συγγράμματά του «Διαθήκη» και «Κωδίκελλος», συνέγραψε και το έργο του: «Υποτύπωσις ήτοι διάταξις γενομένη προς τους εαυτού μαθητάς εν τη εν Πάτμω ιδία αυτού μονή», ένα σπουδαίο σύγγραμμα μοναχικών κανονισμών», το οποίο μας έχει διασωθεί.   

Λάδι στη Φωτιά (μάλλον ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ) Ὁ Σεβασμιώτατος Γόρτυνος ξαναχτυπᾶ. (09/09)

Τὸ ἐκκλησιαστικὸν βῆμα -ὁ ἄμβων – εἶναι αὐστηρὸν, ἀποκλειστικὸν, αὐθεντικόν. Εἷς μόνος ὁμιλεῖ. Ὑποτίθεται , ὅτι λέγει, ὄχι διδόμενα, ἀλλὰ συμπεράσματα, παραδεδεγμένα, ἀναμφισβήτητα, δόγματα. Δὲν ἐπιτρέπονται ἐκεὶ αἱ αὐτοσχέδιοι ἀνοησίαι. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ.  ΑΠΑΝΤΑ τομ4. Σελ.148

…. εἶναι ἱκανοὶ νὰ παραλογίζωνται ἐπὶ ὥρας ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος  ὅ.π. 5.177

Τώρα, ποὺ φυσᾶ ὁ σαρωτικὸς ἄνεμος τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς ἀποστασίας βρῆκε εὐκαιρία ὁ διάολος, διὰ τῶν ὁργάνων του,  νὰ ἀνάψῃ πυρκαϊά στὸ δάσος τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸ κάψῃ, νὰ τὸ καταπατήσῃ καὶ νὰ φτιάξῃ οἰκόπεδα. Καὶ οἱ  ταγμένοι πυροσβέστες, δεσποτάδες καὶ παπάδες, ἀντὶ νὰ σβήνουν τὶς φωτιές, ἀνάβουν καὶ αὐτοὶ βοηθώντας τον, καὶ ὅποιος πάει νὰ ρίξῃ λίγο νερὸ τὸν κυνηγοῦν καὶ τὸν μαλώνουν. Ἔτσι καὶ ὁ Γόρτυνος ἄναψε τὴν δική του φωτιά, ἀλλὰ ὅταν ἄρχισε ὁ κόσμος νὰ φωνάζῃ καὶ νὰ διαμαρτύρεται, γιὰ νὰ τὸν καθησυχάσῃ κάπως πῆρε ἕνα κουβά καὶ ἄρχισε νὰ ρίχνῃ πάνω στὶς φλόγες. Μόνο ποὺ ἀντὶ γιὰ νερὀ ἔριξε πετρέλαιο.

Στὸ πρῶτο κήρυγμά του ὁ σεβασμιώτατος λέει ξεκάθαρα ὅτι ὅ,τι γίνεται στὶς ἀγορὲς καὶ στὰ «σούπερ μάρκετς» καὶ παντοῦ, -δηλαδὴ ὅσα μέτρα ἐπέβαλε  ἡ πολιτεια- τὸ ἴδιο πρέπει νὰ γίνεται καὶ στοὺς ναοὺς καὶ μάλιστα κατὰ τὴν Θεία λατρεία. Τὰ λόγια του τὰ ἴδια: «Καί ἔτσι γίνεται στά σχολεῖα, στά «σοῦπερ μάρκετ», στίς συγκεντρώσεις, στίς ἀγορές κ.λπ. Τό ἴδιο βεβαίως καί γιά τόν ἴδιο λόγο πρέπει νά γίνεται καί στούς ἱερούς Ναούς κατά τήν θεία λατρεία». (Κήρυγμα Α΄)

 Ὁ ναὸς, δήλωνε ὁ σεβασμιώτατος, εἶναι τὸ ἵδιο ἐπικίνδυνος ὅπως κάθε ἄλλος τόπος: «Καί στόν Ναό, λοιπόν, μέσα στήν Ἐκκλησία, χριστιανέ, μπορεῖ νά κολλήσεις κορωνοϊό». Καὶ ἐν τέλει εἶπε καὶ τὸ σοφό: «Ὅ,τι λοιπόν εἶναι μία ζακέτα γιά προφύλαξη ἀπό τό κρύο, τό ἴδιο ἀκριβῶς, ἀκριβῶς τό ἴδιο, εἶναι καί τό νά φορέσω μία μάσκα γιά τήν προφύλαξη ἀπό τόν κορωνοϊό».(Κ ρυγ. Α΄)

Ἐπειδὴ βέβαια καὶ κάποιος μὲ στοιχειώδη ἀντίληψι καὶ πίστι ἀμέσως κατάλαβε ποὺ ἀποσκοπεῖ ὁ σεβασμιώτατος, τί φωτιὰ ἄναψε καὶ ποιὸν ὑπηρετοῦν αὐτὰ τὰ κηρύγματα, καὶ ξέσπασε σάλος καὶ κατακραυγὴ καὶ διαμαρτυρίες, ἀποφάσισε νὰ ἀναδιπλωθῇ (αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζουν οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὰ ἤθη τῶν πολιτικῶν μας καὶ ἀκοῦμε συνέχεια: κωλοτούμπα) Καὶ τί κάνει; Καινούργιο κήρυγμα (Κήρυγμα Β΄) Καὶ τί λέει; 

Πρῶτον, ὅτι ὅσα εἶπε δὲν εἶναι δικά του ἄλλὰ τῆς Συνόδου. Προσπάθησε δηλαδὴ νὰ ἀποστασιοποιηθῇ ἀπὸ τὸ πρῶτο του κήρυγμα: «Ἐγώ εἶπα αὐτό πού εἶπε ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι καί στούς ἱερούς Ναούς εἰσερχόμενοι πρέπει νά φορᾶμε μάσκα, γιά νά προστατευθοῦμε ἀπό τόν λεγόμενο «κορωνοϊό», πού θερίζει καί γίνεται θανατηφόρος σ᾽ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα». (κηρυγ.Β΄)

Εἶναι γεγονὸς ὅτι πράγματι ἀκολουθεῖ ὅσα εἶπε ἡ Σύνοδος, τὴν ὁποία τεχνηέντως τὴν μπερδεύει μὲ τὴν Ἐκκλησία: «Ἐμεῖς ὅπως σέ ὅλα, ἔτσι καί σ᾽ αὐτό, θά πράξουμε ὅ,τι μᾶς πεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας». (κηρυγ. Α΄) Ὅμως καὶ ἡ ἁπόφασις τῆς Συνόδου καὶ ἡ ὅλη πρακτική της εἶναι τὸ ἴδιο βδελυκτὴ καὶ ἀποδοκιμαστέα ἀπὸ ὅποιον ἔχει στοιχειώδη ὀρθόδοξη συνείδησι. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀλλάζει  τὸ γεγονὸς ὅτι ὅσα ἐκφράστηκαν στὸ Α΄ κήρυγμα εἶναι ἀπολύτως προσωπικὲς του ἀπόψεις. Ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα εἶναι στὸ πρῶτο πρόσωπο («ἐξηγῶ τι θέλω νὰ πῶ», «δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω», «σκέπτομαι καὶ τὸ ἐξῆς», «παρακαλῶ» «ἐρωτῶ» κλπ) ἤ στὸ πρῶτο πλυθυντικὸ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς ἐκφορᾶς τοῦ λόγου («τοὺς ρωτᾶμε» κλπ). Ὅτι λέγεται ἐκεῖ εἶναι δικὲς του σκέψεις καὶ δικά του ἐπιχειρήματα. Ἐξ ἄλλου ἡ σύνοδος δὲν εἶπε πουθενὰ γιὰ ζακετάκια καὶ κρυολογήματα. Δύσκολο ὅταν εἶναι πολλοὶ μαζί νὰ φτάσουν σὲ τέτοιο σημεῖο προφανοῦς παραλογισμοῦ, ἀρκετὸς ὁ περί πίστεως.

