Σχόλιο orthopraxia.gr: Τους “Χριστιανούς” όπως την Λινού πρέπει να φοβόμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι. Που τα σκέφτονται όλα αυτά τα απίστευτα, είναι απορίας άξιον. Θυμίζουν ίσως την ιστορία από το γεροντικό, όπου ο καλόγερος έριχνε το φταίξιμο στον διάβολο και εκείνος (ο διάβολος) είπε: Ούτε εγώ δεν θα το σκεφτόμουν αυτό.
Δηλαδή, θα βάλουμε τα παιδάκια μέσα στο ναό. Παιδάκια που θα βρίζουν, θα τρώνε, θα φτύνουν, θα βλασφημούν, θα είναι αλλόθρησκα… Έτσι θα τους καταντήσουμε τους ναούς;
Ενώ Δημοτικά και Νηπιαγωγεία ετοιμάζονται πυρετωδώςγια να υποδεχθούν τους μαθητές από την Δευτέρα 11 Ιανουαρίου, η καθηγήτρια επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθηνά Λινού, σε ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε πριν λίγο στο Real FM ερωτηθείσα για το άνοιγμα των σχολείων προχώρησε σε μια δήλωση που θα συζητηθεί.
Να λειτουργήσουν τάξεις σε εκκλησίες για την αποφυγή διασποράς του ιού.
Η κα Λινού πρότεινε να λειτουργήσουν τάξεις ακόμη και σε εκκλησίες σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί ο συνωστισμός που παρατηρείται σε μικρές τάξεις με πολλούς μαθητές. Mάλιστα όπως ανέφερε μπορεί η πρότασή της να προκαλέσει αντιδράσεις στους ανθρώπους που έχουν έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα αλλά όπως τόνισε “Δεν γίνεται αλλιώς. Με αυτή τη λύση θα γλιτώσουμε πολλά παιδιά από τον ιό αν ανοίξουμε τις Εκκλησίες και σε μεγάλες αποστάσεις μπουν οι μαθητές και κάνουν μαθήματα οι τάξεις”.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η επιδημιολόγος τονίζει την ανάγκη η πολιτεία να μεγαλύτερους χώρους για μαθητικές αίθουσες δεδομένου ότι είναι μεγάλος ο αριθμός μαθητών σε μικρές αίθουσες.
Την ίδια ακριβώς πρόταση είχε διατυπώσει και στα μέσα Σεπτέμβρη σε δηλώσεις της στο documentonews.gr λέγοντας χαρακτηριστικά ότι “«είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός παιδιών σε μικρές αίθουσες .Αν είχαμε τον ίδιο αριθμό παιδιών σε μεγάλες αίθουσες ίσως δεν θα είχαμε πρόβλημα γι αυτό επιμένω ότι πρέπει να αξιοποιηθούν χώροι που δεν χρησιμοποιούνται. Εγώ θα έβαζα τάξεις ακόμα και στις εκκλησίες αν είχε σύμφωνη γνώμη η Σύνοδος» και εξηγεί «άλλο να έχω 25 παιδιά σε ένα κλουβί και άλλο να έχω 25 παιδιά σε ένα πολύ ωραίο χώρο».
Ένα συγκλονιστικό κείμενο του π. Θεοδώρου Ζήση που πρέπει να διαβάσει και ο τελευταίος Χριστιανός: «ΤΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΤΩΝ ΕΚΑΤΟ ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ «ΔΟΣΙΜΑΤΑ» ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ»
Μακάριος εκείνος πού απέκτησε τέτοιο πόθο προς τον Θεόν, ωσάν αυτόν πού έχει ο μανιώδης εραστής προς την ερωμένη του – Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος
Δεν είναι απρεπές εάν από τα ανθρώπινα πράγματα χρησιμοποιήσωμε παραδείγματα για τον πόθο και τον φόβο και την επιμέλεια και τον ζήλο και την δουλεία και τον έρωτα του Θεού.
Μακάριος εκείνος πού απέκτησε τέτοιο πόθο προς τον Θεόν, ωσάν αυτόν πού έχει ο μανιώδης εραστής προς την ερωμένη του.
Μακάριος εκείνος πού εφοβήθηκε τον Κύριον, όσο οι υπόδικοι τον δικαστή.
Μακάριος εκείνος πού έδειξε τόση επιμέλεια και φροντίδα στα πνευματικά, όσο οι ευγνώμονες δούλοι στον κύριό τους.
Μακάριος εκείνος πού έδειξε τόση ζηλοτυπία για τις αρετές, όση οι σύζυγοι πού προσέχουν ζηλότυπα τις γυναίκες τους.
Μακάριος εκείνος πού την ώρα της προσευχής ίσταται εμπρός στον Κύριον όπως οι υπηρέτες εμπρός στον βασιλέα.
Μακάριος εκείνος που προσπαθεί συνεχώς να περιποιήται και να αναπαύη τον Κύριον όπως έτυχε να περιποιηθή και να αναπαύση (σεβαστούς) ανθρώπους.
Δεν προσκολλάται τόσο πολύ η μητέρα στο βρέφος που θηλάζει, όσο ο υιός της αγάπης στον Κύριον.
Ο πραγματικός εραστής φέρνει πάντοτε στον νού του το πρόσωπο του αγαπημένου του και το εναγκαλίζεται μυστικά με ηδονή. Αυτός ποτέ, ούτε και στον ύπνο του δεν μπορεί να ησυχάση, αλλά και εκεί βλέπει το ποθητό πρόσωπο και συνομιλεί μαζί του. Έτσι συμβαίνει στον σωματικό έρωτα. Έτσι συμβαίνει και σ΄ αυτούς πού αν και έχουν σώμα είναι ασώματοι (και ασκούν τον πνευματικό έρωτα).
–Κάποιος που εκτυπήθηκε από αυτό το βέλος έλεγε για τον εαυτό του – πράγμα πού με κάνει να θαυμάζω – : «Εγώ καθεύδω» από την ανάγκη της φύσεως, «η δε καρδία μου αγρυπνεί» από το πλήθος του έρωτος (πρβλ. Άσμα ε΄ 2).
– Πρέπει να σημειώσης και τούτο, ως αφωσιωμένε φίλε, ότι αφού η ψυχή σαν άλλη έλαφος εξοντώση τα δηλητηριώδη ερπετά των παθών, τότε «επιποθεί και εκλείπει προς Κύριον» (πρβλ. Ψαλμ. πγ΄ 3), διότι πληγώνεται σαν με δηλητήριο από το πύρ της αγάπης [1].
– Εκείνο που προξενεί η πείνα είναι κάτι πού δεν φαίνεται και δεν εκδηλώνεται. Εκείνο όμως πού προξενεί η δίψα είναι κάτι το έντονο και φανερό πού κάνει έκδηλο σε όλους τον εσωτερικό φλογισμό. Γι΄αυτό και εκείνος πού επόθει τον Θεόν έλεγε: «Εδίψησεν η ψυχή μου προς τον Θεόν, τον ισχυρόν, τον ζώντα» (Ψαλμ. μα΄ 3).
– Εάν το πρόσωπο πού αγαπούμε γνήσια, μας μεταβάλλη εξ ολοκλήρου με την παρουσία του και μας κάνη φαιδρούς και χαρωπούς και χωρίς λύπη, τι δεν θα προξενή άραγε το πρόσωπο του Δεσπότου, όταν επισκέπτεται μυστικά την καθαρή ψυχή;
– Ο φόβος, όταν εισχωρήση πραγματικά σε μία ψυχή, λυώνει και κατατρώγει τα ρυπαρά πάθη της σαρκός. «Καθήλωσον έκ του φόβου σου τάς σάρκας μου», λέγει σχετικά ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. ριη΄ 120). Ενώ η οσία αγάπη, άλλους συνηθίζει να τους κατατρώγη, όπως είπε ο σοφός: «Εκαρδίωσας ημάς, εκαρδίωσας»∙ δηλαδή «μας επλήγωσες στην καρδιά» (Άσμα δ΄ 9). Άλλους τους κάνει ωρισμένες φορές να αγάλλωνται και να λάμπουν από χαρά, όπως πάλι αναφέρεται στην Γραφή: «Επ΄ αυτώ ήλπισεν η καρδία μου και εβοηθήθην και ανέθαλεν η σάρξ μου» (Ψαλμ. κζ΄ 7). Και∙ «Καρδίας ευφραινομένης πρόσωπον θάλλει» (Παρμ. ιε΄ 13).
