Φώτης Κόντογλου – Καρδία συντετριμμένη

Ἀληθινὴ χαρά, ἡ πονεμένη

Μνήμη Φώτη Κόντογλου

…Χρυσὰ χέρια καὶ πολλὰ χαρίσματα μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος. Δὲν τὰ μεταχειρίσθηκα γιὰ νὰ ἀποχτήσω ὑλικὰ ἀγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενὸς εἴδους καλοπέραση. Τὰ μεταχειρίσθηκα πρὸς δόξαν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας του. Ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό μου παράβλεψα, μὰ καὶ τοὺς δικούς μου, τὴ γυναῖκα μου, τὰ παιδιά μου καὶ τὰ ἐγγόνια μου τὰ ἀδίκησα, κατὰ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Κανένας ἄνθρωπος δὲν στάθηκε τόσο ἀνίκανος νὰ βοηθήσει τοὺς συγγενεῖς του, ὅσο ἐγώ. Μ᾿ ὅλο ποὺ εἶχα ἕνα ὄνομα καὶ πολλοὺς θαυμαστές, ποτὲ δὲν τὰ μεταχειρίσθηκα γιὰ ὠφέλειά μου, τόσο, ὥστε ν᾿ ἀποροῦν οἱ γνωστοί μου κι οἱ ξένοι. Ἤμουνα προσηλωμένος στὸ ἔργο ποὺ ἔβαλα γιὰ σκοπό μου, καὶ στὸν σκληρὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Γιὰ τοῦτο τυραννιστήκαμε καὶ τυραννιόμαστε στὴ ζωή μας. Φτωχὸς ἐγώ, φτωχὰ καὶ τὰ παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή. Μά, μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ, ὅλα γαληνεύουν. Ὅλα τὰ θλιβερὰ τὰ περνοῦμε μὲ εὐχαριστία. Ξέρω πὼς ὅσα βάσανα μᾶς ἔρχονται, μᾶς ἔρχονται γιατὶ δὲν πέσαμε νὰ προσκυνήσουμε τὸν διάβολο, νὰ καλοπεράσουμε, παρὰ ἀκολουθοῦμε Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς δείχνει «τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδόν», καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸν δρόμο τὸν ἀκολουθοῦμε πρόθυμα….

Ἐχτές, παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἤμουνα ξαπλωμένος στὸ κουβούκλι μας περασμένα τὰ μεσάνυχτα, καὶ συλλογιζόμουνα. Εἶχα δουλέψει νυχτέρι γιὰ νὰ τελειώσω μία Παναγία Γλυκοφιλοῦσα, καὶ δίπλα μου καθότανε ἡ γυναίκα μου κ᾿ ἔπλεκε. Ὅποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σὲ μεγάλη κατάνυξη, καὶ ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγόψελνα λοιπὸν ἐκεῖ ποὺ ζωγράφιζα τὴν Παναγία, κ᾿ ἡ Μαρία ἔψελνε καὶ κείνη μαζί μου μὲ τὴ γλυκειὰ φωνή της. Βλογημένη γυναίκα μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἂς εἶναι δοξασμένο τ᾿ ὄνομά του γιὰ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς οἰκονομίας του. Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ ὅσα μοῦ ἔδωσε, καὶ πρῶτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα γιὰ τὴν ἁπλὴ τὴ Μαρία, ποὺ μοῦ τὴ δώρησε συντροφιὰ στὴ ζωή μου, ψυχὴ θρησκευτική, ἕνα δροσερὸ ποταμάκι ποὺ γλυκομουρμουρίζει μέρα-νύχτα δίπλα σ᾿ ἕνα παλιὸν καστρότοιχο. Τὸ κρουσταλένιο νερό του δὲν θολώνει μὲ τὰ χρόνια, ἀλλὰ γίνεται κι᾿ ὁλοένα πιὸ καθαρὸ καὶ πιὸ γλυκόλαλο: «Καλότυχος ὁ ἄνδρας πού ῾χει καλὴ γυναίκα. Ἡ καλὴ γυναίκα εὐφραίνει τὸν ἄνδρα της, καὶ θὰ ζήσει εἰρηνεμένα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς του. Καλὴ γυναίκα, κορῶνα στὸ κεφάλι τοῦ ἀνδρός της. Ἡ ἐμορφιὰ τῆς καλῆς γυναίκας φεγγοβολᾶ μέσα στὸ σπίτι σὰν τὸν ἥλιο ποὺ βγαίνει καὶ λάμπει ὁ κόσμος». Τέτοια γυναῖκα μοῦ χάρισε κ᾿ ἐμένα ὁ Κύριος.

Ἡ ἐμορφιὰ δὲν τὴν περηφάνεψε, ἴσια-ἴσια ἡ ταπείνωση τὴν πλήθυνε, κι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ τὴν εὐωδίασε. Ἀνάμεσα στὶς ἔμορφες ξεχώρισε, γιατὶ ἡ ἀκαταδεξιὰ δὲν θάμπωσε τὸ κρούσταλλό της, κ᾿ ἡ πονηρία δὲν λέρωσε τὸ σιντέφι τῆς ψυχῆς της. Κοντά μου κάθεται καὶ μὲ συντροφεύει, ἥμερος ἄνθρωπος. Μαρία ἡ ἁπλή! Ἐκείνη πλέκει εἴτε ράβει, κ᾿ ἐγὼ δουλεύω τὴν ἁγιασμένη τέχνη μου καὶ φιλοτεχνῶ εἰκονίσματα ποὺ τὰ προσκυνᾶ ὁ κόσμος. Τί χάρη μᾶς ἔδωσε ὁ Παντοδύναμος, ποὺ τὴν ἔχουνε λιγοστοὶ ἄνθρωποι, «ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῶν δούλων αὐτοῦ». Τὸ καλύβι μας εἶναι φτωχὸ στὰ μάτια τοῦ κόσμου, καὶ μολοταῦτα στ᾿ ἀληθινὰ εἶναι χρυσοπλοκώτατος πύργος κ᾿ ἡλιοστάλαχτος θρόνος, γιατὶ μέσα του σκήνωσε ἡ πίστη κ᾿ ἡ εὐλάβεια. Κ᾿ ἐμεῖς ποὺ καθόμαστε μέσα, εἴμαστε οἱ πιὸ φτωχοὶ ἀπὸ τοὺς φτωχούς, πλὴν μᾶς πλουτίζει μὲ τὰ πλούτη του Ἐκεῖνος, ποὺ εἶπε: «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ».

Ἀφοῦ λοιπὸν τελείωσα τὴ δουλειά μου κατὰ τὰ μεσάνυχτα, ξάπλωσα στὸ μεντέρι μου, κ᾿ ἡ Μαρία ξάπλωσε καὶ κείνη κοντά μου καὶ σκεπάσθηκε καὶ τὴν πῆρε ὁ ὕπνος. Ἔπιασα νὰ συλλογίζουμαι τὸν κόσμο. Συλλογίσθηκα πρῶτα τὸν ἑαυτό μου καὶ τοὺς δικούς μου, τὴ γυναίκα μου καὶ τὸ παιδί μου. Γύρισα καὶ κοίταξα τὴ Μαρία ποὺ ἤτανε κουκουλωμένη καὶ δὲν φαινόταν ἂν εἶναι ἄνθρωπος ἀποκάτω ἀπὸ τὸ σκέπασμα. Κ᾿ εἶπα: Ποιὸς μᾶς συλλογίζεται; Οἱ ἄνθρωποι λένε λόγια πολλά, μὰ δὲν πιστεύουνε σὲ τίποτα, γι᾿ αὐτὸ εἶπε ὁ Δαυίδ: «πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης». Γύρισα καὶ κοίταξα τὸ φτωχικό μας, πού ῾ναι σὰν ξωκκλήσι, στολισμένο μὲ εἰκονίσματα καὶ μὲ ἁγιωτικὰ βιβλία, χωμένα ἀνάμεσα στ᾿ ἀρχοντόσπιτα τῆς Βαβυλωνίας, κρυμμένο, σὰν τὸν φτωχὸ ποὺ ντρέπεται μὴ τὸν δεῖ ὁ κόσμος. Ἡ καρδιά μου ζεστάθηκε, κρυμμένη καὶ κείνη μέσα μου. Ἔνοιωσα πὼς ἤμουνα χωρισμένος ἀπὸ τὸν κόσμο κ᾿ οἱ λογισμοί μου πὼς ἤτανε καὶ κεῖνοι κρυμμένοι πίσω ἀπὸ τὸ καταπέτασμα ποὺ χώριζε τὸν κόσμο ἀπὸ μένα, καὶ πῶς ἄλλος ἥλιος κι ἄλλο φεγγάρι φωτίζανε τὸν δικό μας τὸν κόσμο. Κι ἀντὶ νὰ πικραθῶ, εὐφράνθηκε ἡ ψυχή μου πὼς μ᾿ ἔχουνε ξεχασμένον, κ᾿ ἡ χαρὰ ἡ μυστική, ποὺ τὴν νοιώθουνε ὅσοι εἶναι παραπεταμένοι, ἄναψε μέσα μου ἥσυχα κι εἰρηνικά, κ᾿ ἡ παρηγοριὰ μὲ γλύκανε σὰν μπάλσαμο, ἀνακατεμένη μὲ τὸ παράπονο. Καὶ φχαρίστησα Ἐκεῖνον, ποὺ κάνει τέτοια μυστήρια στὸν ἄνθρωπο καὶ ποὺ κάνει πλούσιους τοὺς φτωχούς, χαρούμενους τοὺς θλιμμένους, ποὺ δίνει μυστικὴ συντροφιὰ στοὺς ξεμοναχιασμένους, καὶ ποὺ μεθᾶ μὲ τὸ κρασὶ τῆς τράπεζάς του ὅσους βάλανε τὴν ἐλπίδα τους σὲ Κεῖνον. Ἂν δὲν ἤμουνα φτωχὸς καὶ ξευτελισμένος, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀξιωθῶ τούτη τὴν πονεμένη χαρά, γιατὶ δὲν ξαγοράζεται μὲ τίποτα ἄλλο, παρεχτὸς μὲ τὴν συντριβὴ τῆς καρδιᾶς, κατὰ τὸν Δαυῒδ ποὺ λέγει: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με». Ἐπειδή, ὅποιος δὲν πόνεσε καὶ δὲν ταπεινώθηκε, δὲν παίρνει ἔλεος. Ἔτσι τὰ θέλησε ἡ ἀνεξιχνίαστη σοφία Του. Μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τὰ νοιώθουνε αὐτά, γιατὶ δὲν θέλουνε νὰ πονέσουν καὶ νὰ ταπεινωθοῦνε, ὥστε νὰ νοιώσουνε κάτι παραπέρα ἀπὸ τὴν καλοπέραση τοῦ κορμιοῦ κι ἀπὸ τὰ μάταια πάθη τους.

Ὁλοένα, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ἀνεβαίνανε τὰ δάκρυα στὰ μάτια μου, δάκρυα γιὰ τὸν κόσμο καὶ δάκρυα γιὰ μένα. Δάκρυα γιὰ τὸν κόσμο, γιατὶ γυρεύει νὰ βρεῖ τὴ χαρὰ ἐκεῖ ποὺ δὲν βρίσκεται· καὶ δάκρυα γιὰ μένα, γιατὶ πολλὲς φορὲς δείλιασα τὴ φτώχεια καὶ τοὺς ἄλλους πειρασμούς, καὶ δικαίωσα τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῶ τώρα ἔνοιωσα πὼς δὲν παίρνει ὁ ἄνθρωπος μεγάλο χάρισμα, χωρὶς νὰ περάσει μεγάλον πειρασμό. Κι ἀντρειεύτηκα κατὰ τὸ πνεῦμα, κ᾿ ἔνοιωσα πὼς δὲν φοβᾶμαι τὴ φτώχεια, παρὰ πὼς τὴν ἀγαπῶ. Καὶ κατάλαβα καλά, πὼς δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀγαπήσει ἄλλο τίποτα ἀπὸ τὸν πόνο του, γιατὶ ἀπὸ τὸν πόνο ἀναβρύζει ἡ ἀληθινὴ χαρὰ κ᾿ ἡ παρηγοριά, κ᾿ ἐκεῖ βρίσκουνται οἱ πηγὲς τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Ἀληθινά, ἡ φτώχεια εἶναι φοβερὸ θηρίο. Ὅποιος τὸ νικήσει, ὅμως, καὶ φτάξει νὰ μὴν τὸ φοβᾶται, θὰ βρεῖ μεγάλα πλούτη μέσα του. Τούτη τὴν ἀφοβιὰ τὴ δίνει ὁ Κύριος ἅμα ταπεινωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Σ᾿ αὐτὸν τὸν πόλεμο ποὺ ἡ ἀντρεία λέγεται ταπείνωση, καὶ τὰ βραβεῖα εἶναι καταφρόνεση καὶ ξευτελισμός, δὲν βαστᾶνε οἱ ἀντρεῖοι τοῦ κόσμου. Ὅποιος δὲν περάσει ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς δοκιμῆς, δὲν ἔνοιωσε ἀληθινὰ τί εἶναι ἡ ζωή, καὶ γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἐγὼ εἶμαι ἡ ζωή», καὶ γιατὶ εἶπε «Μακάριοι οἱ πικραμένοι, γιατὶ αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε». Ὅποιος δὲν ἀπελπίστηκε ἀπὸ ὅλα, δὲν τρέχει κοντὰ στὸν Θεό, γιατὶ λογαριάζει πὼς ὑπάρχουνε κι ἄλλοι προστάτες γι᾿ αὐτόν, παρεχτὸς τοῦ Θεοῦ.