Τὴν ἀλλαγὴ πορείας τὴν παρουσιάζει ὡς ἐξῆς: «Σ᾽ αὐτό ὅμως μερικοί ἤ καί πολλοί διαμαρτυρήθηκαν καί εἶπαν: Ὄχι! Μέσα στόν Ναό εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς προστατεύει καί δέν πρόκειται νά πάθουμε κανένα κακό». (Κηρ.Β΄) Ἐπειδὴ τὸν ἔκραξαν καὶ οἱ πέτρες (κατὰ τὸ καὶ οἱ λίθοι κεκράξονται) τὸ γυρίζει: «Βεβαίως, χριστιανοί μου, μέσα στούς Ἱερούς Ναούς μας τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία καί τά ἄλλα ἱερά Μυστήρια καί εἶναι πλούσια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ σ᾽ αὐτούς, πού μπορεῖ νά διαφυλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κακό. Αὐτό πρέπει νά τό πιστεύουμε». (κηρυγ.Β΄) Δηλαδὴ; 

Στὸ πρῶτο κήρυγμα δὲν μποροῦσε νὰ τὸ καταλάβει αὐτό: «Ὄχι, λέγουν, μερικοί, ἤ καί πολλοί χριστιανοί καί κληρικοί, ὄχι μέσα στούς Ναούς ἡ μάσκα. Γιατί;, τούς ρωτᾶμε. Γιατί μέσα στόν Ναό – μᾶς λέγουν – εἶναι ὁ Θεός καί δέν πρόκειται νά μᾶς συμβεῖ κανένα κακό.  Πραγματικά, χριστιανοί, δέν μπορῶ νά καταλάβω τόν λόγο αὐτό». (κηρ. Α΄) Βλέπετε; Εἶναι ὁ ἴδιος ἄνθρωπος. Πρὶν δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει γιατὶ λένε πολλοὶ ὅτι «μέσα στόν Ναό – μᾶς λέγουν – εἶναι ὁ Θεός καί δέν πρόκειται νά μᾶς συμβεῖ κανένα κακό». Τώρα βγαίνει ὁ ἴδιος ἄνθρωπος καὶ λέει: «Βεβαίως, χριστιανοί μου,… μέσα στούς Ἱερούς Ναούς μας εἶναι πλούσια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ σ᾽ αὐτούς, πού μπορεῖ νά διαφυλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κακό». Δηλαδὴ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Τί ἔγινε; Ἄλλαξε μυαλό, δηλαδή μετάνοησε; Τὸν φώτισε ὁ Θεός; Δοξα τῷ Θεῷ θὰ πῇ κάποιος. Πάει νὰ σβήσῃ τὴ φωτιά ποὺ ἄναψε.

 Μόνον αὐτὸ, δυστυχῶς, δὲν συνέβη. Εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια γιὰ νὰ ὡραιοποιήσῃ τὸ πράγμα, νὰ φανῇ ὅτι ἀκολουθῇ τὰ πάντοτε καὶ ὑπὸ πάντων πιστευόμενα γιὰ τὴν ἐκκλησία καὶ μετὰ πετάει τὸ πετρέλαιο:      « Ἀλλά θέλω νά σᾶς πῶ ὅτι αὐτό συμβαίνει ὄχι στόν καθένα, ἀλλά στόν πιστό μόνο καί στόν ἅγιο στήν ψυχή ἄνθρωπο» (κηρυγ.Β΄).!!!! Προσέξτε ποὺ πάει τὸ πράγμα. Τί λογισμὸ εἰσάγει. Νομίζω ὅτι καὶ ἴδιος ὁ διάολος θὰ δυσκολευόταν νὰ κάνει τέτοιο συνδυασμό (ἄν καὶ, ἐπιπροσθέτως, τὸ δαιμονικὸ σχήμα του -τοῦ διαβόλου-  θὰ ἀπονεύρωνε τὴν ἰσχύ τοῦ συλλογισμοῦ). Τώρα βέβαια μὲ τὸ σχήμα τοῦ ἀρχιερέως ἔχει πιὸ πολλὲς πιθανότητες νὰ πλανήσῃ κάποιους ἀπρόσεκτους καὶ ἀστήρικτους.

Ναὶ λέει, πράγματι ἡ ἐκκλησία εἶναι τόπος ὅπου ἡ πλούσια Χάρη τοῦ Θεοῦ σ᾽ αὐτούς, μπορεῖ νά διαφυλάξῃ τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κακό , ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συμβαίνει στὸν κάθε ἕνα. Δὲν συμβαίνει στὸν κάθε ἕνα. Σὲ ποιὸν συμβαίνει ; Στὸν πιστὸ καὶ στὸν ἅγιο στὴν ψυχή. 

Πῶς μετριέται ὅμως ἡ πίστις τοῦ κάθε ἑνός καὶ ἡ ἁγιότης; Ἴσως νὰ  ἔχει ὑπ᾿ ὅψιν κάποιο μηχάνημα, ὅπως αὐτὸ ποὺ μετράει τὴν θερμοκρασία καὶ χρησιμοποιοῦν ὅταν πᾶς νὰ περάσῃς, κυρίως στὰ νοσοκομεία. Ὁ σεβασμιώτατος, ἐλείψει τέτοιου μηχανήματος, ἀλλὰ προκειμένου νὰ ἔχει πρακτικὸ ἀποτέλεσμα ἡ προτροπή του καὶ γιὰ νὰ βοηθήσῃ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μετρηθοῦν μόνοι τους, θέτει κάποια μέτρα ἐλέγχου τῆς πίστεως. Θαυμᾶστε τὰ παραδείγματα:

 « Ὑπῆρχε ἅγιος, πού πήγαινε στό ἱερό καί ἔτρωγε τήν στάχτη τοῦ θυμιατοῦ καί αὐτό τόν ἔτρεφε καί τόν κράταγε γερό, γιατί πίστευε γιά ἁγιασμένο πράγμα αὐτό πού ἔτρωγε». (κηρυγ.Β΄)  Νὰ ἕνα μέτρο πίστεως κατὰ τὸν σεβασμιώτατο. Καὶ σὲ φέρνει πρὸ τῶν εὐθυνῶν σου, ἐσένα, τιποτένιε ἄπιστε. Τὸ κάνεις ἐσὺ αὐτὸ; Τρῶς τὴν στάχτη τοῦ θυμιατοῦ; Δὲν τὴν τρῶς; Ἄρα μὲ ποιὰ μοῦτρα θὰ μπεῖς στὸν ναὸ χωρὶς φίμωτρο, ἄπιστε; 

Βάλτε σεβασμιώτατε ἕνα κουβά στάχτη στὴν εἴσοδο τῆς ἐκκλησίας καὶ πεῖτε ὅτι ὅποιος τρώει μιὰ δυὸ χοῦφτες στάχτη μπορεῖ νὰ μὴν φοράει μάσκα –φίμωτρο, οἱ δὲ ἀρνούμενοι, ἄρα μειωμένης πίστεως, πρέπει νὰ φοροῦν. Δὲν μπαίνει ὅμως στὸν κόπο νὰ προτείνει κάτι τέτοιο , ποὺ καὶ πρακτικῶς θὰ ἦταν δύσκολο-φανταστεῖτε πόσες ποσότητες στάκτης ἀπὸ θυμιατὸ θὰ χρειαζόταν γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν ὅλες οἱ ἐκκλησίες- ἀλλὰ συμπεραίνει θριαμβευτικά: «Ποιός τώρα, ἀπό αὐτούς πού λένε ὅτι στόν Ναό δέν παθαίνουμε τίποτε, ποιός μπορεῖ νά πάει στόν Ναό καί νά κάνει τό ἴδιο;» (κηρυγ.Β΄) Ποιὸς μπορεῖ δηλαδὴ νὰ φάει στάχτη; Ἐννοεῖ κανένας. Καὶ αὐτὸ σημαίνει πάλι: βάλτε λοιπὸν τὰ φίμωτρά σας καὶ βουλῶστε το. 