Όταν λοιπόν ολόκληρος ο άνθρωπος συγχωνευθή κάπως με την αγάπη του Θεού, τότε και εξωτερικά στο σώμα του σαν σε καθρέπτη δείχνει την εσωτερική λαμπρότητα της ψυχής. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο εδοξάσθη και εκείνος ο θεόπτης, ο Μωϋσής. Όσοι κατέκτησαν την ισάγγελη αυτή βαθμίδα, ξεχνούν πολλές φορές την σωματική τροφή. Και νομίζω ότι δεν την επιθυμούν και τόσο συχνά, πράγμα όχι απίστευτο, αφού συμβαίνει και ο μη κατά Θεόν πόθος να κόβη πολλές φορές την επιθυμία του φαγητού.
Αυτών πού έφθασαν πλέον σε τέτοια αφθαρσία νομίζω ότι και το σώμα τους δεν θα ασθενή τόσο εύκολα. Διότι κατά κάποιον τρόπο εξαγνίσθηκε πλέον και αφθαρτοποιήθηκε. Η φλόγα δηλαδή της αγνότητος έσβησε την φλόγα των σαρκικών παθών και ασθενειών. Νομίζω ακόμη ότι και το φαγητό πού τρώγουν δεν τους προξενεί καμμία ευχαρίστησι. Διότι όπως οι υπόγειες φλέβες του νερού ποτίζουν μυστικά τις ρίζες των φυτών, έτσι και τις ψυχές αυτών των ανθρώπων τις τρέφει μυστικά το ουράνιο πύρ.
– Η αύξησις του φόβου είναι αρχή της αγάπης. Και το τέλος της αγνείας είναι προϋπόθεσις της θεολογίας. Εκείνος που ένωσε τελείως τις αισθήσεις του με τον Θεόν, μυσταγωγείται στην θεολογία από τον ίδιο τον Θεόν. Εάν όμως οι αισθήσεις δεν έχουν ενωθή με τον Θεόν, είναι δύσκολο και επικίνδυνο να θεολογή κανείς [2].
– Ο ενυπόστατος Λόγος του Θεού Πατρός, σε εκείνον πού θα κατοικήση, θα χαρίση τελεία αγνότητα και καθαρότητα, νεκρώνοντας τον θάνατο, (δηλαδή τα πάθη πού νεκρώνουν την ψυχή). Μετά από την νέκρωσι αυτή, ο μαθητής του Χριστού φωτίζεται και γίνεται γνώστης της θεολογίας. (Ο αγνός γνωρίζει τον Αγνόν), εφ΄ όσον «ο Λόγος Κυρίου, δηλαδή ο Υιός του Κυρίου και Θεού, αγνός (εστί) διαμένων είς αιώνα αιώνος» (πρβλ. Ψαλμ. ια΄ 7, ιη΄ 10). Και όποιος δεν εγνώρισε κατ΄ αυτόν τον τρόπο τον Θεόν, ομιλεί περί Θεού «στοχαστικώς».
– Η αγνεία ανέδειξε θεολόγο τον μαθητή [3], ο οποίος με την αγνεία του αυτή αξιώθηκε να κηρύξη και να στερεώση τα δόγματα της Αγίας Τριάδος.
– Εκείνος που αγαπά τον Κύριον, έχει προηγουμένως αγαπήσει τον αδελφό του. Το δεύτερο οπωσδήποτε είναι απόδειξις του πρώτου. Εκείνος που αγαπά τον πλησίον του, ποτέ δεν θα ανεχθή ανθρώπους πού καταλαλούν. Θα φύγη δε μακρυά από αυτούς σαν από φωτιά. Εκείνος πού λέγει ότι αγαπά τον Κύριον και συγχρόνως οργίζεται κατά του αδελφού του, ομοιάζει με εκείνον πού τρέχει στον ύπνο του!-
– Η δύναμις της αγάπης είναι η ελπίς, διότι με αυτήν περιμένομε τον μισθό της αγάπης. Η ελπίς είναι «αδήλου πλούτου πλούτος», (δηλαδή πλούτος ενός πλούτου πού δεν φαίνεται). Η ελπίς είναι ασφαλής απόκτησις θησαυρού πρίν από την απόκτησί του. Αυτή είναι ανάπαυσις και ανακούφισις από τους κόπους. Αυτή είναι η θύρα της αγάπης. Αυτή φονεύει την απόγνωσι. Αυτή εικονίζει εμπρός μας τα πράγματα που ευρίσκονται μακρυά. Έλλειψις της ελπίδος σημαίνει αφανισμός της αγάπης. Σ΄ αυτήν είναι δεμένοι οι πόνοι, σ΄ αυτήν είναι κρεμασμένοι οι κόποι, αυτήν περικυκλώνει το έλεος του Θεού.
– Ο εύελπις μοναχός είναι σφάκτης της ακηδίας, την οποία κατανικά με την μάχαιρα της ελπίδος. Η ελπίς γεννάται από την γεύσι και την εμπειρία των δώρων του Κυρίου. Διότι αυτός πού δεν τα εγεύθηκε, έχει δισταγμούς. Την ελπίδα την εξαφανίζει ο θυμός, διότι όπως λέγει η Γραφή, «η ελπίς ού καταισχύνει» (Ρωμ. ε΄ 5), ενώ «ανήρ θυμώδης ούκ ευσχήμων» (Παρμ. ια΄ 25).
– Η αγάπη χορηγεί την χάρι της προφητείας, η αγάπη παρέχει την δύναμι της θαυματουργίας, η αγάπη είναι η άβυσσος της θείας ελλάμψεως, η αγάπη είναι η πηγή του θεϊκού πυρός – όσο περισσότερο πύρ αναβλύζει, τόσο περισσότερο καταφλέγει εκείνον που διψά. Η αγάπη είναι η στάσις και η εδραίωσις των Αγγέλων, η πρόοδος εις τους αιώνες όλων των εκλεκτών του Θεού.
«Ανάγγειλέ μας, ώ σύ η ωραία ανάμεσα στις αρετές, πού βόσκεις τα πρόβατά σου; Πού κατασκηνώνεις το μεσημέρι;» (πρβλ. Άσμα α΄ 7). «Φώτισον ημάς, πότισον ημάς, οδήγησον ημάς, χειραγώγησον ημάς». Επιθυμούμε πια να ανεβούμε κοντά σου. Διότι εσύ κυριαρχείς σε όλα. Τώρα μου επλήγωσες την καρδία και δεν μπορώ να ανθέξω στην φλόγα σου. Γι΄αυτό θα σε υμνήσω και θα προχωρήσω: Εσύ κυριαρχείς επάνω στην δύναμι της θαλάσσης, εσύ καταπραΰνεις και νεκρώνεις την ταραχή των κυμάτων της. Εσύ ταπεινώνεις και καταρρίπτεις ως τραυματία τον υπερήφανο λογισμό. Με τον ισχυρό σου βραχίονα διασκορπίζεις τους εχθρούς σου (πρβλ. Ψαλμ. πη΄ 10-11) και αναδεικνύεις ανικήτους τους ιδικούς σου εραστάς.
» Και βιάζομαι να μάθω πώς σε είδε ο Ιακώβ επάνω στην κορυφή της κλίμακος. Ερωτώ να μάθω γι΄αυτήν την ανάβασι. Πές μου, πώς ήταν ο τρόπος και η σύνθεσις στην διάταξι των βαθμίδων; Των βαθμίδων της αναβάσεως εκείνης, την οποία έβαλε στον νου και στην καρδία του να επιχειρήση ο εραστής σου; (πρβλ. Ψαλμ. πγ΄ 6). Διψώ ακόμη να μάθω, ποιος ήταν ο αριθμός των βαθμίδων, και πόσος χρόνος εχρειαζόταν για την ανάβασι. Διότι τους μέν χειραγωγούς της αναβάσεως, (τους Αγγέλους δηλαδή), τους ανήγγειλε αυτός που σε είδε και επάλαιψε μαζί σου [4], αλλά για τίποτε άλλο δεν θέλησε ή μάλλον δεν κατώρθωσε να μας διαφωτίση».