Κ᾿ ἐκεῖ ποὺ τὰ συλλογιζόμουνα αὐτά, ἔνοιωσα μέσα μου ἕνα θάρρος καὶ μία ἀφοβιὰ ἀκόμα πιὸ μεγάλη, κ᾿ εἰρήνη μὲ περισκέπασε, κ᾿ εἶπα τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Ἰωνᾶς μέσα ἀπὸ τὸ θεριόψαρο: «Ἐβόησα ἐν θλίψει μου πρὸς Κύριον τὸν Θεόν μου καὶ εἰσήκουσέ μου»! «Ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τοῦ Ἅδη ἄκουσες τὴν κραυγή μου, ἄκουσές τη φωνή μου. Ἄβυσσο ἄπατη μὲ ἔζωσε. Τὸ κεφάλι μου χώνεψε μέσα στὶς σκισμάδες τῶν βουνῶν, κατέβηκα στὴ γῆς, ποὺ τὴν κρατᾶνε ἀμπάρες ἀκατέλυτες. Ἂς ἀνεβεῖ ἡ ζωή μου ἀπὸ τὴ φθορὰ πρὸς ἐσένα, Κύριε ὁ Θεός μου. Τὴν ὥρα ποὺ χάνεται ἡ ζωή μου, θυμήθηκα τὸν Κύριο. Ἂς ἐρθεῖ ἡ προσευχή μου στὴν ἁγιασμένη ἐκκλησιά σου. Ὅσοι φυλάγονται μάταια καὶ ψεύτικα θὰ παρατηθοῦνε χωρὶς ἔλεος. Μὰ ἐγὼ θὰ σὲ φχαριστήσω καὶ μὲ φωνὴ αἰνέσεως θὰ σὲ δοξολογήσω». Καὶ πάλι δόξασα τὸν Θεὸ καὶ τὸν φχαρίστησα γιατὶ μ᾿ ἔκανε ἀναίσθητο γιὰ τὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου, τόσο ποὺ νὰ σιχαίνουμαι ὅσα εἶναι ποθητὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, καὶ νὰ νοιώθω πὼς εἶμαι κερδισμένος, ὅποτε οἱ ἄλλοι λογαριάζουνε πῶς εἶμαι ζημιωμένος· καὶ γιατὶ πῆρα δύναμη ἀπὸ Κεῖνον νὰ καταφρονήσω τὸν σατανᾶ, ποὺ παραφυλάγει πότε θὰ λιγοψυχήσω, κ᾿ ἔρχεται καὶ μοῦ λέγει: «Πέσε προσκύνησέ με, γιατὶ θὰ γίνουνε ψωμιὰ αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ βλέπεις». Καὶ πάλι ξανάρχεται καὶ μοῦ λέγει: «Ἔ, πῶς χαίρεται ὁ κόσμος! Ἀκοῦς τὸν ἀλαλαγμό, τὶς φωνὲς ποὺ βγαίνουνε ἀπὸ τὰ παλάτια, ὅπου διασκεδάζουνε οἱ φτυχισμένοι ὑποταχτικοί μου, ἄντρες καὶ γυναῖκες; Πέσε προσκύνησέ με καὶ θὰν ἁπλώσεις μονάχα τὸ χέρι σου νὰ τὰ πάρεις ὅλα. Ἐσὺ εἶσαι ἄνθρωπος τιμημένος γιὰ τὴν τέχνη σου· γιατί νὰ ὑποφέρνεις, σὲ καιρὸ ποὺ αὐτοὶ χαίρουνται ὅλα τὰ καλὰ καὶ τ᾿ ἀγαθά, μ᾿ ὅλο ποὺ δὲν ἔχουνε τὴ δική σου τὴν ἀξιωσύνη; Κοίταξε τὴ φτώχειά σου, κι ἂν δὲν λυπᾶσαι τὸν ἑαυτό σου, λυπήσου τὴν καϋμένη τὴ γυναίκα σου, τὸ φτωχὸ τὸ παιδί σου, ποὺ ὑποφέρνουνε ἀπὸ σένα! Ἄλλη φορὰ τὸν ἄκουγα, μὲ ὅλο ποὺ δὲν ἔκανα ὅ,τι μοῦ ῾λεγε, μὰ τώρα τὸν ἄφησα νὰ λέγει χωρὶς νὰ τὸν ἀκούω ὁλότελα. Ἐμένα ὁ νοῦς μου ἤτανε σὲ κείνους τοὺς θλιμμένους καὶ τοὺς βασανισμένους, ποὺ δὲν ἔχουνε ἐλπίδα, καὶ σὲ κείνους ποὺ τρώγανε καὶ πίνανε κείνη τὴ νύχτα, καὶ χορεύανε μὲ τὶς γυναῖκες ποὺ δὲν ἔχουνε ντροπή, καὶ σὲ κείνους ποὺ μαζεύουνε πλούτη κι ἀδιαφόρετα πράγματα ποὺ δὲν μποροῦνε νὰ τ᾿ ἀποχωριστοῦνε σὰν σιμώσει ὁ θάνατος, καὶ ποὺ καταγίνουνται νὰ δέσουνε τὸν ἑαυτό τους μὲ πιὸ πολλὰ σκοινιά, ἀντὶς νὰ τὰ λιγοστέψουνε. Ἐπειδὴς οἱ δύστυχοι εἶναι φτωχοὶ ἀπὸ μέσα τους κι ἀδειανοὶ καὶ τρεμάμενοι καὶ θέλουνε νὰ ζεσταθοῦνε καὶ ρίχνουνε ἀπὸ πάνω τοὺς ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα, σὰν τὸν θερμασμένο ποὺ ρίχνει ἀπάνω του παπλώματα καὶ ροῦχα, δίχως νὰ ζεσταθεῖ. Λογαριάζω πὼς οἱ σημερινοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι πιὸ φτωχοὶ στὸ ἀπομέσα πλοῦτος, γιὰ νά ῾χουν ἀνάγκη ἀπὸ τόσα πολλὰ μάταια πράγματα. Αὐτὰ ποὺ λένε χαρὲς καὶ ἡδονές, τὰ δοκίμασα κ᾿ ἐγὼ σὰν ἄνθρωπος, καὶ πίστευα κ᾿ ἐγὼ πὼς ἤτανε στ᾿ ἀλήθεια χαρὰ κ᾿ εὐτυχία. Μὰ γλήγορα κατάλαβα πὼς ἤτανε ψευστιὲς καὶ φαντασίες ἀσύστατες, καὶ πὼς χοντραίνουνε τὴν ψυχὴ καὶ στραβώνουνε τὰ πνευματικά της μάτια καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ, καὶ γίνεται κακιὰ κι ἀλύπητη στὸν πόνο τ᾿ ἀδερφοῦ της, ἀδιάντροπη, ἀκατάδεχτη, ἄθεη, θυμώτρα, αἱμοβόρα.

Ὅσοι εἶναι σκλάβοι στὴν καλοπέραση τοῦ κορμιοῦ τους δὲν ἔχουνε ἀληθινὴ χαρά, γιατὶ δὲν ἔχουνε εἰρήνη· γιὰ τοῦτο θέλουνε νὰ βρίσκουνται μέσα σε φουρτούνα καὶ νὰ ζαλίζουνται, ὥστε νὰ θαρροῦνε πὼς εἶναι φτυχισμένοι. Ἡ χαρὰ ἡ ἀληθινὴ εἶναι μία θέρμη τῆς διάνοιας καὶ μία ἐλπίδα τῆς καρδιᾶς ποὺ τὶς ἀξιώνουνται ὅσοι θέλουνε νὰ μὴν τοὺς ξέρουνε οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ τοὺς ξέρει ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτό, Κύριε καὶ Θεὲ καὶ Πατέρα μου, καλότυχος ὅποιος ἔκανε σκαλούνια ἀπὸ τὴ φτώχεια, κι ἀπὸ τὰ βάσανα, κι ἀπὸ τὴν καταφρόνεση τοῦ κόσμου, γιὰ ν᾿ ἀνεβεῖ σὲ Σένα. Καλότυχος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔνοιωσε τὴν ἀδυναμία του ἀληθινά· ὅσο γλήγορα τὸ κατάλαβε, τόσο πιὸ γλήγορα θὰν ἀπογευτεῖ ἀπὸ τὸ ψωμὶ ποὺ θρέφει κι ἀπὸ τὸ κρασὶ ποὺ δυναμώνει, ἂν ἔχει τὴν πίστη του σὲ Σένα· ἀλλιῶς θὰ γκρεμνιστεῖ στὸ βάραθρο τῆς ἀπελπισίας. Μὲ τί λόγια νὰ φχαριστήσω τὸν Κύριό μου, ποὺ ἤμουνα χαμένος καὶ μὲ χεροκράτησε, στραβὸς καὶ μ᾿ ἔκανε νὰ βλέπω; Ἐκεῖνος ἔστρεψε τὴν λύπη μου σὲ χαρά. «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγεν ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν. Μακάριος ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπ᾿ Αὐτόν»!

*

Ἀδέρφια μου, δῶστε προσοχὴ στὰ λόγια μου! Ἔτσι ποὺ βλέπετε, ἔβλεπα κ᾿ ἐγώ, καὶ θαρροῦσα πὼς ἔβλεπα· μὰ τώρα κατάλαβα πὼς ἤμουνα στραβὸς καὶ κουφὸς καὶ ποδαγρός. Μετὰ χαρᾶς δέχουμε κάθε κακοπάθηση, γιατὶ ἀλλιῶς δὲν ἀνοίγουνε τὰ μάτια στὸ ἀληθινὸ τὸ φῶς, μήτε τ᾿ αὐτιὰ ἀκοῦνε τὰ καλὰ μηνύματα, μήτε τὰ πόδια περπατᾶνε στὸ δρόμο ποὺ πάγει ἐκεῖ ὁποῦ εἶναι ἡ αἰώνια πολιτεία τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ ποὺ βρίσκουνε εἰρήνη κι ἀνάπαψη οἱ ἀγαπημένοι του. Ὅποιος δὲν καταλάβει πὼς εἶναι ἀπροστάτευτος κ᾿ ἔρημος στὸν κόσμο τοῦτον, δὲν θὰ ταπεινωθεῖ: κι ὅποιος δὲν ταπεινωθεῖ, δὲν θὰ ἐλεηθεῖ. Ἡ λύπη τῆς διάνοιάς μας σιμώνει στὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ δὲν θέλω καμμιὰ καλοπέραση· καρδιὰ συντριμμένη.

Αὐτὰ κι ἄλλα πολλὰ ἀναβρύζανε ἀπὸ μέσα μου κείνη τὴ νύχτα, καὶ τὰ μάτια μου τρέχανε. Δὲν ἤξερε τί συλλογίζουμαι κανένας ἄνθρωπος, ἐκεῖ ποὺ ἤμουνα τρυπωμένος, στὸ κουβούκλι μου, οὔτε κἂν ἡ Μαρία ποὺ κοιμότανε δίπλα μου κουκουλωμένη. Ὁ βοριὰς ἔκανε μεγάλη ταραχὴ ἀπ᾿ ὄξω, τὰ δέντρα ἀναστενάζανε, θαρροῦσες πὼς κλαίγανε καὶ πῶς παρακαλούσανε ν᾿ ἀνοίξω νὰ μποῦνε μέσα νὰ προστατευτοῦνε. Τὸ καντήλι ἔρριχνε τὸ χρυσοκέρινο φέγγος του ἀπάνου στὰ κονίσματα καὶ στ᾿ ἀσημωμένο Εὐαγγέλιο. Δόξα σοι ὁ Θεός, καλὰ ἤμαστε! Μακάριος εἶναι ὅποιος εἶναι ξεχασμένος. Ὁ κόσμος παραπέρα γλεντᾶ, χορεύει, κάνει ἁμαρτίες μὲ τὶς γυναῖκες, παίζει χαρτιά. Ὁ δυστυχής, γιορτάζει τὸν θάνατο τοῦ κορμιοῦ του, ποὺ κάνει τόσα γιὰ νὰ τὸ φχαριστήσει. Λὲς πὼς κερδίσανε τὴν ἀθανασία, τώρα ποὺ ἦρθε ὁ καινούργιος χρόνος, ἀντὶς νὰ κλάψουνε πὼς σιμώνουνε ὁλοένα στὸ τέλος αὐτῆς τῆς πονηρῆς ζωῆς. «Πάτερ ἅφες αὐτοίς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Τί κάνουνε; Ποῦ πᾶνε; Σὲ λίγο θὰ καταντήσουνε τὰ κόκκαλά τους σὰν λιθάρια ἄψυχα, θὰ γκρεμνιστοῦνε τὰ παλάτια τους, θὰ σβήσει καὶ ὅλη τούτη ἡ ὀχλοβοὴ κι᾿ ἡ φωτοχυσία, σὰν κάποιο πράγμα ποὺ δὲν γίνηκε ποτές. Ὦ κατάδικοι, τί ξεγελιόσαστε; «Ἵνα τί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος;»

Ξημέρωμα 1ης Ἰανουαρίου 1950

Πηγή: εδώ

Μοντέρνος Διωγμός, με αρχαία συνταγή 

Ὁ διωγμὸς… ποὺ δὲν ὑπάρχει

Πρὶν λίγο καιρὸ οἱ ἐκκλησίες ἔκλεισαν. Ἡ Θεία Λειτουργία, ὡς ἔργο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ -τοῦ ὁποίου ὁ ἁγιασμὸς εἶναι ὁ μόνος σκοπός της- διεκόπη καὶ ἔγινε ἕνα παράξενο δαιμονικὸ κατασκεύασμα-θέαμα  ὅπου ὁ ἱερεὺς μὲ τοὺς ψάλτες «λειτουργοῦσαν» σὲ ἄδειους ναούς χωρὶς τὸν λαό. Στὸν λαὸ δὲν ἐπετρέπετο νὰ μπῇ. Ἀστυνομία φρουροῦσε τοὺς ναούς, συνελάμβανε τοὺς ἀπειθοῦντες, τρομοκρατοῦσε καὶ ἔβαζε πρόστιμα. Ἒπειδὴ ὁ διωγμὸς τῆς πίστεως καὶ τῶν πιστῶν ἦταν φανερὸ πλέον γεγονός, πολλοὶ ἱεράρχες διατυμπάνιζαν ὅτι δὲν ὑπάρχει διωγμός. Προσπαθοῦσαν δηλαδὴ νὰ πείσουν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μεγαλοβδομαδιάτικα προσπαθοῦσαν νὰ πάνε στὴν ἐκκλησία καὶ ἀντιμετώπιζαν τὴν βία τῆς ἀστυνομίας, τὰ πρόστιμα καὶ τὶς συλλήψεις ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένας διωγμός, ἀλλὰ ὅλα βαίνουν καλῶς. Μερικοὶ μάλιστα ἐξ αὐτῶν ἔφτασαν σὲ τετοιο σημεῖο παραλογισμοῦ καὶ ἐμφανοῦς  «σοφίας» ποὺ ἕνας ἔγραψε τὸ ἀπίθανο: 

 «Το να θεωρείται η απόφαση αυτή της πολιτείας ως έναρξη διωγμού, και πρόβα τζενεράλε για την επιβολή της πανθρησκείας, είναι αφελές και να το συζητάμε.

