σ.σ.: Νομίζω ότι αυτοί οι δύο εκπροσωπούν, άτυπα, ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών. και η αλήθεια είναι πως με τον κ. Καλεντερίδη δεν ήμουν σίγουρος, όμως έχει δεχθεί πολύ πόλεμο αυτές τις ημέρες.
Νιώθω σαν να έχω καταπιεί δηλητήριο με αυτά που βλέπω να κάνει η κυβέρνηση μας – η οποία μας σπρώχνει κάθε μέρα και περισσότερο προς τον γκρεμό.
Τελικά οι Ρώσοι είναι οι μόνοι κακοί και πρέπει να αποκλειστεί μέχρι και ο …Τσαϊκόφσκι (κι όμως)! Πόση η υποκρισία της Δύσης… πόση η προδοσία των κυβερνόντων την πατρίδα μας…Ο Θεός να την λυπηθεί (την πατρίδα μας), αλλά και τους πάντες…
Λοιπόν, πότε μπορούμε να ξεκινήσουμε» για την Ελλάδα, αναρωτήθηκαν Πακιστανοί χρήστες του διαδικτύου αμέσως μόλις τα πακιστανικά μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν τα αποτελέσματα της συνάντησης του πρωθυπουργού της χώρας Αμίρ Χαν με τον Ελληνα υπουργό Μετανάστευσης Νότη Μηταράκη.
Στη χώρα της κεντρικής Ασίας η εξέλιξη αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερα θετικό τρόπο, καθώς, απ’ ό,τι φαίνεται, ανοίγει ο δρόμος όχι μόνο για νέα κύματα Πακιστανών προς τη χώρα μας, αλλά και για τη νομιμοποίηση των ήδη παρανόμως ευρισκόμενων στην Ελλάδα Πακιστανών που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ξεπερνούν τους 50.000, αλλά σύμφωνα με ρεαλιστικές εκτιμήσεις είναι πολλαπλάσιοι.
Με βάση όσα προκύπτουν, και αυτοί θα έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στον μηχανισμό «νόμιμης μετανάστευσης», που θα δημιουργηθεί το επόμενο διάστημα, για την απόκτηση βίζας ως εποχιακών εργατών, παρά το γεγονός ότι έφτασαν παράνομα στη χώρα μας.
Αυτή η επιβράβευση δεν προκύπτει μόνο από τις ανακοινώσεις της πακιστανικής πλευράς, που προκάλεσαν ενθουσιασμό σε όσους κατοίκους της χώρας θέλουν να φτάσουν στη γηραιά ήπειρο, αλλά και από την ανακοίνωση του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, στην οποία σημειώνεται ότι «στόχος της κυβέρνησης είναι η στήριξη της νόμιμης μετανάστευσης για κάλυψη αναγκών της ελληνικής οικονομίας, με παράλληλη καταπολέμηση των παράνομων αφίξεων και επιστροφή όσων δεν έχουν δικαίωμα παραμονής. Προτάσσουμε στη νόμιμη μετανάστευση την εποχική εργασία έως εννέα μήνες τον χρόνο έναντι της μακροχρόνιας εγκατάστασης».
Πριν από τη συνάντηση με τον Αμίρ Χαν κ. Μηταράκης είχε συνομιλίες με τον υπουργό Πακιστανών Πολιτών στο Εξωτερικό και Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού Μοχάμεντ Αγιούμπ Αφριντί, με τον οποίο συμφώνησαν στην ανάγκη προώθησης νόμιμων οδών εύτακτης μετανάστευσης εις βάρος των δικτύων των λαθροδιακινητών που θέτουν σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων, και υπέγραψαν κείμενο διακήρυξης προθέσεων για τη θεσμοθέτηση τεχνικών συνομιλιών μεταξύ των δύο υπουργείων, καθώς και για τη σύναψη ενός μνημονίου συνεργασίας κατά το προσεχές διάστημα, που θα καλύπτει αφενός θέματα νόμιμης μετανάστευσης και αφετέρου ζητήματα διευκόλυνσης των επιστροφών των παράνομων μεταναστών.
Σύμφωνα με το υπουργείο Μετανάστευσης, σκοπός της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας είναι να ξεκαθαρίσει το άναρχο τοπίο που υπάρχει στη χώρα μας με τα μέλη της συγκεκριμένης εθνικότητας, καθώς όσοι προσέλθουν προκειμένου να πάρουν την άδεια του εποχικού μετανάστη θα καταγραφούν, ενώ όσοι δεν το πράξουν θα επιστραφούν με τις νέες απευθείας πτήσεις στο Ισλαμαμπάντ. Τονίζεται επιπρόσθετα ότι στο πλαίσιο της συγκεκριμένης συμφωνίας θα διευκολυνθούν οι απευθείας επιστροφές, δίχως να χρειάζεται να περιμένει η χώρα μας κάποια πτήση από το εξωτερικό προκειμένου να «επιστραφεί» ένας μικρός αριθμός μεταναστών στο Ισλαμαμπάντ. Προτάσσεται περαιτέρω το επιχείρημα πως η παραμονή για εννέα μήνες στη χώρα είναι προτιμότερη από τη μακροχρόνια εγκατάσταση.
Το μεγάλο ερώτημα, βέβαια, είναι εάν το Μεταναστευτικό λύνεται απλώς «βαπτίζοντας» τους παράνομους μετανάστες νόμιμους με μια τέτοια ρύθμιση, η οποία διευκολύνει την εγκατάσταση στη χώρα περαιτέρω μεταναστών πακιστανικής καταγωγής, εκτός από αυτούς που ήδη βρίσκονται εδώ.
Ακόμη και εάν υποθέσει κανείς ότι η χώρα μας -με τα ποσοστά ανεργίας που έχει- χρειάζεται μια μεγάλη ροή εργατικών χεριών κάθε χρόνο, γιατί θα πρέπει αυτοί να προέρχονται από το Πακιστάν, μια χώρα του σουνιτικού Ισλάμ, με στενούς δεσμούς με την Τουρκία; Γιατί ένα τέτοιο «δώρο» στην κυβέρνηση του Πακιστάν, όταν όλοι γνωρίζουν τον ρόλο που αυτή παίζει σε ζητήματα όπως αυτό της Κύπρου, όταν όλοι γνωρίζουν ότι ακόμη και με… πιλότους διευκολύνει την επιθετική μας γείτονα;
Γιατί, ακόμη, η επιθυμία να διευκολυνθεί η εγκατάσταση στη χώρα μας ενός σουνιτικού πληθυσμού, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι η ενσωμάτωση ανθρώπων με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά έχει αποδειχθεί αδύνατη; Γιατί δεν θα μπορούσε να υπογραφεί με την Ινδία, την Αίγυπτο ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, με την οποία άλλωστε η χώρα μας επιθυμεί να χτίσει σχέσεις; Αντίστοιχη, πάντως, συμφωνία αναμένεται να υπογραφεί σήμερα και με το Μπανγκλαντές, στο οποίο θα βρίσκεται ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου.
