Ορθοδοξία

Αρχική Ορθοδοξία

Προτωφανής αποστασία επισκόπων σε θέματα πίστεως!

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

 


 

 

  1. Ἡ πυρκαγιὰ καὶ ἡ πλημμύρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Πληροφορήθηκα ὅτι λόγιος καὶ ἀγωνιστὴς μοναχὸς μὲ σοβαρὴ φιλοσοφική, φιλολογικὴ καὶ θεολογικὴ κατάρτιση, συναγωνιστὴς στοὺς μακροχρόνιους ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀγανακτισμένος γιὰ τὴν βλάσφημη καὶ αἱρετίζουσα κατρακύλα πολλῶν ἐπισκόπων, εἶπε σὲ ἰδιωτικὴ συζήτηση, ποὺ διέρρευσε στὸ Διαδίκτυο: «Μετὰ ἀπὸ ὅσα γίνονται ἔπρεπε ὅλοι νὰ εἴχαμε ἀποτειχισθῆ».

Ἐν λόγῳ μοναχὸς δὲν ἀνήκει στοὺς ἀποτειχισμένους, εἰς αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ ἔπαυσαν νὰ μνημονεύουν στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τὰ ὀνόματα τῶν οἰκείων ἐπισκόπων, σύμφωνα μὲ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου (861). Προφανῶς ἀκολουθεῖ κακῶς τὴν γραμμὴ τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς στὴν ὁποία ἀνήκει, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι σὲ θέματα Πίστεως, «ὅπου Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον», συνιστᾶται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἡ ἁγία ἀνυπακοὴ καὶ ὄχι ἡ ἀπροϋπόθετη κακὴ ὑπακοή [1]. Πάντως ἡ ὁμολογία του, ποὺ τὴν συμμερίζονται καὶ πολλοὶ ἄλλοι, μὴ ἀποτειχισμένοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δικαιώνει ὅσους μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (2016) διακόψαμε τὸ μνημόσυνο τῶν ἐπισκόπων ποὺ δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου», γιὰ νὰ ἀπορίψουμε τὸ μεγάλο βάρος τῆς συμφωνίας μας μὲ αἱρέσεις καὶ αἱρετικούς.

Οἱ ἐκδηλώσεις καὶ οἱ λόγοι ἀσεβείας καὶ πλάνης τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐπληθύνθησαν μετὰ τὴν προδοσία τῆς Κρήτης. Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς πυρκαγιὰ καὶ ὡς πλημμύρα καταστρέφει καὶ ἀφανίζει τὰ χλοερὰ δάση, τὰ λειβάδια, τοὺς καρποφόρους κήπους καὶ δενδρῶνες τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης καὶ Ζωῆς, καὶ ἀφήνει πίσω της πνευματικὰ ἀποκαΐδια καὶ πνιγμένες ψυχὲς στὰ θολὰ καὶ λασπώδη νερὰ τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας. Μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο (2016) καὶ τὶς συνεχεῖς περιοδεῖες τῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου γιὰ νὰ τὴν προβάλει καὶ νὰ τὴν ἐπιβάλει, γιὰ πρώτη φορὰ ἡ πρώην Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἐγνώρισε τέτοιες καταστροφικὲς πυρκαγιὲς καὶ πλημμύρες, ποὺ τὶς ἐπέτρεψε ὁ Θεός, ὥστε νὰ ἀναχθοῦμε ἀπὸ τὶς καταστροφὲς ποὺ φαίνονται, τὶς ὑλικές, στὶς καταστροφὲς ποὺ δὲν φαίνονται, τὶς πνευματικές. Γιὰ νὰ ἀλλάξουμε γραμμὴ καὶ πορεία.

Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης ἄνοιξε τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου. Δὲν συγκρατοῦνται πλέον οἱ ἄνεμοι καὶ οἱ καταιγίδες. Δὲν θὰ ἀπαριθμήσω πάλι τὴν ἁλυσίδα τῶν κακῶν. Τὸ ἔχουμε πράξει πολλοὶ καὶ πολλάκις. Θὰ μνημονεύσω ἐλάχιστα μόνον ἀπὸ τὰ τελευταῖα ἀπαράδεκτα καὶ ἀνήκουστα εἰς τοὺς αἰῶνες ἀτοπήματα κάποιων ἐπισκόπων, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅμως καθίστανται συνυπεύθυνοι καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἱεράρχες ποὺ δὲν τὰ καταδικάζουν καὶ μάλιστα συνοδικῶς: α´) Ὅσα ἰσχυρίσθηκε γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία, δικαιώνοντάς την καὶ ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, ὁ μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Γαβριὴλ β´) Ἡ ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως μὲ τὴν προσθήκη τῆς αἵρεσης τοῦ Filioque ἀπὸ τὸν χειροτονούμενο ἐπίσκοπο Φιλομηλίου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς τοῦ Ἐλπιδοφόρου. γ´) Ἡ δημοσίευση σὲ περιοδικὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως τοῦ νέου Ἀνθίμου, τοῦ πολλάκις προκαλέσαντος καὶ σκανδαλίσαντος, φιλοεβραϊκοῦ ἄρθρου, ὅπου διδάσκεται ὅτι ὁ Μεσσίας δὲν ἦλθε, ἀλλὰ θὰ ἔλθει, ὅπως πιστεύουν οἱ ἀρνησίχριστοι Ἑβραῖοι μέχρι σήμερα. Καὶ τέλος ἀπίστευτο καὶ αὐτὸ καὶ πρωτάκουστο!!! δ´) Ὁ μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καὶ Πλαταμῶνος Γεώργιος, παρέστη, συμπροσευχήθηκε κατὰ τὴν «χειροτονία», ἐπήνεσε καὶ ἐτίμησε τὸν νέο “ποιμένα” τῶν Προτεσταντῶν Εὐαγγελικῶν τῆς Κατερίνης, τὸν κατέστησε οὐσιαστικὰ συμποιμένα καὶ συνδιάδοχο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὅλοι οἱ προκάτοχοι τοῦ καινοτόμου ἐπισκόπου, καὶ μάλιστα οἱ δύο πρόσφατοι, Βαρνάβας καὶ Ἀγαθόνικος, θεωροῦσαν αἱρετικοὺς τοὺς λεγομένους «Εὐαγγελικούς», ὅπως ἐπὶ αἰῶνες τοὺς θεωρεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ συνεπῶς καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὰ ἀντιαιρετικὰ βιβλία τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας» περιλαμβάνει καὶ τούς «Εὐαγγελικούς» Προτεστάντες. Ἀντιλαμβανόμαστε ὅλοι σὲ πόσο δύσκολη θέση εὑρίσκονται οἱ ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως, πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὡς μαθητάς μου στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοὺς γνωρίζω καλῶς ὡς εὐσεβεῖς καὶ παραδοσιακούς. Κινδυνεύουν νὰ ἐμφανισθοῦν ὡς ὁμόφρονες καὶ συνεργοὶ τῶν παρεκκλίσεων τοῦ ἐπισκόπου τους, ὁ ὁποῖος βέβαια θὰ ὀχυρωθεῖ πίσω ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης ποὺ ἀναγνώρισε τὶς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες, καὶ ἂν κρίνει κανεὶς ἀπὸ τὰ γενόμενα, μπορεῖ νὰ προβλέψει καὶ τὰ μελλούμενα. Θὰ συμφωνήσει μὲ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν καὶ μὲ τό «Κοινὸ Ποτήριο», τὴν κοινὴ Θεία Λειτουργία, ὅπως ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ποὺ ὁδήγησε στὴν θεία ἐγκατάλειψη καὶ στὴν ἅλωση τῆς Πόλης στὶς 29 Μαΐου τοῦ 1453.

  1. Ἐπείγουσα ἀνάγκη ἀντίστασης καὶ ὁμολογίας

Γιὰ νὰ ἀποτρέψουμε λοιπὸν τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀποστασίας καὶ νὰ συντελέσουμε στὴν ἀφύπνιση ὅσων, ἄπρακτοι καὶ ἄφωνοι, περιμένουν ἀπὸ ἀλλοῦ τὴν βοήθεια, χωρὶς τὴν δική τους συμμετοχὴ καὶ συνεργία, παραθέτουμε ὅσα ἐγράψαμε στὸν Πρόλογο τῆς β´ ἔκδοσης τοῦ μικροῦ βιβλίου μας «Δὲν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις», ὥστε νὰ ἐνημερωθοῦν καὶ οἱ παρακολουθοῦντες τὸ Διαδίκτυο [2]:

Μοῦ ἐζητήθη ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον» νὰ προλογίσω τὴν β´ ἔκδοση τοῦ βιβλιαρίου μου γιὰ τὴν Ἀποτείχιση, ἐπειδὴ ἡ α´ ἔκδοση ἐξαντλήθηκε, πρᾶγμα ποὺ χαροποιεῖ καὶ τὸν συγγραφέα καὶ τοὺς ἐκδότες. Καὶ αὐτὸ ὄχι γιατὶ θὰ προέλθει μὲ τὴν ἐπανέκδοση κάποιο οἰκονομικὸ κέρδος, ἀφοῦ μόλις καὶ μετὰ δυσκολίας καλύπτονται πλέον τὰ ἔξοδα τῆς ἐκτύπωσης, ἀλλὰ κυρίως διότι ἀρχίζει νὰ διαφαίνεται ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν κατρακύλα καὶ τὴν παρακμὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ἀντιλαμβάνονται ὅτι πρέπει νὰ ἀντισταθοῦν, νὰ ὑψώσουν τείχη ἀπέναντι στὴν κλιμακούμενη ἐπέλαση ἀντιθέων καὶ ἀντιχρίστων δυνάμεων, νὰ ἀποτειχισθοῦν ἀπὸ τὸν Συγκρητισμὸ τῆς «Νέας Τάξης», καὶ τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὁ ὁποῖος στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο προωθεῖται μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες ἡ ἀρρώστια αὐτὴ εἶχε προσβάλει ἀρκετοὺς πατριάρχες, ἀρχιεπισκόπους, ἐπισκόπους, ἄλλους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς θεολόγους, ἡ πλειονότητα πάντως τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ δὲν εἶχε προσβληθῆ ἀπὸ τὴν αἵρεση, ἦταν ὑγιὴς καὶ ἀντιδροῦσε. Οἱ προσβεβλημένοι ἀπὸ τὴν ἀσθένεια δὲν εἶχαν κάλυψη συνοδική, ἐνεργοῦσαν ἀτομικά, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀδυνατοῦσαν νὰ διαδώσουν καὶ νὰ ἐπιβάλουν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία. Ἡ κατάσταση ὅμως ἄλλαξε μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016), ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία οἱ αἱρέσεις ἀναγνωρίσθηκαν ὡς ἐκκλησίες, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὰ νεώτερα χρόνια νομιμοποιήθηκε ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ τὴν ἀπόφαση νὰ συμμετέχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», στὸν κεντρικὸ δηλαδὴ φορέα καὶ ἐκφραστὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ μὲ τὴν ἐπαινετικὴ ἐπίσης ἀποδοχὴ τῶν ἀποφάσεων τῶν «Θεολογικῶν Διαλόγων», οἱ ὁποῖες εἶναι γεμᾶτες ἀπὸ ἀντορθόδοξες θέσεις καὶ πλάνες.

Μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ 2016 ἄνοιξε ὁ ἀσκὸς τοῦ Αἰόλου. Παρὰ τὴν ἀντίδραση τῶν τεσσάρων (4) ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις (14) αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες, ποὺ πληθυσμιακὰ ἐκπροσωποῦν τὸ μέγιστο μέρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος (Ἀντιόχεια, Ρωσία, Βουλγαρία, Γεωργία), καὶ τὴν προγραμματισμένη ἀπουσία τῆς πλειονότητας τῶν ἐπισκόπων, ἡ κολοβὴ αὐτὴ σύνοδος σὲ ἐλάχιστο χρόνο λειτουργίας, μὲ τὶς ψήφους μόνον τῶν δέκα (10) προκαθημένων καὶ ὑπὸ τὴν στενὴ ἐποπτεία καὶ καθοδήγηση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, καὶ δι᾽ αὐτῶν τῆς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης τῶν γνωστῶν ὀλιγαρχῶν, ἐπέτυχε αὐτὸ ποὺ κυρίως ἤθελε. Ὄχι νὰ ἐπιλύσει φλέγοντα θέματα Πίστεως καὶ Ζωῆς, ὅπως τὰ θέματα τῆς Διασπορᾶς, τοῦ Αὐτοκεφάλου, τοῦ Ἡμερολογίου, τῆς Μασονίας, τὰ ὁποῖα διέγραψε ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν θεμάτων, ἀλλὰ νὰ νομιμοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμό. Ἐπὶ πλέον νὰ φουσκώσει τὰ μυαλὰ τοῦ πρωτεργάτη τῶν ἐκτροπῶν πατριάρχη Βαρθολομαίου, ὅτι αὐτὸς ὡς «πρῶτος ἄνευ ἴσων», ὡς ὁ πάπας τῆς Ἀνατολῆς, μπορεῖ νὰ ἀποφασίζει καὶ νὰ ἐπεμβαίνει ἁπανταχοῦ τῆς Ὀρθόδοξης Οἰκουμένης.

Ἐλάχιστοι τότε κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἀντιδράσαμε καὶ ἀντισταθήκαμε μὲ τὴν Ἀποτείχιση, μὲ τὸ νὰ μὴ μνημονεύουμε δηλαδὴ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τὰ ὀνόματα τῶν ἐπισκόπων ποὺ δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου, μὲ βάση τὸ κανονικὸ δικαίωμα ποὺ μᾶς δίδει ὁ δέκατος πέμπτος (15ος) Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ 861 ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου. Διωχθήκαμε γι᾽ αὐτὸ καὶ συκοφαντηθήκαμε, πὼς δῆθεν προκαλοῦμε σχίσμα καὶ πὼς εἴμαστε πλέον ἐκτὸς ἐκκλησίας, ἀντὶ νὰ ἐπαινεθοῦμε, ὅπως ὁρίζει ὁ κανών. Σύμφωνα μὲ ἄλλους, ποὺ παρασύρονται ἀπὸ τὸν ἐπισκοποκεντρισμὸ καὶ τὸν δεσποτισμό, ποὺ θυμίζει Παπισμό, ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται στὸ ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου καὶ ὅπου δὲν μνημονεύεται ὁ ἐπίσκοπος τὰ μυστήρια εἶναι ἄκυρα. Αὐτὲς τὶς παρεξηγήσεις διαλύουμε μὲ τὸ μικρό μας αὐτὸ βιβλίο ποὺ ἐπανεκδίδεται, ὥστε, τώρα ποὺ τὰ πράγματα ἔγιναν πολὺ χειρότερα νὰ μὴν ἀποθαρρύνονται ἀπὸ ἀθεολόγητες καὶ σκόπιμες παρερμηνεῖες ὅσοι ἐσωτερικὰ ἀνησυχοῦν καὶ ἀγωνιοῦν, καὶ παραμείνουν σιωπῶντες καὶ ἄπραγοι, ἀφήνοντας τὸν Οἰκουμενισμὸ νὰ προελαύνει καὶ τοὺς οἰκουμενιστὲς κληρικοὺς μέσα στὴν αὐλὴ τῶν προβάτων νὰ δροῦν ὡς λυκοποιμένες.

Καὶ τὰ πράγματα ἔγιναν καὶ θὰ γίνονται χειρότερα, ἐπειδὴ μὲ τὸν ἀέρα τῆς Κρήτης ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος προκάλεσε τὸ μεγάλο σχίσμα στὴν Οὐκρανία, ὄχι γιὰ θεολογικοὺς λόγους, ἀλλὰ γιὰ γεωπολιτικούς, καὶ μὲ τοὺς περὶ αὐτὸν κληρικοὺς καὶ τοὺς ἄλλους προκαθημένους συμφώνησαν καὶ δέχθηκαν τὰ βλάσφημα ὑγειονομικὰ μέτρα γιὰ τὸν Κορωνοϊό, τὰ ἐμβόλια, τὶς μάσκες μέσα στοὺς ναοὺς καὶ τὸ κλείσιμό τους, τὴν δυσφήμηση τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ πολλὰ ἄλλα. Καὶ ἔρχονται ἀκόμη χειρότερα, ὅπως ὁ συμφωνημένος γιὰ τὸ 2025 κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα καὶ ἡ ἐπίσημη διακήρυξη τῆς “ἕνωσης” τῶν “ἐκκλησιῶν”, ποὺ ἐπίσης εἶναι συμφωνημένη, καὶ τὸ κοινὸ ποτήριο. Ἐξακολουθοῦν, παρὰ ταῦτα, μερικοί, ἀπὸ δειλία ἢ γιὰ νὰ μὴ ξεβολευθοῦν, νὰ καθησυχάζουν τὶς συνειδήσεις τους καὶ νὰ ἐμποδίζουν τὴν Ὀρθόδοξη πορεία τῶν πολλῶν.

Τουλάχιστον ἂς παύσουν νὰ συκοφαντοῦν ὅσους ἐτόλμησαν νὰ προχωρήσουν ἀπὸ τὴν ὀρθοδοξολογία στὴν ὀρθοπραξία, γιατὶ ἔτσι βαρύνονται, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δειλία καὶ χλιαρότητα, καὶ μὲ τὸ νὰ ἀδικοῦν τοὺς τολμηροὺς καὶ ἀξίους ἐπαίνου. Τοὺς πληροφοροῦμε ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ ἱερομόναχοι στὸ Ἅγιον Ὄρος, οἱ ὁποῖοι στὴν Προσκομιδὴ δὲν μνημονεύουν τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο, φοβούμενοι νὰ τὸ πράξουν φανερά, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἱερεῖς στὸν κόσμο βρίσκουν τρόπους νὰ μὴ μνημονεύουν τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους. Σὲ πολλοὺς εἶναι γνωστὴ ἡ ρήση προσφάτως ἀποθανόντος γνωστοῦ Ἁγιορείτου Γέροντος, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο τὸν μνημονεύουμε ἀναγκαστικά, ἀλλὰ μᾶς κάθεται ἐδῶ, στὸ στομάχι».

Θὰ ὑπολογιστοῦν στοὺς ἀρνητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ὅσοι ἐφησυχάζουν καὶ δὲν ἀγωνίζονται γιὰ τὴν διάσωσή της, διότι ὁ Θεὸς θὰ ἐπέμβει ἀποφασιστικὰ μὲ τὴν σοφία καὶ τὴν δύναμη ποὺ διαθέτει, μόνον ὅταν καὶ ἐμεῖς συνεργοῦμε καὶ ἀγωνιζόμαστε. Διαφορετικὰ θὰ ἀκολουθήσει δίκαια καὶ παιδαγωγικὰ ἡ θεία ἐγκατάλειψη.

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἡ καταστροφικὴ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἀποφεύχθηκε ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀθηναγόρα, ὅπως προκύπτει ἀπὸ δημοσιευθὲν μυστικὸ ἔγγραφο τοῦ Βατικανοῦ, διότι τότε σύσσωμο τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τρεῖς γενναῖοι καὶ ὁμολογητὲς ἐπίσκοποι, ὁ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, ὁ Παραμυθίας Παῦλος καὶ ὁ πολυθρύλητος Αὐγουστῖνος Καντιώτης, μαζί τους καὶ ὁ λαοφιλὴς Ὅσιος Παΐσιος, διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα, πρᾶγμα ποὺ ἀνάγκασε τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Φανάρι νὰ ἀναβάλουν τὰ σχέδιά τους. Τώρα δυστυχῶς ὁ δρόμος εἶναι ἀνοικτός, διότι οὔτε ἕνας ἐπίσκοπος ἀποτειχίσθηκε, καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος σιωπᾶ καὶ ὑποτάσσεται ἐπισήμως, παρὰ τὸ ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ξεπέρασε κατὰ πολὺ τὸν Ἀθηναγόρα στὶς αἱρετίζουσες γνῶμες καὶ στὶς ἱερο- κανονικὲς ἐκτροπές.

