Η προφητική, αποστολική και πατερική συνείδηση του Οσίου Γέροντα Φιλόθεου Ζερβάκου (Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης)

Η σύντομη αυτή σύνοψη της γραμμής του πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου, σε θέματα ορθοπραξίας, από τον π. Θεόδωρο Ζήση, είναι κάτι το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ένα εξαίρετο εργαλείο, κόντρα σε αυτά που ακούγονται τα τελευταία χρόνια, κυρίως από του επισκόπους. 

…Και ερχόμεθα τώρα, στην παρουσίαση σε αδρές γραμμές των στοιχείων που τον παρουσιάζουν, πέραν των άλλων πλευρών της πολυμερούς του προσωπικότητος και της πολυποίκιλης δράσης του, ως αγωνιστή και ομολογητή της Ορθοδοξίας. Βάσει αυτών των στοιχείων, ιδιαίτερα της αυστηρής αλλά δίκαιης κριτικής που ασκεί στις εκ της Δύσεως επιρροές και στο χώρο του ήθους, της ηθικής ζωής, αλλά και στο χώρο του δόγματος, στις εκτροπές από την ορθόδοξη πίστη, ο Γέροντας όσιος Φιλόθεος υπερτερεί όλων των άλλων οσίων Γερόντων του περασμένου αιώνος και αναδεικνύεται σε εφάμιλλη των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων μορφή. Συντάσσει θαρραλέα υπομνήματα προς πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες αλλά και προς τον λαό, και ως προφήτης της μετανοίας διαβλέπει ότι, αν συνεχιστεί αυτή η ηθική διάβρωση και η αποστασία από την πίστη, ο Θεός θα αποσύρει την Χάρη και την ευλογία Του παιδαγωγικά από το ελληνικό έθνος, όπως το έπραξε και στο παρελθόν.

Σε πολλά γραπτά του κείμενα είναι ολοφάνερη αυτή η συνείδηση που συναντά κανείς στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν έχει γι’ αυτό άδικο ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στο μνημονευθέν βιβλίο του, που αρχίζει τα «Προλεγόμενα» με το αναφερόμενο στον προφήτη και Πρόδρομο Ιωάννη χωρίο του ευαγγελιστή Ιωάννη ως εφαρμοσθέν κατ’ αναλογίαν και εις τον Όσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο: «Εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, όνομα αυτώ Ιωάννης- ούτος ήλθεν εις μαρτυρίαν, ίνα μαρτυρήση περί του φωτός, ίνα πάντες πιστεύσωσι δι’ αυτού».

Απεσταλμένος από τον Θεό προφήτης και διδάσκαλος δείχθηκε ο όσιος Φιλόθεος κατά τον 20ό αιώνα, κατά τον οποίο σπάνιζαν οι προφητικές φωνές, ενώ αντίθετα ακούονταν ηχηρές φωνές ψευδοπροφητών, ψευδοποιμένων και ψευδοδιδασκάλων που κήρυτταν καινοτομίες και πλάνες. Ο ίδιος αμφιταλαντεύτηκε στο αν θα έπρεπε να ακολουθήσει την ησυχαστική μοναστική ζωή, μακριά από τους θορύβους και τα προβλήματα του κόσμου, όπως επιθυμούσε, ή θα έπρεπε να συνδυάσει την μοναστική ζωή με ιεραποστολική δράση μέσα στον κόσμο, όπως του συνιστούσε ο πνευματικός του πατήρ και διδάσκαλος, ο Άγιος Νεκτάριος, που έπραξε και αυτός το ίδιο, ακολουθώντας το παράδειγμα μεγάλων Αγίων Πατέρων, ιδιαίτερα των Τριών Ιεραρχών.

Η αμφιταλάντευσή του αυτή έπαυσε, όταν με θεοσημία προφητική εστάλη να κηρύξει στον κόσμο. Διηγείται ο ίδιος ότι κατά το προσκυνηματικό του ταξίδι στους Αγίους Τόπους βρέθηκε στο θεοβάδιστο όρος Σινά. Εκεί κατά την κάθοδό του από το όρος Χωρήβ εισήλθε στο σπήλαιο του προφήτου Ηλιού και προσευχόμενος παρακαλούσε θερμά τον Θεό με δάκρυα να του αποκαλύψει αν είναι θέλημά Του να μείνει εκεί στο σπήλαιο, μακριά από τον μάταιο κόσμο, χωρίς περισπασμούς και φροντίδες, για να έχει διαρκώς ενωμένο τον νου του με τον Θεό, να σκέπτεται μόνον τα ουράνια. Και ενώ έλεγε αυτές τις σκέψεις, άκουσε τρεις φορές αόρατη φωνή να λέγει: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Κατενόησε τότε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και επέστρεψε στην Λογγοβάρδα.

Περί του ότι σπάνιζαν τον 20ό αιώνα οι τολμηροί και ανδρείοι Ομολογηταί της πίστεως, ενώ επλήθαιναν οι πολέμιοι της Εκκλησίας και μέσα στο σώμα των επισκόπων και ποιμένων, υπάρχει ένα συγκλονιστικό κείμενο προσευχής του προς τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό που εκυκλοφορήθη και σε ιδιαίτερο φυλλάδιο το 1973. Αφού επισημαίνει κατ’ αρχήν ότι οι Άγιοι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους, οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, νίκησαν κατά την διάρκεια των αιώνων τους ορατούς και αοράτους εχθρούς, διέσωσαν την Αγία Εκκλησία και οδήγησαν πολλούς στην αληθινή πίστη, την Ορθόδοξη, προσθέτει: «Στις προηγούμενες γενεές υπήρξαν άνδρες Άγιοι, άνδρες σοφοί, δίκαιοι, τίμιοι, συνετοί, πνευματοφόροι, θεοφόροι, ανδρείοι στην ψυχή, οι οποίοι αγωνίσθηκαν υπέρ της Εκκλησίας, υπέρ των Αποστολικών και Πατρικών Παραδόσεων και με την δική Σου συμμαχία και βοήθεια, Κύριε, νίκησαν τις παρατάξεις των εχθρών και διέσωσαν την Εκκλησία.

Σήμερον τέτοιοι άνδρες, υπάρχουν ολίγοι, σπάνιοι, δυσεύρετοι και όχι ανδρείοι, σοφοί και Άγιοι, ως οι παλαιοί Πατέρες ημών. Οι δε πολεμούντες την Αγίαν Εκκλησίαν είναι πολλοί και κινδυνεύει το σκάφος της Εκκλησίας να καταποντισθεί, διά το μη έχειν καλούς ποιμένας και φύλακας. Μερικοί των ποιμένων και επισκόπων, τους οποίους έταξαν ποιμαίνειν και φυλάττειν την λογική Σου ποίμνη, την Αγία Εκκλησία, έγιναν προβατόσχημοι λύκοι, τέλειοι καταφρονηταί και παραβάται των Ιερών Κανόνων και Αποστολικών Παραδόσεων, ζητούντες αποβολή αυτών και αντικατάστασι. Άλλοι άνοιξαν τις πόρτες και καλούν και δέχονται τους λύκους Παπιστάς, Διαμαρτυρομένους και πάντας τους αιρετικούς για να εισέλθουν ακωλύτως και θύσουν, απολέσουν και κατασπαράξουν τα λογικά πρόβατα… Και αντί να αγωνίζωνται και να φροντίζουν να ενώσουν την Εκκλησία, αγωνίζονται να την διαιρέσουν ακόμη σε περισσότερες και την καταστήσουν παναιρετική…»

Μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα της αυξήσεως των εχθρών και πολεμίων της Εκκλησίας, της αδιαφορίας των ποιμένων ή και της μεταβολής τους σε εχθρούς, η οποία σημειωτέον σήμερα είναι πολύ χειρότερη, ο όσιος Φιλόθεος αισθάνεται μεγαλύτερο το χρέος και την ευθύνη του ως πνευματικού πατρός και κληρικού να αγωνιστεί και να αντιδράσει. Διαβάζει τις συστάσεις του Θεού προς τους προφήτες να αναγγείλουν στον λαό τις αμαρτίες του με φωνή δυνατή σαν της σάλπιγγος, διαφορετικά θα τιμωρηθούν και αυτοί, και γράφει: «Ταύτα αναγνώσας εγώ, ο αμαρτωλός και ανάξιος, και φοβηθείς μήπως ως πνευματικός πατήρ και ιερεύς του Υψίστου, εάν σιωπήσω βλέπων την ερχομένην   ρομφαίαν, μοί εκ ζητήση ο Κύριος λόγον, αναγγέλλω τα αμαρτήματα του ελληνικού λαού και του κλήρου, καλών πάντας και πρώτον τον εαυτόν μου (επειδή καγώ αμαρτωλότερος πάντων τυγχάνω) εις μετάνοιαν και επιστροφήν». Γράφοντας προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα επικριτικά για τα ανοίγματά του προς τον Πάπα εκφράζει τον ίδιο φόβο σε περίπτωση που θα σιωπήσει «Αναγκάζομαι να σας γράψω, φοβούμενος ότι θα αμαρτήσω, εάν φιμωθώ και δεν ομολογήσω την αλήθειαν». Την ίδια συνείδηση ευθύνης εκφράζει και όταν εκδίδει το 1957 ειδικό φυλλάδιο εναντίον της βλασφημίας των θείων, που είχε προσλάβει τότε μεγάλη έκταση: «Συναισθανόμενος αφ’ ενός το ιερόν καθήκον ως Πνευματικού Πατρός και Ιερέως, ότι δεν πρέπει να σιωπώ, αλλά να κηρύττω την αλήθειαν, να ελέγχω, να επιτιμώ, να νουθετώ και παρακαλώ τούς αμαρτάνοντας… έκρινα σκόπιμο να εκδώσω το παρόν βιβλιάριον».

Δεν έλειψαν βέβαια και οι επικριταί αυτής της προφητικής και ομολογητικής στάσεως του οσίου Φιλοθέου, οι οποίοι του συνιστούσαν να κάνει υπακοή στον οικείο επίσκοπο και στις αποφάσεις των συνόδων. Γράφοντας απαντητικά το 1930 προς τον επίσκοπό του, που του συνιστούσε υπακοή, έλεγε: «Εάν αυτήν την γνώμην ηκολούθουν πάντες οι Χριστιανοί κατά γράμμα, να ακολουθούν δηλαδή τους επισκόπους εις πάντα, αλλοίμονο τότε, ούτε Ορθοδοξία, ούτε Εκκλησία, ούτε Ορθόδοξος Χριστιανός θα υπήρχε σήμερον. Εάν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ηκολούθουν τους πατριάρχας και επισκόπους, Απολιναρίους, Μακεδονίους, Ευτυχέας, Διοσκόρους, Σαβελλιο-Σεβήρους, Ευσεβίους και πολλούς άλλους, και εδέχοντο και ησπάζοντο τα φρονήματά των, πού τότε Ορθοδοξία; Πού χριστιανός ευσεβής και ορθόδοξος;!! Και τί λέγω ανθρώπους, πατριάρχας και μητροπολίτας; Και δεν λέγω συνόδους, όχι από πέντε ή δέκα και είκοσι τοιούτους, αλλά από 100, 200 και 348 μητροπολίτας και επισκόπους, αποτελουμένας; Διότι 348 τον αριθμό συνήλθον εν έτει 754 εν Κωνσταντινουπόλει και εξέδωκαν τον όρον εναντίον των άγιων εικόνων». Συμπληρώνοντας την επιχειρηματολογία του, γράφει ότι «υπάρχουν και εξαιρέσεις, καθ’ ας ακριματίστως δύναταί τις να παρακούη, καθώς και ανωτέρω είπομεν και ως οι Άγιοι Πατέρες και Απόστολοι, μας παραγγέλλουν», δίνει δε στη συνέχεια και σχετικά χωρία από την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες.

Σε ελεγκτική επιστολή που στέλνει το 1976 «Προς την σεπτήν Ιεραρχίαν» της Εκκλησίας της Ελλάδος γράφει: «Ας μη είπωσι: Ποιος είσαι εσύ που θέλεις να διδάξεις ημάς τους αρχιερείς, συ ο κατώτερος ημάς τους ανωτέρους σου; Ότι είμαι κατώτερος και αμαθής το γνωρίζω, ότι είμαι μηδέν εκ του μηδενός. Αλλά είμαι και άνθρωπος Χριστιανός Ορθόδοξος και Πνευματικός και οφείλω, όταν υβρίζεται η πίστις μου να μη κλείω το στόμα μου και να σιωπώ. Ο Πρόδρομος Ιωάννης εν ερήμω διέτριβεν, αλλ’ όταν επληροφορήθη ότι ο βασιλεύς Ηρώδης παρηνόμησεν, αφήκε την έρημον και μετέβη εις την πόλιν και ήλεγξε τον παρανομήσαντα βασιλέα.  Και πας άνθρωπος οίος και αν η, οφείλει να μη κλείη το στόμα του, όταν ακούη την πίστιν του να υβρίζεται, αλλά να διαμαρτύρεται, να συμβουλεύει και εν ανάγκη να ελέγχει».

Ακόμη και τους Αγιορείτες Πατέρες ελέγχει με πειστική επιχειρηματολογία, γιατί δέχθηκαν να οργανώσουν στο Αγιον Όρος το 1963 τις τελετές για την χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους, γιατί θεωρεί ότι είναι κοσμικές εκδηλώσεις ξένες προς τα μοναστικά ήθη και την ιστορία του Μοναχισμού, τελικώς δε βλάβη θα προκαλέσουν παρά όφελος.

Αναιρώντας δε πιθανή ένσταση για την ανάμειξή του σε ξένη δικαιοδοσία γράφει: «Αλλ’ ίσως μοί είπουν τινές- ημείς γνωρίζομεν να φυλάξωμεν τον εαυτόν μας από τας παγίδας του Διαβόλου, συ πάτερ Φιλόθεε τί ενδιαφέρεσαι; Συ είσαι ξένος, κοίταξε το μοναστήρι σου. Ενδιαφέρομαι ως Χριστιανός, ως ομόσχημος αδελφός, αλλά και διότι η Λογγοβάρδα έχει ιδρυθή από Αγιορείτας, τους λεγομένους Κολλυβάδες, φίλους, ομαίμονας και ομόφρονας των Αγίων εκείνων Πατέρων Νικοδήμου Ναξίου του Αγιορείτου, Αθανασίου του διδασκάλου του Παρίου, Μακαρίου Νοταρά κ.λπ. … Λοιπόν, όπως ενδιαφέρομαι και διά την μονήν μου, ενδιαφέρομαι και διά το Αγιον Όρος… έχω δε καθήκον ιερόν και επιβεβλημένον ως μοναχός και δη ως Πνευματικός, να ενδιαφέρωμαι όχι μόνον διά την μονήν μου και τας μονάς του Αγίου Ορους, αλλά και δι’ όλας τας μονάς και δι’ όλους τους μοναχούς της πατρίδος και της Εκκλησίας μου».

Απεύθυνε τους προφητικούς και πατερικούς ελέγχους του κατά διαφόρους καιρούς χωρίς να φοβείται, σε βασιλείς, πρωθυπουργούς, υπουργούς, πατριάρχας, αρχιεπισκόπους, επισκόπους και άλλους αξιωματούχους, όταν πληροφορείτο ότι προσέβαλαν τα δόγματα και την διδασκαλία της Εκκλησίας. Συνοψίζοντας την σχετική δραστηριότητά του, γράφει: «Αλλ’ ημείς, και εάν πολλοί είναι οι κωφεύοντες και τυφλώττοντες, οφείλομεν να κηρύττωμεν και να ομολογώμεν την αλήθειαν. Από την στιγμήν που έγινα ιερεύς και πνευματικός από το έτος 1912 έως σήμερον έστειλα πολλά υπομνήματα εις βασιλείς, πρωθυπουργούς, την Ιεράν Σύνοδον, εις μητροπολίτας και αλλαχού. Έστειλα και 4 εγερτήρια σαλπίσματα, αλλ’ όμως δεν ήκουσαν.

Είπα και λάλησα, αμαρτία ουκ έχω. Αλλ’ εφ’ όσον οι άνθρωποι και μαζί με αυτούς και εγώ δεν ακούουν τον Θεόν, πώς θα ακούσουν εμέ τον αμαρτωλό; Δεν έπαυσα όμως να ομιλώ, αλλά μάχομαι εναντίον των καταφρονητών των Αποστολικών και Πατερικών παραδόσεων, των εχθρών της Ορθοδοξίας και φίλων των σχισματοαιρετικών Παπιστών και Διαμαρτυρομένων, οι οποίοι προσπαθούν δολερώς να πλανήσουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, διά να τους ακολουθήσουν εις την πλάνην των… Τώρα όμως θα παύσω να γράφω, διότι αναχωρώ της πρόσκαιρου ζωής διά την αιώνιον και ουράνιον πατρίδα».

Ήταν τόσος ο προφητικός και αποστολικός ζήλος του με συνακόλουθα την τόλμη και την ανδρεία του, ώστε κατά μία επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη (1934) είχε προγραμματίσει να συναντήσει τον Κεμάλ Ατατούρκ, πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας, και να τον προτρέψει να ασπασθεί τον Χριστιανισμό. Τον απέτρεψε όμως από το εγχείρημα αυτό ο τότε πατριάρχης Φώτιος, διότι υπήρχε όξυνση στις σχέσεις μεταξύ Κεμάλ και Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όταν επέστρεψε στην Λογγοβάρδα, έγραψε σχετική επιστολή που έχει διασωθεί. Πληροφορηθείς ότι ο Κεμάλ ήτο άρρωστος, αποφάσισε να τον επισκεφτεί στην Άγκυρα• αλλά όταν έφθασε στην Αθήνα έμαθε ότι πέθανε, και έτσι ματαιώθηκε οριστικά το εγχείρημα, το οποίο πάντως δείχνει ότι ο ιεραποστολικός του ζήλος έφθανε μέχρι του να οραματίζεται να προσελκύσει στον Χριστιανισμό ολόκληρα έθνη.

Επειδή μάλιστα ομιλούμε για συνείδηση προφητική, δεν είναι περιττό να μνημονεύσουμε ότι μεταξύ των εχθρών και πολεμίων του Χριστιανισμού έβλεπε τον Κομμουνισμό και συχνά αναφερόταν στους διωγμούς, που υφίσταντο οι Χριστιανοί, εκεί όπου είχαν επικρατήσει τα κομμουνιστικά καθεστώτα, αλλά και προέλεγε ότι σύντομα θα εκριζωθούν, όπως και έγινε: «Οι μπολσεβίκοι της Ρωσίας και οι ερυθροί της Ισπανίας, διότι στερούνται των όπλων της Αγάπης, της πίστεως και της ελπίδος, κατέστησαν αθλίας και δυστυχείς τας πατρίδας των. Βεβήλωσαν και μόλυναν τους ιερούς ναούς και τα άγια θυσιαστήρια, κατάσφαξαν αγρίως και ποικιλοτρόπως βασάνισαν και θανάτωσαν μυριάδας ανεύθυνων κληρικών και λαϊκών. Έχυσαν ποταμούς αιμάτων αθώων και θα αφήσουν εις τας μετά ταύτα γενεάς στίγμα και αιώνιον ανάθεμα της φαυλότητος, της κακίας και μοχθηρίας των. Αλλά “πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο Ουράνιος Πατήρ εκριζωθήσεται”. Ο μπολσεβικισμός και ο κομμουνισμός είναι φυτεία του σατανά, διότι στερείται της Αγάπης, της πίστεως, της ελπίδος, επομένως ταχέως θα εκριζωθή. Οι ερυθροί της Ισπανίας ήρχισαν να ξεκλωνίζονται και να εκριζούνται- την ομοίαν τύχην θα υποστούν συντόμως και οι τούτων αδελφοί άθεοι μπολσεβίκοι της Ρωσίας».