Εκείνη δε -αν και θεωρώ καλύτερο να ειπώ Εκείνος [5]– η βασίλισσα, σαν να έσκυψε από τον ουρανό, έλεγε στα αυτιά της ψυχής μου:
«Εάν, ώ εραστά, δεν λυθής από την παχύτητα του σώματος, δεν θα μπορέσης να γνωρίσης το κάλλος του προσώπου μου. Η κλίμαξ ας σε διδάσκη την πνευματική σύνθεσι των επί μέρους αρετών. Στην κορυφή δε αυτής της κλίμακος είμαι στηριγμένη εγώ, καθώς το είπε ο μεγάλος μύστης μου, (ο Απόστολος Παύλος): «Νυνί δε μένει τά τρία ταύτα∙ πίστις, ελπίς, αγάπη∙ μείζων δε πάντων η αγάπη» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 13).
Ι.Μ.Παρακλήτου
[1] Για την κατανόησι της φράσεως αυτής πρέπει να σημειωθή, ότι σύμφωνα με μία λανθασμένη αντίληψι των αρχαίων (βλέπε σχόλιο 1, λόγου ΚΕ΄) η έλαφος κατατρώγει τους όφεις, το δε δηλητήριό τους μέσα στον οργανισμό της δημιουργεί φλόγωσι και αφόρητη δίψα, ώστε να επιποθή «επί τάς πηγάς των υδάτων». Εδώ χαρακτηρίζεται ως έλαφος η ψυχή που ανέβηκε στις βαθμίδες της ταπεινοφροσύνης και της απαθείας και προχωρεί τώρα γεμάτη δίψα και θείο πόθο προς την κορυφή της αγάπης.
[2] Εάν δηλαδή ο άνθρωπος δεν καταστή ηγιασμένο δοχείο της Χάριτος, δεν μπορεί να γίνη θεολόγος. «Πάσα προσπάθεια του ανθρώπου – παρατηρεί σύγχρονος θεολόγος – όπως γίνη μέτοχος της θεολογίας αυτοδυνάμως, έν τη αυταρκεία της εκπεσούσης αυτού φύσεως και των διεσπασμένων και φύσει άλλωστε περιωρισμένων αυτού δυνατοτήτων είναι ανέφικτος… [Και αντί θεολογίας έχομεν τότε] τον περί Θεού θνητόν ανθρώπινον λόγον, εντός του οποίου κυοφορείται εν πολλοίς το σκάνδαλον μιας αμαρτανούσης θεολογίας, η οποία αντί της ζωής είναι φορεύς του θανάτου» (Κ. Μουρατίδης, «Κοινωνία» ΙΖ΄ 2, σελ. 59).
Σχόλιο ΧΒ (Ορθοπραξία): Νομίζω πως ο Θεός τα έφερε έτσι τα πράγματα, που πλέον, είτε θέλουμε είτε όχι, θα ακολουθήσουμε τους ιερούς κανόνες (και) σε ζητήματα τέτοια.
Αν πάμε δε στο τι λέει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και ο άγιος Νικόδημος, για το συγκεκριμένο ζήτημα, θα πάρουμε απαντήσεις που, σήμερα, δεν τις σηκώνουμε εύκολα εμείς οι Χριστιανοί. Σκληροί και υπερβολικοί οι πατέρες μας; Σίγουρα όχι. Εμείς καλομάθαμε και φτιάξαμε μια Ορθοδοξία στα μέτρα μας.
Γιατί σιωπούν τα μοναστήρια; Με τον πνευματικό νόμο ή με τον κοσμικό;
Στις κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζούμε και στον καταιγισμό των εξελίξεων που προκύπτουν, στις τόσες καινοτομίες πάνω στα θέματα της Θείας Λατρείας, αλλά πολύ περισσότερο στον αποκλεισμό των πιστών από τους ναούς, πέρασε στα ψιλά η στάση των μοναστηριών. Πολλά εξ αυτών όχι μόνο σιωπούν, αλλά κλείνουν και τις πόρτες στους πιστούς!
Τα μοναστήρια και τον μοναχισμό, που προφανώς, και ο πιο απλός Χριστιανός τα αγαπάει και τα στηρίζει (εμπράκτως). Με χρήματα, με φαγητά, με εργασίες και με κάθε τρόπο που μπορεί.
Γιατί το κάνει αυτό; Επειδή τα αγαπάει και παίρνει πνευματική τροφή από αυτά.
Σήμερα όμως, φτάσαμε στο σημείο πολλά μοναστήρια να κλείνουν τον κόσμο έξω και να στερούν αυτή τη τροφή (την πνευματική)! Να μην μιλάνε για τα όσα αντίχριστα μέτρα εφαρμόζονται σήμερα.
Αλήθεια, μετά από δύο χρόνια τι θα πουν στους πιστούς αυτά τα μοναστήρια που τώρα τους έχουν αποκλείσει; Όταν σκάσει αυτή η φούσκα πως θα ζητήσουν την στήριξη των λαϊκών ανθρώπων;
Πολλά μοναστήρια οικονόμησαν τους πιστούς και δεν τους έκλεισαν την πόρτα. Αυτά που έστω, με κάποιο τρόπο μπορούσαν. Τα υπόλοιπα όμως; Θα αφήσουν χωρίς πνευματική τροφή τους ανθρώπους; Και όταν η πολιτεία αποσύρει τις επιδοτήσεις; Από που θα ζητήσουν οικονομική στήριξη;
Προσέξτε, άγιοι πατέρες, γιατί στην πνευματική ζωή ισχύουν και πνευματικοί νόμοι και εσείς δυστυχώς δεχόμενοι τους κοσμικούς (νόμους) δείχνετε ότι ξεχνάτε τους πρώτους.
Και εν προκειμένω οι κοσμικοί νόμοι καταπατούν τους πνευματικούς (οι οποίοι συν τοις άλλοις είναι και αιώνιοι).
Άγιοι πατέρες. Έχετε μία επιλογή. Εσείς ποιο δρόμο θα διαλέξετε; Αυτόν που μας μάθατε εσείς οι ίδιοι ή αυτόν που διαλέξατε να εφαρμόσετε από τον Μάρτιο;
Ο άγιος Μάρκος (κατά κόσμο Εμμανουήλ), εγεννήθη από ευσεβείς γονείς το 1392 εις την βασιλίδα των πόλεων, Κωνσταντινούπολιν. Ο πατέρας του ωνομάζετο Γεώργιος και ήτο αρχιδικαστής, σακελλίων και διάκονος της Μεγάλης Εκκλησίας, η μητέρα του ωνομάζετο Μαρία και ήτο θυγατέρα του ευσεβούς ιατρού Λουκά.
Αμφότεροι οι γονείς προσπάθησαν και επέτυχαν να αναθρέψουν τον μικρό Εμμανουήλ εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Αλλά ο θάνατος του πατρός του άφησε αυτόν και τον μικρότερό του αδελφό Ιωάννη ορφανούς εις νεαρά ηλικία.
Τα πρώτα γράμματα ο άγιός μας τα εδιδάχθη από τον πατέρα του Γεώργιο, ο οποίος είχε μία ονομαστή ιδιωτική σχολή. Μετά τον θάνατον του πατρός του η μητέρα του τον έστειλε να μαθητεύεση εις τους πλέον φημισμένους διδασκάλους της εποχής του, τον Ιωάννη Χορτασμένο (κατόπιν Ιγνάτιο Μητροπολίτη Σηλυμβρίας) και τον μαθηματικόν και φιλόσοφον Γεώργιον Γεμιστόν Πλήθωνα. Μεταξύ των συμμαθητών του ήτο και ο μετ έπειτα άσπονδος εχθρός του Βησσαρίων ο καρδινάλιος.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ
Όταν ο νεαρός Εμμανουήλ τελείωσε τας σπουδάς του, ανέλαβε την διεύθυνση της πατρικής σχολής και εις σύντομο χρονικό διάστημα ανεγνωρίσθει ως ένας από τους πλέον λαμπρούς διδασκάλους της ψυχορραγούσης πόλεως. Μεταξύ των μαθητών του, που διέπρεψαν αργότερον, ήσαν ο Γεώργιος Γεννάδιος Σχολάριος,-ο πρώτος μετά την πτώσιν της Πόλεως Πατριάρχης-, ο Θεόδωρος Αγαλλιανός, ο Θεοφάνης Μητροπολίτης Μηδείας και ο αδελφός του Ιωάννης ο Ευγενικός.