Θὰ προσθέσουμε τελειώνοντας τὴν πολὺ χαριτωμένη καὶ διδακτικὴ διήγηση ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ μὲ τὴν γνώμη τοῦ ἀββᾶ Ἀγάθωνος, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἀπὸ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶναι ἡ αἵρεση, διότι μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό: «Ἔλεγον περὶ τοὺ Ἀββᾶ Ἀγάθωνος, ὅτι ἀπῆλθόν τινες πρὸς αὐτόν, ἀκούσαντες ὅτι μεγάλην διάκρισιν ἔχει· καὶ θέλοντες δοκιμάσαι αὐτὸν εἰ ὀργίζεται, λέγουσιν αὐτῷ: Σὺ εἶ Ἀγάθων; ἀκούομεν περὶ σοῦ ὅτι πόρνος εἶ, καὶ ὑπερήφανος. Ὁ δὲ εἶπεν: Καὶ οὕτως ἔχει. Καὶ λέγουσιν αὐτῷ: Σὺ εἶ Ἀγάθων ὁ φλύαρος καὶ κατάλαλος; Ὁ δὲ εἶπεν: Ἐγὼ εἰμι. Λέγουσι πάλιν: Σὺ εἶ, Ἀγάθων ὁ αἱρετικός; Καὶ ἀπεκρίθη: Οὔκ εἰμι αἱρετικός. Καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν λέγοντες: Εἰπὲ ἡμῖν διατὶ τοσαῦτα εἴπομέν σοι, καὶ κατεδέξω, τὸν δὲ λόγον τοῦτον οὐκ ἐβάστασας; Λέγει αὐτοῖς: Τὰ πρῶτα, ἐμαυτῷ ἐπιγράφω· ὄφελος γὰρ ἐστι τῇ ψυχῇ μου· τὸ δὲ αἱρετικός, χωρισμός ἐστιν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ οὐ θέλω χωρισθῆναι ἀπὸ Θεοῦ. Οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν τὴν διάκρισιν αὐτοῦ καὶ ἀπῆλθον οἰκοδομηθέντες».

 



1) Περισσότερα βλ. εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου
Θεοδωρου Ζηση, Κακὴ Ὑπακοὴ καὶ Ἁγία Ἀνυπακοὴ Θεσσαλονίκη 20182, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».

2). Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησηw, Δὲν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις, Θεσσαλονίκη 20232, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».

Ο Ν. Δαπέργολας στον focus fm για την ιεραρχία και τις ταυτότητες.

Ο Ν. Δαπέργολας στον focus fm για την ιεραρχία και τις ταυτότητες.

Ο Ν. Δαπέργολας στον focus fm για την ιεραρχία και τις ταυτότητες.

Μία ακόμη παρουσία του Νεκτάριου Δαπέργολα προχτές (13/9) στην πρωινή εκπομπή του Στέφανου Δαμιανίδη στον Focus FM, με τη συζήτηση να επικεντρώνεται κυρίως στην πρόσφατη θλιβερή απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για το θέμα των ταυτοτήτων, αλλά και σε άλλες βαρύτατες παρεκτροπές αρχιερέων που εντείνουν περισσότερο το ήδη σκοτεινό κλίμα του κατήφορου στον οποίο βρίσκεται η διοικούσα Εκκλησία. Δεν έλλειψε όμως και η αναφορά στην τρέχουσα ζοφερή πραγματικότητα με τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, καθώς και ένα σχόλιο με αφορμή την επέτειο της μικρασιατικής καταστροφής. Παραθέτουμε πιο κάτω το σχεδόν 20λεπτο ηχητικό:

 

FOCUSFM

Διαμαρτυρία του πιστού λαού της μητροπόλεως του Περιστερίου περί της επιχειρούμενης αφαιρέσεως του Εσταυρωμένου από το Άγιο Βήμα των Ιερών ναών

Διαμαρτυρία του πιστού λαού της μητροπόλεως του Περιστερίου περί της επιχειρούμενης αφαιρέσεως του Εσταυρωμένου από το Άγιο Βήμα των Ιερών ναών


Σεβασμιώτατε άγιε Μητροπολίτη και Ποιμενάρχη της Μητροπόλεως Περιστερίου, ευλογείτε.

Μέσα σε λίγες γραμμές ο πιστός λαός της Μητροπόλεώς μας θέλουμε να σας εκφράσουμε την έντονη διαμαρτυρία και αποδοκιμασία μας για την εφαρμογή της απόφασης σας για απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από το Ιερό Βήμα των περισσοτέρων ναών της περιφερείας σας.

Ήδη συντελείται Μέγας σκανδαλισμός και απογοήτευση, σε μεγάλη μερίδα του πιστού λαού, μερικοί δε φθάνουν και σε σημεία οργής και αγανάκτησης όταν ενημερώνονται από τους αδελφούς ή όταν αντικρίζουν με τα μάτια τους το συντελούμενο γεγονός.

Έχουμε πληροφορηθεί ότι στην αρχή, κάποιοι ιερείς σας και συνάμα ιερείς μας, δεν «συμμορφώθηκαν» με την απόφασή σας αυτή διότι δε συμβαδίζει με την ζωντανή παράδοση της τοπικής μας Εκκλησίας αλλά και της Ορθοδόξου Καθολικής γενικότερα. Παρά ταύτα ζητήθηκε από εσάς να εφαρμοστεί η απόφαση, μεμονωμένα στη Μητρόπολη μας και χωρίς έγκριση πανορθοδόξου Συνόδου όπως θα άρμοζε για ένα τέτοιο σοβαρό θέμα αλλαγής πατροπαράδοτου κεκτημένου. Έτσι, άλλοι από φόβο, άλλοι από κακώς εννοουμένη υπακοή κάμφθηκαν και αργά ή γρήγορα έκαναν το θέλημά σας ώστε σήμερα στους περισσοτέρους Ναούς ο Εσταυρωμένος να βρίσκεται σε διάφορες άλλες θέσεις, ακόμα και σε αποθήκες, εκτός πάντως από τη θέση που η παράδοση της Εκκλησίας τον θέλει να βρίσκεται για πολλούς αιώνες.

Όμως Σεβασμιώτατε όπως πολύ καλά γνωρίζετε στην Εκκλησία η υπακοή δεν είναι απροϋπόθετη και οι αποφάσεις των επισκόπων ακόμα και των Συνόδων εγκρίνονται ή ακυρώνονται στην πράξη από το πλήρωμα της Εκκλησίας που είναι «ο Στύλος και το Εδραίωμα της Αληθείας» κατά τον Απόστολο Παύλο, δηλαδή από τον πιστό Κλήρο και Λαό του Θεού.

Να σημειώσουμε εδώ ότι σε όποια άλλη Μητρόπολη απευθυνθήκαμε και συζητήσαμε το πολύ αυτό σοβαρό θέμα, είτε με ιερείς είτε με μοναχούς, είτε με γέροντες, γερόντισσες, σε μοναστήρια, στο Άγιον Όρος, με τους πνευματικούς μας πατέρες και όπου αλλού, ΌΛΟΙ, εκτός ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων, με μία φωνή και με ένα πνεύμα έδειξαν ότι ταυτίζονται με το λαό του Περιστερίου κατανοώντας την ανησυχία αλλά και την αγανάκτησή του εν πολλοίς και ταυτόχρονα απόρησαν με «την απόφαση του Δεσπότη» την οποία χαρακτήρισαν τουλάχιστον αψυχολόγητη…

Άρα λοιπόν όπως φαίνεται δεν είμαστε όλοι εμείς οι αντιδρώντες, μία μικρή μερίδα φανατικών, ακραίων και «ζηλωτών» όπως κάποιοι κακοπροαίρετα από τη Μητρόπολή μας δυστυχώς βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν… Είμαστε πιστός λαός του Θεού, συνειδητοί χριστιανοί αμαρτωλοί μετανοούντες, προσευχόμενοι και αγωνιζόμενοι με τη Χάρη του Κυρίου ΕΝΤΟΣ της Εκκλησίας για την Σωτηρία μας…

Εφόσον λοιπόν υπάρχει αυτός ο πιστός και ευσεβής λαός που αντιδράει στην απόφασή σας θα πρέπει σαφώς να υπαναχωρήσετε και να επαναφέρετε τον Εσταυρωμένο στη θέση που τον βρήκατε όταν ενθρονιστήκατε και στη θέση που τον βρήκαμε κι εμείς όταν γεννηθήκαμε και όταν βαπτισθήκαμε στην Αγία κολυμπήθρα της Εκκλησίας μας. Άλλωστε δεσμευθήκατε κι εσείς ο ίδιος δημοσίως στην ομιλία σας στο Μητροπολιτικό Μέγαρο ότι θα μας επιτρέψετε να κάνουμε στο τέλος αυτό που θέλουμε.

Απαιτούμε να σεβαστείτε την επιθυμία του πιστού λαού του Περιστερίου και να μην παρατείνετε την αναστάτωση και το διχασμό που έχει προέλθει και που τείνει να πάρει πολύ σοβαρές διαστάσεις. Επειδή σας γνωρίζουμε οι περισσότεροι, είμαστε πεπεισμένοι ότι η πατρική σας αγάπη θα σάς οδηγήσει στην σωστή και θεάρεστη απόφαση να ακούσετε το Λαό και να επανέλθει με εντολή σας και το γρηγορότερο ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ σε όλες τις ενορίες του Περιστερίου στη φυσική του θέση για να θυμίζει η θέα Του, τόσο στο Λαό όσο και στο Λειτουργό Ιερέα, τον αποστολικό λόγο:

«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ θεὸς τὸν κόσμον ὥστε τὸν υἱὸν αυτού τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλὰ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον»….

Αμήν….

Με τον προσήκοντα σεβασμό και αγάπη εν Χριστώ,
τα πνευματικά τέκνα της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου

Η Μεγαλομάρτυς Αγία Παρασκευή και η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ~ Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Η Μεγαλομάρτυς Αγία Παρασκευή και η «Νέα Τάξη Πραγμάτων»

 

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

αγια παρασκευη | Άγιος βίος

  1. Δὲν εἴμαστε πλέον χριστιανικὸ κράτος. Τὰ ἔβαλε μὲ τὸν Θεὸ ὁ πρω-θυπουργός

Μᾶς ἀξίωσε καὶ ἐφέτος ὁ Θεὸς νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη τῆς Ὁσιομάρτυρος Ἁγίας Παρασκευῆς καὶ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀσκητικὰ καὶ μαρτυρικά της κατορθώματα, σὲ μία πνευματικὰ δύσκολη ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία ἀπειλεῖται καὶ πάλι ἡ Χριστιανικὴ Πίστη, ἡ φίλη Ὀρθοδοξία.

Τότε, στὴν ἐποχὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας προσπαθοῦσαν νὰ ἐμποδίσουν τὴν διάδοση καὶ ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς ὁ νέος ἔφηβος τῆς ἱστορίας, μὲ τὴν πρωτοφανῆ θεϊκὴ δύναμη ποὺ διέθετε καὶ τὴν ἀξιωσύνη καὶ ἁγιωσύνη τῶν Χριστιανῶν, γκρέμισε τὸν παλαιὸ κόσμο τῆς πλάνης, τῆς κακίας, τοῦ μίσους, τῆς ἠθικῆς διαφθορᾶς καὶ ὁδήγησε τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἀληθινὴ Νέα Ἐποχή, στὴν Καινὴ Κτίση, τῆς ἀγάπης, τῆς συνδιαλλαγῆς, τῆς ἀρετῆς, τῆς συγχώρησης, τῆς ταπείνωσης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ἁγιωσύνης, τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας. Ἡ πρὸ Χριστοῦ στείρα ἀνθρωπότητα γεννᾶ τώρα καὶ καρποφορεῖ πλῆθος, μυριάδες, ἁγίων ἀνθρώπων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Συντελεῖται μία ἀληθινὴ ἀλλαγὴ καὶ ἀναγέννηση στὴν ἠθικὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀξία τοῦ ὁποίου ἐξυψώνεται, τοῦ καθενὸς ἀνθρώπου, ὡς εἰκόνας καὶ ὁμοίωσης τοῦ Θεοῦ.

Σήμερα, τώρα, οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ψευδώνυμης «Νέας Ἐποχῆς», ὄχι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἔχουν ἀνασυνταχθῆ ἐδῶ καὶ μερικοὺς αἰῶνες, ἰδιαίτερα στὴν σκοτεινὴ Δύση, στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν προέκτασή της, τὴν Ἀμερική, καὶ στὰ παρακλάδια τους, καὶ ἐπιχειροῦν τὴν ἀνατροπή, προσπαθοῦν νὰ πάρουν τὴν ρεβάνς. Νὰ γκρεμίσουν, νὰ ξεθεμελιώσουν, τὶς χριστιανικὲς ἀξίες, νὰ ἀποχριστιανίσουν τὸν κόσμο καὶ νὰ ὁδηγήσουν ξανά τοὺς ἀνθρώπους στὴν διαφθορὰ καὶ στὴν διαστροφή. Ἡ Δύση ἔχει ἤδη ἤδη ἀποχριστιανισθῆ, ξεψυχάει ἐκεῖ ἡ Χριστιανικὴ Πίστη. Οἱ ἐκεῖ ἀνάξιοι ἐκπρόσωποι τοῦ Χριστοῦ, στὸν Παπισμὸ καὶ στὸν Προτεσταντισμό, ὄχι μόνο δὲν ἀντιδροῦν καὶ δὲν ἀντιστέκονται, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καὶ ἡ Ἁγία Παρασκευὴ στὴν καιρό τους, ἀλλὰ συνεργοῦν, συμμαχοῦν μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχουν ἤδη προχωρήσει πολὺ στὸ καταστροφικό τους ἔργο.

Μέρος πλέον αὐτῆς τῆς σκοτεινῆς, τῆς ἀντίχριστης, Δύσης καὶ ἡ πατρίδα μας ἀλλοιώνεται καὶ μεταλλάσσεται σὲ μία μεταχριστιανική, μεταευαγγελικὴ καὶ μεταπατερικὴ χώρα, μὲ συμφωνία, δυστυχῶς, τοῦ συνόλου τῶν πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων, μὲ ἐλάχιστες ἀσθενεῖς, ἀσθενέστατες, ἐξαιρέσεις. Δὲν θὰ ἀπαριθμήσω τοὺς κρίκους στὴν ἁλυσίδα τῶν κακῶν οὔτε θὰ διαζωγραφήσω τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικό μας κατάντημα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Ὅσοι ἀνησυχοῦμε ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ χτυποῦμε τὶς καμπάνες τοῦ κινδύνου γιὰ τὴν Πίστη καὶ γιὰ τὴν Πατρίδα μας, βλέπουμε τὶς φωτιὲς τοῦ κακοῦ νὰ γιγαντώνουν καὶ νὰ ἀπειλοῦν νὰ μᾶς κατακαύσουν[1].

Ἀρκεῖ καὶ μόνο νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι ὁ ἐπανεκλεγεὶς πρωθυπουργός, ἐνθαρρύνθηκε ἀπὸ τὸ μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ ποὺ τὸν ἐψήφισε, ὄχι πάντως ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τοῦ ὑγιοῦς μέρους, ἀλλὰ ἀπὸ ἀκατήχητους καὶ ἀδιάφορους συμπολίτες μας, ποὺ ἐλάχιστα ἢ μηδενικὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀποβλέπουν μόνον στὴν καθημερινὴ ὑλική τους ἐπιβίωση καὶ στὰ ψίχουλα τῶν ἐπιδοτήσεων καὶ εἶναι εὐχαριστημένοι μὲ αὐτά. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ οὔτε αὐτοὶ οὔτε ὁ πρωθυπουργὸς συνειδητοποίησαν ὅσα ὀλέθρια πνευματικὰ ἔπραξε ἡ κυβέρνηση τὴν προηγούμενη τετραετία, ὅπως τὴν ἀποδοχὴ καὶ νομιμοποίηση τῆς προδοτικῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, τὰ βλάσφημα μέτρα γιὰ τὸν Κορωνοϊό, τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν, τὴν ἐντὸς τῶν ναῶν μασκοφορία, τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμό, τὴν κατασυκοφάντηση τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τὴν ἀκύρωση τῆς ἁγιαστικῆς καὶ θεραπευτικῆς Χάριτος τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, τὴν γιὰ πρώτη φορὰ ἐχθρικὴ στάση ἀπέναντι στὴν Ὀρθόδοξη Ρωσία, γιὰ νὰ παραλείψω καὶ ὅσα ἄλλα πολλά, ἀντορθόδοξα καὶ ἀνθελληνικὰ διαπράχθηκαν σὲ ἄλλους τομεῖς τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου. Ἐνθαρρυμένος λοιπὸν καὶ ἐπηρμένος ἀπὸ τὸ ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα ὕψωσε τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά του καὶ τὰ ἔβαλε μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καταργώντας τὸν νόμο Του καὶ τὶς ἐντολές Του. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐκλογή του ἐξήγγειλε ξεδιάντροπα καὶ ἀνερυθρίαστα ὅτι θὰ ὑποστηρίξει τὸν κολοφώνα, τὴν ἀποκορύφωση, τῶν κακῶν, τὴν ὁμοφυλοφιλία, καὶ θὰ νομιμοποιήσει τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων.

Τὸ πήγαιναν σιγά-σιγὰ οἱ ἀντίχριστες πολιτικὲς δυνάμεις μετρώντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν παραδοσιακῶν Ἑλλήνων, τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὑποστηρίζοντας τὶς «παρελάσεις ὑπερηφανείας» τῶν κιναίδων, εἰσάγοντας στὰ σχολεῖα τὴν κατάργηση τῆς διάκρισης τῶν φύλων, ἐπιτρέποντας εὔκολα τὴν ἀλλαγὴ φύλου ἀπὸ τοὺς ἀνηλίκους, νομοθετώντας τὴν συμβίωση τῶν ὁμοφύλων μὲ τὸ «σύμφωνο συμβίωσης». Τὶ ἄλλο ἀπέμεινε γιὰ νὰ ἀποδείξει ὁ πρωθυπουργὸς ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔπαυσε νὰ εἶναι ἕνα ὀρθόδοξο χριστιανικὸ κράτος, ὅτι ἀνήκει στὴν σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας, ὅπως ἰσχυρίζεται, ὅτι ἔχει ταυτισθῆ ἀπόλυτα μὲ τὴν ἀντίχριστη, τὴν ἀποχριστιανισμένη Δύση, ὅτι δὲν ὑπολογίζει οὔτε τὸ Εὐαγγέλιο οὔτε τοὺς Ἁγίους; Αὐτὰ γι᾽ αὐτὸν ἀνήκουν πλέον στὸ παρελθόν, εἶναι γιὰ τοὺς καθυστερημένους, τοὺς συντηρητικούς, τοὺς ὀπισθοδρομικούς, τοὺς γραφικούς, τοὺς ἀπροσάρμοστους. Ἐκεῖ κατατάσσουν καὶ τὶς ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες ποὺ ἀντιδροῦν σὲ ὅλα αὐτά, τὴν Ρωσία, τὴν Σερβία, τὴν Βουλγαρία, τὴν Γεωργία, τὴν Μολδαβία, ἔχοντας ἐπὶ κεφαλῆς τὶς τοπικὲς ἐκκλησίες, τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς μοναχούς. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπουσιάζουν, σιωποῦν καὶ συνεργοῦν ὄχι μόνο μὲ τὴν σιωπή τους, ἀλλὰ καὶ μὲ ὑποστηρικτικὲς δηλώσεις καὶ πράξεις ἐπίορκων καὶ ἀναξίων ἐπισκόπων καὶ ἄλλων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, θεολόγων καὶ θεολογούντων. Ὁ Σοδομισμός, ἡ ἀρσενοκοιτία, ἡ παιδεραστία, ἡ ἀσέλγεια, θριαμβεύουν καὶ νομιμοποιοῦνται.