Μέχρι το τέλος της μακράς ζωής του αγωνιούσε για την προσωπική πνευματική του πορεία, γι’ αυτό και ευχαριστούσε τον Θεό ο Οποίος τον διεφύλαξε από τις παγίδες και πλάνες του Διαβόλου, αλλά και εστενοχωρείτο για την αξιοθρήνητη κατάσταση της Εκκλησίας και των ποιμένων της. Παραθέτουμε ένα μικρό σχετικό απόσπασμα των λεγομένων του: «Έφθασε το τέλος μου και ευχαριστώ τον Θεόν, διότι με διεφύλαξεν από πολλούς κινδύνους, σωματικούς και ψυχικούς από πολλάς πλάνας και παγίδας του δολίου δράκοντος και Τον παρακαλώ να με διαφυλάξη άχρι της τελευταίας στιγμής του θανάτου μου και εισαγάγη με εις τας ουρανίους σκηνάς, ένθα των ευφραινομένων η κατοικία. Αλλ’ η ψυχή μου εις τας τελευταίας στιγμάς του βίου μου είναι περίλυπος και κατώδυνος, βλέπων την αξιοθρήνητο κατάστασιν της Εκκλησίας και των ποιμένων. 

Αυτής, οι οποίοι, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, αντί να γίνουν φως με τα καλά των έργα, εγένοντο σκότος και αιτία να βλασφημήται εις τα έθνη το όνομα του Ουρανίου Πατρός ημών. Πιστεύω και ελπίζω ότι ο ιδρυτής της Εκκλησίας και άρχων της ειρήνης, τούτους μεν θα συντρίψη ως σκεύη κεραμέως, την δε Εκκλησίαν Αυτού, την οποίαν ηγίασε διά του παναχράντου Αυτού αίματος, θα διασώση εκ του κινδύνου του καταποντισμού. Εγώ μεν απέρχομαι εν ειρήνη, εσείς δε σώθητε, ως σοφοί και φρόνιμοι, από την παρούσαν πονηράν γενεάν και διεφθαρμένην».

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ

apantaortodoxias

Το είδαμε: alopsis.gr

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων 20.5.2020

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀντιμετώπισι τῆς «ἀπειλῆς» τοῦ τελευταίου ἰοῦ τῆς γρίππης συνέβησαν αὐτὰ ποὺ συνέβησαν -καὶ συμβαίνουν- παγκοσμίως (καὶ ἔπεται συνέχεια, ὅπως διαβεβαιώνουν οἱ «εἰδικοί»)… Τὸ ἐκπληκτικὸ, γιὰ πολλοὺς, ἦταν ἡ στάσι τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράστηκε ἀπὸ μιὰ μερίδα τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ κυρίως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Οἱκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ κλίματός του.

Ἡ Ἐκκλησία δέχτηκε ἕναν ἀπηνὴ, κεκαλυμμένο γιὰ κάποιους, διωγμὸ, ὁ ὁποῖος φαίνεται νὰ συνδιοργανώθηκε καὶ κατευθύνθηκε ἀπὸ μέρος τῆς Ἰεραρχίας, ποὺ ἐπεβλήθη στὸν κλῆρο καὶ τὸν χρησιμοποίησε ὡς ὀργανό του γιὰ νὰ φέρῃ εἰς πέρας τὸ ὅλο ἐγχείρημα.

Ὁ διωγμὸς αὐτὸς ἔλαβε τέτοιο πρωτοφανές, ἀθέατο γιὰ ἄλλους, βάθος ποὺ δὲν ἔχει συμβεῖ ποτέ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες, σταμάτησαν τὰ μυστήρια, οἱ ναοὶ θεωρήθηκαν χώροι μολύνσεως καὶ ἀσθενείας, κατώτεροι καὶ ἀπὸ ἐμπορικὰ καταστήματα, ποὺ ἔμειναν ἀνοικτά. Ἔλειψε παντελῶς ἡ αἴσθησις τῆς ἱερότητος, τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς ἐκ Θεοῦ προστασίας. Ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ -δηλαδὴ ἡ ΠΙΣΤΙΣ- παρουσιάστηκε ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς λειτουργοὺς ὡς κάτι τὸ παντελῶς ἀνίκανο νὰ βοηθήσῃ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἀπόμεινε ἀνίσχυρος, ἀπροστάτευτος, ἀδύναμος μὲ μόνη ἐλπίδα του τοὺς «εἱδικοὺς». Δηλαδὴ πέραν ἀπὸ τὸν κίνδυνο –μικρὸ ἤ μεγάλο- τοῦ ἱοῦ, ποὺ ἀφοροῦσε μιὰ ἐλαχίστη μερίδα -κυρίως ἤδη πασχόντων- συνανθρώπων, δημιουργήθηκε ἕνας καθολικὸς κίνδυνος γιὰ τὴν ἴδια τὴν πίστι τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν τόσο ἐμφανὲς, ποὺ μόνον τυφλοὶ κατὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὴν διάνοια δὲν τὸ ἀντιλαμβανόταν, οἱ ἱεράρχες (ἐννοοῦμε οἱ μετέχοντες τοῦ ὅλου σχεδιασμοῦ ἤ οἱ προσφερθέντες νὰ βοηθήσουν τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ πειράματος ἤ οἱ τόσο πλέον ἀνεπαρκεὶς ποὺ δὲν ἀντιλαμβανόταν τί ἔκαναν-καὶ συνεχίζουν, βεβαίως) προσπάθησαν νὰ κρύψουν τὴν ἔκπτωσι αὐτὴ τῆς πίστεως καὶ νὰ μεταθέσουν ἀλλοῦ τὴν προσοχὴ τῶν πιστῶν.

Ἕτσι ἔγινε προσπάθεια νὰ κατασιγάσουν τὴν ἔκπληξι, τὴν ἀπορία ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγανάκτησι ὅσων ἔβλεπαν τὸ γκρέμισμα τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ, δηλαδὴ σχεδὸν ὅλου τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἄμέσως ἔσπευσαν νὰ δηλώσουν: «Ίσως κάποιοι από εσάς αισθάνθηκαν ότι με τα δραστικά αυτά μέτρα υποτιμάται ή θίγεται η πίστη. Όμως αυτό που κινδυνεύει, δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί».

Καὶ -ὅπως, γιὰ τὸν λαὸ, ἀπὸ «ἐπιστημονικῆς» ἰατρικῆς ἀπόψεως στρατολογήθηκε ὁ κ. Τσιόδρας- γιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σκέλος ἐπιστρατεύθηκε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὥστε νὰ δώσῃ κάποιο κῦρος σὲ μιὰ τέτοια δήλωσι.

Καὶ ἔτσι ἐπινοήθηκε τὸ σύνθημα: «Αυτό που κινδυνεύει, δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί»

Ὅποιος ἱεράρχης -ἀλλὰ ἀκόμη καὶ πολιτικὸς καὶ δημοσιογράφος, κάθε ἀποχρώσεως ἱδεολογικῆς καὶ κάθε ἐπιπέδου διανοητικοῦ καὶ βάθους διαπλοκῆς- ὅποιος, λοιπὸν, ἤθελε νὰ ἀντιμετωπίσῃ ὁποιαδήποτε ἀντίδρασι καὶ διαμαρτυρία καὶ νὰ δικαιολογήση –γιὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς- κάθε παραλογισμὸ καὶ νεωτερισμὸ καὶ ἐκτροπὴ, χρησιμοποιοῦσε -καὶ χρησιμοποιεῖ- αὐτὸ τὸ σύνθημα: «Αυτό που κινδυνεύει, δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί».

Ἡ ΠΙΣΤΙΣ, λοιπόν, (ποὺ δὲν κινδυνεύει) καὶ οἱ ΠΙΣΤΟΙ (ποὺ κινδυνεύουν). (Λίγα λόγια, νύξεις, διότι καὶ γνωστὰ εἶναι σὲ ὅσους θέλουν νὰ ξέρουν, καὶ νὰ μὴν βαρυνθοῦν οἱ ὑπόλοιποι μὲ τὰ πολλὰ…)

Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους ἡ Πίστις εἶναι μία καὶ μοναδική καὶ ἀληθινή καὶ τὴν διατηρεῖ ἡ μία καὶ μόνη καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία: «Μία καὶ μόνη ἐν κόσμῳ ἀψευδὴς ὑπάρχει πίστις, ἣν ἡ ἁγία καὶ μόνη κρατεῖ καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG28 665 D

Ὅσο καὶ νὰ μὴν ἀρέσῃ στοὺς οἰκουμενιστὲς, ποὺ κατέχουν σήμερα τὰ ἰνία τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ ἄς λένε ὅτι θέλουν στὰ Κολυμπάρια.

Ἡ πίστις αὐτὴ δὲν εἶναι κάποιο κατασκεύασμα σημερινὸ ἤ χθεσινὸ ἤ Κολυμπαριανό, ἀλλὰ ξεκίνησε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ διὰ τῶν μαθητῶν ἔφτασε μέχρι σὲ μᾶς: «Οὐδὲ νῦν ἡ πίστις ἤρξατο, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Κυρίου διὰ τῶν μαθητῶν εἰς ἡμᾶς διαβέβηκεν» ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG25 225Α

Δὲν πιστεύουμε λοιπὸν οὔτε ἐλπίζουμε σὲ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλὰ στὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ Λόγο: «Μὴ εἰς ἄνθρωπον ἡ πίστις καὶ ἡ ἐλπὶς, ἀλλ’ εἰς αὐτὸν τὸν Θεὸν Λόγον τὴν πίστιν ἔχωμεν». ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ PG26 1088D

Καὶ ὅταν λένε ἄνθρωπο οἱ Πατέρες ἐννοοῦν τὸν ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, ὁποιοδήποτε ἀξίωμα καὶ ἄν κατέχει. Ἄς εἶναι ἐπιστήμων ἤ παπᾶς ἤ δεσπότης ἤ Πατριάρχης ἤ Πάπας. Δὲν ἔχωμεν πίστιν σὲ αὐτοὺς. Στὸν Θεὸν Λόγον μόνον καὶ στοὺς ἁγίους του. Αὐτοὶ εἶναι διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐφ᾿ ὅσον ἀκολουθοῦν τὰ διατεταγμένα, βρίσκονται ἀξίως στὴ θέσι τους καὶ τοὺς ἀκολουθεῖ καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ.

Ἡ πίστις αὐτὴ ἔλκει τὴν ψυχὴ πέρα ἀπὸ τὴν λογική καὶ τὶς ἀποδείξεις, ἀλλὰ μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Πίστις, ἡ ὑπὲρ τὰς λογικὰς μεθόδους τὴν ψυχὴν εἰς συγκατάθεσιν ἕλκουσα· πίστις, οὐχ ἡ γεωμετρικαῖς ἀνάγκαις, ἀλλ’ ἡ ταῖς τοῦ Πνεύματος ἐνεργείαις ἐγγινομένη». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG 30 104Β

Ἡ Ἐκκλησία πάνω στὴν ΠΙΣΤΙ ἔχει θεμελιωθῆ καὶ διὰ τῆς πίστεως ὑπάρχει. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τὰ ντουβάρια καὶ οἱ τρούλοι τῶν ναῶν, εἶναι ἡ ζωντανὴ πίστις καὶ ἡ ζωή ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν πίστι αὐτὴν. «Ἐκκλησία γὰρ οὐ τοῖχος καὶ ὄροφος, ἀλλὰ πίστις καὶ βίος». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 52. 397

Τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, ποὺ μηχανῶνται παντοίους τρόπους καὶ στήνουν παγίδες στὰ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα καὶ στοὺς θεσμοὺς, ὅπως μπορεῖ ὁ καθένας ἀπὸ τὸ μετερίζι του, λειτουργῶντας συμπληρωματικὰ καὶ ἀλληλοβοηθούμενοι στὴν οὐσία στοχεύουν στὴν ΠΙΣΤΙ. Θέλουν νὰ κλονίσουν τὴν σταθερὴ πίστι στὸν Χριστό. Θέλουν νὰ κατεδαφίσουν καὶ νὰ ἐξαφανίσουν τὴν Ἀποστολικὴ Πίστι: .

«Ὥστε ἐφ’ ἡμᾶς μὲν δῆθεν τὰς μηχανὰς καὶ τὰς ἐνέδρας διασκευάζονται, καὶ ἀλλήλοις ἐγκελεύονται ἐπιβοηθεῖν, ὡς ἕκαστος ἔχει ἐμπειρίας ἢ ῥώμης. Πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον καὶ κοινὸς σκοπὸς ἅπασι τοῖς ἐναντίοις καὶ ἐχθροῖς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, τὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως κατασεῖσαι, ἐκ τοῦ τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν ἐδαφισθεῖσαν ἀφανισθῆναι». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG32 112 BC

Αὐτὸ φάνηκε ξακάθαρα στὴν παροῦσα περιπέτεια. Ὅλοι, μὰ ὅλοι μαζί, πολιτικοὶ, δημοσιογράφοι, ἐπώνυμοι μαϊντανοί τῆς τηλεμόλυνσης ποὺ μᾶς βομβαρδίζει συνεχῶς, ἐπιστήμονες, «εἰδικοὶ», παγκόσμιες ὁργανώσεις, κρατικοδίαιτοι ΜΚΟυέδες, ἔπεσαν σὰν κοράκια πάνω στὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαιτέρως στὴν Θεία Κοινωνία. Καὶ οἱ Ἱεράρχες καὶ οἱ κληρικοὶ τί ἔκαμαν; Τοὺς ἔδωσαν ἐπιχειρήματα, τρόμαξαν(;), ὑποχώρησαν, παρέδωσαν τὰ παντα, ἔγιναν νέοι Ἰοῦδες γιὰ τὰ τριάντα ἀργύρια τῆς ἐξουσίας –τὰ ξεροκόματα ποὺ τοὺς πετοῦν οἱ πολιτικοί. Ἔγιναν συνοδοὶ τῶν διωκτῶν, κράτησαν τοὺς φανοὺς καὶ τὶς λαμπάδες στὴν προδοσία τοῦ Χριστοῦ στὴ νέα Γεθσημανὴ τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Καὶ ποὺ στοχεύουν αὐτά; Στὴν ΠΙΣΤΙ. Στὴν πίστι τῶν ἀνθρώπων. Γκρεμίζουν μεθοδικὰ τὴν πίστι. Σιγά σιγά. Τὴν μολύνουν. Τὴν νοθεύουν. Τὴν ἀχρηστεύουν. Τὴν κάνουν σύστημα καὶ ἰδεολογία καὶ ὅχι βίωμα καὶ ζωή. Καὶ βγαίνουν ξεδιάντροπα καὶ δηλώνουν: Δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις. Ποὺ τὰ στηρίζουν αὐτά; Ποὺ ξανακούστηκαν τέτοια λόγια; Τί ποιμένες τοῦ λαοῦ εἶναι αυτοί ποὺ τὰ λένε; Εἶναι διάδοχοι τῶν ἀποστόλων, ὅπως ἀρέσκονται νὰ λένε; Αὐτὰ ἔλεγε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι; Δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις;

Ὄχι μόνο κινδυνεῦει ἡ πίστις ἀλλὰ χάνεται, ἐκλίπει: «Ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου» (Λουκ. ΚΒ΄,33) Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸ ἔλεγε στὸν Πέτρο, τί ἔλεγε; Ψέμματα; Ποιὸς εἶναι πιὸ σίγουρος λόγος, τοῦ κάθε Πατριάρχη ποὺ φρονεῖ ὅτι δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις, ἤ τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ ποὺ βλέπει τὴν πίστι νὰ ἐκλίπῃ; Καὶ δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις τοῦ Πέτρου μόνον ἤ τοῦ ἄλφα ἤ τοῦ βῆτα προσώπου. Κινδυνεύει ἡ πίστις νὰ ἐξαφανιστῇ παντελῶς: «πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς; (Λουκ. ΙΗ΄,8). Τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Χριστοῦ τὰ λέει αὐτὰ. Ἡ πίστις κινδυνεύει νὰ ἐξαφανιστῇ ἀπὸ προσώπου γῆς.

Τί εἶναι αὐτὰ; Φοβίες φανατικῶν; Συκοφαντίες ἱεροκατηγόρων; Κυρήγματα μίσους καὶ διχασμοῦ; Δὲν εἶναι λόγια τοῦ Χριστοῦ; Δὲν εἶναι λόγια βέβαια τοῦ χρυσοῦ, τῆς καλοπέρασης καὶ τοῦ βολέματος. Αὐτὰ τὰ ἔλεγε Ἐκεῖνος ποὺ τὰ ἐνδύματά του, ποὺ ἔλαμπαν πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ φῶς, βάφτηκαν κόκκινα ἀπὸ τὸ αἷμα τῆς θυσίας Του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ βολεμένοι ὅμως μὲ τὶς μερσεντὲς καὶ τὰ πολυτελὴ ἐνδιαιτήματα καὶ τὶς δημόσιες σχέσεις καὶ τὶς κρατικὲς ἐπιδοτήσεις δὲν βλέπουν νὰ κινδυνεῦει ἡ πίστις… Καὶ οἱ βολεμένοι εὐλαβεῖς μᾶς καλοῦν νὰ «δοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας» καὶ «νὰ κάτσουμε σὲ μιὰ γωνιά σὰν τελῶνες»…

Δὲν τὸ λέει ξεκάθαρα καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος; «Πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον». Ἡ πίστις πολεμεῖται. Οἱ ἐχθροὶ τῆς μόνης ὑγιοῦς διδασκαλίας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἔχουν κοινὸ σκοπὸ νὰ κατεδαφίσουν τὴν ἀποστολικὴ παράδοσι. Θέλουν νὰ φέρουν νέες παραδόσεις, νέες θεολογίες. Οἱ παληὲς δὲν τοὺς ἀρέσουν. Εἶναι παληομοδίτικες, εἶναι ἐλεγκτικὲς, τὶς θεωροῦν «ἀπάνθρωπες». Διότι γι᾿ αὐτοὺς τὸ μέτρο τῶν πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν ἀνεκήρυξαν ἀλάθητο. Γι᾿ αὐτὸ ἀνέχονται κάθε διαστροφὴ, κάθε ἐπιθυμία, κάθε ἱδιαιτερότητα, κάθε «δικαίωμα».  Ἀφοὺ τὸ θέλει ὁ ἄνθρωπος; Ὁπότε ἡ πίστις στὸν Χριστὸ τοὺς εἶναι ἐμπόδιο. Γι᾿ αὐτὸ τὴν πολεμοῦν καὶ ταυτόχρονα προσπαθοῦν νὰ καθησυχάσουν τὰ θύματά τους ὅτι δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις.