Δὲν μένει ὁ σεβασμιώτατος σὲ αὐτὸ μόνο τὸ παράδειγμα πίστεως. Ἀκοῦστε καὶ τὸ ἐπόμενο: «Ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ καταχείμωνο στήν Ρωσία, μέ τόσο βαρύ κρύο, ἔκανε τήν προσευχή του ἔξω στό ὕπαιθρο μέ ἐλαφρά ἐνδυμασία, γονατισμένος πάνω σέ μία ψυχρή μεγάλη πέτρα. Καί ὅμως ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τόν κρατοῦσε θερμό.

Ποιός τώρα ἀπό αὐτούς πού λέγουν ὅτι διαφυλάττει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τόν ὁποιοδήποτε στόν Ναό καί δέν παθαίνει τίποτε, ποιός λέγω ἀπ᾽ αὐτούς μπορεῖ νά μιμηθεῖ τό παράδειγμα τοῦ ἁγ. Σεραφείμ;» 

Ὁρίστε κύριοι ψευδοπιστοί. Μπορεῖτε νὰ τὸ κάνετε αὐτὸ; Μπορεῖτε νὰ κάνετε ὅτι ἔκανε ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ; Δὲν μπορεῖτε; Γρήγορα τὸ φίμωτρό σας καὶ μόκο.  Καὶ δὲν λέει ὁ σεβασμιώτατος  ὅτι ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ ἔμεινε πάνω στὴν πέτρα προσευχόμενος χίλιες μέρες καὶ χίλιες νύκτες!!! Ἴσως γιὰ νὰ ἔχῃ πισινὴ καὶ ἄν βρεθῇ κανεὶς καὶ τοῦ πεῖ «νὰ ἔγώ κάθισα ἔξω στὸ κρύο ὅλη νύχτα» νὰ τὸν προσγειώσῃ λέγοντάς του ὅτι ὁ ἅγιος κάθισε χίλιες μέρες καὶ χίλιες νύχτες συνέχεια.  

Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς σὲ ποιὰ μέτρα παραλογισμοῦ κινεῖται ὁ τρόπος σκέψεως τοῦ σεβασμιωτάτου. Δὲν πρωτοτυπεῖ βέβαια. Ἔχει χρησιμοποιηθῇ κατὰ κόρον αὐτὴ ἡ τεχνικὴ ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς συνόδου στὸ Κολυμπάρι ὅπου ἐπίσης ἀσκήθηκε ἀντίστοιχη τρομοκρατία σὲ ὅσους τολμοῦσαν νὰ κρίνουν τὰ τεκταινόμενα ὄντες «ἀμαρτωλοί καὶ μὴ ἅγιοι». (Πού χῶρος καὶ χρόνος νὰ γραφτοῦν ὅλα αὐτὰ…)

Ὁ σεβασμιώτατος ἀκάθεκτος συνεχίζει νὰ ρίχνει πετρέλαιο στὴν φωτιὰ ἀπιστίας ποὺ ἄναψε. Ἄν ἀναλύσουμε τὸ κήρυγμά του θὰ πρέπει νὰ γεμίσουμε πολλὲς σελίδες. 

Ἄς δοῦμε καὶ μερικὲς ἄλλες λαμπρές σκέψεις, πλήρεις σοφίας καὶ χάριτος, ποὺ ὅμως προχωροῦν τὸ θέμα ἀπὸ τὰ φίμωτρα στὴν Θεία Κοινωνία, πᾶμε ἕνα βήμα παραπέρα δηλαδή:

«Ἐγώ, χριστιανοί μου, πιστεύω καί πιστεύω ἀπόλυτα ὅτι μέσα στόν Ναό εἶναι πλούσια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καί φυλάγει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κακό. Ἀλλά ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ θαυμαστά μόνο στόν πιστό καί στόν ἅγιο. Αὐτός μόνο μπορεῖ νά πεῖ μέ τήν δυνατή του πίστη, ὅτι θά πάω στόν Ναό καί ἄς ἔχουν οἱ ἄλλοι κορωνοϊό ἤ λέπρα ἤ χολέρα. Δέν φοβᾶμαι νά κολλήσω! Ἀλλά αὐτό δέν μπορεῖ νά τό πεῖ ὁ καθένας, γιατί δέν ἔχει δυνατή πίστη. Καί ὁ Θεός ἐνεργεῖ ἀνάλογα μέ τήν πίστη τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἐπειδή εἶπα αὐτό τό σοβαρό, σᾶς λέγω καί τό ἑξῆς πάλι σοβαρό:   Ἄν ἕνας μπεῖ στήν σειρά γιά νά κοινωνήσει, καί ἀκριβῶς ὁ προηγούμενός του ἔχει πράγματι κορωνοϊό, θά πρέπει νά πεῖ, βεβαίως θά κοινωνήσω καί δέν θά πάθω τίποτε. Ἄν ὅμως τόν ταράσσει ἡ ἀμφιβολία καί ἡ ὀλιγοπιστία, ὅτι θά τοῦ συμβεῖ καί αὐτοῦ τό κακό τοῦ κορωνοϊοῦ, νομίζω ὅτι δέν θά πρέπει νά κοινωνήσει. Ἀλλά, ἄν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τοῦ διαλύσει ἐκείνη τήν ὥρα τίς ἀμφιβολίες καί ὀλιγοπιστίες καί τοῦ δώσει εἰρήνη στήν καρδιά, βεβαίως νά κοινωνήσει». (κηρυγ.Β΄)

Προσέξτε συλλογισμοὺς: «Ἄν ἕνας μπεῖ στήν σειρά γιά νά κοινωνήσει, καί ἀκριβῶς ὁ προηγούμενός του ἔχει πράγματι κορωνοϊό, θά πρέπει νά πεῖ, βεβαίως θά κοινωνήσω καί δέν θά πάθω τίποτε». Πᾶς νὰ κοινωνήσεις καὶ ὁ προηγούμενός σου ἔχει πράγματι κορωνοϊό. Καὶ ἀπὸ ποὺ φαίνεται ὁ κορωνοϊός. Ἔχει ταμπέλα; Φαίνεται στὸ κούτελο, ἤ στὴν πλάτη, μιὰ ποὺ εἶναι ὁ προηγούμενός σου; Πῶς θὰ τὸ ἀναγνωρίσουμε , σεβασμιώτατε; Προφανῶς γιὰ νὰ τὸ λέτε ἐσεῖς θὰ γνωρίζετε. Πεῖτε το καὶ σὲ μᾶς, ἀλλὰ πεῖτε το καὶ στοὺς τσιοδροχαρδαλιάδες νὰ μὴν πληρώνουμε ἄδικα ἀμφίβολα ἀλλὰ πανάκριβα τέστ, σεβασμιώτατε. Θὰ εἶναι μεγάλη συνεισφορά καὶ στὴν χώρα ἀλλὰ καὶ παγκοσμίως. 

Ἄν λοιπὸν ὁ προηγούμενος σου στὴν σειρά γιὰ τὴν Θεία κοινωνία ἔχει κορωνοϊό, ὁ πολὺ πιστὸς ποὺ ἀκολουθεῖ, ὁ  ὅποιος τρώει στάκτες ἀπὸ τὰ θυμιατά ἤ ξημερώνεται στὶς παγωμένες πέτρες (καὶ δὲν εἰρωνεύομαι τοὺς πράγματι ἁγίους καὶ τοὺς  ὑπεράνθρωπους ἀγῶνες τους, ἀλλὰ  ἀναφέρομαι στὸν τρόπο ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ σημερινοὶ ποιμένες τοὺς ἀγῶνες τῶν ἀγίων γιὰ τὸν Χριστό,  προκειμένου νὰ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Χριστό τοὺς ἀνθρώπους)  θὰ πρέπει νὰ πεῖ: βεβαίως θά κοινωνήσω καί δέν θά πάθω τίποτε. 