Οἱ πυρκαγιὲς ποὺ ξέσπασαν αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν Ἀττική, στὴν Ρόδο, στὴν Κέρκυρα καὶ ἀλλοῦ[2], καὶ ἡ ἀδυναμία κατάσβεσής τους ἐξευτέλισαν τὴν αὐτοδυναμία καὶ παντοδυναμία τῆς κυβέρνησης Μητσοτάκη, τὸ θράσος καὶ τὴν ἔπαρσή του νὰ ἀγνοεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, νὰ τὰ βάζει μὲ τὸν μόνο αὐτοδύναμο καὶ παντοδύναμο Θεό. Ἂς ὑποδείξουν κάποιοι στὸ ἐπιτελεῖο του τὰ αὐτονόητα, ἂς ἀρθρώσει ἐπὶ τέλους ἐλεγκτικὸ λόγο ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἂς ξαναδιαβάσουν ὅλοι στὴν Ἁγία Γραφὴ τὴν διήγηση γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων. Ὁ δικαιωματισμὸς τῶν ἀσελγῶν κατοίκων τότε ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ ζητοῦν νὰ ἀσελγήσουν ἀκόμη καὶ ἐπὶ τῶν ἀγγέλων, τοὺς ὁποίους φιλοξενοῦσε ὁ Λὼτ στὸ σπίτι του. Τοὺς εἶχε στείλει ὁ Θεὸς ὡς ἀνθρώπους, διότι δὲν πίστευε ὅτι εἶχαν φθάσει σὲ τέτοιο σημεῖο καταπτώσεως, καὶ ἔπρεπε νὰ διαπιστωθεῖ καὶ νὰ ἐλεγχθεῖ ἡ φοβερὴ ἀσέλγεια. Καὶ διαπιστώθηκε ὄντως, ὅπως περιγράφει τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, ὅταν «οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως οἱ Σοδομίται περιεκύκλωσαν τὴν οἰκίαν ἀπὸ νεανίσκου ἕως πρεσβυτέρου, ὁ λαὸς ἅμα. Καὶ ἐξεκαλοῦντο τὸν Λὼτ καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτόν· ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; Ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ὑμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς». Καὶ μολονότι ὁ Λὼτ εὑρεθεὶς στὴν δύσκολη αὐτὴ θέση τοὺς προσέφερε τὶς δύο παρθένες κόρες του, γιὰ νὰ διασώσει τὸ σπίτι του ἀπὸ τὴν ἐντροπὴ τῆς ἀσέλγειας καὶ τῆς κακομεταχείρισης τῶν φιλοξενουμένων, οἱ Σοδομίτες ἀπείλησαν νὰ τὸν κακοποιήσουν καὶ κινήθηκαν νὰ σπάσουν τὴν πόρτα, ὁπότε ἐπενέβησαν οἱ ἄγγελοι, τοὺς ἐτύφλωσαν καὶ τοὺς περέλυσαν. Τὸ ἀποτέλεσμα; Ὁ Λὼτ καὶ ἡ οἰκογένειά του φυγαδεύθηκαν καὶ «Κύριος ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμορρα θεῖον καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις ταύτας καὶ πᾶσαν τὴν περίχωρον καὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσι καὶ τὰ ἀνατέλλοντα ἐκ τῆς γῆς»[3].

Νά! λοιπόν, ποῦ ξαναφέραμε τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ ἐκεῖ ψηλὰ ποὺ τὴν ἀνέβασαν ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες, ἡ Ἁγία Παρασκευή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὅσοι ἀντιστεκόμαστε στὴν νέα αὐτὴ παρακμιακὴ ἐποχή, στὴν νέα αὐτὴ «ἄπιστη καὶ διεστραμμένη γενεά», ὅπως χαρακτήρισε ὁ Χριστὸς τὴν δική του ἐποχή[4], ἀντλοῦμε θάρρος καὶ παραδειγματιζόμασε ἀπὸ τοὺς βίους, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ κατορθώματα τῶν Ἁγίων. Ἂς ρίξουμε λοιπὸν σύντομα μία ματιὰ στὸ βίο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ὡς πρότυπο χριστιανικῆς ζωῆς καὶ μαρτυρίας. Εἶναι ἐπ᾽ αὐτοῦ χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ μεγάλος αὐτὸς διδάσκαλος καὶ ἰσαπόστολος τῶν χρόνων τῆς Τουρκοκρατίας (1714-1779), ἑρμηνεύοντας τὴν Παραβολὴ τοῦ Σπορέως καὶ ἐξηγώντας ποιοὺς ἐννοεῖ ὁ Χριστός, ὅταν λέγει ὅτι ὁ σπόρος ποὺ ἔπεσε στὴν καλὴ γῆ καρποφόρησε καὶ ἀπέδωσε σὲ ἕνα χωράφι τριάντα τοῖς ἑκατὸ (30%), σὲ ἄλλο ἑξήντα καὶ σὲ ἄλλο ἑκατὸ τοῖς ἑκατό, διδάσκει ὅτι ἡ Ἁγία Παρασκευὴ πνευματικὰ καρποφόρησε ἑκατὸ τοῖς ἑκατό, διότι ἀπὸ τὴν βρεφικὴ ἡλικία, «ἐκ σπαργάνων», ἀφιερώθηκε στὸν Χριστὸ καὶ σ᾽ ὅλη της τὴν ζωὴ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἁγνότητα, τὴν ἀπόσπαση ἀπὸ τὰ κοσμικά, τὴν παρρησία καὶ τὴν σταθερὴ ὁμολογία της.

Ἂς παρακολουθήσουμε σύντομα τὴν ζωή της, ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ στὸ τέλος θὰ συναγάγουμε μερικὰ πολύτιμα διδάγματα.

  1.  Ἡ ἁγνὴ καὶ ὁμολογητική ζωή της.

Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορος Ἀντωνίνου τοῦ Εὐσεβοῦς (138-161 μ.Χ). Γεννήθηκε σὲ χωριὸ κοντὰ στὴν Ρώμη ἀπὸ Χριστιανοὺς γονεῖς, τὸν Ἀγάθωνα καὶ τὴν Πολιτεία, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἦσαν ἄτεκνοι, καὶ γι᾽ αὐτὸ παρακαλοῦσαν στὶς προσευχές τους ἀδιάλειπτα τὸν Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει τέκνο. Καὶ ὁ Θεός, ποὺ ἀκούει πάντοτε τὶς προσευχὼς τῶν εὐσεβῶν, τοὺς ἐχάρισε κορίτσι, τὴν παρούσα Ἁγία, τὴν ὁποία ὀνόμασαν Παρασκευή, ἐπειδὴ τὴν ἐβάπτισαν τὴν ἕκτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Αὐτή, «ἐκ σπαργάνων», ἀπὸ τὰ βρεφικά της χρόνια, σὰν τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ἀφιέρωσε τὸν ἑαυτό της στὸν Θεό, μὲ τὶς συμβουλὲς καὶ νουθεσίες τῆς μητέρας της. Ὅπως λέγει τὸ σύντομο Συναξάρι τοῦ Μηναίου «Αὕτη, ἐκ σπαργάνων μητρικῶν, τῷ Θεῷ ἑαυτὴν ἀναθεῖσα, ἦν παιδευομένη καὶ νουθετουμένη παρὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς». Ἔμαθε γρήγορα τὰ ἱερὰ γράμματα. Εἶχε διαρκῶς στὰ χέρια της τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ δὲν παρέλειπε νὰ ἐκκλησιάζεται καὶ νὰ προσεύχεται. Τώρα οἱ περισσότερες μητέρες ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν χριστιανικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τους, ἐνῷ θὰ πρέπει αὐτὲς πρῶτα, καὶ οἱ πατέρες βέβαια, νὰ εἶναι οἱ πρῶτοι δάσκαλοι τῶν παιδιῶν τους καὶ οἱ ἀγαθοὶ σύμβουλοι. Φροντίζουν μόνον γιὰ τὰ σωματικὰ καὶ ὑλικά, νὰ τὰ καλοντύσουν καὶ νὰ τὰ καλοθρέψουν, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὶς ψυχές τους, γιὰ τὴν πνευματική τους ἀνατροφὴ καί, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, σκοτώνουν τὶς ψυχές τους, γίνονται παιδοκτόνοι[5]. Στὶς ἡμέρες μας μάλιστα ἡ ἄθεη καὶ ἀντίχριστη παιδεία τῶν κυβερνήσεως τοῦ Τσίπρα καὶ τοῦ Μητσοτάκη, μὲ ὑπουργοὺς τοὺς Φίλη, Γαβρόγλου καὶ Κεραμέως ἔβγαλαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἁγίους ἀπὸ τὴν σχολικὴ παιδεία, εἰσήγαγαν τὸν εἰδωλολατρικὸ Συγκρητισμὸ καὶ τὴν σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση, τὴν ἀθώωση τοῦ Σοδομισμοῦ, ἀπὸ τὸ Νηπιαγωγεῖο καὶ τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο, «ἐκ σπαργάνων».

Ὅταν ἀπέθαναν οἱ γονεῖς της, ποὺ ἦσαν πλούσιοι, ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἐμοίρασε τὴν περιουσία της στοὺς πτωχούς, ἐκάρη μοναχὴ καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ βγῆκε ἀπὸ τὸ Μοναστήρι, σὰν τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, καὶ μὲ πολλὴ παρρησία καὶ τόλμη μία νεαρὴ κοπέλλα, σὲ ἕνα ἐχθρικὸ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον, ἐκήρυττε τὸν Χριστό, μὲ συνέπεια νὰ ὁδηγήσει πολλοὺς εἰδωλολάτρες στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία. Δὲν τὸ ἄντεξαν αὐτὸ κάποιοι φθονεροὶ Ἰουδαῖοι, βλέποντας νὰ θριαμβεύει ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσαν οἱ προπάτορές τους, καὶ τὴν κατήγγειλαν στὸν αὐτοκράτορα Ἀντωνῖνο, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἔφεραν τὴν Ἁγία μπροστά του, ἐθαύμασε τὴν σύνεση καὶ τὴν ὀμορφιά της. Προσπάθησε κατ᾽ ἀρχὴν μὲ κολακεῖες καὶ ὑποσχέσεις, ἔπειτα δὲ καὶ μὲ ἀπειλὲς βασάνων, νὰ κάμψει τὴν ἡρωϊκή της ψυχή, καὶ νὰ τὴν κάνει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ προσκυνήσει τὰ εἴδωλα. Ἀκλόνητη καὶ ἄκαμπτη ἡ Ἁγία τοῦ ἔδωσε μία ἀπάντηση, τὴν ὁποία οἱ ἁγιογράφοι τὴν βάζουν σὲ μία περγαμηνὴ ποὺ κρατᾶ στὸ χέρι της καὶ λέγει: «Μή μοι γένοιτο ἀρνήσασθαι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου· θεοὶ γὰρ οἱ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν μὴ ποιήσαντες ἀπολέσθωσαν;»[6]. Δηλαδή, νὰ μὴ μοῦ συμβεῖ νὰ ἀρνηθῶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου. Ἀντίθετα νὰ χαθοῦν, νὰ καταστραφοῦν, οἱ ψεύτικοι θεοὶ ποὺ δὲν δημιούργησαν τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ.

Δὲν θὰ ἀναφέρω τὰ φρικτὰ βασανιστήρια, στὰ ὁποῖα ὑπέβαλαν τὴν Ἁγία ὁ Ἀντωνῖνος καὶ δύο ἄλλοι ἡγεμόνες μετὰ ἀπὸ αὐτόν, ὁ Ἀσκληπιὸς καὶ ὁ Ταράσιος, ἀπὸ τὰ ὁποῖα θαυματουργικὰ διασωζόταν, μὲ συνέπεια οἱ δύο πρῶτοι νὰ πιστεύσουν στὸν Χριστὸ μαζὶ μὲ πλῆθος ἄλλων ἀνθρώπων. Μόνον ὁ τρίτος, ὁ Ταράσιος, ἔμεινε στὴν ἀπιστία καὶ στὴν σκληροκαρδία του, καὶ μὴ γνωρίζοντας μὲ ποιὸν ἄλλο τρόπο νὰ τὴν βασανίσει, ἀφοῦ ἐδοκίμασε πολλούς, ἔδωσε ἐντολὴ καὶ μὲ ξίφος ἔκοψαν τὴν κεφαλή της: «Τελευταῖον δὲ ξίφει τὴν κεφαλὴν αὐτῆς ἀπέτεμεν»[7].

Δεῖγμα πάντως τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς Δημιουργὸς καὶ Προνοητὴς τῆς Κτίσεως, ρυθμίζει καὶ ἐλέγχει τὶς φυσικὲς δυνάμεις καὶ εἴτε ἐνισχύει τὴν ἐνέργειά τους εἴτε τὴν ἀναστέλλει καὶ τὴν μεταβάλλει, δεῖγμα λοιπὸν αὐτῆς τῆς δυνάμεως, ποὺ τὴν ἀγνόησαν πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες στὶς πρόσφατες πυρκαγιές, ποὺ ἀνεξέλεγκτες καὶ ἀνίκητες κατέκαψαν τὴν χώρα μας, μᾶς παρέχει ὁ Βίος τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Δύο φορὲς προσπάθησαν νὰ τὴν κάψουν οἱ ἡγεμόνες μέσα σὲ λέβητα χάλκινο, γεμᾶτο ἀπὸ πίσσα, λάδι καὶ μολύβι, κάτω ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔκαιγε δυνατὴ φωτιά. Μέσα στὸν φλεγόμενο λέβητα ὅμως ἡ Ἁγία δροσιζόταν καὶ ἔμεινε ἀβλαβής, μὲ συνέπεια νὰ μὴν πιστεύει στὰ μάτια του ὁ Ἀντωνῖνος καὶ νὰ προτρέπει τὴν Ἁγία νὰ τὸν ραντίσει μὲ τὰ χέρια της, γιὰ νὰ δοκιμάσει ἂν ὄντως καῖνε τὰ ὑγρὰ τοῦ καζανιοῦ. Γέμισε τότε ἡ Ἁγία τὰ χέρια της καὶ ἔρριξε τὸ ὑγρὸ στὸ πρόσωπο τοῦ ἡγεμόνος, μὲ συνέπεια ἀπὸ τὴν πολλὴ θερμότητα νὰ χάσει τὴν ὅραση καὶ στὰ δυό του μάτια. Τότε ἐπίστευσε καὶ παρακάλεσε τὴν Ἁγία νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ νὰ ξαναβρεῖ τὸ φῶς του, πρᾶγμα ποὺ ἔπραξε ἡ Ἁγία καὶ ἐκέρδισε τὸν Ἀντωνῖνο καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν στὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἀνίκητες καὶ ἀνεξέλεγκτες οἱ πρόσφατες πυρκαγιές, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ ἀδυναμία τῶν κυβερνώντων καὶ ἡ «ὕβρις», ἡ ὑπερήφανη ἀλαζονεία καὶ ἐμπιστοσύνη στὶς δικές τους δυνάμεις, ἄφησαν ὀπίσω τους μαυρίλα καὶ ἀποκαΐδια, ἀπανθρακωμένα δάση καὶ περιουσίες, καὶ νικημένο τὸν «παντοδύναμο» πρωθυπουργό. Ὁ Ἀντωνῖνος βρῆκε τὴν ὅρασή του, γιατὶ ἀναγνώρισε τὴν ἀδυναμία του. Μακάρι νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τῶν σημερινῶν ἀπίστων καὶ ἀθέων, ποὺ τολμοῦν νὰ τὰ βάζουν μὲ τὸν ἀνίκητο καὶ παντοδύναμο Θεό, ἀψηφώντας τὶς ἐντολὲς καὶ τὴν διδασκαλία Του.

  1. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς γιὰ τὴν Ἁγία Παρασκευή.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ μεγάλος αὐτὸς διδάχος τοῦ Γένους τῶν χρόνων τῆς Τουρκοκρατίας, ποὺ ἔσωσε τὴν Πίστη τῶν ὑποδούλων καὶ προετοίμασε τὴν ἐθνικὴ Παλλιγγενεσία τοῦ 1821, στὶς ἁπλοϊκὲς Διδαχές του ἀναφέρεται ἰδιαίτερα στὴν Ἁγία Παρασκευὴ ὡς παράδειγμα ὁλοκληρωτικῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν παιδική της ἡλικία. Ἑρμηνεύει τὴν γνωστὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο Παραβολὴ τοῦ Σπορέως[8], ὅπου ὁ Χριστὸς θέλησε νὰ δείξει ὅτι ὁ ἴδιος ὡς γεωργός, ὡς σπορεύς, σπέρνει τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος πέφτοντας σὲ ἀκαλλιέργητες, σκληρές, ἐπιπόλαιες, καὶ γεμᾶτες ἀπὸ κοσμικὲς φροντίδες ψυχὲς δὲν καρποφορεῖ καὶ πάει χαμένος. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ σὲ καλοπροαίρετες ψυχές, σὲ καλὸ ἔδαφος, καὶ ἂν πέσει, δὲν καρποφορεῖ τὸ ἴδιο, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὴν ποιότητα τὴν πνευματικὴ τοῦ καλοπροαίρετου δίνει ἀλλοῦ τριάντα, ἀλλοῦ ἐξήντα καὶ ἀλλοῦ ἑκατὸ τοῖς ἑκατό: «Καὶ ἄλλα ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν καὶ ἐδίδου καρπὸν ὃ μὲν ἑκατόν, ὃ δὲ ἑξήκοντα, ὃ δὲ τριάκοντα»[9].

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἀναφέρει παραδείγματα γιὰ τὰ καλὰ καὶ κακὰ ἐδάφη, λέγει καὶ γιὰ τὴν Ἁγία Παρασκευή:

«Νὰ εἰποῦμεν καὶ διὰ τὴν καλὴν γῆν. Ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἦτο δώδεκα χρονῶν κόρη ἀπὸ γένος εὐγενικόν. Μείνασα ὀρφανὴ ἐμοίρασεν ὅλην της τὴν περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ μὲ αὐτὰ ἠγόρασε τὸν παράδεισον. Καὶ μετεχειρίζετο ὡς φτιασίδια τὰ δάκρυα, ἐνθυμουμένη τὰς ἁμαρτίας της. Ὡς σκουλαρίκια εἶχε τὰ ὦτα της ἀνοικτὰ διὰ ν᾽ ἀκούῃ τὰς Ἁγίας Γραφάς. Ὡς κορδόνι εἶχε τὰς πολλὰς νηστείας, ὁποὺ ἔκαμον τὸν λαιμόν της καὶ ἔλαμπεν ὡς ὁ ἥλιος. Ὡς δακτυλίδια τοὺς κόμβους τῶν δακτύλων της ἀπὸ τὰς πολλὰς μετανοίας ὁποὺ ἔκαμνεν. Ὡς χρυσοῦν ζωνάριον τὴν παρθενίαν ὁποὺ ἐφύλαξεν εἰς ὅλην της τὴν ζωήν. Ὡς φόρεμα τὴν ἐντροπὴν ὁποὺ εἶχεν εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὁποὺ τὴν ἐσκέπαζεν. Ἔτσι ἐστολίζετο ἡ Ἁγία. Ἀνίσως καὶ εἶνε κανένα κορίτσι καὶ θέλῃ νὰ στολίζεται, ἂς στοχασθῇ τὶ ἔκαμνεν ἡ Ἁγία, νὰ κάμνῃ καὶ ἐκείνη, ἂν θέλῃ νὰ σωθῇ. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἔμαθε γράμματα καὶ ἔγινε σοφωτάτη. Καὶ διὰ τὴν καθαρότητά της τὴν ἠξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ ἔκαμνε καὶ θαύματα. Ἰάτρευε τυφλούς, κωφούς· ἀνέστηνε νεκρούς. Δύο Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνῃ θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνῖνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει ν᾽ ἀρνηθῇ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήσῃ τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμῃ βασίλισσαν. Λέγει του ἡ Ἁγία: Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾽ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς. Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῇ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας. Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας: Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω. Λέγει του ἡ Ἁγία: Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμῃς εἰς τρεῖς ἡμέρας, κάμε το τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου. Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμᾶτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾽ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγῃ εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον. Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν Ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῇ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δύο – τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία τῆς λέγει: Παρασκευὴ, διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι. Λέγει της ὁ βασιλεύς: Ράντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει; Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τάς δύο της χεῖρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω, καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς. Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀποκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε. Αὐτὴ ἡ Ἁγία ἔκαμε τὰ ἑκατὸν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου»[10].