Ἀλλὰ τί κινδυνεῦει; Οἱ πιστοί, λένε. Ἐννοοῦν ὅτι κινδυνεύουν νὰ πεθάνουν (οἱ πιστοί) ἀπὸ τὸν ἱό. Καὶ ἐπειδὴ νοιάζονται, εἶναι φιλάνθρωποι, φροντίζουν γιὰ τὴν προστασία … τῶν πιστῶν. Μὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνον τὸ σαρκίον του. Εἶναι καὶ τὸ σαρκίον του, τὸ χωμάτινο, τὸ γήϊνο, ἀλλὰ εἶναι καὶ τὸ κομμάτι τοῦ Θεοῦ ἡ ψυχή του, ποὺ εἶναι καὶ αἰώνια. Δὲν εἶναι ἔτσι; Ὑπάρχει δίλημμα ἡ Πίστις ἤ τὸ κορμί; Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ χωρὶς τὴν πίστι; Οἱ μάρτυρες γιατί μαρτύρησαν; Ἦταν μαζοχιστές; Μισοῦσαν τὸν ἑαυτό τους; Οἱ ἀσκητὲς γιατὶ τυρανήσανε τὸ κορμί τους; Γιατὶ ὑπέστησαν τέτοιες ταλαιπωρίες καὶ ἀσκήσεις; Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς γιατὶ βασανίστηκε καὶ σταυρώθηκε; Πῶς βάζουν τὸ (ψευδο)δίλημμα πίστις ἤ ὑγεία σωματική καὶ ἐπιλέγοντας τὴν (δῆθεν) ὑγεία συνεργοῦν στὴν κατεδάφισι τῆς πίστεως; Σώζεται ὁ ἄνθρωπος χωρὶς νὰ διατηρήσῃ ἄφθορη καὶ ἀμόλυντη τὴν Ὀρθόδοξο πίστι; «Εἴ τις βούλοιτο σωθῆναι, πρὸ πάντων αὐτῷ χρεία κρατῆσαι τὴν ὀρθόδοξον πίστιν· ἣν ἐὰν μή τις ἀμόλυντον καὶ ἄφθορον τηρήσῃ, αἰώνιον εὑρήσει τὴν ἀπώλειαν». ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG28 1588D

Τί νὰ τὸ κάνεις ἄν γλυτώσεις –προσωρινά- ἀπὸ τὸν παρόντα ἤ τὸν ἐπόμενο ἱό ἤ ὅτι ἄλλο παρουσιαστεῖ (ἤ παρουσιάσουν) καὶ ἀπωλεσθεῖς αἰωνίως λόγῳ ἀπιστίας ἤ κακοπιστίας; Τί προσφέρουν στοὺς ἀνθρώπους ὅσοι διδάσκουν καὶ εἰσηγοῦνται τέτοια; Καὶ ἐν τέλει εἴμαστε ἤ δὲν εἴμαστε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ;

Ὁ πιστὸς χαρακτηρίζεται πιστὸς ἐπειδὴ ἔχει τὴν πίστι. Ἄν δὲν ἔχει ἥ δὲν θέλει νὰ ἔχει πίστι στὸν Χριστὸ -ἐλεύθερος εἶναι, ὅστις θέλει λέει ὁ Χριστός- ἄς μὴν χαρακτηρίζεται ὡς πιστός. Ἄν οἱ Ἱεράρχες θέλουν γενικῶς νὰ ἀπευθυνθοῦν στὸν «ἄνθρωπο», στὸν ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, «ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, φυλῆς ἤ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ», ὅπως εἶναι τῆς μόδας νὰ λέγεται, ἄς ἀπευθυνθοῦν στὸν «ἄνθρωπο». Ἄς μὴν χρησιμοποιοῦν τὴν λέξι πιστός. Πίστις καὶ πιστὸς εἶναι ἔννοιες ἀλληλένδετες. Ὁ πίστὸς εἶναι πιστὸς λόγῳ τῆς πίστεως του, ἐπειδὴ πιστεύει. Ὅταν κινδυνεῦει ἡ πίστις κινδυνεῦει καὶ ὁ πιστός. Δὲν χωρίζονται αὐτά. Ὅπως δὲν χωρίζεται τὸ σῶμα ἀπὸ τὴν ψυχή. Καλὸ θὰ εἶναι νὰ προσέχουν τί λένε. Ἔχουν εὐθύνη λόγῳ τῆς θέσεώς τους, τουλάχιστον ὅσοι συναισθάνονται τί ἐπαγγέλονται.

Χρέος τους καὶ ἀποστολή τους εἶναι νὰ διδάξουν καὶ νὰ ἐμπνεύσουν τὴν πίστι. Διάδοχοι τῶν ἀποστόλων (θέλουν νὰ) εἶναι. Οἱ ἀπόστολοι δὲν λένε τὰ δικά τους, ὅτι τοὺς κατέβη ἤ ὅτι νομίζουν. Λένε αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία ἔχουν ἀποσταλεῖ. Μὲ τὰ λόγια τους, καὶ κυρίως μὲ τὸ παράδειγμά τους, ἐμπνέουν τὴν πίστι. Τὴν πρωταρχικὴ πίστι, τὴν κοινή, τὸ θεμέλιο, ὅπου πιστεύει κανεὶς ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός: «ἡ μὲν γὰρ κοινὴ πίστις καθάπερ θεμέλιος ὑπόκειται»·ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ ΣΤΡΟΜΑΤΕΙΣ PG9 42A Αὐτὴ ἡ πίστις ἐπιδέχεται αὔξησι γιὰ νὰ γίνει τέλεια «αὔξησιν καὶ τελείωσιν ἐπιδεχομένην» (ὅ.π.) Ἡ πίστις χτίζεται σιγά- σιγά καὶ ὁλοκληρώνεται μαζὶ μὲ τὸν πιστό, ὅταν αὐτὸς προσπαθεῖ καὶ μαθαίνει καὶ ὅταν ἐκτελεῖ τὶς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. «ἡ δὲ ἐξαιρέτως ἐποικοδομουμένη συντελειοῦται τῷ πιστῷ, καὶ συναπαρτίζεται αὐτῇ ἡ ἐκ μαθήσεως περιγινομένη καὶ τοῦ λόγου τὰς ἐντολὰς ἐπιτελεῖν» ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ ΣΤΡΟΜΑΤΕΙΣ PG9 42AΒ

Καὶ ὅταν λένε οἱ ἅγιοι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐκτελεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ ἐννοοῦν τὰ ἔργα καὶ ὄχι τὰ λόγια, ὅπως σήμερα (φαίνεται ὅτι) συνηθίζεται. Ἀπὸ τὰ ἔργα ἀποδεικνύεται ἡ πίστις. Ὅσο καὶ ἄν λένε οἱ σημερινοὶ ποιμένες ὅτι πονοῦν, ὅτι ὁδυνῶνται, ὅτι στεναχωριοῦνται, ἀλλὰ ἐπιμένουν νὰ εἶναι δεκανίκια τῆς ἐξουσίας ἐφαρμόζωντας κάθε ἐντολή της, ἀκόμη καὶ μέσα στὸν χῶρο τοῦ ναοῦ, καὶ παρουσιάζονται οὐσιαστικά διῶκτες τῆς πίστεως, (ἀπειλοῦν καὶ διώκουν ἱερεῖς) ποιός τοὺς πιστεύει; Πρέπει ἡ ζωὴ ποὺ κάνει κανεὶς νὰ συμβαδίζει μὲ τὴν πίστι ποὺ διακηρύσσει. Μόνη της ἡ πίστι δὲν φτάνει, δὲν στέκει: «Οὐ γὰρ ἀρκεῖ πίστις, ἂν μὴ προσῇ καὶ πολιτεία τῇ πίστει συμβαίνουσα». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 55. 289

Ἔρχονται τώρα οἱ Ἱεράρχες καὶ οἱ κληρικοί, καὶ τί κάνουν; Κλείνουν τὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ μὴν μολυνθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν ἱό!!! Διότι αὐτὸ λένε οἱ ἐπιστήμονες , αὐτὸ ἀπαιτοῦν οἱ φιλάνθρωποι -αἰφνιδίως- κυβερνῆτες!!! Ὅτι ποῦν οἱ ἐπιστήμονες, ὅτι ζητήσουν οἱ ἄρχοντες, ὅτι ἀπαιτήσουν οἱ προφανεῖς ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας. «Θὰ κατηγορηθεῖ ἡ Ἐκκλησία ὅτι εὐθύνεται γιὰ τὴν μόλυνσι τῶν ἀνθρώπων» σιγοψυθίριζαν διάφοροι ἱεράρχες. Τόση σοβαρότης καὶ ὑπευθυνότης… Καὶ ἡ ΠΙΣΤΙΣ; «Ποιὰ πίστις; Ἐδὼ μιλοῦν οἱ ἐπιστήμονες, ἡ λογική. Ἀποδεικνύουν…» Μὰ ἀκόμα καὶ ἄν ὑπῆρχε γνήσιος καὶ τίμιος ἐπιστημονικὸς λόγος καὶ οἱ ἀνάλογες ἀποδείξεις, τί σχέσι ἔχουν αὐτὰ μὲ τὴν πίστι; Μὰ ἡ πίστις δὲν θὰ λεγόταν πίστις ἄν στηριζόταν στὰ προφανή. Πίστις εἶναι νὰ πιστεύεις ἀκραδάντως τὸ ἀδύνατον καὶ ἰσχυρὰ τὸ ἀσθενές: «Οὔτε γὰρ πίστις κατὰ δήλου φαινομένη πίστις ἂν λέγοιτο· ἀλλ’ ἔστι πίστις ἡ τὸ ἀδύνατον ἐν δυνάμει πιστεύουσα, καὶ τὸ ἀσθενὲς ἐν ἰσχύϊ» ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ PG26 1149C

«Μὰ, αὐτὸ εἶναι φανατισμός, ἄρνησις τῆς πραγματικότητος, δὲν βλέπετε τί δείχνουν μέρα νύχτα οἱ τηλεοράσεις; Νεκροὺς καὶ φέρετρα. Ποὺ ζεῖτε;» Μὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ βλέπουμε τί δείχνουν οἱ τηλεοράσεις καὶ τὴν «πραγματικότητα» ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν προτιμοῦμε τὴν ΠΙΣΤΙ. Καὶ πραγματικὴ ΠΙΣΤΙΣ εἶναι νὰ μὴν δίνεις σημασία σὲ ὅσα βλέπεις ἀκόμη καὶ ἄν εἶναι ἐνάντια τὰ γεγονότα στὴν ὑπόσχεσι, ἀλλὰ νὰ ἔχεις θἀρρος στὴν δύναμη Αὐτοῦ ποὺ ὑπόσχεται. «Τοῦτο γὰρ ἀληθῶς πίστις, τὸ μὴ τοῖς ὁρωμένοις προσέχειν, κἂν ἐναντία ᾖ τὰ γινόμενα τῇ ὑποσχέσει, ἀλλὰ θαῤῥεῖν τῇ δυνάμει τοῦ ἐπαγγειλαμένου». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 54.477

Καὶ Αὐτὸς ποὺ ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, Αὐτὸς ποὺ ὑποσχέθηκε ὅτι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ πατᾶ πάνω σὲ φίδια καὶ νὰ πίνει δηλητήρια χωρὶς νὰ παθαίνει τίποτα, Αὐτὸς ποὺ ἔδωσε δύναμη στοὺς Μάρτυρες, Αὐτὸς ποὺ μᾶς ἔστειλε τὸν Παΐσιο καὶ τὸν Πορφύριο καὶ τοὺς ἄλλους Πατέρες , Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐγγυητὴς καὶ διώχνει κάθε φόβο καὶ νικᾶ κάθε θάνατο γιατὶ ὁ ἴδιος ἀναστήθηκε. Τί γιορτάζουν κάθε Πάσχα καὶ κάθε Κυριακή, καὶ κάθε μνήμη μάρτυρος καὶ ἁγίου αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι; Καταλαβάινουν τί κάνουν ἤ παίζουν θέατρο καὶ ἀντὶ νὰ παίζουν τὶς κουμπάρες, παίζουν τοὺς παπάδες καὶ διακωμωδοῦν τὴν πίστι;

Καὶ ἄν ὁ δυστυχὴς τρομοκρατημένος συνάνθρωπός μας φοβᾶται καὶ δειλιάζει, κανεὶς δὲν τοῦ ζητᾶ νὰ πάῃ στὴν ἐκκλησιὰ καὶ νὰ λειτουργηθῇ καὶ νὰ μεταλάβῃ. Οὔτε καὶ τὸν κρίνει κανεὶς. Ὁ δίκαιος Κριτὴς ξέρει. Ἀλλὰ ὅταν κλείνουν τὶς  ἐκκλησιὲς οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεράρχες δῆθεν γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν ἄνθρωπο τὸ μόνο ποὺ περίτρανα ἀποδεικνύουν εἶναι ὅτι δὲν πιστεύουν, ὅπως οἱ Πατέρες λένε.

Βέβαια αὐτὸ εἶναι ἐμφανὲς χρόνια τώρα. Πῶς πιστεύουν, ὅταν θεωροῦν τοὺς αἱρετικοὺς ἐκκλησίες καὶ συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται μαζί τους ἐνῷ οἱ κανόνες τῶν Πατέρων τὸ ἀπαγορεύουν; Πῶς πιστεύουν, ὅταν βγάζουν τὸν σταυρὸ τους ὅταν συναντιοῦνται μὲ μωαμεθανοὺς; Πῶς πιστεύουν, ὅταν θεωροῦν ἱερὸ βιβλίο τὸ Κοράνι. Πῶς πιστεύουν ὅταν ἀφήνουν τοὺς Πατέρες καὶ τὶς διδασκαλίες τους καὶ πιστεύουν σὲ ὅτι λένε ἄνθρωποι ποὺ τοὺς θεωροῦν πρώτους καὶ ἀλάθητους καὶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Πότε καὶ ποῦ εἶπαν τέτοια οἱ Πατέρες; Ἄς παραπέμψουν σὲ Πατερικὸ καὶ Ἁγιογραφικὸ λόγο τὶς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαριοῦ ἤ τὶς αὐθαιρεσίες ποὺ ἔγιναν στὴν Οὐκρανία ἤ τὰ ἐλεεινὰ ποὺ κάνουν τώρα, ὄχι βέβαια διαστρέφοντας καὶ κοροϊδεύοντας ὅπως κάνουν οἱ φιλόδοξοι κόλακες ποὺ χτίζουν ἱερατικὲς καριέρες ἤ οἱ πληρωμένοι «θεολόγοι» τῶν πανεπιστημιακῶν ἐδρῶν.

Ὅταν μπεῖ ἕνας στὴν ἐκκλησία καὶ δεῖ ἀπαγορευτικὲς κορδέλες, ἀντισηπτικὰ παπάδες μὲ μάσκες , ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ πανικοῦ, τρόμου καὶ συνάμα γελοιότητος, τὶ θὰ σκεφτεῖ; Ποῦ μπῆκε; Σὲ χῶρο ἱερὸ; Ἐκεῖ ποὺ ἐνοικεῖ ὁ Κύριος οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ οἱ ἅγιοί Του ἤ σὲ χῶρο ποὺ κατοικεῖ ὁ φόβος καὶ ὁ θάνατος; Ὅταν ἔχουν ἀπαγορευτικὲς κορδέλες οἱ εἰκόνες, ὅταν δὲν ἐπιτρέπεται νὰ φιλοῦν τὸ χέρι τοῦ παπά –στὴν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ ἀπονέμουν τιμή καὶ στὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος- , ὅταν παίρνουν μόνοι τους τὸ ἀντίδωρο, ὅταν δὲν κοινωνοῦν μὲ τὴν λαβίδα, τότε τί πᾶνε νὰ κάνουν ἐκεῖ; Ἄς κάτσουν καλύτερα σπίτι τους καὶ ἄς βλέπουν καὶ αὐτὸ τὸ θέαμα ἀπὸ τὴν … τηλεόρασι, ὅπως τοὺς δασκάλευαν μέχρι τώρα οἱ καλοὶ πνευματικοί….

Φτάνουν αὐτὰ, εἰσαγωγικῶς, γιὰ νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸ (σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐπιμένουν ἀκόμη καὶ τώρα νὰ μὴν καταλαβαίνουν) ὅτι μὲ ὅσα συνέβησαν κινδυνεύει πρωτίστως ἡ Πίστις καὶ ταυτοχρόνως οἱ Πιστοί;

Ἐπειδὴ δὲν ἐλέγχω καὶ πολὺ τὸν ἑαυτό μου καὶ τὰ γραφόμενά μου, καὶ ἐπειδὴ τὸ θέμα τῆς πίστεως εἶναι βασικὸ ἀλλὰ τεράστιο θὰ σταματήσω τὰ πολλά.

Κλείνοντας θὰ ἀφήσω νὰ μᾶς μιλήσει ἕνας ἅγιος ποὺ κράτησε τὴν πίστι, ποὺ χαριτώθηκε ἀπ᾿ τὸν Θεό, ποὺ συλλειτουργοῦσε μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ ἄλλους ἁγίους, ποὺ πονοῦσε γιὰ τὸ ποίμνιό του, ποὺ ἤξερε ὅτι ἡ Πίστις καὶ οἱ Πιστοὶ κινδυνεύουν ἀνά πάσα στιγμή γιατὶ ἡ πίστις καὶ οἱ πιστοί εἶναι φυντάνι καὶ θέλει φροντίδα γιὰ νὰ γίνει δέντρο μὲ γερὸ κορμό, ποὺ νὰ ἀντέχει στοὺς καιρούς… Μακάρι οἱ σημερινοὶ πατέρες μας, οἱ Ἱεράρχες μας καὶ οἱ ἱερεῖς μας ἔστω καὶ λίγο νὰ πάρουν στὰ σοβαρὰ τουλάχιστον τοὺς ἁγίους μας καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ τοὺς μιμηθοῦν ὅσο μποροῦν, καὶ ἄς σταματήσουν λόγια ὅπως αὐτὰ ποὺ σχολιάστηκαν ἐδώ.

Διηγεῖται ἡ Καλλιόπη Τσανταρλιώτου: (Λίγο καιρὸ πρὶν κοιμηθῇ ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Καρσλίδης, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως τοῦ 1959)

«Ὁ Γέροντας καθόταν δίπλα, σ᾿ ἕνα κάθισμα, καὶ μοῦ Λέει: «Καλλιόπη, ἄφησε, μάνα μ᾿, τὸ στρῶμα στὸ κρεβάτι καὶ πρόσεξε τί θὰ σοῦ πῶ. Ἐγώ φέτος θὰ φύγω». Μόλις μοῦ τὸ εἶπε, τὸν ρώτησα: «Ποὺ θὰ πᾶς , Γέροντα;». «Στὴν ἄλλη ζωή». Ἐγὼ τὰ ἔχασα. «Τί λὲς Γέροντα; Ἐμᾶς πού θὰ μᾶς ἀφήσεις; Ἐμεῖς σ᾿ ἔχουμε πατέρα καὶ βαδίζουμε μὲ τὴ συμβουλή σου. Ἐσὺ μᾶς παρηγορᾶς καὶ μᾶς βοηθᾶς σὲ ὅλες τὶς δύσκολες ὧρες! Ποῦ θὰ μᾶς ἀφήσεις; Τόσος κόσμος ποὺ ἐρχόμαστε καὶ μᾶς ὁδηγεῖς στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ μᾶς προστατεύεις»
Ὅταν τοῦ εἶπα αὐτὰ τὰ λόγια ἔκλαψα. Ἔκλαψαν κι᾿ ὅλες οἱ γυναῖκες. Ἔκλαψε κι᾿ ὁ Γέροντας καὶ μᾶς εἶπε: «Πρέπει νὰ φύγω. Εἶναι θέλημα Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ φύγω, γιατὶ ἡ ἁμαρτία προχώρησε πολύ. Μέσα στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας κυλιέται ὁ κόσμος καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνει. Κι᾿ αὐτὰ ἐμένα μὲ κουράζουν. Πρέπει νὰ φύγω. Ἐκεῖνο ποῦ λυπᾶμαι πάρα πολὺ εἶναι ὅτι τὸν κῆπο ποὺ φύτεψα, τὸ περιβόλι ποὺ ἔκανα κι᾿ ἔχω φυτέψει τόσα πολλὰ δένδρα, εἶναι ἀκόμα μικρά, εἶναι φυντάνια, εἶναι ἀδύνατα. Δὲν πρόλαβαν νὰ μεστώσουν, νὰ γίνουν δέντρα μὲ γερὸ κορμό καὶ μὲ τὸν πρῶτο ἀέρα θὰ λυγίσουν». (Γ.Κ.ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ. Ο ΘΕΟΠΤΗΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΣ ΠΑΤΗΡ. ἐκδ. «ΝΑΜΑ», ἄ.χ. σελ.52)

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ. Ἅν τότε ὁ κόσμος κυλιότανε στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, σήμερα ὅλος ὁ κόσμος ἔχει γίνει βοῦρκος ὄχι μόνο τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς προδοσίας. Ἄν τότε δὲν τὸ καταλάβαινε ὁ κόσμος -τὴν ἁμαρτία του-, σήμερα τὸ παινεύεται καὶ τὸ καμαρώνει, καὶ ὄχι μόνο ὁ κόσμος ἀλλὰ καὶ οἱ ποιμένες του (οἱ περισσότεροι…) Ἅν τότε τὰ δεντράκια τῆς πίστεως κινδύνευαν νὰ λυγίσουν μὲ τὸν πρῶτο ἄνεμο -καὶ εἶχες τὴν ἔγνοια καὶ τὴν λύπη- σήμερα , ποὺ φυσᾶνε τυφῶνες, καὶ οἱ σημερινοὶ ποιμένες δὲν βλέπουν κανένα κίνδυνο, ἀλλὰ μαλώνουν καὶ ὅποιον παραπονιέται, ἔχε τὸ νοῦ σου στὰ σημερινὰ ἀδύνατα καὶ ἐγκαταλελειμένα φυντὰνια τῆς πίστεως. Πάρε καὶ τοὺς φίλους σου, τοὺς ἄλλους ἁγίους, καὶ τρέξε καὶ βοήθησε ὅλους , ποιμένες καὶ ποιμενομένους, καὶ ἄς μὴν τὸ ἀξίζουμε. Οἱ τυφῶνες ὅσο πάει καὶ δυναμώνουν. Πόσο ἀκόμη θὰ ἀντέξουμε, τὰ ψωριάρικα καχεκτικά δεντράκια; Πέρασα ἀπὸ τὸν τόπο σου καὶ ἔνοιωσα τὴ χάρι καὶ τὴ δύναμή σου, ὅπως ὅλοι ποὺ περνοῦν ἀπὸ κεῖ. Μὴν μᾶς ξεχάσεις.