«Ἄν ὅμως τόν ταράσσει ἡ ἀμφιβολία καί ἡ ὀλιγοπιστία, ὅτι θά τοῦ συμβεῖ καί αὐτοῦ τό κακό τοῦ κορωνοϊοῦ, νομίζω ὅτι δέν θά πρέπει νά κοινωνήσει». (κηρυγ.Β΄) Ἄν λοιπὸν ἔχοντας μπροστά σου ἕναν μὲ κορωνοϊό- ποὺ τὸν βλέπουν ὅλοι γιὰ νὰ τὸν βλέπεις καὶ σύ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ θὰ μᾶς ἀποκαλύψει ὁ σεβασμιώτατος-  σοῦ ἔρθουν λογισμοὶ ἀμφιβολίας καὶ ταραχὴ ὅτι ἴσως κολλήσεις, νομίζει ὁ σεβασμιώτατος ὅτι δὲν πρέπει νὰ κοινωνήσεις. Μὰ ἀφοὺ λένε οἱ ἱεράρχες (κάποιοι βέβαια -ὄχι αὐτοὶ μὲ τὰ πλαστικὰ κουταλάκια  ἤ τὰ πλενόμενα ἤ τὶς πολλὲς λαβίδες τύπου Ἐλπιδοφόρου) ὅτι θεωροῦν κόκκινη γραμμή τὸ θέμα τῆς θείας κοινωνίας. Λένε ὅτι θεωροῦν ὅτι ἡ θεία κοινωνία δὲν μεταδίδει ἀσθένειες. Γιατὶ τότε δὲν λέει στὸν κλονιζόμενο ὀλιγόπιστο μὲ τὴν σιγουριὰ ποὺ ἔχει -καὶ τὴν ἐπισκοπικὴ ἰδιότητα- ὅτι «νὰ πᾶς νὰ κοινωνήσεις, ἡ Θεία κοινωνία δὲν μεταδίδει ἀσθένειες». Γιατὶ  λέει: «Νομίζω ὅτι δὲν πρέπει νὰ κοινωνήσῃ;» Δὲν πιστεύει ὅτι ἡ Θεία κοινωνία δὲν μεταδίδει ἀσθένειες; Ἀντιφατικά καὶ μυστήρια πράγματα. Ἴσως ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὴν  σχολὴ τῶν ρασο-ξερασοφόρων τοῦ κάνε ὅτι θέλεις, κάντο ὅπως θέλεις, τοὺς ἀγαπάμε ὅλους, διάβολος δὲν ὑπάρχει, ἐλεύθερος εἶσαι, τί Λωζάνη τί Κοζάνη…  ἀπὸ τὴν Πόλι ἔρχομαι καὶ στὴν κορφή φανάρι. 

Βέβαια ὑπάρχει καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ: «Ἀλλά, ἄν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τοῦ διαλύσει ἐκείνη τήν ὥρα τίς ἀμφιβολίες καί ὀλιγοπιστίες καί τοῦ δώσει εἰρήνη στήν καρδιά, βεβαίως νά κοινωνήσει». (κηρυγ.Β΄) Ὥπα!!! ‘Ὑπάρχει καὶ «ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ». Ὑπάρχει σεβασμιώτατε; Σίγουρο; Καὶ διαλύει τὶς ἀμφιβολίες καὶ τὶς ὁλιγοπιστίες καὶ δίδει εἰρήνη στὴν καρδιά; Ἔστω καὶ ἐκείνη τὴν ὥρα. Βάζω μετάνοια καὶ προσκυνῶ. Αὐτὸ λένε καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες. Πρὸς τί τότε ὅλα τὰ προηγούμενα; Πρὸς τί τὰ γεύματα ἀπὸ στάκτες καὶ τὰ ξεπαγιάσματα στοὺς βράχους, ποὺ ζητάτε ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς δυστυχεῖς ἀκροατὲς τῶν κηρυγμάτων σας; Γιατὶ δὲν τοὺς παραπέμπετε ἐξ ἀρχῆς στὴν Χαρι τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ἀντὶ νὰ τοὺς ἐνσπείρετε ἀμφιβολίες καὶ λογισμοὺς ἀπιστίας δὲν τοὺς προτρέπετε νὰ προσπαθήσουν νὰ κάνουν ὅσα ἐλκύουν τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, ὅσα δηλαδὴ μποροῦν ὡς ἄνθρωποι νὰ κάνουν, καὶ νὰ εἶναι σίγουροι ὅτι ἡ Θεία Χάρις θὰ συμπληρώσῃ τὰ ἐλλείποντα, θὰ πολλαπλασιάσῃ τὴν ἐλαχίστη προσπάθεια, θὰ ἀμείψῃ καὶ τὸν μικρότερο καλό λογισμό; Γιατὶ σεβασμιώτατε δὲν λέτε ἐξ ἀρχῆς αὐτό; 

    Αὐτὸ ποὺ κάνατε, στὸ δεύτερο κήρυγμά σας,  συνειδητὰ ἤ ἀσυνείδητα, ἔχων ἤ ὄχι τὸ ἀκαταλόγιστο, εἶναι πολὺ χειρότερο ἀπὸ τὸ πρῶτο. Στὸ πρῶτο κήρυγμα προσπαθεῖτε νὰ σπείρετε τὸν φόβο καὶ τὴν τυφλὴ ἀποδοχή κάθε κελεύσματος τῆς ἐξουσίας. Δηλώνετε τὴν ἀποϊεροποίησι τοῦ ναοῦ καὶ προσπαθεῖτε νὰ πείσετε τοὺς ἀνθρώπους ὅτι ἐκεὶ μέσα εἶναι τὸ ἴδιο ὅπως παντοῦ. Ὅποιος ἔχει τὴν στοιχειώδη πείρα καταλαβαίνει ὅτι αὐτὰ δὲν στέκουν, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅλοι ἀντέδρασαν ἔντονα σὲ ὅσα εἴπατε. Αὐτὸ ποὺ κάνετε τώρα, ἐπαναλαμβάνω εἴτε τὸ καταλαβαίνετε εἴτε ὅχι, εἶναι χειρότερο διότι σπέρνετε λογισμοὺς  ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὸ σύνολο, ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὸν ναό, ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὴν πίστι γενικῶς, ἀλλὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά. Αὐτὸ ὅμως εἶναι στοιχεῖο τῆς δαιμονικῆς μεθόδου. Νὰ πῶ παραδείγματα; Χρειάζεται; Ξεμοναχιάζει τὸν ἄνθρωπο ὁ ἀντίδικος καὶ τοῦ σιγοψιθυρίζει τὸν ἐπικίνδυνο λογισμό. Ἄν δὲν ἀντιδράσει ἀμέσως ξανάρχεται καὶ συνεχίζει τὸ ψιθύρισμα.  Ἄν τὸν δεχτῇ ἀρχίζει ἡ καλλιέργεια του καὶ τὸ μεγάλωμα. Ἄν δὲν ξεριζωθῇ μικρὸ τὸ φυτὸ τῆς πλάνης τότε χάθηκε ὁ ἄνθρωπος ἤ θὰ χρειαστῇ τεράστιες προσπάθειες γιὰ νὰ ἀπαλαγῇ. Δὲ τὰ λέει ὡραῖα ὁ Μεγας Ἀθανάσιος στὸν Βίο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου; Ἔ αὐτὸ κάνετε καὶ σεῖς τώρα.

 «Πιστεύω; Πόσο πιστεύω; Πιστεύω τόσο ὅσο νὰ θεωροῦμε πιστὸς, τόσο ὅσο νὰ μὴν βάλλω φίμωτρο; Μήπως  ὅμως εἶναι ὑπερηφάνεια νὰ θεωρῶ ὅτι ἔχω τόση πίστι ὥστε νὰ μὴν φοβάμαι; Καὶ οἱ ἄλλοι τί θὰ λένε; Μήπως μὲ θεωροῦν πλανεμένο; Μήπως τὸ κάνω γιἀ νὰ ξεχωρήσω ἀπὸ τοὺς ἄλλους;»

« Γιὰ κοίτα αὐτὴν. Δὲν φοράει φιμωτρο. Νομίζει ὅτι εἶναι ἁγία, ἡ ἄσχετη. Καλά τὰ ἔλεγε ὁ δεσπότης. Ποὺ εἶναι οἱ ἀρετές της. Μπάς καὶ νομίζει ὅτι ἔχει κάνει ὅσα οἱ ἅγιοι;» 

«Νὰ !  Αὐτὸς φοράει τὴν μασκούλα του. Σώφρων ἄνθρωπος, ταπεινός. Δὲν ἔχουν πάρει τὰ μυαλά του ἀέρα νὰ νομίζῃ ὅτι ἁγίασε».