  1. Μηνύματα Ἐπικαιρότητας

Εἶναι πολλὰ τὰ διδάγματα καὶ τὰ μηνύματα ποὺ ἐκπέμπει ὁ βίος τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Ἐπισημαίνει ἐν πρώτοις τὴν μεγάλη σημασία τῆς οἰκογένειας στὴν ἀνατροφὴ καὶ στὴν προκοπὴ τῶν παιδιῶν. Ἐκ σπαργάνων, ἀπὸ τὴν κούνια, ἀνατράφηκε ἡ Ἁγία ἀπὸ τοὺς γονεῖς της μὲ τὶς χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ ἀξίες. Ἕνας ὕμνος λέγει: «Ἐκ σπαργάνων μητρῴων σὺ τῷ Χριστῷ σεαυτὴν ἀναθεῖσα διηνεκῶς αὐτῷ εὐηρέστησας»[11].Εἶναι βέβαιο, ἂν λάβει κανεὶς κατὰ νοῦν τὴν γενικὴ γραμμὴ τῆς ἐπανεκλεγείσας κυβέρνησης, ὅτι τὸ νέο ὑπουργεῖο οἰκογένειας ποὺ ἵδρυσε ὁ πρωθυπουργὸς δὲν θὰ πορευθεὶ στὴν γραμμὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης. Μακάρι νὰ διαψευσθοῦμε.

Ἄλλο ἐκκωφαντικὸ ἠχηρὸ μήνυμα εἶναι ἡ ἠθικὴ καθαρότητα καὶ ἁγνότητα, ἡ παρθενία τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, μιᾶς πλούσιας καὶ ὄμορφης κοπέλλας. Σήμερα μόνον χλεύη, εἰρωνία, καὶ γέλωτες προκαλεῖ ἡ ἀναφορὰ εἰς αὐτὲς τὶς ἀρετές. Οἱ νέοι καὶ οἱ νέες μας ἔχουν ξεστρατίσει στὴν πλειονότητά τους τελείως. Ἔχουν παραδοθῆ πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο στὶς σαρκικὲς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις, ποὺ συνιστοῦν τὸ ἁμάρτημα τῆς πορνείας, καὶ μετὰ τὸν γάμο στὶς ἐξωσυζυγικὲς σχέσεις τῆς μοιχείας, στὰ εὔκολα διαζύγια καὶ στὴν διάλυση τῆς οἰκογένειας. Ὁ πολυδιαφημισμένος Τουρισμός, γιὰ τοὺς ἠθικοὺς κινδύνους τοῦ ὁποίου εἶχαν εἰδοποιήσει οἱ ἀληθινὰ Ὅσιοι Γέροντες Φιλόθεος Ζερβάκος, καὶ Αὐγουστῖνος Καντιώτης, μὲ τὰ ἐλευθεριάζοντα ἤθη τῶν Δυτικῶν Τουριστῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἔχει συμβάλει ἀποφασιστικὰ στὴν ἐξαχρείωση τῶν Ἑλλήνων. Πολλοὶ ὕμνοι ἀναφέρονται στὴν καθαρότητα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, στὴν ἁγνότητα καὶ παρθενία της. Θὰ μνημονεύσουμε μόνον αὐτὸν ποὺ ἀκούσαμε ὡς Δοξαστικὸ τῶν Αἴνων τοῦ Ὄρθρου: «Ἐν πόλει τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἐν ὄρει ἁγίῳ αὐτοῦ, ἐκεῖ κατεσκήνωσεν ἡ Ἁγία, τὴν λαμπάδα ἄσβεστον τηρήσασα. Ἀκούσωμεν τῆς παρθένου ἐγκώμιον· Ὦ Παρθενία, ναὸς Θεοῦ! ὦ Παρθενία, Μαρτύρων δόξα! ὦ Παρθενία, Ἀγγέλων συμμέτοχε». Τώρα ἀντιστρέφεται ὁ ὕμνος· στὴν πρώην Χριστιανικὴ καὶ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα κατασκηνώνουν πόρνοι, μοιχοὶ καὶ ὁμοφυλόφιλοι μὲ σβησμένες τὶς λαμπάδες τῆς καθαρότητας. Ὦ σαρκικὲς ἐκτροπὲς καὶ ἀνωμαλίες, ναὸς τοῦ Διαβόλου, δόξα, καὶ καύχημα τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν δαιμόνων σύμμαχοι.

Καὶ ἕνα ἄλλο ἠχηρὸ μήνυμα στέλνει ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως μπροστὰ σὲ πανίσχυρους αὐτοκράτορες καὶ ἡγεμόνες, σὰν τοὺς σημερινοὺς παγκόσμιους καὶ τοπικοὺς ἄρχοντες τῆς δῆθεν «Νέας Τάξης Πραγμάτων», παλαιᾶς ὅμως καὶ γερασμένης, ποὺ τὰ ἔβαλαν ὑβριστικὰ μὲ τὸν Θεό, ὅπως ὁ προστάτης τους Ἑωσφόρος. Ἡ παρρησία καὶ τὸ θάρρος μιᾶς νεαρῆς κοπέλλας κουρέλιασε καὶ ἐξευτέλισε τὴν αὐτοδυναμία καὶ παντοδυναμία τῶν τότε κυβερνώντων καὶ ἔδειξε ἐπίσης πὼς οἱ γυναῖκες, μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὶς ἀρετές τους, εἶναι ἰσάξιες μὲ τοὺς ἄνδρες καὶ πολλὲς φορὲς τοὺς ξεπερνοῦν, καὶ ἂς διεκδικοῦν σὲ λάθος κατεύθυνση τὴν ἰσότητα τὰ ἀνόητα φεμινιστικὰ κινήματα, ποὺ μᾶς κουβαλήθηκαν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀμερική. Ἕνας ὕμνος τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας μᾶς λέγει ὅτι ἕνα νεαρὸ κορίτσι μὲ τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ κατανίκησε τὸν ἀλαζόνα Διάβολο, ποὺ νόμιζε ὅτι θὰ στήσει τὸν θρόνο του πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὸν Θεό, νικήθηκε ὅμως καὶ ἔπεσε σὰν ἀδύναμο σπουργίτι στὰ πόδια τῆς Ἁγίας[12]. Ἂς μὴ περιφρονοῦν λοιπὸν ὡς γραφικοὺς καὶ καθυστερημένους οἱ ἐπηρμένοι ἄρχοντες ὅσους ἀκολουθοῦν τὸ Εὐαγγέλιο, τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὑποδείγματα τῶν Ἁγίων.

[1]. Βλ. μεταξὺ ἄλλων τὸ μικρό μας βιβλίο: Κινδυνεύει τώρα σοβαρὰ ἡ Ὀρθοδοξία, Θεσσαλονίκη 2021, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».

[2]. Ἐλέχθησαν καὶ ἐγράφησαν πρὶν ἐκδηλωθοῦν οἱ πολὺ πιὸ καταστρεπτικὲς πυρκαγιὲς στὴν Πάρνηθα καὶ στὸν Ἕβρο καὶ οἱ κατακλυσμικὲς πλημμύρες τῶν τελευταίων ἡμερῶν.

[3]. Γένεσις, κεφάλαιο 9ο.

[4]. Ματθ. 17, 17.

[5]. Βλ. περισσότερα στὸ μικρὸ ἐπίσης βιβλίο μας: Ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, Θεσσαλονίκη 20142, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».

[6]. Συναξάρι τοῦ Μηναίου (27 Ἰουλίου).

[7]. Αὐτόθι.

[8]. Ματθ. 13, 4-23. Λουκᾶ 8, 5-15.

[9]. Ματθ. 13, 8.

[10]. Βλ. εἰς Ἐπισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς (1714-1779). Συναξάριον-Διδαχαί-Προφητεῖαι-Ἀκολουθία, Ἀθῆναι 200526, σελ. 142-144.

[11]. Κάθισμα ἀκολουθίας Ὄρθρου.

[12]. Στιχηρὸ προσόμοιο τοῦ Ἑσπερινοῦ (27 Ἰουλίου): «Πολυώδυνα βάσανα, ὑποστῆναι Πανένδοξε, ἀνδρικῷ φρονήματι ηὐτομόλησας, καὶ τῶν Ἑλλήνων σεβάσματα, ὡς κόνιν ἐλέπτυνας· τῷ γὰρ σθένει τοῦ Σταυροῦ, τὸν ἀντίπαλον ἔκτεινας, τὸν καυχώμενον, ὑπεράνωθεν ἄστρων θρόνον θεῖναι· πρὸ ποδῶν σου γὰρ ἐρράγη, ὥσπερ στρουθίον παιζόμενος».

Αυτοκέφαλη η Εκκλησία της Μολδαβίας; (Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης)

Αυτοκέφαλη η Εκκλησία της Μολδαβίας;

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.


Μοῦ ἐζητήθη ἡ γνώμη, ἂν μπορεῖ καὶ ἂν πρέπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ ἀνεξάρτητου καὶ διεθνῶς ἀναγνωρισμένου κράτους τῆς Μολδαβίας νὰ ζητήσει αὐτοκεφαλία. Χωρὶς νὰ ἐπεκταθῶ σὲ λεπτομερεῖς ἱστορικοκανονικὲς ἀναλύσεις, ποὺ ἂν χρειασθεῖ θὰ τὸ πράξω, θὰ διατυπώσω σύντομα τὶς ἀπόψεις μου, σύμφωνα μὲ τὴν ἱεροκανονική μας Παράδοση καὶ τὶς νεώτερες ἐκκλησιολογικὲς ἐξελίξεις.

Πρέπει ἐν πρώτοις νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων δὲν καθορίζουν τὴν διαδικασία χορήγησης τοῦ αὐτοκεφάλου. Ἂν τὴν εἶχαν καθορίσει, δὲν θὰ χρειαζόταν νὰ τεθεῖ ὡς θέμα βασικὸ πρὸς ἐπίλυση ἀνάμεσα στὰ δέκα θέματα τῆς ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες προετοιμαζόμενης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», ποὺ συνῆλθε στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (2016), χωρὶς ὅμως νὰ συζητηθεῖ, γιατὶ ἀποσύρθηκε τὴν τελευταία στιγμή, ἐνῶ εἶχε ἐπιτευχθῆ ὁμοφωνία καὶ συμφωνία εἰς ὅλα τὰ οὐσιώδη προβλήματα.

Αὐτὸ ποὺ καθορίζουν μὲ αὐστηρότητα καὶ ἐντυπωσιακὴ διαύγεια οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι ὅτι οἱ ἀσκοῦντες τὴν ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση ἐπίσκοποι, μητροπολίτες καὶ πατριάρχες δὲν πρέπει νὰ ὑπερβαίνουν τὰ ὅρια τῆς δικαιοδοσίας ποὺ ἔχουν καὶ νὰ ἐπεμβαίνουν ὑπερορίως στὴν δικαιοδοσία ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν. Ἡ εἰσπήδηση σὲ ξένη δικαιοδοσία εἶναι βαρὺ ἐκκλησιαστικὸ παράπτωμα καὶ τιμωρεῖται αὐστηρά. Κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου ἡ πενταρχία τῶν πατριαρχῶν Ρώμης, Κωνσταντινούπολης, Ἀλεξάνδρειας, Ἀντιόχειας καὶ Ἱεροσολύμων, ἐσήμαινε τὴν ὕπαρξη πέντε μόνον αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. ῞Οταν ἐπιχειροῦσε κάποιος ἀπὸ τοὺς πέντε, καὶ συνήθως ὁ Ρώμης, νὰ εἰσβάλει στὴν δικαιοδοσία ἄλλου πατριαρχείου, αὐτὸ καταδικαζόταν συνοδικῶς.

Ὅταν, μετὰ τὸ σχίσμα τοῦ 1054, ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπέμεινε μόνη πρώτη τιμητικὰ στὸν χῶρο τῆς Ἀνατολῆς, δὲν ἐπεχείρησε νὰ μεταβάλει τὸ πρωτεῖο τιμῆς σὲ πρωτεῖο ἐξουσίας, κατὰ τὰ παπικὰ πρότυπα, ἀλλὰ περιορίσθηκε στὴν δική της δικαιοδοσία καὶ δὲν ἐπενέβαινε στὴν δικαιοδοσία τῶν ἄλλων τριῶν πατριαρχείων. Βοηθοῦσε μόνον κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας τὶς ἐμπερίστατες ἐκκλησίες μὲ παρεμβάσεις στὴν Ὑψηλὴ Πύλη, ὅταν αὐτὸ τῆς ἐζητεῖτο παρακλητικὰ καὶ φιλάδελφα, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ἀναγνώριση ὑπερόριας ἁρμοδιότητας.

Ὅλα τὰ αὐτοκέφαλα ποὺ ἐχορήγησε ἡ Κωνσταντινούπολη μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης (1453) στὶς Ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ρουμανίας, τῆς Σερβίας, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἀλβανίας, τὰ ὁποῖα ἐπικαλοῦνται πολλοί, γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι μόνον ἡ Κωνσταντινούπολη ἔχει δικαίωμα νὰ χορηγεῖ αὐτοκέφαλο, αὐτὰ τὰ αὐτοκέφαλα λοιπὸν δὲν παραβίασαν τὴν δικαιοδοσία ἄλλης αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας, διότι οἱ περιοχὲς αὐτὲς ἀνῆκαν ἱστορικά, ὡς τμήματα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καὶ μετέπειτα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, στὴν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως· ἑπομένως ἐκινοῦντο μέσα στὰ ὅρια τῆς ἱεροκανονικῆς Παράδοσης.

Οἱ τέσσερις αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες τῶν πρεσβυγενῶν πατριαρχείων μὲ τὴν χορήγηση νέων αὐτοκεφάλων ἔγιναν τώρα δεκατέσσερις, καὶ ὅ,τι ἴσχυε γιὰ τὰ τέσσερα πατριαρχεῖα ἰσχύει καὶ γιὰ τὶς ὑπόλοιπες. Ἡ ἀνεξαρτησία καὶ ἡ αὐτοκεφαλία τους εἶναι πλήρεις καὶ ὄχι ἐλλιπεῖς. Δὲν δικαιοῦται κανένας ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς πατριάρχες, οὔτε ὁ Κωνσταντινουπόλεως, νὰ ἐπεμβαίνει εἰς τὰ ἐσωτερικά τους, οὔτε εἰς τὸ δικαίωμά τους νὰ ἐπιτρέψουν ἢ νὰ ἀρνηθοῦν σὲ μέρος τῆς δικῆς τους δικαιοδοσίας νὰ καταστεῖ αὐτοκέφαλο.

Δυστυχῶς ἡ Κωνσταντινούπολη ἀντικανονικὰ παραβίασε τὴν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ χορήγησε αὐτοκεφαλία στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας καὶ προκάλεσε ἔτσι διαιρέσεις καὶ συγκρούσεις[1]. Λίγο πιὸ προσεκτικὰ κινεῖται τώρα στὸ αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων, ὅπου ὅμως τὴν πρωτοβουλία ἔπρεπε νὰ ἔχει ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας. Γιατὶ ἔσπευσε καὶ προηγήθηκε ἡ Κωνσταντινούπολη στὸ νὰ δεχθεῖ τοὺς σχισματικοὺς τῶν Σκοπίων σὲ εὐχαριστιακὴ κοινωνία; Δὲν ἔπρεπε αὐτὸ νὰ γίνει πρῶτα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας; Καὶ τελικῶς ποιὸς θὰ χορηγήσει τὸ αὐτοκέφαλο, ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἢ ἡ Κωνσταντινούπολη;

Ἡ διορθόδοξη θέση ὡς πρὸς τὴν διαδικασία χορήγησης τοῦ αὐτοκεφάλου, ποὺ δὲν προβλέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀποφασίσθηκε μὲ πλήρη ὁμοφωνία καὶ συμφωνία στὶς Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Διασκέψεις ποὺ προετοίμαζαν τὸ ἔργο τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Στὴν Διορθόδοξη Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπὴ ποὺ συνῆλθε στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης (7-13/11/1993) ὁ Γραμματεὺς ἐπὶ τῆς προπαρασκευῆς, μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνός, στὴν εἰσήγησή του, ὅπου παρουσίασε τὶς θέσεις τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διεπίστωσε ὅτι «εἶναι σαφὴς ἡ ὑποκειμένη πανορθόδοξος συνείδησις, ὅτι διὰ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ αὐτοκεφάλου τοπικῆς τινος Ἐκκλησίας δὲν ἐπαρκεῖ κανονικῶς ἡ μεμονωμένη αὐθεντία μιᾶς μόνης αὐτοκεφάλου Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἢ ὅτι ἡ κανονικὴ ἀπόδοσις τῆς Αὐτοκεφαλίας δὲν νοεῖται ἄνευ τῆς ἐκ τῶν προτέρων βεβαιώσεως τῆς πανορθοδόξου συναινέσεως»[2].

Στὸ κείμενο τῶν ἀποφάσεων τῆς ἐν λόγῳ Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸ θέμα «Τὸ Αὐτοκέφαλο καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ», μεταξὺ ἄλλων ὁρίζονται καὶ τὰ ἑξῆς:

  1. Διεπιστώθη πλήρης συμφωνία ὡς πρὸς τοὺς ἀναγκαίους κανονικοὺς ὅρους διὰ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ Αὐτοκεφάλου τοπικῆς τινος Ἐκκλησίας, ἤτοι ὡς πρὸς τὴν συγκατάθεσιν καὶ τὰς ἐνεργείας τῆς Ἐκκλησίας-μητρός, ὡς πρὸς τὴν ἐξασφάλισιν πανορθοδόξου συναινέσεως καὶ ὡς πρὸς τὸν ρόλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῶν λοιπῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν κατὰ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ Αὐτοκεφάλου. Συμφώνως πρὸς τὴν συμφωνίαν ταύτην:

α. Ἡ Ἐκκλησία-μήτηρ, δεχομένη τὸ αἴτημα ὑπαγομένης εἰς αὐτὴν ἐκκλησιαστικῆς περιοχῆς ἀξιολογεῖ τὰς ὑφισταμένας κανονικὰς καὶ ποιμαντικὰς προϋποθέσεις, πρὸς παροχὴν τοῦ Αὐτοκεφάλου. Εἰς περίπτωσιν καθ᾽ ἣν ἡ τοπικὴ σύνοδος, ὡς ἀνώτατον ἐκκλησιαστικὸν ὄργανον, παράσχει τὴν συγκατάθεσιν αὐτῆς, ὑποβάλλει σχετικὴν πρότασιν πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον διὰ τὴν ἀναζήτησιν τῆς πανορθοδόξου συναινέσεως, ἐνημερώνει δὲ σχετικῶς τὰς λοιπὰς κατὰ τόπους Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.

β. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, κατὰ τὰ πανορθοδόξως καθιερωμένα, ἀνακοινοῖ διὰ Πατριαρχικοῦ Γράμματος πάντα τὰ σχετικὰ πρὸς τὸ συγκεκριμένον αἴτημα καὶ ἀναζητεῖ τὴν ἔκφρασιν τῆς πανορθοδόξου συναινέσεως. Ἡ πανορθόδοξος συναίνεσις ἐκφράζεται διὰ τῆς ὁμοφωνίας τῶν συνόδων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

γ. Ἐκφράζων τὴν συγκατάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας-μητρὸς καὶ τὴν πανορθόδοξον συναίνεσιν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀνακηρύσσει ἐπισήμως τὸ Αὐτοκέφαλον τῆς αἰτησαμένης Ἐκκλησίας διὰ τῆς ἐκδόσεως Πατριαρχικοῦ Τόμου. Ὁ Τόμος οὗτος ὑπογράφεται ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Εἶναι ἐπιθυμητὸν νὰ προσυπογράφεται καὶ ὑπὸ τῶν Προκαθημένων τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὁπωσδήποτε ὅμως ὑπὸ τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας-μητρός.

δ. Ἡ ἀνακηρυχθεῖσα Αὐτοκέφαλος τοπικὴ Ἐκκλησία ἐντάσσεται ὡς ἰσότιμος εἰς τὴν κοινωνίαν τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἀπολαύει πάντων τῶν πανορθοδόξως καθιερωμένων κανονικῶν προνομίων (Δίπτυχα, Μνημόσυνον, Διορθόδοξοι σχέσεις κ.λπ.)[3].