Αλλά ο θείος έρως δεν άφησε τον Εμμανουήλ να παρασυρθεί από την γεμάτη υποσχέσεις λαμπρά καριέρα του διδασκάλου, ούτε οι λίαν φιλικές σχέσεις του με τον αυτοκράτορα τον εμπόδισαν να απαρνηθεί τον κόσμο και να καταφύγει εις την νήσον των Πριγκιποννήσων Αντιγόνη, πλησίον του φημισμένου ασκητού Συμεώνος. Εκεί έμεινε αγωνιζόμενος πνευματικώς επί δύο έτη και μετά, κατόπιν των τουρκικών επιδρομών εις τας νήσους, ήλθε με τον γέροντά του εις την περίφημο τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων, εις την Κωνσταντινούπολιν.
Ο μοναχός Μάρκος συνέχισε και εις την νέαν μετάνοιά του την σκληράν ασκητικήν ζωήν. Εις την μονήν των Μαγγάνων, ο άγιος Μάρκος συνέθεσε σχεδόν τα περισσότερα από τα 100 έργα του που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερον. Ιδιαιτέρως σημαντικά είναι τα έργα που έγραψε εναντίων των λατινοφίλων αντιπάλων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τον οποίον εσέβετο πολύ και τον είχε ως πρότυπο του. Εις την Μονήν αυτήν ο Μάρκος έλαβε και το χρίσμα της ιεροσύνης, κατόπιν πιέσεως, διότι ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο δια τέτοιον υψηλόν λειτούργημα. Σύντομα δε απέκτησε και φήμη καλού πνευματικού, δι,αυτό πολλοί κληρικοί και λαϊκοί έγραφον εις τον άγιον ζητώντες την γνώμη του επί διαφόρων ζητημάτων.
ΕΙΣ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΦΕΡΡΑΡΑΣ
Το 1436 και ενώ ακόμη ήτο ιερομόναχος ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας τον διορίζει ως αντιπρόσωπο του εις την συγκληθείσαν σύνοδον δια ένωσιν των εκκλησιών. Το ίδιον έτος ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης ο Παλαιολόγος τον αναγκάζει να δεχθεί τον Μητροπολιτικόν θρόνον της Εφέσου που είχε χηρεύσει εκείνον τον καιρόν.
Ο αυτοκράτωρ δείχνει την μεγάλη εκτίμηση που έτρεφε εις τον άγιον Μάρκον διορίζοντάς τον γενικόν έξαρχον της συνόδου. Ούτως ο άγιος ηναγκάσθη να ακολουθήσει τον Πατριάρχη και την λοιπήν αντιπροσωπία εις την Ιταλία.
Ο άγιος Μάρκος πήγε στην σύνοδον με τας καλυτέρας προθέσεις και έδειξε την διαλλακτικότητά του με τον λόγο που συνέθεσε δια τον πάπαν, προτού ακόμη αρχίσουν αι εργασίαι της συνόδου εις την Φερράραν. Μερικοί μάλιστα Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι παρεξήγησαν τον Μάρκον δια την διαλλακτικότητα του ύφους του εις τον διάλογο με τον καρδινάλιο Κεσσαρίνι, και απήτησαν όπως εις το εξής ομιλεί ο Βησσαρίων, Μητροπολίτης Νικαίας.
Το πρώτο θέμα των συζητήσεων ήτο το καθαρτήριο πυρ. Του Βησσαρίωνος αδυνατούντος – λόγω ανεπαρκούς θεολογικής καταρτίσεως – να ομιλήσει, ομίλησε δια τους Ορθοδόξους ο άγιος Μάρκος, εκφωνήσας επί του θέματος τέσσαρες αντιρρητικούς λόγους.
Αι κρυστάλλιναι ορθόδοξοι απόψεις, ως επαρουσιάσθησαν από τον άγιο μας, ενθουσίασαν τον αυτοκράτορα, ο οποίος προσέβλεπε εις τον Μάρκον ως τον μόνον Ορθόδοξο θεολόγο που ηδύνατο να απαντά ευχερώς εις τους λόγους των παπικών. Αλλά ο περί τα θεία άσχετος βυζαντινός αυτοκράτωρ ήλπιζε ότι αι ορθόδοξοι απόψεις θα επεκράτουν, μη γνωρίζων ότι οι παπικοί θα επέμεναν αμετακίνητοι εις τας πλάνας των. Δι΄αύτόν τον λόγο, όταν είδε ότι η παράλογος επιμονή των λατίνων θα ναυαγούσε τον πολιτικό του σκοπό – ήτοι την ένωση των δύο εκκλησιών και την εξ αυτής αναμενόμενη παπική βοήθεια δι αντιμετώπισιν των Τούρκων – άρχισε να πιέζει τους Ορθοδόξους να ακολουθήσουν μία ηπιότερη η καλύτερα ενδοτική γραμμή.
Η ΨΕΥΔΟΕΝΩΣΙΣ
Οι λατίνοι άρχισαν να εφαρμόζουν την γνωστή τακτική των ψιθύρων, ψευδών και εκβιασμών, και ούτω κατ εκείνη την εποχή διένειμαν εις την Φερράραν εκατοντάδας φυλλαδίων, τα οποία περιείχαν 54 αιρετικές δοξασίας των Ορθοδόξων!!! Βλέποντας την κατάσταση να χειροτερεύει εις βάρος των Ορθοδόξων, δύο εκ των εγκρίτων μελών της Βυζαντινής αντιπροσωπείας, ο Μητροπολίτης Ηρακλείας Αντώνιος, πρώτος τη τάξει Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου και ο αδελφός του Μάρκου Ιωάννης, προσπάθησαν να αποδράσουν από την Φερράραν, αλλά ημποδίσθησαν από τον αυτοκράτορα. Και επειδή ο Ιωάννης συνοδευόταν μέχρι τον λιμένα από τον αδελφό του, ο αυτοκράτωρ και ο Πατριάρχης φοβούμενοι τυχόν άλλας απόπειρας αποδράσεως – εν συνεννοήσει μετά των παπικών – μετακίνησαν τις εργασίες της συνόδου από την Φερράραν, που ήτο πλησίον της θαλάσσης, εις την Φλωρεντία.
Όταν δε επανήρχισαν αι εργασίαι της συνόδου ο Εφέσου ήτο ο κύριος ομιλητής των Ορθοδόξων. Αι σαφείς όμως απαντήσεις του και αι ανατροπαί των λατινικών κακοδοξιών προκάλεσαν το μένος των λατινοφρόνων Ορθοδόξων, οι οποίοι με την σιωπηρά συγκατάθεση και ανοχή του αυτοκράτορος προσπάθησαν να διαβάλουν τον άγιο Μάρκο, κυκλοφορούντες μάλιστα και την είδηση ότι ο Εφέσου είχε τρελαθεί. Εις μίαν δε συνεδρίαση της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας, όταν ο Μητροπολίτης Εφέσου απεκάλεσε τους παπικούς «αιρετικούς» οι Μητροπολίτες Λακεδαίμονος και Μυτιλήνης ύβρισαν τον άγιο και προσπάθησαν να τον κτυπήσουν.
Ο ΕΦΕΣΟΥ ΜΑΡΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ
Διαπιστώνων ο άγιος ότι όλες οι προσπάθειές του να πείσει τους Ορθόδοξους να μην προχωρήσουν εις την ένωση – γενόμενοι θύματα των παπικών – ήσαν μάταιοι, απεσύρθη από του να συμμετέχει ενεργώς εις τας εργασίας της συνόδου.