Σχόλιο ΧΒ: Η συμφωνία για είσοδο 4.000 εργατών το έτος από το Μπαγκλαντές έκλεισε (και αυτή). Αντί να δοθούν κίνητρα σε Έλληνες να εργαστούν στα χωράφια, και αντίστοιχα σεμινάρια για την προώθηση των εμπορευμάτων τους – εμείς εισάγουμε εργάτες από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν. Βέβαια, πως γυρίζουν αυτοί οι εργάτες πίσω (εδώ γελάμε) κανείς δεν το ξέρει. Την ίδια ώρα οι Έλληνες αποφεύγουμε την τεκνογονία (που είναι θανάσιμο αμάρτημα) και ψηφίζουμε αυτές τις μαριονέτες που γεννάνε «πρόσφυγες».
Ο Σπύρος Καγιαλές κάνει το κορμί του ιστό σημαίας.
ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΧΑΝΙΩΝ, 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1897.
Ιωάννης Καστρινάκης
Όσοι έχουν επισκεφτεί την Κρήτη σίγουρα θα έχουν αντικρύσει σε αναμνηστικά σουβενίρ τη μορφή ενός βρακοφόρου επαναστάτη κρητικού που κρατά με υψωμένα τα χέρια του την ελληνική σημαία. Ποιοι άραγε γνωρίζουν ότι η μορφή αυτή είναι ο ζωντανός θρύλος του Ακρωτηρίου Χανίων, ο Σπύρος Καγιαλές-Καγιαλεδάκης, όπου με το θάρρος του, την τόλμη του και την κρητική κουζουλάδα, θα νικήσει την ευρωπαϊκή διπλωματία κατά την επανάσταση των Κρητικών στις αρχές του 1897 εναντίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Σπύρος Καγιαλές
Αλλά ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα από την αρχή. Στις 20 Ιανουαρίου 1897 οι Τούρκοι πυρπολούν πολλές συνοικίες και ιδιοκτησίες χριστιανών στα περίχωρα των Χανίων. Οι Χριστιανοί αναλαμβάνουν δράση, δημιουργούν προγεφυρώματα και πολιορκούν περιοχές όπου κυριαρχούσε το τουρκικό στοιχείο. Στις 24 Ιανουαρίου γίνεται σύσκεψη στο σπίτι του Έλληνα πρόξενου στη Χαλέπα, όπου συμμετέχουν ο ίδιος και οι Κ. Μητσοτάκης, Α. Σήφακας, Ν. Ζουρίδης και Κ. Φούμης. Εκεί αποφασίζεται να κηρυχθεί η Ένωση της νήσου με την Ελλάδα και να κληθεί ο βασιλιάς των Ελλήνων Γεώργιος Α’ να καταλάβει το νησί. Μοίρα του ελληνικού πολεμικού στόλου υπό τον πρίγκιπα Γεώργιο, αποπλέει από τον Πειραιά με προορισμό την Κρήτη. Στις 2 Φεβρουαρίου αποβιβάζονται στο Κολυμπάρι Χανίων 1.500 έλληνες στρατιώτες υπό τον συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσο, υπασπιστή του βασιλιά. Βαδίζει με κατεύθυνση προς τα Χανιά αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τις τουρκικές δυνάμεις που συναντά στο δρόμο του. Η προέλαση όμως ανακόπτεται από αγήματα του ενωμένου στόλου των Μεγάλων Δυνάμεων υπό τη διοίκηση του ιταλού ναύαρχου Κανεβάρο. Η ελληνική κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη συνιστά «ψυχραιμία» στο Βάσσο και αποφυγή σύγκρουσης με τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Ο Τιμολέοντας Βάσσος συναντά τον Ιταλό Ναύαρχο Κανεβάρο, εφημερίδα La Tribuna Illustrata (28-03-1897), Συλλογή:Ιωάννη Καστρινάκη.
Όμως οι Κρήτες επαναστάτες από τις 26 Ιανουαρίου, υπό τον οπλαρχηγό Αντώνη Σήφακα έχουν πάρει ήδη θέση στο Ακρωτήρι Χανίων όπου δημιουργούν το στρατηγείο τους, υψώνοντας την ελληνική σημαία. Ανάμεσα στα μέλη της επαναστατικής Επιτροπής και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Στις 4 Φεβρουαρίου ο Γενικός Διοικητής Κρήτης Ισμαήλ Βέης καλεί τους Χριστιανούς να καταθέσουν τα όπλα αλλά η έκκληση πέφτει στο κενό. Την ίδια μέρα ο ύπαρχος του θωρηκτού «Ύδρα» Κωνσταντίντος Κανάρης εγγονός τους ναύαρχου Κανάρη της μεγάλης ελληνικής επανάστασης, παραδίδει στους επαναστάτες την μεγάλη πολεμική ελληνική Σημαία, με την κορώνα στη μέση, για να ανυψωθεί στο στρατόπεδο του Ακρωτηρίου που τοποθετείται σε περίοπτη θέση, στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία στο Ακρωτήρι.
Μάχη Κρητών επαναστατών με τους Τούρκους στο Ακρωτήρι Χανίων στην Ιταλική εφημερίδα La Tribuna Illustrata(28-02-1897) Συλλογή:Ιωάννη Καστρινάκη.
Ο βομβαρδισμός του Ακρωτηρίου ξεκινά το μεσημέρι της 9ης Φεβρουαρίου 1897. Το αρχικό σύνθημα για το βομβαρδισμό δίνεται από το θωρηκτό «Σικελία», που αποτελούσε την ναυαρχίδα του αρχηγού του ενωμένου στόλου των Μεγάλων Δυνάμεων που ναυλοχούσε έξω από το λιμάνι των Χανίων. Αμέσως και τα υπόλοιπα πολεμικά πλοία αρχίζουν χωρίς προειδοποίηση ένα σφοδρό βομβαρδισμό του στρατοπέδου του Ακρωτηρίου. Ολόκληρη την περιοχή «κάλυψε βαριά πολεμική αντάρα που έκανε την γη να σείεται μέσα σε πυκνούς καπνούς, δέσμες φωτιάς, σύννεφα σκόνης υπό την υπόκρουση σφοδρών θορύβων». Οι τούρκοι «αλαλάζοντες» επωφελούνται και επιχειρούν έφοδο κατά του στρατοπέδου για να το καταλάβουν αλλά οι ηρωικοί αγωνιστές του Ακρωτηρίου πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση και τους απώθησαν με επιτυχία. Πεντακόσιοι περίπου Ευρωπαίοι αξιωματικοί και πεζοναύτες, παρακολουθούν τις σκηνές φρίκης από τις επάλξεις του φρουρίου Χανίων, όπου είχαν στηθεί μαζί με την τουρκική και οι σημαίες των Μεγάλων Δυνάμεων.