Δὲν ἐπιτεύχθηκε συμφωνία καὶ ὁμοφωνία μόνον στὸ περιεχόμενο τῆς παραγράφου 3γ, γιὰ τὸ ποιοὶ ὑπογράφουν τὸν Τόμο τοῦ Αὐτοκεφάλου. Ἡ Κωνσταντινούπολη θέλει νὰ ὑπογράφεται ὁ Τόμος μόνον ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, ἐνῶ ἡ Μόσχα, ἀκολουθούμενη ἐπίσης ἀπὸ ἄλλες τοπικὲς ἐκκλησίες, ἐπιθυμεῖ νὰ ὑπογράφουν τὸν Τόμο τοῦ Αὐτοκεφάλου ὅλοι οἱ προκαθήμενοι ἢ τουλάχιστον ὁ προκαθήμενος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία ἀνῆκε ἡ αἰτοῦσα τὸ αὐτοκέφαλο περιοχή. Τὸ ἐπουσιῶδες αὐτὸ θέμα δὲν λύθηκε οὔτε στὶς ἑπόμενες Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Διασκέψεις, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ θέμα τοῦ Αὐτοκεφάλου, μολονότι στὰ οὐσιώδη ὑπῆρξε ὁμοφωνία, δὲν συζητήθηκε στήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης. Δὲν θὰ ἔπρεπε ὅμως νὰ τηροῦνται ὅσα ἔγιναν δεκτὰ ἀπὸ ὅλους καὶ ἐκφράζουν τὴν πανορθόδοξη συνείδηση;

Ἡ Κωνσταντινούπολη ἐνεργεῖ α) ἐναντίον τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν εἰσπήδηση σὲ ξένη δικαιοδοσία, καὶ β) ἐναντίον τῆς πανορθόδοξης συνείδησης, ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ ἀρχίζει ἡ διαδικασία πρῶτα μὲ αἴτημα πρὸς τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσπᾶται κάποιο μέρος της καὶ στὴ συνέχεια πρὸ τῆς ὑπογραφῆς τοῦ Τόμου νὰ ἐξασφαλίζεται ἡ πανορθόδοξη συναίνεση μὲ συνοδικὲς ἀποφάσεις τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν· ὅλα αὐτὰ τὰ ἀπορρίπτει καὶ τὰ περιφρονεῖ. Εὑρισκόμενη δὲ σὲ δρόμο ἀντικανονικότητας καὶ ἀντισυνοδικότητας στηρίζεται στὸ δικαίωμα τοῦ ἐκκλήτου, ποὺ τῆς ἀναγνωρίζουν δῆθεν ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δηλαδὴ στὸ νὰ καταφεύγουν στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ἀπὸ ἄλλες ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες, ὅταν δὲν ἐπιλύνονται κάποια θέματα ἀπὸ τὴν ἁρμόδια ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση. Εἶναι ὅμως γνωστὸν ὅτι διάσημοι βυζαντινοὶ κανονολόγοι καὶ ὁ ἐμβριθὴς ἑρμηνευτὴς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης, περιορίζουν τὴν ἄσκηση τοῦ ἐκκλήτου, μέσα στὰ ὅρια τῆς δικαιοδοσίας κάθε πατριάρχη καὶ ὄχι ἔξω ἀπὸ αὐτά. Οἱ ἀποφάσεις ὅλων τῶν πατριαρχῶν καὶ τῶν προκαθημένων δὲν ἐφεσιβάλλονται, δὲν ἐκκαλοῦνται οὔτε στὸν Ρώμης οὔτε στὸν Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ἀνέκκλητες. Μόνον Οἰκουμενικὴ Σύνοδος μπορεῖ νὰ ἀποφασίζει. Ὁ Ζωναρᾶς, ἀναφερόμενος στὸ ἔκκλητοποὺ διεκδικοῦσε ὁ πάπας, ἐπικαλούμενος κανόνα τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γράφει: «Οὔτε οὖν τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου ἐστὶν ὁ κανών, οὔτε πάσας τὰς ἐκκλήτους ἀνατίθησιν αὐτῷ, ἀλλὰ τῶν ὑποκειμένων αὐτῷ»[4]. Καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἑρμηνεύων τὸν 9ο κανόνα τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν ὁποῖο ἐπικαλεῖται ἡ Κωνσταντινούπολη ὑπὲρ τοῦ δικαιώματος νὰ δέχεται ἐκκλήτους, λέγει ὅτι «Ὁ Κωνσταντινουπόλεως οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ἐνεργεῖν εἰς τὰς Διοικήσεις καὶ ἐνορίας τῶν ἄλλων πατριαρχῶν, οὔτε εἰς αὐτὸν ἐδόθη ἀπὸ τὸν κανόνα τοῦτον ἡ ἔκκλητος ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ»[5].

Μὲ βάση τὰ συντόμως ἀναπτυχθέντα, ὡς ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα ἂν μπορεῖ καὶ ἂν πρέπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ ἀνεξάρτητου κράτους τῆς Μολδαβίας νὰ ζητήσει αὐτοκεφαλία, προκύπτουν τὰ ἑξῆς: Ἐπειδὴ ἡ Μολδαβία εἶναι πλέον ἀνεξάρτητο κράτος, ἀσφαλῶς μπορεῖ καὶ δικαιοῦται ἡ Ἐκκλησία αὐτοῦ τοῦ ἀνεξάρτητου κράτους νὰ ζητήσει καὶ νὰ λάβει αὐτοκεφαλία, ὅπως τὸ ἔπραξαν οἱ Ἐκκλησίες τῶν ἄλλων κρατῶν, Ρωσίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Ἑλλάδος, Πολωνίας, Ἀλβανίας, Τσεχοσλοβακίας. Αὐτὸ βέβαια δὲν εἶναι ὑποχρεωτικό, διότι ἐνέχει καὶ κάποια στοιχεῖα ἐθνοφυλετισμοῦ. Στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς π.χ. δὲν χορηγεῖ αὐτοκεφαλία τὸ Φανάρι, μολονότι δρᾶ ἐντὸς ἐλεύθερου καὶ δυνατοῦ κράτους, οὔτε ἐπιτρέπει νὰ ἐνσωματωθοῦν στὴν αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ Κρήτη, τὰ Δωδεκάνησα καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ ἔχουν ἀπὸ καιρὸ ἐνσωματωθῆ στὸ ἀνεξάρτητο ἑλληνικὸ κράτος.

Ἂν πάντως ἀποφασισθεῖ νὰ ὑποβληθεῖ αἴτημα αὐτοκεφαλίας, αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει κατὰ τὸν ἁρμόζοντα ἱεροκανονικὸ τρόπο. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Μολδαβίας ἀνήκει στὴν δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, καὶ ὁ μητροπολίτης της εἶναι μόνιμο μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Ἑπομένως στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας πρέπει νὰ ὑποβληθεῖ τὸ αἴτημα, καὶ ἂν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ρωσίας ἀποδεχθεῖ τὸ αἴτημα, θὰ προχωρήσουν τὰ περαιτέρω πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς πανορθόδοξης συναίνεσης καὶ τὴν χορήγηση τοῦ Τόμου τῆς Αὐτοκεφαλίας. Ἂν ἀγνοηθεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, καὶ ἀναλάβει μονομερῶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὴν χορήγηση Αὐτοκεφαλίας, ἀθετοῦνται οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν εἰσπήδηση σὲ ξένη δικαιοδοσία, καὶ προκαλοῦνται ἔτσι διαιρέσεις καὶ σχίσματα, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὴν εἰσπήδηση στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ὅπου μάλιστα τὸ Αὐτοκέφαλο χορηγήθηκε ὄχι στὴν κανονικὴ Ἐκκλησία, τὴν ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ὀνούφριο, ἀλλὰ σὲ σχισματικούς, ἀχειροτόνητους καὶ καθηρημένους κληρικοὺς ὑπὸ τὸν ψευδομητροπολίτη Ἐπιφάνιο. Ἂν ἡ Ἐκκλησία τῆς Μολδαβίας ἀπευθυνθεῖ ὄχι στὴν Μόσχα, ἀλλὰ στὴν Κωνσταντινούπολη, θὰ ἐνισχύσει τὶς διαιρέσεις καὶ τὰ σχίσματα καὶ θὰ εἶναι συνυπεύθυνη γιὰ τὸν τραυματισμὸ τῆς ἑνότητας τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν παρακώλυση τῆς σωτηρίας τοῦ ποιμνίου της.

Εἶναι ἄλλωστε τοῖς πᾶσι γνωστόν, ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ἐξυπηρετεῖ γεωπολιτικὰ σχέδια τῶν ἰσχυρῶν τῆς Δύσεως, ποὺ ἐπιδιώκουν μὲ διαιρέσεις καὶ σχίσματα νὰ ἀποδυναμώσουν τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ κυρίως νὰ ἐξασθενήσουν πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ τὸ πιὸ ἀκμαῖο καὶ δυνατὸ Ὀρθόδοξο Κράτος, τὴν Ρωσία[6]. Θὰ συνεργήσει καὶ ἡ Μολδαβία ἐκκλησιαστικά, ὅπως τὸ πράττει πολιτικὰ ἡ δυτικόστροφη κυβέρνησή της;

[1]. Βλ. σχετικῶς τὸ βιβλίο μας: Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονικὴ καὶ διαιρετικὴ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη 2018, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον». Μεταφράσθησε στὰ ρωσικὰ καὶ στὰ βουλγαρικά.

[2]. Βλ. Νικολαοσ Τσιρελης, Τ῀ὸ Αὐτοκέφαλο καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ, Θεσσαλονίκη, Διπλωματικὴ Ἐργασία, σελ. 124-125.

[3]. Αὐτόθι, σελ. 128-129.

[4]. Ἑρμηνευτικὸ σχόλιο στὸν 5ο Κανόνα τῆς ἐν Σαρδικῆ Συνόδου. Βλ. Γ. Ράλλη – Μ. Ποτλη, Σύνταγμα τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, Τόμος Τρίτος, Ἀθῆναι 1853, σελ. 241.

[5]. Βλ. Πηδαλιον, Ἐκδοτικὸς Οἶκος «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1990, σελ. 192, ὑποσημ. 1.

[6]. Βλ. σχετικὰ Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, «Δυτικοί “Σταυροφόροι” ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας. Οἱ ἴδιοι διέλυσαν καὶ τὸ Ὀρθόδοξο Βυζάντιο. Στόχος ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», Θεοδρομία 24 (2022), 5-17, καὶ στὸ Διαδίκτυο.

Παραμονή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.. (Γεώργιος Κ. Τζανάκης)

Παραμονή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου..

 Γεώργιος Κ. Τζανάκης

.

Ἀκρωτήρι Χανίων. 22 Ἀπριλίου 2023


Γυρνῶντας ἀπὸ τὸν ἐσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Γεωργίου στ᾿ αὐτία μου ἀκουγόντουσαν ἀκόμη τὰ λόγια τοῦ δοξαστικοῦ:

 «..Τὴν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας, καὶ τὴν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας·…».

Ἡ γῆ τῶν ψυχῶν εἶχε χερσωθῇ  ἀπὸ τὴν διαβολική πλάνη αἰῶνες καὶ αἰῶνες. Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ ὄφις ἐξαπάτησε τοὺς προπάτορες.  Οἱ ἀκανθώδεις θρησκεῖες τῶν εἰδώλων εἶχαν φυτρώσει παντοῦ. Σὲ κάθε ἐκδήλωσι τῆς ζωῆς τῶν ἀθρώπων, ὁ διάβολος εἶχε ἀπλώσει τὰ πλοκάμια του καὶ εἶχε ἐπιβάλει τὴν κυριαρχία του. Ἦταν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου ἐτούτου. Ἡ κυριαρχία του βέβαια σταμάτησε μὲ τὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ χρειαζόταν αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν πίστι τους καὶ τὴν ἀνδρεία τους, θὰ φύτευαν σ᾿ ὅλα τὰ πλάτη τῆς γῆς  τὸ κλῆμα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ θὰ τὸ πότιζαν μὲ τὸ αἷμα τους, γιὰ νὰ καρπίσῃ τὸν βότρυν ποὺ θὰ ἔδιδε τὸν οἷνον τῆς ἀληθείας γιὰ νὰ μεθύσῃ ὁ ἄνθρωπος, νὰ διώξῃ τὸν φόβο τοῦ θανάτου, νὰ περιφρονήσῃ ὅλα τὰ ἀντίδωρα τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ποθήσῃ Χριστὸν τὸν Θεόν.

Τέτοιος ἦταν ὁ ἅγιος Γεώργιος. Ἄνθρωπος ἦταν σὰν ὅλους μας. Εἶχε κορμὶ σὰν τὸ δικό μας. Καὶ ἦταν καὶ νέος. Τί εἶχε παραπάνω ἀπὸ μᾶς; Μόνο τὸν πόθο γιὰ τὸν Χριστό καὶ τὴν ἀνδρεῖα ἀπέναντι στὰ ὀργανα τοῦ διαβόλου καὶ τὴν ὑπομονὴ στὰ μαρτύρια καὶ στὶς κολάσεις (τιμωρίες) τους:

«Τὸν νοερὸν ἀδάμαντα, τῆς καρτερίας ἀδελφοί, πνευματικῶς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τὸν ἀοίδιμον Μάρτυρα, ὃν ὑπὲρ Χριστοῦ πυρούμενον, ἐχάλκευσαν κίνδυνοι, καὶ ἐστόμωσαν βάσανοι, καὶ ποικίλαι κολάσεις ἀνήλωσαν, σῶμα τὸ φύσει φθειρόμενον· ἐνίκα γὰρ ὁ πόθος τὴν φύσιν, διὰ θανάτου πείθων τὸν ἐραστήν, διαβῆναι πρός τὸν ποθούμενον, Χριστὸν τὸν Θεόν, καὶ Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Βλέπετε; «Ἐνίκα γὰρ ὁ πόθος τὴν φύσιν». Τὸ σῶμα φοβάται τὰ βάσανα. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις. Ἀλλὰ ὁ πόθος νικᾶ τὴν φύσι. Τόσο πολύ τὴν νικᾶ ὥστε πείθει τὸν ἐραστὴ νὰ διαβῆ πρὸς τὸν ποθούμενο διὰ τοῦ θανάτου. «Διὰ θανάτου πείθων τὸν ἐραστήν, διαβῆναι πρός τὸν ποθούμενον, Χριστὸν τὸν Θεόν, καὶ Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν»

Κάτι τέτοια σκεφτόμουνα καὶ ἀναρωτιόμουνα τί πήγαμε καὶ κάναμε ἐκεῖ, στὸ ἐξοχικό ἐκκλησάκι; Κάμαμε τὸν ἐσπερινὸ, φάγαμε πιλάφια καὶ ἄλλα πολλά κεράσματα καὶ ἤπιαμε καὶ κρασί. Ὅλα ὅσα ἔφεραν οἱ καλοὶ ἄνθρωποι. Αὐτὰ ποὺ κάνουμε συνέχεια σὲ κάθε γιορτὴ, τουλάχιστον ἐδὼ, στὴν Κρήτη, στὰ χωριά. Καλά εἶναι καὶ αὐτά. Ὅμως βλέπεις καὶ τὴν ἄγνοια, καὶ τὴν ἀδιαφορία, καὶ τὸν συμβιβασμό καὶ τὸ βόλεμα καὶ (τώρα τελευταία) κάποιους ἀπὸ τοὺς χριστιανούς μας μὲ τὰ σύμβολα τῆς ἦττας στὸ πρόσωπο. Φοβισμένους καὶ μασκαρεμένους. Γιατί; Γιατί συμβαίνει αὐτό; Πῶς ἐγκαταλείφθηκαν οἱ ἄνθρωποι στὶς μεθοδεῖες τῶν ὀργάνων τοῦ σατανᾶ; Πῶς ἡ διαβολικὴ πλάνη ξαναχέρσωσε τὶς ψυχὲς μας;  Πῶς οἱ ἀκανθώδεις θρησκεῖες τῶν εἰδώλων ξανάρθαν καὶ ὡς κυρίαρχες ἀπαιτοῦν νὰ ξεθεμελιώσουν τὴν μόνη ὀρθὴ πίστι στὸν ἕνα καὶ μόνο Θεό;

Στὴν λειτουργία οἱ ἱερεῖς εὔχονται «ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων». Σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς ὁ ἄνθρωπος ἀγνοεῖ, δὲν ξέρει, εἴτε ἐπειδὴ ἀδιαφορεῖ ὁ ἴδιος, εἴτε δὲν ἄκουσε, δὲν κατηχήθηκε σωστά, διὰ τοῦ λόγου καὶ κυρίως διὰ τοῦ παραδείγματος. Σήμερα ὅμως ἐπιδιώκεται ἡ ἄγνοια. Οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες καλλιεργοῦν τὴν ἄγνοια. Τὴν οὐσιαστικὴ ἄγνοια. Τὴν βαθειὰ πνευματικὴ ἄγνοια. Τὸν πραγματικὸ πόθο τοῦ Χριστοῦ δὲν τὸν θέλουν. Αὐτὸν τὸν πόθο ποὺ νικᾶ τὴν φύσι, ποὺ περιφρονεῖ τὸν θάνατο, ποὺ χαλκεῦει  τὸν ἄνθρωπο. Τὸν πόθο τοῦ ἁγίου Γεωργίου καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ὄχι, δὲν θέλουν τέτοιους χριστιανούς. Αὐτοὺς τοὺς λένε φανατικούς, ἐπηρμένους, ταλιμπὰν, ὑπερορθοδόξους κλπ. Θέλουν εὔχρηστους ὑποταγμένους χλιαροῦς ὑπηκόους. Θέλουν ὑποτακτικούς. Θέλουν αὐτοὶ νὰ εἶναι τὰ ἀφεντικά, οἱ φεουδάρχες καὶ ὁ λαὸς νὰ εἶναι ὁ σιωπηλός, εὔπιστος  καὶ θρησκόληπτος χυλός ποὺ θὰ παίρνει τὸ σχήμα τοῦ δοχείου στὸ ὁποῖο θὰ τὸν βἀζουν κάθε φορά, ἀνάλογα μὲ τὶς φιλοδοξίες ἤ τὰ συμφέροντά τους.

Ποὺ εἶναι ὁ πόθος γιὰ τὸν Χριστό ποὺ νικᾶ τὴν φύσι διὰ τοῦ θανάτου; Ἐδὼ διδάσκουν οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες τὸν φόβο τοῦ θανάτου, τὴν ὑποταγὴ, τὴν ὑπακοὴ σὲ ἀνθρώπους. Τὰ τρία χρόνια ποὺ προηγήθηκαν ἔκαναν ἐντελῶς ξακάθαρη τὴν στάσι τους αὐτή. Ἀλλὰ ἡ στάσις αὐτὴ δὲν εἶναι στάσις χριστιανῶν καὶ μάλιστα ποιμένων. Αὐτοὶ ἔδωσαν δικαίωμα στὸν κάθε τύραννίσκο καὶ στὸν κάθε βλαμένο νὰ κάνει κουμάντο μέσα στὴν ἐκκλησία. Μαζεύεται τώρα αὐτό;

«Ναὶ εἶναι καλὸ ποὺ δὲν ἔχουμε μάσκες γιὰ παράδειγμα σὲ αὐτὴ τὴ συγκυρία, ἡ ἐπιδημιολογικὴ κατάστασι στὴ χῶρα τὸ ἐπιτρέπει , ὅμως ὅταν εἶναι κανεὶς 80 ἐτῶν ἤ 75 καὶ πάει στὴν ἐκκλησία δὲν εἶναι καθόλου κακὴ ἰδέα νὰ φορέσῃ τὴ μάσκα του τὴν ὥρα ποὺ ἐκκλησιαζεται καὶ ποὺ εἶναι σὲ ἐπαφὴ μὲ πάρα πολλοὺς ἀνθρώπους. Οὔτε ντροπὴ εἶναι, οὔτε χάνει κάτι ἀπὸ τὴν λειτουργία.» Ὁ γνωστὸς «εἰδικός»Βασιλακόπουλος[1]

Τώρα λέγονται αὐτὰ, ἀπὸ τοὺς ἀκαταδίωκτους καὶ καλοπληρωμένους «εἰδικούς». Τί νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι ὅταν βομβαρδίζονται μέρα νύχτα ἀπὸ τὰ Πετσωμένα κανάλια, ἀπὸ κάτι πληρωμένους σὰν αὐτὸν, ποὺ ἐπίσκοποι ὄχι μόνο τοῦ ἔδωσαν τὸ δικαίωμα νὰ ἀνακατεύεται καὶ νὰ τὰ λέει, ἀλλὰ τὸν παρουσίασαν καὶ ὡς «διάκονο τοῦ Θεοῦ» κλπ. (Διαβάστε τὸ σχετικὸ δημοσίευμα [1] στὸ Τὰς θύρας -ἐκεὶ τὸ εἶδα ἐγώ- ἤ δεῖτε τὰ παλαιὰ βίντεο στὸ διαδίκτυο μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ Πειραιῶς καὶ ἄλλων)

Τί δουλειὰ ἔχει αὐτὸς νὰ μιλάῃ γιὰ τοὺς ναοὺς καὶ τί κάνουν ἐκεὶ ὅσοι προσέρχονται; Γιατὶ δὲν λέει γιὰ τὰ καφενεία, ἤ τὰ σούπερ μάρκετ ἤ τὰ χαμαιτυπεία; Οἱ ἐπίσκοποι τοῦ ἔδωσαν τὸ δικαίωμα (καὶ οἱ ὁμόφρονές τους ἱερεῖς) καὶ ταυτόχρονα καλλιεργοῦν στοὺς ἀνθρώπους τὴν πλάνη ὅτι ἄν κάνουν ὅσα τοὺς λένε εἶναι καλοὶ χριστιανοὶ καὶ νοιάζονται γιὰ τὸν συνάνθρωπο!!! Καὶ ὅλα αὐτὰ ὅταν πλέον ἔχει ἀποδειχθῇ ἡ ἀπάτη μὲ τὰ διαβόλια, οἱ θάνατοι εἶναι καθημερινοί, καὶ ἡ δικαιοσύνη ἄλλων χωρῶν ἀρχίζει νὰ στριμώχνει τοὺς αὐτουργοὺς ἐγκληματίες πολιτικοὺς καὶ «εἰδικούς»….

