Τον άνθρωπο τον κρίνεις και από τα ρούχα που φοράει.
ένα απίθανο (για σημερινά δεδομένα) περιστατικό
Σχόλιο orthopraxia.gr: Κάπου πήρε το μάτι μου το παρακάτω. Φαντάζομαι είναι υπαρκτό περιστατικό, αλλά και σε περίπτωση που δεν είναι – παραμένει μια ωφέλιμη ιστορία. Για δείτε πως σκέφτηκε ένας άνθρωπος σχετικά ψυχρός.
Και εμείς, μέσα στον εγωϊσμό μας, θεωρούμε εντάξει να πηγαίνουμε όπως θέλουμε μέσα στον ναό. Άλλοι με μάσκες (και αυτό μεγάλη ασέβεια είναι), άλλοι με βερμούδες και σαγιονάρες, γυναίκες με κολάν, παντελόνια, ντεκολτέ κλπ (βέβαια, κάποιες γυναίκες δεν γνωρίζουν για το παντελόνι – το πόσο σοβαρό θέμα είναι, όμως εμείς επιβάλλεται, με ωραίο τρόπο, να ενημερώνουμε).
Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω ποια είναι η αρχική πηγή του κειμένου,
Στις 15 Μαρτίου του έτους 1975 έφυγε από την ζωή ο Αριστοτέλης Ωνάσης στη μνήμη του οποίου, ο Αρχιμ. π. Τιμόθεος Ηλιάκης δημοσιεύει ένα περιστατικό που συχνά διηγείτο ο μακαριστός Μητροπολίτης Παραμυθίας Τίτος Ματθαιάκης.
Ένα καλοκαίρι μετά την Θ. Λειτουργία στην πανέμορφη Πάργα, ο εφημέριος του Ναού παρέθεσε γεύμα στον Μητροπολίτη σε ένα παραλιακό εστιατόριο.
Ξαφνικά παρουσιάσθηκε ο Ωνάσης με την παρέα του, φορούσε κοντό παντελόνι, ένα απλό πουκάμισο και πέδιλα.
Μόλις είδε τον Μητροπολίτη ειδοποίησε τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου και ζήτησε ένα ιδιαίτερο χώρο να καθίσει λίγο μόνος του, ενώ ταυτόχρονα έστειλε κάποιον από την συνοδεία του στο σκάφος του.
Μετά από λίγο εμφανίστηκε με κουστούμι και γραβάτα και πήγε χαμογελαστός να χαιρετίσει τον Μητροπολίτη.
Στην απορία του Επισκόπου για την αλλαγή της ενδυμασίας απάντησε:
«Τον άνθρωπο τον κρίνεις και από τα ρούχα που φοράει, μπορεί να είμαι ο Ωνάσης αλλά εσείς είστε Επίσκοπος και οφείλω σεβασμό στο εγκόλπιο, στο σχήμα και το πρόσωπό σας, δεν μπορώ να σας χαιρετίσω και να κάτσω δίπλα σας με σορτς, πέδιλα και πουκαμίσα».
Στη συνέχεια παρακάλεσε να προσφέρει εκείνος το γεύμα ενώ ζήτησε να μάθει σχετικά με τα προβλήματα της Μητροπόλεως Παραμυθίας.
Υποσχέθηκε και το έκανε πράξη μια γενναία επιχορήγηση για το μαθητικό Οικοτροφείο Παραμυθιάς, για να διαμένουν παιδιά από τα χωριά του Νομού που δεν είχαν Γυμνάσια η Λύκεια και να μπορούν να σπουδάζουν στη Παραμυθιά.
Άλλες εποχές, άλλα ήθη. Ας τα μαθαίνουν οι νεότεροι και ας παραδειγματίζονται.