Πόσες χιλιάδες συνδυασμοὶ λογισμῶν μποροῦν νὰ γίνουν ὲπί τῇ βάσει τῶν συλλογισμῶν τοῦ σεβασμιωτάτου; Ἄπειροι.

Βλέπει κανεὶς εὔκολα τὴν διαφορά ἀπὸ τοὺς μέχρι τώρα τρόπους χειραγώγησεως καὶ συγχίσεως τῶν ἀνθρώπων. Μέχρι τώρα ἔθεταν θέμα ὑπακοῆς στὶς λαθος ἀποφάσεις τῆς ἱεραρχίας, πράγμα ποὺ εὔκολα ἀντιμετωπίζεται διότι οἱ ἅγιοι πατέρες ὄχι μόνο δὲν προτρέπουν σὲ τέτοια ὑπακοή, ἀλλὰ συστήνουν καὶ σθεναρή άντίδρασι. Τώρα περνᾶμε στὸ στάδιο τῆς ἐπιθέσεως σὲ κάθε ψυχὴ ξεχωριστά μὲ πόλεμο λογισμῶν… Πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνο γιατὶ σὲ ξεμοναχιάζει καὶ σὲ πολεμᾶ. Εἶναι ἡ ἴδια τακτικὴ μὲ τὴν ἐμφύτευσι τοῦ φόβου ποὺ ἔχει ἐπιχειρηθεῖ τὸ τελευταῖο διάστημα ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του.

Εἶπα καὶ ἐγὼ τὸ μακρὺ μου καὶ τὸ κοντό μου, μὲ ἀγανάκτησι καὶ ἀπότομα γιὰ αὐτὰ ποὺ διάβασα. Δὲν γνωρίζω τὸν σεβασμιώτατο καὶ ἴσως νὰ τὸν ἀδικῶ διότι ἵσως πολλὰ νὰ ἔχουν νὰ κάνουν καὶ μὲ τὸ θέμα τῆς ἡλικίας, ὅμως μεγάλης ἠλικίας εἶναι καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης καὶ λόγῳ τῆς ἀσυλίας ποὺ τοῦ δίδῃ ἡ ἠλικία του εἶπε τὸ ἀληθές ἐκκλησιαστικῶς, ὅ,τι εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ δὲν πρέπει νὰ φορᾶμε μάσκες στους ναοὺς καὶ ἔσπευσαν δημοσιογράφοι καὶ ἐκκλησιαστικοὶ νὰ τὸν διαπομπεύσουν καὶ νὰ τὸν διαψεύσουν. Τὶς ἀπόψεις τοῦ σεβασμιωτάτου πολεμῶ καὶ ὄχι τὸν ἄνθρωπο. Βέβαια ὁ κάθε ἕνας ἄς σκεφτεῖ. Μυαλὸ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ αἰσθητήρια γιὰ νὰ μυριζόμαστε τὸ κάθε τί, καὶ τὸν κάθε ἕναν ἄν εἶναι ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωὴν ἤ ὀσμὴ θανάτου εἰς θάνατον.

Τζανάκης Γεώργιος. Ἀκρωτήρι Χανίων. 8 Σεπτεμβρίου 2020

Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν, Κύριος εἷς ἐστιν

Ὁ δεκάλογος τοῦ Χριστιανικοῦ Νόμου
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

Ὁ Κύριος, ὁ Θεός σου, εἶναι ἕνας Κύριος ^{(Δεύτ. 6:4)}, ποὺ ἀναγνωρίζεται ὡς Πατέρας, Υἱὸς καὶ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Πατέρας εἶναι ἀγέννητος. Ὁ Υἱὸς ἔχει γεννηθεῖ ἀπὸ τὸν Πατέρα ἀνάρχως, ἀχρόνως καὶ ἀπαθῶς, ὡς Λόγος, καὶ ἔχει ὀνομαστεῖ Χριστός, ἐπειδὴ ἔχρισε ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ Του τὴν ἀνθρώπινη φύση ποὺ πῆρε ἀπὸ μᾶς. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα προέρχεται ἀπὸ τὸν Πατέρα, ὄχι ὅμως μὲ γέννηση, ἄλλα μὲ ἐκπόρευση. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος Θεός, Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ ἕνας Κύριος σὲ τρεῖς ὑποστάσεις, ποὺ δὲν διαιρεῖται ὡς πρὸς τὴ φύση, τὴ βουλή, τὴ δόξα, τὴ δύναμη, τὴν ἐνέργεια καὶ ὅλα τὰ γνωρίσματα τῆς θεότητος.

Αὐτόν, τὸν ἕνα Τριαδικὸ Θεό, μόνο θ’ ἀγαπήσεις καὶ Αὐτὸν μόνο θὰ λατρέψεις μ’ ὅλη τη διάνοιά σου καὶ μ’ ὅλη τὴν καρδιά σου καὶ μ’ ὅλη τη δύναμή σου. Καὶ θὰ εἶναι τὰ λόγια Του καὶ τὰ προστάγματά Του μέσα στὴν καρδιά σου, γιὰ νὰ τὰ πράττεις καὶ νὰ τὰ μελετᾶς καὶ νὰ τὰ λὲς ὅταν κάθεσαι, ὅταν βαδίζεις, ὅταν βρίσκεσαι στὸ κρεβάτι, ὅταν σηκώνεσαι. Νὰ θυμᾶσαι ἀδιάκοπα τὸν Κύριο, τὸ Θεό σου. Αὐτὸν μονάχα νὰ φοβᾶσαι. Μητ’ Ἐκεῖνον μήτε τὶς ἐντολές Του νὰ λησμονήσεις. Ἔτσι θὰ σοῦ δώσει δύναμη νὰ κάνεις τὸ θέλημά Του. Γιατί δὲν ζητάει ἀπὸ σένα τίποτ’ ἄλλο, παρὰ νὰ Τοῦ εἶσαι ἀφοσιωμένος καὶ νὰ Τὸν ἀγαπᾶς καὶ νὰ βαδίζεις στοὺς δρόμους ὅλων τῶν ἐντολῶν Του. Αὐτὸς εἶναι τὸ καύχημά σου καὶ Αὐτὸς ὁ Θεός σου.

Μαθαίνοντας πὼς οἱ ὑπερκόσμιοι ἄγγελοι εἶναι ἀπαθεῖς καὶ ἀόρατοι καὶ πὼς ὁ διάβολος, ποὺ ξέπεσε ἀπὸ τὸν οὐρανό, εἶναι πολὺ κακός, σοφός, δυνατὸς καὶ πολυμήχανος στὸ νὰ πλανάει τὸν ἄνθρωπο, μὴ νομίσεις πὼς εἶναι κανένας τους ὁμότιμος μὲ τὸ Θεό. Βλέποντας, ἐπίσης, τὸ μέγεθος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὴν κινητική του πολυπλοκότητα, τὴ λαμπρότητα τοῦ ἥλιου, τὴ φωτεινότητα τῆς σελήνης, τὴν καθαρότητα τῶν ἄλλων ἄστρων, τὴν εὐχρηστία τοῦ ἀέρα στὴν ἀναπνοή, τὸν πλοῦτο τῶν προϊόντων τῆς γῆς καὶ τῆς θάλασσας, μὴ θεοποιήσεις κανένα ἀπ’ αὐτά.