Όπως σημειώνεται στο «Ημερολόγιο του Στρατοπέδου του Ακρωτηρίου», τα γερμανικά πυρά ήταν τα πρώτα που ξεκίνησαν τον βομβαρδισμό. Τα αγγλικά ήταν ιδιαίτερα πυκνά. Τα ρωσικά εξαιρετικά ευθύβολα. Τα αυστριακά προφανώς «επίτηδες» ρίχνονταν, μάλλον, κατά των τουρκικών θέσεων και όχι κατά των χριστιανικών. Κατά τους γάλλους τα πολεμικά πλοία τους, δεν έλαβαν μέρος στον βομβαρδισμό, ενώ κατά ιταλούς πολεμικούς ανταποκριτές που παρακολουθούσαν τα γεγονότα και τα ιταλικά πολεμικά δεν μετείχαν στην «επαίσχυντη αυτή ενέργεια».
Ξαφνικά, μία ρωσική οβίδα πλήττει το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και άλλη, που προερχόταν από το ρωσικό πολεμικό «Μπελίκη» χτυπά και καταρρίπτει τον ιστό με την μεγάλη ελληνική πολεμική Σημαία. Τότε ο άξιος στρατοπεδάρχης Μιχάλης Καλορίζικος, διατάζει να στηθεί και πάλι στη θέση του ο κομμένος ιστός με τη Σημαία. Ο Σπύρος Καγιαλές με τα άρματά του πετάγεται από το ταμπούρι του και με μεγάλο κίνδυνο της ζωής του, μέσα στην πύρινη κόλαση του βομβαρδισμού, έχοντας στα χείλη του -όπως ο ίδιος διηγούταν αργότερα- τους γνωστούς στίχους «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία», αρπάζει τον ιστό, αναδιπλώνει την τεράστια σημαία γύρω από τον ώμο του, ξαναστήνει τον ιστό και απλώνει την σημαία που κυματίζει και πάλι μέσα σε πανδαιμόνιο ενθουσιασμού των επαναστατών. Όμως ξανά μια νέα οβίδα καταρρίπτει και πάλι τον ιστό. Ο Σπύρος Καγιαλές πετάγεται και τον ξαναστήνει όπως πριν, ενώ το στρατόπεδο σείεται από ενθουσιώδεις ζητωκραυγές. Προτού όμως αυτές κατασιγάσουν μια τρίτη οβίδα πέφτει και θρυμματίζει πια τον ιστό ρίχνοντας κάτω την ελληνική σημαία.
Ο βομβαρδισμός του Ακρωτηρίου από τα πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων στην ιταλική εφημερίδα La Tribuna Illustrata( 07-03-1897). Συλλογή:Ιωάννη Καστρινάκη.
Τότε συνέβη κάτι το απίστευτο, κάτι το ανεπανάληπτο. Ο Σπύρος Καγιαλές, ορμά αμέσως, αρπάζει τη σημαία, κάνει το ίδιο του το σώμα ιστό, και ανυψώνει με τα χέρια του τη σημαία, που συνέχιζε να κυματίζει περήφανη απέναντι από τα κανόνια του ξένου στόλου. Το στρατόπεδο δονείται από τις ζητωκραυγές και τους πανηγυρισμούς. Στο θωρηκτό «‘Υδρα» ψέλνεται ο εθνικός ύμνος. Μόλις οι ναύαρχοι του στόλου είδαν με τα κιάλια ότι η σημαία κυματίζει με κοντάρι έναν επαναστάτη δεν πίστευαν στα μάτια τους. Θαύμασαν τόσο, που διέταξαν αμέσως παύση πυρός. Ο ιταλός ναύαρχος Κανεβάρο, γράφει στα απομνημονεύματά του:
«Μου έκανε βαθιά εντύπωση η ψυχραιμία των επαναστατών. Μου έφερε δάκρυα στα μάτια η στάση των. Μου συγκλονιζόταν η ψυχή όταν μετά από κάθε οβίδα ακουγόταν η ζητωκραυγή: Ζήτω η Ελλάς. Η ανύψωση της σημαίας με αυτόν τον τόσο ηρωικό τρόπο, αποτέλεσε μια στιγμή της ζωής μου που δεν θα λησμονήσω ποτέ. Η ψυχή μου ήταν απ’ αρχής μαζί τους, όπως και των πληρωμάτων μου, που βομβάρδιζαν με πόνο στην καρδιά και ζητωκραυγάζοντας τους γενναίους.»
Η είδηση για την ηρωική πράξη ταξίδευσε γρήγορα στα πέρατα του κόσμου και προκάλεσε θύελλα. Σ’ αυτό συνέβαλαν πολλοί ξένοι έγκριτοι δημοσιογράφοι και πολεμικοί ανταποκριτές. Ήταν αιτία να οργανωθούν πολλά συλλαλητήρια σε διάφορες χώρες, κατά τα οποία απαίτησαν οι ελεύθεροι λαοί, να βοηθηθεί η Κρήτη και να ζήσει επιτέλους ελεύθερος ο λαός της. Ο ευρωπαϊκός τύπος βάφτισε τότε το βομβαρδισμό του Ακρωτηρίου ως «αντιναυαρίνο», εκφράζοντας έτσι την αποδοκιμασία του γι’ αυτόν και χαιρέτισε τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των Κρητικών. Η ηρωική πράξη του «Θρύλου του Ακρωτηρίου» προκάλεσε την υποβολή, από τους ναυάρχους, ευνοϊκών εισηγήσεων προς τις κυβερνήσεις τους με αποτέλεσμα μετα από λίγους μήνες την παραχώρηση αυτονομίας στην Κρήτη η οποία προηγήθηκε της πολυπόθητης Ένωσης της με την Ελλάδα την 1η Δεκεμβρίου 1913.