Η Σύνοδος και το σώμα των επισκόπων το ξεκαθαρίσαμε. Κανείς δε μας ζήτησε να αρνηθούμε την πίστη μας. Ως χριστιανοί θα έπρεπε να τηρήσουμε μια υπεύθυνη στάση και να συμβάλλουμε στην αντιμετώπιση της πανδημίας, μένοντας στα σπίτια μας.Τα κίνητρα του Νέρωνα και όλων των διωκτών ήταν να διαλύσουν την εκκλησία. Τα κίνητρα της πολιτείας ήταν η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας». (Αργολίδος Νεκτάριος: ”Η γη είναι τετράγωνη!’‘)

Πολλοὶ θεωροῦν περιττὸ νὰ ἀσχολεῖται κανεὶς μὲ τέτοιες δηλώσεις, ἀλλὰ ὅταν αὐτὰ τὰ ἔχει ἐκστομίσει ἱεράρχης καὶ τὸν βλέπεις νὰ φωτογραφίζεται  βαθυγένειος μὲ φίμωτρο δίπλα στὸν κ. Χαρδαλιά, ποὺ ἐμπράκτως ἀποδεικνύει  ὅτι ἔχει τὴν ἴδια ἄποψι γιὰ τὴν τωρινὴ συνέχισι τοῦ διωγμοῦ μὲ τὰ φίμωτρα, ἄρα θὰ ἔχει τὴν ἴδια καὶ γιὰ ὅσα πρόκειται νὰ ἀκολουθήσουν, ἀναγκάζεσαι νὰ σταθῇς λίγο στὰ λεχθέντα καὶ νὰ τὰ σχολιάσῃς λεπτομερέστερα, ὥστε νὰ γίνουν πιὸ εὔληπτα.

Προσέξτε τὴν φράσι: «Κανένας δὲν μᾶς ζήτησε νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν πίστι μας». «Ἄρα, συμπεραίνει, δὲν ὑπάρχει διωγμός». Φαντάζεται δηλαδὴ ὁ βαθύνους αὐτὸς, ὅτι ὁ διάβολος θὰ ἔβαζε τὰ ὀργανά του νὰ πάνε στὴν Ἱεραρχία καὶ νὰ ποῦνε: «Καλημέρά σας, Σεβασμιώτατοι. Σήμερα ξεκινάει διωγμὸς κατὰ τῆς πίστεως τῶν χριστιανῶν καὶ σᾶς παρακαλοῦμε νὰ συμμετάσχετε γιὰ τὴν ἐπιτυχία του. Πρέπει νὰ ἀρνηθῆτε τὴν πιστι σας καὶ μαζί σας καὶ τὸ ποίμνιόν σας». 

Ἔτσι μᾶλλον θὰ περίμενε ὅτι θὰ γινόταν τὰ πράγματα, ὁ καλὸς αὐτός ποιμήν. Ὅμως, ὅπως λέει, δὲν συνέβη κάτι τέτοιο. Δὲν τοὺς εἶπαν ὅτι πρόκειται περί διωγμοῦ. Δὲν τοὺς ζήτησαν νὰ ἀρνηθοῦνε τὴν πίστι τους. Καὶ πολὺ χαρούμενοι καὶ εὐτυχείς, ἀφοὺ δὲν τοὺς εἶπαν ὅτι πρόκειται περὶ διωγμοῦ, ἀλλὰ περὶ ἀγαθοεργίας, δέχτηκαν νὰ κάμουν ὅτι τοὺς ζητοῦσαν.  Τί τοὺς ζήτησαν; Τοὺς ζήτησαν «νὰ εἶναι ὑπεύθυνοι». Νὰ βοηθήσουν  «νὰ συμβάλλουν γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι τῆς πανδημίας». Κάτι καλό τοὺς ζήτησαν. Ὄχι κάτι κακό. Καλὸ γιὰ τοὺς ἴδιους καὶ γιὰ ὅλους. 

Τί ζήτησε ὁ ὅφις ἀπὸ τὴν Εὔα στὸν Παράδεισο; Νὰ κάνει κάτι κακό; Ὄχι βέβαια. Νὰ φάει ἕνα μηλαράκι τῆς ζήτησε. Γιὰ τὸ καλό της ἀσφαλῶς. «Θὰ γίνεις ὅπως τὸν Θεό». Τῆς ὑποσχέθηκε θέωσι, ὁ ὅφις. Καὶ ποιὸ ἦταν τὸ κίνητρό του; Ἡ φιλανθρωπία του, φάνηκε ἐξ ἄλλου ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα. 

Ἐδὼ δὲν μιλάμε γιὰ μιὰ γυναίκα μοναχή καὶ ἄπειρη στὶς μεθοδίες τοῦ ἀρχεκάκου. Ἐδὼ, ὅπως μᾶς λέει ἀρχιερέως στόμα, «ἡ Σύνοδος καὶ τὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων τὸ ξεκαθαρίσαμε». Ἡ Σύνοδος καὶ τὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων!!! Τί ξεκαθαρίσανε; Ὅ,τι «Τὰ κίνητρα τῆς πολιτείας ἦταν ἡ διαφύλαξι τῆς δημόσιας ὑγείας». Ἄρα κάτι πολὺ καλό. Τὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων συνεσκέφθη καὶ ἀποφάσισε αὐτό.

 Ἄς ἀφήσουμε τὶ πραγματικὰ ἔγινε καὶ ἄς δεχτοῦμε, ὡς ὑπάκουα καὶ εὔπιστα δίποδα, ὅσα λέει ὁ διάδοχος τοῦ ἁγίου Πέτρου Ἄργους καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἱεράρχες.  Ἄς δεχτοῦμε ὅτι οἱ ἐπισκοποι «ξεκαθαρίσανε» τὸ θέμα, τὸ ἔψαξαν καὶ ἀποφάσισαν. Μὲ τί κριτήρια ἐξέτασαν; Μὲ τὶ κριτήρια ἔπρεπε νὰ ἐξετάσουν; Τὰ λένε οἱ ἅγιοι πατέρες: Πρέπει πρώτα νὰ ἐξετασθῇ τὸ θέμα τῆς πίστεως. Τί συνέπειες θὰ ἔχει γιὰ τὴν πίστι ἡ κάθε ἐνέργεια. Ἀφοὺ ἐξετασθῇ αὐτὸ τότε θὰ πρέπει νὰ γίνει ἐξέτασις τῶν πραγμάτων, τῶν γεγονότων. Ὅπως ὅταν συζητᾶ τὸ πλῆθος τῶν ἐπισκόπων πρέπει πρώτα νὰ ἐξασφαλίζεται ἡ συμφωνία τῆς πίστεως καὶ μετὰ νὰ ἀντιμετωπίζονται τὰ προβλήματα –δηλαδὴ τὸ ἀντίθετο ἀπὸ ὅσα ἔγιναν στὸ Κολυμπάρι ὅπου παραμερίστηκε ἡ πίστις καὶ οἱ κανόνες καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν Συνόδων καὶ πῆραν ἀποφάσεις ἐνάντιες, ἐπιζήμιες καὶ διαλυτικὲς τῆς Ἐκκλησίας:   

«…οὐδὲ πρέπει προκρίνεσθαι πράγματος ἐξέτασιν τῆς περὶ πίστεως ἐξετάσεως. Χρὴ γὰρ πρῶτον πᾶσαν περὶ τῆς πίστεως διαφωνίαν ἐκκόπτεσθαι καὶ τότε τὴν περὶ τῶν πραγμάτων ἔρευναν ποιεῖσθαι». (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25, 736) 

Ἔπρεπε δηλαδὴ πρώτα νὰ ἐξετάσουν τὴν πίστι τῶν ἀρχόντων, ἀπὸ τὰ ἔργα τους ἐννοεῖται, μετὰ νὰ ἐξετάσουν τὶς συνέπειες γιὰ τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας μακροπρόθεσμα καὶ εἰς βάθος καὶ κατόπιν νὰ προχωρήσουν στὶς ἐνέργειες ποὺ θὰ ὡφελοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους χωρὶς νὰ βλάψουν τὴν Ἐκκλησία. Φυσικὰ δὲν ἐξέτασαν τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά. Συμπεριφέρθηκαν ὡς μισθωτοὶ τῆς πολιτείας, τοῦ Καίσαρος. Ὄχι μόνο ἀδιαφόρησαν ἀλλὰ συμπεριφέρθηκαν ὡς δοῦλοι καὶ συνεργάτες τῆς  πολιτείας στὸν διωγμό τῆς πίστεως. 

Ὁ παρῶν διωγμὸς εἶναι πολὺ χειρότερος ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς διωγμούς, ἐπειδὴ ἐνῷ εἶναι διωγμὸς παρουσιάζεται καὶ διατυμπανίζεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Ἱεραρχία ὅτι δὲν εἶναι.

Στὸν διωγμὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν Κωνστάντιο κατὰ τὴν Ἀρειανικὴ αἴρεσι, ὁ αὐτοκράτορας καὶ ὁ κρατικὸς μηχανισμὸς σὲ συνεργασία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους ἐδίωκαν τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, ἱερεῖς καὶ πιστούς. Ὅμως ὑπῆρχαν καὶ οἱ ὀρθοδοξοι ἐπίσκοποι σὲ ὅλη τὴν τότε ὑφήλιο, (μέχρι τὴν Ἱσπανία , τὴν Λιβύη , τὴν Καρχηδόνα –πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ μέρη  ποὺ σήμερα ξέχασαν οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ συνεργάτες τους ἱεράρχες ὅτι ἦταν τόποι μὲ ἑλληνικὸ καὶ ὀρθόδοξο πολιτισμό) ποὺ ὁμολογοῦσαν τὴν πίστι καὶ ὑφίσταντο μαρτύρια καὶ διωγμοὺς. Σήμερα σύσσωμη (σχεδὸν) ἡ ἱεραρχία (ἐλάχιστες ἀλλὰ ὑπαρκτές οἱ ἐξαιρέσεις) σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο ἔχει γίνει συνεργάτις τοῦ Καίσαρος στὸ διωγμὀ ἐναντίον τῆς πίστεως. Ἐκεῖ ἔγκειται ἡ μεγάλη διαφορά.

Τότε ἔβλεπαν ὅλοι τὶς λεηλασίες, τοὺς ἐξευτελισμοὺς, τὶς ἐξορίες, τὶς δολοφονίες τὶς δηώσεις τῶν ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς ἀρειανοὺς ἐπισκόπους καὶ ὁπαδούς καὶ τὸν κρατικό μηχανισμό. Καὶ τότε, ὅπως καὶ τώρα, εἶχε δημιουργηθῇ κλίμα τρομοκρατίας καὶ ἐκφοβισμοῦ. Ἀπλῶς τότε ἡ ζωή σου ἐκινδύνευε ἄμεσα νὰ ἀφαιρεθῇ, σὲ σκότωναν, σήμερα σὲ ἀπειλοῦν μὲ τὸν φόβο τῆς ἁρρώστιας. Καὶ τότε , ὅπως καὶ σήμερα ὑπῆρχαν οἱ ἀπειλὲς τῶν προστίμων (ζημία χρημάτων) πρὸς ὅλους καὶ μάλιστα πρὸς τοὺς τοπικούς ἄρχοντες ὥστε νὰ ἀναγκάζουν τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους νὰ προσυπογράφουν καὶ νὰ δηλώνουν ὑποταγὴ στὸν αὐτοκράτορα καὶ στοὺς αἱρετικούς (ἀποκηρύσσοντας τὸν μέγα Ἀθανάσιο):

Καὶ γὰρ καὶ πολιτευταῖς ἐγράφετο, καὶ ἦν ἀπειλή, ζημία χρημάτων, εἰ μὴ ἀναγκάζοι ἕκαστος τὸν τῆς ἰδίας πόλεως ἐπίσκοπον ὑπογράφειν. Καὶ ὅλως πᾶς τόπος καὶ πᾶσα πόλις ἐπεπλήρωτο φόβου καὶ ταραχῆς τῶν μὲν ἐπισκόπων ἑλκομένων, τῶν δὲ δικαστῶν ὁρώντων τοὺς ὀδυρμοὺς καὶ στεναγμοὺς τῶν λαῶν. (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25,729)

Σήμερα μιὰ μικρή μειψηφία ἱεραρχῶν, ὅπως καὶ στὴν περίπτωσι τοῦ Κολυμπαρίου καὶ τῆς εἰσπηδήσεως στὴν Οὑκρανία, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς κρατοῦντες μὲ τὶς ἀπειλὲς τῆς ἀστυνομίας καὶ τὶς ἐπαγγελίες πρὸς τοὺς προθύμους κατάφεραν νὰ ἐκφοβήσουν τοὺς πολλοὺς καὶ νὰ ξεχάσουν τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ὀρθότητα τῆς πίστεως:

Οἱ δὲ τοὺς ἀποσταλέντας καὶ τὰς ἀπειλὰς τῆς ἐκ προφάσεως συκοφαντίας φοβηθέντες μεταθῶνται τῆς ἑαυτῶν ὀρθῆς καὶ εὐσεβοῦς μνήμης. Οὕτω γοῦν ἐβιάσατο βασιλεὺς τὸ τοσοῦτον τῶν ἐπισκόπων πλῆθος, τὰ μὲν ἀπειλῶν, τὰ δὲ ἐπαγγελλόμενος … καὶ ἠνάγκασε τοὺς τοσούτους τοῖς ὀλίγοις συναριθμηθῆναι. (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25,729) 

Ὁ φόβος προηγεῖται ἀπὸ ὅτιδήποτε ἄλλο. Αὐτὸς ἦταν τότε -καὶ εἶναι καὶ σήμερα- ὁ βοηθὸς ( ἔφεδρος) γιὰ τὴν ἐπιβουλή. Βέβαια οἱ ἄφρονες αὐτοὶ -καὶ τότε καὶ σήμερα- δὲν καταλαβαίνουν ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀποδεικνύουν τὸν βίαιο τρόπο τους καὶ ὄχι τὴν ἐκ προαιρέσεως ὑποταγὴ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ;

Προλαμβάνοντες τὰ πανταχοῦ πεπληρώκασι φόβου. Καὶ τοῦτον ἔφεδρον εἰς τὴν ἐπιβουλὴν ἐτήρησαν οὐκ εἰδότες οἱ ἄφρονες ὅτι οὐ προαίρεσιν ἐπισκόπων, ἀλλὰ τὴν παρ’ αὐτῶν γενομένην βίαν ἐπεδείκνυντο (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25,752)

Καὶ βλέπουμε σήμερα μέσα στὶς ἐκκλησίες ἱερεῖς καὶ πιστοὺς με φίμωτρα, νὰ φέρνουν οἱ «χριστιανοί» τὰ παιδάκια τους καλυμένα μέχρι τὰ μάτια, νὰ μὴ φιλοῦν τὶς εἰκόνες, νὰ ὑποκλίνονται, ἀλλοῦ νὰ κοινωνοῦν μὲ πλαστικὰ ἀτομικὰ κουταλάκια· καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιατὶ οἱ Ἱεράρχες ἔδωκαν τὸ δικαίωμα στὸν καίσαρα νὰ κανονίζῃ τί θὰ γίνεται μέσα στὶς ἐκκλησίες. Ποὺ ξανάγιναν αὐτά; Ποιοὶ κανόνες τῆς ἐκκλησίας προβλέπουν τέτοια πράγματα;

Ποῖος κανὼν στρατιώτας ἐπιβαίνειν ἐκκλησίαις; ἢ τίς παραδέδωκε κόμητας καὶ τοὺς ἀλογίστους σπάδοντας κατάρχειν τῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ διατάγματι τὴν κρίσιν τῶν λεγομένων ἐπισκόπων δηλοῦσθαι; (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25,752)

Τώρα δὲν μπαίνουν στρατιῶτες ἀλλὰ ἀστυνόμοι καὶ ἀσφαλῖτες καὶ ρουφιάνοι καὶ δὲν γνωρίζω ἄν κατάρχουν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων σπάδοντες, δηλαδή μουνουχισμένοι, ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἔχουν κόψει τοὺς ὄρχεις -ὅπως γινόταν τότε. Ἀλλὰ τὰ γεγονότα μαρτυροῦν ὅτι ἐξουσιάζουν τὴν ἐκκλησία –ἀντί νὰ διακονοῦν- σὲ ὅλες τὶς βαθμῖδες ἄνθρωποι ποὺ δὲν συμπεριφέρονται σὰν ἄνδρες ποὺ διαθέτουν τέτοια μόρια καὶ ἔχουν ἀνδρεία. 

Καὶ μὴν νομίσετε ὅτι εἶναι σχήμα λόγου ὅτι τὰ διατάγματα  τοῦ καίσαρος παρουσιάζονται ὡς ἡ κρίσις, ἡ γνώμη δηλαδή, τῶν λεγομένων ἐπισκόπων (κατὰ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο, πάντα). Θαυμᾶστε ἐκκλησιαστική πρακτική καὶ ὑπευθυνότητα:

«Σεβασμιώτατοι,

Σεπτῇ ἐντολῇ τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ.κ. Εἰρηναίου, Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, ἀποστέλλω συνημμένως τὸ ἀπὸ 3ης Αὐγούστου 2020 ἔγγραφον τῆς Διευθύνσεως Θρησκευτικῆς Διοικήσεως τῆς Γενικῆς Γραμματείας Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, μετὰ συννημένης τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. Δ1α/Γ.Π.οικ. 48967/31-7-2020 Κ.Υ.Α. (Β΄ 3162) μὲ θέμα: «Ἐφαρμογή τοῦ μέτρου τῆς ὑποχρεωτικῆς χρήσης μάσκας σὲ κλειστοὺς χώρους στὸ σύνολο τῆς Ἐπικράτειας, πρὸς περιορισμὸ τῆς διασπορᾶς τοῦ κορωνοϊοῦ COVID-19», ἵνα λάβητε γνῶσιν καὶ διὰ τὰς Ὑμετέρας περαιτέρω ἐνεργείας.

Ἐπὶ τούτοις διατελῶ … ὁ Κνωσοῦ Πρόδρομος»

Καὶ φανταστεῖτε τί ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ δεδομένο ὅτι ὁ γηραιὸς Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Εἰρηναῖος δηλώνει ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ἐπενειλημένως ὅτι δὲν πρέπει νὰ φοροῦν μάσκες οἱ πιστοὶ ἐντὸς τοῦ ναοῦ!!!

Ἠ ἐντολὴ τοῦ καίσαρος ἀπλῶς διαβιβάζεται (ὄχι στὴ «Σύνοδο καὶ τὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων» ὅπως φαντάζεται ὁ προϊστάμενος τῆς ἐν Ἄργει ἐκκλησίας ὥστε νὰ «ξεκαθαρίσῃ» τί πρέπει νὰ πράξῃ) ἀλλὰ στὸν κάθε ἐπίσκοπο ξεχωριστᾶ ἀπλῶς γιὰ νὰ τὴν ἐφαρμόση. Ἀπλοὶ ὑπάκουοι ἐκτελεστὲς τῶν ἐντολῶν τῆς ἐξουσίας. 

Πῶς ἱεραρχία καὶ διῶκτες συνεργάζονται καὶ ἀλληλοκαλύπτονται ἐναντίον τῆς πίστεως καὶ τοῦ λαοῦ.

Ἡ συνεργασία τῶν ἀρχιερέων μὲ τὴν πολιτεία ἔγινε ἀκριβῶς γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ καίσαρας, στὴν περίπτωσί μας ἡ κυβέρνησι, νὰ κάνει ὅτι θέλει μὲ πρόφασι τὴν συμφωνία τῶν ἐπισκόπων, οἱ δὲ ἐπίσκοποι μὲ τὶς πλάτες τῆς ἐξουσιας, τοῦ καίσαρος νὰ πιέζουν καὶ ἐπιβουλεύονται ὅποιον θέλουν. Ἔτσι ἔχοντας ὁ καίσαρας τὴν πρόφασι τῆς συγκατανεύσεως τῶν ἐπισκόπων νὰ κάνῃ ὅτι θέλει καὶ ἐνῷ διώκει τὴν ἐκκλησία νὰ μὴν λέγεται διώκτης:

Συνῆλθον γὰρ αἱρετικοὶ καὶ βασιλεὺς Κωνστάντιος,  ἵνα κἀκεῖνος τὴν ἐπισκόπων ἔχων πρόφασιν τῇ ἐξουσίᾳ καθ’ ὧν ἂν ἐθέλοι πράττῃ καὶ διώκων μὴ λέγηται διώκτης, καὶ οὗτοι δὲ τὴν βασιλέως ἔχοντες δυναστείαν ἐπιβουλεύωσιν οἷς ἂν ἐθέλωσι·  (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25,757)

Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τῶν ἐπισκόπων καὶ τῶν ποιμένων μας πλέον; Θέλουν αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀσεβοῦν νὰ γίνουν ὅπως αὐτοί, δηλαδὴ ἀσεβεῖς:

 «Θέλουσι δὲ τοῖς μὴ ἀσεβοῦσιν ὡς αὐτοί»(Μ. Ἀθανασιος PG25,757)  

Γιὰ αὐτὸ θέλουν καὶ ἐπιμένουν ὅλοι νὰ φορέσουν τὰ φίμωτρα τῆς ἀσεβείας (πρὸς τὸ παρὸν· ἀναμένονται τὰ πλαστικὰ κουταλάκια, τὰ ὑποχρεωτικὰ ἐμβόλια, τὰ σφραγίσματα). Γιὰ νὰ εἶναι ὅλοι ζωντανὲς περιφερόμενες ἀποδείξεις ὅτι ὑπερίσχυσε ἡ δική τους γραμμή, δηλαδὴ ἡ γραμμὴ τοῦ καίσαρα, δηλαδὴ τοῦ διαβόλου.

Καὶ ἔτσι ζοῦμε καὶ βλέπουμε τὴν παροῦσα κωμωδία, σὰν νὰ παίζουν θέατρο, ὁ καίσαρας νὰ ὑποκρίνεται ὅτι κάνει ὅσα λέγουν οἱ λεγόμενοι ἐπίσκοποι· αὐτοὶ πάλι χορεύοντας σὰν τὴν Ἡρωδιάδα νὰ τοῦ ζητοῦν νὰ «ἐξορίσῃ καὶ νὰ θανατώσῃ» ὅσους κρατοῦν τὴν πίστι στὸν Κύριο.

Τοῦτο δὲ ὡς ἐπὶ σκηνῆς ἄν τις ἴδοι κωμῳδούμενον παρ’ αὐτοῖς, καὶ τοὺς μὲν λεγομένους ἐπισκόπους ὑποκρινομένους, τὸν δὲ Κωνστάντιον τὰ ἐκείνων ἐνεργοῦντα καὶ πάλιν ἐπαγγελλόμενον μὲν τοῦτον, ὡς Ἡρώδης τῇ Ἡρωδιάδι, τούτους δὲ πάλιν ὀρχουμένους τὰς διαβολὰς ἐπὶ ἐξορισμῷ καὶ θανάτῳ τῶν εἰς τὸν κύριον εὐσεβούντων. (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25,757)

Ὅμως ὅτι καὶ νὰ λένε, ὅσο καὶ νὰ κοροϊδεύουν, ὅσο καὶ νὰ ἐπικαλοῦνται τὴν ὑπακοή, ὅσο καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ οἰκοδομὴ τῶν πιστῶν καὶ σοβαρότητα, δὲν μποροῦν νὰ ἀποκρύψουν ὅτι λείπει ἀπὸ τὴν ἐκκλησία πλέον ἡ ἐλευθερία. Ὅποιος εἶναι εὐσεβὴς, ὅποιος κρατάει φανερά τὴν πίστι κινδυνεύει. Ὅποιος πάλι ὑποκρίνεται καὶ φοράει τὴν «μασκούλα του», ὅπως τοῦ ζητοῦν οἱ καλοὶ ποιμένες, φοβᾶται. Ὅλα πλημμυρισαν  ἀπὸ ὑποκρισία καὶ ἀσέβεια.

Ποία ἐκκλησία νῦν μετ’ ἐλευθερίας τὸν Χριστὸν προσκυνεῖ; ἄν τε γὰρ εὐσεβὴς ᾖ, κινδυνεύει, ἄν τε ὑποκρίνηται, φοβεῖται. πάντα ὑποκρίσεως καὶ ἀσεβείας, ὅσον εἰς αὐτὸν ἧκε, πεπλήρωκεν. (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25,757)

Ὅπου ὑπάρχει βία καὶ ἐπιβολὴ καὶ ἀνελευθερία ἐκεὶ ἐργάζεται ὁ διάβολος ἀσχέτως ἄν τὸ πρόσχημα εἶναι ἡ ὑπακοή στὰ ἐκκλησιαστικά πρόσωπα. Καὶ εἶναι φρικτὸ νὰ βλέπει κανεὶς αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι νυμφαγωγοὶ τῶν ψυχῶν πρὸς τὸν Χριστό, νὰ γίνονται προαγωγοὶ τους πρὸς τὸν διάβολο. Ὁ διάβολος ἐπιτίθεται καὶ γκρεμίζει τὶς πόρτες τῆς ἐλευθερίας ὅσων δὲν τὸν θέλουν, γιατὶ τίποτε ἀληθινὸ δὲν ἔχει. Ἔχει μόνο τὸ ψεῦδος καὶ θέλει νὰ τὸ ἐπιβάλλει μὲ τὴν βία:

Οὕτως ὁ μὲν διάβολος ἐπεὶ μηδὲν ἀληθὲς ἔχει «ἐν πελέκει καὶ λαξευτηρίῳ» ἐπιβαίνων κατεάσσει τὰς θύρας τῶν μὴ δεχομένων αὐτόν. (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25, 732)

Ἀντιθέτως ὁ Χριστὸς  εἶναι τόσο πρᾶος ὥστε διδάσκει μὲν ὅτι «ὅποιος θέλει ἄς μὲ ἀκολουθήσει» καὶ «ὅποιος θέλει ἄς εἶναι μαθητής μου», ὅταν δὲ ἔρχεται στὴν ψυχὴ τοῦ καθενὸς δὲν τὴν βιάζει ἀλλὰ μᾶλλον χτυπᾶ καὶ λέει «ἄνοιξέ μου ἀδερφή μου νύμφη». Καὶ σὲ ὅσους ἐλεύθερα ἀνοίγουν εἰσέρχεται, ὅταν ὅμως ὀκνοῦν καὶ δὲν θέλουν φεῦγει:

Ὁ δὲ Σωτὴρ οὕτως ἐστὶ πρᾶος, ὡς διδάσκειν μὲν «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» καὶ «ὁ θέλων εἶναί μου μαθητής», ἐρχόμενον δὲ πρὸς ἕκαστον μὴ βιάζεσθαι, ἀλλὰ μᾶλλον κρούειν τε καὶ λέγειν· «ἄνοιξόν μοι, ἀδελφή μου νύμφη», καὶ ἀνοιγόντων μὲν εἰσέρχεται, ὀκνούντων δὲ καὶ μὴ θελόντων ἐκείνων ἀναχωρεῖ. Μέγας Ἀθανάσιος: PG25, 732

Στὴν ἐκκλησία ποτὲ δὲν ὑπῆρχε ἐξωτερικὸς φόβος, οὔτε ἀρχόντων, οὔτε ἀστυνόμων, οὔτε μικροβίων, οὔτε κορωνοϊῶν, οὔτε ἄλλης νόσου. Ποτὲ δὲν κατήντησε ὁ ναὸς θέατρο μασκοφορεμένων ὑστερικῶν καὶ τρομοκρατημένων ὑπάρξεων. Μόνο ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει ἐκεὶ καὶ ὁ καθένας μπαίνει μὲ ἐλευθέρα προαίρεσι: 

Ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, ἔνθα φόβος μὲν ἔξωθεν οὐκ ἦν, μόνος δὲ ὁ τοῦ Θεοῦ φόβος ἐστὶ καὶ ἐλευθέραν ἕκαστος ἔχει τὴν προαίρεσιν (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25, 725)

Ἡ ἀλήθεια δὲν ἀνακοινώνεται μὲ ξίφη καὶ μὲ βέλη οὔτε μὲ στρατιῶτες καὶ ἀστυνόμους καὶ ἀπειλὲς καὶ ἐκβιασμοὺς. (Ἄν δὲ βάλεις μάσκα δὲν μπαίνεις στὴν ἐκκλησία, θὰ μπεῖτε 9 ἤ 15 οἱ ἄλλοι ἔξω). Ἡ ἀλήθεια καταγγέλεται μὲ πειθῶ καὶ συναπόφασι. Ἀλλὰ ποιὰ πειθῶ ὑπάρχει ὅταν ὑπάρχει ἡ ἀπειλὴ τῆς ἐξουσίας καὶ ὁ φόβος τῶν ἀρχόντων; Ποιὰ συναπόφασι μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ὅταν ἡ Ἰεραρχία οὔτε κἄν συνέρχεται γιὰ νὰ συναποφασίσῃ, ὅποιος δὲ ἀντιμιλήσει θὰ ὑποστῇ τὶς συνέπειες εἶτε τὶς ἐκκλησιαστικὲς (διοικητικὲς καὶ ὑπηρεσιακὲς ἄν εἶναι κληρικὸς,  ἐπιβολὴ κατὰ τὴν ἐξομολόγησι, ἀποσυνάγωγος, ἀπειθὴς, ἀνυπάκουος, ἀπόβλητος ἄν εἶναι λαϊκός;) εἶτε τὶς πολιτικὲς; (πρόστιμα, συλλήψεις, φυλακίσεις πρὸς τὸ παρόν· σὲ ἐξορίες καὶ θανατώσεις δὲν ἔχει ἀκόμη φτάσει ἡ δημοκρατικότητά τους· στὰ προσεχῶς): 

Οὐ γὰρ ξίφεσιν ἢ βέλεσιν οὐδὲ διὰ στρατιωτῶν ἡ ἀλήθεια καταγγέλλεται, ἀλλὰ πειθοῖ καὶ συμβουλίᾳ. Ποία οὖν πειθώ, ἔνθα βασιλέως φόβος; Ἤ ποία συμβουλία, ἐν ᾗ ὁ ἀντιλέγων τὸ τέλος ἐξορισμὸν ἔχει καὶ θάνατον; (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25, 732)

Εἶναι ἀπολύτως βέβαιο ὅτι τὰ πράγματα θὰ χειροτερέψουν. Οἱ φοβισμένοι καὶ φιμωμένοι θὰ αὐξηθοῦν. Οἱ ἐμμένοντες στὴν πίστι θὰ χλευαστοῦν καὶ θὰ διωχθοῦν καὶ ἀπὸ τοὺς ὑποκρινόμενους τοὺς ἐπισκόπους (ἤ πνευματικοὺς) καὶ ἀπὸ τὸν καίσαρα. Θὰ ἐπιδιωχθῇ πνευματικὴ ἀσφυξία διὰ τῶν πνευματικῶν. Οἱ νεώτεροι δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἀντιληφθοῦν τὶ συμβαίνει, μὴν ξεχνᾶτε ὅτι πολλάκις μαθαίνουν τὴν πίστι καὶ γαλουχοῦνται σ᾿ αὐτὴν ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τὸ ράσο τὸ ἔχουν γιὰ ἀξεσουάρ καὶ ὅποτε θέλουν τὸ βγάζουν καὶ τὸ πετοῦν ἤ καὶ ἄν τὸ φοροῦν τὸ βλέπουν γιὰ ἐμπόδιο.

Ἄς μὴν ἐλπίζουμε πλέον σὲ ἀνθρώπους. Ἄν μᾶς ἐγκαταλείψουν οἱ ἀδελφοί, ἄν οἱ φίλοι καὶ οἱ γνωστοὶ ἀπομακρυνθοῦν καὶ δὲν βρεθεῖ κανένας νὰ συλλυπᾶται καὶ νὰ παρηγορεῖ, φτάνει -καὶ εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα- ἡ καταφυγή στὸ Θεό.

Κἂν ἀδελφοὶ καταλείψωσι, κἂν φίλοι καὶ γνώριμοι μακρὰν ἀποστῶσι καὶ μηδεὶς εὑρεθῇ συλλυπούμενος καὶ παρακαλῶν, ἀλλ’ ὑπὲρ πάντα μᾶλλον ἡ πρὸς θεὸν ἐξαρκεῖ καταφυγή. (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25, 752)

 Μοναχὸς εἶχε ἀπομείνει καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας καὶ τὸν κατεδίωκαν καὶ τὸ μόνο ποὺ τοῦ εἶχε ἀπομείνει ἦταν ὁ Θεός, καὶ αὐτὸν μᾶς ἔδωσε ὑπόδειγμα ὁ Θεὸς, ὥστε ἄν διωκόμενοι ἐγκαταλειφθοῦμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν χάνουμε τὸ θᾶρρος μας, ἀλλὰ νὰ ἐλπίζουμε σ᾿ αὐτὸν καὶ νὰ μὴν προδίδουμε τὴν ἀλήθεια γιατὶ ἀκόμη καὶ ἄν στὴν ἀρχὴ φαίνεται ὅτι τσακίζεται στὸ τέλος καὶ οἱ διῶκτες θὰ τὴν παραδεχτοῦν:

Μόνος γὰρ ἦν καὶ Ἠλίας διωκόμενος καὶ πάντα καὶ ἐν πᾶσιν ἦν ὁ Θεὸς τῷ ἁγίῳ. Καὶ τοῦτον δὲ τύπον δέδωκεν ἡμῖν ὁ Σωτὴρ καὶ μόνος καταλειφθεὶς ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν ἐπεβουλεύετο, ἵνα, κἂν ἡμεῖς διωκόμενοι καταλειφθῶμεν ὑπὸ ἀνθρώπων, μὴ ἐκκακῶμεν ἄλλ’ ἔχωμεν εἰς αὐτὸν τὴν ἐλπίδα καὶ μὴ προδίδωμεν τὴν ἀλήθειαν, ἥτις, κἂν κατὰ τὴν ἀρχὴν θλίβεσθαι δόξῃ, ἀλλ’ ὕστερον καὶ οἱ διώκοντες αὐτὴν ἐπιγνώσονται. (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25, 752) 

Τί θὰ μᾶς κάνουν πιά; Τὸ πολὺ -πολὺ νὰ μᾶς τυρρανήσουν μὲ παντοίους τρόπους καὶ στὸ τέλος νὰ μᾶς σκοτώσουν. Τὸ ἔχει πεῖ καὶ τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Χριστοῦ:

 Μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτενόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ. (κατὰ Ματθ. 10, 28)

Αὐτὸ άκολουθοῦσαν οἱ ἅγιοι ὅταν προτιμοῦσαν νὰ πεθάνουν παρὰ νὰ γίνουν προδότες τῆς ἀληθείας:

Θάνατον μᾶλλον ὑπομένειν ἢ προδότας γίγνεσθαι τῆς ἀληθείας  (Μέγας Ἀθανάσιος: PG25, 748) 

Ἔχωμε χιλιάδες παραδείγματα. Αὐτὸ ἔκαναν καὶ οἱ σημερινοὶ ἅγιοί μας, ἄς τοὺς συκοφαντοῦν καὶ τοὺς παρουσιάζουν σύμφωνους μὲ τὴν δική τους προδοσία, γιὰ τὸν Παΐσιο καὶ τὸν Πορφύριο καὶ τοὺς ἄλλους μιλῶ. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἄλλη κουβέντα.

Τὸ ἐφ᾿ἡμῖν ἐλευθερία ἔν Χριστῷ ἤ θάνατος μέσα στὸ φόβο καὶ στὴν προδοσία τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ.

Ὅστις θέλει. Μαζί μας θὰ εἶναι οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος ἅγιοι πατέρες καὶ αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεὸς, ἄν καὶ ἀνάξιοι, νὰ γνωρίσουμε. Ἄς πρεσβεύουν νὰ μᾶς δοθῇ ἐκ Θεοῦ ὑπομονὴ καὶ δύναμι νὰ μὴν ξεφτιλιστοῦμε καὶ νὰ μὴν τοὺς λυπήσουμε παραπάνω ἀπ᾿ ὅτι μέχρι τώρα.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 27.8.2020

Για περισότερα άρθρα του Γ. Τζανάκη πατήστε σε αυτόν τον σύνδεσμο. 

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ Δ΄

Ἁγιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης: σύγχρονοι Ἅγιοι Γέροντες, ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ νὰ βιώσουν καὶ νὰ κρατήσουν τὴν πίστι, στὴν «ὑπηρεσία» τῶν γκρεμιστῶν της.

Οἱ ἐπίσκοποί μας στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀποτρέψουν τὸν ὁποιονδήποτε ἀπὸ τὸ νὰ σκέφτεται, νὰ μιλᾶ, καὶ νὰ ἐκφράζῃ τὶς ἀντιρρήσεις του γιὰ τὴν στάσι τῆς ἱεραρχίας μας, ἐπιστρατεύουν ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς πατέρες καὶ τοὺς νεώτερους ἁγίους μας. Πιστὸς στὴν τακτικὴ αὐτὴ καὶ ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος, ἀνάμεσα στὶς ὕβρεις του ἀναφέρεται, παρενθετικῶς, στὸν ἅγιο Ἐφραίμ τὸν Κατουνακιώτη:  

«(Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να αναφερθώ στον σύγχρονο άγιο των ημερών μας Εφραίμ τον Κατουνακιώτη. Μπορούσε να σου μιλάει ώρες για πνευματικά θέματα, την προσευχή, την υπακοή κ.λ.π. Όταν όμως του έθετες θεολογικά θέματα, σταματούσε. «Παιδί μου, εγώ δεν είμαι θεολόγος. Δεν μπορώ να δογματίσω, μήπως πέσω και σε κανένα δογματικό λάθος. Πήγαινε στον π. Γεώργιο Καψάνη, στον π. Αιμιλιανό. Αυτοί είναι θεολόγοι και ξέρουν!» Αυτή είναι η στάση των αγίων. Η αγία ταπείνωση και η αυτογνωσία, η επίγνωση των ορίων…)» (Ἡ γῆ εἶναι τετράγωνη)

Ὅπως ἤδη ἔχουμε ἐξηγήσει τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι πρόβλημα ἀμφιβόλου θεολογικῆς διατυπώσεως καὶ λεπτομερείας γιὰ νὰ εἶναι ἀντικείμενο «φωτισμένων καὶ εἰδικῶν» μὲ θεολογικὲς ἐξειδικευμένες γνώσεις. Δὲν γίνεται συζήτησις γιὰ νὰ λυθοῦν «θεολογικά θέματα». Οἱ ποιμένες συμμαχῶντας μὲ τὴν Πολιτεία  ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησίες θεωρῶντας ὅτι τὰ τελούμενα ἐκεῖ εἶναι ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν δημόσια ὑγεία καὶ ἀνέχτηκαν τοὺς διωγμοὺς τὴν τρομοκράτησι καὶ τὴν διαπόμπευσι ἐπισκόπων ἱερέων καὶ πιστῶν καὶ τὴν μετατροπὴ τῆς θείας Λειτουργίας σὲ τηλεοπτικὸ θέαμα, προσβάλοντας καὶ χτυπῶντας τὴν ἴδια τὴν πίστι, παρὰ τὶς περὶ τοῦ ἀντιθέτου διαβεβαιώσεις καὶ συνθηματολογίες (δὲν κινδυνεῦει ἡ πίστις ἀλλὰ οἱ πιστοί) . Ὁ Σεβασμιώτατος στὴν παραπάνω ἀναφορά του θεωρεῖ ὅτι ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης συνηγορεῖ στὶς δικές του ἀπόψεις. Ἡ ἀναφορά του ἐστιάζεται στὰ ἐξῆς σημεία: «Αὐτοὶ εἶναι θεολόγοι καὶ ξέρουν». Ἄρα οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν εἶναι θεολόγοι (ὅπως ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἐφραίμ) δὲν ξέρουν. Ἄρα ἀφοὺ ὁ ἅγιος Ἐφραίμ μὲ θεία φώτησι καὶ αἰσθητή ἁγιότητα δὲν μιλοῦσε, πῶς τολμοῦν τὰ ἀθύρματα νὰ μιλοῦν καὶ νὰ κρίνουν; Στὴν συγκεκριμένη περίπτωσι οἱ Ἱεράρχες εἶναι οἱ εἰδικοὶ καὶ ξέρουν, ἄρα ὅλοι οἱ ἄλλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δὲν ξέρουν. Αὐτὸ θέλει νὰ περάσει ὁ Σεβασμιώτατος. Καὶ τὸ ἀνεβάζει τὸ πράγμα. «Αὐτὴ εἶναι ἡ στάσι τῶν ἁγίων».  (ἀναφερόμενος στὸν ἅγιο Ἐφραίμ) Ἄρα ὀποιαδήποτε ἄλλη στάσι δὲν εἶναι στάσι ἁγίων ( Ἐξ ἄλλου  στὸ κείμενό του, εὐθέως τοὺς ἔχει χαρακτηρίσει ὀργανα τοῦ διαβόλου). Καὶ ἀναλύοντας: Ἡ ἁγία ταπείνωσις (ὅπως ἡ δική του ποὺ εὐωδιάζει στὴν ἐπιστολή του) καὶ ἡ αὐτογνωσία (ὁ ἴδιος γνωρίζει ὄχι μόνον τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς  στολίζει καταλλήλως) καὶ κυρίως ἡ ἐπιγνωσις τῶν ὁρίων. Αὐτὸ ἐνδιαφέρει πολὺ τοὺς ἱεράρχες μας καὶ τὸν ἵδιο, ἡ ἐπίγνωσις τῶν ὁρίων: Ἅς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ βαναυσολογία: Ἀφοὺ εἶσαι πρόβατο φάε τὸ χορταράκι ποὺ σοῦ δίνει ὁ καλὸς ποιμὴν καὶ βέλασε ἕνα μπέεε εὐγνωμοσύνης. Μέχρι ἐκεῖ. Ἐκεὶ εἶναι τὸ ὅριο.