Ὅλα εἶναι κτίσματα τοῦ μόνου Θεοῦ ὑποταγμένα σ’ Αὐτόν, ποὺ τὰ δημιούργησε ἀπὸ τὸ μηδὲν μὲ τὸ λόγο Του. «Αὐτὸς εἶπε κι ἔγιναν, Αὐτὸς πρόσταξε καὶ δημιουργήθηκαν» ^{(Ψάλμ. 32:9)}. Μόνο Αὐτόν, λοιπόν, τὸν Κύριο καὶ Δημιουργό του σύμπαντος, θὰ δοξάσεις ὡς Θεό, σ’ Αὐτὸν θὰ προσκολληθεῖς μὲ ἀγάπη καὶ σ’ Αὐτὸν θὰ μετανοεῖς μέρα νύχτα γιὰ τὰ ἐκούσια καὶ ἀκούσια ἁμαρτήματά σου. Γιατί Αὐτὸς εἶναι σπλαχνικὸς καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ ἀγαθοποιὸς αἰώνιος. Αὐτὸς ἔχει ὑποσχεθεῖ καὶ δίνει τὴν οὐράνια καὶ ἀδιάδοχη βασιλεία, τὸν ἀνώδυνο βίο, τὴν ἀθάνατη ζωὴ καὶ τὸ ἀνέσπερο φῶς, γιὰ νὰ τ’ ἀπολαμβάνουν ὅσοι Τὸν σέβονται, Τὸν προσκυνοῦν, Τὸν ἀγαποῦν καὶ τηροῦν τὶς ἐντολές Του.

Ἀλλὰ ὁ ἴδιος εἶναι καὶ Θεὸς ζηλωτὴς καὶ κριτὴς δίκαιος καὶ ἐκδικητὴς φρικτός. Στοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀνυπάκουους, ποὺ παραβαίνουν τὰ προστάγματά Του, ἐπιβάλλει κόλαση αἰώνια, φωτιὰ ἄσβεστη, ὀδύνη ἀκατάπαυστη, θλίψη ἀπαρηγόρητη, χώρα σκοτεινὴ καὶ στενάχωρη, ποὺ ἑτοίμασε γιὰ τὸν πρῶτο πονηρὸ ἀποστάτη, τὸ διάβολο, καὶ γιὰ ὅλους ὅσοι πλανήθηκαν ἀπ’ αὐτὸν καὶ τὸν ἀκολούθησαν, ἀφοῦ ἀρνήθηκαν τὸν Πλάστη τους μὲ τὰ ἔργα, τὰ λόγια καὶ τὶς σκέψεις τους.

Ιερά Μονή Παρακλήτου

orthodoxfathers

Για τέσσερα αμαρτήματα που κάμουν κολάζονται περισσότερο οι γυναίκες (Αμαρτωλών Σωτηρία)

Ένας δαιμονισμένος ομολόγησε ότι όταν ξόρκιζε ο Πνευματικός το δαιμόνιο για να βγει από τον πάσχοντα, το ρώτησε να του πει ποιοι κολάζονται περισσότερο οι άνδρες ή οι γυναίκες, τότε ο δαίμων απάντησε οι γυναίκες…

Για τέσσερα αμαρτήματα που κάμνουν οι γυναίκες κολάζονται περισσότερο, του είπε ο δαίμων. Πρώτον, διότι στολίζονται και ομορφαίνουν το σώμα τους με χρώματα, για να δείχνουν ωραιότερες από την φυσική ευπρέπεια που τους έδωσε ο Πλάστης. Δεύτερον, για τις μαντείες που κάμουν και γοητεύουν και χύνουν κάρβουνα και ρίχνουν κλήρους για να δουν τη μοίρα τους. Τρίτον, για την καταλαλιά που κάμουν όχι μόνο στα σπίτια αλλά και στην εκκλησία και δεν προσέχουν στις ιερές ακολουθίες. Τέταρτον και χειρότερον, διότι δεν εξομολογούνται καλά, αλλά λέγουν μόνο λίγα και για τον τύπο ότι δήθεν εξομολογήθηκαν. Και έτσι κοινωνούν αναξίως και κολάζονται.

ΠΗΓΗ : ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1851, σ. 196.

Το είδαμε: Έκτακτο Παράρτημα

Ο άγιος Πορφύριος  προφητεύει για το μέλλον της Ελλάδας…

Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες – ΤΟΜΟΙ Β-Γ / Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων

Είναι γνωστό πως ο άγιος Πορφύριος δεν συνήθιζε να προφητεύει. Σαφώς όμως, ένας τόσο μεγάλος άγιος της εποχής, δεν θα μπορούσε και να μην πονάει ή να μην προετοιμάζει τους ανθρώπους που θα ζούσαν σε αυτά τα έσχατα χρόνια. Στην εξαιρετική σειρά βιβλίων “Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης”, υπάρχουν σοβαρές μαρτυρίες για τα (πλέον) παρόντα, αλλά και τα μελλούμενα.

Οι προφητείες, φυσικά, δεν είναι για να μας πανικοβάλλουν. Είναι για να μας προετοιμάζουν, ώστε να οπλιζόμαστε πνευματικά. Τα όπλα μας, άλλωστε, τα ξέρουμε. Και να θυμόμαστε: ο Χριστιανός πρέπει να είναι ο τελευταίος που πρέπει να φοβάται πάνω στη Γη. 

Ακολουθούν οι μαρτυρίες…

Νομίζω πως ήταν στις αρχές του 1987 και είχαμε προβλήματα με την Τουρκία, διότι τα πολεμικά τους πλοία παραβιάζανε συχνά τα χωρικά μας ύδατα. Κάποιοι γνωστοί μου ήταν ανήσυχοι και
πήγανε στον Άγιο και τον ρώτησαν:

– Γέροντα, οι Τούρκοι μας απειλούνε πάλι. Θα έχουμε πόλεμο μαζί τους;

– Όχι μωρέ… Τίποτα δεν θα γίνει με τους Τούρκους…

Και μετά, μένοντας για λίγο σιωπηλός, συνέχισε:

– Εεε… τελικά κά’ να δυο νησιά θα μας πάρουνε, αλλά ο Θεός θα μας βοηθήσει να μην έχουμε μεταξύ μας εμφύλιο! Να προσέχουμε τον εμφύλιο, να είμαστε μονιασμένοι και κοντά στον Θεό… Τι περιμένετε! Αφού οι Έλληνες παρατήσανε την Ελλάδα. Σκοτώνουνε περισσότερα από 50.000 βρέφη τον χρόνο με τις εκτρώσεις. Τόσοι φόνοι! Μετά οι άλλοι (οι Τούρκοι) αυξάνονται συνέχεια… (τότε 50.000 εκτρώσεις! σήμερα έχουμε 300 με 350 χιλιάδες!) 

Μαρτυρία κυρίου Γ.∆., πολιτικού μηχανικού, Αθήνα.

….

– Το 1982, αργά την νύχτα, ήμασταν στο Καλυβάκι του Αγίου εγώ με την Ελένη, ο κουμπάρος μου, ο πολιτικός μηχανικός, με τη γυναίκα του και ο κ. Γιώργος Α. Ο Άγιος καθότανε στο κρεβάτι
του και συζητούσαμε σχετικά με τη μελέτη και την κατασκευή της Μονής.

Κάποια στιγμή, εντελώς απροσδόκητα, ο Άγιος είπε το εξής που μας έκανε μεγάλη εντύπωση:

«Θα ‘ρθει εποχή που θα σας δώσουνε όλους μία κάρτα και μετά θα ακούτε στην τηλεόραση: Κλέψανε την κάρτα του Γεράσιμου, πήγανε στην τράπεζα και του σηκώσανε όλα τα
λεφτά»!

Μετά από λίγο θα ξαναλένε: «Πήρανε την κάρτα του τάδε και του κλέψανε όλα τα λεφτά», κι αυτό συνέχεια θα επαναλαμβάνεται.

Όλα αυτά που θα λένε θα είναι ψέματα! Μετά θα σας
πούνε:

– «Για να μη σας κλέψουνε την κάρτα σας να βάλετε τον προσωπικό σας αριθμό και τα στοιχεία σας επάνω σας, δηλαδή να σφραγιστείτε και κανείς πλέον δεν θα μπορεί να σας τα κλέψει. Έτσι θα λυθεί το πρόβλημα…»! Αυτά είναι τα σχέδιά τους.

Εμείς μείναμε για λίγο άφωνοι. ∆εν μιλούσε κανείς. Σκεφτόμουνα:

«Τι είναι αυτά που είπε ο Γέροντας; Τι απίστευτα πράγματα μας λέει τώρα…».