Αγαλμα Σπύρου Καγιαλέ στο χωριό Στέρνες Ακρωτηρίου. φωτογραφία: Ιωάννης Καστρινάκης.
΄
Ο Σπύρος Καγιαλές πέθανε στη Χαλέπα Χανίων στις 5 Σεπτεμβρίου 1929. Μετά το θάνατό του τιμήθηκε από το Δήμο Χανίων, που στις 30 Αυγούστου 1960 έδωσε το όνομά του σε μία γραφική πλατεία κοντά στο σπίτι του. Επίσης τιμήθηκε και από την Κοινότητα των Στερνών Ακρωτηρίου, που του έστησε άγαλμα – αναπαράσταση της θρυλικής του πράξης. Τέλος εορτασμός στην μνήμη του Σπύρου Καγιαλέ τελείται από το δήμο Ακρωτηρίου όπου γιορτάζει κάθε χρόνο την επέτειο του βομβαρδισμού της 9ης Φεβρουαρίου 1897 και μαζί τιμά με καταθέσεις στεφάνων στον ανδριάντα του (δίπλα στους τάφους των Βενιζέλων), τον ήρωα Σπύρο Καγιαλέ – Καγιαλεδάκη, που έγινε σύμβολο στον αγώνα των Κρητικών για την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Την κατασκευή του μεγάλου αγάλματος του Θρύλου του Ακρωτηρίου χρηματοδότησαν οι Κρήτες των ΗΠΑ που φιλοτέχνησε στα Χανιά ο γλύπτης Γιάννης Μαρκαντωνάκης και που τοποθετήθηκε στο σημείο εκείνο, όπου έπεσε η σημαία από τις οβίδες και την ύψωσε κάνοντας το ίδιο του το κορμί κοντάρι. Τα εγκαίνια του ανδριάντα έγιναν το 1997 κατά την επέτειο των 100 ετών από την ηρωική πράξη του Σπύρου Καγιαλέ και την μεγάλη Επανάσταση του 1897, σε μία λαμπρή τελετή.
Ανδριάντας του Σπύρου Καγιαλέ στον Προφήτη Ηλία Ακρωτηρίου Χανίων, στους τάφους των Βενιζέλων. Φωτογγραφία: Ιωάννης Καστρινάκης.
Πειραματόζωα οι Ισραηλινοί με 226 (!!!) θανάτους χθες, ενώ βρίσκονται στην 4η δόση.
Ήθελα να ‘ξερα, τα καλά παιδιά με τα κοστουμάκια δεν προβληματίζονται, τώρα που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; Αυτοί που λέγανε για την ανο(η)σία της αγέλης και πως εμβολιάζονται «για το κοινό καλό» (ντράπηκαν και οι φαρισαίοι με την υποκρισία τους); Αυτοί που μας λέγανε και εξακολουθούν να μας λένε ψεκασμένους… ;
Δουλεύουν τα εμβόλια Μητροπολίτη Πειραιώς; Δουλεύουν Μητροπολίτη Ναυπάκτου;
Σε μία μέρα βρέθηκαν θετικοί 84000 άνθρωποι στο Ισραήλ (εκεί όπου διεξάγεται το μεγάλο πείραμα).
Και ολογράφως. Ογδόντα τέσσερις χιλιάδες.
Νέα κρούσματα -Φαντάζομαι δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση εδώ. Μέχρι και τα 84000 κρούσματα έφτασαν σε μία μέρα οι ταλαίπωροι οι Ισραηλινοί.
Λίγες μέρες πρίν έφτασαν τα 725.000 ενεργά κρούσματα! Επτακόσια είκοσι πέντε χιλιάδες!!!
Χθες κατέγραψαν 226 θανάτους σε μία μέρα!!!
Δείτε που έχει φτάσει το Ισραήλ σε θανάτους. Ενώ χρησιμοποιεί και μονοκλωνικά – και έχει και ένα πολύ καλό σύστημα υγείας. Χθες είχε τους υπερδιπλάσιους θανάτους σε μία μέρα από την Ελλάδα (που τα πάει επίσης χάλια).
Αφήνω την ανάλυση στους ειδικούς… Αυτούς που λέγανε πως άμα τρυπηθείς δεν θα αρρωσταίνεις. Τα ξεχάσατε;
«Ο εθνομηδενισμός και οι θανάσιμοι κίνδυνοι που πρεσβεύει για την πατρίδα μας»
του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Στην εισήγησή μου σε πρόσφατο διαδικτυακό απολογιστικό συνέδριο του εγχειρήματος «Τιμή στο 1821» (που συγκροτήθηκε για να πολεμήσει την αθλιότητα των δήθεν εορτασμών της κρατικής επιτροπής της Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση), είχα την ευκαιρία να συνοψίσω όλες μου τις διαπιστώσεις πάνω στο μείζον θέμα του εθνομηδενισμού και των θανάσιμων κινδύνων του για την πατρίδα μας, διαπιστώσεις που προέκυψαν από την ενασχόλησή μου με το θέμα κατά τη διάρκεια της διετίας 2020-2021 (ραδιοφωνικά, τηλεοπτικά και σε επίπεδο αρθρογραφίας) και την προσπάθεια να το αναλύσω και να το φωτίσω από όλες τις δυνατές πλευρές. Συνοψίζοντας λοιπόν πλέον τα βασικότερα συμπεράσματα, τόνισα τα εξής:
Ο εθνομηδενισμός είναι φαινόμενο που παρατηρείται παγκοσμίως ως ιδεολόγημα που πρεσβεύει το τέλος των εθνών-κρατών, ως παρωχημένων πλέον και αποτυχημένων οντοτήτων, και την ανάγκη συσσωμάτωσης σε πολύ ευρύτερες συλλογικότητες, που θα αντιμετωπίσουν δήθεν καλύτερα τα προβλήματα του πλανήτη. Υπό την έννοια αυτή συνδέεται σαφώς και με τη δημιουργία οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (το όραμα άλλωστε των εμπνευστών και θεωρητικών της, τύπου Γκούντενχοβ Καλέργκι, ήταν ξεκάθαρα εθνοαποδομητικό), πολύ δε περισσότερο με τη λεγόμενη Νέα Τάξη και την πορεία προς ένα παγκόσμιο Πολιτισμό και μία Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Αυτό δηλαδή που ζούμε και τώρα πιο έντονα, ως δήθεν Μεγάλη Επανεκκίνηση. Αν με την Παγκοσμιοποίηση άνοιξε ο δρόμος για μία παγκόσμια Οικονομία που θα ελέγχεται από ολιγάριθμα διευθυντήρια, ο εθνομηδενισμός εξυπηρετεί μία άλλη βασική ανάγκη του συστήματος, την άμβλυνση και σταδιακή ισοπέδωση των εθνικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων των λαών, που είναι κρίσιμη προϋπόθεση για μία ομογενοποιημένη παγκόσμια κοινότητα χωρίς εθνικά χαρακτηριστικά και χωρίς ιστορική μνήμη, συνεπώς εύκολα ελεγχόμενη. Πρόκειται λοιπόν για τεχνητό ιδεολόγημα και μάλιστα τόσο διαδεδομένο σε κέντρα πολιτικών αποφάσεων αλλά και πνευματικών εξελίξεων, που δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποκομμένος από τα παραπάνω.