Περὶ τῆς ἁγιότητος καὶ τοῦ μεγέθους τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτη δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε κουβέντα.

 Πράγματι στὶς «θεολογικὲς ἀνησυχίες ὑψηλοῦ ἐπιπέδου» αὐτὴ τὴν στάσι εἶχε ὁ ἅγιος , ὅπως καὶ κάθε ἅγιος καὶ κάθε ὀρθόδοξος, ἄν δὲν τὴν ἔχει ἀρπάξει:

«Εἰς τί θὰ μᾶς ὡφελήσει ἐμᾶς ἄν μάθουμε ὅτι ἡ φωνὴ ἦταν τοῦ Πατρὸς ἤ ὁ Θεὸς μιλεῖ δι᾿ἀγγέλου καὶ το ᾿να καὶ τ᾿ ἄλλο. Εἰς τί θὰ μᾶς ὠφελήσει εἰς τὸν δρόμον τῆς σωτηρίας μας, ἄν γνωρίζουμε αὐτό; Ἐσὺ μιλᾶς θεολογικά. Τί θὰ μᾶς ὡφελήσει; Τίποτε. Ἄφησες τὸν δρόμο τῆς ταπεινώσεως καὶ πιάνεις ὑψηλά ἐπίπεδα θεολογικά. Ὄχι. Ἄφησε αὐτὸν τὸν δρόμο κι᾿ ἀκολούθησε τὸν δρόμο τῆς καλογερικῆς. «Κύριε Ἴησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με». Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης. ἐκδ. Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας  Α΄ ἐκδ. 2000 σελ.235  

Μὲ καλόγερο μιλοῦσε ὁ ἅγιος, ἤξερε τί χρειάζεται, ἤξερε ἐκ πείρας τί ἔπρεπε νὰ ἀκολουθηθῇ καὶ ἔλεγε τὰ δέοντα στὸν μοναχό. Ἔβλεπε τὸ πρόσωπο καὶ τοῦ ἔλεγε ὅτι αὐτὰ τὰ θεολογικὰ ἐρωτήματα δὲν ἔχουν σημασία γιὰ τὸν ἵδιο καὶ τὴν πνευματική του πρόοδο.

«Ἤρθε κάποιος στὸ σπίτι καὶ λέει: «Πάτερ, τὸ σῶμα ποὺ μεταλαμβάνουμε εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ εἴπανε λέει…» Λέω: «Πάτερ δὲν μποροῦμε νὰ θεολογήσουμε, διότι δὲν εἴμαστε θεολόγοι. Μεταλαμβάνουμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Περισσότερο δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε, μήπως καὶ πέσουμε σὲ κανα δογματικὸ λάθος καὶ θὰ τὸ βροῦμε ἐμπόδιο μετὰ τὸν θάνατό μας» ὅ.π. σελ.235

Τί νὰ πεῖ, ὅταν ὁ συνομιλητῆς του ἀνοίγει κουβέντα γιὰ τὸ «Σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ» «τὸ εἴπανε λέει…»; Ἐπειδὴ ὁ ἅγιος ἦτο καὶ διακριτικὸς σταματάει τὴν κουβέντα λέγοντας τὰ ὅσα εἶπε. Καὶ γιὰ νὰ μὴν προσβάλει τὸ συνομιλητή του μιλάει στὸν πληθυντικό: «Πάτερ δὲν μποροῦμε νὰ θεολογήσουμε, διότι δὲν εἴμαστε θεολόγοι».

Δὲν ἦταν θεολόγος ὁ ἅγιος; Αὐτὸς ὁ μύστης τῆς προσευχῆς, δὲν ἦταν θεολόγος; Καὶ ποιὸς εἶναι θεολόγος τότε; Ἀυτὸς ποὺ πέρασε ἀπὸ κάποια θεολογικὴ σχολή καὶ ἔκαμε μεταπτυχιακά καὶ διδακτορικά; Σὲ τί; Στὶς ἀρετὲς, στὴν Χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ στὴν ἀπόκτησί της; 

«Ἁπὸ τὴν ὑπακοὴ γεννᾶται ἡ προσευχὴ καὶ ἀπὸ τὴν προσευχή ἡ θεολογία» ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἐφραίμ. ὅ.π. σελ112 

Καὶ ὑπακοὴ εἶχε καὶ προσευχή, ἄρα; Δὲν ἤξερε ἀπὸ θεολογία; Μὲ τέτοια προσευχή; Καὶ ξέρουν ποιοι; Αὐτοὶ ποὺ συναγελάζονται καὶ συμφύρονται μὲ κάθε αἱρετικό; Πάρα πολὺ καλά ἤξερε, οὐσιαστικὴ θεόσδοτη θεολογία:

«Ὅταν κάποιος ἐπίσκοπος τὸν ρώτησε μὲ κάποιον τρίτο γιὰ τὸν οἰκουμενισμό, ἔκανε προσευχή, γιὰ νὰ τὸν πληροφορήσει ὁ Θεός. «Μιὰ δυσωσμία μὲ γεύσι ξυνή, ἁλμυρή, πικρή… Να! Αὐτὸ ἧταν τὸ ἀποτέλεσμα, ἔλεγε μὲ ἀποτροπιασμό». (ὅ.π. σελ 144)

Δὲν εἶναι αὐτὸ θεολογία καὶ μάλιστα ἀποτέλεσμα προσευχῆς, ἄρα θεόσδοτη; Χρειάζεται κάτι παραπάνω γιὰ ἕναν ἐρημίτη ἀσκητή; Ὁ π. Γεώργιος ὁ Καψάνης ἐναντίον αὐτῆς τῆς δυσωσμίας δὲν ἀγωνίστηκε μὲ ὁμιλίες κείμενα καὶ βιβλία, ἔχοντας βεβαίως τὴν πείρα καὶ τὴν κατάρτισι καὶ τὴν ἐνημέρωσι καὶ τὸ χάρισμα τῆς θεολογίας; Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς τὰ ἴδια δὲν λέει γιὰ τὴν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος ὅμως μαχόταν ὡς ὁμολογητὴς τῆς πίστεως καὶ διδάσκαλος τῆς ἐκκλησίας γιὰ τὴν διαφύλαξι τῆς καθαρότητος τῆς πίστεως καὶ ἔγραφε βιβλία ἐπὶ βιβλίων γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ἐξηγοῦσε τί εἶναι καὶ ποῦ ὁδηγεῖ. Ὁ ἅγιος Ἐφραίμ δὲν εἶχε τέτοιο σκοπό. Ἢσυχαστὴς ἦταν τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσευχῆς. Ἄς ἀναλογιστοῦμε ὅτι «ἀπέφευγε τὸ ἔργο τῆς ἐξομολογήσεως γιὰ νὰ δίνεται ὁλόκληρος στὴν ἡσυχαστική ζωή».(ὅ.π. σελ 130), ὁπότε εὐνόητο εἶναι νὰ μὴν ἀσχολεῖται μὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀντιρητική. Γι᾿ αὐτὸ συμβούλευε τοὺς ἐνδιαφερομένους νὰ προστρέχουν στοὺς ἀναφερομένους γέροντες. Οἱ σύγχρονοί μας οἰκουμενιστὲς, -συμπεριλαμβανομένου τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ συνάφειές του μὲ  τοὺς παπιστές, καὶ ἡ μὴ ἀντίδρασίς του στὸν οἰκουμενισμὸ ποὺ κατατρώγει τὶς σάρκες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος- τί ἔχουν ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν θεολογία τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ ἤ τὴν σοφία καὶ τὴν θεολογία τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ Πόποβιτς; Χρησιμοποιοῦν ὅμως τὸν ἅγιο γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὶς θέσεις τους.

ὡς ἐκ τούτου καὶ ἡ ἀπάντησις του, τὴν ὁποία ἀναφέρει ὁ Σεβασμιώτατος:  «Παιδί μου, εγώ δεν είμαι θεολόγος. Δεν μπορώ να δογματίσω, μήπως πέσω και σε κανένα δογματικό λάθος. Πήγαινε στον π. Γεώργιο Καψάνη, στον π. Αιμιλιανό. Αυτοί είναι θεολόγοι και ξέρουν!» εἶναι ἀπολύτως σωστὴ καὶ πραγματιστικὴ, διότι δὲν παρακολουθοῦσε τὶς ἐξελίξεις στὶς διεκκλησιαστικὲς καὶ διαθρησκειακὲς οἰκουμενιστικὲς σχέσεις, ὅπως ὁ π. Γεώργιος ὁ Καψάνης ὥστε νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες τοῦ ἐρωτῶντος, ἤξερε ὅμως γιὰ τὴν δυσωσμία τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ὁπότε βλέπει κανεὶς ὅτι ἡ προσπάθεια τοῦ Σεβασμιωτάτου νὰ δικαιολογήσῃ τὴν δικὴ του ὑβριστικὴ καὶ ἀποριπτικὴ στάσι ἔναντι τῶν ὅσων θεωρεῖ ἐχθροὺς του ἐπικαλούμενος τὸν ἅγιο Ἐφραίμ τὸν Κατουνακιώτη πέφτει στὸ κενό. Ἐξ ἄλλου ὁ ἅγιος: «Γιὰ ὄλους εἶχε νὰ πεῖ μιὰ καλὴ κουβέντα, καὶ ἰδίως γιὰ τοὺς γείτονες. Ἀκόμα καὶ μὲ τοὺς Ζηλωτὲς εἶχε ἀγαθότατες σχέσεις καὶ δὲν τοὺς κατέκρινε» (ὅ.π. σελ.128) Μακάρι ὁ Σεβασμιώτατος νὰ βρισκόταν στὴν μεσότητα τουλάχιστον τῆς καλῆς κουβέντας καὶ τῆς ὕβρεως, τοῦ ἐπαίνου καὶ τῆς κατακρίσεως. Δυστυχῶς, τουλάχιστον στὸ κείμενό του ποὺ διάβασα, βρίσκεται στὸ ἄκρον τῆς ὕβρεως καὶ τῆς κατακρίσεως. Καὶ μάλιστα γιὰ ἀνθρώπους ποὺ οὔτε κἄν γνωρίζει ὁ ἵδιος καὶ τοὺς χαρακτηρίζει ζηλωτὲς καὶ βλαμένους καὶ ψώνια. 

Ἄν συνεχίσω τὴν ἐξέτασι τοῦ ἐμπρηστικοῦ καὶ διαιρετικοῦ λόγου τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ τὸν συγκρίνω μὲ τὸν ἐνδιαφἐρον καὶ τὴν ἀγωνία τοῦ ἁγίου γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα (ὅ.π. σελ.128), τὴν στάσι ἔναντι τῶν ἀλλοπίστων (ὅ.π.σελ144), τὴν στάσι του ἔναντι τῶν ἀγωνιστῶν ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος (ὅπως τοῦ σεβασμιωτάτου Κονίτσης Σεβαστιανοῦ γιὰ τοὺς ἀδελφοὺς βορειηπειρῶτες ὅ.π. 136-139) θὰ χρειαζόταν πολλὲς σελίδες. Συστήνω ἀνεπιφύλαχτα τὸ βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ  Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἐφραίμ» Κατουνάκια Ἁγίου Ὅρους ἐκδ. «Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας» ἀπὸ ὅπου καὶ τὰ ἀποσπάσματα, γιὰ μελέτη.

Ἐπειδὴ κουράστηκα μὲν νὰ προσπαθῶ νὰ ξεκλέψω λίγο χρόνο γιὰ νὰ μεταφέρω αὐτὰ τὰ σχόλια στὸ χαρτὶ καὶ βλέπω ὅτι δὲν ἔχω κἄν ἀρχίσει, διότι τόσα πολλὰ ἔχει ἀπλώσει ὁ Σεβασμιώτατος ἐνώπιον μας, καὶ φαντάζομαι ὅτι ἄν ὑπάρχει κανεὶς  νὰ παρακολουθῇ ὅλα αὐτὰ τὰ γραφόμενα θὰ ἔχει ἐπίσης κουραστεῖ, ἐνῷ τὰ γεγονότα τρέχουν,  θὰ σταματήσω ἐδὼ ἐπιφυλασσόμενος τὰ ὑπόλοιπα νὰ σχολιαστοῦν σὲ εὐρύτερη συνάφεια ὥστε νὰ μὴν θεωρηθῇ ὅτι ἐστιάζεται ὁ σχολιασμὸς στὸ πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὅπως μερικοὶ ἵσως παρεξηγοῦν.