Ὁ Γέρων Βασίλειος γιά τούς Ναούς, τούς Ἱερεῖς, τήν Θεία Κοινωνία καί τούς Ὀρθοδόξους:

«Θά σφραγίσουν ἐκκλησίες καί θά τίς κάνουν ἀποθῆκες μέ τρόφιμα, δῆθεν γιά νά βοηθοῦν κόσμο. Θά ἀπαγορεύουν στούς ἱερεῖς νά φοροῦν καί νά κυκλοφοροῦν μέ ράσα. Θά τούς ξυρίσουν καί ὅσοι δέν ὑπακούουν, θά διώκονται. Ἡ Θεία Κοινωνία θά γίνει σέ στερεά μορφή καί σφραγισμένη, δῆθεν γιά νά μήν κολλᾶνε ἀρρώστειες οἱ πιστοί».

«Πολλοί ἐκ τῶν πιστευόντων στόν ἀληθινό Θεό θά διωχθοῦν, θά ραπιστοῦν, θά τραυματιστοῦν βαρέως, θά θανατωθοῦν, ὅμως θά δικαιωθοῦν».

«Θά βλέπουμε στήν Ἀθήνα καί τήν Θεσσαλονίκη κυρίως νά γίνονται παπικές λειτουργίες. Θά ὑποχρεώνουν τούς ἱερεῖς μας νά συμμετέχουν καί ὅποιος δέν θά πηγαίνει, θά τοῦ κόβουν τόν μισθό».

Απόσπάσματα από:

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ, Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης, Νουθεσίες – Διδαχές, Μέρος Α΄, ἐκδ. Ἀγαθός Λόγος (σειρά Συναξάρια Ἁγίων), Ἀθήνα 2018, σσ. 74-75.

Το είδαμε: ΑΚΤΙΝΕΣ

«ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ» Β΄

Τὸ νέκταρ … τοῦ Νεκταρίου…

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΤΖΑΝΑΚΗΣ Ἀκρωτήρι Χανίων. 1/6/2020 

«Δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω»

Ἀφήνω τὴν συνέχεια τοῦ κειμένου τοῦ Σεβασμιωτάτου, κάνω ἕνα ἄλμα, καὶ πηγαίνω στὸ τέλος σχεδὸν, ὅπου ὑπάρχει ἐντὸς παρενθέσεων, τὸ κάτωθι:  

(Δεν έγραψα τίποτα για το θέμα της Θ. Κοινωνίας. Είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει έντονα το επόμενο διάστημα. Και θα δεχτούμε πολλές πιέσεις. Αντί να τρωγόμαστε μεταξύ μας μήπως θα πρέπει να το συζητήσουμε σοβαρά και να είμαστε έτοιμοι;) 19.5.2020

Τίθεται θέμα Θείας Κοινωνίας. Ποιός τὸ θέτει; Τὸ ἔχουν θέσει, πρὶν καλά καλὰ ξεκινήσει ὅλη ἡ ἱστορία μὲ τὸν Κορωνοϊὸ οἱ διάφοροι «ἄθεοι». Μετὰ οἱ «εἰδικοἰ» καὶ οἱ ἐπιστήμονες καὶ οἱ πολιτικοί. Ἄλλοι μιλοῦσαν γιὰ «κουταλάκια», ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι εἶναι κίνδυνος θάνατος αὐτὸ τὸ πράγμα (ἡ Θεία Κοινωνία), ἄκουσα δημοσιογράφο νὰ λέει στὸν κυβερνητικὸ ἐκπρόσωπο: «Τί νόημα ἔχουν οἱ ἀποστάσεις καὶ οἱ μάσκες (ἐννοοῦσε ἐντὸς ναοῦ, τώρα μετὰ τὸ τέλος τῆς ἀπαγορεύσεως) ὅταν πᾶνε καὶ κοινωνοῦνε ἀπὸ τὸ ἴδιο «ποτήρι» μὲ τὸ ἴδιο «κουτάλι». Καὶ τοῦ ἀπάντησε ὁ ἐκπρόσωπος: «Δὲν ὑπεισερχόμεθα σὲ αὐτὸ, εἶναι θέμα πίστεως»!!! Ἀπίθανοι ἄνθρωποι. Πρώτα ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησίες καὶ κυνηγούσανε καὶ συλλαμβάνανε τοὺς ἱερεῖς ποὺ κοινωνοῦσαν παιδάκια ἔξω ἀπὸ τὸ ἱερὸ, καὶ μετὰ θυμήθηκαν ὅτι ἡ κοινωνία εἶναι θέμα πίστεως!!! 

Ὅμως ἐδὼ τὸ θέτει ἐγγράφως ὁ Σεβασμιώτατος καὶ μάλιστα τονίζοντας ὅτι «θὰ μᾶς ἀπασχολήσει ἔντονα». Γνωρίζει ὅτι θὰ μᾶς ἀπασχολήσει καὶ μάλιστα ἔντονα. Ὅπωσδήποτε κάτι θὰ ξέρει παραπάνω ἀπὸ τοὺς βλαμένους καὶ τοὺς φανατικοὺς ζηλωτές ποὺ τὸν ζαλίζουν ὥσπερ μέλισσαι κηρίον. Ἐπειδὴ δὲν εἶναι, ἐξ ὅσων λέει, ἐπιρρεπὴς σὲ «προφητεῖες» καὶ «μελλοντολογίες» δὲν νομίζω νὰ ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ ρήσεις ὅπως:

 «Ἡ Θεία Κοινωνία θά γίνει σέ στερεά μορφή καί σφραγισμένη, δῆθεν γιά νά μήν κολλᾶνε ἀρρώστειες οἱ πιστοί» ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ, Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης, Νουθεσίες – Διδαχές, Μέρος Α΄, ἐκδ. Ἀγαθός Λόγος , Ἀθήνα 2018, σ. 74 δεῖτε το στὸ orthopraxia.gr

Ἄρα κάτι ἄλλο ξέρει ὁ Σεβασμιώτατος. Πολὺ σημαντικὸ εἶναι ἐπίσης αὐτὸ ποῦ λέει: «Θὰ δεχτοῦμε πολλὲς πιέσεις». Ἀπὸ ποῦ; Ἀπὸ πολιτικοὺς; Ποιοὺς πολιτικοὺς; Συριζαίους καὶ Νεοδημοκράτες καὶ λοιπὲς προοδευτικὲς δυνάμεις; Τί μποροῦν νὰ κάνουν αὐτοί; Ἤ γνωρίζει, ὁ Σεβασμιώτατος, ποιοὶ κινοῦν τὰ νήματα τῶν μαριονετῶν τῆς ἐξουσίας στὴν χώρα μας; Σ᾿ αὐτὴ τὴ δύστυχη χώρα γνωρίζουμε σίγουρα ποιὸς κινεῖ τὰ νήματα τῶν Ἰεραρχῶν, ποιὸς τοὺς ἐξουσιάζει ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Παπαδιαμάντη, πού λέει: «ἡ πολιτεία ἐν Ἑλλάδι διέφθειρε καὶ ὑπεδούλωσε τὴν Ἐκκλησίαν» (Μεγάλη Τρίτη (1987)  Ἄπαντα. τομ5, σελ.100),  ὥστε νὰ καταστοῦν οἱ ἱεράρχες μας:  «Οἱ δὲ ἀγαθοὶ ἱεράρχαι μας, νευρόσπαστα εὐχείρωτα καὶ εὐπειθή…» (ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (1907) Ἄπαντα τομ.5 σελ290). Ὅσοι ἐξ αὐτῶν, βεβαίως, εἶναι νευρόσπατα, ἤγουν μαριονέτες, τῆς ἐξουσίας.

Σημαντικὴ εἶναι καὶ ἡ προτασίς του, ἐν εἴδη ρητορικῆς ἐρωτήσεως: «μήπως θα πρέπει να το συζητήσουμε σοβαρά και να είμαστε έτοιμοι;»

Ὀρθοτάτη καὶ αὐτονόητη. Ὅταν ξέρεις ὅτι θὰ δεχτεῖς πιέσεις καὶ μάλιστα πολλὲς τὸ ἐλάχιστο ποὺ ὑποχρεοῦσε νὰ κάνεις εἶναι νὰ τὸ συζητήσεις γιὰ νὰ εἶσαι ἔτοιμος νὰ τὶς ἀντιμετωπίσεις. Τὸ σοβαρά; Μπορεῖς νὰ συζητᾶς μὴ σοβαρα; Αὐτὸ δὲν εἶναι συζήτηση εἶναι ἀργολογία. Ὅταν ζητᾶς μαζὶ μὲ ἄλλους κάτι, δηλαδὴ συν-ζητᾶς συζητᾶς, μόνο σοβαρὰ μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις. Καὶ μάλιστα ὅταν συζητᾶς μὲ τοὺς συνεπισκόπους σου. Διότι ἡ  ἐρώτησις δὲν νομίζω νὰ ἀπευθύνεται στοὺς χύδην φανατικοὺς καὶ ἡλιθίους, καθότι ποιὰ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ συνεισφορὰ ἀνθρώπων ἀσχέτων καὶ κομπλεξικῶν ποὺ ἀγγουροξυπνημένοι ἀπ᾿ τὰ θεολογικὰ μεσάνυχτα τους, ὅπου ἔβλεπαν ἐφιάλτες ὅτι κινδυνεύει ἡ πατρίδα καὶ ἡ ὀρθοδοξία ἀπὸ συνωμοτοῦντες, μὲ μισόκλειστα ματιὰ καὶ παραπατῶντας μεθυσμένοι ἀπὸ τὸ κρασὶ τῆς αὐτοπροβολῆς, ἔχουν ἀπαίτηση νὰ διδάξουν τοὺς καλοὺς καὶ ὑπευθύνους ποιμένες; Δὲν νομίζω νὰ ἀπευθύνεται ὁ Σεβασμιώτατος σὲ τέτοια ὑποκείμενα. Ὑποθέτω ὅτι ἀπευθύνεται στὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ στοὺς εἰδικοὺς συμβούλους τους, καὶ δὲν ξέρω πῶς μπῆκε ἡ παράγραφος αὐτὴ σὲ αὐτὸ τὸ κείμενο ποὺ ἀπευθύνεται ἀλλοῦ, ἀπ᾿ ὅτι κατάλαβα.

Στὸ κείμενο ἀνταποκρίθηκαν τηλεοπτικὰ κανάλια ὑψηλοῦ ἐπιπέδου- ὅλα εἶναι τέτοια στὴν πατρίδα μας, εὐτυχῶς- καὶ στὶς 27.05.2020 στὸ κανάλι ΟΠΕΝ ΤΒ, στὴν ἐκπομπὴ iNFO-19. ἄρχισε ὁ Σεβασμιώτατος νὰ δέχεται πιέσεις, ἀπὸ τὴν ἄνκοργουμαν τοῦ OPEN (τουτέστιν στὴν χύδην ἐλληνίδα γλῶσσα κεντρικὴ παρουσιάστρια) Νίκη Λυμπεράκη, ὅπως εἶχε προεῖπει ἀκριβῶς, γιὰ τὸ θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας: 

– «Ἔχω παρακολουθήσει ἐκτὸς  συνόρων κάποιες ἐξελίξεις. Θὰ εἰδατε ὅτι στὴν Γερμανία δὲν πραγματοποιεῖται ἡ Θεία μεταληψις στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Εἶναι ἕνα μέτρο ποὺ ἀποφάσισε ἐκεὶ ἡ Πολιτεία. Τὴν ἴδια ὥρα στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος ἔχει δώσει ὁδηγίες νὰ προσφέρεται προσωρινὰ ἡ Θεία Κοινωνία μὲ μεταλλικὸ κουταλάκι μιᾶς χρήσης. Θέλω νὰ πῶ ὅτι -πρὶν μποῦμε στὸν πυρήνα τοῦ θέματος, ποὺ ἐκεὶ κάποιος θὰ πεῖ ὅτι ἴσως τὸν πρῶτο λόγο τὸν ἔχουν οἱ ἐπιστήμονες– ὑπαρχουν  τρόποι μέσῳ τῶν ὁποίων λύνεται τὸ θέμα. Ἐσεῖς  θεωρεῖτε ὅτι μία μεταβολὴ στὸ τελετουργικὸ  θὰ μποροῦσε  να προσβαλει τὸν  πυρήνα , δογματικά, τῆς πίστεως;» Ἀπομαγνητοφωνημένη συνέντευξις (*)

Ἄν προσέξει κανεὶς τὸ στήσιμο τῆς ἐρωτήσεως εὔκολα ἀντιλαμβάνεται ὅτι εἶναι καλὰ προετοιμασμένη. Προεξοφλεῖ ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα καὶ ὄχι ὅτι κάποιοι -ἐνδεχομένως μὴ ἔχοντες καμμίαν οὐσιαστικὴ σχέσι μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή- διατυπώνουν ἀπορίες ἤ ἀνησυχίες ἤ φόβους ἤ τοὺς λογισμοὺς τους τέλος πάντων. Φεῦγει ἀπὸ τὸν χῶρο αὐτὸ καὶ μπαίνει στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ παρουσιάζει παραδείγματα: Στὴν Γερμανία δὲν κοινωνοῦν στὶς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ὁ Ἐλπιδοφόρος Ἀμερικῆς χρησιμοποιεῖ «κουταλάκι μιᾶς χρήσης». Ἄρα ὑπονοεῖ ὅτι τὸ πρόβλημα ἤ θέμα ὑπάρχει καὶ δημιουργεῖ ἐξελίξεις. Στὴν ἐρώτησι ὑπάρχει καὶ ἡ λύσις: «ἡ μεταβολὴ στὸ τελετουργικὸ τῆς ἐκκλησίας». Τὸ θεωρεῖ καὶ αὐτὸ δεδομένο ἡ ἄνκοργούμαν. Γιὰ τὸν πυρῆνα τοῦ θέματος , κατὰ τὴν γνώμη της, ἀρμόδιοι εἶναι καὶ τὸν πρῶτο λόγο τὸν ἔχουν οἱ ἐπιστήμονες. Ὅπως δηλαδὴ καὶ στὸ θέμα τοῦ κλεισίματος τῶν ναῶν. Τὸν πρῶτο λόγο τὸν εἶχαν οἱ «εἰδικοὶ», οἱ ἐπιστήμονες καὶ τὸν τελευταῖο οἱ ἀποφασίζοντες πολιτικοὶ οἱ δὲ ἱεράρχες ὄφειλαν νὰ ὑπακούσουν στοὺς πολιτικοὺς καὶ νὰ ἐπιβάλλουν στὸν κλῆρο καὶ στοὺς πιστοὺς τὶς ἀποφάσεις τῆς πολιτείας ἐπισείοντες τὴν ὑποχρέωσί τους (πιστῶν καὶ κλήρου) γιὰ ὑπακοή στὸν ἐπίσκοπο… Τὸ ἐρώτημα στὸν Σεβασμιώτατο ἐστιάζεται λοιπὸν στὸ ἐξῆς: Ἐπειδὴ ὑπάρχει πρόβλημα μὲ τὴν Θεία Κοινωνία, διότι μεταδίδει ἀσθένειες, ὅπως λένε οἰ ἐπιστήμονες,  καὶ ἤδη ἀρχισαν οἱ διαδικασίες καὶ οἱ ἐξελίξεις καὶ ἐντὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου ὥστε νὰ ἀλλάξει ὁ τρόπος μεταδόσεως τῆς Θείας κοινωνίας, σᾶς ἐρωτῶ αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ  θὰ μποροῦσε  νὰ προσβάλει τὸν  πυρήνα , δογματικά, τῆς πίστεως; Ἡ ἐρώτησις εἶναι καίρια. Ἡ ἐρωτώσα ρωτὰ ἄν ὅλα αὐτὰ προσβάλλουν τὸν πυρήνα τῆς πίστεως. Αὐτὸ ἀκριβῶς κάνουν. Ὅπως καὶ στὴν περίπτωσι τοῦ κλεισίματος τῶν ναῶν (ὡς χώρων μολύνσεως), στὴν τέλεσι λειτουργιῶν χωρὶς πιστοὺς –δηλαδὴ στὸ σχίσιμο τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας- ὅπου ἡ πίστις ἦταν τὸ διακυβευόμενο, τὸ ἴδιο φυσικὰ γίνεται καὶ ἐδώ.

Ἡ ἀπάντησις τοῦ Σεβασμιωτάτου:    

–Κοιτάξτε. Στὸ ἐξωτερικὸ τοὺς καταλαβαίνω. Ὑπάρχουνε ἄλλες κυβερνήσεις, ἄλλες θεολογικὲς προοπτικὲς δὲν τὰ βλέπουν ἔτσι τὰ πράγματα ὅπως τὰ βλέπουμε ἐμεῖς καὶ τοὺς καταλαβαίνω. Καὶ τὴ Γερμανία καὶ τὴν Ἀμερική. Καὶ παίρνουνε αὐτὲς τὶς ἀποφάσεις. 

Δὲν ἀπαντᾶ στὸ ἐρώτημα ἄν προσβάλλεται ἡ πίστις εὐθέως. Ἀναφέρεται στὰ ἐξωτερικὰ δεδομένα ἄλλες κυβερνήσεις, καὶ  ἄλλες θεολογικὲς προοπτικὲς (ἐδὼ σηκώνει πολὺ σκέψι… καὶ προβληματισμό) καὶ καταλήγει στὸ ὅτι: «δὲν τὰ βλέπουν ἔτσι τὰ πράγματα ὅπως τὰ βλέπουμε ἐμεῖς» Δηλαδὴ, ἀντιστοίχως, ἐμεῖς ἐδὼ δὲν βλέπουμε τὰ πράγματα ὅπως τὰ βλέπουν αὐτοὶ. Ἄρα μπορεῖ ἡ θέσις μας καὶ νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν δική τους (κυρίως, σκέπτομαι ἐγὼ, λόγῳ τοῦ ὅτι ὑπάρχουν ἄλλες θεολογικὲς προοπτικὲς).  Ἡ δημοσιογράφος ὅμως δὲν ἀρέσκεται σὲ τέτοιες διατυπώσεις διότι προφανὴς σκοπός της εἶναι νὰ προωθήσει τὴν κατάστασι ποὺ διαμορφώνεται στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Εὐρώπη σὰν τὴν πρέπουσα καὶ ἀναγκαία κατάστασι ποὺ πρέπει νὰ γίνει ἀποδεκτή παντοῦ. Ἐπανέρχεται σ᾿ αὐτὸ ποὺ εἶναι τὸ κεντρικὸ ἐπιχείρημα ὅλων, δηλαδὴ στὴν ἀνθρώπινη ὑγεία σὰν ὑπέρτατο ἀδιαπραγμάτευτο ἀγαθὸ ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὅτιδήποτε ἄλλο εἶναι δεύτερο καὶ εἶναι ἀνεκτὴ ἡ ὕπαρξις του μόνον ἐφ᾿ὅσον ὑπηρετεῖ αὐτὸ τὸ ἀγαθό, τῆς ὑγείας:

–Ναὶ, ἀλλὰ εἶναι ἀνθρώπινοι ὀργανισμοὶ καὶ κεῖ ποὺ καλοῦνται νὰ προστατευτοῦν.

