Από τον Βίο του Μεγάλου Κωνσταντίνου
Συναξαριστής αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
Γράφει δέ ὁ Μελέτιος (τόμ. ἅ, σελ. 335) ὅτι ἀφ᾽ οὐ ἐτελείωσεν ἡ πρώτη Σύνοδος, ἔχαιρεν Μέγας ὁ ὁ Κωνσταντῖνος διά τήν κατά τῶν ἐχϑρῶν τῆς Ἐκκλησίας νίκην. Διά τοῦτο φέρωντας ὅλους τούς Πατέρας τῆς Συνόδου ἀπό τήν Νίκαιαν εἰς τήν ἐδικήν τοῦ Κωνσταντινούπολιν, ἐπροσκάλεσεν αὐτούς εἰς εὐωχίαν καί τράπεζαν. Καθήμενος δέ καί αὐτός μεταξύ τῶν Πατέρων, ἐτίμησεν αὐτούς λαμπρῶς μέ τά πρέποντα δῶρα. Τοῦ δέ Ἁγίου Παφνουτίου καί τῶν λοιπῶν Ὁμολογητῶν, κατεφίλει τούς εὐγαλμένους ὀφθαλμούς, καί τά στρεβλωϑέντα και πληγωθέντα μέλῃ ὑπό τῶν τυράννων ἐν τῷ καιρῷ τοῦ διωγμοῦ, διά να λάβῃ ἁγιασμόν ἀπό αὐτά. Ἐνουϑέτει δέ ὅλους τούς Ἐπισκόπους, να ἔχουν εἰρήνην καί ὁμόνοιαν εἰς τήν πίστιν, να δείχνουν ἀγάπην εἰς τόν πλησίον, καί να μή ὑβρίζουν ἣ να ἀτιμάζουν τούς ἀδελφούς τῶν.
Ἐπειδή δέ τίνες ἔδωκαν ἀναφοράς εἰς αὐτόν ἐναντίον τινῶν Ἐπισκόπων, οὐδέ να ἀναγνώση ταύτας ἠθέλησεν ὁ μακάριος βασιλεύς, οὔτε εἰς ἐξέτασιν ἔφερε τούς κατηγορουμένους Ἐπισκόπους, ἀλλ᾿ ἐνώπιον πάντων τάς ἔκαυσε λέγων ταῦτα τά ἀξιομνημόνευτα λόγια· «Ἐάν καί μόνος μου ἤθελα ἴδω τίνα Ἀρχιερέα να ἁμαρτάνῃ, βέβαια ἔμελλον να τόν σκεπάσω μέ τήν πορφύραν μου». Τόσον δέ ἀμνησίκακος ἦτον ὁ ἀοίδιμος Κωνσταντῖνος, ὥστε ὀποῦ, ἐπειδή μερικοί ἐλιϑοβόλησαν τήν εἰκόνα τοῦ, παρεκίνουν αὐτόν οἱ φίλοι τοῦ να τιμωρήσῃ τούς ὑβριστάς, διατί μέ τούς λίθους ἐπλήγωσαν τό πρόσωπόν του. Ὁ δέ ἀνεξίκακος βασιλεύς, ψηλαφήσας τό πρόσωπόν του, καί χαμογελάσας εἶπε ταῦτα τά ἀξιομνημόνευτα· «Οὐδαμοῦ πληγήν ἐπί τοῦ μετώπου γεγενημένην ὀρῷ, ἀλλ’ ὑγιής μέν ἡ κεφαλή, ὑγιής δέ ἡ ὄψις ἅπασα» (Χρυσ. Λόγ. κ’, εἰς τούς Ἀνδριάντας).