Τελικώς την 5 Ιουλίου 1439 υπεγράφη η ένωση και ως αναφέρει ο Συρόπουλος οι περισσότεροι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι υπέγραψαν χωρίς την θέληση των και φοβούμενοι τον αυτοκράτορα. Όταν δε ο πάπας ηρώτησεν εάν υπέγραψε ο Μάρκος και έλαβε απάντηση αρνητική είπε προφορικώς «λοιπόν, εποιήσαμεν ουδέν».Ο υπερόπτης και δεσποτικός πάπας ζήτησε ανερυθριάστως από τον άβουλο βυζαντινό αυτοκράτορα, όπως στείλει τον Μάρκον εις αυτόν δια να τον δικάσει ενώπιον συνοδικού δικαστηρίου, αλλ’ ευτυχώς ο αυτοκράτωρ ηρνήθη.
Αργότερα όμως παρεκάλεσε τον Μάρκον, αφού είχε πάρει προφορικές διαβεβαιώσεις δια την ασφάλειάν του από τον πάπα, να εμφανισθεί ενώπιον του ποντίφικα και να εξηγήσει την στάση του. Ο Μάρκος υπακούοντας εις το αυτοκρατορικό πρόσταγμα επήγε εις τον πάπαν. Μάταια όμως προσπάθησε ο αρχιαιρεσιάρχης της δύσεως να τον πείσει να δεχθεί την εκτρωματική ένωση. Όταν δε είδε ότι ο Μάρκος έμεινε αμετακίνητος εις τας απόψεις του, κατέφυγε εις εκβιασμούς και απείλησε ότι θα καταδίκαζε τον άγιό μας ως αιρετικό. Αλλ΄ ο άγιος Μάρκος μη πτοηθείς απήντησε μετά παρρησίας λέγων. «Αι σύνοδοι κατεδίκαζον τους μη πειθωμένους τη Εκκλησία, αλλ’ εις δόξαν τινά εναντίον αυτής ενισταμένους και ταύτη κηρύττοντας και υπέρ αυτής αγωνιζόμενους, διό και αιρετικούς εκάλουν αυτούς…Εγώ δε ου κηρύττω ιδίαν μου δόξαν ουδέ τι εκαινοτόμησα, ουδέ υπέρ αλλοτρίου τινός δόγματος και νόμου ενίσταμαι, αλλ’ εις την ακραιφνή δόξαν, τηρώ εμαυτόν».
Ο ΛΑΟΣ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΖΕΙ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟΝ
Μετά την προδοτική ένωση της Φερράρας – Φλωρεντίας οι Βυζαντινοί εγκατέλειψαν την Ιταλίαν δια την επιστροφήν των εις την πολιορκουμένην Πόλιν. Ο αυτοκράτωρ παρέλαβε τον άγιον Μάρκον εις το αυτοκρατορικόν πλοίον. Ύστερα από ταξίδι τριών και ήμισυ μηνών έφθασαν τελικώς εις την Κωνσταντινούπολιν. Εκεί οι κάτοικοι εδέχθησαν με αισθήματα εχθρικά και απεδοκίμασαν τους υπογράψαντας την ένωση, αλλ’ επεδοκίμασαν και ετίμησαν τον άγιόν μας και ως αναφέρει ο υβριστής του γραικολατίνος επίσκοπος Μεθώνης Ιωσήφ «ο Εφέσου είδε το πλήθος δοξάζων αυτόν ως μη υπογράψαντα και προσεκύνουν αυτώ οι όχλοι παθάπερ Μωϋσεί και Ααρών και ευφήμουν αυτόν και άγιον απεκάλουν»( PG 159, 992).
Ο απλός λαός του Θεού προσέβλεπε εις τον άγιον Μάρκον ως τον μόνον ιεράρχη που είχε το θάρρος και την ικανότητα να υπερασπίσει την Ορθόδοξον πίστη του. Εγνώριζεν ήδη ότι αρκετοί που υπέγραψαν την ένωση είχαν δωροδοκηθεί από τον πάπα, ενώ τα χέρια του Μάρκου ήταν καθαρά. Όταν ο αυτοκράτωρ απεφάσισε να πληρώσει τον πατριαρχικό θρόνο, έστειλε αντιπροσώπους του εις τον άγιον Μάρκον παρακαλών αυτόν να δεχθεί το υψηλόν αξίωμα του Πατριάρχου, αλλ’ ο άγιός μας ηρνήθη.
Η ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΗΜΝΟΝ
Την 4ην Μαΐου 1440 ο άγιος Μάρκος ηναγκάσθη να δραπετεύσει από την Βασιλεύουσαν, διότι εκινδύνευε η ζωή του, και να πάει εις την μητροπολιτική του περιφέρεια, την Έφεσον που ήτο κάτω από τους Τούρκους. Εκεί αφού εποίμανεν έπ’ ολίγον το λογικόν του ποίμνιον ηναγκάσθη πάλιν, τώρα υπό των Τούρκων και των ενωτικών, να εγκαταλείψει την Έφεσον και εμπήκεν εις πλοίον που επήγαινεν εις το Άγιον Όρος, όπου απεφάσισε να διέλθει τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Όταν όμως το πλοίον έκαμε σταθμό εις την Λήμνο ο άγιος ανεγνωρίσθει και αμέσως συνελήφθη, κατόπιν αυτοκρατορικής εντολής και εφυλακίσθη εκεί επί διετία. Κατά την διάρκεια της φυλακίσεώς του υπέφερε πολύ, αλλά ως έγραψε εις τον ιερομόναχο Θεοφάνη τον εν Ευβοία «ο λόγος του Θεού και η της αληθείας δύναμης ου δέδεται, τρέχει δε μάλλον και ευοδούται, και οι πλείονες των αδελφών τη εμή εξορία θαρρούντες βάλλουσι τοις ελέγχοις τους αλιτηρίους και παραβάτας της ορθής πίστεως…».
Από την Λήμνο ο άγιος εξαπέλυσε την περίφημο εγκύκλιο επιστολή του προς τους απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Με αυτήν ελέγχει αυστηρώς τους Ορθοδόξους εκείνους που απεδέχθησαν την ένωσιν και με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύει ότι οι λατίνοι είναι καινοτόμοι και δι’ αυτό λέγει : «ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν, και δια τούτο αυτών εχωρίσθημεν». Καλεί δε ο άγιος τους πιστούς να αποφεύγουν τους ενωτικούς, διότι αυτοί είναι «ψευδαπόστολοι και εργάται δόλιοι».
ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΗ ΜΑΓΓΑΝΩΝ
Μετά την αποφυλάκισίν του άγιος Μάρκος πιεζόμενος υπό της ασθενείας του δεν ηδυνήθη να αποσυρθεί εις το Άγιον Όρος, αλλ’ επέστρεψεν εις την εν Κωνσταντινουπόλει μονήν του, όπου εγένετο δεκτός μετά τιμών ως άγιος και ομολογητής υπό του πιστού λαού. Από το μοναστήριον του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων ο νέος ομολογητής διηύθυνε τον αγώνα κατά των ενωτικών, γράφων επιστολάς εις μοναχούς και κληρικούς ενθαρρύνων αυτούς να κρατούν την ορθή πίστη και να μη συνεργάζονται μετά των ενωτικών.
Οι διωγμοί, αι εξουδενώσεις και αι πιέσεις επεδείνωσαν την κατάσταση της υγείας του οσίου πατρός, και ούτω την 23ην Ιουνίου τω 1444, αφού είχε καλέσει πλησίον του τα πνευματικά του τέκνα και ανέθεσε εις τον Γεώργιον Σχολάριον την αρχηγίαν του ανθενωτικού αγώνος, απεδήμησεν εις Κύριον. Ήτο δε τότε 52 ετών.