Ἀμέσως ὁ Σεβασμιώτατος «ἀλλάζει» γραμμή:

–Ναὶ ἀκριβῶς, καὶ δεν μποροῦμε νὰ κατηγοροῦμε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς καὶ τὸν Γερμανίας γιατὶ πήραν κάποιες ἀποφάσεις, διότι δὲν εἴμαστε στὴ θέσι τους. Ἄν εἴμαστε στὴ θέσι τους θὰ δοῦμε τί θὰ κάναμε. Δήλαδὴ τί θὰ κινήσουνε μπαϊράκι; 

Αἰσθάνθηκε ὁ Σεβασμιώτατος τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπολογηθεῖ ὅτι δὲν κατηγορεῖ. Ἠ γνώμη του τοῦ ζητήθηκε. Ἡ γνώμη δὲν εἶναι κατηγορία. Μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετική. Στὴν περίπτωσί μας θὰ ἦταν εὐκταῖο ἡ γνώμη μας νὰ ἐδράζεται σὲ βάσεις πατερικές. Στὴν ἀπάντησι τοῦ Σεβασμιωτάτου ἡ στάσις τῶν ἱεραρχῶν αὐτῶν δὲν ἐξετάζεται ἐπὶ τῇ βάσει κριτηρίων πίστεως ἀλλὰ τοπικότητος. Δὲν μποροῦν ἀσφαλῶς νὰ παραβλεφθοῦν καὶ τὰ κριτήρια αὐτά. Δὲν ἐπιτρέπεται ὅμως νὰ γίνουν μοχλὸς γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ συνολικὰ τὸ θέμα καὶ ἐκεὶ ποὺ δὲν ὑπάρχουν τέτοιες συνθῆκες. Παρακάτω φαίνεται ἡ θέσις τοῦ Σεβασμιωτάτου ξεκάθαρα:

«Πιστεύω δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω. Ἐκεῖ εἶναι ἡ διαφορά».

Αὐτὸ τὰ ἐρμηνεῦει ὅλα, τὰ συνοψίζει ὅλα. Εἶναι τὸ νέο σύνθημα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

«Δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω»

Κρατῆστε το. Ἔρχεται νὰ ἀντικαταστήσει τὸ ἀρχικὸ σύνθημα: «Δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις, ἀλλὰ οἱ πιστοί». Ὅπως τὸ «Μένουμε ἀσφαλεῖς» ἀντικατέστησε τὸ «Μένουμε σπίτι».

Ἡ δημοσιογράφος βέβαια κατέληξε μὲ τὴν  ἀναμενόμενη ἐπωδό γιὰ τὰ φώτα τῶν ἐπιστημόνων καὶ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν προστασία τῶν πιστῶν καὶ τῆς κοινωνίας: 

 –Κρατῶ καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς εἴπατε στὴν ἀρχὴ ὅτι οἱ ἐπιστήμονες ἐν πάσει περιπτώσει μᾶς δίνουν καὶ τὰ φώτα. Ὅπως ἐγινε καὶ  μὲ τὰ μέτρα ποὺ ἐλήφθησαν γιὰ νὰ προστατευτῇ ἡ κοινωνία καὶ νὰ προστατευτοῦν καὶ οἱ πιστοί. 

Αὐτὰ ὅλα δὲν ἦταν κεραυνοὶ ἐν αἰθρία. Ἤδη ἀπὸ τὶς 22/5 ὁ κ. Χρυσόστομος Σταμούλης δήλωνε στὸν Ἐθνικὸ Κήρυκα στὴν Ἀμερική:

«Η Εκκλησία και η Θεολογία ποτέ δεν ταύτισαν τον τρόπο με την ίδια τη Θεία Ευχαριστία, με το μυστήριο». http://aktines.blogspot.com/2020/05/blog-post_358.html

Δηλαδὴ τὸ ἴδιο σύνθημα μὲ αὐτὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου. 

Δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία γι᾿ αὐτὸν ὁ τρόπος μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας, ἀλλὰ τὸ μυστήριο, ἡ οὐσία. Πάντα μὲ τὶς οὐσίες γιγαντομαχοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι. Τὰ ἄλλα εἶναι δεύτερα, ποταπά. Δὲν θὰ μοῦ κάνει καμμία ἐντύπωσι ἄν ἀργότερα ποῦν τὰ ἴδια ἄν ὁ ἄρτος θὰ εἶναι ἄζυμος ἤ ἔνζυμος.  Λεπτομέρειες γιὰ χαμερπὴ ἀνθρωπάρια ποὺ δὲν βιώνουν τὸ μυστήριον ποὺ βιώνουν αὐτοί. Ὅλα ἀλλάζουν κατὰ τοὺς καιροὺς καὶ τὶς ἀνάγκες: 

Η Εκκλησία μετά τον ένατο αιώνα προχώρησε στον τρόπο μετάδοσης με τη λαβίδα που όλοι σήμερα γνωρίζουμε και καλά έκανε. Εκείνη ήταν η ανάγκη της εποχής. Σήμερα, κάτω από τη νέα ανάγκη, ίσως ήλθε ο καιρός να επανεξετάσει το θέμα.(ὅ.π.)

Καὶ, ἐπειδὴ ὑπάρχουν οἱ ταλαίπωροι καὶ κολλημένοι στοὺς τύπους, τοὺς κατακεραυνώνει ὁ μύστης τῆς θεολογίας, ὡς ἀρνητὲς τῆς ἀληθείας: 

Κάθε άλλη θεώρηση που αρνείται τούτη τη δυνατότητα αλλαγής, η οποία εξάπαντος γίνεται υπέρ των μελών του εκκλησιαστικού σώματος, προκρίνει τον τύπο και αρνείται την αλήθεια.(ὅ.π.)

Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀλλαγὲς, γιὰ τὴν κατηγορία αὐτὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων ποὺ πρωταγωνιστοῦν στὸν σύγχρονο ἐκκλησιαστικὸ βίο γίνονται πάντα στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης:

«Θα μπορούσε, στο όνομα της αγάπης, να προχωρήσει σε μια αλλαγή η οποία δεν θίγει καθόλου τον πυρήνα του δόγματος και ως εκ τούτου τον τρόπο υπάρξεως των μελών του εκκλησιαστικού σώματος». (ὅ.π.)

Ἐδὼ φαίνεται καὶ ἡ πνευματικὴ πατρότης, τὸ κόπυράϊτ, τοῦ ἐρωτήματος τῆς δημοσιογράφου πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο περὶ τὸν πυρήνα τοῦ δόγματος ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω. Ὅχι ὅτι εἶναι μεμπτὸν αὐτὸ, ἀλλὰ βλέπουμε πάλι τὴν ἵδια ὁμάδα νὰ ἀναπτύσει τὸ παιχνίδι της μὲ τὴν ἴδια τακτική: «Εἰδικοὶ» γιατροὶ, θεολόγοι ἀνθρωπιστές, δημοσιογράφοι κλπ διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης, πολιτικοὶ ποὺ ἀποφασίζουν καὶ ἰεράρχες ποὺ ἐκτελοῦν. 

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς παραπάνω ἱεράρχες προσετέθησαν καὶ ἄλλοι μὲ κυριώτερη παρέμβασι αὐτὴ τοῦ Οἱκουμενικοῦ Πατριάρχου ὅπου χτύπησε τὸ τάλαντο γιὰ τὴν «ἀνταλαγή ἀπόψεων». 

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του ethnos.gr, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος αποστέλλει γράμματα στις τοπικές εκκλησίες, ενώ υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των Προκαθημένων, με ζητούμενο την ανταλλαγή απόψεων για τα θέματα που προκύπτουν λόγω του κορονοϊού και με αιχμή του δόρατος το ζήτημα του τρόπου μετάδοσης της Θείας Ευχαριστίας. (27.5.2020) https://www.ethnos.gr/ekklisia/oikoymeniko-patriarheio/107770_mitropoli-belgioy-anoigoyn-oi-naoi-sto-loyxemboyrgo-alla

Ἥδη λίγο πρὶν τὸ κείμενο σταλεῖ δημοσιοποιήθηκε ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχου ποὺ περιέχει καὶ τὸ ἐνθαρυντικὸ, καὶ  μακάρι νὰ τηρηθεῖ στὴν πράξι:

« προσεπιδηλοῦντες ἐνσυνειδήτως ὅτι οὐδόλως προτιθέμεθα νά ἀποστῶμεν ἐκ τῶν κληροδοτηθέντων πᾶσιν ἡμῖν ὑπό τῶν μακαρίων Πατέρων ἡμῶν».(1.6.2020) https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/37382-ektakto-to-oikoumeniko-patriarxeio-zita-epikoinonia-me-tis-orthodojes-ekklisies-gia-tin-theia-koinonia

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν σὲ συνέντευξί του δήλωσε: 

Για το ζήτημα της Θείας Κοινωνίας ο Αρχιεπίσκοπος για ακόμη μια φορά επανέλαβε ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο συζητήσεων, καθώς δεν αποτελεί προσωπικό θέμα του καθενός. «Στα μεγάλα αυτά θέματα της Θείας Κοινωνίας δεν είναι καν θέματα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε καν του Πατριάρχη, είναι πανορθόδοξο θέμα, διότι εδώ είναι η ουσία της Εκκλησίας μας. Χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν χρειάζεται» Καθημερινή της Κυριακής 31.5.2020 συνέντευξι στον Αλέξη Παπαχελά

Μακάρι νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν ὡς θέμα οὐσίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ μὴν κάνουν τὰ τραγικὰ ποὺ ἔπραξαν στὸ Κολυμπάρι (καὶ ἐκεὶ πανορθόδοξο ἦταν τὸ θέμα… καὶ ἐκεῖ ὑπῆρχε ἡ πνευματικὴ κληρονομία τῶν μακαρίων πατέρων ἡμῶν πλὴν ἀπέστημεν τραγικῶς) καὶ στὸν πρόσφατο διωγμό. Ὁπωσδήποτε ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ γιατὶ νέα δεινά ἐπαπειλοῦνται. Παρακαλῶ ὅλους, ἀπὸ ὅποια θέσι καὶ ἄν βρίσκονται, νὰ μὴν καθεύδουν, ἄς ἐνσκύψουν στὰ τρέχοντα, ἄν μποροῦν καὶ καταλαβαίνουν ἄς μιλήσουν, ἄς βοηθήσουν τοὺς ἀποφασίζοντες , πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικούς, μιλῶντας τους ξεκάθαρα. Δὲν εἶναι ὑπακοὴ στὴν ἐκκλησία ἡ σιωπή. Δὲν εἶναι ἀρετὴ αὐτό. Δειλία εἶναι. Βόλεμα.  Ὑπεκφυγὴ. Ἡ Πίστις πολεμεῖται καὶ διώκεται. Δὲν εἶναι φανατισμὸς οὔτε ὑπερηφάνεια νὰ φωνάξεις ὅταν κινδυνεὺεις. Ἄν ἔχει πιάσει φωτιά καὶ τύχει νὰ τὸ δῆς καὶ βάλλεις τὶς φωνές εἶναι φανατισμός; Τί θὰ σοῦ ποῦν; Ὅτι δὲν σέβεσαι τὴν θέσι τους καὶ τὴν ξεκούρασί τους; Ὅτι ἐνοχλεῖς καὶ θὰ ξυπνήσεις αὐτοὺς ποὺ κοιμοῦνται; Μὰ ἀκριβῶς αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει. Ἀλλοιῶς θὰ καοῦμε ὅλοι μαζὶ καὶ ὅποιοι μείνουν θὰ σὲ κατηγοροῦν καὶ ἀπὸ πάνω ὅτι εἶδες τὴ φωτιά καὶ δὲν φώναξες.

Τί λένε οἱ ἁγιοί μας;

Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό! Εἶπα σὲ κάποιον: «Γιατί δὲν μιλᾶτε; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ τάδε;». «Τί νὰ πῆς, μοῦ λέει, αὐτὸς ὅλος βρωμάει». «Ἂν βρωμάη ὅλος, γιατί δὲν μιλᾶτε; Χτυπῆστε τον». Τίποτε, τὸν ἀφήνουν. Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, “δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό”. Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;».

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν. Ἀλλὰ καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια· ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ μιὰ εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ἐμεῖς νὰ ἀδιαφοροῦμε! Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιός θὰ μιλήση; ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ. ΛΟΓΟΙ Β΄. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΕΛ.22

Ἤδη πολλοὶ ἀνησυχοῦντες γράφουν καὶ ἀναλύουν ὅλα τὰ παραπάνω, (βλέπε Τας Θύρας: Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ετοιμάζεται να προσβάλει την Θεία Κοινωνία. http://aktines.blogspot.com/2020/06/blog-post_1.html#more) ὅπως μπορεῖ ὁ κάθε ἕνας. Μὴν κολλᾶμε στὶς «λεπτομέρειες». Δὲν εἴμαστε ποιμένες, οὔτε διδάσκαλοι καὶ δὲν πιστεύω κανεὶς λογικὸς ἄνθρωπος νὰ περιμένει λόγο πλήρη, μεθοδικὸ καὶ οἰκοδομητικὸ  (οἴδαμε καὶ τὶς πνευματικὲς οἰκοδομὲς ποὺ ἔχτισαν τόσα χρόνια οἰ εὐλαβεῖς χτίστες). Γιὰ τέτοια στοὺς ἁγίους καὶ στοὺς ὑπευθύνους ποιμένες, ὅπου τοὺς βροῦμε πλέον. Ναυαγοὶ εἴμαστε ποὺ φωνάζουμε μέσα στὸ πέλαγος καὶ στὴν τρικυμία ζητῶντας βοήθεια.

Ζητῶ συγνώμη ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Ἀργολίδος ποὺ διέκοψα ἀποτόμως τὴν ἰχνηλάτησι τῶν λόγων του. Ὅμως ἡ παρένθετη δήλωσις του καὶ οἱ ἐξελίξεις , ποὺ τρέχουν ὅπως λένε, μοῦ δημιούργησαν αὐτὴ τὴν ἀνάγκη. Πρώτα ὁ Θεὸς θὰ ἐπανέλθω γιὰ νὰ μὴν μένουν ἐκρεμότητες καὶ παράπονα.

(*)https://www.tvopen.gr/watch/28975/mhtropolithsargolidosnektariosprostateyotoyspistoysotanexoiosh

Δείτε το Ά μέρος εδώ

ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ… ΘΑ ΠΑΜΕ;

Πλησιάζουν οἱ μέρες ποὺ οἱ Ἐκκλησιὲς θὰ ἀνοίξουν. Ἤδη οἱ καλοὶ ποιμένες, ποὺ δέχθηκαν ἀδιαμαρτύρητα τὶς ἐντολὲς τῶν  κυβερνωμένων κυβερνητῶν καὶ τὶς ἔκλεισαν,  προσμένουν  τὰ «πιστά παιδιά της Ἐκκλησίας» νὰ πᾶνε…

 Ἑδὼ, στὴν Κρήτη, ἐπὶ παραδείγματι:

 «Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης προσμένει ἀγαπητικά τά πιστά παιδιά Της, τήν Κυριακή, 17η Μαΐου 2020, πού θά τελεσθεῖ καί πάλι ἡ Θεία Λειτουργία μέ συμμετοχή πιστῶν». Ανακοινωθέν 07-05-2020

Ἡ στάσις τῶν ἐπισκόπων, ἦταν δουλοπρεπὴς, ἐνδοτικὴ, καὶ ἐντελῶς ἀντίθετος πρὸς τὸ ὀρθόδοξο, ὁμολογιακὸ καὶ φιλελεύθερο  φρόνημα (ἐννοοῦμε τὴν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ὄχι τὰ πολιτικὰ φιλελεύθερα φληναφήματα) –γεγονὸς ποὺ οἱ ἵδιοι (οἱ ἐπίσκοποι) οὔτε καὶ τώρα τὸ παραδέχονται, ποὺ ἔχει ἀποδειχθεῖ ἀπὸ τὰ γεγονότα ὅτι μόνον ἡ Ἐκκλησία στοχοποιήθηκε, κυνηγήθηκε, χλευάστηκε καὶ ταπεινώθηκε. Γιὰ νὰ μὴν ἀναλάβουν τὶς εὐθῦνες τους καὶ «λογοδοτήσουν» γιὰ τὶς ἐνέργειές τους.

Ὅμως καὶ ἡ στάσις τῶν ἱερέων δὲν ἦταν ἡ ἁρμόζουσα. Ὁ ὀρθόδοξος παπᾶς, ποὺ πονεῖ καὶ ἐνδιαφέρεται καὶ θυσιάζεται γιὰ τὸ ποίμνιό του, ὁ μερακλῆς τσομπάνος –ποὺ ἔλεγε ὁ παπα-Δημήτρης ὁ Γκαγκαστάθης- μᾶλλον εἶναι εἶδος πρὸς ἐξαφάνισιν καὶ δὲν βλέπω καμμιὰ ΜΚΟ νὰ ἐνδιαφέρεται… Οἱ δὲ χειροτονοῦντες ἐπίσκοποι φαίνεται ὅτι περισσότερο νοιάζονται γιὰ ὑπάκουους ὑπαλλήλους, γιὰ στάχτες ποὺ νὰ τοὺς δίνουν ὅποια μορφὴ θέλουν, παρὰ γιὰ «πυρὸς φλόγες».

  Δὲν λείπουν βεβαίως καὶ ὅσοι ἀντιστάθηκαν, στὸν βαθμὸ ποὺ μποροῦσαν καὶ ἀνάλογα μὲ τὸ θᾶρρος ποὺ διέθεταν.  Ἀρκετοὶ κράτησαν ἀνοιχτὲς τὶς ἐκκλησίες τους, λειτουργοῦσαν μὲ λίγους ἤ περισσότερους ἀνθρώπους πλὴν τῶν ψαλτῶν, ἄλλοι ἔτρεχαν σὲ ἐξωκλήσια ἤ σὲ σπίτια, μεσάνυχτα ἤ ξημερώματα διὰ τὸν φόβον τῶν συγχρόνων Ἰουδαίων τῆς πολιτείας καὶ τῶν ἐκσυχρονισμένων ρουφιάνων τῆς διπλανῆς πόρτας, ποὺ τηλεφωνοῦσαν στὴν ἀστυνομία. Καὶ συνήθως αὐτοὶ δὲν ἦσαν «οἱ δοκοῦντες στῦλοι εἶναι». Δὲν ἦσαν οἱ «πνευματικοὶ», οἱ σοβαροὶ ποιμένες μὲ τὰ πνευματικοπαίδια καὶ τὶς ὁμιλίες καὶ τὶς δράσεις… Ἦταν κάποιοι ποὺ δὲν εἶχαν τέτοιες περγαμηνές, οἱ τελευταῖοι, οἱ περίπου προβληματικοί, οἱ κάπως ἐλλατωματικοί… Αὐτοὶ κυρίως -δὲν εἶμαι ἀπόλυτος διότι μιλῶ γιὰ ὅσα ξέρω καὶ ὅσα ξέρω καὶ ἀκούω δὲν εἶναι τὸ ὅλον- κράτησαν ὅσο μποροῦσαν καὶ μείωσαν στὰ μάτια τοῦ λαοῦ, τὸν ἐξευτελισμό τοῦ κλήρου.

 Κάποιο «σοβαροὶ» πνευματικοὶ, ἀφοὺ ἔκλεισαν τοὺς ναοὺς (λὲς καὶ τοὺς ἔχτισαν μὲ τὰ λεφτά τους καὶ ἦταν ἰδιοκτησίες τους) καὶ ἀνάγκασαν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ψάχνουν νὰ βροῦν ἐκκλησία ἤ ἄλλο χῶρο γιὰ νὰ λειτουργηθοῦν καὶ νὰ κοινωνήσουν, ὅταν πῆγαν νὰ ἐξομολογηθοῦν τοὺς μέμφθηκαν ὅτι ἐνήργησαν χωρὶς εὐλογία (!!!) καὶ τοὺς ἀπαγόρευσαν νὰ ξαναπᾶνε σὲ τέτοια λειτουργία!!! Τέτοιου εἴδους ὑπακοὲς  ζητᾶνε κάποιοι σύγχρονοι πνευματικοί!!! Τόση συναίσθησις ὑπάρχει. Δὲν φτάνει ποὺ πρόδωσαν τὴν ἱερωσύνη τους δεχόμενοι νὰ κλείσουν οἱ ναοὶ τους (γιατὶ περὶ αὐτοῦ πρόκειται), ἀντὶ νὰ ἀντισταθοῦν ἔως ἐσχάτων· ἄς σταματοῦσαν ἐκεῖ τουλάχιστον. Ἐντάξει, φόβος, σύγχυσις,  ἐνίοτε σχετικὴ ἀσχετωσύνη, κακομοιριὰ, ὅτι θὲς πές. Νὰ παρεμποδίζουν, ὅμως, τοὺς ταλαίπωρους πιστοὺς νὰ ψάξουν νὰ βροῦν λειτουργία νὰ πᾶνε καὶ νὰ θέτουν καὶ ζήτημα ὑπακοῆς ξεπερνᾶ κάθε προσδοκία ἀκόμη καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ … διαβόλου. Ἄς μὴν προχωρήσουμε γιατὶ θὰ ποῦμε βαρειὲς κουβέντες… καὶ δὲν βλέπω πιθανότητες συναισθήσεως. 