Μὰ γιατὶ, λένε μερικοί, ἐπιμένετε σὲ αὐτὸ τὸ θέμα; Ἔχει λήξει. Κάθε ἄλλο. Μόλις ἔχει ἀρχίσει. Τώρα κάνουν διάλειμμα λόγῳ κοπώσεως τοῦ κόσμου καὶ ἐτοιμάζουν δεύτερο γύρο. Ἐδὼ ἔχουμε καὶ τὶς ἐκλογὲς καὶ θέλουν νὰ ὑφαρπάσουν πάλι τὴν ψῆφο ὥστε νὰ ξαναξεκινήσουν λέγοντας ὅτι ὁ λαὸς συμφωνεῖ με ὅσα κάνουν. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄποψι τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἔτσι. Τὰ γεγονότα αὐτὰ (καὶ ὅσα προηγήθηκαν καὶ ὅσα ἀκολουθοῦν, Κολυμπάρια καὶ Οὐκρανίες καὶ Λιθουανίες) ἀποδεικνύουν τὴν πνευματικὴ γάγραινα ποὺ τρώει τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας. Αὐτὸ οὔτε μπορεῖ, οὔτε πρέπει νὰ κρυφτῇ. Πρέπει νὰ θεραπευθῇ. Διαφορετικὰ θὰ ὁδηγήσῃ σὲ θάνατο τὸ σῶμα. Ὅχι τὴν Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ, ποὺ οἱ πονηροβλαμένοι κατηγοροῦν, ὅποιον ἀνησυχεῖ καὶ φωνάζει, ὅτι «ποιὸς εἶσαι ἐσύ πού θὰ σώσῃς τὴν Ἐκκλησία;» Ὄχι. Οὔτε τὴν ἀνάγκη μας ἔχει οὔτε μποροῦμε νὰ τὴν σώσουμε. Γιὰ τὴν χερσωμένη γῆ τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, τῶν δικῶν μας ψυχῶν, ἀπὸ τὴν διαβολικὴ πλάνη, ποὺ ὑπηρετεῖτε ἐσεῖς οἱ νομιζόμενοι ποιμένες, μιλοῦμε. Αὐτὲς πρέπει νὰ σώσουμε. Τὶς ψυχές μας καὶ τῶν γύρω μας. Γιὰ τὸ ξερίζωμα τῆς ἀκανθώδους θρησκείας τῶν εἰδώλων, ποὺ ἔχει ἐξαπλωθῇ παντοῦ καὶ σ᾿ ὄλο τὸν κόσμο καὶ στὴν πατρίδα μας, ποὺ τὴν πότισαν αἵματα, ὅπως τοῦ ἁγίου Γεωργίου μιλοῦμε, λυκοποιμένες. Γιὰ τὸ κλήμα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ποὺ τὸ ποτίζετε μὲ τὰ δηλητηριώδη ἀπόβλητα τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ σατανισμοῦ σας ὥστε νὰ ξεραθῇ πονοῦμε, ὅσο πονοῦμε καὶ μεῖς -τρομάρα μας.

Ἄγιε Γεώργιε, βλέπεις τὴν κακομοιριά μας καὶ τὰ χάλια μας. Κάμε ὅτι μπορεῖς ἀπὸ κεῖ ποὺ εἶσαι. Ὅ,τι μᾶς χρειάζεται. Ξέρεις ἐσύ. Ἄν δὲν ξεριζώνεται ἡ ἀδιαπέραστη διαβολικὴ ζούγκλα ποὺ καλλιεργήσαμε γύρω μας καὶ μέσα μας ὑπάρχει καὶ τὸ πύρ τὸ καταναλίσκον. Σὰν ἀποκαοῦν οἱ βάτοι καὶ οἱ ἀγριάδες στὴ γῆ φυτρώνει φρέσκο πράσινο χορτάρι καὶ βγαίνουν λουλούδια…

Ἐμεῖς μόνο τὴν ἰδιοτέλειά μας καὶ τὸ βόλεμά μας κοιτάζουμε. Ἔχω καὶ ᾿γῶ τὸ ὄνομά σου, ἀλλὰ πέρα ἀπὸ λόγια, τίποτα. Καὶ ταράσσονται ἐπὶ πλέον καὶ οἱ μακάριοι κύκλοι τῶν ὡς χρυσοφόρων Μίδων ἐπισκόπων μας καὶ τῶν ὡς φαρισαίων πλατυκρασπέδων ἱερέων μας ποὺ θεατρίζουν τὴν πίστι καὶ ἔχουν ἥσυχη τὴν συνείδησί τους  ὅτι ἔτσι τιμοῦν τὴν μνήμη σου καὶ τίποτε ἄλλο δὲν χρειάζεται… Καὶ ταλαιπωροῦνται καὶ ὅσοι ξοδεύουν τὸν χρόνο τους νὰ διαβάζουν τὰ πρόχειρα παραληρήματά μου αὐτά…


[1] Τα κάστρα πέφτουν από μέσα…

Ο Ἅγιος Γεώργιος ως δρακοκτόνος. Οἱ δράκοντες τοῦ Ὑλισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (π. Θεοδώρου Ζήση)

Ο Ἅγιος Γεώργιος ως δρακοκτόνος. Οἱ δράκοντες τοῦ Ὑλισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.


  1. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ οἱ συναθλητές του

Στοὺς πιὸ δημοφιλεῖς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων χριστιανικῶν κοινοτήτων, ἀνήκει ὁ Μεγαλομάρτυς Ἅγιος Γεώργιος. Ἀκόμη καὶ οἱ Μουσουλμάνοι τὸν τιμοῦν καὶ τὸν σέβονται, λόγῳ τῶν πολλῶν καὶ ἐκπληκτικῶν θαυμάτων ποὺ ἐπιτελεῖ. Μέσῳ αὐτῶν τῶν θαυμάτων ἄλλωστε, ὅταν ζοῦσε, προσείλκυσε στὸν Χριστιανισμὸ πλῆθος εἰδωλολατρῶν, ἀκόμη καὶ ἐπισήμων προσώπων, ὅπως τῆς συζύγου τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ, τῆς βασίλισσας Ἀλεξάνδρας, τῶν στρατηγῶν Ἀνατολίου καὶ Πρωτολέοντος, τοῦ μεγάλου μάγου Ἀθανασίου καὶ ἄλλων. Τοὺς δύο στρατηγοὺς τοὺς ἀποκεφάλισε ἀμέσως ὁ Διοκλητιανός, ἐπειδὴ μετὰ τὴν θαυμαστὴ διάσωση τοῦ Γεωργίου ἀπὸ τὸ φοβερὸ βασανιστήριο τοῦ τροχοῦ, ποὺ εἶχε κομματιάσει τὸ σῶμα του, βρέθηκε ἀρτιμελὴς καὶ ὑγιέστατος, πρᾶγμα ποὺ τοὺς ἔπεισε νὰ ὁμολογήσουν ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ Γεωργίου εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός.

Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὸν μάγο Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος διεπίστωσε ὅτι τὰ δύο μαγικὰ ὑγρὰ ποὺ ὑποχρέωσαν νὰ πιεῖ ὁ Ἅγιος Γεώργιος μὲ διπλὸ σκοπό, ἢ νὰ ἀλλάξει τὴν πίστη του καὶ νὰ προσκυνήσει τὰ εἴδωλα ἤ νὰ πεθάνει ἀπὸ τὸ δεύτερο, ὡς ἰσχυρὸ δηλητήριο, ἔχασαν τὴν μαγική τους δύναμη, μπροστὰ στὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ προστάτευε τὸν Ἅγιο. Ὅταν μάλιστα ὁ μάγος Ἀθανάσιος ἔκπληκτος εἶδε τὸν Ἅγιο Γεώργιο νὰ ἀνασταίνει νεκρό, πρᾶγμα ποὺ τὸ θεωροῦσαν ὅλοι ἀδύνατο, καὶ κανένας μάγος δὲν κατάφερε ποτὲ παρόμοιο θαῦμα, ὁμολόγησε τὴν ἀδυναμία τῆς μαγικῆς του τέχνης καὶ τῶν εἰδωλολατρικῶν ψεύτικων θεῶν, ποὺ ἐπεκαλεῖτο, καὶ ἐπίστευσε στὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μὲ συνέπεια νὰ ἀποκεφαλίσει καὶ αὐτὸν ὁ Διοκλητιανός.

Τὴν ἴδια τύχη εἶχε και ὁ γλυκὺς καὶ πτωχὸς γεωργὸς Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος ἔχασε ἀπὸ ξαφνικὸ θάνατο ἕνα ἀπὸ τὰ δύο βόδια, μὲ τὰ ὁποῖα ὄργωνε τὰ χωράφια του, καὶ ἀπελπισμένος ζήτησε ἀπὸ τὸν φιλόπτωχο φυλακισμένο Ἅγιο νὰ τὸν βοηθήσει. Ἐκεῖνος τὸν λυπήθηκε καὶ τοῦ εἶπε νὰ ἐπιστρέψει στὸ χωράφι του καὶ θὰ βρεῖ ζωντανὸ τὸ ζῶο του, ὅπως καὶ ἔγινε, μὲ συνέπεια καὶ ὁ Γλυκέριος νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀποκεφαλισθεῖ ἀμέσως ἀπὸ τὸν ἀμετανόητο καὶ ἀπάνθρωπο διώκτη τῶν Χριστιανῶν, τὸν Διοκλητιανό, ποὺ ἀντὶ νὰ πλήξει τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἤθελε, τὴν ἐνίσχυσε καὶ τὴν ἐκόσμησε μὲ πλῆθος μαρτύρων κατὰ τὴν διάρκεια τῆς αἱματοβαμμένης εἰκοσαετοῦς βασιλείας του (284-305).

Ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἐκέρδισαν μὲ τὴν ὁμολογία καὶ τὸ μαρτύριο ὄχι ἁπλῶς τὴν σωτηρία τους, ἀλλὰ καὶ δοξάσθηκαν καὶ δοξάζονται ὡς μάρτυρες εἰς τοὺς αἰῶνας, ἡ Ἐκκλησία τοὺς τιμᾶ καὶ τοὺς ἑορτάζει ὡς συναθλητὲς τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου στὶς 23 Ἀπριλίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία μετὰ ἀπὸ μακρὰ σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων ἀποκεφάλισε ὁ Διοκλητιανὸς καὶ τὸν Ἅγιο Γεώργιο κατὰ τὸ ἔτος 303 μ.Χ. Ἡ βασίλισσα Ἀλεξάνδρα φυλακίσθηκε μετὰ τὴν ὁμολογία της καί, ὅταν ἔμαθε ὅτι πρόκειται νὰ συναποκεφαλισθεῖ μὲ τὸν Μεγαλομάρτυρα, ἔκλινε τὰ γόνατα καί, ἀφοῦ προσευχήθηκε, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της μέσα στὴ φυλακή, δύο ἡμέρες ἐνωρίτερα στὶς 21 Ἀπριλίου, ὁπότε καὶ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τὴν μνήμη της, μαζὶ μὲ τὴν μνήμη τῶν τριῶν ὑπηρετῶν της, τῶν Ἁγίων μαρτύρων Κορδάτου, Ἀπολλὼ καὶ Ἰσαακίου. Αὐτοὶ ἐπηρεάσθηκαν ἀπὸ τὸ γενναῖο παράδειγμα τῆς Ἀλεξάνδρας, ἡ ὁποία κατεφρόνησε τὴν πρόσκαιρη καὶ φθαρτὴ βασιλεία καὶ τὸν θνητὸ σύζυγο, βασιλέα, πρὸς χάριν τοῦ ἀφθάρτου καὶ αἰωνίου βασιλέως Χριστοῦ, ἐπίστευσαν στὸν Χριστὸ καὶ ὑπέστησαν μαρτυρικὸ θάνατο, ὁ Κορδᾶτος μὲ ἀποκεφαλισμὸ καὶ οἱ ἄλλοι δύο στὴ φυλακὴ ἀπὸ τὴν πείνα.

  1. Ὁ μακαριστὸς μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης γιὰ τὸν δράκοντα τοῦ ἀθέου Ὑλισμοῦ

Δὲν πρόκειται ὅμως στὸ παρὸν μικρὸ κείμενο νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ λεπτομέρειες τοῦ βίου καὶ τῶν πολλῶν θαυμάτων ποὺ ἐπετέλεσε ὁ Ἅγιος ἐν ζωῇ καὶ μετὰ θάνατον. Τὰ εὑρίσκει κανεὶς εὔκολα στὶς ἁγιολογικὲς πηγὲς καὶ στὴν πλούσια βιβλιογραφία. Ἐπὶ πολλὰ χρόνια ἄλλωστε τὰ παρουσιάσαμε καὶ ἐμεῖς διαδοχικὰ στὰ κηρύγματα τὰ ὁποῖα ἐκφωνήσαμε κατὰ τὴν πανήγυρη τῆς ὁμώνυμης Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου καὶ Παναγίας Παραμυθίας κοντὰ στὰ Γιαννιτσά, προσκεκλημένοι τῆς γυναικείας ἀδελφότητος, μερικὰ τῶν ὁποίων κυκλοφοροῦν ἠχητικὰ στὸ Διαδίκτυο[1]. Ἀφορμὴ γιὰ νὰ πιάσουμε τώρα τὴν γραφίδα μᾶς ἔδωσε ἕνα κήρυγμα τοῦ μακαριστοῦ μητροπολίτη Ὁσίου Αὐγουστίνου Καντιώτη, ποὺ ἐκφωνήθηκε πρὶν ἀπὸ πενήντα πέντε (55) χρόνια σὲ πανηγυρίζοντα Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου[2]. Στὸ κήρυγμα αὐτὸ ὁ μακαριστὸς ἀγωνιστὴς καὶ ὁμολογητὴς ἐπίσκοπος, ὅμοιος τοῦ ὁποίου δυστυχῶς λείπει ἀπὸ τοὺς δυσχειμέρους καιρούς μας, ἀφοῦ ἀναφέρεται σύντομα στὰ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ στὴν παρρησία τοῦ Μεγαλομάρτυρος, ἐπικεντρώνεται στὸ θαῦμα τῆς δρακοντοκτονίας. Ἐπικαιροποιεῖ καὶ ἐκσυγχρονίζει τὸ θαῦμα λέγοντας ὅτι ὑπάρχει στὶς ἡμέρες μας χειρότερος καὶ πιὸ ἐπικίνδυνος δράκοντας, τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ βοηθήσει ὁ Ἅγιος νὰ νικήσουμε, ὁ δράκοντας τοῦ ἄθεου Ὑλισμοῦ. Εἰπε ἐπὶ λέξει σὲ ἁπλοϊκὴ διήγηση:

«Καὶ τὸ ἄλλο θαῦμα τοῦ ἁγίου Γεωργίου εἶναι ἀξιοθαύμαστο. Ἔξω ἀπὸ τὴν Καισάρεια σὲ μιὰ ρεματιὰ ὑπῆρχε μιὰ βρύση μὲ ὡραῖο νερό, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τολμοῦσε νὰ τὸ πλησιάση. Γιατὶ δίπλα ἦτο μιὰ σπηλιά, καὶ ἐκεῖ μέσα εἶχε φωλιάσει ἕνας δράκοντας μεγάλος, ἕνας ὄφις πελώριος, ποὺ ἔβγαινε καὶ ἔτρωγε ἀνθρώπους καὶ ζῶα. Ὁ ἅγιος Γεώργιος πλησίασε μὲ τὸ κοντάρι του στὴν πηγή. Τὸ θηρίο μούγκρισε, βγῆκε μὲ ὁρμὴ καὶ ἄνοιξε πελώριο τὸ στόμα του, γιὰ νὰ τὸν καταπιεῖ. Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Γεώργιος -ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε- τί κάνει; Ρίχνει μὲ πίστι ἕνα σταυρουδάκι ξύλινο στὸ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ πελώριου φιδιοῦ. Τὸ ρίχνει μέσα στὰ σπλάχνα του, καὶ τὸ θηρίο ἐσπάραξε καὶ ἔσκασε. Γι᾽ αὐτὸ βλέπετε σὲ εἰκόνες νὰ ζωγραφίζεται καβαλλάρης ὁ ἅγιος Γεώργιος καὶ μὲ τὸ κοντάρι του, ποὺ ἔχει στὸ ἄκρο τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ φονεύει τὸ δράκοντα.

Ἀπίστευτα φαίνονται αὐτὰ σήμερα. Παραμύθια τὰ θεωροῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ἀλλ᾽ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ὅτι ὄχι μόνο αὐτὰ ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος Γεώργιος, χίλιες φορὲς ἀνώτερα γίνονται. Εἶναι γεμάτη ἡ ἱστορία ἀπὸ θαύματα, ποὺ ἔκαναν οἱ ἅγιοι τῆς πίστεώς μας μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε μιὰ θρησκεία ζωντανή, ὁλοζώντανη, καὶ πρέπει νὰ τὴν ἀγαποῦμε καὶ νὰ ἀνήκουμε ἐξ᾽ ὁλοκλήρου σ᾽ αὐτήν.

Κάτι ἀκόμα θὰ σᾶς πῶς καὶ τελειώνω. Εἴδαμε τὸν πελώριο δράκοντα, ποὺ ἦταν στὴν πηγὴ καὶ δὲν ἄφηνε κανένα νὰ δροσιστεῖ. Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν δράκοντα αὐτόν, ποὺ τὸν ἐσκότωσε μὲ τὸ κοντάρι καὶ τὸ σταυρό του ὁ ἅγιος Γεώργιος, στὶς ἡμέρες μας ἐπέπρωτο νὰ παρουσιασθῆ ἕνας ἄλλος δράκων, χειρότερος, πολὺ χειρότερος ἀπὸ τὸ δράκοντα ποὺ ἐφόνευσε ὁ ἅγιος Γεώγιος. Καὶ ὁ δράκων ὁ χειρότερος, ποὺ πνίγει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπειλεῖ μὲ μεγαλυτέρα καταστροφή, εἶναι ἡ ἀθεΐα, ὁ ἄθεος ὑλισμός. Μ᾽ αὐτὸν τὸν δράκοντα ἡ μικρά μας πατρὶς ἠγωνίσθη ἡρωϊκῶς, γιὰ νὰ μὴν πέσει στὸ στόμα του.

Γι᾽ αὐτό, ἂν ἄλλοι προδώσανε τὴν πίστη καὶ τὰ ἰδανικά, ἐσεῖς τὰ φτωχαδάκια, τὰ ἡρωϊκὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πατρίδος, μείνετε πιστοὶ στὸ Θεό, καὶ ἀγωνισθῆτε μὲ λεβεντιά, στῆθος μὲ στῆθος, γιὰ ὅ,τι ἱερώτερο ἔχει ὁ τόπος μας. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἁγίου Γεωργίου θὰ προχωρήσουμε, θὰ νικήσουμε τὰ ἐμπόδια. Εὔχομαι, νὰ μείνετε πάντοτε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι στὴν πίστι, γιὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Γεωργίου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν».