ΤΙΜΑΙ ΑΓΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΟΥ
Ο πιστός λαός του Κυρίου απορφανισθείς, εθρήνησε πολύ δια την απώλειαν του πνευματικού του πατέρα. Ο δε Γεώργιος Σχολάριος, εξεφώνησεν επικήδειον λόγον εις τον οποίον ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο όσιος «εν ιερεύσει διέπρεψεν, εν αρχιερεύσιν διέλαμψεν, ήθλησεν υπέρ της Εκκλησίας πάνυ καλώς αδάμαντος στερεώτερος ώφθη προς την μετάθεσιν…νυν γυμνή τη ψυχή της μακαριότητος εμφορείται ήν επέγνω καλώς και λαβείν εντεύθεν εσπούδασε την εν Χριστώ κεκρυμμένην ζήσας ζωήν και σύνεστι τοις ιεροίς διδασκάλοις της πίστεως, πάντων είνεκα δίκαιος ών εκείνοις συντάττεσθαι». Πνευματικός καρπός του αγίου είναι οι δύο άγιοι μαθηταί του Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος και Διονύσιος.
Αμέσως μετά την οσίαν κοίμησίν του ο Μάρκος ετιμήθη ως άγιος και ομολογητής.
Αυτό μαρτυρεί με πόνο και ο σύγχρονος και άσπονδος εχθρός του Ιωσήφ, ουνίτης επίσκοπος Μεθώνης, λέγων, «ώσπερ πολλούς μεν και άλλους, και τον καλούμενον Παλαμάν, και τον Εφέσου Μάρκον, ανθρώπους ούτ’ άλλως φρενήρεις, αλλά και δοξοσοφίας εμπεπλησμένους, μηδεμίαν αρετήν ή αγιωσύνην εν εαυτοίς έχοντας, μόνον δια το λέγειν και συγγράφειν κατά Λατίνων, δοξάζετε και υμνείτε, και εικόνας εγκοσμείτε αυτοίς και πανηγυρίζοντες, στέργετε αυτούς ως αγίους και προσκυνείτε» ( PG 159, 1357)
Την πρώτη ακολουθία προς τιμήν του αγίου συνέθεσε ο αδελφός αυτού Ιωάννης ο φιλόσοφος. Κατ’ αρχάς η μνήμη του εορτάζετο την 23ην Ιουνίου, αλλά βραδύτερον ωρίσθη η 19η Ιανουαρίου – ημέρα προφανώς της ανακομιδής του λειψάνου του αγίου και ταφής αυτού εις την μονήν του Λαζάρου εις τον Γαλατά. Οι αγώνες του Μάρκου όσον και του μαθητού αυτού Γενναδίου ανεγνωρίσθησαν και εδικαιώθησαν από την μεγάλη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως που τελείωσε το 1484 και κατέγραψε τα ονόματα αυτώ, ως πατέρων αγίων, εις το Συνοδικό της Ορθοδοξίας.
Εξαιρετική ομιλία του π. Θεοδώρου Ζήση, από το 2014,πάνω στον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Αξίζει να την ακούσετε.
Τον άνθρωπο τον κρίνεις και από τα ρούχα που φοράει.
ένα απίθανο (για σημερινά δεδομένα) περιστατικό
Σχόλιο orthopraxia.gr: Κάπου πήρε το μάτι μου το παρακάτω. Φαντάζομαι είναι υπαρκτό περιστατικό, αλλά και σε περίπτωση που δεν είναι – παραμένει μια ωφέλιμη ιστορία. Για δείτε πως σκέφτηκε ένας άνθρωπος σχετικά ψυχρός.
Και εμείς, μέσα στον εγωϊσμό μας, θεωρούμε εντάξει να πηγαίνουμε όπως θέλουμε μέσα στον ναό. Άλλοι με μάσκες (και αυτό μεγάλη ασέβεια είναι), άλλοι με βερμούδες και σαγιονάρες, γυναίκες με κολάν, παντελόνια, ντεκολτέ κλπ (βέβαια, κάποιες γυναίκες δεν γνωρίζουν για το παντελόνι – το πόσο σοβαρό θέμα είναι, όμως εμείς επιβάλλεται, με ωραίο τρόπο, να ενημερώνουμε).
Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω ποια είναι η αρχική πηγή του κειμένου,
Στις 15 Μαρτίου του έτους 1975 έφυγε από την ζωή ο Αριστοτέλης Ωνάσης στη μνήμη του οποίου, ο Αρχιμ. π. Τιμόθεος Ηλιάκης δημοσιεύει ένα περιστατικό που συχνά διηγείτο ο μακαριστός Μητροπολίτης Παραμυθίας Τίτος Ματθαιάκης.
Ένα καλοκαίρι μετά την Θ. Λειτουργία στην πανέμορφη Πάργα, ο εφημέριος του Ναού παρέθεσε γεύμα στον Μητροπολίτη σε ένα παραλιακό εστιατόριο.
Ξαφνικά παρουσιάσθηκε ο Ωνάσης με την παρέα του, φορούσε κοντό παντελόνι, ένα απλό πουκάμισο και πέδιλα.
Μόλις είδε τον Μητροπολίτη ειδοποίησε τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου και ζήτησε ένα ιδιαίτερο χώρο να καθίσει λίγο μόνος του, ενώ ταυτόχρονα έστειλε κάποιον από την συνοδεία του στο σκάφος του.
Μετά από λίγο εμφανίστηκε με κουστούμι και γραβάτα και πήγε χαμογελαστός να χαιρετίσει τον Μητροπολίτη.
Στην απορία του Επισκόπου για την αλλαγή της ενδυμασίας απάντησε:
«Τον άνθρωπο τον κρίνεις και από τα ρούχα που φοράει, μπορεί να είμαι ο Ωνάσης αλλά εσείς είστε Επίσκοπος και οφείλω σεβασμό στο εγκόλπιο, στο σχήμα και το πρόσωπό σας, δεν μπορώ να σας χαιρετίσω και να κάτσω δίπλα σας με σορτς, πέδιλα και πουκαμίσα».
Στη συνέχεια παρακάλεσε να προσφέρει εκείνος το γεύμα ενώ ζήτησε να μάθει σχετικά με τα προβλήματα της Μητροπόλεως Παραμυθίας.
Υποσχέθηκε και το έκανε πράξη μια γενναία επιχορήγηση για το μαθητικό Οικοτροφείο Παραμυθιάς, για να διαμένουν παιδιά από τα χωριά του Νομού που δεν είχαν Γυμνάσια η Λύκεια και να μπορούν να σπουδάζουν στη Παραμυθιά.
Άλλες εποχές, άλλα ήθη. Ας τα μαθαίνουν οι νεότεροι και ας παραδειγματίζονται.
Πως ομολογώ τον Χριστό; (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Σπουδαία ομιλία και εξαιρετικά επίκαιρη. Με όλα αυτά τα άρρωστα που ακούμε. Ή όλα, ή τίποτα… Και με την ζωή μας και με τον λόγο μας. Όχι με ένα από τα δύο.
1248) Είναι μερικές γυναίκες, που παντρεύονται σαν στιμμένες λεμονόκουπες. Αφού πρώτα περιγιήθηκαν σε όλα τα μονοπάτια της αμαρτίας και γύρισαν όλες τις γκαρσονιέρες, έπειτα έρχονται σε παντρειά. Και όταν έρθει η ώρα του τοκετού, δεν μπορούν να γεννήσουν, γιατί δεν έχουν συστολή και γεννούν αναγκαστικά με καισαρική. Άλλες πάλι, λόγω του αμαρτωλού και βεβαρημένου παρελθόν τους, γίνονται άτεκνες.
1249) Η σωματική ηδονή δόθηκε από τον Θεό σαν μπουρμπουάρ στον άνθρωπο, για το έργο της τεκνογονίας. Εμείς όμως παίρνουμε το μπουρμπουάρ, χωρίς να κάνουμε παιδιά, πορνεύοντας.
1250) Είναι αδύνατο το παιδί που γεννήθηκε από μοιχαλίδα να προοδεύσει, λέει ο Σοφός Σολομώντας.