Τώρα ποὺ θὰ ἀνοίξουν, λοιπὸν, οἱ ἐκκλησιὲς καὶ θὰ τρέξουν οἱ πνευματοφόροι πατέρες νὰ ὑποδεχτοῦν τὰ τέκνα τους ποὺ μὲ «πόνο ψυχῆς στερήθηκαν τόσον καιρὸ» -γιατὶ ποτέ οἱ ἴδιοι δὲν ἄνοιξαν τὶς ἐκκλησίες οὔτε ἄφησαν κανέναν νὰ μπεῖ μέσα, τώρα ποὺ «ἡ ἐκ Θεοῦ δοκιμασία» παρῆλθε, τώρα ποὺ τὰ σκοτεινὰ νέφη διελύθησαν καὶ φάνηκε τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, γιὰ φανταστεῖτε νὰ πᾶνε στὶς ἐκκλησιές τους , νὰ χτυπήσουν τὶς καμπάνες καὶ νὰ μὴν παρουσιαστεῖ …. κανένας. Κανένας!!! Οὔτε πρόσφορο νὰ τοὺς πᾶνε. Τίποτα. Κανεὶς.

Τί θὰ κάνουν τότε οἱ ποιμένες αὐτοί; Θὰ σκεφτοῦν; Θὰ προβληματιστοῦν γιὰ τὶς πράξεις τους; Θὰ ρωτήσουν: γιατί; Θὰ ἔρθουν σὲ συναίσθησι; Βέβαια γιὰ νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο θὰ πρέπει καὶ οἱ πιστοὶ νὰ καταλαβαίνουν τὶ γίνεται γύρω τους. Νὰ καταλαβαίνουν ποὺ βρίσκονται. Ποιὰ εἶναι ἡ θέσι τους στὴν ἐκκλησία. Νὰ πιστεύουν σωστά, ὀρθόδοξα. 

Θὰ πεῖ κανεὶς : μὰ γίνονται τέτοια πράγματα; Ἔχουν συμβεῖ τέτοια; Τὰ πρόβατα νὰ μὴν  θέλουν τὸν ποιμένα; Βεβαίως. Διότι μιλοῦμε γιὰ λογικὰ πρόβατα , καὶ ὡς λογικὰ ὀφείλουν νὰ ἀκολουθοῦν τοὺς καλοὺς ποιμένες καὶ ὄχι τοὺς κακοὺς, διότι θὰ χαθοῦν. Ἀπὸ τὸ ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας αὐτὸ ἦταν ξεκάθαρο καὶ ἦταν διδασκαλία τῶν ἁγίων πατέρων:

Εἶναι λογικὰ αὐτὰ τὰ πρόβατα καὶ τὰ κριάρια, καὶ ὄχι ἄλογα. Γιὰ νὰ μὴν πεῖ ποτὲ ὁ λαϊκὸς ὅτι: «Ἐγὼ εἶμαι πρόβατο καὶ δὲν ἔχω καμμιὰ εὐθύνη. Ὁ ποιμένας (ποὺ μὲ βόσκει) ἔχει τὴν εὐθύνη καὶ θὰ λογοδοτήσῃ γιὰ μένα». Γιατὶ ὅπως τὸ πρόβατο ποὺ δὲν ἀκολουθεῖ τὸν καλό ποιμένα θὰ τὸ φᾶνε οἱ λύκοι, ἔτσι καὶ ἐκεῖνο ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν πονηρὸ ποιμένα εἶναι φανερὸ ὅτι θὰ τὸ καταφάει ὁ θάνατος (ὁ πνευματικός). Γι᾿ αὐτὸ νὰ ἀπομακρύνεστε ἀπὸ τοὺς φθοροποιούς ποιμένες. 

Λογικὰ γὰρ τὰ πρόβατα καὶ οἱ κριοί οὗτοι, ἀλλ᾿οὐκ ἄλογα· ἵνα μή ποτε εἴπῃ ὁ Λαϊκός «Ὅτι ἐγὼ πρόβατόν εἰμι, καὶ οὐ ποιμὴν, καὶ οὐδένα λόγον ἐμαυτοῦ ποιήσομαι, ἀλλ᾿ ὁ ποιμὴν ὅψεται, καὶ αὐτὸς μόνος εἰσπραχθήσεται τὴν ὑπὲρ ἐμοῦ δίκην». Ὤσπερ γὰρ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον, λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθορὰν, οὕτω τῷ πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν, πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον ὅτι κατατρώξεται αὐτό. Διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθορέων ποιμένων.

PG 1 σ.633 ΑB  ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Ὅποιοι θέλουν ἄς ρωτήσουν πραγματικοὺς πνευματικοὺς μὲ φόβο καὶ πείρα  Θεοῦ, ἤ ἄς μελετήσουν τοὺς Πατέρες καὶ θὰ δοῦν ὅτι ἔτσι εἶναι.

 Καὶ ἔχουμε τέτοια παραδείγματα; Ἔχουμε. Ἄς ἀναφέρω ἕνα:

Ὅταν ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας Φλωρεντίας οἱ ἡμέτεροι καὶ μετὰ πολλὲς προσπάθειες βρέθηκε ἄνθρωπος νὰ ἀνεβῇ στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο, μὲ τὴν ὑποχρέωσι, ὅμως, νὰ προχωρήσει ἐμπράκτως τὴν ἔνωσι, ὁ Κυζίκου ἦταν αὐτὸς, κατὰ τὴν ἐνθρόνησί του τὸν συνόδευε ὁ Λατινεπίσκοπος Χριστοφόρος σ᾿ ὅλη τὴν διαδρομὴ καὶ δὲν ξεκολοῦσε ἀπὸ πάνω του.  

Ἠτοιμάσθη τοίνυν ὁ Κυζίκου καὶ ἐδέξατο τὸ μήνυμα. Προσκαλέσατο δὲ καὶ τὸν Τραπεζοῦντος καὶ τὸν Ἡρακλείας παραγενέσθαι ἐν τῷ μηνύματι καὶ οὐκ ἦλθον. Τῇ Τετράδι οὖν, καθ᾿ ἥν ἀποδίδοται ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως, ἥτις ἦν καὶ Τετάρτη τοῦ Μαΐου ἦλθεν εἰς τὰ βασίλεια καὶ προεβλήθη παρὰ τοῦ βασιλέως Πατριάρχης. Παρῆμεν δὲ καὶ ἡμεῖς καὶ ἐν τῷ μηνύματι καὶ ἐν τῇ προβλήσει καὶ προεπέμπομεν αὐτὸν εἰς τὸ Πατριαρχεῖον. Παρὴν δὲ καὶ ὁ τοῦ Πάπα Λατινεπίσκοπος ὁ  Χριστοφόρος παρ᾿ὅλην τὴν ὁδὸν πλησιάζων τῷ δεξιῷ μέρει τοῦ Πατριάρχου καὶ μηδόλως αὐτοῦ ἀφιστάμενος. (Συρόπουλου Ἀπομνημονεύματα. Vera Historia Unionis non Verae inter Graecos et Latinos. Adriani Vlaco. MDCLX  σελ 336-7)

Αὐτὸ βέβαια προκαλοῦσε περισσότερη μέμψιν ἐναντίον του ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ ἀποστροφὴ διότι ἀποδείκνυε ὅτι ἀποδέχεται τὸν λατινισμό.

Τοῦτο δὲ καὶ πλείονα μέμψιν ἀπὸ τοῦ λαοῦ καὶ ἀποστροφὴν προὐξένει τῷ Πατριάρχῃ ὡς ἀποδεχόμενον τὸν λατινισμόν.(ὅ.π. σελ.337)

Καὶ ἀντιμετώπιζε ὁ λαὸς μὲ πολλὴ ἀηδία τὶς εὐλογίες τοῦ πατριάρχη καὶ πολλοὶ ὑποχωροῦσαν γιὰ νὰ μὴν τὸν βλέπουν νὰ εὐλογεῖ. 

 Καὶ ἐδέχετο ὁ λαὸς τὴν εὐλογίαν τοῦ Πατριάρχου λίαν ἀηδῶς, τινὲς δὲ καὶ ὑπεχώρουν ἵνα μὴ θεωρῶσι τὴν εὐλογίαν αὐτοῦ. (ὅ.π. σελ.337)

Λέει , λοιπὸν ὁ αὐτόπτης Συρόπουλος: Θὰ προσθέσω καὶ ἕνα μικρὸ ἀφήγημα γιὰ νὰ δείξω τὸν θερμὸ ζῆλο πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία τοῦ εὐσεβοῦς καὶ Χριστιανικωτάτου τούτου λαοῦ. 

Προσθήσω δὲ και τι μικρὸν ἀφήγημα πρὸς παράστασιν τοῦ πρὸς τὴν ὀρθοδοξίαν θερμοῦ ζήλου τοῦ εὐσεβοῦς καὶ Χριστιανικωτάτου τοῦδε τοῦ λαοῦ καὶ ἄλλως χαρίεν. .(ὅ.π. σελ.337)

Καποιος ἱερέας ὀνόματι Θεοφύλακτος θέλησε νὰ δῇ πῶς γίνεται ἡ πρόβλησις τοῦ πατριάρχου. Δανείστηκε λοιπὸν ἕνα ἄλογο, γιατὶ δὲν εἶχε, καὶ ἦρθε στὰ ἀνάκτορα καὶ ἀφοῦ εἶδε τὴν πρόβλησι ἦρθε μαζί μας μέχρι τὰ πατριαρχεία (ἀκολούθησε τὴν πομπή). Μετὰ ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του καὶ τὴν ὥρα τοῦ ἐσπερινοῦ χτύπησε τὴν καμπάνα. Ἦταν ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως, ἀλλὰ κανένας δὲν παρουσιάστηκε στὸν ναό. Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ στὸν ὄρθρο καὶ πάλι κανεὶς δὲν ἦρθε. Περίμενε τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας νὰ τοῦ φέρει κανένας πρόσφορο καὶ δὲν τοῦ ἔφερε, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν λειτούργησε. Ἐπειδὴ ἀγανάκτησε πῆγε σὲ κάποιους ποὺ συνήθιζαν νὰ ἐκκλησιάζονται στὸν ναό καὶ ρωτοῦσε γιὰ ποιὸ λόγο δὲν ἦρθαν στὴν ἐκκλησία τὴν ἡμέρα τέτοιας ἑορτῆς;

Ἱερεύς τις ἠθέλησεν ἰδεῖν ὅπως γίνεται ἡ τοῦ Πατριάρχου πρόβλησις, ὄνομα τῷ ἱερεῖ Θεοφύλακτος. Ἐδανείσατο οὖν ἵππον, οὐδὲ γὰρ ἐκέκτητο, καὶ ἦλθεν εἰς τὰ βασίλεια, καὶ ἰδὼν τὴν πρόβλησιν ἦλθε μεθ᾿ ἡμῶν μέχρι καὶ τοῦ Πατριαρχείου. Εἶτα ὑπέστρεψεν εἰς τὸ ἴδιον οἴκημα, καὶ κατὰ τὴν ὥραν τοῦ ἐσπερινοῦ ἐσήμανεν. Ἧν γὰρ ἑορτὴ τῆς ἀναλήψεως καὶ οὐδεὶς ἦλθεν εἰς τὸν ναὸν αὐτοῦ. Ὡσαύτως καὶ εἰς τὸν ὄρθρον καὶ οὐδεὶς ἦλθε. Ἐξεδέχετο δὲ καὶ εἰς τὴν ὥραν τῆς λειτουργίας, ἵνα φέρῃ τις αὐτῷ λειτουργίαν καὶ οὐκ ἔφερε, διὸ οὐδὲ ἐλειτούργησεν. Ἀγανακτήσας προσῆλθε τοῖς εἰωθόσιν ἐκκλησιάζεσθαι ἐν τῷ ναῷ καὶ ἠρώτα τίνος χάριν οὐκ ἦλθον ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἑορτῆς οὔσης; (ὅ.π. σελ.337)

Αὐτοὶ τοῦ ἔλεγαν: «Ἐπειδὴ ἀκολούθησες τὸν Πατριάρχη καὶ ἐλατίνισες». Ἔλεγε ὁ ἱερεῦς: «Καὶ πῶς ἐλατίνισα; Ἐγὼ πῆγε ἀπλὰ γιὰ νὰ δῶ τὴν ἐνθρόνησι ποὺ ποτὲ δὲν εἶχα ξαναδεῖ. Οὔτε ἐφόρεσα τὰ ἄμφια, οὔτε ἔψαλα, οὔτε ἔκαμα τίποτε ἱερατικό. Πῶς λοιπὸν ἐλατίνισα;» Τοῦ εἶπαν: «Ἀλλὰ ἀνακατεύτηκες  καὶ συνοδοιπόρησες μὲ τοὺς λατινίσαντες μπροστὰ στὸν λατινόφρονα Πατριάρχη καὶ ἔφτανε μέχρι ἐσένα ἡ εὐλογία του. Τότε κουράστηκε νὰ τοὺς πείσῃ μὲ ὑποσχέσεις καὶ ὅρκους πῶς ποτὲ δὲν θὰ ξαναπλησιάσει τὸν Πατριάρχη ἤ ὅσους τὸν πλησιάζουν, καὶ μόλις κατάφερε νὰ τοὺς πείσῃ νὰ συνεχίσουν νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία. 

Οἱ δὲ ἔλεγον αὐτῷ: «Διότι ἠκολούθησας καὶ σὺ τὸν Πατριάρχην καὶ ἐλατίνισας». Ἔλεγεν οὖν ὁ ἱερεὺς «Καὶ πῶς ἐλατίνισα; Ἐγὼ ἀπῆλθον ἁπλῶς ἵνα ἴδω τὴν τάξιν μόνην ἥν οὐδέποτε εἶδον, καὶ οὔτε ἐφόρεσα, οὔτε ἔψαλα, οὔτε τι ἱερατικὸν ἐποίησα. Πῶς οὖν ἐλατίνισα;». Οἱ δὲ εἶπον: «Ἀλλ᾿ ἀνεμίχθης καὶ συνωδοιπόρεις μετὰ τῶν λατινισάντων, ἔμπροσθεν τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου, καὶ ἔφθανέ σοι ἡ εὐλογία αὐτοῦ». Τότε ἠγανάκτησεν ἵνα δυσωπῇ αὐτοὺς μεθ᾿ ὑποσχέσεων ἐνόρκων ὡς οὐκέτι ἀπελεύσεται εἰς τὸν Πατριάρχην ἤ εἰς τοὺς πλησιάζοντας αὐτῷ, καὶ μόλις ἠδυνήθη καταπεῖσαι αὐτοὺς συνέρχεσθαι πάλιν εἰς τὴν ἐκκλησίαν. (ὅ.π. σελ.337)

Καὶ καταλήγει ὁ Συρόπουλος: Ἄν καὶ τὸ προσθέσαμε στὸν λόγο σὰν κάτι εὐχάριστο, ὅμως μποροῦν ἀπ᾿ αὐτὸ ὅσοι θέλουν νὰ λάβουν ἀποδείξεις γιὰ τὸ ποιὰ διάθεσι ἔχει, μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ χριστιανικώτατος αὐτὸς λαὸς καὶ πόσο ἀποστρέφεται καὶ μισεῖ τὰ  νόθα καὶ τὰ ἀλλότρια.

 Εἰ οὖν ὥσπερ ἥδυσμά τι προετέθη τοῦτο τῷ λόγῳ, ἀλλ᾿ οὖν καὶ ἐκ τούτου ἔξεστι τοῖς βουλομένοις τεκμαίρεσθαι ὁποῖαν τινα διάθεσιν ἔχει Θεοῦ χάριτι περὶ τὰ ὑγιῆ τῆς ἐκκλησίας δόγματα ὁ Χριστιανικώτατος ὅδε λαός, καὶ ὅπως ἀποστρέφεται καὶ μισεῖ τὰ νόθα τε καὶ ἀλλότρια. .(ὅ.π. σελ.337)

Βλέπετε στάσι λαοῦ ὀρθοδόξου; Μόνο ποὺ παρακολούθησε τὸν λατινόφρονα πατριάρχη ὁ παπᾶς καὶ ὁ λαὸς δὲν πατοῦσε πόδι στὴν ἐκκλησία ποὺ λειτουργοῦσε. Ἐδὼ οἱ σύγχρονοι ἔχουν τερματήσει τὸν δείκτη. Ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησίες, κατήργησαν τὴν λειτουργία (ἔβγαλαν ἔξω τὸν λαό) χώρισαν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ λαός μας τί θὰ κάνῃ; Μὰ «ὑπακοή».

Ὅμως τὸ παραπάνω παράδειγμα  ἄς τὸ λάβουν ὑπ᾿ ὅψιν τους οἱ κατὰ συντριπτικὴ πλειοψηφία μισθωτοὶ ποιμένες τοῦ λαοῦ. Ὅτι τὰ νόθα καὶ τὰ ἀλλότρια ποὺ αὐτοὶ δέχονται καὶ πάνε νὰ ἐπιβάλλουν (ἀπὸ τὴν προδοσία τῆς πίστεως στὸ  Κολυμπάρι, μέχρι τὸ λόγῳ ἐλλείψεως πίστεως κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν)  ὁ λαὸς τὰ μισεῖ καὶ τὰ ἀποστρέφεται. Ὁ «χριστιανικώτατος λαός», ὅσος ἀπέμεινε ἀπὸ τὴν δράσι τόσων «πνευματικῶν». Καὶ μὴν καυχῶνται ἄν θὰ ξαναγεμίσουν οἱ ἐκκλησίες. Πρῶτον δὲν πᾶνε γι᾿ αὐτοὺς, ἀλλὰ γιὰ τὸν Ἔνοικο καὶ κατ᾿ ἀνάγκη τοὺς ἀνέχονται μὴ ἔχοντας ἄλλους, καὶ δεύτερον ἄς ἄναρωτηθοῦν τί οἱ ἴδιοι προσφέρουν σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ἄξιο τῆς ἱερωσύνης ποὺ ἔχουν ταχθεῖ νὰ διακονήσουν. Καὶ δὲν εἶναι ἀξιότης ἡ δουλοπρέπεια καὶ ὁ φόβος  οὔτε καὶ ἡ εὐθυγράμησις μὲ τὶς ὅποιες (ἐνίοτε καὶ παράλογες) ἀξιώσεις τοῦ καίσαρα ποὺ ἐνῷ παριστάνει πῶς πιστεύει προωθεῖ τὴν ἐκπόρνευσι καὶ διαστροφὴ ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο. Καὶ ὅμως δόθηκε τὸ δικαίωμα ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς τῶν ἐσχάτων καιρῶν στὸν κάθε ἄρχοντα τοῦ κόσμου νὰ κάνει κουμάντο μέσα στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ. Στὸ Ἄλφα τῆς ἀξίας, τῆς Ἀρχῆς, τῆς μίας, λουτροκαμπινές ποὺ ἔλεγε πάλαι ποτὲ ὁ ἀοιδὸς , γιὰ τὴν Ἑλλάδα βέβαια. Μαζὶ ξεπουλιοῦνται, πίστι καὶ πατρίδα. Καὶ ἡμεῖς…. ἄλλοι ἄδομεν καὶ ἄλλοι γράφομεν… 

Γεώργιος Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 11.5.2020

ΥΓ: Ἐγὼ, καθ᾿ ὅλο τὸ διάστημα τῆς ἀπαγορεύσεως εἶχα τὸ «προνόμιο» νὰ μπορῶ νὰ πηγαίνω σὲ ὅλες τὶς καθημερινὲς ἀκολουθίες σὲ κάποιους ναούς (ὑποτίθεται ὅτι ψευτοβοηθῶ…) Ἡ ἐμπειρία τῶν ἄδειων ναῶν, εἰδικῶς τὴν Μεγάλη Ἐβδομάδα, ἦταν καταθλιπτική. (Γι᾿ αὐτὸ ἔγραψα τὸ κείμενο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ.) Σοῦ ᾿ρχόταν νὰ κλαῖς. Δὲν μπορεῖ  νὰ συμβαίνῃ αὐτό. Ὄντως βιώνεις τὴν προδοσία τῆς ἐκκλησίας. Μιλῶ μὲ αὐτὸν τὸν ἰσοπεδωτικὸ καὶ βάναυσο λόγο, ἀλλὰ δὲν γίνεται διαφορετικά. Κάθε ἄλλο θὰ εἶναι ψέμα. Ἐγὼ ἔτσι τὸ ἔζησα. Ἀκόμα καὶ ἄν μποροῦσαν νὰ ἀποδείξουν οἱ διαπράξαντες τὸ ἔγκλημα,  ὅτι δὲν εἶναι ἔτσι (ποὺ δὲν μποροῦν, γι᾿ αὐτὸ περὶ ἄλλων τυρβάζουν) ἡ ψυχὴ ποὺ ἔζησε αὐτὸ τὸ αἴσχος (ποὺ συνεχίζεται) δὲν μπορεῖ νὰ τὸ δεχτῇ.

