Διαπιστώσεις…
ΑΝΝΑ ΚΩΣΤΑΚΟΥ- ΜΑΡΙΝΗ
Οργανώθηκε με προσοχή και σύστημα ένα κίνημα για την σωτηρία της χώρας μας. Συστήθηκαν ομάδες μαθητείας στο πνεύμα του κινήματος. Ο εμπνευστής Αναφέρει στο βιογραφικό του μεταξύ των προσόντων του και την «φοίτησή του» στο «κολέγιο της Ζωής». Πρόκειται για οργάνωση θρησκευτική και αδελφότητα θεολόγων. Μάλλον αυτή την τελευταία ονομάζει «κολέγιο». Αναφέρει με περισσή νοσταλγία την εποχή της δράσης της. Γι αυτό και ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας του κινήματος θυμίζει την Οργάνωση αυτή. Ομάδες μαθητείας στο πνεύμα του κινήματος, υπευθυνότητες, προτροπή σε αφιέρωση εργασίας. Τα ιδεώδη είναι πατριωτικά και ηθικιστικά. Ξαφνιάστηκα καθώς το παρακολουθούσα για το γεγονός πως ο ίδιος αναφέρεται στην Παναγία μόλις και μετά βίας ονομάζοντάς την «κυρά-Δέσποινα». και ποτέ Υπεραγία Θεοτόκο, Παρθένο Μαρία, Θεομήτορα, η Παναγία μας, συνηθισμένες αναφορές δηλαδή στο πρόσωπο Της. Παρουσίασε δύο επιστολές ενός γέροντα από το Όρος που τον σύστησε ως ευλαβή αλλά και μορφωμένο. Είναι πραγματικά εξαιρετικές. Αδύνατον όμως να προβάλει την μετάνοια ως κέντρο και πυρήνα αλλαγής, όπως προτείνει ο γέροντας αυτός. Δεν του πάει. Την αναφέρει ως λέξη και δεν ξέρει τι να πει παρακάτω, Μοιάζει να μη του είναι οικεία.
Μέσα σ’ ένα πνεύμα που θυμίζει πολύ προτεσταντισμό, ονομάζει αγιοκατάταξη των αγίων γερόντων του 20ου αιώνα βιομηχανία αγιοποιήσεως. Οι προβλέψεις του αγίου Παϊσίου είναι προφητείες του αγίου Νείλου , «που του τις κόλλησαν». Οι ενέργειες του αγίου Πνεύματος έρχονται σε δεύτερη μοίρα και ισχύ μπροστά στα ανθρώπινα έργα. Η προσευχή είναι «κάτι άλλο» από ό,τι νομίζουμε, λέει αλλά δεν εξήγησε ποτέ τι. Παρουσίασε συνέντευξη που πήρε από τον ηγούμενο της Μ. Εσφιγμένου. Συμφωνία απόλυτη και συνεργασία. Η εντύπωσή μου είναι πως παίρνει από την Εκκλησία ό,τι ταιριάζει στη νοοτροπία του. Το κίνημα σχηματίζεται από πρόσωπα ουδέτερης ιδεολογίας άνευρου πατριωτισμού, και αόριστης γνώσης της ελληνικής Παράδοσης και πίστης, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Κάποιος, που ξέρει κάπως την εποχή 50-70, διακρίνει τη νοσταλγία και το πάθος του να αναστήσει την «χριστιανική Ελλάδα» της δύναμης και επιτυχίας που διακήρυττε η οργάνωση Ζωή. Δεν έχει, κι ούτε επιθυμεί να έχει σχέση και μετοχή με την νηπτική θεολογία και τους Πατέρες. Ο γέροντας της επιστολής όμως του το είπε: χωρίς μετάνοια των Ελλήνων σωτηρία δεν θα υπάρξει, και στην δεύτερη επιστολή του διακρίνεται ένας κάποιος συμβιβασμός από μέρους του ως προς τη δημιουργία του κινήματος, «που έρχεται κανονικά δεύτερο» μετά τη μετάνοια. Περιέγραψα με κάποια επιμονή τα σχετικά με το πολιτικό αυτό κίνημα, διότι κατά την άποψη που έχω διαμορφώσει στις μέρες μας, όμοια προτεσταντικά στοιχεία διαπιστώνει κανείς και στις αποφάσεις της Ιεραρχίας μας. Ορθολογισμός, πίστη στην επιστήμη και περιφρόνηση προς τα χαρίσματα και τις ενέργειες του αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία μας.