Ὄντως ὁ ἄθεος Ὑλισμός, ποὺ σχεδιασμένα ἐπιβλήθηκε ὡς πολιτικὸ σύστημα στὴν Ρωσία μὲ τὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1917 καὶ ἐπεκτάθηκε καὶ στὶς ἄλλες χῶρες τῆς διαλυθείσης τὸ 1990 Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ἦταν ἕνας φοβερὸς δράκοντας μὲ ἑκατομμύρια Χριστιανῶν μαρτύρων, ποὺ τοὺς κατέφαγε εἴτε μὲ τὶς ἐξορίες στὰ περίφημα Γκούλαγκς, καὶ μὲ ἄλλους διωγμοὺς καὶ θανατώσεις. Ὅλοι γνωρίζουμε πῶς περιγράφει ὁ διάσημος Ρῶσος νομπελίστας συγγραφεὺς Ἀλέξανδρος Σολζενίτσιν τοὺς διωγμοὺς αὐτοὺς στὸ ἔργο του «Τὸ ἀρχιπέλαγος Γκούλαγκ» καὶ σὲ ἄλλα του δημοσιεύματα. Θῦμα αὐτῶν τῶν διωγμῶν ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, μητροπολίτης Συμφερουπόλεως τῆς, ρωσικῆς πάντοτε, Κριμαίας καὶ πλῆθος ἄλλο νεομαρτύρων. Ἡ δύναμη πάντως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μετὰ ἀπὸ ἑβδομήντα χρόνια ἐπιβολῆς τοῦ ἄθεου Ὑλισμοῦ τῆς κομμουνιστικῆς βίας, ὑπερίσχυσε καὶ ἐνίκησε. Ἡ Ἁγία Ρωσία, γέννημα τῆς Ὀρθόδοξης Κωνσταντινούπολης, ποὺ τώρα συμμαχεῖ μὲ τὸν νέο δράκοντα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῶν Δυτικῶν, Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν, ξανακτίζει νέα ὀρθόδοξη δύναμη, κάρφος στοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν νέων Σταυροφόρων τῆς Δύσεως.

  1. Ὁ νέος δράκοντας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ νέος δράκοντας τῆς ἱστορίας, ὁ ὁποῖος μεταμφιεσμένος σὲ ἀκίνδυνο καὶ εἰρηνικὸ πρόβατο μὲ τὰ κηρύγματα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας, παρασύρει στὰ σκοτεινὰ σπλάχνα του ἀνυποψίαστους Χριστιανούς, μὲ συνεργοὺς δυστυχῶς ψευδοεπισκόπους, ψευδοϊερεῖς καὶ ψευδοθεολόγους. Διεπίστωσαν οἱ ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ὅτι ἡ ἄσκηση βίας ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς παλαιοὺς καὶ τοὺς νέους διωγμούς, εἶναι λιγότερο ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὸν ὑποκριτικὸ ἀγαπισμὸ καὶ τὰ κηρύγματα τῆς ἑνότητας, μὲ τὰ ὁποῖα σπρώχνουν πολλοὺς στὸ στόμα τοῦ Δράκοντος, τοῦ παμφάγου Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Συγκρητισμοῦ. Δὲν ἐγκαταλείπουν βέβαια καὶ τὴν παλαιὰ μέθοδο, τῶν διωγμῶν, τῆς καταδίκης, τῆς συκοφαντίας ὅσων ἀντιτίθενται στὸ καταστροφικό τους ἔργο, ἀκόμη καὶ τῶν πολέμων ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως ἔπραξαν οἱ παλαιοὶ Σταυροφόροι τοῦ Παπισμοῦ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Κωνσταντινούπολης τὸ 1204, οἱ νέοι Σταυροφόροι τοῦ ΝΑΤΟ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Σερβίας τὸ 1999 καὶ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας στὶς ἡμέρες μας στὸν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας[3].

Γνωρίζουν πάντως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία, γεννᾶ Ἁγίους ποὺ σκοτώνουν καὶ ἐξουδετερώνουν τοὺς σατανοκίνητους δράκοντες, ὅπως ἔπραξε ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ τόσοι ἄλλοι ὁμολογητὲς Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μὲ ἄλλη εἰκόνα ἐκαλλιέργησαν τὸν ἀγρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ ξερρίζωσαν τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς ψευδοθρησκεῖες ποὺ ἀπειλοῦσαν νὰ τὴν καταστήσουν χέρσα καὶ ἄκαρπη. Ἰδιαίτερα ἐπρόσεξα ἐφέτος καὶ τὰ παρουσίασα στὸ κήρυγμα τῆς περασμένης Κυριακῆς, ποὺ ἑόρταζε ὁ Ἅγιος Γεώργιος, αὐτὰ ποὺ λέγει τὸ δοξαστικὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς του: «Ἀποδείχθηκες ἀντάξιος τοῦ ὀνόματός σου στρατιῶτα Γεώργιε. Γιατί, ἀφοῦ πῆρες στοὺς ὤμους σου τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καλλιέργησες τὴν γῆ ποὺ εἶχε γίνει χέρσα ἀπὸ τὴν διαβολικὴ πλάνη, καὶ ἀφοῦ ξερρίζωσες τὰ ἀγκάθια τῆς θρησκείας τῶν εἰδώλων, φύτευσες τὸ κλῆμα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως»[4]. Αὐτό πρέπει νὰ κάνουμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν. Γέμισε μὲ ἀγκάθια τὴν Ἐκκλησία ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ τὰ ποτίζουν καὶ τὰ φουντώνουν «Ὀρθόδοξοι» πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι, καὶ εἶναι ἐλάχιστοι οἱ Γεώργιοι, οἱ γεωργοὶ τῆς Εὐσεβείας, τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ πασχίζουν νὰ τὰ ξερριζώσουν. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του, στὴν ἄνοιξη τῆς νιότης του, περιφρόνησε ὅλα τὰ ἡδέα καὶ εὐχάριστα, πλοῦτο, ἀξιώματα, συναναστροφές, ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια, μιμήθηκε τὰ πάθη τοῦ Ἐσταυρωμένου, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀνέστησε ἀκόμη καὶ νεκρούς, ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἀπήλλαξε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων. Ποιοί καὶ πόσοι ἀγωνίζονται σήμερα γιὰ νὰ ξερριζώσουν τὴν πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας τοῦ Διαβόλου; Αἰσθάνονται ἆραγε λίγη ἐντροπή, οἱ Οἰκουμενιστὲς κληρικοί, ὅταν ἑορτάζουν καὶ ἐξυμνοῦν κατὰ τὶς ἑορτὲς τὰ κατορθώματα, τοὺς ἄθλους τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως;

[1]. Ἕνα ἀπὸ τὰ κηρύγματα αὐτὰ παρουσιάσθηκε αὐτὲς τὶς ἡμέρες (24-4-23) ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο Κατάνυξη μὲ τίτλο «Ὁ Ἅγιος Γεώργιος» (mp3 – 2015).

[2]. Τὸ κήρυγμα δημοσιεύθηκε στὴν ἱστοσελίδα Ὀρθόδοξος Τύπος στὶς 23 Ἀπριλίου τρέχοντος ἔτους μὲ τίτλο: «Κήρυγμα ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου». Στὸ τέλος μᾶς δίδεται ἡ πληροφορία ὅτι πρόκειται γιὰ «Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Λακκιᾶς, 23-4-1968».

[3]. Βλ. σχετικῶς Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, «Δυτικοὶ Σταυροφόροι ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας. Οἱ ἴδιοι διέλυσαν καὶ τὸ Ὀρθόδοξο Βυζάντιο. Στόχος ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», Θεοδρομία 24 (2022) 5-17.

[4] Μηναῖον Ἀπριλίου,23η ἡμέρα: «Ἀξίως τοῦ ὀνόματος, ἐπολιτεύσω στρατιῶτα Γεώργιε· τὸν σταυρὸν γὰρ τοῦ Χριστοῦ, ἐπ᾽ ὤμων ἀράμενος, τὴν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας, καὶ τὴν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας». Χάρηκα πολύ, διότι τὸ ἴδιο κείμενο ἐσχολίασε ὀρθοδοξότατα μὲ ἐκσυγχρονιστικὲς παρατηρήσεις, ὀρθόδοξος ἀδελφός, ποὺ φέρει ἐπίσης ἐπαξίως τὸ ὄνομα Γεώργιος, ὁ ἐκ Κρήτης ἠλεκτρολόγος μηχανολόγος Γεώργιος Τζανάκης, σὲ κείμενό του μὲ τίτλο «Παραμονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου», Ἱστολόγιο «ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ» 23-4-2023. Ἡ Κρήτη δὲν παραδόθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸν Οἰκουμενισμό τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Πάσχα χριστιανῶν εἰδωλολατρῶν. (Γεώργιος Κ. Τζανάκης)

Πάσχα χριστιανῶν εἰδωλολατρῶν.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης

.Μ. Δευτέρα. 10 Ἀπριλίου 2023.

Ἐπειδὴ ζοῦμε σὲ ἐποχὴ ἀπολύτου ἐκτραχηλισμοῦ, ἀποστασίας καὶ σχιζοφρένειας μᾶς κάνει καλὸ, πιστεύω, νὰ ἀκοῦμε τί λέγεται στὶς ἀκολουθίες καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸ πνεῦμα τῶν πατέρων ποὺ μᾶς παρέδωσαν αὐτὲς τὶς θεσπέσιες συνθέσεις.

Γιὰ τὰ ὑψηλά θὰ ὁμιλήσουν καὶ θὰ ἀσχοληθοῦν αὐτοί ποὺ τὰ ζοῦνε. Ἐγὼ θὰ προσπαθήσω νὰ πῶ δυὸ κουβέντες γιὰ τὰ χαμηλά, τὰ γήϊνα. Αὐτὰ ποὺ μᾶς ταλαιπωροῦν καὶ ταλαιπωροῦμε καὶ ἐμεῖς τοὺς ἄλλους.

Δυὸ λόγια γιὰ τὴν κατάχρησι ἐξουσίας, ποὺ μαστίζει ὅλον τὸν κόσμο, ὅπως ὅλοι τὸ ζοῦμε καὶ τὸ βλέπουμε, καὶ πιὸ συγκεκριμένα γιὰ τὸν χῶρο τὸν λεγόμενο «τῆς Ἐκκλησίας».

Λέγεται στὸν ὄρθρο τῆς Μ. Δευτέρας: «Τὸ νὰ ἐξουσιάζετε τοὺς ἀδελφούς σας, τοὺς ὁμογενεῖς, σᾶς ξαναγυρίζει πίσω στὴν τάξι τῶν εἰδολολατρῶν. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ δικός μου κλῆρος, ἡ αὐθαίρετη γνώμη εἶναι τυραννία. Ὅποιος ἀνάμεσά σας θέλει νὰ εἶναι πρόκριτος ἄς εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπὸ ὅλους. Καὶ ἀναγνωρίζοντες ὅτι εἶμαι ὁ Κύριος νὰ μὲ ὑμνῇτε καὶ νὰ μὲ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».

«Τάξεως ἔμπαλιν ὑμῖν, ἐθνικῆς ἔστω τὸ κράτος ὁμογενῶν· οὐ κλῆρος γὰρ ἐμός, τυραννὶς δὲ γνώμῃ αὐθαίρετος· ὁ οὖν πρόκριτος ἐν ὑμῖν εἶναι θέλων, τῶν ἄλλων ἔστω πάντων ἐσχατώτερος· καὶ Κύριον γινώσκοντές με ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας». Ὄρθρος Μ. Δευτέρας Ὡδῇ θ΄

Σκεφτεῖτε ὅτι τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, (καὶ τὸ πρωΐ τῆς Μ. Δευτέρας) ὅταν ἀκουγόταν αὐτὸ τὸ τροπάριο στοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους  βρίσκονταν ἀρχιερεῖς, (ὅπως … ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως, ὁ Βόλου, ὁ Ἄργους, ὁ Δωδώνης, ὁ Περιστερίου, ὁ Λαρίσης (ἀναφέρω αὐτοὺς ἐνδεικτικά, διότι ἡ αὐθαιρεσία τους καὶ ἡ τυραννική τους συμπεριφορά ἔχει φτάσει στὰ πέρατα τῆς χώρας καὶ τῆς οἰκουμένης, κατὰ περίπτωσιν), καὶ στοὺς ναοὺς ἱερουργοῦσαν ἱερεῖς ποὺ κυνήγησαν, ἐδίωξαν, καὶ ἐκβίασαν, ποιούς; Τοὺς ἐλαχίστους ἀδελφούς, τοὺς ἐλαχίστους ἀνθρώπους. Τοὺς ταλαίπωρους, τοὺς βασανισμένους ἀπὸ τοὺς ἀδίστακτους ἐξουσιαστὲς ποὺ λυμαίνονται τὸν κόσμο καὶ εἰδικά τὴν χῶρα μας. Τοὺς ἐλαχιστοτέρους, ποὺ λέγεται πάλι στὸν ὄρθρο τῆς ἴδιας μέρας:  Μὴν γίνεστε ἴδιοι μὲ τοὺς εἰδολωλάτρες στὸ νὰ κατεξουσιάζετε τοὺς ἐλαχιστοτέρους.

«Μὴ ὁμοιοῦσθε τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς» (Ὄρθρος Μ. Δευτέρας Ἀπόστιχα)

Φαντάζεστε τὴν τραγικότητα τῆς εἰκόνας; Μιλᾶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ λέει ὅτι ἄν κατεξουσιάζετε τοὺς ἀδελφούς σας δὲν εἶστε μαθητές μου. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἔτσι σ᾿ ἐσᾶς, στοὺς δικούς μου μαθητές. «Οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς». Δὲν μπορεῖ νὰ εἶστε κληρικοί μου, κληρονομιά μου. «Οὐ κλῆρος γὰρ ἐμός». Αὐτὰ λέει ὁ Χριστὸς καὶ ὁ τύραννος ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεῦς -ὁ κλῆρος, ἡ κληρονομία τοῦ Κυρίου -ποὺ κατὰ τὰ λόγια του δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δικός του κλῆρος ἀφοὺ ἐνεργεῖ ἐξουσιαστικῶς- τὰ ἀκοῦν καὶ … εὐλογοῦν τὸν λαό πού … ἔχει ὑποστεῖ καὶ ὑφίσταται τὴν τυραννία τους!!! Δὲν εἶναι τραγικό; Ἀντιλαμβάνονται ἄραγε τί λέγεται ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἐκείνη τὴ στιγμή; Τί νὰ πῶ. Τ᾿ ἀκοῦς καὶ σοὔρχεται να κλάψῃς. Βλέπεις τὴν κατάστασί μας καὶ σοὔρχεται νὰ χτυπήσῃς τὸ κεφάλι σου στὸν τοῖχο, ποὺ λέει ὁ λόγος.

Μποροῦν νὰ εἶναι κληρικοί τοῦ ταπεινοῦ οἱ ἐπηρμένοι καὶ οἱ σκληροκάρδιοι; Ὄχι βέβαια. Τὸ λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Τί εἶναι τότε; Τύραννοι εἶναι. Εἰδωλολάτρες ποὺ παριστάνουν τοὺς χριστιανούς. Ἔχουν ξαναγυρίσει στὴν τάξι τῶν εἰδωλολατρῶν, τῶν ἐθνικῶν. «Τάξεως ἔμπαλιν ἐθνικῆς» Ἔβαλαν ράσα, μίτρες, σταυροὺς καὶ τυραννοῦν τὸν κόσμο. Σαφῶς καὶ δὲν εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ὅπως συνάγεται ἀπὸ τὰ παραπάνω.

Ἄν φαίνεται βαρὺς ὁ λόγος ἄς ξανακούσουν καὶ ἄς ξαναδιαβάσουν ὅσο θέλουν τὰ παραπάνω ποὺ παραθέσαμε. Αὐτὰ λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ ἔφτιαξαν αὐτὲς τὶς ἀκολουθίες. Καὶ φυσικὰ καὶ αὐτοὶ δὲν λένε κάτι αὐθαίρετο ἤ ἐπειδὴ ἔτσι τοὺς φαίνεται. Τὰ λέει τὸ ἴδιο τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε. Χρειάζεται νὰ τὰ ὑπενθυμήσουμε; Χρειάζεται. Διότι οὔτε αὐτοὶ ποὺ διαπράττουν αὐτὲς τὶς ἀσχήμιες καὶ τὰ ἐγκλήματα φαίνεται νὰ ἀντιλαμβάνονται τί κάνουν, οὔτε ὁ λαὸς ὁ ὁποῖος τὰ ἀνέχεται σιωπηρὰ καὶ μὲ ἀπάθεια φαίνεται νὰ νοιώθει τὸ δικό του λάθος καὶ τὴ δική του εὐθύνη.

«Οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται· 26 ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾿ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γινέσθω ὡς ὁ νεώτερος, καὶ ὁ ἡγούμενος ὡς ὁ διακονῶν». ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ (κβ΄24-26) ορθρ Μ. Πεμπτ.

«Οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· 43 οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 44 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος»· ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ( ι΄ 42-45)

«Οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 26 οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 27 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος· 28 ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ (κ΄20-28)

Καὶ στὸ κατὰ Λουκάν, καὶ στὸ κατὰ Μάρκον, καὶ στὸ κατὰ Ματθαῖον λέγονται ἀκριβῶς τὰ ἴδια λόγια καὶ μάλιστα απὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Οἱ «βασιλεῖς», «οἱ ἐξουσιάζοντες»  «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν», «οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν» τί κάνουν; «Κατεξουσιάζουν», «κατακυριεύουν», «δυναστεύουν» τυραννοῦν. Καὶ δίνει ἐντολή: «Ὑμεῖς δὲ οὐχ οὔτως»,  «οὐχ οὕτω ἔσται ἐν ὑμῖν». Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἔτσι σὲ σᾶς. Ἄν τὸ κάνετε αὐτὸ ξαναγυρίσατε στὴν εἰδωλολατρεία. Γίνεστε ἴδιοι μὲ τοὺς δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν. Τῶν ἐθνῶν. Τῶν εἰδωλολατρῶν. Κατανοητό;

Καὶ καλά. Γιὰ τὴν μητέρα τῶν υἱῶν τοῦ Ζεβεδαίου [1] ὑπῆρχε ἡ δικαιολογία ποὺ ἀναφέρει ὁ ὑμνωδός: Δὲν ἔφτανε, δὲν ἦταν ἀρκετὴ, δὲν ἐξαρκοῦσε νὰ κατανοήσῃ τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς Θείας οἰκονομίας:

«Κύριε, πρὸς τὸ μυστήριον τὸ ἀπόρρητον τῆς σῆς οἰκονομίας, οὐκ ἐξαρκοῦσα ἡ τῶν ἐκ Ζεβεδαίου μήτηρ, ᾐτεῖτό σε προσκαίρου βασιλείας τιμήν, τοῖς ἑαυτῆς δωρήσασθαι τέκνοις»· (Ὄρθρος Μ. Δευτέρας Ἀπόστιχα)

Αὐτὰ τὰ γεγονότα συνέβαιναν πρὶν τὴν ἔλευσι τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὁπότε ὅλοι, καὶ οἱ μαθητὲς καὶ οἱ ὑπόλοιποι δὲν ἐπαρκοῦσαν πρὸς τὸ ἀπὸρρητον μυστήριον τῆς οἰκονομίας.