Το ίδιο σκέφτηκαν και οι υπόλοιποι, διότι το 1982 φαινότανε απίστευτο να έχουμε όλοι μία κάρτα με όλα τα στοιχεία μας (ταυτότητα, ΑΦΜ, βιβλιάριο τραπέζης… κ.τ.λ.). 

…..

-Γέροντα, πως βλέπετε γενικά το μέλλον;

–Θα έρθουν πολύ δύσκολες μέρες, ιδιαίτερα όταν θα αρχίσουν να μετακινούνται οι λαοί. Ο κόσμος δεν θα μπορεί να αντέξει. Η Ελλάδα θα είναι μια από τις χώρες που θα σηκώσει το πιο πολύ βάρος. Πρέπει να κρατηθούμε ενωμένοι, να κάνουμε προσευχή και να μη φοβόμαστε.

Τι είναι η Ευρωπαϊκή Κοινότητα; Είναι καλά που μπήκαμε;

Για τα μεγάλα κράτη καλά είναι. Όταν όμως αρχίσουν οι μετακινήσεις των λαών εμείς θα υποφέρουμε. Θα είναι δύσκολα για όλους, αλλά κυρίως για την Ελλάδα, που θα δεχθεί το μεγαλύτερο βάρος. Θα πέσουν όλοι επάνω μας…!

-Τι πρέπει να κάνουμε τότε;

– Ο Θεός θα τα φροντίσει όλα. Εμείς να προσευχόμαστε μέρα-νύχτα, να είμαστε ενωμένοι και ο Θεός έχει τη μέριμνα του για μας.

…..

Κάποτε ο Άγιος μου είπε και το εξής: «Οι άνθρωποι που θα πάρουνε την ευθεία οδό θα είναι λίγοι και αυτοί θα φτάσουνε στον προορισμό τους και θα είναι ευτυχείς. Οι μάζες παρασυρόμενες θα πέσουνε σε άγριες θάλασσες και μαύρα βουνά. Πιο πέρα θα τους περιμένουν μαύρα λιοντάρια και άγρια θηρία που θα τους κατασπαράξουν. Θα βρεθούνε σε αδιέξοδο και δεν θα έχουν καλό τέλος. Αλίμονο, έχουμε φτάσει στο τέλος της ευθείας. Εμείς φεύγουμε και χαρά σε αυτούς που θα φύγουν και δεν θα δούνε αυτό το τέλος!». (σ. 138-139, τόμος Γ)

….

Ο άγιος έδιωχνε τον επιπόλαιο φόβο και διαρκώς μας “έσπρωχνε” να αγαπήσουμε τον Χριστό. Ωστόσο μια ήμερα που ήμασταν μόνοι μας μου είπε: «Θα έρθει καιρός που θα βάλεις όσπρια στο πατάρι σου, διότι θα δυστυχήσει η Ελλάδα». (σ. 77, τόμος Γ)

….

Μια απαραίτητη προσθήκη, από τον τόμο Γ, για μία από τις μεγαλύτερες αμαρτίες του έθνους μας (και από τις σοβαρότερες αιτίες των δεινών).

Είναι μιά προφητική προειδοποίηση του αγίου μας, καθώς σήμερα ακόμα και οι “παραδοσιακοί” πνευματικοί δεν θεωρούν καν αμαρτία, αυτό που ο άγιος (όπως και όλοι οι άγιοι) θεωρεί ως πολύ μεγάλη αμαρτία.

Η μαρτυρία είναι από τον αγιορείτη μοναχό π. Νικόδημο Μπιλάλη (Ιδρυτή της Π.Ε.ΦΙ.Π.).

-Γέροντα, μόνο την ευχή σου θέλω… Δεν θέλω να σας απασχολήσω με κάποιο θέμα μου.

Εκείνος όμως, κρατώντας διαρκώς το χέρι μου, χωρίς προηγούμενη ερώτηση ή άλλη αφορμή,  επί πέντε λεπτά και πλέον, μου έλεγε και μου επαναλάμβανε τα εξής λόγια:

-Λοιπόν, άκουσε. Θα τους λέτε να μην αποφεύγουν τα παιδιά. Μέγα αμάρτημα η αποφυγή της τεκνογονίας! Θα τους το τονίζετε αυτό. Πάμε να εξαφανισθούμε και ως Έθνος! (σ. 318, τόμος Γ)

Ο άγιος να πρεσβεύει, κυρίως για να αλλάξουμε μυαλά… Είμαστε ήδη στην τελική ευθεία. Μην χάσουμε τον παράδεισο. Μετάνοια, μετάνοια, μετάνοια, αλλά και ελπίδα! 

….οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα….

Για την αντιγραφή (χρησιμοποίηθηκε υλικό κι από εδώ -για τον τόμο Β-) σύνταξη και επιμέλεια του κειμένου, orthopraxia.gr

Ἔτσι κράτησε ἀμόλυντη τήν Ἀρχιερωσύνη του ὁ Αἰτωλίας Κοσμᾶς μέσα στίς ἀδιάκοπες ἀντιξοότητες, καί ἀναδείχθηκε μέγας Ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας!

Γράφει ὁ Ἰωάννης Χατζηδιγενῆς, Θεολόγος

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς δέν θύμιζε σέ καμμία περίπτωση Ἐπίσκοπο τῶν ἡμερῶν μας καθώς τό πνευματικό διαμέτρημά του ἦταν στά ἴχνη τῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν καί τό ἐκκλησιολογικό φρόνημά του ἀνέπαυε τίς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Ὡς Λειτουργός στό ἱερό Θυσιαστήριο εἶχε παροιμιώδη εὐλάβεια. Δέν θά ξεχάσω ποτέ τήν μαρτυρία τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου Αἰτωλίας Κοσμᾶ, ὅταν ὡς ἱερομόναχος συλλειτούργησε μέ τόν Ὅσιο Ἰάκωβο τόν ἐν Εὐβοίᾳ: “Καθώς βρισκόμουν κάποτε ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας μέ τόν Ἅγιο Ἰάκωβο, ἀκούγονταν τά φτερά τῶν Ἀγγέλων πού συμμετεῖχαν στό φρικτό Μυστήριο! Γιά τόν Ἅγιο Ἰάκωβο βέβαια, τέτοια βιώματα ἦταν καθημερινό φαινόμενο”.
Ἐπισκεπτόταν συχνά τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας τό Ἅγιον Ὄρος. Τρύγησε καί γεύτηκε ἀπό τό μέλι τῆς Ἡσυχαστικῆς καί Κολλυβαδικῆς Παραδόσεως. Ἦταν τακτικός προσκυνητής στίς ἀσκητικές Καλύβες καί τά Μοναστήρια τοῦ Ἄθωνος.

Συμβουλευόταν τούς Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀκόμα καί ὅταν ἔγινε Ἐπίσκοπος καί ἐξομολογοῦνταν ταπεινά ὥστε νά ἔχει Καθαρό νοῦ καί Φώτιση Θεοῦ. Μεγάλη του ἀγάπη ἦταν ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, μέ τόν ὁποῖο εἶχε οὐσιαστική ἐπικοινωνία. Δέν ἄλλαξε αὐτήν τήν τακτική οὔτε ὅταν ἔγινε Μητροπολίτης. Ἐρχόταν πλέον ὡς Μητροπολίτης στό Ὅρος γιά νά καταθέτει προβλήματα καί ἐρωτήσεις στά πνευματικά παιδιά τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, καί ἐπέστρεφε ἀναπαυμένος στήν Μητρόπολή του.