Ἐπειδὴ ὕβριν χρὴ σβενῦναι μᾶλλον ἤ πυρκαΐην δὲν πρέπει νὰ μένουν ἀναπάντητα τὰ ἐκστομιζόμενα ἤ καὶ γραφόμενα τουλάχιστον ἀπὸ τὰ στόματα τῶν ταγμένων νὰ ὁδηγοῦν καὶ νὰ εἶναι πρότυπα. Καὶ ἄν τοὺς κακοφαίνεται ὅταν στηλιτεύονται οἱ κακογνωμίες τους καὶ οἱ κακοπραγίες τους, ἄς εἶναι καὶ ἐκ συναρπαγῆς-μακάρι,  ἄς θυμηθοῦν τὸν κυρ-Ἀλέξανδρο:  

Τί πταίει ἡ γλαῦξ , ἡ θρηνοῦσα ἐπὶ ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος. (ΟΙΩΝΟΣ (1896) Ἄπαντα. ἐκδ. Δόμος τομ.5 253.22-27 254.1-9) Στὶς μέρες μας, δυστυχῶς, προσετέθησαν καὶ οἱ ἀντίστοιχοι τῆς Ἐκκλησίας. 

Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων 12.6.2020

Ὁ Γέρων Βασίλειος γιά τούς Ναούς, τούς Ἱερεῖς, τήν Θεία Κοινωνία καί τούς Ὀρθοδόξους:

«Θά σφραγίσουν ἐκκλησίες καί θά τίς κάνουν ἀποθῆκες μέ τρόφιμα, δῆθεν γιά νά βοηθοῦν κόσμο. Θά ἀπαγορεύουν στούς ἱερεῖς νά φοροῦν καί νά κυκλοφοροῦν μέ ράσα. Θά τούς ξυρίσουν καί ὅσοι δέν ὑπακούουν, θά διώκονται. Ἡ Θεία Κοινωνία θά γίνει σέ στερεά μορφή καί σφραγισμένη, δῆθεν γιά νά μήν κολλᾶνε ἀρρώστειες οἱ πιστοί».

«Πολλοί ἐκ τῶν πιστευόντων στόν ἀληθινό Θεό θά διωχθοῦν, θά ραπιστοῦν, θά τραυματιστοῦν βαρέως, θά θανατωθοῦν, ὅμως θά δικαιωθοῦν».

«Θά βλέπουμε στήν Ἀθήνα καί τήν Θεσσαλονίκη κυρίως νά γίνονται παπικές λειτουργίες. Θά ὑποχρεώνουν τούς ἱερεῖς μας νά συμμετέχουν καί ὅποιος δέν θά πηγαίνει, θά τοῦ κόβουν τόν μισθό».

Απόσπάσματα από:

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ, Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης, Νουθεσίες – Διδαχές, Μέρος Α΄, ἐκδ. Ἀγαθός Λόγος (σειρά Συναξάρια Ἁγίων), Ἀθήνα 2018, σσ. 74-75.

Το είδαμε: ΑΚΤΙΝΕΣ

Η Θεία Κοινωνία ξανά στο στόχαστρο! Ο Χριστός ως κοινός εχθρός δεξιάς και αριστεράς και τα …non papers!

Λίγο πολύ, για τους υποψιασμένους, η επίθεση κατά της πίστεως μας, είναι τουλάχιστον αναμενόμενη. Τον ρόλο της αριστεράς τον γνωρίζουμε, όπως και της δεξιάς, αν και πολλοί Χριστιανοί την πατάνε την μπανανόφλουδα, όταν βλέπουν μερικούς να κάνουν τον σταυρό τους (όπως κι αν τον κάνουν).

Πριν λίγες μέρες, αιφνιδίως, ο πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών, ευρέθη θετικός σε τεστ για τον κορονοϊό. Η εξέταση έγινε στις 25.08, τα αποτελέσματα βγήκαν στις 27.08 και ο ιστότοπος Ρομφαία, αναπαρήγαγε την είδηση στις 28.08. Όπως φαίνεται, ήταν και ο μοναδικός κληρικός της Μητροπόλεως ο οποίος βρέθηκε θετικός (ώ του παραδόξου θαύματος, άλλος ένας τελείως ασυμπτωματικός), ενώ ο ίδιος ο Μητροπολίτης αρνητικός.

Βρήκαν βέβαια την ευκαιρία, με αφορμή την “πανδημία” και το κρούσμα(;), να μας υπενθυμίσουν τα εξής, μέσω ανακοινώσεως του ίδιου του πρωτοσυγκέλου:

—-

Οφείλω να Σας ενημερώσω ότι ήδη από την Δευτέρα 24/08/2020 βρίσκομαι αφ εαυτού μου σε αυτοπεριορισμό, δεν έχω εκδηλώσει κανένα σύμπτωμα, και ως εκ τούτου η υγεία μου είναι ακλόνητη.

Από αυτή την θέση Σας παροτρύνω να ακολουθείτε απαρέγκλιτα τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων και της Ιατρικης Κοινότητας για τα μέτρα προφύλαξης από τον covid-19 (μάσκες, αποστάσεις, συχνά πλύσιμο των χεριών, αποφυγή συνοστισμών κλπ), Μην Σας ενοχλέι η μάσκα!

Οφείλουμε να προστατεύουμε με αγάπη το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από την μάσκα!!

Στεκόμαστε με Αλήθεια απέναντι στον Θεό και με υπευθυνότητα απέναντι στον συνάνθρωπο!!

«Ο Θεός είναι πνεύμα, και εκείνοι που τον λατρεύουν, πρέπει να τον λατρεύουν πνευματικά και αληθινά» (Ιωάν. 4:21-24)

Με ειλικρινή αισθήματα υπευθυνότητας και αγάπης.

Αρχιμ. Αλέξιος Κανίνας.

Πρωτοσύγκελλος ΙΜΤΣ

—-

Το πρόβλημα είναι και αυτό, αλλά κυρίως το πάτημα το οποίο βρίσκουν οι μεγάλοι εχθροί της εκκλησίας, ώστε να χτυπήσουν την ορθοδοξία στον πυρήνα της. Την Θεία Κοινωνία. Και φυσικά, τα γνωστά φερέφωνα και παπαγαλάκια, τα φέραν από δώ – τα φέραν από ‘κει, και που λέτε να κατέληξαν;

TA NON – PAPERS*

Και ενώ έχουν περάσει ήδη δυο μέρες που το θέμα της ασθενείας του Πρωτοσυγκέλου έχει γίνει γνωστό, σήμερα – εντελώς ξαφνικά- μέσα σε λίγες ώρες, πολλά από τα μεγάλα κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά μέσα, μετέδωσαν την ίδια είδηση με σχεδόν τον ίδιο τίτλο! Φοβερή σύμπτωση. Ένα θαύμα!

Πρώτο Θέμα, ΕΘΝΟΣ, iEFIMERIDA, Reader.gr, Avgi.gr, Documento.gr , έκαναν το κομμάτι τους, ως άλλωστε όφειλαν στα αφεντικά τους.

Ίδιος τίτλος παντού !!! / Θετικός στον κορωνοϊό αρχιμανδρίτης που δήλωνε «από τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης»

Δείτε και τα λεγόμενα Print Screen, για του λόγου το αληθές, καθώς σήμερα οι ειδήσεις αλλάζουν ή “κατεβαίνουν”.

ΑΥΓΗ

Documento (Βαξεβάνης)

iefimerida

Reader.gr

Protothema.gr

ΕΘΝΟΣ

.

Και φυσικά… Πρώτο #hashtag στο twitter το Θέμα “Θεία Κοινωνία”. Αυτό που τους καίει.

Ας μην μας κάνει εντύπωση αν ξεκινήσει νέος γύρος συζητήσεων γύρω από την Θεία Κοινωνία. Η προειδοποίηση έρχεται πάντα μέσω “τιτιβίσματος”.

Την ίδια ώρα, ο Τούρκος …παραμονεύει.

*non-paper: ορισμός εδώ

Για το orthopraxia.gr – Χρήστος Βλαμάκης

Τὸ θεμέλιο τῆς νέας ζωῆς (αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς)

«Πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.» ^{(Φιλιππησίους 3, 18)}

Ἀντίθετα στὴ ζωὴ ἐν Χριστῷ στέκει ἡ ζωὴ χωρὶς τὸ Χριστὸ καὶ ἐνάντια στὸ Χριστό. Αὐτὴ ζοῦν οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Χριστοῦ, «οἱ ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ». Μποροῦν καὶ ὑπάρχουν τέτοιοι; Μὰ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸ θάνατο, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀπὸ τὸ διάβολο, ἀπὸ τὴν κόλαση. Ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ «δύναμη τοῦ Θεοῦ» καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ εἶναι καὶ ἀνθρώπινη δύναμη καὶ ἀνθρώπινη δόξα. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεμέλιο τῆς νέας ζωῆς, τῆς αἰώνιας ζωῆς, θεμέλιο τῶν Ἀποστόλων, θεμέλιο τῶν Μαρτύρων, θεμέλιο τῶν Ὁμολογητῶν, θεμέλιο τοῦ ἀσκητισμοῦ, θεμέλιο τῆς ἁγιοσύνης, μὲ μία λέξη, θεμέλιο ὅλου τοῦ εὐαγγελίου καὶ τῆς πίστης καὶ τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς νηστείας καὶ τῆς πραότητας καὶ τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τῆς ἀπάθειας καὶ τῆς θεοποίησης. Ναί, εἶναι «ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ», μὲ τὴν ὅποια οἱ ἄνθρωποι νικοῦν ὅλους τοὺς θανάτους, ὅλες τὶς ἁμαρτίες, ὅλα τὰ κακά. Καὶ τὸ ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἐνάντιοι στὸ σταυρό, τοῦτο εἶναι πράγματι ἀξιοθρήνητο. Γι’ αὐτὸ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος κλαίγοντας μιλάει περὶ τῶν ἐχθρῶν τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ εἶναι πρωτίστως ἐχθροὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων, ἀφοῦ σκοτώνουν τὸν ἑαυτό τους ὄχι μ’ ἕνα θάνατο ἀλλὰ μ’ ἑκατοντάδες, καὶ ρίχνουν τὸν ἑαυτό τους ὄχι σὲ μία κόλαση ἀλλὰ σὲ χιλιάδες. Ὀφθαλμοφανῶς, ἐκεῖνοι εἶναι ἐχθροὶ τῆς ἀθανασίας τους, τοῦ παραδείσου τους, τῆς σωτηρίας τους, τοῦ θεϊκοῦ τους προορισμοῦ, καὶ μ’ αὐτὸ εἶναι ἐχθροὶ καὶ τῆς σωτηρίας ἀλλήλων καὶ τῆς ἀθανασίας ἀλλήλων, ἀφοῦ μποροῦν νὰ τοὺς σκανδαλίσουν καὶ νὰ τοὺς ἀποτρέψουν ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας καὶ νὰ τοὺς σπρώξουν στὸν γκρεμὸ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου.

Συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, οἱ ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ εἶναι πάντα μαθητὲς τοῦ διαβόλου, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος ἐχθρὸς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτὸς παρακινεῖ τοὺς ἀνθρώπους σ’ αὐτὴ τὴν ἔχθρα καὶ μέσῳ τούτου τοὺς σκλαβώνει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἔτσι τοὺς κρατᾶ στὴ σκλαβιὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ κακοῦ. Αὐτός, ὁ «ἀνθρωποκτόνος» ^{( Ἰωάν. η’, 44)}, μέσῳ τῶν ἐχθρῶν τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ κάνει τὴν ἀπὸ καταβολῆς ἐργασία του, δηλαδὴ μὲ τὶς ἁμαρτίες σκοτώνει τὸν ἕναν ἄνθρωπο μετὰ τὸν ἄλλο. Μόνο τοὺς χριστιανοὺς δὲν μπορεῖ νὰ σκοτώσει, γιατὶ ἀμύνονται σ’ αὐτὸν μὲ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, τὸν νικοῦν σ’ ὅλες τὶς μάχες, κι ἔτσι σώζουν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ἀπὸ κάθε κακό, ἀπὸ κάθε πειρασμό.

Ὁ Ἀντιόχειος Χρυσόστομος εὐαγγελίζεται: «Τίποτα δὲν εἶναι ἔτσι ἀνάρμοστο καὶ ξένο στὸν χριστιανὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἐπιζητεῖ τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀνάπαυση. Τίποτε δὲν εἶναι τόσο ξένο ἀπὸ τὴν προσήλωση σ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Ὁ Κύριός σου σταυρώθηκε κι ἐσὺ ἀναζητᾶς τὴν ἄνεση; Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στὸ σταυρὸ κι ἐσὺ ζεῖς στὴν πολυτέλεια; Καὶ ταιριάζουν αὐτὰ σ’ ἕνα γενναῖο στρατιώτη; Γιὰ αὐτὸ λέει ὁ Παῦλος «Πολλοὶ ἔχουν ἀνάρμοστη συμπεριφορά, γιὰ τοὺς ὁποίους πολλὲς φορὲς σᾶς εἶπα καὶ τώρα κλαίγοντας σᾶς λέω! Ἀναφέρομαι στοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ». Τὰ λέει αὐτὰ ἐπειδὴ κάποιοι ὑποκρίνονταν τοὺς χριστιανούς, ζώντας μὲ ἀνέσεις καὶ πολυτέλεια, πράγμα ποὺ εἶναι ἐνάντια στὸ σταυρό, ἐπειδὴ ὁ σταυρὸς εἶναι γνώρισμα τῆς ψυχῆς ποὺ ἀγωνίζεται ἕτοιμη γιὰ τὸ θάνατο καὶ δὲν ψάχνει τὴν ἄνεση. Αὐτοὶ ὅμως συμπεριφέρονται ἀντίθετα. Ἔτσι, ἂν καὶ λένε ὅτι εἶναι τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ, γιατί, ἐὰν ἀγαποῦσαν τὸ σταυρό, θὰ προσπαθοῦσαν νὰ ζοῦν τὴ ζωὴ τοῦ ἐσταυρωμένου. Δὲν σταυρώθηκε ὁ Κύριός σου; Ἐὰν δὲν μπορεῖς νὰ σταυρωθεῖς μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, μιμήσου Τον μὲ ἄλλο τρόπο· σταύρωσε τὸν ἑαυτό σου, ἔστω καὶ ἂν δὲν σὲ σταυρώσει κανείς· δὲν ἐννοῶ νὰ καταστρέψεις τὸν ἑαυτό σου (μακάρι κάτι τέτοιο νὰ μὴν γίνει, γιατὶ εἶναι ἀσέβεια), ἀλλὰ ὅπως ἔλεγε ὁ Παῦλος: «ὁ κόσμος νεκρώθηκε κι ἐγὼ γι’ αὐτόν».