«Θαύματα, λαδάκια μαντέματα εικόνες που κλαίνε», για όλα αυτά κάτι πρέπει να κάνει η θεσμοθετημένη και διοικούσα Εκκλησία. Αλλά δεν κάνει, με λύπη αποφαίνονται κάποιοι. Και καλά πράττει που δεν κάνει, λέω εγώ, διότι χωρίς χάρισμα διακρίσεως και φωτισμό αγίου Πνεύματος, τι να κάνει; Μπορεί να βρεθεί και με το θανάσιμο αμάρτημα της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος. Ή ακόμη να αποφαίνεται πως ο Θεός έπλασε τους ομοφυλόφιλους, δηλαδή την αμαρτία. Δεν έπλασε τον άνθρωπο καλόν λίαν, όπως την υπόλοιπη Δημιουργία, έπλασε και ελαττωματικά κτίσματα. Τι μπορεί να κάνει μια ιεραρχία στην καλύτερη περίπτωση, ουμανιστική και όχι χριστιανική; Μια ιεραρχία που δέχεται μέτρα υγιεινής ασφαλείας ειδικά στους ναούς; Στην αρχή της «πανδημίας» αγανακτούσαμε επειδή εξίσωναν το ναό με τα σούπερ μάρκετ και τα θέατρα. Τώρα που οι ναοί τοποθετήθηκαν κάτω από αυτά, τι πρέπει να κάνουμε; Αλλά ξεκινά ως φαίνεται το σαμποτάζ κατά της μεγάλης Θεομητορικής γιορτής της Κοιμήσεως, και Συ Παναγία μου δεν κάνεις τίποτα, διότι σου δέσαμε τα χέρια με την αμετανοησία μας. Οι άγιοι όλοι της εποχής μας ανακλήθηκαν στους ουρανούς. Μείναμε ορφανοί. Όχι, αποφάνθηκε ένας άγιος άνθρωπος προσευχής. Δεν θα έλθει να μας καθοδηγήσει και να μας ενθαρρύνει κανένας άγιος. Η μετάνοια μόνη βοηθός και μέσον. Και η μετάνοια είναι υπόθεση της ελεύθερης βούλησής μας. Μερικοί από μας που γνωρίσαμε κάποιους Παίσιους, Πορφύριους, Ιάκωβους, Σοφίες, μοιρολογούμε με πολλές κουβέντες και λειψή προσευχή. Άλλοι πάλι πιστοί πεφωτισμένοι δυσπιστούν ή χειρότερα ακόμη περιφρονούν τους φτωχούς αρρώστους, που καταφεύγουν στην δακρυρροούσα εικόνα της καταφυγής των απηλπισμένων ή στο ματωμένο σταυρό του Κυρίου. Τι κι αν το Ευαγγέλιο γέμει από τα θαύματα της πίστης; ¨η πίστη σου σέσωκέ σε». Ο διωγμός των πιστών επανήλθε. Οι ελάχιστοι πνευματικοί οδηγοί σήμερα αποφεύγουν τις πολλές λειτουργίες και ακολουθίες, καλύπτονται, να μη φαίνονται και πολύ. «Τι να κάνει μια ορθόδοξη λειτουργία σήμερα;» ξεστόμισε ένας ιερέας κάποτε. Και οι πιο λίγοι που δεν κρύβονται, κατηγορούνται και χλευάζονται ακόμα και από υποτιθέμενους πιστούς. Ο Κύριος του μεγάλου δείπνου προ πολλού μας κάλεσε στο τραπέζι του. Και όχι μόνο οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι «αγρόν ηγόρασαν», αλλά είναι ζήτημα κι αν θα βρει να καλέσει από «τας οδούς και τας ρύμας» κανένα. Ας το κατανοήσουμε: Όσοι φοβόμαστε τους ιούς κι όσοι δεν τους φοβόμαστε, όσοι εμβολιαστήκαμε κι όσοι δεν εμβολιαστήκαμε, όσοι πιστεύουμε στην εικόνα που κλαίει, κι όσοι πάλι θεωρούμε το θαύμα και το άφθαρτο και εύοσμο λείψανο, κατάντημα για το οποίο πρέπει να επιληφθεί η επίσημη Εκκλησία, αν δεν ζητήσουμε με πόνο την μετάνοια και την συντριβή της καρδιάς, δεν θα σωθούμε από τα επερχόμενα δεινά.