 Παρηγοροῦντη τὴν καρδιά, μὰ δὲ παρηγορᾶται.

 Λένε τση χίλια ψώματα, μὰ κείνη τ᾿ ἀφορᾶται.    

Ο άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός, η υπακοή και μια νέα αγάπη!

«Ξέρετε τί έκαναν οι δια Χριστόν Σαλοί; Ξέφευγαν πρώτα από την υποκρισία του κόσμου και έμπαιναν μετά στον χώρο της ευαγγελικής αλήθειας. Αλλά, και αυτό δεν τους έφτανε· γι’ αυτό προχωρούσαν στην αγία υποκρισία για την αγάπη του Χριστού. Ύστερα, δεν τους απασχολούσε ό,τι κι αν τους έκαναν, ό,τι κι αν τους έλεγαν οι άλλοι.»[1]

Μνήμη του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν Σαλού σήμερα  (28.05) και στο μυαλό μου έρχεται η διδακτική ιστορία με τον έλεγχο του ομοφυλοφιλου.

Αναφέρεται λοιπόν στον βίο του αγίου:

«Ενώ καθόταν μπροστά στην είσοδο ο όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός, πλησίασε κάποιος νεαρός ευνούχος, θαλαμηπόλος ενός πλουσίου.

Το πρό­σωπό του ήταν ρόδινο και το δέρμα του λευκό σαν χιόνι. Ήταν ωραίος, μάλλον ξανθός, υπερβολικά μαλθακός και μύριζε από μακριά αρώματα.

Με τον Επιφάνιο ήσαν πολύ αγαπημένοι, ήσαν γείτονες και συνομήλικοι. Κρατούσε στο χέρι τριάντα χουρμάδες που φαίνονταν σαν ξερά σύκα. Βλέποντας τον όσιο γυμνό, απόρησε και ρώτησε ταραγμένος:

– Αγαπημένε μου Επιφάνιε, ποιός είναι αυτός; Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στο αφόρητο κρύο και μοιάζει θαλασσοδαρμένος;

– Δεν ξέρω, φίλε μου, τι να σου πω. Τον νου του πάντως τον έχει αιχμαλωτίσει ο πονηρός και γυρίζει σαν τρελός. Γι’ αυτό όλοι οι δαιμονισμένοι γυρίζουν με σχισμένα ρούχα, χωρίς να αισθάνωνται το κρύο ή τον καύσωνα.

Μίλησε έτσι, επειδή δεν ήθελε να αποκαλύψη την αρετή του δικαίου. Ο ευνούχος τότε ηρέμησε, συμπάθησε τον όσιο σαν φτωχό και του πρόσφερε όσους χουρμάδες είχε:

– Δέξου για την ώρα αυτά, του είπε, δεν έχω τίποτε άλλο.

Ο όσιος όμως, που με τους νοερούς οφθαλμούς έβλεπε την κατάστασι της ψυχής του, τον κοίταξε βλοσυρά και του είπε:

– Οι σαλοί δεν δέχονται δώρα από κωλο-φωνίους [Με τη σύνθετη αυτή λέξι ο όσιος εννοεί τους ομοφυλόφιλους, κάνοντας συγχρόνως λογοπαίγνιο με το φυτό κολοφώνιο (είδος λαχάνου)].

Εκείνος δεν κατάλαβε και είπε:

– Πραγματικά είσαι τρελλός. Βλέπεις χουρμάδες και τους λες κολοφώνια;

– Φύγε δόλιε! του απαντά ο μακάριος. Πήγαινε στον κοιτώνα τού κυρίου σου να κάνης μαζί του τη βδελυρή αμαρτία των Σοδομιτών, και θα σου δώση και άλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Τις ακτίνες της βασιλείας των ουρανών δεν τις βλέπεις. Την αγριότητα της κολάσεως δεν την γνωρίζεις. Τον άγγελό σου τουλάχιστον, που σ’ ακολουθεί σαν χριστιανό, δεν τον ντρέπεσαι; Αχ, να ήξερες τι τιμωρία σε περιμένει, ακάθαρτε, που συχνάζεις σε απόμερες γωνιές μαζί με άλλους και κάνεις πράξεις αφύσικες, που ούτε οι σκύλοι και οι χοίροι ούτε τα ερπετά και τα φί­δια τις κάνουν! Ποιός σου τα έμαθε αυτά; Κρίμα στα νιάτα σου! Σε πλήγωσε ο σατανάς και σε γκρέμισε αγέρωχα στα τρίσβαθα του άδη. Πρόσεξε! Μην προχωρής περισσότερο, για να μη ρίξη φωτιά ο Θεός και σε κάψη πρόωρα κι έτσι από τη μια φωτιά πέσης στην άλλη, της κολάσεως.

Ο ευνούχος άκουσε και έφριξε. Το πρόσωπό του κοκκίνισε.

– Αλλοίμονό μου του άθλιου, ψέλλισε καταντροπιασμένος.

– Τί έπαθες αγαπητέ μου; ρώτησε ο Επιφάνιος. Γιατί ντράπηκες και κοκκίνισες έτσι; Δεν σου είπα ότι αυτός είναι τρελλός και λέει ό,τι φθάση; Πάντως για ό,τι απ’ αυτά που άκουσες σε ελέγχει η συνείδησίς σου, φρόντισε να το διορθώσης και να μην περιφρονήσης τα λόγια του. Είσαι νέος και ο σατανάς είναι φοβερός. Μας σπρώχνει να κάνουμε την αμαρτία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να έχη κι εμάς μέσα στη φωτιά τής κολάσεως και να παρηγορήται.

Ο ευνούχος, ύστερα απ’ αυτά που άκουσε, ανεχώρησε. Τότε ο Επιφάνιος βοήθησε τον όσιο να σηκωθή και πήγαν στο δωμάτιό του. Εκεί βρήκαν έτοιμο το τραπέζι και κάθησαν να ευφρανθούν. Μετά το φαγητό ρώτησε ο Επιφάνιος:

– Γιατί, σεβαστέ μου φίλε, μίλησες τόσο απότομα στον αγαπητό μου;

– Επειδή είναι φίλος σου, γι’ αυτό του μίλησα έτσι. Αν δεν ήταν, δεν θα άκουγε ούτε μία λέξι. Σκοπός μου δεν είναι να ελέγχω τους αμαρτωλούς, αλλά να τρέχω στον ίσιο δρόμο που οδηγεί στον ουρανό.

– Γνωρίζω κι εγώ τα σχετικά με τον ευνούχο, είπε ο Επιφάνιος. Αφού όμως ο καημένος είναι δούλος και βιάζεται από τον κύριό του, τί μπορεί να κάνη;

– Το ξέρω, είπε ο όσιος, καταλαβαίνω τη θέσι του. Ο δούλος όμως πρέπει να εξυπηρετή τον αφέντη του μόνο στις υλικές του ανάγκες, όχι στα έργα του διαβόλου και στις άτιμες πράξεις του, και μάλιστα σ’ αυτό το καταραμένο, το σιχαμερό αμάρτημα που ούτε στα ζώα το συναντάμε! Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος να μην αισθάνεται τη δυσωδία αυτής της ακαθαρσίας και να μην την αποστρέφεται;

– Όταν ο αφέντης, είπε πάλι ο Επιφάνιος, προστάξη τον δούλο να κάνη κάποια υπηρεσία είτε σωματική είτε πνευματική είτε ακόμη και αμαρτωλή, κι αυτός δεν υπακούση, ξέρεις τότε τι κατάρες τον περιμένουν, τι ξύλο, τι απειλές και πόσα άλλα δεινά;

– Αυτό, παιδί μου, είναι το μαρτύριο του Χριστού. Αυτό εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ε ‘ 10). Αν οι δούλοι δεν υποχωρούν στη σιχαμερή σοδομιτική επιθυμία των κυρίων τους, είναι μακάριοι και τρισμακάριοι, γιατί τα βασανιστήρια που θα υποφέρουν θα τους κατατάξουν στη χορεία των μαρτύρων.» [2]

Υπάρχει άραγε κάποιο δίδαγμα σε αυτή την ιστορία; Σαφώς και υπάρχουν πάνω από ένα (διδάγματα). Έτσι όπως τα καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον.

Ας σταθούμε κυρίως στο πιο βασικό, το οποίο μπορεί κανείς να το παραλληλίσει με τις σημερινές πρακτικές…

Ο ταλαίπωρος εκείνος δούλος, θεωρητικά είχε όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου ώστε να διαπράξει ένα από τα πιο μεγάλα αμαρτήματα, κατόπιν πιέσεως μάλιστα. Κι όμως, εκείνος έκανε απλώς υπακοή στον αφέντη του.

Άραγε του οφείλει υπακοή όταν μολύνεται η πίστη του και το σώμα του; Μήπως ο άγιος Ανδρέας δίνει άφεση στον δούλο, επειδή ο δεύτερος υποχρεώνεται από τον αφέντη του;

Ίσα-ίσα, ο άγιος ελέγχει αυστηρά και δριμύτατα τον ομοφυλόφιλο και τον προϊδεάζει για τα μεγάλα βάσανα που θα υποστούν, όσοι διαπράττουν αυτό το αμάρτημα, στην κόλαση.

Καμία τιμωρία εδώ δεν συγκρίνεται με την τιμωρία στον άλλο κόσμο. Γι’ αυτό και δεν οφείλουμε υπακοή, ούτε σε άγγελο, αν βλάπτεται η ψυχή μας. Εδώ, άλλωστε, δεν ήρθαμε για να αναπαυθούμε και όλοι οι άγιοι το δηλώνουν ξεκάθαρα. 

Φτάνουμε, λοιπόν, στο δεύτερο πολύ σημαντικό σημείο της ιστορίας, με τις πρακτικές της σημερινής Ιεραρχίας σε θέματα πολιτικής ορθότητας. 

Όπως γνωρίζετε, στο πνεύμα της ευρύτερης αγαπολογίας, εκείνη σιώπησε και στα σύμφωνα συμβίωσης και στις αλλαγές φύλου, αλλά και στα Gay Pride. Αύριο θα σιωπήσει και στα θέματα υιοθεσίας παιδιών. Άλλωστε, πλέον, απλώς προβληματίζεται από το γεγονός πως θα διδάσκονται τα παιδιά την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από το νηπιαγωγείο. 

Πότε θα μιλήσει επιτέλους η Ιεραρχία; Πότε επιτέλους θα βάλει την ΑΓΑΠΗ πάνω από την πολιτική ορθότητα; Πότε θα αποβάλει τα κόμπλεξ της; Πότε θα σταματήσει να φοβάται να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά της όπλα, που είναι οι άγιοι Πατέρες μας, ώστε να προστατεύσει τον άνθρωπο;

Βλέπουμε εδώ, ότι ο άγιος Ανδρέας μιλάει μόνο και μόνο από αγάπη. Έτσι, ώστε ο φίλος του αγίου Επιφανίου να συνετιστεί και να ακολουθήσει τον δρόμο προς την βασιλεία των ουρανών.

Ένας άγιος ποτέ δεν μισεί. Μόνο αγαπά. 

Και ένα τελευταίο δίδαγμα, κυρίως προς εμάς τους λαϊκούς. Οι άγιοι αγάπησαν πάρα πολύ τον άνθρωπο, όμως παράλληλα μίσησαν την αμαρτία. Και, όπως εκείνοι μας διδάσκουν, πραγματική αγάπη είναι να ποθείς πρώτα την σωτηρία του αδερφού σου και πολλές φορές η αγάπη χρησιμοποιεί και τον έλεγχο «ἔλεγχε σοφόν, καὶ ἀγαπήσει σε. δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτερος ἔσται.»[3] Οφείλουμε να αγαπάμε τους ομοφυλοφίλους, όχι όμως να αναπαύουμε τον λογισμό τους. Πρέπει να τους βοηθήσουμε, διακριτικά, να βρουν τον δρόμο της πραγματικής χαράς και σωτηρίας.

Ας γίνουμε κι εμείς σαλοί για τον Χριστό (χωρίς να μας ενδιαφέρει αν κάποιος θα μας παρεξηγήσει), αν και σαλότητα πλέον είναι απλώς να ζείς στον κόσμο τούτο, προσπαθώντας να ακολουθήσεις τον δρόμο των αγίων πατέρων και του Ευαγγελίου…

Χρήστος Βλαμάκης, Χανιά Κρήτης

Πηγές:

[1] Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου· «Λόγοι»: Τόμ. Α΄ «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», σελ. 279, Δεκέμβριος 1998· 

[2] από το βιβλίο «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ», εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

[3] Παροιμίαι Σολομώντος (9:8-9)

Ο βίος του αγίου:  Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός

ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ

Ἄρχισε, ὅπως ἀναμενόταν, χιονοστιβάδα συζητήσεων καὶ τοποθετήσεων καὶ ἐνεργειῶν γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία. Ἐκτὸς Ἑλλάδος ἄρχισαν νὰ ἐφαρμόζονται «νέες πρακτικὲς», ὅπως αὐτὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, νὰ μὴν ὑπάρχῃ κοινὴ λαβίδα ἀλλὰ νὰ κοινωνῇ ὁ κάθε πιστὸς μὲ ἄλλη λαβίδα -«κουταλάκι».

Εἶναι προφανὲς ὅτι τὰ πράγματα θὰ ρυμουλκηθοῦν καὶ θὰ καταλήξουν σὲ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας. Θὰ διαχωριστῇ τὸ Μυστήριο ἀπὸ τὸν τρόπο μεταδόσεως του, ἔτσι παρουσιάζεται ἤδη. Θὰ τονιστῇ ὅτι καὶ αὐτὸ εἶναι θυσία γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ δυσκολεύεται γιατὶ φοβάται.

1. Στὴν συνέντευξι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν στὸν κ .Παπαχελᾶ τῆς Καθημερινῆς (31/5/2020) εἶναι ὁλοφάνερη ἡ στοχοθεσία καὶ τὸ στήσιμο τῆς ὑποθέσεως.

Ἐρωτᾶ ὁ κ. Παπαχελᾶς καὶ ἀπαντᾶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἰερώνυμος:

Π:…Δεν μπορεί η Εκκλησία να επιμένει ότι η Θεία Κοινωνία είναι κάτι το οποίο δεν επιδέχεται επιστημονική ερμηνεία ή ότι πρέπει να επιβληθούν και εκεί υγειονομικοί κανόνες. Πώς απαντάτε εσείς σε αυτή την κριτική;
–Ι: Το είπα και το επαναλαμβάνω, είναι το πιστεύω μου, ότι το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο συζητήσεως. Δεν είναι θέμα ούτε προσωπικό του καθενός, είναι θέμα γενικότερο. Και όλα αυτά που ακούγονται να γίνει αυτό, να γίνει εκείνο, είναι αυθαίρετα. Δεν μπορεί κανείς να κάνει ό,τι θέλει στην Eκκλησία μας. Αν είναι μέλος της Iεραρχίας δεν μπορεί. Υπάρχει όργανο, είναι η Σύνοδος, είναι η Ιεραρχία που αποφασίζουν. Ή είσαι μέλος αυτού του Σώματος και υπακούς ή αποχωρίζεσαι. Επομένως αν στα πρακτικά, στα μικρά θέματα χρειάζεται συνεννόηση, συνεργασία, στα μεγάλα θέματα της Θείας Κοινωνίας (ἐνν. χρειάζεται) δεν είναι καν θέμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε καν του Πατριάρχη, είναι πανορθόδοξο θέμα, διότι εδώ είναι η ουσία της Εκκλησίας μας. Χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν χρειάζεται.

– Π:Απλώς να το καταλάβω, υπάρχει το Μυστήριο το ίδιο και υπάρχει και ένα τεχνικό ζήτημα, αν θα γίνεται με κουταλάκια μιας χρήσης ή όχι, γιατί περί αυτού πρόκειται στην ουσία. Αυτό υπονομεύει το ίδιο το Μυστήριο;
–Ι: Δεν το υπονομεύει διότι έχουμε άλλη λειτουργία στην Εκκλησία μας, μιας άλλης εποχής, που δεν είχαμε κουταλάκι, που ο άρτος, το σώμα εμβαπτίζεται. Πρώτη φορά αντιμετωπίζουμε αυτό το πράγμα, γι’ αυτό νομίζω ότι δεν είναι αντικείμενο συζητήσεως ούτε ενός κληρικού με έναν γιατρό λοιμωξιολόγο ή με έναν πιστό. Είναι θέμα που θα πρέπει η Εκκλησία στο σύνολο να το δει και επειδή δεν υπάρχει Εκκλησία ή Λειτουργία χωρίς τη Θεία Ευχαριστία, είναι ένα θέμα που πρέπει πανορθόδοξα να αντιμετωπιστεί. (1)

2.Στὴν συνέντευξι τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἄργολῖδος Νεκταρίου στὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ ΟΠΕΝ ἡ δημοσιογράφος τὸν ρωτᾶ:

… στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος ἔχει δώσει ὁδηγίες νὰ προσφέρεται προσωρινὰ ἡ Θεία Κοινωνία μὲ μεταλλικὸ κουταλάκι μιᾶς χρήσης. Θεωρεῖτε ὅτι μία μεταβολὴ στὸ τελετουργικὸ  θὰ μποροῦσε  να προσβαλει τὸν  πυρήνα , δογματικά, τῆς πίστεως;

Γιὰ νὰ καταλήξει ὁ Σεβασμιώτατος στὸ ἐξῆς: 

Πιστεύω δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω. Ἐκεῖ εἶναι ἡ διαφορά. Ἄν βρεθεῖ ἄλλος τρόπος . Τὰ παληὰ χρόνια βεβαίως δὲν κοινωνούσανε οἱ πιστοί μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ποὺ κοινωνοῦμε σημερα,  μετὰ ἀπὸ τὸν 10ο αἰωνα.(2)

3.Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς γιὰ τὴν ἐνέργειά του αὐτὴ δημοσιοποίησε συνέντευξί του στὸ διαδίκτυο ὅπου ἐπεξηγεῖ τὴν ἐνέργειά του γιὰ πολλὰ «κουταλάκια» (ὁλόκληρη τὴν συνέντευξι  ἀπομαγνητοφωνημένη καὶ μεταφρασμένη στὸ orthopraxia.gr(3))

“Τι είναι πιο σημαντικό για όλους μας; Η Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ή ο τρόπος που μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του; Η απάντηση είναι απλή. Δεν είναι ο τρόπος της μετάληψης, αλλά η ίδια η Θεία Κοινωνία που μας σώζει και μας χαρίζει αιώνια ζωή.” 

4. Τὰ ἴδια, ἀλλὰ σὲ πιὸ «ἐπιστημονικὸ» σερβίρισμα, ἀκούστηκαν στη συζήτηση στρογγυλής τράπεζας του Orthodoxia Inforum με θέμα «Θεία Κοινωνία στην εποχή του κορονοϊού: Όλα όσα αγνοούμε και αυτά που νομίζουμε πως γνωρίζουμε» ἀπὸ τοὺς καθηγητὲς κ. Βλάσιο Φειδά καὶ κ.Γεώργιο Φίλια. (2.6.2020)

Ἀπὸ μόνες τους οἱ ἐρωτήσεις καὶ τοποθετήσεις τοῦ συντονιστοῦ κάτι δείχνουν:

Ἄλλο τὸ μυστήριο τῆς Θείας κοινωνίας καὶ ἄλλος ὁ τρόπος μετάδοσής του.