Ἐὰν ἀγαπᾶς τὸν Κύριό σου, πέθανε ὅπως ἐκεῖνος. Μάθε πόση εἶναι ἡ δύναμη τοῦ σταυροῦ, πόσα κατόρθωσε, πόσα κατορθώνει⋅ μάθε ὅτι εἶναι ἡ ἀσφάλεια τῆς ζωῆς. Μέσῳ αὐτοῦ γίνονται τὰ πάντα, διὰ τοῦ σταυροῦ τὸ βάπτισμα (γιὰ νὰ λάβουμε τὴ σφραγίδα), διὰ τοῦ σταυροῦ ἡ χειροτονία. Εἴτε εἴμαστε στοὺς δρόμους, εἴτε στὸ σπίτι, εἴτε ὁπουδήποτε, ὁ σταυρὸς εἶναι μέγα ἀγαθό, ἀνίκητο ὅπλο, ἀκατανίκητη ἀσπίδα, ἀντίπαλος τοῦ διαβόλου. Πότε;

Ὅταν πολεμᾶς τὸ διάβολο κρατώντας τὸ σταυρό σου, ὄχι κάνοντάς τον ἁπλὰ σὰν σημεῖο, ἀλλὰ ὑποφέροντας τὶς συνέπειές του. Γνώριζε πὼς ὁ Χριστὸς ἀποκαλεῖ τὰ πάθη σταυρό, ὅταν λέει: «Ἐὰν κάποιος δὲν σηκώσει τὸν σταυρό του καὶ μὲ ἀκολουθήσει», δηλαδὴ ἐὰν κάποιος δὲν εἶναι ἕτοιμος γιὰ τὸ θάνατο. Αὐτοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωὴ καὶ τὸ σῶμα τους ὄντας ἐλεεινοί, εἶναι ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ. Καὶ καθένας ποὺ ἀρέσκεται στὶς ἀπολαύσεις καὶ τὴν ἐνταῦθα βεβαιότητα εἶναι ἐχθρὸς τοῦ σταυροῦ».

Το ειδαμε: Εδώ

Περισσότερα από τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς

«Και μετά σου λένε ότι μόνο η σύνοδος μπορεί να αφορίσει. Λες και ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν μόνος του… »

Για τους αφορισμούς του Αμβρόσιου σε Μητσοτάκη, Κεραμέως και Χαρδαλιά μίλησε προχθές ο Δήμος Βερύκιος στη ζωντανή σύνδεση που είχε με την Σταματίνα Τσιμτσιλή και την εκπομπή Happy Day του Alpha.

Στην ίδια εκπομπή ο Βερύκιος αποκάλυψε την προσωπική του εμπειρία, όταν τον Αύγουστο του 2018 είχε υποστεί τον αφορισμό του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβροσίου για βλάσφημη παραποίηση εικόνας της Παναγίας που είχε κάνει.

Διαβάστε την συγκλονιστική προσωπική εμπειρία του μετά τον αφορισμό του Μητροπολίτη:

– Θέλω, μια και μιλάμε για την Εκκλησία, να σταθώ σε ένα θέμα που με αγγίζει και προσωπικά.

Η ενέργεια του πρώην Μητροπολίτη της Αιγειαλίας του Αμβρόσιου με τον αφορισμό του Πρωθυπουργού και δύο Υπουργών.

Θα μπορούσα να πώ χαριτολογώντας: Καλώς ήλθατε στο κλάμπ. Γιατί ο Αμβρόσιος έχει αφορίσει και εμένα.

Όμως το προσεγγίζω εντελώς από άλλη οπτική γωνία το θέμα αυτό και λέω ότι αυτά είναι κακά πράγματα.

Γιατί η κατάρα ενός ρασοφόρου, ενός ιεράρχη, είναι βαρύ πράγμα.

Και πολύ περισσότερο όταν αυτή η κατάρα πέφτει σε ανθρώπους της παραγωγικής διαδικασίας…

Άλλο να αφορίζεις και να καταριέσαι, γιατί ο αφορισμός είναι κατάρα, τον Κυβερνήτη μιας χώρας, που έχει πολλά εμπόδια μπροστά του να αντιμετωπίσει, και μία γυναίκα, μία μάνα, με δύο ανήλικα παιδιά. Και βάζω τελευταίο τον σερίφη (= Χαρδαλιά). Ο σερίφης είναι στην ίδια την κατηγορία τη δική μου.

Ακούστε κάτι: Θα σας το πώ για πρώτη φορά.

Εγώ τις κατάρες του Αμβρόσιου τις αψήφισα. Τις πήρα για καλαμπούρι.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Σας αποκαλύπτω σήμερα ότι μετά τις κατάρες του Αμβρόσιου «με πήρε και με σήκωσε».

Τέσσερις φορές μπήκα στο χειρουργείο.

Έμπαινα από το ένα κρεββάτι του νοσοκομείου στο άλλο.

Και είχα την Ιερά Σύνοδο όλη.

Ο έρμος ο Σεραφείμ, ο Μητροπολίτης Πειραιώς, έτρεχε από πίσω να ξορκίζει.

Και το λέω αυτό, γιατί και ο Πρωθυπουργός και η Κεαμέως και ο σερίφης (= Χαρδαλιάς) θα πρέπει να προσέχουν αυτήν την περίοδο.

Εγώ την πάτησα. Εγώ σας λέω τον προσωπικό μου Γολγοθά.

Δεν ειναι μικρό πράγμα να σε καταριέται παπάς.

Σταματίνα Τσιμτσιλή: – Είναι τραγωδία.

Βερύκιος: -Και κάτι άλλο να προσθέσω:

Όταν ο Αμβρόσιος καταριέται, δεν καταριέται μόνο το πρόσωπο αλλά και τους ανθρώπους που σπεύδουν να τον βοηθήσουν.

Να δείτε τι έπαθε ο γιατρός μου, ο Νώντας ο Γαβριηλίδης.

Και ποιον δεν έβαλα να τον πάρει (τον Αμβρόσιο) στο τηλέφωνο να τον ηρεμήσει. Τον Τάκη τον Μπαλτάκο; Έπιασα όλα τα άκρα.

Τσιμτσιλή: Πότε άρχισες να πιστεύεις ότι τα χειρουργεία σου δεν είναι τυχαία και συνδυάζονται με τον αφορισμό του Αμβρόσιου;

Βερύκιος: Αμέσως μετά.

Τσιμτσιλή: Εννοώ στο δεύτερο, στο τρίτο;

Βερύκιος: Μωρέ και στο δεύτερο και στο τρίτο.

Έπαιρνα τον έναν Μητροπολίτη μετά τον άλλον και τον παρακαλούσα. Μητροπολίτης Χίου, Πειραιώς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, μετά τον αφορισμό του Βερύκιου το 2018, η Ιερά Σύνοδος αποδέχθηκε την μετάνοά του.

Στη σύνοδο αναγνώστηκε η επιστολή μετανοίας που απηύθυνε στην ΔΙΣ ο γνωστός δημοσιογράφος.

“Ανεγνώσθη πράγματι η επιστολή-δήλωση μετανοίας, την οποία ο κ. Βερύκιος απέστειλε στην Ιερά Σύνοδο. Η Ιερά Σύνοδος επισημαίνει το μέγιστο λάθος και το μέγιστο σφάλμα το οποίο διεπράχθη δια της παραποιήσεως του Αγιωτάτου προσώπου της Παναγίας όμως στην μακροθυμία που δείχνει πάντοτε η Εκκλησία, εδέχθη και την μετάνοια του κ. Βερυκίου” είχε δηλώσει τότε ο εκπρόσωπος Τύπου της Συνόδου και Μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος.

Πηγή : https://www.vimaorthodoxias.gr

Τα πιο μεγάλα θαύματα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου (Δ. Παναγόπουλος)

Έχουν γίνει συνολικά 7 Οικουμενικές Σύνοδοι.

Η πρώτη έγινε το 325 μ.Χ. στην Νίκαια και συγκλήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Στην σύνοδο αυτή έγιναν συνολικά 4 θαύματα και στην οποία καταδικάστηκε η αίρεση του Αρείου, που πρέσβευε, ότι ο Χριστός είναι κτίσμα του Θεού και όχι ο Ίδιος ο Θεός.

Το πρώτο θαύμα έγινε από τον Άγιο Αχίλλειο, που απευθυνόμενος στον Άρειο του είπε, ότι αν είναι σωστή η δοξασία του, να πει στην πέτρα, να βγάλει λάδι. Ο Άρειος τα έχασε και αντέστρεψε την εντολή και είπε στον Άγιο Αχίλλειο, αυτός να το κάνει. Πράγματι, ο Άγιος Αχίλλειος είπε στην πέτρα να βγάλει λάδι και αυτή έβγαλε!

Το δεύτερο θαύμα έγινε από τον Άγιο Σπυρίδωνα, ο οποίος μπροστά στον Άρειο και κρατώντας ένα κεραμίδι, είπε: «Εις το όνομα του Πατρός» και τότε βγήκε φωτιά από το κεραμίδι προς τα πάνω, «και του Υιού» και τότε έπεσε νερό από το κεραμίδι, «και του Αγίου Πνεύματος» και έμεινε στο χέρι του Αγίου, χώμα. Το θαύμα αυτό αποδείκνυε την Τριαδικότητα του Θεού, αλλά και αυτό το θαύμα δεν ήταν ικανό να μεταπείσει τον Άρειο, ώστε να εγκαταλείψει την αίρεσή του.

Το τρίτο θαύμα έγινε από τον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος χαστούκισε τον Άρειο. Σύμφωνα με το νόμο, θα έπρεπε να κοπεί το χέρι του Αγίου Νικολάου, γιατί παρουσία Βασιλέως (του Μεγάλου Κωνσταντίνου) χαστούκισε τον Άρειο. Και επειδή η σύνοδος βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποφάσισαν να βάλουν τον Άγιο στη φυλακή και μετά θα εφάρμοζαν το γράμμα του νόμου. Στη φυλακή όμως, το βράδυ, τον επισκέφτηκε ο Χριστός, που του έδωσε ένα Ευαγγέλιο και η Παναγία, που του έδωσε ένα ωμοφόριο, σαν να του έλεγαν να αγιάσει το χέρι, που χειροδίκησε εναντίον του αιρετικού Αρείου. Την άλλη μέρα, τον βρήκαν στην φυλακή με το ωμοφόριο να διαβάζει το Ευαγγέλιο γονατιστός και τους είπε το τι ακριβώς είχε συμβεί, ξεσκεπάζοντας την υπόθεση.

Το τέταρτο θαύμα έγινε από έναν Κουρδούβη, αλλά δεν το ξέρω το θαύμα αυτό.

Μετά από τα 4 αυτά θαύματα, μόνο 6 άτομα παρέμειναν πιστά στην αίρεση του Αρείου. Όλοι οι άλλοι οπαδοί του Αρείου, πίστεψαν στην Θεότητα του Χριστού, καταδίκασαν την αίρεση του Αρείου και μετανόησαν.

Κατά τη διάρκεια της συνόδου, ρώτησε η μητέρα του Αρείου, τον γιό της:
– Στο γάλα που σε έχω ταΐσει, ποιός έχει δίκαιο, εσύ ή ο Αθανάσιος (Μέγας Αθανάσιος);
Και ο Άρειος την απάντησε:
– Ο Αθανάσιος έχει δίκαιο μητέρα, αλλά δεν μπορώ να κάνω τώρα πίσω και να ομολογήσω την πλάνη μου! Τί θα πω, στον τόσο κόσμο που με ακολούθησε μέχρι εδώ;

Βλέπετε, ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να ομολογήσει.. Στο τέλος της συνόδου, ο Άρειος κατόρθωσε μερικούς δικούς μας (Ορθοδόξους) να τους πείσει ότι έχει μετανοήσει (φαινομενικά) και ζήτησε από αυτούς να πείσουν τους υπόλοιπους Πατέρες, να τον δεχτούν και να συλλειτουργήσουν μαζί του. Πράγμα που έγινε και ένας Αρχιερέας, με τον οποίο ο Άρειος επρόκειται την επόμενη μέρα να συλλειτουργήσει, παρακάλεσε το Χριστό και του είπε:
– Μην με αξιώσεις Χριστέ μου, με τον εχθρό σου να συλλειτουργήσω!
Την άλλη μέρα, πήγε ο Επίσκοπος στην Εκκλησία. Πήγε και ο Άρειος, αλλά μέσα στην Εκκλησία δεν έφτασε. Τον περίμεναν, αλλά είχε πάει στην τουαλέτα. Πήγαν στην τουαλέτα και τον βρήκαν εκεί νεκρό και τα έντερα του αδειασμένα μέσα στην τουαλέτα!!!

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †

Το είδαμε: Πνευματικό Ανθολόγιο Ορθοδοξίας