Στο ερώτημα αν πέτυχε τους σκοπούς του, η απάντηση δεν είναι απλή. Προφανώς σε μεγάλο βαθμό τους πέτυχε, αλλά όχι εντελώς γιατί οι λαοί αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο είχαν μέσα τους εθνικά αντισώματα και εσωτερικούς μηχανισμούς αυτοάμυνας. Προφανώς όμως για την καθυπόταξή τους υπάρχουν και άλλα όπλα, με κυριότερο τον φόβο. Και όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια στο πεδίο της τρομοκρατίας και κυρίως πλέον της βιοτρομοκρατίας το πιστοποιούν.
Αν πάντως σε κάποιους λαούς, ο εθνομηδενισμός έχει κερδίσει πολύ έδαφος, ο δικός μας λαός είναι σίγουρα μέσα σε αυτούς. Εδώ μάλιστα, επειδή έχουμε και πολύ μεγαλύτερη Ιστορία και το ελληνικό έθνος δεν ταυτίζεται με το κράτος, δεν προέκυψε δηλαδή ως έθνος – κράτος, αλλά προϋπήρχε από την αρχαιότητα, η προσπάθεια αποδόμησης υπήρξε πολύ πιο εκτεταμένη. Ο κύριος στόχος των αποδομητών ήταν λοιπόν να καταστήσουν σαφές πως δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αλλά η σχέση μας μαζί τους και άρα η ελληνική ιστορική συνέχεια διακόπτεται κατά τη Βυζαντινή Περίοδο, κατά την οποία οι ελληνικοί πληθυσμοί χάνονται συγχωνευόμενοι με άλλους λαούς και κυρίως με τους Σλάβους που δήθεν πλημμύρισαν τον ελλαδικό χώρο μετά τον 6ο αιώνα. Αυτό φυσικά αποδομεί όλη τη μετέπειτα Ιστορία μας, όχι μόνο της Βυζαντινής εποχής, αλλά και της Τουρκοκρατίας και της Νεότερης Περιόδου. Αφού ο Ελληνισμός εξαφανίστηκε, οι υπόδουλοι πληθυσμοί της Τουρκοκρατίας δεν είχαν ούτε ελληνική συνείδηση αλλά ούτε και άλλη βιολογική ή πολιτισμική σχέση με τους παλαιότερους Έλληνες και φυσικά και η Επανάσταση του 1821δεν ήταν εθνική, αλλά ταξική και ιδεολογική απόρροια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Το αφήγημα πρεσβεύει ότι η ελληνική εθνογένεση ακολούθησε την ίδρυση του ελληνικού κράτους και ήταν μία τεχνητή διαδικασία. Όλο αυτό το έργο της διάχυσης αυτών των θέσεων διενεργείται από μία όλο και μεγαλύτερη ομάδα αποδομητών ιστορικών που αντιμετωπίζουν με προκρούστειο τρόπο τις ιστορικές πηγές, ώστε να τις κάνουν να επαληθεύσουν και να «δικαιώσουν» τις ήδη προκατασκευασμένες ιδεοληψίες τους.
Δεν είναι τυχαίο που ο εθνομηδενισμός, αν και στην πρώιμη μορφή του είχε σχέση κυρίως με τη διεθνιστική Αριστερά και άρα μετά τον Εμφύλιο βρέθηκε για πολλά χρόνια σε περιθωριακή και απαγορευμένη θέση, κατά τη λεγόμενη Μεταπολίτευση άρχισε να κερδίζει ραγδαία έδαφος με το προσωπείο ενός δήθεν προοδευτισμού, με αποτέλεσμα εδώ και 2-3 δεκαετίες να έχει κυριαρχήσει στις άρχουσες ελίτ, να έχει αλώσει τα Πανεπιστήμια, να έχει κατακλύσει τα ΜΜΕ και να αποτελεί πλέον τυπικά ανεπίσημη μεν, ουσιαστικά κυρίαρχη δε πολιτική ιδεολογία. Το «Ελλάδα 2021» ήταν μία πολύ ενδεικτική πτυχή αυτής της κατάστασης. Ένα κρατικό εγχείρημα που φτιάχτηκε και στελεχώθηκε λόγω μεν για να τιμήσει την Επανάσταση, έργω δε για να τη μηδενίσει, να καθυβρίσει τους αγωνιστές της και να προσβάλει τον λαό μας λέγοντάς του κατάμουτρα ότι έχει μόλις 200 χρόνια Ιστορίας. Δυστυχώς δεν είναι και το μοναδικό.
Διερευνώντας τους λόγους της ιδιαίτερης εξάπλωσης του εθνομηδενισμού στην Ελλάδα, μία βασική εξήγηση είναι η εξής: οι περισσότεροι από τους άλλους λαούς βάλλονται από τον εθνομηδενισμό κυρίως τις τελευταίες 3 δεκαετίες και επειδή έχουν και εντονότερα εθνικιστικά χαρακτηριστικά, η επήρεια δεν είναι ακόμη ορατή. Υπάρχει μεγαλύτερη αντίσταση από τους λαούς με άλλα λόγια. Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εμείς έχουμε ξεκάθαρο πρόβλημα εθνικής ιδεολογίας και αυτοσυνειδησίας, το οποίο οφείλεται στην πνευματική υποτέλεια του τόπου έναντι της Δύσης, που έρχεται ως απόρροια αλλά και εκ παραλλήλου με την οικονομική και πολιτική υποτέλεια, στην οποία βρισκόμαστε ήδη από τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια. Η υποτέλεια αυτή γεννά ήδη από τον 19ο αιώνα όλο αυτό το πακέτο του μιμητισμού, της στείρας ευρωλαγνείας, της εισβολής της ξένης κουλτούρας, του κόμπλεξ κατωτερότητας έναντι των ξένων, της απόρριψης της δικής μας ταυτότητας. Στην πατρίδα μας ήδη από τα χρόνια της Βαυαροκρατίας, εμπεδώνεται σταδιακά μία στρεβλή αντίληψη για την Ιστορία μας και ολόκληρο συλλήβδην τον Πολιτισμό μας, μια αντίληψη που βγάζει από τη μέση το Βυζάντιο ως περίοδο σκοταδιστική και πρεσβεύει τον πολιτισμικό εκδυτικισμό του λαού μας, πράγμα που δημιουργεί ξεκάθαρες συνθήκες εθνικής σχιζοφρένειας και σύγχυση ταυτότητας, που επηρεάζει όχι μόνο τις κυρίαρχες ελίτ του τόπου, αλλά και τον λαό. Γι’ αυτό θεωρώ πως το έδαφος για τον σύγχρονο εθνομηδενισμό είχε ήδη προλειανθεί στην Ελλάδα, πολύ πριν τη Μεταπολίτευση.