1251) Όσοι κάνουν σήμερα πολλά παιδιά, έχουν μεγάλο πόλεμο από τον κόσμο και τους συγγενείς τους. Λένε στην πολύτεκνη γυναίκα: – Κουνέλα έγινες και κάνεις τόσα παιδιά; Σε ποιά εποχή ζεις; Οι παλαιοί κάνανε πολλά παιδιά. Κοίτα να διασκεδάσεις την ζωή σου, μην πιαστείς κορόϊδο και κάνεις πολλά παιδιά. Ξέρετε πόσα μενταγιόν θα βρεθούνε, στην άλλη ζωή, στο λαιμό εκείνων που συμβούλευουν στις γυναίκες, να μην κάνουν πολλά παιδιά; Όταν ο άνθρωπος, αρνείται την συνεργασία και τον συνεταιρισμό με το Θεό, ώστε να μην κάνει τόσα παιδιά, όσα του δώσει ο Θεός, τότε ο άνθρωπος αυτός πορεύεται μόνος στη ζωή, χωρίς την ευλογία του Θεού. Πολλοί δεν κάνουν παιδιά, με το πρόσχημα ότι δεν επαρκούν τα χρήματα. Αν ο Θεός για τα πουλιά και τα ζώα, δεν έδωσε τίποτα, ωστόσο τα τρέφει και τα διατηρεί, για τον άνθρωπο που έδωσε το Αίμα Του και Σταυρώθηκε, δεν θα βρει έναν τρόπο να τον οικονομήσει; Ο Θεός δεν είναι σαδίστας, γνωρίζει τις δυνάμεις κάθε αντρογύνου και τους δίνει τα ανάλογα παιδιά. Το αντρόγυνο που κάνει τόσα παιδιά, όσα τους δώσει ο Θεός, κάνουν ομολογία πίστης, διότι εμπιστεύονται την Παντοδυναμία και την Πανσοφία Του και ο Θεός το ευλογεί! Μεγάλη υπόθεση!
1252) Είναι πολλά αντρόγυνα, που περιορίζουν κατά κάποιο τρόπο την τεκνογονία και κάνουν τόσα παιδιά όσα επιθυμούν οι ίδιοι τους (συνήθως 1 ή 2) και όχι όσα θα τους έδινε ο Θεός, διότι παίρνουν προφυλάξεις… Το αποτέλεσμα είναι να πληγώνονται, να υποφέρουν και να κουράζονται τόσο πολύ από το 1 ή τα 2 παιδιά τους, σαν να είχαν 5 παιδιά… Να ξέρετε, ότι αυτοί οι γονείς απέτυχαν στο έργο τους. Αισθάνονται τέτοια πικρία, που μερικοί το ομολογούν κιόλας, ότι καλύτερα να είχανε 10 παιδιά, παρά αυτό το 1, που τόσο τους βασανίζει. Αν ξέρει ο Θεός, ότι ένα αντρόγυνο δεν μπορεί να θρέψει 10 παιδιά, θα τους δώσει 10 παιδιά; Είναι ο Θεός άδικος; Ξέρει ο Θεός από πριν για τον καθένα μας, πόσα παιδιά μπορεί να θρέψουμε, αλλά εμείς δεν Του έχουμε εμπιστοσύνη, κόβουμε και ράβουμε με το δικό μας μυαλό και λειτουργούμε στη ζωή μας με μολύβι και χαρτί…
1253) Υπάρχουν γονείς που μόνοι τους κανονίζουν πόσα παιδιά θα κάνουν και πως θα τα μεγαλώσουν. Γνωρίζω ένα τέτοιο ζευγάρι στα Πατήσια, που πριν ακόμα μείνει έγκυος η γυναίκα, αγόρασαν ένα καροτσάκι. Τα χρόνια πέρασαν και ακόμα να κάνουν παιδί. Έμειναν άτεκνοι. Και τους έμεινε το καρότσι… Όλα αυτά, διότι δεν ρώτησαν τον Θεό.
1254) Παράδειγμα 272ο: Υπήρχε ένας οικογενειάρχης στα Φιλιατρά, ο οποίος είχε 7 κορίτσια. Τον ”έπνιξε” το χωριό, για το πώς θα μεγάλωνε και το πως θα εξασφάλιζε το μέλλον των κοριτσιών του. Τα κορίτσια μεγάλωσαν όλα και είχαν φτάσει σε ηλικία παντρειάς. Αλλά ούτε χρήματα υπήρχαν, αλλά ούτε και γαμπροί υπήρχαν. Μια μέρα, ο πατέρας πήγε στην Εκκλησία. Εκεί γονάτισε μπροστά στην εικόνα του Χριστού και Του λέει τα εξής: – Χριστέ μου, με έδωσες το πρώτο παιδί και είπα: ”Δόξα σοι ο Θεός”. Με έδωσες το δεύτερο παιδί και είπα, ”Δοξασμένο το όνομά Σου”. Με έδωσες, με έδωσες…. με έδωσες 7 κορίτσια Κύριε! Εσύ Κύριε, που με τα έδωσες, να τα αναλάβεις. Εγώ δεν είπα όχι, αφού Εσύ με τα έδωσες. Δεν έβαλα την λογική και την δικιά μου δύναμη, αλλά αφέθηκα ελεύθερος Σε Σένα. Τακτοποίησε Κύριε, σε παρακαλώ, τα παιδιά Μου!!! Το αποτέλεσμα: Μέσα σε ένα χρόνο, παντρευτήκανε και τακτοποιήθηκαν, όλα του τα κορίτσια και τα 7, χωρίς να δώσει ούτε μια δεκάρα!!!
1255) Παράδειγμα 273ο: Πήγα κάποτε να ομιλήσω στην ορεινή Κυπαρισσία. Το βράδυ, την παραμονή της ομιλίας μου, ρώτησα τον ιερέα της περιοχής εκείνης: – Πάτερ ποιά αμαρτία είναι η πιο συχνή στην περιοχή σας; – Αυτό που μαστίζει την περιοχή κ. Παναγόπουλε, είναι η αποφυγή τεκνογονίας. – Και πώς έφτασε η μόδα αυτή στην περιοχή σας; τον ρώτησα. – Μια Αθηναία είχε έρθει πέρσυ στο χωριό μας, η οποία έφερε τη μόδα αυτή. Σε μια παρέα γυναικών μίλησε, με ποιό τρόπο θα απέφευγαν οι γυναίκες να μείνουν έγκυες. Και αυτό, όπως ήταν φυσικό διαδόθηκε σε όλο το χωριό. Το αποτέλεσμα είναι, να μην υπάρχει μωρό στο χωριό μας! Την άλλη μέρα, ανάμεσα στα άλλα που είπα στην ομιλία μου, ήταν να διαφωτίσω εκεί τους χωρικούς, πώς έχει το θέμα της τεκνογονίας και το πόσα βαριά αμαρτία είναι. Την άλλη χρονιά, ξαναπήγα στο χωριό εκείνο. Είχαν γεννηθεί 21 παιδιά! Είχαν καταλάβει οι χωρικοί, τί έγκλημα έφτιαχναν, με το να μην τεκνογονούν και έτσι πολλά αντρόγυνα απόκτησαν ένα παιδί. Και όλα αυτά για μια Αθηναία, που αυτά είχε στο μυαλό και στην καρδιά της και αυτά διέδιδε. Δεν ήξερε κάτι άλλο να πει! Ξέρετε τί λόγο θα δώσει εν ημέρα κρίσεως; Αλίμονό της, αν δεν μετανοήσει και δεν εξομολογηθεί!…
1256) Πολλοί νομίζουν, ότι τα παιδιά τα κάνουν οι άνθρωποι. Τότε γιατί υπάρχουν αντρόγυνα που χρόνια προσπαθούν να κάνουν παιδί και δεν μπορούν;
1257) Η Καινή Διαθήκη, εκεί που αναφέρει την γενεαλογία του Χριστού, λέει ότι ο Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ. Δεν λέει, ότι η Σάρα γέννησε τον Ισαάκ. Διότι ο άνδρας γεννάει και όχι η γυναίκα. Εκ σπέρματος του ανδρός, γίνεται η ζωή και όχι εκ του ωαρίου της γυναικός. Η γυναίκα είναι σαν τη γη και ο άνδρας είναι σαν τον σπορέα. Η γυναίκα, η γη δεν παράγει καρπό, αλλά θα αποδώσει τον καρπό που σπέρνει ο άνδρας. Ένας άνδρας που έχει 5 κόρες και τα βάζει με την γυναίκα του, που του χάρισε μόνο κόρες, ούτε καν ένα αγόρι, πλανάται. Δεν φταίει η γυναίκα. Αυτός ”φταίει”, γιατί αυτός έσπειρε.
