Βονιφατίου καί Ἀγλαΐδος (19/12)
Ἁγ. Νικοδήμου
Τῷ αὐτῷ μηνί ΙΘ’, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βονιφατίου.
Ζητῶν Βονιφάτιος ὀστᾶ Μαρτύρων,
Ἑαυτόν εὗρε Μάρτυρα τμηθείς ξίφει.
Ἐννεακαιδεκάτη Βονιφάτιος αὐχένα κάρϑη.
Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανού, ἐν ἔτει στ’ [290], δοῦλος μιᾶς γυναικός συγκλητικής, ὀνόματι Αγλαΐδος, ϑυγατρός Ἀκακίου τοῦ ἀνϑυπάτου Ῥώμης. Οὗτος λοιπόν καθό ἄνθρωπος, ἐνικᾶτο μέν, ἀπό τό κρασίον καί ἀπό τόν ἐρώτᾳ τῆς κυρίας τοῦ. Ἦτον ὅμως ἐλεήμων καί φιλόξενος. Προθύμως μέν βοηϑῶν τούς δεομένους, σπλαγχνιζόμενος δέ καί συμπονών εἰς τάς συμφοράς και παρακαλέσεις τῶν καταπονουμένων. Ὁμοίως καί ἡ κυρία τοῦ ἦτον ἐλεήμων, καί τούς του Χριστοῦ Μάρτυρας ἀγαπῶσα. Ὂν μιά δέ τῶν ἡμερῶν λέγει αὔτη εἰς τόν Βονιφάτιον. Πήγαινε εἰς τήν Ἀνατολήν, ὀποῦ μαρτυροῦσιν οἱ Ἅγιοι, καί φέρε λείψανα Ἁγίων, διά να ἔχωμεν αὐτά εἰς βοήθειαν καί ψυχικήν σωτηρίαν μας. Ὁ δέ Βονιφάτιος χαμογελώντας, ἀπεκρίϑη. Ἀνίσως δέ φέρω τό ἐδικόν μου λείψανον, δέχεσαι τοῦτο; Ἡ δέ Ἀγλαΐς, δεν εἶναι καιρός, τοῦ εἶπε, να παίζῃς. Ὅθεν ἀρκετά τοῦτον ἐπιτιμήσασα, ἔβαλεν εἰς τήν καρδίαν τοῦ τόν του Θεοῦ φόβον. Εἴτα εὐξαμένη να ἐπαναγυρίση μέ δεξιόν γύρισμα ἀπέστειλεν αὐτόν, ὅπου ἐβασανίζοντο οἵ του Χριστοῦ Μάρτυρες.
Πηγαίνωντας λοιπόν ὁ Βονιφάτιος εἰς Κιλικίαν μέ δούλους δώδεκα, καί μέ χρυσίον πολύ, εὕρηκεν ἄνδρας Ἁγίους μαρτυροῦντας, καί κατεφίλει τά δεσμά καί πληγάς τῶν. Ὅϑεν παρασταθείς ἔμπροσϑεν τοῦ ἡγεμόνος καί ὁμολογήσας τόν ἑαυτόν τοῦ Χριστιανόν, ἐκρεμάσϑη κατακέφαλα, καί κατεξεσχίσθη εἰς τό σῶμα ἕως καί εἰς αὐτά τα κόκκαλα. Εἴτα ἔμπηξαν εἰς τά ὀνύχιά του καλάμια κοπτερά. Καί ἐπότισαν αὐτόν μολύβι βρασμένον. Μετά ταῦτα ἔβαλαν αὐτόν μέσα εἰς ἕνα καζάνι γεμάτον ἀπό πίσσαν βρασμένην. Καί ὁ μέν Ἅγιος ἐφυλάχθη ἀπό αὐτά ἀβλαβής μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, διεφθάρησαν δέ δήμιοι πεντήκοντα. Τελευταῖον δέ, ἀπέκοψαν τήν τιμίαν κεφαλήν τοῦ. Καί ἀπό τό κόψιμον εὐγῆκε παραδόξως γάλα, ἀνακατωμένον μέ αἷμα. Ὅϑεν ἐπίστευσαν εἰς τόν Χριστόν ἄνδρες πεντήκοντα. Οἱ δέ σύνδουλοί του νομίσαντες ὅτι εὑρίσκεται εἰς καπηλεῖα καί μέθας κατά τήν συνήθειάν του, ἐτριγύριζον ἔδω καί ἐκεῖζητοῦντες αὐτόν. Μόλις δέ ἔμαθον ἀπό τούς στρατιώτας τά γενόμενα. Ὅϑεν εὑρόντες τό λείψανόν του, ἔπεσον ἐπάνω εἰς αὐτό καί ἔκλαυσαν, καταφιλοῦντες καί ζητοῦντες συγχώρησιν, διά ὅσα πρότερον τόν ἐκατηγόρουν. Εἴτα ἀγοράσαντες αὐτό μέ πεντακόσια φλωρία, τό ἐπῆραν καί τό ἐπήγαν εἰς τήν κυρίαν τούς. Εἰς τήν ὁποίαν ἐπρομηνύϑη ὁ ἐρχομός τοῦ λειψάνου μέ ἀποκάλυψιν ἁγίου Ἀγγέλου.
Ἡ δέ Ἀγλαΐς μετά χαράς προϋπαντήσασα τό ἅγιον λείψανον, καί πολυτελῶς τοῦτο τιμήσασα, ἐνταφίασεν αὐτό τέσσαρα μίλια σχεδόν ἔξω τῆς πόλεως Ῥώμης. Ὕστερον δέ οἰκοδόμησε καί Ναόν εἰς τό ὄνομά του ἐν τῷ μέσῳ τῆς πόλεως, κατά τό κάλλος καί κατά τήν ὕλην λαμπρότατον. Ὅπου καϑ᾿ ἑκάστην πηγάς ἰαμάτων προχέει. Ἀπό τότε δέ καί ὕστερα, ὁσίως καί θεαρέστως καί ἐκείνη διεπέρασε τήν ζωήν τῆς, μεταχειριζομένη τόσην τραχυτάτην ἄσκησιν, ὥστε ὀποῦ ἠξιώθη να λάβῃ καί χάριν θαυμάτων. Καί οὕτως ἐν εἰρήνῃ τό πνεῦμα αὐτῆς τῷ Κυρίῳ παρέδωκε. (Τόν κατά πλάτος Βίον αὐτοῦ ὅρα εἰς τόν Νέον Παράδεισον. Τόν δέ ἑλληνικόν τούτου Βίον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὐ ἡ ἀρχή: «Καί τά τῶν ἄλλων μέν τοῦ Χριστοῦ». Σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καί ἐν ἄλλαις.)