Μια που αναφερθήκαμε στην υποτέλεια, ο εθνομηδενισμός δεν έχει μόνο αιτιακή σχέση μαζί της αλλά και την ανατροφοδοτεί, σε ένα είδος ατελεύτητου φαύλου κύκλου. Όλο το εθνομηδενιστικό αφήγημα, από το ότι ο Ελληνισμός είχε εξαφανιστεί πριν την Τουρκοκρατία και τελικά ξαναγεννήθηκε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό έως το ότι η Ελληνική Επανάσταση σώθηκε χάρη στους ξένους, εντείνει και δικαιώνει την υποτέλεια. Και το ότι αποσιωπούνται ή διαστρεβλώνονται όλοι οι παράγοντες αντίστασης του Ελληνισμού μέσα στη σκλαβιά, από τον σωτήριο ρόλο της Εκκλησίας και το Κρυφό Σχολειό έως την Κλεφτουριά, τους Σουλιώτες και τα 130 σχεδόν επαναστατικά κινήματα που έγιναν πριν το 1821 και πνίγηκαν στο αίμα, εξυπηρετεί τον ίδιο στόχο. Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί όμως και η παραχάραξη της Βυζαντινής Ιστορίας για να αποσιωπηθεί ότι ο Ελληνισμός με την ορθόδοξή του διάσταση συνέχισε πολιτισμικά να ανθεί και μέσα στον Μεσαίωνα και αποτέλεσε μάλιστα μετά τον 8ο αιώνα την κορυφαία και από πολιτικής και οικονομικής πλευράς δύναμη του πλανήτη. Η αποσιώπηση όλων αυτών και η τεχνητή ευγνωμοσύνη προς τους ξένους μάς κρατά αντίθετα στην υποταγή και διαιωνίζει την εδώ και δύο αιώνες θέση μας μέσα στη δυτική αποικιοκρατία.
Ως προς το ερώτημα ποια είναι η σημασία του εθνομηδενισμού για την πατρίδα μας αυτή τη στιγμή, η απάντηση είναι ότι αποτελεί θανάσιμη απειλή. Γιατί ακριβώς έχει αλώσει σε πρωτοφανή βαθμό και το πολιτικό σύστημα και τις λεγόμενες άρχουσες ελίτ και την πνευματική ελίτ, που είναι τα Πανεπιστήμια και η λεγόμενη διανόηση, ενώ έχει επηρεάσει βαθιά ακόμη και τη διοικούσα Εκκλησία. Αλλά έχει επηρεάσει και τον λαό. Υπάρχει κατ’ αρχάς ένα σαφές μισελληνικό ρεύμα και μέσα στην ελληνική κοινωνία, για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας βέβαια δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, και εκεί όμως βρίσκουμε απάθεια, αδιαφορία, άγνοια και μία εθνική συνείδηση αρκετά αμβλυμμένη. Υπάρχει πατριωτισμός, αλλά είναι γενικά αμορφοποίητος και αδύναμος στο να εκφραστεί και σε μορφή πολιτικής έκφρασης, αλλά και γενικότερα. Με αυτά τα δεδομένα και ενώ έχουμε ως χώρα να αντιμετωπίσουμε τόσους εχθρούς και τόσες προκλήσεις, το πρόβλημα είναι τεράστιο. Το χειρότερο πάντως είναι, πλην της διάδοσης του εθνομηδενισμού στη δημόσια εκπαίδευση, το πώς επηρεάζει τα εθνικά μας δίκαια. Όταν ως πολιτικός κόσμος εμφορείσαι από εθνομηδενιστικές ιδεοληψίες, είναι αδύνατο να προασπιστείς πραγματικά τα εθνικά σου συμφέροντα. Και αυτό δεν είναι θεωρητικό, το είδαμε ξεκάθαρα στο θέμα της Μακεδονίας, το βλέπουμε επί χρόνια στη Θράκη και γενικότερα στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το βλέπουμε στην απαράδεκτη πολιτική που ακολουθείται στο θέμα της λαθρομετανάστευσης και σε πολλά ακόμη. Βεβαίως, η ελληνική πολιτική πάντα ήταν φοβική, ενδοτική, σαφώς επηρεασμένη υπό το κράτος της υποτέλειας και από τη «λογική» του προτεκτοράτου, ακόμη και αυτά όμως δεν αρκούν, για να ερμηνεύσουν τον ανεκδιήγητο χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων, όπως τον ζούμε ειδικά τα τελευταία χρόνια. Και από την άλλη, το ακόμη χειρότερο ίσως είναι και ότι δεν υπάρχει αντίδραση δική μας απέναντι σε όλο αυτό. Ο λαός είναι ζαλισμένος, αποχαυνωμένος, παθητικός. Αυτοί είναι λοιπόν οι κίνδυνοι, να πάμε σε μία συνεχόμενη συρρίκνωση του Ελληνισμού και δημογραφική και γεωγραφική και σε όλα τα επίπεδα. Και να χάσουμε όλα όσα κερδίσαμε με τη σταδιακή διεύρυνση της ελεύθερης πατρίδας από το 1821 και έπειτα. Τώρα πλέον ζούμε την αντίστροφη πορεία, της συρίκνωσης και ουσιαστικά και της πλήρους ακύρωσης και του 1821 και της επόμενης μέρας του.
Και πάμε στο ερώτημα αν και κατά πόσον μπορεί να αντιμετωπιστεί σήμερα στην Ελλάδα ο εθνομηδενισμός. Η απάντηση δεν είναι απλή. Από επιστημονικής πλευράς είναι θεωρητικά εύκολο, γιατί τα ψέματα των εθνοαποδομητών είναι κραυγαλέα. Όσον αφορά π.χ. την υποτιθέμενη διακοπή της ελληνικής ιστορικής συνέχειας λόγω της δήθεν σλαβικής πλημμυρίδος του 7ου αιώνα, πρόκειται για εκκωφαντικό ψευδαφήγημα που ανατρέπεται από όλα τα ιστορικά, αρχαιολογικά, τοπωνυμικά και γλωσσολογικά δεδομένα των Μέσων Βυζαντινών Χρόνων. Η αλήθεια είναι ότι μόνο σποραδικές και ολιγάριθμες σλαβικές εγκαταστάσεις σημειώθηκαν, που μέσα σε 2 αιώνες εκχριστιανίστηκαν και εξελληνίστηκαν ολοκληρωτικά. Οι ιστορικές πηγές επίσης της Τουρκοκρατίας τεκμηριώνουν και το πόσο πολύ υπέφερε ο Ελληνισμός, αλλά και το αδούλωτο φρόνημα και την εθνική συνείδηση που διατήρησε μέσα στη σκλαβιά. Τεκμηριώνουν επίσης ότι η Επανάσταση του 1821 ήταν εθνική επανάσταση, που έγινε για εθνική και θρησκευτική ελευθερία και ότι η άποψη ότι μας απελευθέρωσαν οι ξένοι είναι επίσης αβάσιμη, γιατί ούτε η επανάσταση κατεστάλη ποτέ από τον Ιμπραήμ, παρά τις αρχικές του επιτυχίες, αλλά ούτε και η όποια ευρωπαϊκή επέμβαση θα γινόταν ποτέ αν δεν είχαν προηγηθεί τα έξι χρόνια του Αγώνα που δημιούργησαν ανεπίστροφα πλέον de facto δεδομένα. Πέραν του ότι φυσικά η επέμβαση των ξένων έγινε και πάλι για την εξυπηρέτηση αποκλειστικά ιδίων συμφερόντων. Όλα αυτά και πολλά άλλα μπορούν εύκολα να καταρριφθούν, αν σεβαστούμε τις ιστορικές πηγές.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αυστηρά επιστημονικό. Είναι κυρίως πολιτικό. Το πρόβλημα είναι ότι οι εθνοαποδομητές είναι κυρίαρχοι στα πράγματα, μιλούν από καθέδρας αποφεύγοντας τον διάλογο και την αντιπαράθεση, έχουν αλώσει τα πανεπιστήμια, από τα οποία κάθε άλλη άποψη έχει πλέον εκβληθεί, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα ΜΜΕ, ελέγχουν λοιπόν όλα τα καίρια πόστα, επειδή απλούστατα παίζουν το παιχνίδι του κυρίαρχου νεοταξικού συστήματος και προωθούν τους σκοπούς του.Άρα δεν είναι δυνατόν να απαλλαχτούμε, όσο θα διαιωνίζεται το συγκεκριμένο πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Επομένως η λύση είναι μόνο μία: θα πρέπει να κλονιστεί και να νικηθεί συλλήβδην το ίδιο το σύστημα. Αυτό φυσικά δεν είναι απλό, οφείλουμε όμως να το κατανοήσουμε, για να μην τρέφουμε αυταπάτες.
Ολοκληρώνοντας, μπορούμε να πούμε ότι ο εθνομηδενισμός αποτελεί πολύ εκτεταμένο φαινόμενο στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που να αποτελεί πλέον ουσιαστικά την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία. Αυτό αποτυπώνεται σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου, όπως ακριβώς αποτυπώθηκε και στη συγκρότηση μια επιτροπής που δήθεν δημιουργήθηκε για να τιμήσει την Ελληνική Επανάσταση, αλλά το μόνο που είδαμε ήταν απόπειρες να την ακυρώσει και να την εξευτελίσει. Αν όμως το να καταδειχθεί η αστειότητα και ο προκλητικός ρόλος της συγκεκριμένης επιτροπής δεν ήταν τελικά τόσο δύσκολο, η αντιμετώπιση του εθνομηδενισμού γενικά είναι έργο εξαιρετικά δυσχερές. Από τη στιγμή ωστόσο που έχει τόσο βαθιά διαβρωτική παρουσία στην πατρίδα μας και επηρεάζει άμεσα και τα εθνικά μας ζητήματα, οφείλει να αποτελέσει αντικείμενο πολύ εντονότερου προβληματισμού και συντονισμού ενεργειών και δράσεων για την καταπολέμησή του.
Σε σκηνές πολλοί εξ’ αυτών, ακριβώς έξω από το νοσοκομείο. Με έναν μικρό χώρο σαν «αρχονταρίκι», για παρηγοριά, ώστε να μπορέσουν να ζεσταθούν δίπλα σε μια μικρή σομπίτσα, αλλά και για να μπορέσουν να αποθηκεύσουν τις προμήθειες τους. Η αγία Υπομονή να δεσπόζει στο βάθος του χώρου και να δίνει μια μικρή ελπίδα, εκεί που ανθρωπίνως οι πιθανότητες είναι λίγες, και η κλεψύδρα αδειάζει όλο και πιο γρήγορα.
100 περίπου οικογένειες σε ανάγκη, τώρα που το κράτος δείχνει το αδυσώπητο πρόσωπο του. Χωρίς να υπολογίζουμε τις αντίστοιχες του ιδιωτικού τομέα, οπού και εκεί υπάρχουν οικογένειες οι οποίες δυσκολεύονται αρκετά.
Οι συνάδελφοι τους; Ούτε να γυρίσουν να τους κοιτάξουν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των εργαζομένων σε αναστολή. Η απόλυτη εικόνα διχασμού δηλαδή. Σαν να είναι εχθροί τους, οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί, ακόμα και τώρα που οι ίδιοι βλέπουν ότι αδυνατούν να διαχειριστούν μόνοι τους την κατάσταση.
Ας σταματήσει πια η γκρίνια των εργαζομένων στο νοσοκομείο, από την στιγμή που δεν θέλουν (και μάλιστα) τρέμουν τους συναδέλφους τους. Μα καλά, πως καταντήσαμε έτσι οι Έλληνες; Φοβερό…
Προς τιμήν του ο πρόεδρος του συλλόγου των εργαζομένων ανάρτησε ένα πανό ακριβώς έξω από την είσοδο του νοσοκομείου, στο οποίο αναγράφεται “Φέρτε πίσω τους Συναδέλφους”.
Μακάρι να το επιδίωκε με κάθε τρόπο όλος ο σύλλογος. Όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Για να μην γράφω περισσότερα, πάντοτε στο μικρό «αρχονταρίκι» υπάρχει κάποιος ο οποίος καταγράφει τι δίνει ο κάθε άνθρωπος – ο οποίος συνεισφέρει. Βέβαια, ακόμα και με την κουβέντα του και την παρέα του (αν κάποιος αδυνατεί να δώσει κάποιο χρηματικό ποσό) δίνει παρηγοριά στους εργαζομένους. Να μην ξεχνάμε πως αν αυτοί δεν είχαν δώσει τέτοιο αγώνα, η υποχρεωτικότητα θα είχε προχωρήσει σε πολύ περισσότερες ομάδες – στον ευρύτερο πληθυσμό. Τους οφείλουμε πολλά.
Δυστυχώς δεν μπορώ να εγγυηθώ για άλλες περιοχές της Ελλάδος, ώστε να σας πω που να πάτε και τι να κάνετε. Όμως για τα Χανιά, νομίζω πως δεν υπάρχει ο κίνδυνος να πάνε τα χρήματα σας αλλού.
Σας παρακαλώ, όποιος μπορεί, εμβολιασμένος ή όχι, να βοηθήσει τους υγειονομικούς σε αναστολή. Υπάρχει λόγος σοβαρός.
Είναι να απορεί κανείς πως γίνεται σήμερα οι άνθρωποι να μην καταλαβαίνουν πως ζούμε σε μία κατάσταση απόλυτου εγκλωβισμού. Το πολιτικό σύστημα έχει φέρει σε θέσεις εξουσίας πρόσωπα που όχι μόνο δεν υπερασπίζονται τα δικαιώματα των πολιτών, αλλά θέλουν και να αφανίσουν όλα όσα μας παραδόθηκαν.
Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια (τα όποια έχουν πλέον δαιμονοποιηθεί – γιατί άραγε).
Όσον αφορά την ηθική του Ευαγγελίου, όλοι οι νόμοι βασίζονται πάνω στην εξάλειψη της. Θέλαμε να γίνουμε Ευρωπαίοι άλλωστε, τρώγοντας το τυράκι, αλλά θα καταλήξουμε Ισλαμαμπάντ.
Άπειροι παράνομοι μετανάστες, όχι μόνο στα νησιά μας, αλλά ακόμα και στην πρωτεύουσα της χώρας. Χαρακτηριστική είναι η παρουσία – συγκέντρωση των Πακιστανών στην πλατεία Συντάγματος την πρωτοχρονιά. Όχι μόνο δεν το μάθαμε αυτό από τα μεγάλα ΜΜΕ, αλλά έγινε και προσπάθεια από τα τελευταία για να αποκρυφτεί η εικόνα που κυκλοφόρησε στα κοινωνικά δίκτυα.
Για όσους δεν είδαν το σοκαριστικό βίντεο, ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό “ποτ-πουρί” (δείτε μέχρι τέλους).
Είναι βέβαια φυσικό, όταν ξεκινάς έτσι το 2002, να γίνονται τα όσα βλέπουμε τώρα, το 2022.
Σαν να μην έφταναν τα όσα έγιναν στο Σύνταγμα, λίγες μέρες αργότερα, το υπουργείο δικαιοσύνης μας έριξε άλλη μια γροθιά στο στομάχι με το παρακάτω βίντεο, το οποίο (ουσιαστικά) μας λέει πως πλέον κάποιοι έχουν μια δεύτερη πατρίδα (και εμείς σε λίγο δεν θα έχουμε καμία).
Φυσικά δεν λείπουν και άλλοι “ευάλωτοι”. Αυτοί που γυρίζουν γκέι πορνό (!!!) στην Ακρόπολη “επειδή έτσι γουστάρουν”. Προφανώς ούτε αυτό τάραξε κάποιον από τους κυβερνώντες ή τους εισαγγελείς.
Το κερασάκι στην τούρτα.
Πως δικαιολογείται η παρουσία ανθρώπων χωρίς χαρτιά στην χώρα μας; Αν και διαφωνώ σε αρκετά με τον Παναγιώτη Παύλο, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι βρήκε το παρακάτω (και το ανέδειξε μέσω twitter):
Χορήγηση «αυτοτελούς άδειας διαμονής για λόγους φιλευσπλαχνίας, ανθρωπιστικούς ή άλλους λόγους, σε πολίτη τρίτης χώρας, ο οποίος διαμένει παράνομα στην Ελληνική Επικράτεια…». ΦΕΚ τ.Ά 157/04.09.2021
Ανθρωπίνως δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σωθεί κάτι στην χώρα μας. Εμείς ας κάνουμε ό,τι μπορούμε (ανθρωπίνως) και να ευχηθούμε ο άγιος Τριαδικός Θεός να φροντίσει για την Ελλάδα. Όχι επειδή αξίζει σε εμάς. Απλώς για να μην αδικήσει τους προγόνους μας που έχυσαν τόσο αίμα για να είμαστε εμείς ελεύθεροι.
“Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα.” ..”Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν”. (Άγιος Παΐσιος)
Ο αγώνας συνεχίζεται, σύντομα θα ξημερώσει (ομιλία του Νεκτάριου Δαπέργολα)
Η ομιλία του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορα Ιστορίας, στη σημερινή (13-11-2021) εκδήλωση στην Αλεξανδρούπολη για τη στήριξη του συγκινητικού αγώνα των υγειονομικών πού συνεχίζουν να βρίσκονται σε αναστολή εργασίας, αλλά επιμένουν, κρατώντας Θερμοπύλες.
Μία ομιλία με σκληρές αλήθειες για όσα ζούμε, αλλά και εμψυχωτικούς τόνους προς τους αδελφούς μας, που διώκονται χωρίς απολύτως κανένα λόγο από το ολοκληρωτικό καθεστώς. Όσοι παραμένουμε ακόμη ζωντανοί, είμαστε μαζί τους!
Για το καλό σου, καημένε Έλληνα, έβγαλαν και τον Ευρυβιάδη Μπαϊραμίδη σε αναστολή;
Επειδή αυτή η παράνοια δεν μπορεί να συνεχίζεται, επειδή δεν είμαστε ζώα, επειδή άξιοι ιατροί και οικογενειάρχες βγαίνουν σε αναστολή χωρίς λόγο, επειδή αυτός ο ΒΙΑΣΜΟΣ προχωράει κανονικά, εμείς κάτι πρέπει να κάνουμε. Είμαστε σε λήθαργο.
Δείτε μια περίπτωση ανθρώπου του Θεού, που τον βγάζουν εκτός… Δείτε και ποιες είναι οι συνέπειες…