1258) Παράδειγμα 274ο: Έγραφα κάποτε ένα βιβλίο με τίτλο: ”Θανάσινο αμάρτημα η αποφυγή της τεκνογονίας”. Μια μέρα, με συνάντησε μια κυρία στο δρόμο, που ήταν κόρη νεωκόρου και είχε 12 παιδιά! Και με λέει: – κ. Παναγόπουλε, έμαθα ότι γράφεται ένα βιβλίο για την τεκνογονία. Μην ξεχάσετε να γράψετε στο βιβλίο σας, ότι αν κανείς θέλει να δει τον Θεό, να πάει στο σπίτι ενός πολυτέκνου. Εκεί υπάρχει πάντοτε ο Θεός! Στα άλλα σπίτια, πηγαίνει και βγαίνει ο Θεός. Από τα σπίτια όμως των πολυτέκνων, δεν φεύγει ποτέ!!!
1259) Ο πρώτος άνθρωπος που απέφυγε την τεκνογονία, ώστε η γυναίκα του να μην συλλάβει παιδί, ήταν ο Αυνάν. Το αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός θεώρησε αυτό που έκανε τόσο σκληρό και άδικο, ώστε έδωσε εντολή να τον φονεύσουν.
1260) Η γυναίκα που γεννά, ξαναγεννιέται. Εγώ με την γυναίκα είμασταν για 17 χρόνια άτεκνοι και έπειτα μας έδωσε ο Θεός με την βοήθεια του Αγίου Νεκταρίου, τον Νεκτάριο. Η γυναίκα μου πριν γεννήσει και τι δεν είχε! Πρόβλημα με το στομάχι, τη χολή, νευροφυτικά, με τις ενέσεις και τι δεν είχε… Μόλις γέννησε τον Νεκτάριο, της έφυγαν όλα! Πάνε οι γαστρίτιδες, πάνε τα νευροφυτικά, έφυγαν τα πάντα! Και άμα συλλάμβανε και έφτιαχνε δεύτερο και τρίτο παιδί, θα γινόταν 18 χρονών!
1261) Παράδειγμα 275ο: Κάποιοι χωρικοί πήγαν στον Μητροπολίτη και κατηγόρησαν τον παπά του χωριού τους, που είχε 12 παιδιά. Του είπαν: – Μακαριότατε, ξέρετε τι παπά μας έφερες στο χωριό; Δεν κάνει άλλη δουλειά, παρά μόνο παιδιά. Έχει ήδη 12… Σκεφθείτε τι γίνεται…! Τί σοϊ Θεία Λειτουργία, θα μας κάνει αυτός ο παπάς; Κάλεσε τότε ο Δεσπότης, τον παπά, για να απολογηθεί. – Κατηγορείσαι πάτερ από τους συγχωριανούς σου, ότι είσαι ακρατής. Δεν απασχολείσαι με τίποτα άλλο, από το να κάνεις παιδιά… Ο παππάς τον άκουσε με προσοχή και του είπε: – Ξέρετε, ότι έχω 12 χρόνια παντρεμένος; Συνέρχομαι μία φορά το χρόνο με την γυναίκα μου και έχω 12 παιδιά. Πού είναι το παράξενο και το κατακριτέο; Ο Μητροπολίτης, του έβαλε μία μετάνοια και τον άφησε να φύγει, ενώ οι συγχωριανοί του, φανερά μετανοιωμένοι, του ζήτησαν συγγνώμη.
1262) Γνωρίζω προσωπικά παιδιά γονέων, που δεν είναι νορμάλ στην συμπεριφορά τους. Γιατί; Γιατί οι γονείς, είτε τα συνέλαβαν τις μεγάλες εορτές είτε διότι τα παιδιά αυτά είναι μουρμουρισμένα ή βλασφημημένα και οι γονείς τα κράτησαν με το ζόρι, εκεί που ήταν να τα ”ρίξουν”. Όταν παραβαίνεις το νόμο του Θεού και νομίζεις ότι τα παιδιά είναι δικά σου και δεν εξαρτιέσαι από κανέναν, ο Θεός θα σε τιμωρήσει…
1263) Η γυναίκα ασαράντιστη, δεν πρέπει να βγαίνει από το σπίτι, ούτε να δέχεται επισκέψεις στο σπίτι. Δυστυχώς σήμερα πολλές γυναίκες που γεννούν, δεν σαραντίζουν όπως έκανε η Παναγία στον Χριστό μας, δεν υπακούουν δηλ. στο Ευαγγέλιο, με αποτέλεσμα το παιδί τους όταν μεγαλώσει, να είναι άτακτο, να μην υπακούει τους γονείς και να δημιουργούνται πολλά προβλήματα στο σπίτι. Οι γονείς φταίνε!…
Ευλαβεστάτους Ιερείς, Αξιοτίμους Προέδρους και τα Μέλη των Εκκλησιαστικών Επιτροπών των Κοινοτήτων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.
Αγαπητοί μας εν Κυρίω,
Παρακολουθώντας την πρόσφατη σημαντική μείωση των κρουσμάτων συνεπεία της πανδημίας του κορωνοϊού στο Ηνωμένο Βασίλειο και αναλογιζόμενοι τις εκκλήσεις του ευσεβούς ποιμνίου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, αποφασίζουμε την επαναλειτουργία των Ιερών Ναών για δημόσια λατρεία από την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2021 και παρακαλούμε όπως τηρηθούν αυστηρώς τα ακόλουθα σε συνδυασμό με τις ισχύουσες κυβερνητικές οδηγίες:
Απαγορεύεται εις οιονδήποτε η είσοδος στους Ιερούς Ναούς χωρίς τη χρήση μάσκας.
Άπαντες οι πιστοί θα πρέπει να απολυμαίνουν τα χέρια τους με αντιβακτηριδιακό διάλλειμα κατά την είσοδό τους στον Ιερό Ναό, να τηρούν τις ενδεικνυόμενες οδηγίες κοινωνικής αποστασιοποίησης και να αποφεύγουν την επαφή με άλλους ενορίτες εντός του Ναού.
Οι αποστάσεις θα πρέπει αυστηρώς να τηρούνται στα αναλόγια των Ιερών Ναών καθώς και μεταξύ των ατόμων που διακονούν στο Ιερό Βήμα.
Βαπτίσεις, Γάμοι και Κηδείες μπορούν να τελούνται κανονικώς βάσει του επιτρεπόμενου αριθμού συμμετεχόντων όπως ορίζουν οι κυβερνητικές οδηγίες.
Η εξομολόγηση και οποιαδήποτε άλλη εκ του πλησίον επαφή δεν επιτρέπονται προς το παρόν. Οι ιερείς δεν θα επιτρέπουν χειροφίλημα. Ο χαιρετισμός πρέπει να γίνεται με μία ελαφρά κλίση του κεφαλιού.
Οι Πρόεδροι και οι Επίτροποι θα πρέπει να καταγράφουν όλα τα ονόματα, τα τηλέφωνα, τις διευθύνσεις και τα emails όλων όσοι εισέρχονται στον Ιερό Ναό, ακόμη και αυτούς οι οποίοι θέλουν να ανάψουν απλώς ένα κερί.
Το αντίδωρο θα πρέπει να είναι τυλιγμένο και να τοποθετείται στον Νάρθηκα και οι πιστοί θα πρέπει μόνοι τους να παίρνουν το δικό τους.
Για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πιστών, σε κοινότητες όπου υπηρετούν πλείονες του ενός ιερέως μπορεί να τελείται τις Κυριακές και δεύτερη Θεία Λειτουργία όπως και κατά το παρελθόν.
Ευχόμενοι σε όλους υγεία και την επιστασία του Τριαδικού Θεού για τις δύσκολες συνθήκες που όλοι βιώνουμε, διατελούμε μετά πατρικών ευχών και της εν Κυρίω αγάπης,
Λονδίνο, 28 Ιανουαρίου 2021
Ο Αρχιεπίσκοπος
+ Ο Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας Ν Ι Κ Η Τ Α Σ