Ὁ μακαριστός κατά σάρκα ἀδερφός του Ἀπόστολος Παπαχρήστου εἶχε κάνει γνωστό τό ἑξῆς περιστατικό μέ τόν Ἅγιο Πορφύριο: “Μιλοῦσε ἀπό τό Ἡσυχαστήριο στό Μήλεσι ὁ Ἅγιος Πορφύριος μέ τόν τότε ἱερομόναχο Κοσμᾶ Παπαχρήστου. Κάποια στιγμή, κάποιος μπῆκε στό κελλί τοῦ Ἁγίου καί διέκοψε τήν τηλεφωνική συνομιλία. Τότε ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἀντέδρασε καί εἶπε νά μήν μέ διακόπτεις διότι μιλάω μέ ἕναν Ἐπίσκοπο. Ὁ πατήρ Κοσμᾶς τότε δέν ἀντιλήφθηκε τό γεγονός”.
Καί ἦταν φυσικό ὅτι δέν ἀντιλήφθηκε τήν πρόρρηση τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Διότι ποτέ του δέν ἐπεδίωξε νά γίνει Δεσπότης. Δέν κινήθηκε ποτέ του μέ κοσμικά κίνητρα ἀνελίξεως στά ὕπατα ἀξιώματα.

Ἀξέχαστες οἱ στιγμές, ὅταν ἐπί ἡμερῶν τοῦ πρώην Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Θεοκλήτου, εἶχε “ἀναλάβει” (φεῦ) τήν διοίκηση ὁ γνωστός σέ ὅλους “λαϊκοδεσπότης” Βλαχόπουλος, καί κατά τό δή λεγόμενον, ἔκανε κουμάντο τήν Μητρόπολη, λόγῳ γήρατος καί ἄνοιας τοῦ μακαριστοῦ Θεοκλήτου.

Ὁ ἱερομόναχος τότε Κοσμᾶς, ἐπέδειξε σύνεση, ταπεινό φρόνημα καί διάκριση στήν δεινή αὐτή κατάσταση πού εἶχε βρεθεῖ ἡ Μητρόπολη Αἰτωλίας. Ὑπέμενε προσευχόμενος ὅλους τούς πειρασμούς. Ὅσο ὅμως ὁ ἴδιος κρυβόταν, τόσο ὁ Θεός τόν ἀνεδείκνυε! Καί ἔφτασε ἡ εὐλογημένη μέρα πού ἔγινε χάριτι Θεοῦ Μητροπολίτης τῆς ἁγιοτόκου αὐτῆς ἐπαρχίας.

Τό κατεξοχήν θεραπευτικό ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου, τήν Ἱερά Ἐξομολόγηση, ὁ Μητροπολίτης Κοσμᾶς τήν συνέχισε μέχρι καί τῆς ἀσθενείας του. Ὧρες ἀτελείωτες ἐξομολογοῦσε τό ποίμνιό του. Ἀλησμόνητη θά μοῦ μείνει ἡ στιγμή, ὅταν ἕνα καλοκαιρινό βράδυ στό ὄντως ταπεινό του σπίτι στό Αγρίνιο, κατόπιν πολύωρης ἐξομολόγησης, ὁ δείκτης τοῦ ρολογιοῦ ἔδειχνε δώδεκα τά μεσάνυχτα καί τελείωνε ὁ τελευταῖος ἐξομολογούμενος. Ὁ Πατέρας τῆς Αἰτωλοακαρνανίας Κοσμᾶς, δέν εἶχε σκεφτεῖ τόν ἑαυτό του καθώς ἦταν ἀκόμα νηστικός! Ἔφαγε τό φαγητό του τά μεσάνυχτα καί κατόπιν μᾶς εἶπε ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά κάνουμε τήν ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου καί τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, ὅσο κουρασμένοι κι ἄν εἴμαστε!

Ὅπως ὅλοι οἱ Ἅγιοι, βλέπουμε ὅτι δέν λυπήθηκε τό σαρκίο του γι’ αὐτό καί ἔλαβε Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἡ γῆ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας εἶδε ἡμέρες δόξας. Ἄξιοι καί εὐλαβεῖς Κληρικοί, Μοναχοί καί Θεολόγοι ἔγιναν «Θεοῦ Γεώργιον» (Α’ Κορ. γ’, 9).

Οἱ λόγοι, οἱ διδαχές καί τά γραπτά του μαρτυροῦν στό ἀκέραιο τό ἁγιοπνευματικό του βίωμα. Ὑπῆρξε ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, πολέμιος τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Δέν ἀποδέχονταν τήν νόθευση καί παραχάραξη τῆς ὀρθοδόξου λειτουργικῆς βιώσεως μέ ἀντικανονικές καί
ἀνατρεπτικές πράξεις.

Μέ ἀγωνία πνευματική, κατέθετε μαρτυρία ὑπέρ τῆς Παραδόσεως τῆς ἑλληνορθοδόξου Ρωμηοσύνης καί ἀντιστάθηκε στήν δυτικοπληξία καί τήν «εὐρωπαϊκή προοδευτικότητα».

Ἀντί τῆς ταπεινόσχημης σιωπῆς καί τοῦ συμβιβασμοῦ τοῦ ὀρθολογισμοῦ μέ τήν Πίστη, προτίμησε τόν δρόμο τῆς θυσιαστικῆς πορείας, τῆς μαρτυρίας καί τοῦ μαρτυρίου!

Ἡ παγίδευση καί τό μπόλιασμα μέ ἀναιρετικά στοιχεῖα τῆς ἑλληνορθοδόξου ταυτότητός του δέν εἶχαν θέση!
Ὁδοδεῖκτες εἶχε τούς θεοφόρους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι πορεύτηκαν τόν μαρτυρικό δρόμο τῆς ἁγιωσύνης, καλῶντας ὅλους μας νά ἐνιστάμεθα παραδοσιακῶς ἐνώπιον τῶν συγχρόνων κινδύνων καί προκλήσεων.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, τό καύχημα, ὁ πολιοῦχος καί ὁ προστάτης τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, χαίρει καί ἀγάλλεται γιά τό ἄξιο τέκνο του τόν Μητροπολίτη Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶ, πού τόσο πολύ τίμησε καί ἀγάπησε, τόν Ἰσαπόστολο καί Ἐθναπόστολο Ἅγιο Κοσμᾶ!

Εὐχόμαστε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, νά ἀναδείξει διάδοχό του ἕναν ἀνάλογο Ἐπίσκοπο πού νά μυρίζει λιβάνι ὅπως καί ὁ ἀείμνηστος πατήρ Κοσμᾶς! Ἀμήν, γένοιτο!

Τήν εὐχή του νά ἔχουμε, καλό Παράδεισο!

Καλό θά ἦταν νά κλείσουμε μέ λόγους τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο “Ἱερωσύνη” τοῦ ἱερομονάχου Γρηγορίου, Ἱερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Ἅγιον Ὄρος:

“Ὁ Ἐπίσκοπος ἀντιμετωπίζει τίς διάφορες ἀντιξοότητες μέ τήν βεβαιότητα ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. Λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: “Καμμιά ἀπό τίς ἀνθρώπινες συμφορές δέν εἶναι συμφορά, παρά μόνον ἡ ἁμαρτία. Οὔτε ἡ πτωχεία, οὔτε ἡ ἀσθένεια, οὔτε ἡ ὕβρις, οὔτε ἡ προσβολή, οὔτε ἡ περιφρόνηση, οὔτε ὁ θάνατος, πού θεωρεῖται ἡ χειρότερη συμφορά. Ὅλα αὐτά, γιά ἐκείνους πού ἀντιμετωπίζουν τήν ζωή πνευματικά, εἶναι μόνον ὀνόματα. Ὀνόματα συμφορῶν, χωρίς πραγματικό περιεχόμενο”. Τούς λόγους αὐτούς τοῦ Ἁγίου τούς κήρυξε ἀργότερα καί μέ τήν στάση του στίς μαρτυρικές κακουχίες τῆς ἐξορίας. Γιά τόν μεγάλο αὐτό Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ἕνα μόνο εἶναι βέβαιο: ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς. Καί μία ἦταν ἡ διαρκής μέριμνά του: ἡ ἀγάπη του πρός τόν Χριστό. Ἔτσι κράτησε ἀμόλυντη τήν Ἀρχιερωσύνη του μέσα στίς ἀδιάκοπες ἀντιξοότητες, καί ἀναδείχθηκε μέγας Ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας”.

Ρωμαίικο Οδοιπορικό