Στὰ μάτια τοῦ ἀπλοῦ ἀνθρώπου τοῦ πιστοῦ, τὸ σῶμα καὶ τὸ αἶμα τοῦ Χριστοῦ … θὰ μποροῦσαν νὰ μεταδώσουνε κάτι φυσικό, ὅπως εἶναι μιὰ ἀσθένεια;

Ἡ ἄποψι ὅτι τὰ πολλὰ κουταλάκια βοηθάνε τοὺς ἀσθενεῖς στὴν πίστι καὶ τοὺς φέρνουνε πιὸ κοντά, μάλλον τοὺς βοηθοῦν νὰ μὴν διακόψουν τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ μυστήριο εἶναι κατὰ τὴν ἄποψί σας κάτι τὸ ὁποῖο θὰ λειτουργήσῃ θετικὰ;

Μήπως ἡ ἐκκλησία ἐμμέσως , λένε ὁρισμένοι,  παραδέχεται ἤ ἀποδέχεται ὅτι μέσῳ τοῦ ποτηρίου μπορεῖ νὰ γίνει ἡ διασπορά (ἐνν. τῆς ἀσθενείας);

Εἶναι ὁλοφάνερο ἀπὸ τὰ παραπάνω ὅτι τὸ θέμα προσπαθοῦν νὰ τὸ παρουσιάσουν ὡς «τεχνικὸ ζήτημα» ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Αὐτὸ ποὺ κρίνει τὰ πάντα εἶναι ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ διὰ τῆς ἀνθρώπινης ἐπιστήμης. Αὐτὴ ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ θέτει κανόνες ἀναπτύσει τὶς ἐπιστῆμες καὶ δὲν δέχεται τίποτε πέραν καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτὴν. Ὁ κ.Παπαχελᾶς τὸ λέει ξεκάθαρα καταπρόσωπο στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν: «…Δεν μπορεί η Εκκλησία να επιμένει ότι η Θεία Κοινωνία είναι κάτι το οποίο δεν επιδέχεται επιστημονική ερμηνεία ή ότι πρέπει να επιβληθούν και εκεί υγειονομικοί κανόνες».

Δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία… Καὶ «ἐπιστημονικὴ ἐρμηνεία» ὀφείλει νὰ ὑπάρξῃ γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ ὑγειονομικοὶ κανόνες νὰ ἐπιβληθοῦν. Δηλαδὴ ἐδὼ εὐθέως παρακάμπτεται ἡ πίστις. Δὲν ἐνδιαφέρει ἡ Πίστις. Ἐδὼ πρυτανεύει ἡ ἀνθρώπινη ἐπιστήμη καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπαιτεῖ νὰ ἐπιβάλλῃ στὸ Θεῖον τὸν ἀπόλυτο ἐλεγχό του. Αὐτὸ γιὰ ἕναν σύγχρονο ἄνευ βιωμένης πίστεως ἄνθρωπο εἶναι ἀπολύτως ἀναμενόμενο –φυσιολογικὸ θὰ λέγαμε.

Προκαλεῖ ὅμως μεγάλη ἔκπληξι πρόσωπο μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ ἀπαντᾶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀπήντησε. Ἑνῷ ξεκινᾶ μὲ τὸ ὅτι το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο συζητήσεως,  καταλήγει στὸ ὅτι ἡ συζήτησις πρέπει νὰ γίνῃ πανορθοδόξως καὶ ὅχι ἀπὸ τὸν κάθε ἕναν μερικῶς.

 «Επομένως αν στα πρακτικά, στα μικρά θέματα χρειάζεται συνεννόηση, συνεργασία, στα μεγάλα θέματα της Θείας Κοινωνίας..  δεν είναι καν θέμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε καν του Πατριάρχη, είναι πανορθόδοξο θέμα, διότι εδώ είναι η ουσία της Εκκλησίας μας. Χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν χρειάζεται». 

Δηλαδὴ, ἔτσι μοῦ φαίνεται ἐμένα,  δὲν τοῦ ἀπαντᾶ ὅτι «Κύριε Παπαχελᾶ τὸ θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι θέμα Πίστεως. Εἶναι τὸ Κέντρο τῆς Πίστεως μας. Δὲν ἐπιδέχεται καμμιᾶς συζητήσεως μὲ κανέναν ἀπολύτως οὔτε ἡ οὐσία της οὔτε ἡ διαδικασία κοινωνίας. Ἕνα εἶναι ὅλα αὐτά. Ὅποιος δὲν τὸ ἀποδέχεται ἀπλῶς δὲν πιστεῦει, ἀλλὰ καὶ  δὲν ὑποχρεώνεται  οὔτε νὰ ἐκκλησιάζεται, οὔτε νὰ κοινωνεῖ. Πολὺ δὲ περισσότερο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀντικείμενο συζητήσεως μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν πιστεύουν, ἀνεξαρτήτως τῆς ἐπιστημονικῆς τους ἰδιότητος».  Θὰ μοῦ πεῖς ὅταν ἔχεις κλείσει τὶς ἐκκλησίες δυὸ μῆνες σχεδὸν γιὰ τοὺ ςἴδιους λόγους πίστεως, πῶς τώρα θὰ ἀλλάξῃ γραμμή; Μεταφέρει τὸ ὅλο θέμα σὲ ἄλλη, τεχνικὴ ὄντως, διάστασι: «Εἶναι θέμα Συνόδου». Μὰ οἱ Σύνοδοι φανερώνουν καὶ διασαφίζουν τὴν ἤδη ὑπάρχουσα πίστι τῆς Ἐκκλησίας. Λύνουν πρακτικὰ ἤ μὴ ἀντιμετωπισθέντα μέχρι τώρα ζητήματα συμφώνως μὲ τὴν ὑπάρχουσα πίστι καὶ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι θεμελιῶδες θέμα Πίστεως καὶ εἶναι δεδομένο. Δὲν ἐπιδέχεται κανενὸς ἐλέγχου καὶ καμμιᾶς συζητήσεως… Ὅμως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέχτηκε σιωπῶν ὅτι  «Δεν μπορεί η Εκκλησία να επιμένει ότι η Θεία Κοινωνία είναι κάτι το οποίο δεν επιδέχεται επιστημονική ερμηνεία ή ότι πρέπει να επιβληθούν και εκεί υγειονομικοί κανόνες»  καὶ ὅτι ὁ τρόπος μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι τεχνικὸ ζήτημα ἄσχετο μὲ τὸ μυστήριο καὶ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ ἄλλον τρόπο τὸν ὁποῖο θὰ ἀποφασίσει Πανορθόδοξος Σύνοδος….

Τὸ ἴδιο ἀποδέχεται καὶ ὁ Ἀργολῖδος Νεκτάριος καὶ μάλιστα συνθηματολογεῖ: «δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω»

Ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος εἶναι πιὸ ἀποκαλυπτικός διότι καὶ ὁ τρόπος τῶν ἐρωτήσεων εἶναι πιὸ ἄμεσος, πιὸ ἐρασιτεχνικὸς, ἡ πρεσβυτέρα Νικὸλ ἐρωτᾶ, δὲν εἶναι ὁ Παπαχελᾶς ἤ ἡ  κ. Λυμπεράκη, ὁπότε φαίνεται καθαρὰ ποὺ καὶ πῶς ὁδηγεῖται τὸ πράγμα: 

«Οι ενορίτες ανησυχούν για το πώς διανέμεται η Ιερά Κοινωνία με ένα κοινό κουτάλι (λαβίδα). Είναι αυτό κάτι που θα αλλάξει έστω και προσωρινά;»

Καὶ ἡ ἀπάντησις:

«Τι είναι πιο σημαντικό για όλους μας; Η Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ή ο τρόπος που μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του; Η απάντηση είναι απλή. Δεν είναι ο τρόπος της μετάληψης, αλλά η ίδια η Θεία Κοινωνία που μας σώζει και μας χαρίζει αιώνια ζωή.»

Προσέξτε παρακάτω βάθος θεολογικῆς ἀναλύσεως:

«…όλοι γνωρίζουμε ότι το σημαντικό είναι ότι λαμβάνουμε, ότι όλοι κοινωνούμε, από το κοινό Ποτήριο, όχι από το ένα κοινό κουτάλι. Και υπάρχουν κάποιες ανησυχίες ότι ίσως αυτό το κουτάλι, το κοινό κουτάλι, μπορεί να παρουσιάσει κάποια προβλήματα υγείας στους ενορίτες μας ή μερικοί άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν είναι άνετα με αυτόν τον τρόπο. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε αυτούς τους ανθρώπους μακριά από την Θ. Κοινωνία, μόνο λόγω της κοινής λαβίδας;»

Δηλαδὴ κάποιο ἀνησυχοῦν , πιστοὶ ἐδὼ, ἐνορῖτες, ἔτσι λέει ἡ ἐρωτῶσα πρεσβυτέρα. Δὲν εἶναι οἱ ἄθεοι τοῦ Τσίπρα ἤ οἱ σκεπτικιστὲς ἀθεόπιστοι τοῦ Μητσοτάκη. Εἶναι ἑνορῖτες. Ἄς θεωρήσουμε ὅτι ἡ  ἐρώτησις παρουσιάζει μία  πραγματική κατάστασι.  Ὄντως δυστυχῶς συμβαίνουν τέτοια -καὶ μετὰ τὴν περιπέτεια μὲ τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ, (αὐτὸς ἦταν ἐξ ἀλλου καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς σκοποὺς τοῦ κλεισίματος νὰ χτυπηθῇ ἡ πίστις ὡς ἐμπιστοσύνη). Εἶναι ὅμως περιπτώσεις χλιαρῆς καὶ ἐθιμικῆς πίστεως. Ὁ Ἀμερικῆς τὸ πλαταίνει τὸ θέμα: «Ὑπάρχουν ἀνησυχίες, …ἴσως αὐτὸ τὸ κοινὸ κουτάλι μπορεῖ νὰ παρουσιάσῃ κάποια προβλήματα ὑγείας στοὺς ἐνορῖτες μας, … μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν αἰσθάνονται ἄνετα…» Τὶ παρατηροῦμε σ᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις; Ἀσθενή ἔως ἀνύπαρκτη πίστι. Δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι δὲν πιστεύουν ὀρθῶς στὸν Θεό. Δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό καὶ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Τί χρειάζεται ἐδώ; Ἐνίσχυσι τῆς πίστεως. Δυνάμωμα τῆς πίστεως. Ὑποχρέωσις τοῦ καλοῦ καὶ πιστοῦ καὶ ὑπευθύνου ποιμένος εἶναι νὰ στηρίξῃ , νὰ κατηχήσῃ, νὰ ἐνισχύσῃ καὶ νὰ αὐξήσῃ τὴν πίστι τοῦ ἀσθενοῦς ἀδελφοῦ.( Ἄν ὑπάρχουν δυσκολίες ὑπάρχουν καὶ τὰ μοναστήρια τοῦ ἁγίου Γέροντος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας νὰ κατηχηθοῦν καὶ ἐνισχυθοῦν ὅσοι κλονίζονται ἀλλὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν πίστι). Τί κάνει ὅμως; Προτείνει ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου κοινωνίας μὲ πολλὲς λαβῖδες. Γιατὶ; Διότι, ἀναρωτιέται: «Γιατί πρέπει να κρατήσουμε αυτούς τους ανθρώπους μακριά από την Θ. Κοινωνία, μόνο λόγω της κοινής λαβίδας;»

Μὰ τὸ πρόβλημά τους δὲν εἶναι ἡ λαβίδα. Εἶναι ὅτι δὲν πιστεύουν ὀρθῶς. Εἶναι πρόβλημα πίστεως. Δὲν κρατοῦνται μακρυὰ τῆς Θείας Κοινωνίας λόγῳ τῆς λαβῖδος. Λόγῳ τοῦ ὅτι δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό κρατοῦνται μακρυά. Καὶ ἄν λείπει ἡ ὀρθὴ πίστις τί θὰ τοὺς προσφέρει ἡ προσέλευσις στὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας χωρὶς πίστι; Θὰ τοὺς βοηθήσει σὲ κάτι; Πιθανὸν ὁ ποιμὴν νὰ βλέπῃ κόσμο στὸν ναὸ καὶ προσέλευσι στὴν Θεία Κοινωνία, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο; 

Ὅποιος προσέρχεται στὸ μυστήριο τῆς Θείας Μεταλήψεως ὁμολογεῖ: 

«Πιστεύω Κύριε καὶ ὁμολογῶ ὅτι σὺ εἶ ἀληθῶς ὁ Χριστὸς, ὁ Ὑἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σώσαι , ὧν πρῶτος εἰμὶ ἐγώ. Ἔτι πιστεύω ὅτι τοῦτο αὐτὸ ἐστὶ τὸ ἄχραντον σῶμα σου καὶ τοῦτο αὐτὸ ἔστὶ τὸ τίμιον αἷμα σου». 

 Ἄν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ συναίσθησις, ὅτι δηλαδὴ τὸ μεταλαμβανόμενον εἶναι «Ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, ὁ πάσης ὀρατῆς καὶ ἀοράτου κτίσεως δημιουργὸς» καὶ ὅτι «τὰ ἅγια ταῦτα (γενήσονται τῷ κοινωνούντι) εἰς ἴασιν καὶ κάθαρσιν καὶ φωτισμὸν καὶ φυλακτήριον καὶ σωτηρίαν καὶ ἁγιασμὸν ψυχῆς καὶ σώματος» τότε ποιὰ ἔγνοια μπορεῖ νὰ ὑπάρχει γιὰ λαβῖδες καὶ μικρόβια; Ἐδὼ ὑπάρχει καὶ προσφέρεται ἡ «πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, ὁ πάσης ὀρατῆς καὶ ἀοράτου κτίσεως δημιουργὸς». Συνειδητοποιοῦμε τὶ ὁμολογοῦμε; Καταλαβαίνουμε τί λέμε; Ἄν αὐτὰ εἶναι ἀληθὴ καὶ τὰ πιστεύουμε συζητᾶμε γιὰ μικρόβια καὶ φόβους; Εἶναι ἀπόλυτη ἔλειψις ζώσης πίστεως εἶτε ἀπὸ ἐνορῖτες προέρχονται τέτοιοι λογισμοὶ εἶτε ἀπὸ τοὺς διακόνους τοῦ μυστηρίου.

Καὶ τέτοιες ἐπαναφορὲς στὸ παρελθὸν δὲν εἶναι προσβλητικὲς γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες ποὺ δέχτηκαν καὶ μετέφεραν μέχρι σήμερα τὸν τρόπο μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας ποὺ ἔχουμε; Αὐτοὶ δὲν νοιάστηκαν γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ὑγεία του καὶ τοὺς φόβους του; Σήμερα παρουσιάστηκαν οἱ φιλάνθρωποι καὶ οἱ ἀνησυχοῦντες καὶ κλείνουν ἐκκλησίες καὶ τῶρα θέλουν νὰ ἀλλάξουν τὸν τρόπο μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας;

Ὅσοι εἶστε λειτουργοὶ ὅντως τοῦ Μυστηρίου καὶ ἔχετε πείρα τῶν πραγμάτων καὶ τὰ ἀντιλαμβάνεστε ὅπως οἰ Πατέρες, νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ὑπερασπισθῆτε τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως καὶ τὴν ἔκφρασί της στὸν κόσμο καταθέτοντας τὴν μαρτυρία σας καὶ τὴν ἀντίθεσί σας στὰ ἐπιχειρούμενα. Βλέπετε ὅτι κανεὶς δὲν ἀρνεῖται στὰ λόγια τὴν ἀξία τοῦ Μυστηρίου, στὴν πράξι θέλουν νὰ τὸ χτυπήσουν. Νὰ τὸ κάνουν κάτι ἀφηρημένο ὥστε νὰ μὴν ἔχει στὸ τέλος σημασία ἡ ὑλικὴ πραγματικὴ παρουσία του. Νὰ τὸ κάμουν κάτι ἱδεατό. Δὲν ἔχει σημασία τὸ πῶς μεταδίδεται ἡ Θεία Κοινωνία ἀλλὰ τὸ τί εἶναι. Μετά: Δὲν εἶναι τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ἄλλὰ ἡ Χάρις ποὺ μεταδίδεται.  Ἄρα ἄν ὁ ἄρτος εἶναι ἔνζυμος ἤ ἄζυμος μπορεῖ νὰ μὴν  ἔχει τόση σημασία. Παρακάτω, ἄν χρησιμοποιηθοῦν ἄλλα ὑλικὰ τί πειράζει; ἡ Χάρις εἶναι ἡ ἴδια καὶ … ποτὲ δὲν σταματᾶ μιὰ τέτοια λογική. Πίσω ἀπ᾿ αὐτὰ ὅμως μὲ πρόσχημα τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὑπάρχει ἡ ἔλειψις πίστεως καὶ τὸ χτύπημα τῆς πίστεως.

Χρειάζονται ἄραγε θεολογικὲς ἀναλύσεις; Δὲν φαίνονται τὰ πράγματα ποὺ πάνε; Καὶ ὅπως εἶπε ἕνας λειτουργὸς τοῦ Μυστηρίου: Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι κοντὰ σὲ ἡφαίστειο δὲν φοβᾶται ἀπὸ μικρόβια, γιατὶ στὴ λάβα δὲν τολμᾶ νὰ πάει μικρόβιο.

Τώρα ποὺ ἐτοιμαζόμουν νὰ στείλω τὸ σχόλιο αὐτὸ βλέπω στὸ Τὰς Θύρας τὴν κατάστασι ποὺ διαμορφώβνεται στὴν Ἀμερική:

 Κατά την Θεία Κοινωνία ο ιερεύς θα έχει στο πρόσωπό του προστατευτικό πλαστικό περίβλημα και θα φοράει μάσκα.

Ο πιστός θα ανοίγει το στόμα του προκειμένου ο ιερεύς να του δίνει την Θεία Κοινωνία χωρίς η αγία λαβίδα να ακουμπήσει το στόμα του. Αν τύχει και ακουμπήσει το στόμα του, τότε η αγία λαβίδα θα βυθίζεται σε ένα ποτήρι με οινόπνευμα για 30 δευτερόλεπτα πριν ξαναχρησιμοποιηθεί.

Για μάκτρο θα δίνεται σε κάθε πιστό μία χαρτοπετσέτα με την οποία ο πιστός θα σκουπίζει τα χείλη του. Αφού σκουπίσει τα χείλη του θα ρίχνει την χαρτοπετσέτα σε καλαθάκι.

Το αντίδωρο θα κόπτεται από κάποιον που φοράει πλαστικά γάντια και κάθε κομμάτι θα τοποθετείται σε πλαστικό σακουλάκι το οποίο θα παίρνει ο πιστός.(5)

Ἐδὼ καταντήσαμε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ δὲν πρέπει καὶ νὰ μιλοῦμε κατὰ (κάποιους ἀπὸ) τοὺς Ἰεράρχες μας…Πρέπει νὰ δεχτοῦμε ὅλα τὰ παραπάνω, αὐτὴ εἶναι ἡ χριστιανικὴ ἀρετὴ στὶς μέρες μας…

Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων 3/6/2020

(1) : https://www.kathimerini.gr/1080659/gallery/proswpa/synentey3eis/arxiepiskopos-a8hnwn-kai-pashs-ellados-ierwnymos-sthn-k-h-ekklhsia-exei-anagkh-apo-agioys

(2) https://www.tvopen.gr/watch/28975/mhtropolithsargolidosnektariosprostateyotoyspistoysotanexoiosh

(3) https://orthopraxia.gr/%ce%b1%cf%81%cf%87-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%ce%b5%ce%bb%cf%80%ce%b9%ce%b4%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%cf%84/

(4) https://inforum.aenaos.org/?us_portfolio=%cf%83%cf%85%ce%b6%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%b3%ce%b3%cf%85%ce%bb%ce%ae%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%ac%cf%80%ce%b5%ce%b6%ce%b1%cf%82-%ce%b7-%ce%b8-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd

(5) https://tasthyras.wordpress.com/2020/06/02/%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81-%ce%b2%ce%b1%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%bc%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%82-%cf%84%cf%8e%cf%81%ce%b1-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%ce%ae-%cf%80%ce%b1/#more-16746