Σήμερα οἱ αὐθαίρετοι τύραννοι, ποὺ ἔχουν ἐπιβεῖ τῆς ἐκκλησίας, ποιὰ δικαιολογία ἔχουν; (Καὶ ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι ὁμοίως, γιὰ ὅσα μᾶς ἀναλογοῦν). Γιὰ τοὺς ἱερεῖς ἱσχύει ὅτι εἶναι διάκονοι τῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ. Δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ξέρουν, νὰ μὴν ἐπαρκοῦν στοιχειωδῶς. Τὸ ἴδιο καὶ μεῖς οἱ νωθροὶ «χριστιανοὶ» «δὲν σκᾶμε πολὺ γιὰ τὴν ὥρα», ὅπως καὶ ὁ Πατριάρχης μας ποὺ δημιουργεῖ σχίσματα ἐπὶ σχισμάτων καὶ ματοκυλίζει τὸν κόσμο δηλώνοντας αὐτάρεσκα «σκασίλα μου». Μακάρι νὰ βρῇ καιρὸ μετανοίας διότι τὸν δοῦλο ἐκεῖνο ποὺ χτυποῦσε τοὺς συνδούλους του καὶ ἔτρωγε καὶ ἔπινε μὲ τοὺς μεθυσμένους (ἀπὸ τὴν ἐξουσία) «θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριός του ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένει καὶ θὰ τὸν διχοτομήσῃ»

«49 καὶ ἄρξηται τύπτειν τοὺς συνδούλους αὐτοῦ, ἐσθίῃ δὲ καὶ πίνῃ μετὰ τῶν μεθυόντων, 50 ἥξει ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷ καὶ ἐν ὥρᾳ ᾗ οὐ γινώσκει, 51 καὶ διχοτομήσει αὐτόν» ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ (κδ΄49-51)

Καὶ γιὰ μᾶς φυσικὰ ἰσχύουν τὰ ἴδια. Δὲν εἴμαστε καλύτεροι τοῦ Βαρθολομαίου. Αὐτὸς ἐνεργεῖ τὸ κακὸ, ἐμεῖς παθητικὰ τὸ ἀνεχόμεθα. Ὁπότε δὲν φτάνει νὰ γοητευόμεθα ἀπὸ τὰ θαυμάσια μελωδήματα Τὸν νυμφῶνα σου βλέπω καὶ Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται… Καλύτερα θὰ εἶναι νὰ νοιαστοῦμε νὰ βρεθοῦμε γρηγοροῦντες καὶ ὄχι ραθυμοῦντες (μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα) ὥστε νὰ ἔχουμε ἔνδυμα (καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ) ἵνα εἰσέλθωμεν στὸν νυμφώνα τοῦ Κυρίου.

Καλή Μεγάλη ἐβδομάδα.


[1] «20 Τότε προσῆλθεν αὐτῷ ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου μετὰ τῶν υἱῶν αὐτῆς προσκυνοῦσα καὶ αἰτοῦσά τι παρ᾿ αὐτοῦ. 21 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· τί θέλεις; λέγει αὐτῷ· εἰπὲ ἵνα καθίσωσιν οὗτοι οἱ δύο υἱοί μου εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. 22 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν, ἢ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; λέγουσιν αὐτῷ· δυνάμεθα. 23 καὶ λέγει αὐτοῖς· τὸ μὲν ποτήριόν μου πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων μου οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται ὑπὸ τοῦ πατρός μου. 24 καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἠγανάκτησαν περὶ τῶν δύο ἀδελφῶν. 25 ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς εἶπεν· οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 26 οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 27 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος· 28 ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν».Κατὰ Ματθαῖον κ΄20-28

Εφραιμέσθω τα Ουράνια! Αχ αυτή η φωτογραφία! (+π.Εφραίμ Σεραγιώτης) ~ Νώντας Σκοπετέας

Εφραιμέσθω τα Ουράνια! Αχ αυτή η φωτογραφία! (+π.Εφραίμ Σεραγιώτης)

 

Νώντας Σκοπετέας

Μπορεί να είναι εικόνα 2 άτομα και γένι

Πρέσβευε και υπέρ ημών, άγιε άνθρωπε του Θεού! Τι συμβαίνει όταν ο Θεός παίρνει τους δικούς Του (εδώ)


Αχ αυτή η φωτογραφία των δυο Εφραίμ! Εδώ, απέναντι από τούτον τον δίαυλο των ουρανίων ραδιοκυμάτων…Χαμογελαστοί και μαζί, σε μια προεικόνιση, αιώνιας δοξολογίας…Η πνευματική σπορά του Αγίου Ιωσήφ! Εφραίμ θα πει γόνιμος, εύφορος, καρπερός! Γέμισαν οι αποθήκες του Ουρανού, με τα καρπίσματα αυτών των εμψύχων χωραφιών! Να τρέφονται οι αχόρταστοι για Θεό επιστρέφοντες! Να γεύονται την γλυκιά νοστιμάδα της πατρικής τράπεζας! Να εξαφανίζεται εκείνο το στυφό των ξυλοκεράτων, που στεγνώνει στόματα και ψυχές! Πανηγύρι στον Ουρανό στήθηκε ξανά! Πυλωρός τούτη τη φορά μαζί με τον Άγιο Ιωσήφ και ο Αριζονίτης Άγγελος! Περιμένουν το παιδί τους, να φτάσει με το εξπρές του Παραδείσου! Όλη του η Αγγελική πολιτεία τούτο το ταξίδι! Αυτό το Πάσχα! Το πέρασμα εκ του θανάτου εις Την Ζωήν! Έτσι γνωριστήκαμε μαζί του! Μέσα από μια κασέτα! Άλλαξαν όλα στο άκουσμά της! Το μεγάλο ταξίδι της αθάνατης ψυχής! Πόσες πένθιμες καμπάνες ήχησαν τότε μέσα μου στο πρώτο άκουσμα! Πόσο θλιβερή ξεπρόβαλλε η αγνωσία μου! Πόσο μακρόθυμος όμως ο Κύριος! Ιδίως μόλις από το στόμα του βγήκαν οι παρακάτω λόγοι…

«…Οι εξομολογημένοι περνούν τα τελώνια…σφήνα, με το εξπρές! Δεν σταματούν δηλαδή πουθενά, δεν εμποδίζονται…Θα σταματήσουν κάπου, μόνο στην περίπτωση, που ακόμα υπάρχει ανεξομολόγητο αμάρτημα. Αν είναι κάτω από το θανάσιμο, ζυγίζεται, υπερνικούν τα τυχόν καλά και συνεχίζουν στο επόμενο τελώνιο, έως ότου φτάσουν μπροστά στον Χριστό μας! Εάν όμως κανείς σταματήσει για κάποιο θανάσιμο ανεξομολόγητο αμάρτημα, επιτόπου γκρεμίζεται και κολάζεται…

Έχουμε περιπτώσεις κυρίως γυναικών που μοίχευσαν ή επόρνευσαν, εξομολογήθηκαν βαρύτερα, χειρότερα αμαρτήματα, και αυτά επειδή τους έδιναν ντροπή, λόγω του σαρκικού και επειδή έτσι τις παρακίνησε ο εχθρός, με κίνδυνο να χάσουν την ψυχή τους, δεν τα εξομολογήθηκαν. Στους κληρικούς αυτό είναι ακόμα πιο φριχτό! Αυτό λοιπόν πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως. Γιατί όταν κανείς είναι εξομολογημένος, δεν τελωνίζεται…Περνάει μεν απ’ τα Τελώνια, αλλά δίχως να εμποδιστεί και να σταματήσει από κανένα. Τα χειρότερα Τελώνια τα οποία σήμερα κρεμνίζουν και κολάζουν τους ανθρώπους είναι: Πρώτον της μαγείας, δεύτερον της ομοφυλοφιλίας και της ανηθικότητας, του εγωισμού, ακολούθως της φιλαργυρίας, της βλασφημίας… Κυρίως τα δυο πρώτα που ανέφερα. Ο σατανισμός και η ανηθικότητα στην πιο ακραία μορφή τους παγκοσμίως….»

Είπε κι άλλα τότε πολλά και συνταρακτικά! Να έχει την ευχή του και ο ακούραστος κυρ -Μανώλης ο Μελλινός, που τα κατέγραψε! Τα απομαγνητοφωνήσαμε! Μετά από λίγο καιρό, εξομολογούμενοι μπροστά στο κατεβασμένο μα τόσο φωτεινό πρόσωπό του παπά-Εφραίμ, ζητήσαμε την ευλογία του, να τα κοινολογήσουμε στον έξω κόσμο, να τα κοινολογήσουμε σε κάθε νεκροζώντανο, της ανεξομολόγητης αμαρτίας υπόδουλο, της ολέθριας αγνοίας δεσμώτη…Ταπεινά, χωρίς να μας κοιτά είπε: -Αν πιστεύετε ότι θα ωφεληθούν ψυχές να το κάνετε! Τα μεταφέραμε στο ραδιόφωνο! Θεία γνώση που συνάρμοζε τον Ευαγγελικό λόγο με την γνήσια και απαρασάλευτη Ορθόδοξη πατερική παράδοση! Η πνευματική κληρονομιά του Αγίου Ησυχαστή, που διασπείρεται με την χάρη του Αγίου Τριαδικού Θεού παντού και αφυπνίζει και ανασταίνει ζωντανά πτώματα… Όλο το κείμενο εκείνης της αποκάλυψης, το δημοσιεύσαμε στο διαδίκτυο! Έπειτα από λίγα χρόνια, ένα πρωινό Κυριακής θυμήθηκα την ευλογία του Γέροντα: …-Αν πιστεύετε ότι θα ωφεληθούν ψυχές να το κάνετε! Απολείτουργα ξεκινήσαμε στο αρχονταρίκι της Κατακεκρυμμένης να συζητάμε με έναν αδελφό άγνωστο μέχρι πριν λίγο…Τα έφερε έτσι ο Κύριος να αναφερθούμε στην εκπομπή…-Περίμενε μου λέει να πάρω κάποιον στο τηλέφωνο να μιλήσετε! Ένας ταξιτζής στην Αθήνα! Είχε φωτοτυπήσει σε αντίγραφα τους λόγους του παππούλη για το ταξίδι της αποχωρισμένης από το σώμα ψυχής! Σε όποιον έμπαινε μέσα στο ταξί του έδινε να…φάει πνευματική πρωτεΐνη…Χιλιάδες αντίγραφα, από ότι μου είπε, είχαν δοθεί σε έκπληκτους επιβάτες! Κάποιοι αδιαφόρησαν…Κάποιοι έσπευσαν για…εισιτήριο με το εξπρές…

Θεία χάριτι αποκαλυπτικός πάντοτε ο λόγος του πατρός Εφραίμ! Αλησμόνητα τα ομιλήματά του στο αρχονταρίκι του Σεραγιού! Αμέτρητες οι οδοιπορίες του, όπου τον καλούσαν να κατηχήσει! Ποιος μπορεί να μην θυμηθεί την παρουσία του σε έναν αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό, επί ώρες πολλές να μιλά, να απαντά, να φωτίζει, να σαγηνεύει… Ακούραστος και τω όντι ταπεινός! Στις εύλογες ευχαριστίες όσων ευεργετούσε απαντούσε πάντα: Όλα τα ευχαριστώ στον Χριστό μας! Ποτέ το… Χριστός, χωρίς εκείνο το κτητικό Του Κτίσαντος…! Ένα…μας όλη η Ορθοδοξία! Δίχως την έπαρση των εν επιγνώσει «εναρέτων»! Το…μας των ταπεινών δούλων και εργατών του Κυρίου! Αχώριστο με την καιομένη τους καρδιά! Ως την τελευταία πνοή! Λευκότερη τότε η ψυχή και από αυτό το χιόνι! Η κολυμβήθρα της υπομονής τοπαζένια, σαν τις κάρες των Αγίων, από του βαπτισμένου τους πόνου το στίλπνωμα!
Ο Νυμφίος Χριστός καταδικός τους και αυτοί καταδικοί Του! Ένωση Θεανθρώπου και ανθρώπου! Εικόνα αρρήτου δόξης! Κάλλος αρχέτυπο! Σε αγαπώ Χριστέ μου! Άλλο ένα νυν απολύεις στο συναξάρι…

Όλη του η επίγεια Χριστομίμητη βιωτή αυτό το ταξίδι και αυτή η φράση από το Ευαγγέλιο του ηγαπημένου: Εκ του θανάτου εις την Ζωήν! Γεννήθηκε για να πεθάνει! Πέθανε για να ζήσει! Διακονία ως το στερνό ξεφύσημα! Να διδάξει με το βίωμα! Ευλογία ο καρκίνος! Ατίμητο δώρο εκ της απείρου αγάπης του Χριστού μας! Σ’ αγαπώ Χριστέ μου! Το έγραψε με της καρδιάς του την γραφίδα! Δεν το ψέλλισαν μόνο τα στεγνωμένα του χείλη! Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω! Ζήτησε να προσευχηθούμε για εκείνον, μην και πάψει έστω και ελάχιστα να ζέει η αγάπη του για Εκείνον! Ήθελε να μας παρηγορήσει! Να μας κραυγάσει το πάντοτε χαίρετε, το αδιαλείπτως προσεύχεσθε, το εν παντί ευχαριστείτε! Έτσι μόνο, μπορεί κανείς να εκλάβει τον καρκίνο ως δώρημα Θείο και να χαρεί αληθινά για αυτό. Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος αυτή η απερίγραπτη με λέξεις ανέκπτωτη χαρά, για εκείνους που το κρατούν μέσα τους ενεργό και θερμουργό! Είναι η προσευχή, που δεν σταματά ποτέ να θερμαίνει τη χαρά, στο ανηφόρι του Γολγοθά! Εκεί θα ακουστεί το σ’ ευχαριστώ και το σ΄αγαπώ στον Εσταυρωμένο μας!

-Ιώβ παιδί μου…έτσι δεν είναι;

Αχ αυτή η φωτογραφία εδώ απέναντί μας… Ο πατέρας και το παιδί! Εφραίμ και Εφραίμ! Παύλος και Τιμόθεος! Ναι, δεν είναι αμάρτυρη Χριστού η εποχή μας! Έτσι σαν Παύλος θα έστειλε ο Αριζονίτης τις τελευταίες του παρακαταθήκες στο τέκνο του λίγο πριν φύγει, για να προετοιμάσει τον τόπο της ατελεύτητης ζωής. Εγώ τελείωσα τον αγώνα τον καλόν παιδί μου! Εσύ, στα λίγα χρόνια που απομένουν ως το αντάμωμά μας, νήφε και να κακοπαθείς! Μην κουραστείς να μεταδίδεις Την Ελπίδα! Να ευαγγελίζεσαι πάντοτε Την Αλήθεια! Το διακόνημά σου μέστωσε ως την τελευταία ρανίδα, με δάκρυα μετανοίας αδελφών σου, σταλμένα όλα στον θρόνο του Δεσπότη Χριστού μας! Εκεί σε περιμένει να σου νεύσει προς Το Φως!

Οι τελευταίοι του μήνες μαρτυρικοί! Δώρο και αυτό το ολοκληρωτικό άλγος! Οδυνηρή προσομοίωση των Παθών του Κυρίου μας! Έκαστον μέλος και της δικής του σάρκας, φριχτά δοκιμάστηκε και υπέμεινε! Στάδια αλλεπάλληλα! Στον τράχηλό του το πετραχήλι, στο χέρι του λογχισμοί του ευεργέτη πόνου! Τα λείψανα του παππού Ιωσήφ αναλγητικά ευώδιασαν ξανά! Τον επισκέφθηκαν όλοι, ουρανοπολίτες και ουρανοδρόμοι σταλμένοι δίπλα του σαν Άγγελοι Γεθσημανής!

Αχ αυτή η φωτογραφία του λίγες μέρες πριν ταξιδέψει! Εκεί στο σπίτι των πνευματικών του τέκνων! Από μόνη της μια βιβλιοθήκη ολόκληρη, με διδαχές αγαθών!
-Μην αποκάμνετε!
Μην φοβάστε τον θάνατο!
Ένα πέρασμα είναι…
Ένα Πάσχα αιώνιο!
Νυν απολύεις!
Σ’ αγαπώ Χριστέ μου!
Κοιμήθηκε ο Σεραγιώτης Άγγελος!
Άνθρωπος του Θεού κι αυτός, σαν τον Άγιο της κοινής πλέον μνήμης!
Στο Άγιο Όρος ξημέρωνε του Αγίου Αλεξίου…
Πανηγυρίζει και πάλι ο Ουρανός!
Εφραιμέσθω τα Ουράνια!
Ομοηχία Αναστάσιμη!
Χριστός Ανέστη Άγιε Γέροντα!
Έχει παγώσει η αγάπη πάτερ! Μεσίτευε…Μεσίτευε!
Πρέσβευε στον Ελεήμονα και απέραντα Μακρόθυμο Χριστό μας, οι καρδιές μας καιόμενες πριν σταματήσουν να χτυπούν, να αξιωθούν να προφέρουν εκείνο το Σ΄ΑΓΑΠΩ, πριν το δικό μας πέρασμα εις Ανάστασιν Ζωής!

Νώντας Σκοπετέας

30-03-2023

Εις μνήμην Αγίου Γέροντος Εφραίμ Σεραγιώτη.

Οι ταχυδακτυλουργοί μέσα στην Εκκλησία.

Οι ταχυδακτυλουργοί μέσα στην Εκκλησία.

Άρθρο του Ιστολογίου ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Οι ταχυδακτυλουργοί μέσα στην Εκκλησία.

Στην Εκκλησία υπάρχουν κάποιοι «ταχυδακτυλουργοί» οι οποίοι με την συμπεριφορά τους θολώνουν την ατμόσφαιρα και δεν επιτρέπουν στους καλοπροαίρετους πιστούς να διακρίνουν τις εκτροπές των μητροπολιτάδων στα θέματα της Πίστεως.

Πρόκειται για διάφορες οργανώσεις, σωματεία χριστιανικά τα οποία από την μία κάνουν πως καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα και από την άλλη συσχετίζονται στενά με τους μητροπολιτάδες που πράττουν τα όσα καταγγέλλουν!

Οι οργανώσεις αυτές συμπυκνώνουν μέσα τους μία Εγελιανή διαλεκτική (θέση-αντίθεση=σύνθεση) αντίστοιχη με αυτήν στα πολιτικά δρώμενα που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Το εκπληκτικό όμως με αυτές τις χριστιανικές οργανώσεις είναι ότι εκφράζουν και τις δύο πλευρές ταυτόχρονα, και την «θέση» και την «αντίθεση», και την παράδοση και τον οικουμενισμό.

Θα διοργανώσουν για παράδειγμα ημερίδα κατά του μετανθρωπισμού, καλώντας εμβολιοποιμένες που προώθησαν τον μετανθρωπισμό! Θα υπερασπιστούν την συνοδικότητα της Εκκλησίας, πλαισιώνοντας τους εαυτούς τους από οικουμενιστές που κατήργησαν την συνοδικότητα στην Ψευδοσύνοδο της Κρήτης! Θα υπερασπιστούν το Ορθόδοξο Μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία, παίρνοντας τα εύσημα Ιεραρχών που προωθούν τον συγκρητισμό και την πανθρησκεία!

Κι έτσι οι λέξεις χάσανε το νόημά τους, κι εμείς για να τους «καταλάβουμε» γίναμε σχιζοφρενείς! Δεν ακούγεται καθαρά η Αλήθεια στην Εκκλησία. Αυτό είναι το πρόβλημα. Και έτσι όπως πορευόμαστε χρόνια τώρα με διπλωματίες και διπροσωπίες, μάθαμε να ζούμε σε έναν κόσμο αντιθέσεων και να μην μας κάνει εντύπωση τίποτα.

Και δεν μας ενοχλεί πια που οι μητροπολιτάδες δέχθηκαν τις αιρέσεις ως «εκκλησίες». Δεν μας ενοχλεί που κοινωνούν με αχειροτόνητους σχισματοαιρετικούς διώκτες των Ορθοδόξων στην Ουκρανία. Δεν μας ενδιαφέρει που μετέτρεψαν τους Ναούς σε τσίρκα. Δεν μας ενδιαφέρει που ο ΨευδοΟλβίας αλωνίζει την Ελλάδα και κατά πάσα πιθανότητα στο Διδυμότειχο λειτουργεί μόνιμα σε Ναό ένας αχειροτόνητος. Δεν μας ενδιαφέρει τίποτα.

Κατά τ’ άλλα μας φταίνε οι πολιτικοί, οι αμερικάνοι και οι μασόνοι.

Πού πρέπει να ψάξει κάποιος σήμερα για να εντοπίσει την γνήσια συνείδηση της Εκκλησίας; Σε ποια έρημο, σε ποια φτωχογειτονιά να βρεθεί; Σίγουρα δεν θα την ανακαλύψει σε κάποιες «βαρυσήμαντες» χριστιανικές οργανώσεις, οι οποίες τελικά αποπροσανατολίζουν και αποκοιμίζουν τα πρόβατα για να επιστρέφουν πάντα πίσω στων δίγλωσσων αποστατών το μαντρί.

Δημοφιλή Άρθρα

Τα αγαπημένα σας

πνευματική ζωή

Η ειρήνη της καρδιάς (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

0
Η ειρήνη της καρδιάς (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης) Λοιπόν, ἀδελφέ, ἂν ἀγαπᾷς τὴν ειρήνη τῆς καρδιάς, ἀγωνίζου νὰ εἰσέλθης σ᾿ αὐτὴν ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς...